คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : Forbidden rule 4: [TK] โหดช่วยเกรียน
อิพี่เสือค่ะ
Special Kim’s part
ไอ้บ้านั่น!! ไอ้พี่ดำ! ไอ้บ้าๆๆ เรียกสุดที่รัก สุดที่รักอยู่ได้ เหม็นขี้หน้าโว้ย! อะ...ไอ้ดำ! ไอ้คนหน้าเหม็นอึ! ไอ้หัวเหม็นเขียว! หมั่นไส้หมอนี่จริงๆ ทำไมต้องเรียกพี่ไอว่าสุดที่รักด้วย แง่มๆๆ
แล้วนี่มึง...จะนอนไกลๆ กูได้ป่ะเนี่ย? ขนาดกูเอาหมอนข้างมากั้นแล้วยังสะเออะทำเนียนมานอนกอดกูอยู่ได้ ถ้าตื่นมึงเจอตีนกูแน่ นี่กูหยวนให้เพราะกูหนาวหรอกนะ เฮอะ!
สาเหตุที่ผมโมโหไอ้บ้านี่คงเป็นเรื่องอื่นไปไม่ได้นอกจากเรื่องของพี่ไอที่น่ารักของผม ทุกครั้งที่ผมไปหาพี่ไอไอ้บ้านี่มักจะเข้ามาขวางเสมอ ไม่รู้มันคิดบ้าอะไรอยู่แต่บางครั้งผมยังไม่ทันได้คุยกับพี่ไอซักคำมันก็มาลากผมออกไปให้ห่างพี่ไอซะแล้ว ไม่รู้ว่าหวงแทนเพื่อนหรือตัวเองหวงเองก็ไม่รู้ ไอ้พี่หล่อหน้าตายแฟนพี่ไอนั่นก็เหมือนกัน เขาเรียกแฟนตัวเองว่าสุดที่รักอยู่ปาวๆ ก็ไม่โกรธซักนิด ช่วยโกรธแล้วมาลากไอ้หัวเกรียนนี่ไปกระทืบทีได้ไหม?!
แล้วนี่ตอนไหนผมจะได้ลุกออกจากที่นอนซักทีเนี่ย ถ้าหมอนี่ยังไม่ยอมตื่นผมก็คงยังลุกไม่ได้เพราะมันกอดผมเอาไว้โคตรแน่น แน่นจนผมแปลกใจว่าเมื่อคืนผมหายใจออกและมีชีวิตรอดมาได้อย่างไร
ตอนนี้ผมกำลังโกรธมันอยู่ครับ เมื่อคืนมันทำให้ผมหงุดหงิด แค่ผมถามว่าทำไมเรียกพี่ไอว่าสุดที่รักมันก็ตอบด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ทำเอาบรรยากาศดีๆ พังครืนลงไป ไม่รู้ว่าผมจะโมโหอะไรนักหนารู้แต่ว่าผมโมโหมันก็เท่านั้น อยากเรียกสุดที่รักก็เชิญ! เรียกไปก็ไม่ได้ครอบครองพี่ไออยู่ดีนั่นแหละไอ้ดำ!
พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาตงิดๆ จนต้องค่อยๆ มุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรงเพื่อแอบกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปโรงเรียน ชิ! ยิ่งมองหน้ามันผมยิ่งหงุดหงิด ไอ้บ้าๆๆ ทำไมต้องมาทำให้ผมกระวนกระวายใจด้วยก็ไม่รู้ อยากจะรู้เหลือเกินว่าจะมีสักครั้งไหมที่มันจะกระวนกระวายเพราะผมบ้าง อาจจะ...ไม่มี
พอหลุดออกจากอ้อมแขนของไอ้พี่ดำผมก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ามาสวมชุดเดิมของตัวเองแล้ววิ่งออกจากห้องของพี่มันทันที
“อ้าวพี่คิม หลับสบายดีไหมคะ?” พอลงมาข้างล่างก็พบน้องทิวาสวมชุดนอนถือแก้วโอวัลตินเดินไปนั่งที่โซฟาพลางกดเปิดทีวี ตื่นเช้าฉิบหายเลยเด็กคนนี้
“สบายดีครับ งั้นพี่กลับก่อนนะ เอาไว้วันหลังเดี๋ยวพี่มาสอนวาดรูปอีกนะครับ” ผมยิ้มกว้างส่งไปให้น้องทิวาก่อนจะเดินออกจากตัวบ้านไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่หน้าบ้าน
น้องทิวานิสัยน่ารักผิดกับพี่ชายของตัวเองมาก ถ้าไอ้พี่ดำนิสัยดีได้ซักครึ่งของน้องสาวก็คงจะดีไม่น้อย ถ้าเป็นเมื่อก่อน เจอเด็กน่ารักขนาดนี้ผมคงจีบเป็นแฟนแล้วล่ะครับแต่กับเด็กคนนี้ผมไม่กล้า น้องไลลาที่เป็นน้องสาวของไอ้พี่หล่อหน้าตายนั่นก็ด้วย แต่จะว่าไป...ถ้าผมจีบน้องทิวาไอ้พี่ดำมันจะกระวนกระวายใจไหมนะ? ฮึ! คงจะเป็นห่วงน้องจนไล่ตื้บผมก็ได้เพราะพี่มันรู้ดีว่าสันดานผมมันแย่
โว้ย!! แล้วทำไมหน้าไอ้พี่บ้านั่นต้องลอยวนอยู่ในหัวผมด้วยเนี่ย! ไม่เอาแล้ว จะไม่ไปเจอไอ้บ้านั่นสักพักละกัน รำคาญตัวเองที่เอาแต่โวยวายเรื่องหมอนั่นสุดติ่ง!
“ไงวะคิม ช่วงนี้หายๆ ไปนะมึง ไปขลุกอยู่กับพี่สาวคนไหนหรือเปล่าวะ?” เพื่อนร่วมห้องที่เป็นก๊วนดื่มเหล้าหลีสาวด้วยกันเดินมากอดคอผมก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“มีธุระนิดหน่อยว่ะ ว่าแต่วันนี้พวกมึงมีนัดไปก๊งกันที่ไหนไหมล่ะ? เดี๋ยวกูไปด้วย” ผมถาม ช่วงนี้ผมทำตัวเป็นเด็กดีไม่กินเหล้าเคล้าสาวมานาน ขอปล่อยผีสักวันเถอะ
“เออ ไอ้คิม กูได้ยินมาว่าช่วงนี้มึงคั่วเด็กแผนกม.ต้นอยู่เหรอวะ” ไอ้ทีเดินมากอดคอผมอีกข้างพลางถามอย่างสงสัย พวกเพื่อนๆ จึงส่งเสียงแสดงความอยากรู้ออกมาเหมือนกับว่าพวกมันสงสัยมานานแล้ว
“เปล่า ก็แค่ไปสอนน้องๆ วาดภาพไม่ได้คิดอะไร” ผมตอบแต่ดูเหมือนพวกมันจะไม่เชื่อเพราะพวกมันกำลังมองผมอย่างจับผิด “เออๆ กูเล็งพี่ของน้องเขาไว้” ผมพูดส่งๆ เพื่อตัดปัญหา ไม่นะไม่ ผมไม่ได้เล็งไอ้พี่ดำไว้หรอก ผมเล็งพี่ไอต่างหาก ส่วนเรื่องสอนน้องๆ ผมไม่ได้อยากได้อะไรตอบแทน แค่เห็นว่าพวกน้องมีความตั้งใจผมจึงอยากจะสอนด้วยใจจริงก็เท่านั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์อย่างที่พูดไปจริงๆ หรอก เชื่อสิ
“กูว่าแล้วว่าศิลปินเอกแห่งโรงเรียนผู้หื่นกามไม่มีทางทำอะไรโดยไม่หวังเรื่องอย่างว่า ฮ่าๆ” ไอ้ยีนส์ที่กอดคอผมตั้งแต่แรกหัวเราะชอบใจพลางตบไหล่ผมตุบๆ ไอ้เหี้ย! มือโคตรหนัก ตบมาทีไหล่กูแทบหลุด
“พูดมากว่ะมึง” ผมผลักมันออกก่อนจะตบหัวมันแรงๆ อย่างหมั่นไส้
ผมยืนหัวใจเต้นสนั่นหวั่นไหวอยู่หน้าผับที่พวกเรากำลังจะเข้าไปดื่ม ไม่รู้อะไรทำให้ผมไม่อยากจะเข้าไป ผมสังหรณ์ใจแปลกๆ ว่าผมอาจจะเจอคนที่ไม่อยากเจอเข้าที่นี่...
ในที่สุดผมที่ยืนลังเลอยู่ก็ถูกเพื่อนๆ ลากตัวเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้ ดูไอ้พวกนี้หลั่นล้าเหลือเกิน ไม่รู้พวกมันนัดสาวที่ไหนไว้ ดูจะเนื้อเต้นเป็นพิเศษเลยนะพวกมึง ถ้าคนของกูไม่เด็ดเท่าล่ะก็กูไม่ยอมนะเออ
ฉิบหาย!!
ยังไม่ทันได้นั่งที่โต๊ะที่พวกเพื่อนมันจองเอาไว้สายตาผมก็ดันเหลือบไปเจอร่างคุ้นหูคุ้นตาเข้าและที่ซวยกว่านั้นคือเจ้าของร่างนั้นหันมาเจอผมเช่นกันและพอเห็นหน้าผมเท่านั้นรอยยิ้มแสยะก็บังเกิดขึ้นที่มุมปากสวย
เจอจริงๆ ด้วย ผมเจอคนที่ไม่อยากเจอจริงๆ ด้วย คู่ควงเก่าที่ผมเคยฟันแล้วทิ้งอ่ะดิแล้วตอนนี้เจ้าหล่อนก็กำลังเดินควงแขนชายฉกรรจ์ร่างบึ้กหน้าโหดเดินมาที่โต๊ะของผมซะด้วย ฉิบหาย! อย่าบอกนะว่าจะเอาผัวใหม่มากระทืบผมน่ะ?!? ไม่น้า!
“เฮ้ยมึงน่ะ!” ผมที่ทำเป็นหันหลังให้ถูกกระชากไหล่จนต้องหันไปเผชิญหน้ากับชายหน้าโหดกับผู้หญิงหน้าสวยด้วยมีดหมอทันที พวกเพื่อนๆ ที่กำลังจัดแจงที่นั่งลุกขึ้นยืนเตรียมรับมือเพื่อช่วยผมทันที
“คระ...ครับพี่?” ผมทำหน้าแหยๆ ก็ผมไม่ชอบมีเรื่องนี่ครับ เห็นอย่างนี้แต่ผมตีคนไม่เก่งจริงๆ นะ ผมใหญ่แต่ตัวและสมองส่วนกลางครับ (ขยายความ: สัตว์ที่มีสมองส่วนกลางใหญ่คือสัตว์ที่มีพัฒนาการทางความคิดต่ำ มนุษย์มีสมองส่วนกลางเล็กจ้ะ)
“มึงคั่วเด็กกูเหรอวะ?!” ไอ้พี่ล่ำคนนั้นเขม่นตาดุมองผมทำเอาผมหัวหดเหลือสองนิ้วเลยทีเดียวครับ
“เอ่อ...คือ...แบบว่า...” ผมอึกอัก ถ้าตอบไปว่าไม่เคยคงไม่น่าเชื่อเพราะพยานก็ยืนอยู่ตรงหน้าแต่ถ้าตอบไปว่าเคยมีหวังโดนตื้บไส้ไหลแน่ไอ้คิมเอ๊ย ถ้าความหล่อมันแบ่งไปให้ความเก่งได้ผมยอมแบ่งเลยเอ้า!
“ไอ้นี่แม่งกวนตีน!!”
“เหวอๆๆ เคยครับพี่! ผมเคยคร้าบ!!” ผมรีบตอบพลางยกมือขึ้นบังหัวเอาไว้เมื่อไอ้ยักษ์ตรงหน้าผมมันเงื้อมือขึ้นทำท่าจะเพ่นกบาลของผม
ตุบ!!
ร่างผมเซล้มลงกระแทกขาโต๊ะเมื่อถูกถีบกระเด็น ไอ้พวกเพื่อนๆ อีกสามคนรีบกระโดดมายืนบังผมเอาไว้ทันที โถ เพื่อนที่น่ารักของกู
“มึงกล้ามากที่คั่วเด็กกู!!” ไอ้ยักษ์นั่นโมโหพลางทำท่าจะเข้ามากระทืบผมแต่ติดปราการสามหน่อที่คอยคุ้มกันผมเอาไว้
“โทษนะครับพี่ พี่ลองถามเมียพี่ดีกว่าไหมว่ามาอ่อยเพื่อนผมท่าไหนเพื่อนผมถึงยอมน่ะ หน้าอย่างเพื่อนของผมน่ะไม่เอาเมียพี่หรอกถ้าไม่ถูกอ่อย!” ไอ้ยีนส์พูดออกไป ผมแทบกระโดดไปกอดขามันด้วยความซึ้งสุดตีน มึงรู้ด้วยเหรอวะว่ากูถูกเจ้นี่อ่อย
ผลัวะ!!
ร่างไอ้ยีนส์ลงมากองข้างๆ ผมเมื่อคำพูดคำจาของมันดันไม่เข้าหูของไอ้ยักษ์ทำเอาถูกต่อยจนหน้าคว่ำ มันทำหน้าโมโหก่อนจะลุกขึ้นไปถีบร่างไอ้ยักษ์สุดแรงจนมันเซไปชนโต๊ะใกล้ๆ ล้มกระจาย เมื่อมีเรื่องกันแบบนี้พวกเราก็กลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งร้านทันที
“เฮ้ย! ใจเย็นเว้ยไอ้ยีนส์ พวกมันมีเยอะ” ผมรีบลุกขึ้นไปเมื่อเห็นไอ้ยีนส์ทำท่าจะพุ่งเข้าไปซ้ำไอ้ยักษ์นั่น ผมเห็นคนพวกหนึ่งลุกขึ้นมายืนด้านหลังของไอ้ยักษ์จึงรู้ว่านั่นเป็นพวกของมัน
“อย่ามาซ่าในถิ่นของพวกกู เฮ้ย พวกมึงจัดการสั่งสอนไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนพวกนี้ที” ไอ้ยักษ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะสั่งลูกน้องของตนที่พร้อมจะเข้ามากระทืบพวกเรา
“พี่ครับ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กของพี่ เพื่อนผมเองก็คงเป็นห่วงผมมากก็เลยโมโหแทนผม อภัยให้พวกเราเถอะนะครับ นะ” ผมกระโดดออกไปยืนข้างหน้าเพื่อนๆ ก่อนจะยกมือไหว้อ้อนวอนขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะไม่ฟันใครพร่ำเพรื่อแล้วล่ะครับ ซวยฉิบหาย อีเจ้นั่นก็ไม่บอกกันเลยว่ามีผัวแล้วกูจะได้ไม่ยุ่ง
“ไม่โว้ย!!” ดูเหมือนพวกนั้นมันจะไม่ยอมทำให้ผมถูกกระชากก่อนจะถูกล็อคแขนเอาไว้เพื่อให้กลายเป็นเป้านิ่ง ผมหลับตาปี๋เตรียมรับหมัด ขอร้องเถอะ ต่อยตรงไหนก็ได้แต่อย่าต่อยหน้ากูเลย ถ้าหน้ากูยับแล้วกูจะทำมาหากินยังไงฟะ?
ตุบ!!
ขณะที่เงาหมัดของอีกฝ่ายพุ่งตรงเข้าหน้าของผมเงาดำใหญ่ๆ ก็เข้ามาบังเอาไว้ทำให้หน้าของผมไม่ถูกอัด ผมรีบลืมตาขึ้นมองก่อนจะพบแผ่นหลังกว้างๆ ของผู้ชายผมสั้นยืนกุมหมัดที่เฉียดฉิวจะต่อยโดนหน้าของตัวเอง มือหนาที่ผมคุ้นเคยบีบมือของเจ้าของหมัดแน่นก่อนที่เขาจะยกเท้าขึ้นถีบคนที่มันคิดจะต่อยผมเสียกระเด็น
“ไอ้พี่ดำ!?!” ผมมองเสี้ยวหน้าของหมอนั่นอย่างตกใจ
“อีกละ? ไม่เลิกเรียกกูว่าดำกูช่วยพวกมันตื้บมึงแน่ไอ้เด็กเวร!” พูดจบหัวผมก็ถูกตบเบาๆ ก่อนพี่มันจะใช้สายตาขู่ไอ้คนที่ล็อคแขนผมเอาไว้จนมันยอมปล่อยแล้วถอยไปตั้งหลักที่ฝั่งของตัวเอง
“มึงเป็นใครวะไอ้หนู!?” ไอ้ยักษ์ที่เป็นหัวโจกตะคอกถามไอ้พี่ดำกับพี่ขลุ่ยและพี่ลันที่เดินมายืนกอดอกเก๊กหน้าหล่ออยู่ข้างหน้าผม แหม...หล่อเกินหน้าเกินตาพวกกูไปแล้วมั้งพวกมึงน่ะ
“อยากรู้ไปทำไม?” ไอ้พี่ดำยักไหล่พลางถาม เมื่อได้คำตอบแบบนั้นพวกมันก็โมโหแล้วเข้ามาตะลุมบอนกับพวกไอ้พี่ดำทันที ตอนแรกพวกผมจะเข้าไปช่วยเพราะพวกนั้นมีกันสิบกว่าคนแต่พวกพี่มีแค่สามคนเท่านั้นแต่ว่าผมถูกไอ้พี่ดำผลักออกมาจากวงก่อนที่พี่มันจะสั่งให้พวกผมอยู่ห่างๆ ผมจึงได้แต่ยืนมองทั้งๆ ที่ใจกระวนกระวายแทบตาย
แต่ดูเหมือนว่าแค่พวกพี่ๆ ก็เอาอยู่ พวกพี่ๆ เก่งมากเลยล่ะครับ ทั้งๆ ที่พวกมันมีมากกว่าแต่ได้แผลกันมาแค่นิดเดียว ยิ่งเป็นพี่ลันยิ่งไม่มีแผลเพราะท่าทางพี่มันเก่งมาก ท่าเตะท่าต่อยสวยเหมือนคนฝึกมาอย่างไรอย่างนั้นแต่พี่อีกสองคนดูยังไงมันก็มวยวัดชัดๆ แต่ยังไงก็ยังเก่งอยู่ดี แหมๆ สงสัยผมต้องมองไอ้พี่ดำใหม่ซะแล้ว
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นหยุดการกระทำของทุกคน ไอ้พี่ดำที่นั่งคร่อมร่างของผู้ชายคนหนึ่งเงื้อหมัดค้างพลางหันไปมองต้นเสียง ไอ้พี่ขลุ่ยเองก็ยกเท้าค้าง ส่วนพี่ลันยืนอยู่เฉยๆ เพราะคู่ต่อสู้ลงไปนอนชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นแล้ว
“เจ๊...” ไอ้พี่ดำอุทานออกมาก่อนที่ผู้หญิงร่างสวยสะโอดสะองจะเดินเข้ามากลางวงต่อสู้พลางมองความเสียหายรอบด้านอย่างโมโห ผู้หญิงคนนี้สวยมากครับ หุ่นดี เช้งกระเด๊ะแถมยังขาวสุดๆ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมข้าวของถึงเสียหายขนาดนี้!?!” ผู้หญิงคนนั้นแผดเสียงท่ามกลางความเงียบ
“พวกนี้มันทำร้าย เอ่อ...รุ่นน้องของผมครับ” ไอ้พี่ดำลุกออกจากตัวคู่กรณีก่อนจะเดินไปอธิบายให้ผู้หญิงที่แลดูมีอิทธิพลฟัง
“แล้วแกก็ลงมือซะเละเทะงั้นเหรอฮะ!?!”
“พวกมันเริ่มก่อนนี่ครับ!” ไอ้พี่ดำเถียงกลับทันที
“ไหน? พวกนายลองอธิบายมาซิว่าไปทำอะไรรุ่นน้องของน้องชายฉัน?” ผมช็อคเมื่อได้ยินว่าเจ๊คนสวยคนนั้นเป็นพี่สาวของไอ้พี่ดำ ชีวิตพี่มันน่าสงสารเนอะ พี่สาวก็ขาว น้องสาวก็ขาว ตัวเองเสือกดำอยู่คนเดียว
“ฮะ!?! ดะ...เด็กพวกนี้เป็นน้องของซ้อเหรอครับ?” ไอ้ยักษ์ที่มีท่าทางอวดดีในตอนแรกหงอลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดกับพี่สาวของไอ้พี่ดำ
“ใช่ น้องแท้ๆ คลานตามกันออกมา มีปัญหาอะไรไหม?”
“ไม่มีครับซ้อ ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคนพวกนี้เป็นคนรู้จักของซ้อ” ไอ้ยักษ์รีบไหว้ขอโทษขอโพย
“ถ้าคนพวกนี้ไม่ใช่คนรู้จักของฉันแล้วพวกนายจะทำยังไง? จะขอโทษแบบนี้ไหม?” คุณพี่สาวกอดอกพูดทำเอาพวกนั้นเงียบ “เอาเถอะ พวกนายไปนั่งสำนึกผิดกันที่หลังร้าน คุณกิตกลับมาเมื่อไหร่พวกนายจะได้รับโทษ” คุณพี่สาวโบกมือไล่ก่อนที่พวกนั้นจะรีบวิ่งกลับไปที่หลังร้าน เธอรีบโค้งตัวขอโทษแขกทั้งหลายทันที กว่าเรื่องราวจะคลี่คลายก็กินเวลาไปเสียนาน
“พวกนั้นเป็นนักเลงคุมผับก็เลยทำตัวกร่าง พี่ต้องขอโทษพวกน้องๆ ด้วยนะ” เมื่อเคลียร์ทุกอย่างเสร็จพี่สาวของไอ้พี่ดำที่ชื่อว่าทิชาก็เชิญพวกเราทั้งหมดไปนั่งที่โต๊ะเปิดใหม่พลางกล่าวขอโทษ
“ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง” ผมไหว้ขอโทษพลางก้มหน้าสำนึกผิด
“ไม่หรอกจ้ะ คนของพี่ไม่ดีเองที่ทำตัวไม่ดีกับแขก เอาเป็นว่ามื้อนี้พี่เลี้ยงนะ ทุกคนเลย เชิญตามสบาย” พี่ทิชาพูดก่อนจะลุกออกจากโต๊ะเพื่อไปจัดการลูกน้องของตน พวกเราไหว้ขอบคุณก่อนจะเริ่มทำตัวสบายๆ เมื่อผู้มีอิทธิพลในผับลุกเดินจากไป
“นี่...ขอบคุณนะดำ” ผมจิ้มไหล่ไอ้พี่ดำก่อนจะพูดเสียงเบาๆ ฮ่าๆ เห็นหน้าตาหงุดหงิดของพี่มันแล้วขำแฮะ ท่าทางจะไม่ชอบจริงๆ ที่ผมเรียกแบบนั้น แต่ก็นะ มันชินนี่นา
“มันจะดีมากถ้าเลิกเรียกกูว่าดำ” พี่มันหรี่ตามองผมเซ็งๆ
“เออพวกมึง เดี๋ยวกูกลับไปหาไอ้สูงก่อนนะ ไม่รู้ตื่นหรือยัง” จู่ๆ ไอ้พี่หล่อหน้าตายนั่นก็ลุกจากโต๊ะ
“เดี๋ยวครับ! เอ่อ...วันนี้ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมเอาไว้ทั้งๆ ที่ผมจ้องจะแย่งพี่ไอไปจากพี่” ผมพูดจากใจจริง แอบซึ้งที่พี่มันยอมช่วยผม
“คิดว่าแย่งได้เหรอ?” อ้าว ไอ้นี่ กูอุตส่าห์ดราม่า “อ้อ แล้วเมื่อกี้ไม่ได้ช่วยมึงหรอกนะ กูช่วยเพื่อน” พูดจบก็เดินตัวปลิวออกไปปล่อยให้อารมณ์ซึ้งของผมมันดิ่งลงเหวจนติดลบ อ๊าก!!! ไอ้หล่อหน้าตาย! มึงนะมึง! กูอุตส่าห์ซึ้ง ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!!
“ฮึๆ งั้นกูกลับบ้างดีกว่า นอนดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่หล่อ ฮ่าๆ” ไอ้พี่ขลุ่ยขำท่าทางผมนิดๆ ก่อนจะลุกเดินสะบัดตูดออกไปด้วยท่าทางอารมณ์ดี ที่จริงก็ไม่ถึงขั้นสะบัดตูดหรอกนะครับแต่ผมคิดว่าพี่แกอารมณ์ดีจนเหมือนคนบ้าอ่ะ ถึงจะเป็นอย่างนั้นประจำก็เหอะนะ
ผมถอนหายใจก่อนจะนั่งลงที่เดิมซึ่งเป็นพี่ข้างๆ ไอ้พี่ดำ ผมเหลือบตาไปมองมันที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มนิดๆ ก่อนจะพบว่ามันทำท่าแสบเหลือเกินเมื่อเหล้าเข้าปาก สงสัยปากด้านในจะแตกพอโดนเหล้าก็เลยแสบซะขนาดนั้น
“เจ็บไหม...?”
“โอ๊ยไอ้เด็กเปรต! เจ็บสิวะ! จับมาได้” พี่มันโวยวายพลางตบหัวผมอย่างแรงเมื่อผมเอื้อมมือไปกดแผลที่มุมปากของพี่มัน ไอ้เวร! กูถามเพราะกูเป็นห่วงแต่มึงดันตบกูซะเต็มแรงขนาดนี้ซะงั้น อยากจะรู้เหลือเกินว่าถ้าเมื่อกี้ไม่ใช่กูแต่เป็นพี่ไอมึงจะตบจนหน้าจิ้มโต๊ะไหม?
“...” ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่มันก่อนจะขยับออกห่างแล้วเสมองไปทางอื่น ผมลืมไปเลยว่าผมยังเคืองไอ้บ้านี่เรื่องพี่ไออยู่ เมื่อกี้พวกนักเลงคุมผับน่าจะขยี้มือไอ้หมอนี่ไปด้วยจะได้ไม่มีปัญญามาตบหัวผม ชิ!
“ทำหน้าบูดเป็นตูดหมาไปได้ไอ้คิม เป็นไรของมึง?” ไอ้ทีที่นั่งด้านซ้ายมือของผมถามพลางยกแขนขึ้นกอดคอตามความเคยชิน
“เปล่า กูจุกนิดหน่อย” ผมตอบส่งๆ จะกล้าบอกได้ไงครับว่าเคืองไอ้พี่ดำที่นั่งก๊งเหล้าอยู่ข้างๆ
“มึงโดนถีบตั้งสองทีนี่หว่า เป็นไงมั่งวะ?” ไอ้ยีนส์ทำหน้าตื่นถามอย่างตกใจ
“มึงห่วงหน้ามึงก่อนเหอะยีนส์ กล้าเข้าบ้านไหมเนี่ย?” ผมถาม รอยที่ถูกต่อยเริ่มขยายวงกว้างและเขียวช้ำแล้วล่ะครับ
“เออว่ะ ถ้าพี่กูรู้ว่าไปมีเรื่องมากูถูกตื้บแน่ งั้น...วันนี้กูไปนอนกับมึงนะเพื่อนเลิฟ” ไอ้ยีนส์ดึงไอ้ทีออกก่อนจะมานั่งแทนที่แล้วกอดคอผมอ้อนๆ ไอ้พวกนี้ก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ชอบทำตัวเป็นเด็กใส่ผมไม่เหมือนไอ้โตเพื่อนอีกคนที่ชอบทำตัวเงียบๆ ไม่พูดไม่จา แต่อย่าให้มันได้ด่าใครนะครับ เดี๋ยวฟังมันแร้ปไม่ทัน เหอๆ
“พ่อกูดุ มึงก็รู้” ผมแย้ง พ่อผมน่ะเป็นถึงทหารขั้นนายพลนี่ครับ ไม่โหดก็คงแปลก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ชอบแอบหนีพ่อมากินเหล้าบ่อยๆ จนถูกพ่อไล่เตะประจำ เพราะผมฝึกวิ่งหลบตีนพ่อผมก็เลยเป็นพวกชิ่งเร็วไงครับ
“เออน่า กูหน้าแหกก็เพราะมึงนะคิม ช่วยกูหน่อยเด้” ไอ้ยีนส์ไถหน้าไซ้แขนผม ไอ้นี่มันก็สูงพอๆ กับผมนั่นแหละครับ เผลอๆ เตี้ยกว่าซะด้วยซ้ำ แต่มันเป็นนักกีฬาก็เลยดูตัวใหญ่
“มึงไปนอนบ้านกูดีกว่ายีนส์ กูสงสารไอ้คิม” ไอ้โตพูดขึ้นหลังจากนั่งกรึ๊บเงียบๆ อยู่คนเดียวตั้งนาน
“เออดี กูไม่ง้อมึงละ เชอะ!” แน่ะ ยังจะมีหน้ามาสะบัดหน้าใส่อีก น่ารักตายล่ะไอ้เถิกยีนส์
“งั้นเรากลับกันดีกว่าไหม?” ไอ้ทีเสนอขึ้นผมจึงรีบพยักหน้า อยากจะไปให้พ้นๆ หน้าไอ้โหดที่นั่งอยู่ข้างๆ ซะจริง
“เอ่อ...พี่ครับ พวกผมจะกลับแล้ว ขอบคุณและขอโทษนะครับที่ทำให้เดือดร้อน” ไอ้ยีนส์หันไปหาไอ้พี่ดำก่อนเพื่อนๆ ของผมทุกคนจะยกมือขึ้นไหว้มัน หมอนั่นรับไหว้พลางพยักหน้ายิ้มๆ ฮึ! ทีกับกูล่ะเอาแต่ทำหน้าบูดเป็นตูดหมาใส่
ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากโต๊ะตามเพื่อนๆ ไปแต่ข้อมือของผมถูกไอ้พี่ดำดึงเอาไว้เสียก่อนผมจึงหันไปมองอย่างหงุดหงิด
“เป็นอะไร? หน้าบูดตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” พี่มันวางแก้วเหล้าก่อนจะถาม
“แล้วกูเคยยิ้มให้มึงหรือไงวะฮะ?” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ
“อะไรของมึงเนี่ยฮะ!?” ไอ้พี่ดำขมวดคิ้วหงุดหงิดหนำซ้ำยังไม่ยอมปล่อยข้อมือผมอีกต่างหาก
“แล้วอะไรล่ะ?” ผมชักสีหน้าไม่พอใจ
“เฮ้อ บอกเพื่อนมึงกลับไปก่อน กูจะพามึงไปเจอใครบางคน” ไอ้พี่ดำถอนหายใจก่อนจะพูดเสียงอ่อนลงเพราะไม่อยากให้เราทะเลาะกันมากไปกว่านี้
“อะไร? กูไม่ไป” ผมพูดทันที ไม่ใช่ว่าจู่ๆ ก็เกิดอารมณ์ก็เลยจะพาผมไปข่มขืนหรอกนะ
“มึงจะไปดีๆ หรือจะให้กูใช้กำลัง?” พี่มันมองขู่
“เฮอะ!” ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์สื่อก่อนจะสะบัดข้อมือออกแล้วเดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ไอ้คิม!! อย่าให้กูหมดความอดทน!” ผมชะงักกึกเมื่อเสียงต่ำๆ ตะคอกเสียงดังจนคนอื่นๆ เริ่มหันมามอง น้ำเสียงเมื่อกี้ของพี่มันโคตรน่ากลัวเลยครับ “พวกน้องกลับไปก่อนนะ พี่ขอเคลียร์กับไอ้หมอนี่ก่อน” ไอ้พี่ดำเดินมากอดคอผมเอาไว้แน่น ผมหน้าซีด ฉิบหายแล้วกู ซ่าไม่ออกเลย เสียงดุๆ เมื่อกี้เล่นซะกูฉี่แทบแตก
“เอาไงวะคิม?” ไอ้ยีนส์ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของผม
“อะ...เอ่อ งั้น...ขับรถกลับให้กูด้วยนะ” ผมยิ้มแหยๆ ก่อนจะยื่นกุญแจรถออกไปข้างหน้า ไอ้โตเป็นคนเดินมาเอาก่อนที่พวกมันจะเดินออกจากร้านไป
“ว่าง่ายๆ ตั้งแต่ทีแรกก็ดีแล้วแท้ๆ” ไอ้พี่ดำคลายอ้อมแขนก่อนจะพูดเบาๆ
“มึงจะพากูไปหาใคร?” พอผมถามออกไปมันก็ยิ้มออกมา
“พาไปหาคนที่เหมือนมึงไง” พี่มันพูดก่อนจะลากผมออกจากร้านแล้วไปที่รถของตัวเอง
“นี่...ใครที่ว่านั่นเหมือนกูยังไง?” ผมถามขณะนั่งอยู่บนรถที่ไอ้พี่ดำกำลังบึ่งกลับบ้าน
“ขี้ขลาด...” ฮะ!? คิ้วกระตุกทันทีเลยครับ “ทำเป็นเก่งแต่จริงๆ แล้วกาก อวดดีคิดว่าตัวเองหล่อ คิดว่าตัวเองเก่งแต่พอถูกขู่ก็หงอจนน่าสงสาร” มันพูดไปยิ้มไป
“ไอ้...!!”
“แต่กูรักไง” คำด่าที่ผมเตรียมพ่นออกมาถูกกลืนหายลงคอทันทีที่พี่มันพูดออกมาอย่างนั้น รู้สึกเหมือนหน้าโดนเผาเลยแฮะ ร้อนจี๋เลย
ผมนั่งก้มหน้าเงียบตลอดทางไม่กล้าพูดอะไร จะพูดให้ถูกคือผมพูดอะไรไม่ออกต่างหาก ความรู้สึกหลายๆ อย่างมันตีกันจนเอ่ยออกมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าไอ้พี่ดำมันอยากจะสื่ออะไรแต่ทำไมผมถึงรู้สึกเขินๆ ยังไงก็รู้ ที่บอกว่ารักน่ะ...รักผมหรือว่ารักคนที่กำลังจะพาผมไปหา อ่า...หัวใจผมเต้นแรงชะมัดเลยครับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไรเตอร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ช่วงนี้มาอัพช้ามากกกกกก
เนื่องจากช่วงนี้ฟีลลิ่งมันดิ่งลงเหวอ่ะค่ะก็เลยต้องหนีออกจากโซเชียลเน็ตเวิร์กซักพัก
สำหรับคนที่อยากจะติดต่อสอบถามไรเตอร์เรื่องหนังสือหรืออะไรก็แล้วแต่สามารถติดต่อมาได้ที่
J-rome1168@hotmail.com นะคะ ช่วงนี้ไรเตอร์จะไม่ไปสิงอยู่ที่ทวิตหรือเฟสบุ๊คน้า
ไรเตอร์ต้องขอโทษด้วย แต่จะพยายามาอัพเรื่อยๆ นะคะ รักรีดเดอร์น้า มัวะะะ!!
ปล.ตอนหน้าเป็นตอนของอิพี่ไทน้องคิมเหมือนเดิมน้า
berry
ความคิดเห็น