secret world online (S.W.O) {yaoi}

ลำดับตอนที่ #34 : Chapter29 : satan [100%]

:    .SATAN.    :

 

Writer 's part

 

 

ร่างเล็กสั่นเทิ้มไปด้วยความทรมาณ ดาร์กล้มลงนอนลงบนพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ กรงเล็บคมค่อยๆงอกยาวออก หูของมนุษย์หดหายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน จมูกเเละปากที่ยื่นยาวออกมาขนสีดำเงาเริ่มปกคลุมทั่วร่างรวมทั้งใบหน้าจนไม่เหลือเคล้าโครงของมนุษย์ จนในที่สุดก็ออกมาเป็นรูปร่างของสัตว์ชนิดหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี 

 

 

 

หมาป่า!!

 

 

 

 

"ดาร์ก!!!" ความเปลี่ยนแปลงนั้นสร้างความตื่นตระหนกให้เเก่พี่ชายที่ยืนดูอยู่ห่างๆเมื่อครู่

 

 

 

 

ฮันเตอร์ก้าวได้เพียงไม่กี่ก้าวพอใกล้ถึงตัวน้องชายกลับเจออะไรบางอย่างที่ทำให้คิ้วสีชมพูพาสเทลนั่นขมวดมุ่น

 

 

 

 

 

"พ่อ! กางบาเรียทำไม!? "

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวค่อยคุยกัน..ออกไปดูห่างๆซะ"ชายชราในกางเกงผ้าฟ้ายสีขาวบอก ฮันเตอร์ทำหน้าขัดใจก่อนจะหลับตาสงบสติตัวเองเเล้วพยักหน้ายอมถอยออกมายืนดูห่างๆ

 

 

 

 

 

ครืดดด..

 

 

 

เสียงเล็บครูดไปตามพื้น ตาเเดงก่ำของสัตว์สี่ขาช้อนมองคนตรงหน้าอย่างไม่เป็นมิตร ในขณะที่คนถูกมองทำเพียงเเค่ผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ

 

 

 

 

 

"ว่าเเล้วเชียว.."ไมนอสสบถกำตัวเองเบาๆ เขาไม่น่าใส่พลังของเทพเข้าไปในตัวของเด็กนี้เลยให้ตายเถอะ.. ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็เห็นเเล้วว่าหางกับหูนี่มีสีดำซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของซาตาน 

 

 

 

เเล้วเเน่นอนเมื่อใส่พลังที่เสมือนขั้วตรงกันข้ามลงไป ร่างกายที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของซาตานอยู่ๆมากกว่าครึ่งคงทำการดึงพลังออกมาเพื่อต่อต้าน ถ้าให้เดาไอเด็กนี่คงยังดึงพลังออกมาใช้ไม่เป็นด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

ตัวปัญหาเเค่ลูกชายตัวเองไม่พอ มันยังพาตัวปัญหามาเพิ่มอีกสิเนี่ย..

 

 

 

 

 

กรรรร !! 

 

 

 

เสียงขู่พร้อมกับเเยกเขี้ยวของหมาป่าสีดำตรงหน้าเเววตาเเดงก่ำคอยบอกอีกฝ่ายว่าตนนั้นพร้อมจะเข้าขย้ำได้ทุกเมื่อ 

 

 

 

 

เกร้ง! 

 

 

 

 

ดาร์กที่อยู่ในร่างหมาป่าพุ่งเข้าใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล เล็บคมดุจเพชรปาดเข้าที่ลำคอของอีกฝ่ายหวังให้สิ้นลมในฉับพลันเเต่เหมือนอะไรๆจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อผิวหนังเต่งตึงไม่สมอายุนั่นกลับเเทงไม่เข้า! 

 

 

 

 

 

"เร็วไปสิบปีนะไอหนุ่ม"ไมนอสที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้นำของเผ่าสวรรค์เรียกง่ายๆก็เทพนั่นเเหละ เขาถือทวนสีเงินยาวไว้ข้างตัวไม่คิดจะขยับหลบหรืออะไรทั้งสิ้น 

 

 

 

 

 

ความนิ่งของอีกฝ่ายยั่วโทสะของดาร์กในยามไม่มีสติได้ดีไม่ใช่น้อย ดาร์กยืนด้วยสี่ขาอย่างมั่นคงถึงเเม้เขาจะไม่เคยเป็นเเบบนี้มาก่อนเเต่กลับใช้ร่างนี้ได้อย่างคล่องเเคล่ว ไม่สิ...

 

 

 

 

 

ถ้าเรียกให้ถูกก็คือเขาถูกอะไรบางอย่างควบคุมอยู่!!

 

 

 

 

 

พลังสีดำน่ากลัวพวยพุ่งออกมาจากตัวสนุขหมาป่าสีดำราวกับก็อกเเตก ไมนอสเลิกคิ้วสีขาวของตนขึ้นสูงราวกับแปลกใจเล็กน้อยที่เกิดเหตุการณ์เเบบนี้ขึ้น

 

 

 

 

ถึงเหนือความคาดหมายเเต่ก็ไม่เหนือจินตนาการละนะ..

 

 

 

 

 

กรร !!

 

 

 

 

มันคำรามลั่นก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกครา คนที่มองอยู่ห่างๆอย่างฮันเตอร์ลุ้นจนตัวโก่ง ใจหนึ่งก็สงสัยว่าดาร์กเป็นตัวอะไรกันเเน่เเต่อีกใจก็อยากรู้ว่าการต่อสู้นี้จะจบอย่างไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พักผ่อนซักหน่อยนะไอหมาน้อย"ทวนสีเงินถูกยื่นมาด้านหน้าเล็กน้อย เขาพึมพำศัพท์ประหลาดๆเหมือร่ายเวทย์พลันอัญมณีสีมุขที่อยู่ส่วนปลายเรืองเเสงออกมารางๆ ตามด้วยวงเวทย์ขนาดกลางที่ถูกสร้างขึ้นในไม่ถึงเสี้ยววินาทีต่อมา 

 

 

 

 

 

 

วงเวทย์สีขาวกดลงมาทับลงกลางตัวของหมาป่าโดยที่อีกนิดเดียวปลายเล็บของมันจะถึงตัวอีกฝ่านเเล้วเเท้ๆ มันพยายามดิ้นให้หลุดจากโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นเเต่เหมือนยิ่งดินความเเสบร้อนที่คอยกัดกินพลังสีดำไปก็ยิ่งลุกลามเร็วขึ้นเท่านั้น

 

 

 

 

 

ตาเเดงก่ำเลิกลั่นหาทางหนีทีรอดเเต่มีรึที่ไมนอสคนนี้จะปล่อยให้หลุดไป

 

 

 

 

 

"หลับให้สบายนะ" 

 

 

 

 

 

อ๊ากกก!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dark's part

 

 

 

"ดาร์ก!" ผมหยีตาสู้เเสงพยายามเพ่งมองตามเสียงที่เรียก

 

 

 

 

 

"ไนท์..?"เมื่อภาพเบลอๆเริ่มชัดขึ้น ผมมองหน้าคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

 

"ฟื้นเเล้วหรอ เป็นไงบ้างเจ็บอะไรตรงไหนรึเปล่า?"ไนท์พลิกตัวผมไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน ผมส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่าสบายดีไนท์พยักหน้าเเต่ใบหน้ายังคงไม่คลายความกังวน 

 

 

 

 

 

 

"เห็นพี่ฮัน..น..เตอร์บ้างไหมครับ เเล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้" ผมกวาดตามองสภาพห้องที่ผมเคยมาอยู่พักหนึ่ง ดูตากห้องนอนเรียบๆนี่เเล้วคงไม่พ้นบ้านของไนท์เเน่ๆ

 

 

 

 

 

"หมายถึงไอเด็กหัวชมพูรึเปล่า?"ผมพยักหน้าเเทนคำตอบ

 

 

 

 

ถึงในใจอยาดจะบอกว่าไอเด็กที่เขาพูดถึงอายุมากกว่าไนท์เกือบรอบปีเเล้วก็เถอะ..

 

 

 

 

"อยู่ๆมันก็ติดต่อฉันมาตอนเเรกก็งงๆเเต่พอบอกให้มารับนายฉันเลยรีบมาเเล้วเอามาพักผ่อนที่นี่"ไนท์บอกมือทั้งสองข้างก็เหยือกน้ำตรงโต๊ะหัวเตียงมารินใส่เเก้วเเล้วยื่นให้

 

 

 

 

"ขอบคุณครับ"ผมรับมาดื่มก่อนจะเอ่ยปากถามต่อ

 

 

 

 

"เเล้วเขาได้บอกอะไรอีกรึเปล่า?"

 

 

 

 

 

ไนท์ส่ายหน้าเเทนคำตอบ ส่วนถ้าถามว่าทำไมผมไม่นึกสงสัยว่าทำไมถึงทิ้งผมไว้กับไนท์ ผมเดาว่าพี่เขาต้องมีงานด่วนเเน่ๆ เจ้าของบริษัทคงจะไม่มีเวลาว่างมาเล่นเกมทั้งวันทั้งคืนเเบบคนว่างงานอย่างผมหรอก

 

 

 

 

 

"หิวไหม?" 

 

 

 

 

 

"ก็..นิดหน่อยครับ"ผมยิ้มเเห้งๆ ผมไม่รู่ว่าตัวเองสลบไปนานเเค่ไหนเเต่ก็พอให้รู้สึกหิวมากๆในเวลาเเบบนี้ 

 

 

 

 

20:21 ของโลกจริง

 

 

 

 

หืม? สองทุ่มครึ่ง 

 

 

 

 

ผมยังไม่ได้ไปกินข้าวเย็นเลย!!

 

 

 

 

 

"เอ่อ..ไนท์ผมขอตัวล็อกเอาท์ไปก่อนนะ "ผมรีบลาเพราะการที่ผมกินไม่เป็นเวลามันจะเกิดผลเสียอย่างหนักต่อกระเพาะอาหาร เกิดเป็นคนท้องไส้เซ้นซ์สิทีฟมันไม่ดีเลยซักนิด ให้เดาออกไปผมต้องโดนอาการปวดท้องเล่นงานเเน่ๆ

 

 

 

 

"อ่อ..อืม"

 

 

 

 

 

"เเล้วเจอกันนะครับ"ไนท์เหมือนจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างเเต่เหมือนชั่งใจ ผมเลยไม่ได้ใส่ใจกดออกเพื่ออฟไลน์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nightmare's part

 

 

 

 

ผมนั่งมองเตียงที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนมีร่างเล็กของใครคนหนึ่งนอนอยู่ ผมรู้สึกเกลียดตัวเองที่เป็นเเบบนี้ 

 

 

 

 

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ เหลือบตามองเตียงคนไข้จำเป็นอีกครา 

 

 

 

 

ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกเเท้ๆว่าจะรีบทำเเต้มเดินหน้าจีบดาร์กเเต่เหมือนทุกอย่างมันไม่ได้คืบหน้าไปไหนซักนิด 

 

 

 

 

"เฮ้อ.."ผมเผลอถอนหายใจออกมาหนักๆนึกถึงยามที่ร่างบางนอนหลับไม่ได้สติ ปากสีพีชเผยออกหน่อยๆยั่วน้ำลายคนอย่างผมอย่างมาก ยิ่งมีหูกับหางที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ของเจ้าตัวมาเพิ่มยิ่งเพิ่มความน่ารักความเอ็นดูเข้าไปอีก 

 

 

 

เเต่ผมไม่ชอบเลยไม่ชอบใจเลยซักนิด ที่ผู้คนเริ่มรู้จักมีการเอารูปดาร์กในอริยาบถไปแปะเว็บบอร์ดจนตอนนี้แทบจะกลายเป็นเน็ตไอดอลซะเเล้ว 

 

 

 

 

ก็ของผม ผมหวง ผมอยากดูอยากชมคนเดียวนี่!

 

 

 

 

'พี่ชอบเรานะ ชอบมานานเเล้วเเต่เราคงจำพี่ไม่ได้หรอก...ใช่ไหม?' ผมนึกถึงประโยคที่ตัวเองพร่ำบอกดาร์กซ้ำไปซ้ำมาในยามที่เจ้าตัวหลับไหล เเถมยังไปลักหลับเพื่อเพิ่มกำไรให้กับตัวเองอีกต่างหาก

 

 

 

หึ! ผมกำลังยิ้ม ยืนยิ้มคนเดียว เเต่เป็นยิ้มที่เเสดงถึงความสมเพช สมเพชตัวเองที่ไม่กล้าเเม้เเต่จะบอกชอบใครซักคน 

 

 

 

จะว่าผมป๊อดก็ไม่ว่านะ ผมยอมรับความจริง 

 

 

 

 

 ทั้งๆที่เรื่องอื่นผมสามารถทำได้อย่างเฉียบขาด ผมไม่เคยลังเลในการตัดสินใจทั้งเรื่องเจรจาธุรกิจ ถูกข่มขู่ ถูกตำรวจตามล่าผมไม่เคยกลัวเเล้วก็ไม่คิดจะกลัวเเต่มีอยู่เรื่องเดียวที่ยังไงผมก็ไม่สามารถทำใจสู้มันได้จริงๆ

 

 

 

 

เรื่องความรัก..

 

 

 

 

 

ถึงผมจะเป็นเพลย์บอยเเต่ทุกอย่างมันก็เเค่คืนเดียวจบ ไร้ข้อผูกมัด ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องมาหยุดที่ใคร จนมาเจอคนที่ชาตินี้คิดว่าจะไม่ได้เจอเสียเเล้ว

 

 

 

 

ผมอยากเเก้รอยในอดีต อยากเเก้ตัวอีกครั้งทั้งๆที่คิดไว้เเล้วเเท้ว่าจะไม่ใช่ไนท์คนเดิม เเต่นิสัยผมมันเปลี่ยนไม่ได้จริงๆว่ะ

 

 

 

 

ไอโรคกลัวความรักเนี่ย..

 

 

 

 

 

End Nightmare's part

 

 

 

 

50% loading ...

Dark's part

 

 

 

หลังจากที่ผมล็อกเอ้าท์ออกมา อย่างที่คิดตอนนี้ผมกำลังโดนน้ำย่อยเล่นงานอยู่ ผมรีบถอดเบรนเเคปออกจากหัวเเล้วมุ่งหน้าไปห้องครัวทันที

 

 

 

ผมทำอาหารง่ายๆอย่างผัดกะเพราพอให้ประทังชีวิตได้ พอกินเสร็จก็ล้างจาน ทำกิจวัตรเหมือนทุกวัน

 

 

 

 

"หงิง~" 

 

 

 

 

 

"จริงสิ...นี่ฉันลืมให้อาหารเเกสินะ"ผมนึกได้เมื่อไอโมจิหมาน้อยที่ผมเลี้ยงไว้มาพันเเข้งพันขาร้องหงิงๆ 

 

 

 

 

 

ผมลูบหัวมันน้อยๆก่อนจะหยิบอาหาร หยิบน้ำเทให้มัน พอผมเทมันก็จัดการสวาปามทันทีสงสัยจะหิวมากนะนั้น ผมอดอมยิ้มออกมาไม่ได้

 

 

 

 

"ฮัดชิ่ว!!"ผมจามออกมาเเทบปิดปากไม่ทัน โมจิมันสะดุ้งก่อนจะหันมามองแปลกๆ ผมยิ้มให้มันก่อนจะเดินเข้าห้องนอนมา 

 

 

 

 

แพ้ขนสัตว์ไม่ใช่เรื่องตลกนะครับท่านผู้ชม

 

 

 

 

 

 

ในเกม

 

 

 

 

ผมเข้ามาอีกครั้งในห้องๆเดิมก่อนที่ผมจะเดินออกมาเพื่อหาตัวเจ้าของบ้าน ซึ่งดูเหมือนจะไม่อยู่เสียเเล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ล็อกเอ้าท์ออกไป 

 

 

 

 

ผมตัดสินใจวาร์ปกลับมาในเมืองอีกครั้ง ในเมืองหลวงของทวีปอควอเรียสยังคงอัดเเน่นไปด้วยผู้คนเสมอ ผมมองไปยังฝูงชนอย่างไม่วางตาอาจจะเป็นเพราะผมค่อนข้างระวังตัวมากขึ้นกับหูหางพวกนี้

 

 

 

 

 

มันช่วยให้ประสิทธิภาพทางกายภาพสูงขึ้นก็จริง เเต่มันก็ยังเป็นจุดอ่อนได้อีกด้วย 

 

 

 

 

 

ผมจำเรื่องราวก่อนที่เกิดขึ้นบนเมืองลอยฟ้าอะไรนั้นไม่ได้เลยซักนิดเดียว แถมคนที่พอจะรู้เรื่องก็ดันไม่อยู่เเถมไม่มีหนทางการติดต่อเลยด้วย 

 

 

 

กริ้ง~!

 

 

ผมชะงักฝีเท้า ก่อนจะหามุมที่คิดว่าไม่มีคนอยู่เเละสงบที่สุดก่อนจะกดรับสาย

 

 

"ครับ?"

 

 

 

[มารวมที่กิลด์หน่อยได้ไหมดาร์ก? ตอนนี้สะดวกรึเปล่า?]จอโฮโลเเกรมปรากฏหน้าของหญิงสาวผมสีฟ้าผู้ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้า 

 

 

 

 

"ได้ครับไม่มีปัญหา"

 

 

 

 

[งั้นเจอกันนะจ้ะ] พี่เฟรย์ยิ้มบางๆก่อนจะตัดสายไป

 

 

 

 

 

อ่า..ท่าทางจะมีอะไรทำเเล้วหล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ณ ตึกกิลด์

 

 

 

"มากันพร้อมหน้าพร้อมตาเเล้วนะ"เฟรย่ายิ้มบางๆ ให้กับคนนับสิบชีวิตที่อยู่ในห้อง ก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น

 

 

 

 

"มาเข้าเรื่องกันดีกว่า..มีใครไม่รู้จักสงครามบุกเบิกกบ้าง" ผมเหลือบซ้ายขวาก็ไม่มีใครเเสดงตัวออกมา อย่างว่าเเหละพี่ๆเพื่อนๆพวกนี้น่าจะเล่นมานานกว่าผมพอสมควรนะ เเต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ เเน่นอนผมศึกษามาดีก่อนจะเข้ามาเล่นเเล้ว

 

 

 

 

 

สงครามบุกเบิก คือการที่กลุ่มคนต้องการที่จะเปิดทวีปต่อไป อย่างเช่น ตอนที่เกมนี้เปิดตัวมาเมื่อสามปีก่อน ผู้เล่นกลุ่มเเรกจะมีเซฟโซน(save zone)อยู่เเค่ที่ทวีปเเรกเท่านั้นคือเอิร์ท ส่วนทวีปอื่นจะถูกพวกมอนสเตอร์อื่นๆปกครองอยู่ ถ้าจำไม่ผิดทวีปอควอเขาเพิ่งจะบุกเบิกได้เมื่อปีก่อนเองด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

เเล้วยังไงต่อ..?

 

 

 

 

คำถามนี่ผุดขึ้นในใจของผมเเละเดาว่าคนอื่นๆก็เช่นกัน พี่เฟรย์ซึ่งยืนอยู่กลางห้องยิ้มออกมาเหมือนรู้ก่อนจะเอ่ยปาก

 

 

 

 

 

"ในฐานะหัวหน้า ขอให้ทุกคนเข้าร่วมเเนวหน้าในสงครามครั้งนี้ด้วยนะ "

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวๆๆๆ! ไม่เอานะ! สงครามนี่เข้าไปก็เหมือนตายฟรีเลยนะ เฟรย์เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย!!"พี่มาร์ชโวยวายทันที ผมแอบเห็นด้วยเล็กน้อยนะเนี่ย

 

 

 

 

ขออธิบายก่อน แนวหน้า ทุกคนคงพอเดาได้ใช่รึเปล่าว่าคือพวกตัวเป้งๆของเกมทั้งนั้น พวกนี้มากกว่าครึ่งจะสังกัดอยู่ในกิลด์ดังๆทั้งนั้นเลเวลเฉลี่ยอยู่ที่คลาสสามกลางๆ ในขณะที่เลเวลเฉลี่ยของกิลด์เราอยู่ที่คลาสหนึ่งต้นๆเท่านั้น เเถมทวีปที่สามยังไม่รู้ว่าต้องเจอกับตัวอะไรมีข้อมูลเเค่ว่ามันต้องโหดกว่าทวีปที่สองเเน่นอน

 

 

 

 

 

"ฟังนะทุกคน เฟรย์ตัดสินใจดีเเล้วเเละเห็นว่ามันคุ้มที่จะเสี่ยงไหนมีใครคัดค้านไหม?"ผมเหลือบซ้ายขวาอีกรอบเเต่ก็ไม่มีใครปริปากทั้งห้องเงียบกริบ เหมือนต่างคนต่างคิด

 

 

 

 

 

มันอาจจะดูไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ถ้าคิดง่ายๆมันก็เป็นเเค่เกมเท่านั้นตายก็ไม่เห็นเป็นอะไร เเต่จริงๆเเล้วผลเสียมันเยอะอยู่นะ มันอาจจะไม่ได้เจ็บมากเเต่สำหรับคนที่ทุ่มเทเวลาเเละใจให้กับเกมๆนี้มันเปรียบเสมือนอีกโลก การตายทีนึงจะทำให้ทรัพย์สินทั้งหมดที่ติดตัวอยู่จะหายไปครึ่งนึง เเถมยังมีไอเทมที่จะสุ่มตกอีกต่างหาก ยิ่งถ้าบางคนเล่นเป็นอาชีพเเล้วยิ่งเเล้วใหญ่ เกมนี้มีเงินเดือนให้นะครับ เรียกเป็นเงินเดือนคงไม่ถูกนักเรียกว่าเงินรางวัลดีกว่า เขาดูจากสถิติการฆ่าเเละการตายจากนั้นก็จะโอนผ่านบัญชีธนาคารให้เป็นรายเดือนรายคนไป

 

 

 

 

"ผมมีคำถามครับ"ผมยกมือขึ้น พี่เฟรย์พยักหน้ารับเล็กน้อยผมเลยเริ่มพูดต่อ

 

 

 

 

 

"อะไรที่ทำให้พี่รู้สึกว่ามันคุ้มที่จะเสี่ยงครับ ผมไม่สิ..พวกเราจะได้รับอะไรจากการเข้าร่วมครั้งนี้" พี่เฟรย์มองหน้าผมอย่างพินิจชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา 

 

 

 

 

 

"พี่บอกตรงๆเลยนะ.. ไม่นานมานี้มีข่าวลือแปลกๆถูกปล่อยออกมามีเนื้อหาสาระคร่าวๆประมาณว่า ที่ทวีปที่สามเนี่ยมีเควสลับซึ่งของรางวัลเป็นเเรร์ไอเท็ม ซึ่งพี่ก็ไม่รู้ว่าจริงเเท้เเค่ไหนเเต่ตอนนี้พวกเเนวหน้ารีบรวมคนทั้งที่จริงๆกว่าจะบุกเเต่ละที่ใช้เวลาเกือบสองปีเเท้ๆ"พี่เฟรย์หยุดหายใจก่อนจะอธิบายต่อ

 

 

 

 

"ส่วนจะได้อะไร บอกเลยว่ามันไม่ได้เป็นรายบุคคลอย่างนั้นหรอก เเค่กิลด์เราจะได้เป็นพันธมิตรกับพวกกิลด์อันดับต้นๆซึ่งมันจะเป็นผลดีต่อกิลด์เราในภายภาคหน้า"ผมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะตัดสินใจ

 

 

 

 

 

 

"ผมเข้าร่วมด้วยละกันครับ พวกพี่ๆหล่ะ"ผมหันไปถามคนอื่นๆ ยังไงผมก็ไม่ได้ไม่เสียอยู่เเล้วส่วนเเร์ไอทงเเรร์ไอเท็มช่างมันเถอะครับ เอาจริงๆถึงจะรีบบุกเบิกไปก็ใช่ว่าจะหาเจอนะครับ ปล่อยๆให้พวกผู้เล่นระดับสูงๆที่เขาโลภอยากได้ไปหากันเถอะ

 

 

 

 

"อืมม...ถ้าดาร์กไปก็ไปด้วย!"พี่มาร์ช

 

 

"ไป"พี่ต้าร์

 

 

"ไปด้วย"น้องแฟนต้า

 

 

"ไปค่า!"เเรบบิท

 

 

"ถ้าจะไปกันก็คงต้องไปด้วยสินะ"ชูก้า

 

 

 

 

รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าของทุกคน อ่า..ยกเว้นผมกับพี่ตาร์ ก่อนที่จะตกลงปลงใจเรื่องกำหนดการ จากที่ฟังคร่าวๆเรื่องเเผนพี่เฟรย์จะเป็นตัวเเทนไปประชุมเองเเล้วค่อยนำมาบอกต่อจะได้ไม่วุ่นวาย ซึ่งอันนี้ไม่มีใครขัด 

 

 

 

 

"งั้นตามนี้นะ..วันนี้ไม่มีใครมีธุระนะกินเลี้ยงกันหน่อยไหม? ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันนานเเล้วนิ"พี่เฟรย์เสนอ ทุกคนพยักหน้าตกลงรวมถึงผมด้วย ก่อนที่ทุกคนจะเเยกย้ายกันไป สรุปคือคืนนี้ในเกมนัดรวมกันในตึกกิลด์คือในมิติเนี่ยเเหละ ตึกกิลด์ในเมืองเห็นบอกว่าขายทิ้งไปเเล้ว ส่วนเรื่องไปรวมกับเเนวหน้าก็ตามที่ได้ยินกันไปเจอกันอีกทีก็อีกสามวันข้างหน้าเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เเล้วตอนกลางคืนก็มาถึง มันไม่ได้เป็นงานเลี้ยงฉลองอะไรขนาดนั้น ฟีลเหมือนวันรวมญาติกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาซึ่งทุกคนก็คุยกันเหมือนไม่ได้เจอกันนาน เสียงหัวเราะดังเป็นระยะๆ ซึ่งผมก็ไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรมากคอยยิ้มบางๆให้ มีโดนเเซวๆเรื่องหูหางบ้างเล็กน้อยก่อนจะถูกเบี่ยงเบนไปเรื่องอื่นเเทน

 

 

 

 

 

"เอ้อ! เเล้วเป็นไงบ้างหลังจากไปอยู่กับไนท์เเมร์ เขาเป็นคนยังไงเย็นชาหรือหยิ่งไหมเล่าหน่อยๆ"เเรบบิทสายน้อยผมสีชมพูเปิดประเด็นขึ้นมา

 

 

 

 

 

"ไนท์หรอครับ..ก็เขาเป็นคนปกตินะครับ"ผมตอบ นี่ไม่ได้กวนนะก็มันปกติจริงๆไม่มีอะไรที่แปลกซักหน่อยทำไมทุกคนต้องทำหน้าเอือมกับคำตอบของผมด้วย

 

 

 

 

 

"ปกติยังไง ขอรายละเอียดหน่อยสิๆ ต่ายนะอ่านในเว็บบอร์ดไม่มีรูปไหนเขายิ้มเลยอ่ะเเถมมีคนบอกว่าหยิ่งสุดๆ"

 

 

 

 

"เอ...เขาก็ยิ้มออกจะบ่อยนิครับผมว่าไม่หยิ่งนะ คือผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งอาจจะมีการเเสดงออกที่แปลกๆบ้างเเต่อาจจะเป็นเพราะเขาเเสดงออกไม่ค่อยเป็นมั้งครับ"ผมนึกดู จะมีแปลกๆก็ตอนไม่นานมานี้ที่เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างเเถมบางครั้งเขาทำเหมือนเคยรู้จักผมมาก่อนซะอย่างนั้น

 

 

 

 

 

 

ผมเคยกลับมาคิดดูนะว่าเคยรู้จักคนชื่อไนท์รึเปล่าคิดยังไงก็คิดไม่ออก อีกอย่างมันไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าเขาจะใช้ชื่อจริงๆในการเล่นเกมส์ 

 

 

 

ต่ายอ้าปากเหมือนจะถามอะไรผมอีกผมเลยพูดดักคอไว้ก่อน

 

 

 

"ถ้าอยากรู้จริงๆอีกไม่นานก็คงเจอตัวจริงเเล้วมั้งครับ.."

 

 

 

100% loading succeed!

 

 

 

--------

 

เย่ 🎉

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

------

 

 

ตอนที่เเล้วสั้นจริงๆอ่ะเเหละตอนนี้จะทบต้นทบดอกให้ละกัน คืนความสุขสู่รีดเดอร์ คิดว่ามันยาวขึ้นมั่งป่าว? หรือก็เท่าเดิม555 ตอนนี้จะเขียนให้ทะลุ100%ละกัน เคมะๆ ส่วนที่บอกว่าเรียงประโยคเเปลกๆ ช่วยยกตัวอย่างหน่อยได้ไหมอ่าาา? ไรท์นั่งอ่านวนๆจนตาลายหมดเเล้ว@.@