secret world online (S.W.O) {yaoi}

ลำดับตอนที่ #45 : Chapter39 : This emptiness is killing me slowly[100%]

Chapter39

 

This emptiness is killing me slowly

ความว่างเปล่านี้กำลังฆ่าฉันอย่างช้าๆ

ต้องฆ่าเท่านั้น!!

เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาเขียวมรกตก็พุ่งใส่อีกคนด้วยความเร็วที่น่ากลัว ถ้าเป็นคนปกติคงถูกปลิดชีพไปตั้งเเต่ดาบเเรกที่ถูกเหวี่ยงไปอย่างเฉียบคมเเละรุนเเรง เเต่นี่มันไม่ใช่เรื่องยากนักสำหรับคนที่มีความเร็วเป็นอาวุธอย่างสเวน ดาบเเรกที่ถูกเหวี่ยงออกมาตัดได้เเค่อากาศเเต่นั่นเป็นสิ่งที่ร่างสูงได้คำนวณไว้เเล้ว ไนท์ใช้หางตาเหลือบมองไปข้างหลังในจุดที่อีกคนน่าจะโผล่มาเเละเตียมออกดาบไปตรงจุดนั้น

เเต่ผิดคาด ยมทูตหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองนั่นเสียรู้ให้อีกฝ่ายเสียเเล้ว ร่างสูงเฉียดสองเมตรจับดาบลงในเเนวดิ่งด้วยสองมือเมื่อย้ายตัวขึ้นมาอยู่กลางอากาศบนองศาเดียวกับอีกคน

ตึง!!

ไนท์เบี่ยงตัวหลบได้ทันท่วงที เสียงระเบิดรุนเเรงของพื้นดินพร้อมทั้งเกิดหลุมขนาดใหญ่ในจุดที่ดาบใหญ่สีทมิฬปักลงไป จนเขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าถ้าเมื่อกี้เขาหลบไม่ทันคงจะไม่เหลือซากเเล้ว ความร้อนที่ต้นเเขนซ้ายทำให้เขาต้องหันมอง ควันสีเทาที่ลอยออกมาจากผิวเนื้อส่วนเสื้อนั้นคงถูกเฉี่ยวขาดหายไปกับดาบเมื่อกี้เเล้ว

เมื่อเห็นท่าจะไม่ดีเเละก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยังมีลูกเล่นอะไรซ่อนอยู่ ไนท์กระโดดถอยหลัง ปากก็พึมพำเวทย์บางอย่าง พลันดาบคาตานะสีเงินคนกริบเล่มกนึ่งก็ถูกย้อมไปด้วยเพลิงสีเเดงอีกเล่มก็ถูกย้อมไปด้วยเเสงสีขาว

เกร้ง!

ไนท์จับดาบทั้งสองเป็นกากบาทรับดาบสองมือที่ถูกวาดลงมา เขาทรุดลงเล็กน้อยกับเเรงอันมหาศาลเเต่ก็ยังคงทรงตัวรับเเรงไหว ในจังหวะเเละท่าทางดูเหมือนคนที่เสียเปรียบก็คือไนท์เเต่ริมฝีปากหนากลับยกยิ้มขึ้นโดยที่สเวนไม่ทันได้สังเกตุเห็น

เเสงสีขาวกับเปลวเพลงสีเเดงกำลังไหลมารวมกันตามเเนวทาบของดาบ เเละส่วนหนึ่งกำลังไหลไปทั่วดาบเล่มใหญ่ของอีกฝ่ายอีกส่วนหนึ่งมันกำลังไหลย้อนกลับเข้าตัวผู้ใช้ ไนท์กัดฟันกรอดกับความร้อนรุ่มในร่างกายที่กำลังพุ่งพวย ความกระหายเลือดกำลังเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

สเวนยังคงรุกรับอย่างไม่จริงจัง เขาไม่ได้สู้กับใครมาหลายร้อยปีนั่นทำให้การต่อสู้ครั้งนี้เหมือนเป็นสนามเด็กเล่นให้เขาได้วิ่งเล่นอย่างสนุกสนานเหมือนที่เด็กปกติเขาทำกัน เเละตอนนี้เขากำลังแปลกใจกับตัวเองอย่างมากเมื่อตัวเองดันมีอารมณ์สนุกขึ้นมากจริงๆ

ดวงตาสีมรกตจ้องอีกฝ่ายนิ่งเเต่แฝงความไม่พอใจไปเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายพยายามยืดการต่อสู้นี่ให้นานขึ้น ถ้าเป็นเเบบที่เขาคิดตอนนี้เขาคงอยู่ในความวิกฤษหนัก ถึงเขาจะไม่มีข้อมูลของอีกฝ่ายเลยเเต่ถ้าเป็นฮาเดสการที่เข้ามาสู้กับผู้คุมนรกในนรกนี่เป็นเรื่องที่โง่มาก เพราะพวกเขาสามารถดึงพลังชีวิตจากวิญญาณออกมาเพื่อทดเเทนพลังตัวเองได้ฉะนั้นความเหนื่อยหรือการตายนั้นเป็นเรื่องที่เเทบจะเป็นไปไม่ได้

เเต่หารู้ไม่ในสิ่งที่ไนท์คิดมันก็ไม่ได้ถูกทั้งหมด ก็จริงอยู่ที่สามารถทำได้ ตั้งเเต่ที่เริ่มการต่อสู้ที่กินเวลาเเล้วไปเกือบชั่วโมงสเวนยังไม่เคยเรียกหรือใช้พวกวิญญาณเลยซักครั้ง เเต่ที่ไม่มีอาการเหนื่อยหอบให้เห็นก็เป็นเพราะเขาไม่มีความรู้สึกทางกายภาพซักเท่าไหร่ เเต่ตัวเองก็สัมผัสได้ว่าพลังงานที่ใช้นั่นเริ่มร่อยหรอลงทุกที

เฮือก!

จู่ๆเสวนก็ทรุดลงไปบนพื้นเสียดื้อๆไนท์กระตุกยิ้มเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามคาดถึงเเม้ว่ามันจะออกฤทธิ์ช้ากว่าที่คิด เขาไม่รอช้ารีบเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายที่ขยับไม่ได้เพราะฤทธิ์อัมพาต ดาบคาตานะคู่เก่งถูกวาดขึ้นบั่นคอของอีกฝ่ายให้หลุดลงในคราเดียวไร้ความปราณี

ฉับ!!! ตุบ!

เสียงของมีคมตัดผ่านเนื้อให้ขาดภายในทีเดียว เพียงเเต่มันไม่ได้ตัดลงในส่วนที่คนฟันตั้งใจไว้ เเขนที่อาบไปด้วยเลือดร่วงลงบนพื้นดิน เเต่คนที่เหลือเพียงเเขนเดียวกลับทำหน้าเฉยเมยเสียจนไนท์ต้องขมวดคิ้ว

สเวนยอมเสียเเขนข้างนึงไปโดยไม่มีการลังเลเลยซักนิด ฤทธิ์อัมพาตมันมีผลทำให้เขาขยับร่างกายไม่ได้ดั่งใจก็จริง เเต่ถ้าเเค่ฝืนยกเเขนขึ้นมาก็ยังพอทำได้ ฉะนั้นการยอมเสียส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายไปคงดีกว่ายอมตายอยู่ตรงนี้ด้วยเงื้อมือของคนที่เขารออยู่มาหลายร้อยปี

เเต่ทว่า..ตอนนี้เขาตัดสินใจได้เเล้ว

ไนท์ไม่รอช้าให้อีกฝ่ายฟื้นตัวไปมากกว่านี้ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกครา ดวงตามรกตวาววับไปด้วยอารมณ์กระหายเลือด พลังที่เขาใส่เข้าไปในตัวเองเเละตัวอีกฝ่ายมันกำลังกัดกินตัวเขาเอง เเต่ผลลัพธ์มันจะออกมาเเตกต่างกันซักหน่อย เเต่ร่างสูงก็ต้องชะงักเมื่อดวงตาสีดำไร้เเววมองมาทางเขาอย่างผิดหวัง ทั้งยังหลับตาลงเหมือนรอความตายโดยไม่มีข้อโต้เเย้ง

"ฆ่าเลย"คำสั้นๆที่ถูกเปล่งออกมา ไม่มีการสั่นกลัวเลยซักนิด

"..."

"เเต่ก่อนฆ่า..ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?"

"นายมาที่นี่เพื่ออะไรกัน..ไนท์"

เขาจำได้ว่าไม่เคยบอกชื่อตัวเองให้อีกฝ่ายรู้เลยตั้งเเต่เจอกัน เเต่สายตาว่างเปล่าที่ฉายเเวงความหวังออกมานั่นทำให้เขาต้องนึกย้อนกลับไป เเต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

"คนตายรู้ไปก็ไม่ได้อะไร"

"นายยังคงเป็นนาย"รอยยิ้มบางๆดูเศร้า สเวนมองลึกลงไปในตาอีกฝ่ายที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาทั้งในมือยังถือดาบเล่มสวยเเน่น

คงเป็นไปไม่ได้สินะ

"ฉันลงมาเพื่อปลดปล่อยคนๆนั้นให้เป็นอิสระ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร..เพียงเเต่รู้ว่าเขานั้นน่าเศร้าเสียจนรู้สึกสงสารไม่ได้"ไนท์ว่าเสียงเรียบ พร้อมทั้งยังพาดดาบไปตามเเนวคอคนที่นั่งคุกเข่า เเล้วค่อยๆกดลงไปอย่างช้าๆเหมือนต้องการทรมาณอีกคน

"อืม"

เเค่นี้ก็พอเเล้วล่ะ..เเค่นี้ก็คงเป็นสิ่งที่คนอย่างเขาควรได้รับเเล้ว สเวนหลับตาลงยอมรับชะตากรรมของตนก่อนจะเผยรอยยิ้มบางเบาเเต่ในจังหวะที่ดาบเกือบจะบั่นถึงเส้นเลือดใหญ่ดาบนั้นก็หยุดลงเสียดื้อๆจนเขาต้องลืมตาขึ้นมามอง

"เเล้วคนๆนั้น.."

"ก็คือนายใช่ไหม..สเวน.."

50% loading. . . 

สเวนเบิกตากว้างทั้งยังตกใจเผลอถอยห่างจากอีกคน ในจังหวะที่เขาหันหนีมือหนากร้านของอีกฝ่ายก็ดึงเสื้อคอวีสีดำสนิดที่ขาดหลุดลุ่ยให้ขาดลงจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่มีน้อยถ้าเทียบกับขนาดตัว เเต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ไนท์สนใจ รอยสักรูปเเพะสีน้ำเงินเข้มเกือบดำเเละรอยเเผลเป็นที่หน้าอกข้างซ้ายนั่นทำให้เเววตาที่มีความสับสนเเปรเปลี่ยนเป็นมั่นใจได้ทันที

"สเวน เป็นนายจริงๆด้วย"คราวนี้ไนท์สามารถยืนยันได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่เขาตามหา

ในที่สุด เขาก็ได้มาสะสางเรื่องในครั้งนั้นเสียที..

ประมาณ20 ปีก่อนในเกม (~1ปีก่อนในโลกจริง)

เฮือก!

เด็กหนุ่มร่างสูงสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ รอบด้านถูกปกคลุมไปด้วยความมืดเเต่นั่นไม่ได้ทำให้เขากลัวเลยซักนิด เสียงหอบหายใจของเขาดังก้องไปรอบๆทั้งที่เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองมีความเหนื่อยเลยซักนิด

ที่นี่ที่ไหน?

นั่นเป็นคำถามเเรกที่ผุดขึ้นมาในหัว เมื่อก่อนหน้านี้เขาเพิ่งลุยเดี่ยวในดันเจี้ยนรู้สึกจะพลาดท่าให้มันเเล้วจู่ๆเขาก็มาโผล่ที่นี่เฉย

ความรู้สึกเหมือนกำลังดำดิ่งลงไปในน้ำลึกลงเรื่อยๆ ความเย็นเยียบที่สัมผัสผิวเนื้อเเละอาการที่เหมือนขาดอากาศหายใจนั่นทำให้เขาคิดเป็นอื่นไม่ได้นอกจากว่าเขากำลังจมอยู่ในน้ำ

ตาคมสีมรกตคู่สวยเบิกกว้างอย่างตกใจ เเขนเเละขากวัดเเกว่งไขว่คว้าสะเปะสะปะตามสัญชาติญาณ พยายามอ้าปากเพื่อหุบอากาศโดยลืมตัวว่ารอบๆนั่นเต็มไปด้วยน้ำ  ยิ่งพยายามดิ้นรนยิ่งเหมือนมันไม่ขยับไปไหน ทั้งยังเหมือนถูกสูบพลังงานออกไปจนหมด

เขากำลังจะตาย

นั่นคือสิ่งที่เด็กหนุ่มคิดหลับตาลงอย่างยอมรับในชะตาเเล้วปล่อยตัวเองให้ดำดิ่งลงไปอย่างที่ควรจะเป็น

หมับ!

ในขณะที่ร่างสูงทำใจเเล้วว่ายังไงก็คงไม่รอด มือของใครอีกคนที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ขว้าเข้าที่ข้อมือก่อนจะฉุดขึ้นอย่างเเรงจนในที่สุดเขาก็ได้ออกมาสัมผัสอากาศ

หนุ่มนักดาบพยายามมองคนช่วย เเละคงสติตัวเองไม่ให้พร่ามัวไปมากกว่านี้ อย่างน้อยเขาก็อยากจะจำคนที่ช่วยเขาไว้ เเต่เหมือนจะทำไม่ได้อย่างใจคิด โลกเริ่มโคลงเคลงเเละหมุนเหมือนเเผ่นดินไหวเเล้วเขาก็ล้มลงไปในที่สุด

ไนท์ตื่นขึ้นมาอีกรอบในจุดๆเดิมไม่ไกลนักมีอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกล ร่างสูงใหญ่เเต่ดูซูบผอมนั่งมองเหม่อไปยังท้องฟ้าสีอึมครึมดวงตาดำหม่นนั้นไร้เเววใด  ความปวดหัวที่กำลังเล่นงานทำให้เขาใช้สมาธิพินิจอีกคนได้ไม่นาน

"ที่นี่ที่ไหน"ไนท์ถามคำถามที่ค้างคาใจเขามากที่สุด เเต่อีกคนเพียงเเค่นั่งนิ่งๆเหมือนไม่ยินสิ่งที่เขาบอก

"ที่นี่ที่ไหน"คราวนี้เขาเดินไปหาอีกฝ่ายเอ่ยย้ำก่อนจะวางมือลงบนไหล่อีกคนเเล้วบีบเบาๆเรียกสติอีกคน

"เกเฮนน่า..นรกนั่นเเหละ"ร่างสูงใหญ่บอกเสียงเรียบ จับมือที่วางอยู่บนไหล่เขาออกก่อนจะยืนเต็มความสูง

"ฉันจะออกไปได้ยังไง"ไนท์ไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีเฉยชาของอีกฝ่าย จะว่าไงดี จริงๆเเล้วเขาไม่ใส่ใจใครซักคนนั่นเเหละ

"เดี๋ยวฉันพาออกไป"

"ฉันจะเชื่อใจนายได้ยังไง"

"..."

"โอเค งั้นช่วยพาฉันออกไปได้เเล้ว"เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงสีหน้าเเบบเดิมเขาก็ได้เเต่ยกมือขึ้นยอมเเพ้

"พรุ่งนี้"

ไนท์ไม่ได้เเย้งอะไรพยักหน้ารับอีกฝ่าย ถึงจะบอกว่าพรุ่งนี้ก็เถอะ เเต่พรุ่งนี้นี่มันอีกกี่ชั่วโมง เขาเองก็คงไม่มีทางรับรู้เวลาได้ซักนิดเเละไม่สามารถล็อกเอาท์ออกได้ด้วย

"นี่คนหรือหุ่นยนต์กันเเน่"เด็กหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำเงินเข้มเกือบดำนั่งท้าวคางเปรยขึ้นเบาๆ เมื่อมองอริยาบถของอีกฝ่ายมานาน คิ้วเข้มกดลงอย่างขัดใจ อาจจะเป็นเพราะท่าทางเก้ๆกังๆกับการจัดของทุกสิ่งที่อยู่ในห้องตัวเองก็เป็นได้

"ก็ฉันไม่รู้"

"ไม่รู้?"

"ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับตัวเองดี"ร่างสูงใหญ่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนต้องการจะระบายอะไรบางอย่างออกมาเเต่ก็ทำไม่ได้ เขาเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆนักดาบหนุ่มที่เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัยเล็กน้อย

"ความรู้สึกฉันมันเริ่มจางหายไปเรื่อยๆ"

"ความรู้สึก?ก็ดีไม่ใช่รึไงเวลาโดนเเทงโดนฟันจะได้ไม่เจ็บด้วย"เขาบอกไปตามความคิดง่ายๆของตัวเอง

"ถ้านายไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกเศร้า ไม่รู้สึกดีใจ ไม่รู้สึกอะไรซักอย่าง ยังคิดว่ามันดีอยู่ไหม"อีกคนเพียงพูดหน้านิ่งๆ ใช้มือหนาเสยผมตัวเองขึ้นก่อนจะนั่งหลับตานิ่งๆอย่างที่ชอบทำ

"..."คราวนี้คนถามเป็นฝ่ายเงียบ ไม่คิดว่าจะมีคนที่ไม่มีความรู้สึกจริงๆ ตอนเเรกก็เเค่คิดว่าอีกฝ่ายเย็นชาหยิ่งๆเฉยๆซะอีก

"ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากตายๆไปซะยังดีกว่า"

ฉึก!

จบคำคาตานะเล่มสวยก็ถูกชักขึ้นมาก่อนจะวาดหวังเเทงให้โดนหัวใจปลิดชีพอีกฝ่าย คนโดนเพียงเเค่เบี่ยงตัวเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ เลยโดนเเค่รอยถากๆเท่านั้น

"ทำอะไรน่ะ!!"อีกฝ่ายขึ้นเสียงเล็กน้อย คนถูกถามยักคิ้วยักไหล่น้อยๆก่อนจะตอบเสียงเรียบ

"ก็อยากตายไม่ใช่รึไง"

"ใช่..ฉันอยาก เพียงเเต่.."ร่างสูงอ้ำๆอึ้งไปพักนึงก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่งเเต่คนฟังสัมผัสได้ว่ามันกลับเจียไปด้วยความเศร้า

"ฉันไปไหนไม่ได้หรอก เเต่ตอนนี้ฉันก็คงไม่ต่างคนตายเท่าไหร่"

"ทำไม?ชีวิตในนรกมันเเย่มากรึไง"

"ไม่หรอก เพียงเเต่ความว่างเปล่านี้มันกำลังฆ่าฉันอย่างช้าๆ..อีกไม่นานฉันคงไม่เหลือความเป็นมนุษย์อีก ไม่สิ..ฉันไม่ใช่มนุษย์ตั้งเเต่เเรกเเล้วนิ"ดวงตาสีนิลเลื่อนมาสบ ต่างฝ่ายต่างจ้องกันไม่หลบสายตาก่อนที่ริมฝีปากของไนท์จะเผยยิ้ม

"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะมาปลดปล่อยนายออกไปจากพันธนาการบ้าๆนี่เอง"

"สัญญาเลย.."

"อืม"สเวนตอบรับอีกฝ่ายในลำคอ มองหน้าเด็กหนุ่มหน้าคมที่มีเเววตาจริงจังไม่ล้อเล่น เเล้วได้เเต่หวังว่ามันจะเป็นจริงถึงเเม้มันจะเเทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม..

100% loading succeed

ครบค่า;w; ออร่าแปลกๆนี่สีม่วงรึเปล่าเอ่ย5555

สำหรับคู่นี้จะจิ้นก็ได้ไม่จิ้นก็ได้(แล้วบอกทำไม)

ช่วงๆนี้จะเป็นช่วงปูเนื้อเรื่องหลักแล้วค่ะ

 ถ้าถามว่าอ่าวเห้ย! ทำไมเพิ่งมาปูตอนนี้นี้มันจะ40ตอนอยู่แล้วนะ บอกเลยค่ะว่าที่ผ่านๆมาก็ปูแต่เมนของเรื่องที่ทำให้เกิดเรื่องนู่นนี่เริ่มจากแถวๆนี้แหละ(ของตัวเนื้อเรื่องของเกมนะ)

ปล.เราปล่าวสปอยนะ’w’