secret world online (S.W.O) {yaoi}

ลำดับตอนที่ #32 : Chapter27 : my bro [100%]

ร่างทรง?

 

 

 

อาชีพที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนักปรากฏอยู่บนหน้าต่างสีใส คือถ้าพูดถึงร่างทรงเราก็จะคิดถึงพวก หมอผีอะไรอย่างนี้ใช่ไหม ผมกดดูลงบนรายละเอียดมีสกิลให้กดเรียนรู้อยู่หลายอย่างด้วยกัน

 

 

 

อืม..เยอะมาก สองสกิลถ้วน..

 

 

 

'เจ้าเข้าใจความหมายของอาชีพนี้รึเปล่า?'เสียงเอเธนท์ดังเเว่วเข้ามาในหัว

 

 

 

 

'ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ครับ'

 

 

 

 

'เคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่า พวกข้าหน่ะเปรียบเสมือนวิญญาณ ร่างทรงมันก็เหมือนการเชิญวิญญาณไปประทับทรง หรือก็คือให้พวกข้าไปสิงร่างเจ้า สกิลเลยน้อยอย่างที่เห็นเพราะสกิลส่วนใหญ่มันขึ้นอยู่กับวิญญาณที่เจ้ามีอยู่'คำอธิบายทำให้ผมพยักหน้ารัวๆอย่างเข้าใจ 

 

 

 

สกิลสองสกิลที่ว่าก็มี 

 

 

 

'ผู้เล่นดาร์กเรียนรู้สกิล เชิญดวงวิญญาณ ระดับ1ค่ะ'

 

 

 

'ผู้เล่นดาร์กเรียนรู้สกิล ถอดจิต ระดับ1 ค่ะ'

 

 

 

 

งั้นมาเริ่มฝึกสกิลใหม่ๆทั้งหมดก่อนละกัน !!

 

 

 

 

 

 

 

 

--•--•--•--•--•--•--•--•

 

ในโลกอีกฝั่ง...

 

 

 

 

"โอ้..!ว้าวว! นี่มัน..."ภาษาไทยสำเนียงเเปร่งๆดังมาจากร่างบางในชุดสูทสีแดงสด มือเรียวเสยผมสีชมพูนีออนของตัวเองขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลอัลมอนต์เปร่งประกายจดจ้องไปยังจอมอนิเตอร์สามมิติตรงหน้า 

 

 

 

 

 

มือเรียววาดไปมาบนมอนิเตอร์ที่ว่าต่อสายถึงเลขาคนสนิททันที"เคทช่วยเอา'ไอนั้น'มาให้ฉันที อ้อ! ขอภายใน 5นาทีนะ"

 

 

 

 

กริ๊ง..

 

 

 

"บอสครับสิ่งที่สั่งมาเเล้วครับ"ผู้ชายร่างหนาในชุดสูทเนี้ยบเดินเขามาในห้องพร้อมกับชิพเล็กๆหนึ่งตัว

 

 

 

 

"วางไว้ตรงนั้นเเหละ ไปได้ละ"เขาบอกปัดโบกมือไล่ ลูกน้องเห็นดังนั้นจึงโค้งตัวลงเล็กน้อยก่อนจะออกจากห้องไป

 

 

 

 

"น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ ฮิฮิ " 

 

 

 

ปากบางฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดวงตาสีอัลมอนต์เปร่งเป็นประกายเหมือนเด็กตัวน้อยเมื่อได้ของเล่นไม่มีผิด 

 

 

 

ร่างเล็กที่ส่วนสูงไม่ถึง170ดีเดินไปยังมุมห้องที่มีเเคปซูลตัวใหญ่ มือเอื้อมหยิบชิพที่ลูกน้องเอามาให้ 

 

 

 

 

"ฮึ้ ฮื้อ ~" ปากก็ฮัมเพลงค่อยเสียบชิพลงในช่องอย่างไม่รีบร้อน 

 

 

 

 

แล้วเจอกันนะน้องรัก..J

 

 

 

 

 

20 % loading 

ฮึ่บ! 

 

 

ฉั๊วะ! 

 

 

โคร่มม!!

 

 

 

'พักหน่อยก็ได้นะ'

 

 

 

ผมรับคำของเอเธนท์ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าเเล้วค่อยๆเลื้อยลงนอน สูดกลิ่นหญ้าอ่อนๆ

 

 

 

 

อ่า สดชื่นดีจัง

 

 

 

 

ตอนนี้ผมเรียนรู้ทุกสกิลหมดเเล้วละครับ ลองใช้เเล้วเรียบร้อยเเต่เหมือนพวกสกิลมันจะขึ้นยากกว่าพวกทักษะที่มันติดตัวอยู่นะ..

 

 

 

 

ติ้ง! 

 

 

เสียงสายเรียกเข้าทำเอาผมที่กำลังอยู่ในภวังค์สะดุ้งเฮือกขึ้นมาเลยทีเดียว ก่อนจะรีบกดรับ

 

 

 

"ว่าไงครับไนท์?"

 

 

 

 

/นี่ปลอดภัยดีใช่ไหม?รู้ไหมตอนนี้นายกลายเป็นคนดังเเล้วนะ/

 

 

 

เสียงปลายสายติดหงุดหงิดน้อยๆผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบกลับ

 

 

 

"ก็...พอรู้ครับเเต่ไม่ต้องห่วงตอนนี้ผมลี้ภัยออกมาเเล้วหน่ะ"

 

 

 

 

/อ่า..งั้นค่อยวางใจหน่อย..แล้วนี่จะทำไงต่อตอนนี้ฉันอยู่อควอเรียสนะเมืองดูโล่งขึ้นเยอะเขาไปดักรอนายกันหมด/

 

 

 

 

ให้ตายเถอะ...

 

 

 

 

"งั้นผมคงล็อคเอ้าท์ไปก่อนละกันนะครับ เดี๋ยวจะกลับมาใหม่"

 

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็คุยพวกเรื่องจิปาถะต่างๆกับไนท์ไม่นานก็วางสายไปก่อนที่ผมจะไปทำตามอย่างที่บอกไว้

 

 

 

 

อ่อ..ก่อนอื่นคงต้องไปบอกพวกพี่ๆก่อนสินะ

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ พี่ต้าร์..."เมื่อเดินเข้าสู่ตัวบ้านผมเรียกคนที่น่าจะพึ่งได้มากกว่า เเต่ยังไม่ทันเอ่ยปากจบคำตาดันไปสบกับช็อตเด็ดซะก่อน 

 

 

 

 

ร่างโปร่งของพี่มาร์ชนอนหงายราบไปกับโซฟา มันจะไม่น่าตกใจเลยถ้าไม่มีร่างหมีควายของพี่ต้าคร่อมอยู่ข้างบน

 

 

 

 

นี่ผมตกข่าวอะไรไปใช่หรือไม่!?

 

 

 

 

 

"ไอต้าร์!!ไม่เอา ออกไปดิ๊เล่นไรเนี่ย!? เห้ย!!ดาร์ก!!" ในจังหวะเดียวกับที่ผมเปลี่ยนใจหมุนตัวเดินออกจากบ้านหลังงาม เสียงจากคนข้างหลังก็ดังขึ้นมาซะก่อน 

 

 

 

 

ผมหันไปมองทั้งสองด้วยสีหน้าปกติที่สุด พี่มาร์ชรีบผุดลุกผุดนั่งขึ้นด้วยความรวดเร็ว เสื้อสีน้ำตาลครีมยับยู่ยี่ซะไม่รู้ว่าไปผ่านอะไรมาบ้าง ส่วนพี่ต้าร์รายนั่งเก็กหน้านิ่งก่อนจะปล่อยพี่มาร์ชให้เป็นอิสระอย่างง่ายดาย

 

 

 

 

"คือว่า.."

 

 

 

 

 

"ผมเเค่จะมาบอกว่าผมจะล็อกเอาท์นะ ผมไปละนะครับ"ผมบอกก่อนจะหมุนตัวกลับอีกรอบเเต่ก็โดนอีกเสียงเรียกไว้ซะก่อน ในใจนี่อยากออกไปจากสถานการณ์หน้าอึดอัดใจนี่ซักที

 

 

 

 

"เดี๋ยว"

 

 

 

 

"ครับ?"

 

 

 

 

"อ่ะ วิธีใช้ก็ถือมันเเล้วก็คิดให้มาที่นี่เเค่นี่เเหละ"พี่ต้าร์โยนแผ่นการ์ดสีเหลี่ยมผืนผ้าใบเล็กกว่าฝ่ามือเล็กน้อยมาให้ ผมรับมันไว้ด้วยมือเดียวก่อนจะหยิบมาดู 

 

 

 

 

ลักษณะนี่คล้ายๆกับบัตรเครดิตเลยเเหะ

 

 

 

 

ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะรีบกดล็อกเอาท์ทันทีเมื่อเห็นพี่มาร์ชกำลังจะอ้าปากพูดอะไรซักอย่าง

 

 

 

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

 

 

 

.

 

 

 

 

.

 

 

 

 

.

 

ผมล็อกอินเข้ามาอีกครั้งใน4ชั่วโมงต่อมา ผมออกไปกินข้าวเเล้วก็ธุระส่วนตัวจิปาถะอีกมากมาย เปิดดูบอร์ดเกมนิดหน่อยดูเหมือนจะมีรูปผมเยอะเเยะไปหมด กลิ่นของความวุ่นวายนี่ไล่มาเลย

 

 

 

 

 

พอเข้ามาในบ้านหลังเดินปรากฏว่าไม่มีใครอยู่เเล้วผมจึงติดต่อไปยังคนที่ออนอยู่ตอนนี้ 

 

 

 

 

อาเรส?

 

 

 

 

อืม...จะว่าไปผมเเทบจะลืมเขาไปแล้วนะเนี่ย หลังจากตอนนั้นก็ไม่มีใครติดต่อใครอีกเลย รู้สึกจะมีรอบนึงที่เขาชวนผมเก็บเลเวล เเต่ก็นะตอนนั้นผมบอกไปว่าอยากเก็บด้วยตัวเองมากกว่าเเต่สุดท้ายดันไปเป็นปลิงดูดเลือดในกลุ่มซะได้ 

 

 

 

 

ช่างมันเถอะ..

 

 

 

 

 

หลังจากนี้ผมจะเริ่มเล่นด้วยตัวเองเเล้ว เเต่คงต้องหาวิธีปิดไอหูกับหางบ้าๆนี่ก่อน 

 

 

 

 

ในกูเกิ้ลก็ไม่มีซะด้วยสิ..

 

 

 

 

ผมเลือกเอาผมคลุมที่มีฮู๊ดเเบบเดียวกับตอนเเรกที่อาเรสให้มา พยายามทำให้อารมณ์ตัวเองสงบเเละคงที่ที่สุด 

 

 

 

 

เขาบอกว่าเวลาสุนัขมันรู้สึกยังไงมันจะเเสดงออกอย่างนั้น ผมก็เพิ่งเข้าใจก็วันนี้เเหละครับ 

มันไม่ใช่เรื่องดีเลยซักนิดที่ทำให้ทุกคนมองอารมณ์เราออกอย่างง่ายดาย ผมไม่ใข่คนไม่มีความรู้สึกเพียงเเค่เก็บความรู้สึกเก่งก็เเค่นั้นเเต่ตั้งเเต่มีหูกับหางเนี่ยสิ...

 

 

 

 

 

ผมถอนหายใจหนักๆเเล้วพยายามทำใจคิดซะว่ามันเป็นเเค่เกมคงไม่กระทบอะไรกับชีวิตจริง 

 

 

 

 

 

 

ในทวีปเเรกอย่างเอิร์ทยังคงคึกคักไปด้วยผู้เล่นหน้าใหม่เสมอ ผมเลือกที่จะเดินเเทรกไหลไปตามฝูงชนเเทนที่จะโดดไปตามหลังคาตึกเหมือนก่อน  

 

 

 

 

"ได้ข่าวมาว่าผู้เล่นอันดับหนึ่งมาที่เอิร์ทด้วยเเหละ"

 

 

 

"ฉันได้ยินมาเหมือนกันเเต่ยังไม่เห็นตัวเลย ข่าวลือชัวร์"

 

 

 

 

"ฉันก็ว่างั้นเเหละเเก"

 

 

 

 

 

"เย็นนี้ไปดื่มกันไหม?"

 

 

 

 

"เห็นน้องเสื้อเเดงป่ะอย่างเเจ่ม"

 

 

 

 

เเต่เหมือนการอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายมันจะไม่ดีนัก หัวผมเเทบจะระเบิดเมื่อเสียงคุยมากมายกระทบเข้าโสตประสาท เพราะประสาทหูที่ดีเกินมนุษย์ 

 

 

 

 

 

เเต่เดี๋ยว..ผู้เล่นอันดับหนึ่ง?

 

 

 

 

เเน่นอนว่าผมรู้จักเขา เพราะคนที่ได้ไปศึกษาเกี่ยวกับเกมชื่อของเขาจะปรากฏในเเร้งค์ต่างๆ ทั้งเรื่องเลเวล สถิติการฆ่า เเละที่น่าตกใจคือในตอนนี้เขาเป็นคนที่มีค่าหัวเยอะที่สุดในเกม

 

 

 

 

ค่าหัวคือเงินที่ถูกตั้งขึ้นให้เป็นรางวัลจากสมาคมนักฆ่า ซึ่งคนที่ไปฆ่าผู้เล่นด้วยกันเกินกว่าที่กำหนดระบบจะทำการตั้งฆ่าหัวให้อัตโนมัติ เเต่ด้วยคอนเซปของเกมนี้คือการที่ทำให้มันเหมือนจริงที่สุดเหมือนเป็นโลกอีกใบ ทางระบบจึงมีการให้ผู้เล่นสามารถตั้งค่าหัวกันเองได้โดยเสียค่าธรรมเนียมเล็กน้อย 

 

 

 

 

ซึ่งผมว่ามันก็มีทั้งข้อดีเเละข้อเสียล่ะนะ 

 

 

 

 

ถ้าผู้เล่นอันดับหนึ่งมาจริง เขาจะมาทำอะไรที่ทวีปเเรกกันนะ..

 

 

 

 

 

 

"Buona sera (สวัสดีตอนเย็น) ทุกคนคงรู้จักฉันดีอยู่เเล้ว  อ๊ะ! ไม่สินี่มันเป็นเมืองของพวกเจ้าลูกเจี้ยบตัวน้อยที่เพิ่งเกิดนี่หน่า คิกๆ" เสียงใสที่ทำเอาทุกคนในเมืองต้องหยุดชะงักมองขึ้นไปที่ต้นตอของเสียง ก่อนที่จะเกิดเสียงพูดคุยมากมายต่อจากนั้น 

 

 

 

 

 

 

"นั่นมันฮันเตอร์!?"

 

 

 

 

 

ผู้หญิงคนนึงร้องอย่างตกใจชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ร่างเล็กๆที่ผมไม่สามารถมองเห็นได้อย่างถนัดตา เเต่ที่เเน่ๆคือชุดเกราะสีชมพูนีออนกับปีกสีขาวสะอาดที่กางอยู่นี่มันช่างเด่นสะดุดตาซะเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

เปรี้ยง!

 

 

 

กรี๊ดด!

 

 

 

 

 

 

เสียงกรี๊ดของคนระเเวกเดียวกับหญิงสาวที่ยกมือขึ้นชี้ดังลั่นเมื่อถูกสายฟ้าจากข้างบนฟาดใส่จนกลายเป็นเเสงหายไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

"อุ๊ย! มือลั่น!  ขอโทษนะสาวน้อยเเต่มีใครเคยบอกหรอว่าห้ามชี้หน้าคนอื่นหน่ะ ฮิๆ" ส่วนคนทำก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ข้างบนนั้นไง

 

 

 

 

ผมไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร เเต่มันคงไม่ใช่ธุระโกงการอะไรของผม คิดอย่างนั้นก็หันหลังจะเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเพราะปวดหูจากเสียงผู้คนซะเหลือเกิน

 

 

 

เหมือนคนหลายคนจะคิดเหมือนผมจึงเริ่มวิ่งหนีกัน เเต่บ้างก็ยังยืนดูเนื่องจากผู้เล่นระดับนี้ใช่ว่าจะเจอกันง่ายๆ 

 

 

 

 

"วันนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาฆ่าใครเป็นพิเศษ เเค่มาตามหาคนๆนึงก็เท่านั้น โอ๊ะ! เจอเเล้ว.."

 

 

 

 

 

หมับ! 

 

 

 

 

ท่ามกลางเสียงกรี๊ดของคนรอบข้าง สติผมหลุดไปชั่วครู่เมื่ออยู่ดีๆตัวก็ลอยขึ้นจากพื้น พอเงยขึ้นไปมองก็พบกับคนในเสื้อเกราะสีชมพูขลิบทอง กับปีกสีขาวสะอาดเป็นตัวอธิบายได้เลยว่าผมลอยขึ้นมาได้ยังไง 

 

 

 

 

 

"ปล่อยผม.." ผมพยายามเเกะมือเล็กๆที่กำฮู๊ดสีเข้มของผม ผ้าคลุมผืนใหญ่ทำให้ลำบากต่อการขยับเล็กน้อย ยิ่งอยู่บนท้องฟ้าสถานที่ๆไม่ได้มีไว้สำหรับมนุษย์เดินดินอย่างพวกเรา

 

 

 

 

"อ่า...ฉันรำคาญไอเสื้อคลุมสกปรกนี้จังน๊า.."

 

 

 

 

"..."ผมเงียบไม่ตอบอะไร พยายามใช้มือใต้ผ้าคลุมหยิบมืดที่เหน็บไว้ออกมา ถ้าเขาปล่อยเราจากความสูงระดับนี้คงศพไม่สวยเเน่ๆ

 

 

 

 

 

"นายก็รำคาญเหมือนกันสินะ..อืมๆ" ส่วนฮันเตอร์ก็ยังพูดเองเออเองอยู่คนเดียว ดูจากขนาดตัวคร่าวๆน่าจะเด็กกว่าผมอีกหล่ะสิเนี่ย 

 

 

 

 

 

เเคว่กกกก

 

 

 

 

 

จู่ๆผ้าคลุมสีเข้มขาดออกอย่างไม่ทราบสาเหตุ ผมสะดุ้งโหยงเมื่อสำผัสได้ถึงความเย็นเฉียบจากข้างหลังเเว่บนึง ก่อนมันจะหายไป ฮันเตอร์เปลี่ยนมาจับคอเสื้อผมไว้ ก่อนจะโยนเศษผ้านั่นทิ้งไป 

 

 

 

 

"จุ๊ๆ เด็กดีไม่ควรเล่นมีดนะ" เขาเหลือบมองสิ่งที่อยู่ในมือผม 

 

 

 

 

"ปล่อยผมลง..." ผมกดเสียงต่ำลง เงยหน้าขึ้นไปเพื่อเผชิญหน้าเเต่ไอคนที่ลากผมกลับฮัมเพลงในคออย่างสบายอารมณ์ไม่เเม้เเต่หันมองด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

'จะทำไงต่อหล่ะทีนี้' เสียงของเอเธนท์ดังเข้ามาในหัว 

 

 

 

'ตามเวรตาทกรรมครับ ถ้าสู้กับเขาตอนนี้ก็มีเเต่ตายกับตายเท่านั้น' 

 

 

 

 

ที่บอกเอเธนท์ไปมันไม่ได้เกินจริงเลยสักนิด นอกจากความต่างเรื่องเลเวลเเละทักษะ ทั้งประสบการณ์นับเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้คนเเข็งเเกร่งขึ้นซึ่งเป็นสิ่งที่ผมขาดไปมากๆ

 

 

 

 

"รับรองจะเลี้ยงดูอย่างดีเลย mio fratello.. (น้องชายของฉัน)"   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

100% loading succeed 

 

 

_____________

 

-2/27/15

แก้ไขคำที่เป็นภาษาอิตาลี่จ้าา ขอบคุณมากๆนะที่บอกถึงจะอ่านไม่ค่อยเข้าใจ(?)อย่างที่บอกไรท์ไม่มีความรู้เรื่องนี้เบย(เเต่อยากเเต่ง)555
ขอบคุณที่รักเเละชอบนิยายเรื่องนี้นะ ตอนนี้พยายามเร่งปั่นอยู่
โอ๊ย เม้นขึ้นเยอะ ปริ้มมม 
ตอนนี้เเก้ร.หมดเเล้วเดินหน้าเเต่งเต็มกำลัง!!!



 

-------------------------

เย่ครบเเล้ว หายไปนานเลย เเหะๆ ตอนนี้มีข่าวดี ไรท์ปิดเทอมเเล้ววววววววว 🎉🎉

เริ่มกลับมาอัพดึก 555 

ปล.ภาษาที่เห็นภาษาอิตาลีนะ คือไม่เคยเรียนมาเหมือนกันถามอากู๋เอา ถ้าผิดไวยากรณ์ผิดเเกรมม่ายังไงก็ช่วยบอกหน่อยเน้อ