คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : Chapter35 : Curse [100%]
Chapter35
Curse
คำสาป
"มันไม่ใช่คำสาปหรอก"เสียงจากคนที่จับหัวผมอยู่พูดขึ้น ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเเค่ไหนเเต่ให้เดายูกิคงอุ้มผมกลับมาที่บ้านหลังเดิมเพียงเเต่มีคน..ไม่สิ..สิ่งมีชีวิตเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชีวิต
สิ่งมีชีวิตรูปร่างละม้ายคล้ายเเรคคูน ยืนสองขามีหนวดเคราสีขาวยาวเเถมยังใส่เสื้อผ้ามีหมวกฟางใบโตอยู่บนหัวอีกต่างหาก
"อ่าว..เเล้ววิธีแก้ล่ะลุง"เด็กหนุ่มผมขาวถามขึ้น คนที่ถูกเรียกว่าลุงก็ปรายตามองเล็กน้อยมือก็จับๆคลำๆไปตามตัวผมในร่างหมาอีกต่างหาก
"ไม่มี"
"หะ!!/โฮ่ง!..(หะ!)"ทั้งผมเเละยูกิต่างหันขวับมามองหน้าคนพูดเเทบจะทันที อีกฝ่ายถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะพูดต่อที่ทำเอาผมถึงกับโล่ง
"ก็ไม่ต้องเเก้ ปล่อยไว้เเบบนี้ซักอาทิตย์เดี๋ยวก็หายไปเอง"
"โหลุง! วันหลังก็พูดให้จบทีเดียวสิทำเอาผมใจหายวาบหมด"ยูกิพูดซึ่งผมแอบเห็นด้วยนะเนี่ย ลุงเเรคคูนเลื่อนสายตาไปมองคนผมขาวซึ่งเขาเพียงเเค่ยิ้มไปให้ตามปกติ
"งั้นข้าไปก่อนเเล้วกัน ไอหนูส่วนเจ้า.."ดวงตาเล็กๆหันมาทางผมก่อนจะเว้นไปช่วงนึงเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"ไม่มีอะไร..งั้นข้าไปก่อนเเล้วยู..เจ้าก็ดูเเลตัวเองดีๆ เเล้วจะดีกว่านี้ถ้าไม่มารบกวนข้าบ่อยๆ"ลุงเเรคคูนนั่นว่าก่อนจะหันหลังกลับเดินออกจากบ้านไป
"โถ่..ผมเเค่คิดถึงไง"ยูพูดเชิงหยอกก่อนจะโบกมือไล่หลังอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม พอประตูปิดลงเขาก็หันมาหาผมซึ่งนอนหมอบอยู่บนโต๊ะเเทน
"อีกตั้งอาทิตย์เเหน่ะ..ดาร์กจะทำอะไรหรอ"
'อืม..จริงๆเเล้วผมอยากล็อกเอาท์ออกไปนะเเต่ว่าตอนนี้มันกดออกไม่ได้น่ะ สงสัยต้องรอให้มันบังคับล็อกเอาท์เองคงอีก3ชม.ในโลกจริง'อีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆ ผมกระโดดลงจากโต๊ะที่ใช้เเทนเตียงพยาบาลย่อมๆเมื่อครู่เเล้วไปนั่งบนเก้าอี้ข้างๆเจ้าตัวเเทน ยูกิเอื้อมมือมาลูบตามไรขนผมอย่างที่ชอบทำ
"งั้นเวลาที่เหลืออยู่กับผมได้ไหม"หูผมกระดิกตามเสียงก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง ดวงหน้าใสที่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ ดวงตาสีเทาหม่นจ้องเข้ามาในดวงตาผม เเต่ครั้งนี้มันเหมือนทำให้ผมตกอยู่ในภวังค์ความรู้สึกแปลกๆ
จะละก็ละไม่ได้เเต่พอจะจ้องตอบกลับรู้สึกอึดอัด
'ได้สิ'
เเต่ในความอึดอัดผมกลับมีความรู้สึกอยากค้นหา..
"สัญญาเเล้วนะ"
'อืม'
'ตาคุณอีกข้างเป็นอะไรหรอครับ'นี่เป็นวันสุดท้ายเเล้วที่ผมจะอยู่ในร่างนี้ ผมกะว่าพอออกไปข้างนอกคงทำอย่างอื่นให้ครบสี่ชั่วโมงเเล้วค่อยเข้ามาใหม่จะเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างผมกลับมาปกติพอดี
คนข้างตัวผมเงียบไปพักใหญ่ ผมหันไปมองเขาอีกครั้งสองวันที่ผ่านมาเราไม่ได้ไปไหนไกลเเค่อยู่ด้วยกันเงียบๆมีคุยกันบ้าง เเต่มันกลับไม่มีความรู้สึกอึดอัด เหมือนอีกฝ่ายก็สบายใจที่จะอยู่เงียบๆเเบบนั้น
'ถ้าไม่อยากพูดถึงมันก็ไม่เป็นไรนะครับ'ผมรีบบอกเมื่ออีกฝ่ายดูมีสีหน้าหนักใจ ยูกิส่ายหน้าช้าๆยกมือขึ้นไปเเตะเบาๆที่ดวงตาซ้ายที่มีผมปรกอยู่เเล้วหลับตาลง ปากบางยิ้มออกมาก่อนจะเริ่มพูด
"ผมไม่มีมันมาตั้งเเต่ผมเกิดเเล้วล่ะ เพราะงั้นเกมที่ไม่สามารถปรับรูปร่างหน้าตาได้มันเลยไม่มีความหมายกับดวงตาข้างนี้เลย.."
"..."
"เเต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังชอบเกมนี้อยู่ดี ผมอยากขอบคุณคนที่สร้างอะไรเเบบนี้ สำหรับคนอย่างผมเเค่นี้มันก็ยิ่งกว่าปฏิหารย์ซะอีก ฮ่ะๆ"คนข้างกายผมยิ้มขำ เเต่เป็นการขำที่ดูฝืดมากเจ้าตัวเองก็คงสัมผัสมันได้ ผมนั่งเงียบไม่ได้คิดตอบอะไรออกไปเมื่อรู้สึกว่าอีกคนกำลังระบาย
การระบายนั้นผมรู้ดีว่ามันช่วยให้หัวเราโล่งได้ขนาดไหน สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องมีคนที่สามารถรับฟังเราได้อย่างเงียบๆเเละพยายามทำความเข้าใจกับตัวเราที่สุด
เเละผม..ยินดีที่จะรับฟัง
"ร่างกายผมน่ะ ผิดปกติเเละอ่อนเเอมาตั้งเเต่เกิดจึงเป็นได้เเค่ภาระของครอบครัวเท่านั้น จนบางทีผมคิดว่าตายๆไปซะยังดีกว่า เเต่ผมเเค่ฆ่าตัวตายยังไม่มีเเรงทำเลย..เกมนี้มันเป็นสวรรค์ชัดๆ ผมไม่อยากออกจากที่นี่ไปเลย.."ดวงหน้าขาวยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อน ดวงตาสีเทาหม่นทอประกายยามต้องกับเเสงแดดยามเย็น ผมลุกขึ้นยืนด้วยขาทั้งสี่ปีนขึ้นไปนอนบนตักเขาเอาหน้าคลอเคลียเบาๆเป็นเชิงปลอบ
'นายนี่เเข็งเเรงจังนะ'
"แข็งเเรง?"เขาทวนคำพูดอย่างสงสัย
'ไม่ใช่ร่างกาย เเต่ที่ใจนายน่ะ ถ้าเป็นผมคงไม่สามารถพูดไปยิ้มไปได้หรอก'
"เรียกเเข็งเเรงคงไม่ถูกมั้ง คงเป็นเพราะผมปลงเเล้วมากกว่า ฮ่าๆ"เขายิ้มออกมา ดูๆเเล้วก็เป็นคนร่าเริงในระดับหนึ่งไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีเรื่องเเบบนี้ในโลกจริง
เป็นคนย่อมมีทุกข์..
'ถ้าผมปลงได้เเบบคุณก็คงดีสินะ..'
40 % l o a d i n g . . .
"เจ้าคิดดีเเล้วรึ..นั่นเพื่อนเจ้าไม่ใช่รึไง"เสียงเเหบพร่าดั่งชายชราดังออกมาจากปากของเเรคคูนที่ยืนกอดอกผิงผนังอยู่ไม่ไกลจากเด็กหนุ่มผมขาวนัก
"ผมคิดดีเเล้วน่า ไม่เเน่เขาอาจจะทำให้ผมได้ดวงตามาก็ได้"ยูกิพูดไปยิ้มไปมือก็จัดท่าทางให้ลูกหมาสีดำที่ตอนนี้ถูกล่ามขึงลงบนโต๊ะ
"อะไรทำให้เจ้าคิดเเบบนั้น"
"ลุงไม่รู้สึกถึงผลังแปลกๆในตัวเขารึไง"เขาพูดพลางใช้มือขาวซีดลูบไปตามไรขนสีนิลของลูกหมาตัวนั้นอย่างเเผ่วเบา
"ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึก..เเต่ข้าคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าตามหาอยู่หรอก"
"ไม่ลองไม่รู้"เด็กหนุ่มยักไหล่ไม่ใส่ใจ
"เฮ้อ..ข้าก็ไม่อยากจะขัดเจ้าหรอกนะยู"ลุงเเรคคูนถอนหายใจอย่างปลงตกก่อนจะเอ่ยเชิงเตือนอีกฝ่ายก่อนจะพูดต่อ
"เพียงเเต่เจ้าไม่เห็นเเก่เจ้าหนูนั้นหน่อยหรอ ถ้าทำอย่างนั้นเขาอาจจะต้องอยู่ในร่างเเบบนั้นไปอีกนานเลยนะ"
ยูกิมีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างไม่มั่นใจนัก
"ผม.."
"อึ่ก!"ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มผมขาวจะพูดจบเสียงกระอั่กก็ดังขึ้นมาจากโต๊ะด้านหลังจนคนที่ยืนคุยอยู่สะดุ้งเฮือกหันไปมองอย่างตกใจ
ร่างของลูกหมาสีดำกำลังดิ้นไปมาอย่างกระสับกระส่ายเสียงโซ่ที่ใช้ล่ามขึงเเขนเเละขาไว้กระทบกันเสียงดังปึ้งปั้ง
"งั้นตามใจเจ้าเถอะ"เสียงของเเรคคูนเฒ่าไม่ได้กระทบโสตประสาทของยูกิเลยซักนิด เขาหลับตาลงเหมือนต้องการใช้สมาธิ
ยิ่งดวงตาสีทองประกายของลูกหมาตัวน้อยๆมองมาทางเขาด้วยเเววตาสงสัยเเละอ้อนวอน เขาสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ลำตัวเเละใบหน้าของลูกหมาป่ากำลังบิดเบี้ยวไปเรื่อยๆ จมูกเเละปากยาวๆเริ่มหดเล็กลง ขนหนาที่คอยปกคลุมทั่วผิวหนังค่อยๆหดหายไปทีละเล็กทีละน้อยเผยให้เห็นเนื้อหนังมังสาของมนุษย์ ทั้งกรงเล็บก็ค่อยๆหดลง ขนาดตัวของมันก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตาสีทองแปรเปลี่ยนเป็นสีนิลดูลึกลับ
ยูกิมองภาพเบื้องหน้าอย่าไม่เชื่อสายตา นี่เป็นครั้งเเรกที่เขาเห็นคนกลายร่างเเบบนี้
"ย..ยู"เสียงนุ่มดังมาจากอีกฝ่าย เหมือนมันจะช่วยเรียกสติของเขาได้อีกครั้ง
ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอึ้ง
เขาใช้ดวงตาสีเทาหม่นปราดมองร่างของอีกฝ่ายอย่างพินิจ ตอนนี้ร่างบางของดาร์กปรากฏสู่สายตาเขาอย่างชัดเจน อกขาวที่ประดับด้วยยอดอกสีสวยกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วงตามจังหวะการหายใจ
ตอนนี้ดาร์กกลับมาเป็นคนเเล้ว เเละเเน่นอนว่าไร้อาภรณ์ใดๆปกปิด
"จะทานเเล้วนะครับ"มือขาวซีดของยูกิเอื้อมไปประคองหน้าของดาร์กไว้อยากเบามือด้วยมือทั้งสองข้าง คนที่เพิ่งฟื้นเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายตามการประคองดวงตาสีนิลเต็มไปด้วยความมึนงงเเละสงสัยมันทำให้อีกคนฉีกยิ้ม
"ขอบคุณสำหรับอาหาร.."เสียงกระซิบเบาๆตรงหูไม่ได้ทำให้สติของคนฟังกลับมาเลยซักนิด ยูกิเลียริมฝีปากตัวเองช้าๆพร้อมกลับโน้มหน้าเข้ามาใกล้คนที่อยู่บนเตียงเรื่อยๆจนกระทั่ง…
จุ๊บ
...!!
70 % l o a d i n g
Dark's part
เสียงปากดูดปากเเละสัมผัสนุ่มที่ได้รับทำเอาผมตัวเเข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก สมองที่เหมือนหยุดทำงานไปชั่วขณะกลับมาประมวลผลอีกครั้ง ความทรงจำต่างๆวกกลับมาพร้อมสติอีกครั้ง
นี่มันอะไรกัน..
ผมพยายามยกมือขึ้นดันอกของอีกฝ่สยออกเเต่ก็พบว่าทั้งข้อมือเเละข้อเท้าถูกพันธนาการด้วยโซ่เส้นใหญ่จนทำได้เเค่เบือนหน้าหนีริมฝีปากซีดๆนั่นๆ
เเต่ยูยังไม่ยอมเเพ้รุกหนักเข้ามาเรื่อยๆ ด้วยสภาพร่างกายที่ยังฟื้นไม่เต็มที่เรี่ยวเเรงก็ไม่ค่อยจะมีของผมยิ่งทำให้ยากที่จะขัดขืน อีกฝ่ายกดริมฝีปากลงมาหนักๆเสียจนเริ่มได้รสคาวเลือดเขาใช้มือข้างนึงท้าวลงบนโต๊ะไม้อีกมือก็รั้งท้ายทอยไม่ให้ผมเบือนหน้าหนี ผมข่มตาเเน่นร่างกายสั่งให้เม้มปากเเน่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามามากกว่านี้
"อื้อ!"มือข้างที่ถูกใช้ท้าวโต๊ะถูกยกขึ้นบีบจมูกของคนที่เเทบขาดใจอยู่เเล้ว จนในที่สุดก็ทนการขาดอากาศไม่ไหวเผลออ้าปาก
ลิ้นเย็นๆถูกส่งเข้ามาในปากของอีกคน เเต่ยูมีเวลาตักตวงความหวานได้ไม่นาน เขาก็ทำความสำรวจสิ่งที่อยู่ในตัวอีกคน
"อึ่ก..อื้อ..!!"ผมครางในลำคอ ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนถูกสูบทั้งวิญญาณเเละพลังงานออกจากร่าง ความรู้สึกแปลกๆที่เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวผมกไลังรั่วออกไปทำเอาผมดิ้นอย่างหยุดไม่ได้
เกร้ง! เกร้ง! เกร้ง!
เสียงโซ่กระทบกันรัวๆเสียจนน่าปวดหัว ผมเบิกตากว้างเสียจนรู้สึกเหมือนมันจะถลนออกมาจากเบ้า ตอนนี้ดวงตามันพร่ามัวไปหมด เเต่พอจะรู้สึกได้ว่าอีกคนได้ถอนริมฝีปากไปเเล้ว เเต่ความรู้สึกที่เหมือนขาดอาหาศหายใจยังคงติดอยู่ไม่จางหาย
ร่างเล็กพยายามอ้าปากโกยอากาศเข้าปอดเต็มที่เเต่มันกลับไม่เป็นผล น้ำตาใสปริ่มขอบตาอย่างห้ามไม่อยู่ความทรมาณโลดเล่นอยู่ทั่วโสตประสาท มือทั่งสองข้างพยายามไขว่คว้าอากาศตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์จนในที่สุดความทรมาณนั้นก็จบลงพร้อมกับเสียงหนึ่งดังเข้ามาในหัว
'ผู้เล่นดาร์กได้เสียชีวิตลงเเล้ว ตั๋วทัวร์นรกถูกใช้โดยอัตโนมัติค่ะ'
100% loading succeed
ขอเจ้งนึดนึงจ้า คือจะเห็นว่าที่เพิ่งอัพไปมันสั๊นสั้น
คือต้องขอโทษด้วยคือตอนแรกไม่รู้ไปจิ้มเครื่องคิดเลขไงให้คำนวณเปอร์เซ็นต์ผิดT^T
คืออยากให้มองรวมๆทั้งตอนค่ะมันก็ยาวพอสมควรอยู่ แต่ถ้าใครรู้สึกว่ามันสั้นก็บอกได้นะคะ
ในหนึ่งตอนไรท์ใช้ประมาณ 2,100 คำ เป็นอย่างต่ำ
ปล.ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมเด้ออออ
ความคิดเห็น