คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : Chapter40 : Tears [100%]
Chapter40
Tears
หยดน้ำตา
"ยกมันมาให้ฉันเถอะ"ร่างสูงคุกเข่าลงให้ระดับหน้าอยู่เท่ากันพลางมองไปยังอีกคนเเววตาว่างเปล่าที่เหม่อมองมายังเขา
"ยกสิ่งที่นายไม่ต้องการมาให้ฉัน ฉันจะเเบกรับมันเเทนนายเอง.."วินาทีนั้นหยดน้ำตาสีใสค่อยๆปริ่มเเละไหลลงมาจากตาคมดุ โดยที่สเวนไม่รู้ตัวเลยซักนิด
น้ำตา..หรอ?
มือหนาอยากจะยกขึ้นเช็ดเเรงๆเพื่อความเเน่ใจ ว่าคนอย่างเขามีสิทธิที่จะมีน้ำตาด้วยหรอ เเต่เหมือนเเรงทุกอย่างจะหายไปหมด สายน้ำใสกำลังไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายเเละเขาไม่สามารถหยุดมันได้
เหมือนอารมณ์ทุกอย่างหลายร้อยปีที่ถูกเก็บไว้กำลังระเบิดออกมาผ่านน้ำตานี่
"เพียงเเค่นายบอกฉันว่านายไม่ต้องการมัน บอกฉันสิ บอกฉันเสวน!"ไนท์เร่งรัดอีกฝ่ายที่เริ่มมีเเววตาสับสน ด้วยนิสัยใจร้อนเขาจะไม่ปลอบไม่อะไรทั้งสิ้น สิ่งที่ต้องทำคือทำตามเป้าหมายที่คิดไว้ตอนเเรก
เเต่ไม่คิดเลยว่ามันจะมาผิดแผนหักมุมเเบบนี้
"ฉัน..ฉัน.."ร่างสูงใหญ่ที่บัดนี้จิตใจกลับอ่อนเเอเหลือเกิน ความเเข็งเเกร่งเเละพลังอันมากมายไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นซักนิด
ตอนนี้เขาสับสนกับทางที่ตัวเองต้องเลือก
"จะคิดอะไรให้วุ่นวายวะ!! เพียงเเค่พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ! นายต้องการจะอยู่เเบบนี้ต่อไปจริงๆนะหรอ! นายต้องการเเบบนี้รึไง!!"เหมือนไนท์จะทนไม่ได้ที่เห็นอีกคนทำหน้าเหมือนทะเลาะกับตัวเองทั้งๆที่น้ำตายังไหลไม่ขาดสาย เขารำคาญ โคตรรำคาญเลยคนเเบบนี้
"ชีวิตนายนายก็เลือกเองสิวะ! จะยอมให้คนอื่นเชิดนายเป็นหุ่นเชิดไปเเบบนี้ใช่ไหม!? จะอยู่เฉยๆจนกว่าจะได้รับคำสั่งใช่รึเปล่า!? จะนั่งบื้อยอมรับในชะตาทั้งๆที่ยังไม่ได้ลองเปลี่ยนเเปลงมันนะหรอห้ะ!"
"นายบอกนายไม่ใช่มนุษย์สินะ เออ! ไม่ใช่คนเเล้วไงในโลกนี้มีคนอยู่กี่หมื่นกี่เเสนคน เอง เเค่นายเป็นนายไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหนฉันก็รับได้ทั้งนั้น มีวิญญาณกี่ตนที่นายช่วยเขาไว้ เเละอย่าลืมสิ..ว่ายังมีคนที่รอนายอยู่"ดวงตาสีนิลเบิกกว้าง ยิ่งคำเเต่ละคำที่มาเเทงใจดำมันทำให้ระเบิดเวลาในตัวเขาถึงคราระเบิดในที่สุด
"ฉันไม่ต้องการมัน!!!! ได้ยินรึยัง! ไอพลังบ้าๆนี่ ไอพลังที่ทำให้ฉันกลายเป็นหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก! พลังที่ทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น! ตลอดหลายร้อยปีตั้งเเต่เกิดมาฉันไม่ได้ต้องการมันซักนิด ไม่ต้องการ!!!"สเวนหอบเเฮ่กหลังจากระเบิดอารมณ์ออกมา เขาใช้เเขนอันสั่นเทาในการค้ำตัวไว้ไม่ให้นอนไปกับพื้น เเววตาเริ่มสั่นคลอน กำเเพงหนาที่เคยล้อมจิตใจไว้มันได้ทะลายลง
ตึกตักตึกตัก
เเละเสียงของหัวใจที่เริ่มเต้นขึ้น
"ตามที่นายต้องการ"ไนท์ว่าเพียงเท่านั้น ใบหน้าคมคายไม่เเสดงอารมณ์ออกมา เขาจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้เงยขึ้น ก่อนจะจรดหน้าผากตัวเองลงไปให้ชิดกับหน้าผากของอีกฝ่าย
เเสงบางเรืองรองออกมาจากทั้งคู่ มวลพลังสีดำอมน้ำเงินจากสเวนกำลังเคลื่อนตัวเข้าหาไนท์จนมันหมดในที่สุด
"อั่ก!" นักดาบหนุ่มกระอักเลือดสีดำน่ากลัวออกมากองโตความร้อนรุ่มภายในร่างกาย สเวนที่ยังงงๆรีบลุกขึ้นมาดูอาการเเต่ก็ถูกอีกฝ่ายปัดมือออก
ดวงตาคมมรกตเบิกกว้างจนเเทบถลน เขาไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อนว่าต้องมารับพลังแปลกๆ
ตึกตักตึกตัก
เสียงหัวใจเต้นช้าสลับเร็วอย่างผิดปกติ อีกทั้งอาการปวดจี๊ดๆตรงหน้าอกนั่นทำให้เขาต้องขดตัวลงเเล้วกุมหน้าอกเอาไว้ ปากอ้าออกเหมือนต้องการระบายความทรมาณ
"ฉันขอโทษ.."สเวนได้เเต่พูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด ทั้งๆที่เขารู้ดีว่าผลข้างเคียงของพลังนั้นมันน่ากลัวขนาดไหน กลับผลักไสมันให้กับคนอื่น
"ไม่ตะ..อั่ก..ขอโทษ..”
"ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่ฉันเจอกับนายเเค่ครั้งเดียว อีกอย่างนายไม่น่ามีความทรงจำในครั้งนั้นเเล้วด้วย"ยิ่งพูดความรู้สึกผิดก็โถมเข้าใส่ สเวนทิ้งตัวลงข้างๆร่างสูงที่นอนขดตัวอยู่ เขาหยิบดาบของอีกฝ่ายที่ตกอยู่ไม่ไกลขึ้นมากรีดเลือดของตัวเองเเล้วหยดใส่ปากของคนที่เริ่มสติหลุด เเล้วกรีดเลือดของไนท์เข้าปากตัวเอง
"ด้วยข้า เสวน จักขอมอบความซื่อสัตย์เเละความจงรักพักดีต่อท่าน ข้าจักขอติดตามท่านไปทุกหนเเห่งไม่ว่าจะพบภยันตรายข้าจักพร้อมใช้ชีวิตนี้เพื่อปกป้องท่าน ได้โปรดตอบรับคำข้อร้องของตัวข้าด้วยเถิด"คำพูดนั่นทำให้ไนท์เบิ่งตากว้าง มันเป็นบทพูดเมื่อต้องการทำพันธสัญญาผู้ติดตาม มันจะไม่ตกใจเลยถ้าสเวนไม่เลือกใช้บทสาบานตน การขอเป็นผู้ติดตามนั่นสามารถทำได้หลายวิธีการพูดสาบานตนเเละให้ดื่มเลือดของกันเเละกันนั่นเป็นวิธีที่ไม่ค่อยนิยม เพราะทั้งสองจะมีจิตที่เชื่อมกันสามารถรู้ใจอีกฝ่ายได้ เเละอีกอย่างนึงคือ
ถ้าผู้ถูกขอไม่ยอมรับผู้ขอนั่นหมายถึง ผู้ขอจะตาย..
"ขะ..ขอตอบรับ อึ่ก..คำขอของเจ้า.."
พลันความร้อนในร่างกายถูกเเทนที่ด้วยความเย็นสบาย ความวุ่ยวายของพลังหลายอย่างที่ตีกันก็เริ่มสงบลงเเละกลับเข้าที่เข้าทาง เขาหลับตาลงหายใจเข้าลึกๆเเละปล่อยมันออกมาให้เป็นจังหวะสม่ำเสมอ
"มันจะเกิดอะไรต่อจากนี้?"
"หนึ่ง พวกเจ้าจงเคลียร์ปัญหาเเละลองสรุปให้ข้าหน่อย ว่าข้าควรจะทำยังไงกับพวกเจ้าทั้งสองดี"เสวนยังไม่ทันเอ่ยปากต่อ เสียงทุ้มของฮาเดสก็ออกมาตอบเเทน ร่างสูงดูภูมิฐานเดินเข้ามาหาใช้ตาเหยียดมองทั้งคู่ที่อยู่ในสภาพดูไม่ได้
"..."
"ข้าบอกว่าถ้าใครชนะ จะได้ตามสิ่งที่เจ้าขอสินะ เเต่การชนะจะเกิดขึ้นได้เมื่ออีกฝ่ายเท่านั้น จบเเบบนี้ข้าไม่ค่อยแฮปปี้เลย"ผู้คุมนรกยักไหล่เบาๆกับประโยคสุดท้าย
ไนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเป็นฝ่ายตอบ เมื่อเหลือบมองคนข้างกายที่ยังคงนั่งก้มหน้าก้มตา
"ก็ถือว่าเสมอไปละกัน เเต่ตอนนี้ฉันเเละไอหมอนี่ถือว่าเป็นคนๆเดียวกันเเล้วจริงไหม?"เขาว่าพลางใช้สายตามองไปยังฮาเดสด้วยความรู้สึกเป็นต่อ ผู้คุมนรกเพียงเเค่ปรายตามอง
"ข้าพลาดจริงๆ งั้นข้อตกลงทุกอย่างถือเป็นโมฆะ ข้าจะยังไม่ลงจากตำเเหน่งเชิญพวกเจ้าไปที่ชอบๆเถอะ"ฮาเดสกวักมือไล่เเล้วหันหลังเดินจากไปหายไปกับมวลพลังสีทมิฬ
"งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ"ไนท์ว่าก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น เช็คสภาพตัวเองที่มีบาดเเผลอยู่ไม่ใช่น้อย ก้มลงหยิบดาบมาเหน็บไว้ข้าวลำตัวพอหันมาอีกทีก็เจอเสวนมองอยู่ก่อนเเล้ว ริมฝีปากหนาซีดเผยยิ้มบางๆ
"ขอบคุณ"
"เออ ก็สัญญาไว้เเล้วนิ"เขาพูดเหมือนไม่ใส่ใจ เเล้วรีบหันหลังเดินหนี ทิ้งให้คนข้างหลังยืนยิ้มอยู่คนเดียว เสวนยกมือขึ้นลูบตามกรอบหน้าของตัวเองเบาๆ ความรู้สึกผ่านผิวเนื้อหยาบๆนั่นทำให้เขาหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ ดีใจจริงๆ เขารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง
ขอบคุณจริงๆ
60% l o a d I n g . . .
Dark's part
ผมโผล่มาอยู่ในบ้านของไนท์อย่างงงๆความเจ็บเเละทรมาณเหมือนถูกฉีกร่างออกเป็นสองส่วนยังคงตรึงอยู่ไม่หายไปไหน เขาลูบหัวตัวเองปอยๆ พอตั้งสติได้ก็รีบเปิดคลังหาเสื้อผ้ามาใส่เสียก่อน
เอ่ะ?
ร่างเล็กมองไปยังกระจกเงาบานใหญ่ที่ถูกติดไว้ เเล้วชะงักหยุดละสายตาออกไปจากภาพที่สะท้อนออกมาไม่ได้เลย
นี่มันผมหรอ?
เงาของเด็กผู้ชายที่มีทรงหน้าเเบบเดียวกับผมเด๊ะ เเต่ผมสีดำสนิทแปรเปลี่ยนเป็นสีขาว เเก้มตอบลงทั้งยังดูซูบผอมจนต้องยกมือขึ้นจับหน้าตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตาดวงตาสีดำสนิทกลายเป็นสีออกเทาหม่นดูโหลๆ
โทรม
นั่นน่าจะเป็นคำที่ผมสามารถใช้บรรยายสภาพตัวเอง ณ ตอนนี้ได้ดีที่สุด ถึงยังไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันเเน่ ก็ได้เเต่ถอนหายใจอย่างปลงตกเดินลงบันไดลงมาชั้นล่างเเต่ก็ต้องชะงักเท้าลงอีกครั้ง
"คร้อกก.."เสียงกรนที่ค่อนข้างดัง ทำให้เขาต้องหยุดฟังก่อนจะพบว่ามันมาจากโซฟาที่ห้องรับเเขก
ดาร์กเดินไปตามทางทิศทางเสียงอย่างเงียบเชียบ ยิ่งเข้าใกล้เสียงนั้นก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆจนมาถึงจุดที่สามารถมองเห็นคนนิรนามได้อย่างชัดเจน
ฟึ่บ!
ร่างที่นอนหลับอุตุเมื่อสัมผัสได้ถึงอีกคน ก็ลุกขึ้นพรึบ เอื้อมหยิบเครื่องดนตรีคู่ใจ จรดปากลงบนขลุ่ยเลาสวยเตรียมบรรเลงเพื่อขลับกล่อม
"อ่ะ!"ดาร์กอุทานออกมาเบาๆอย่างตกใจ จะหยิบอาวุธก็ไม่ทัน เหมือนร่างกายมันไม่อำนวยนักเท่าไหร่จังหวะที่คิดว่าอีกฝ่ายจะควักอาวุธ ร่างเล็กเบี่ยงตัวหลบเเละนั่นทำให้เขาเสียสมดุลล้มลงกับพื้น
ฮาเมลินเริ่มได้สติหลังจากทำทุกอย่างไปตามสัญชาตญาณเพราะเพิ่งตื่นนอน เขาใช้ดวงตาสีเปลือกไม้เพ่งพินิจไปยังร่างเล็กที่ล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจรีบก้มลงไปฉุดอีกคนขึ้นมาก่อนจะกล่าวขอโทษ
"โทษทีๆ ฉันตกใจน่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ผิดที่โผล่มาเงียบๆ"ผมยิ้มให้เขา อีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มที่ไม่น่าโตกว่าผมมากนัก เขาอยู่ในชุดดูลุ่มล่าม หมวกทรงเเหลมที่จะหลุดเเหล่มิหลุดเเหล่ ในมือถือขลุ่ยไม้ที่ถูกเเกะสลักเป็นลวดลายสวยงาม
ตอนเเรกก็คิดว่าจะชักอาวุธออกมาซะอีก
เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายที่ยื่นออกมาเพื่อฉุดเขาให้ยืนขึ้น ดวงตาสีเทาหม่นทอประกายเหนื่อยล้านั่นทำเอานักดนตรีขมวดคิ้วลงเล็กน้อย
"นายเคยถูกใครขโมยอะไรไปรึเปล่า?"
"ขโมย?"ดาร์กทวนคำพูดอีกฝ่ายอย่างสงสัย
Rrrrrrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าทำให้ดาร์กละความสนใจจากคนตรงหน้าหันมามองชื่อที่โชว์ขึ้นเด่นหราอยู่กลางหน้าจอเเล้วกดรับ
"ครับอาเรส"
/ไม่เจอกันซักพักเลยนะ ทำไมดูโทรมเเบบนั้นล่ะ? เป็นอะไรมากรึเปล่า? เเล้วไปทำอะไรมาทำไมผมถึงติดต่อไม่ได้เลย? นี่โอเคเเล้วใช่ไหม?/คำถามที่ถูกพ่นออกมารัวๆทำเอาผมรีบส่ายหน้าเป็นพัลวันเเทนคำตอบ ภาพโฮโลเเกรมข้างหน้าที่เเสดงภาพของผู้ชายเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ คำตอบที่ได้รับทำให้อาเรสถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าคลายกังวลไปเล็กน้อย
"คือผมสบายดีครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้เป็นห่วง แหะๆ"ผมยิ้มเเห้งยกมือขึ้นเกาท้ายทอย
/โอเคก็ดีเเล้ว ตอนนี้ดาร์กสะดวกไหม?ช่วยมาหาผมที่ร้านของเกรย์หน่อยได้ไหม มีคนต้องการเจอนาย/สีหน้าของอาเรสเริ่มตึงเครียกขึ้นจนผมสัมผัสได้ ผมพยักหน้าเเละตอบตกลงอย่าไงมาต้องคิดมากก่อนจะนัดเเนะเวลาเเล้วตัดสายไป
ปัญหาตอนนี้คือผมจะออกไปจากที่นี่ยังไง?
"เอ่อคือ.."
"ฉันทอม เเต่ส่วนใหญ่คงเรียกฉันว่าฮาเมลินกันน่ะนะ"จู่ๆอีกฝ่ายก็เเนะนำตัว ฮาเมลินยื่นมือมาข้างหน้า ซึ่งผมก็ยกมือขึ้นไปจับตามมารยาท
"ดาร์กครับ"
"นายเอานี้ไป ถ้าจะให้รอหมอนั่นคงอีกนาน"นักดนตรีหนุ่มยื่นกระดาษใบบางหรือที่รู้จักกันในนามตั๋วกลับเมือง
"ขอบคุณครับ"ผมยื่นมือไปรับ ค้อมหัวลงเล็กน้อย หมอนั่นที่พูดถึงคงไม่พ้นเจ้าของบ้านนี้สินะ
"งั้นไว้เจอกันนะ"ฮาเมลินยิ้มบางๆ โบกมือลาให้ ผมยิ้มรับเเล้วใช้ตั๋วในมือทันที
ร่างเล็กวาร์ปมาในเมืองหลวงของอควอเรียส เนื่องจากมันเป็นจุดที่ใกล้ร้านนั้นเเล้ว ถ้ายังจำกันได้ร้านอาหารนั้นคือสถานที่ที่ใช้ประชุมก่อนที่จะเริ่มสงครามชิงธง เจ้าของก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มิสเตอร์เกรย์ ไอฝรั่งหน้าหนวดที่เคยโผล่มาก่อนหน้านี้พร้อมทั้งยังบอกว่าผมเป็นทอมอีกต่างหาก
ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีดีผมก็พาตัวเองมาถึงที่หมายได้โดยสวัสดิภาพ ตอนเดินมานี่มีเเต่คนมองอย่างกับของเเปลก เเต่มันก็แปลกจริงๆน่ะเเหละ ไม่สิ ออกเเนวน่ากลัวซะมากกว่า
กริ้ง..
เสียงกระดิ่งจากหน้าร้านดังขึ้นทันทีเมื่อทีผู้มาใหม่ผลักประตูไม้บานใหญ่ เสียงที่ควรเป็นของพนักงานต้อนรับกลับเงียบกริบเหมือนไร้สิ่งมีชีวิต ไฟที่ถูกเปิดอยู่เพียงไม่กร่ดวงนั่นทำให้ผมต้องชะโงหหน้าไปดูที่หน้าประตูอีกไม่ได้
ก็เปิดนี่หน่า..
ขาเรียวก้าวเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน ปิดประตูอย่างเบามือ สภาพร้านถูกตกเเต่งไปเเนวยุโรปปนคันทรี่เหมือนกับครั้งที่เเล้ว
"ขออนุญาตนะครับ"
ผมพูดเบาๆพอเป็นพิธี ค่อยก่าวขึ้นไปบนชั้นสองที่เป็นโซนของวีไอพี ห้องถูกเเบ่งเป็นสองฝั่งเเต่ละฝั่งถูกเเบ่งเป็นห้องขนาดกลางสองห้อง เเต่นั่นไม่ใช่จุดหมาย ปลายทางของทางคือห้องประชุมที่เคยมาครั้งที่เเล้ว ประตูนั้นถูกเปิดเเง้มไว้เล็กน้อยราวกับเชื้อเชิญให้ผมเข้าไปหา พอเดินไปถีงหน้าห้องนั้น มือก็ดันให้ประตูเปิดออกทีละน้อยๆ
"อาเรส?"
"อือ ผมเอง"ร่างหนาครางรับในลำคอเขายืนขึ้นเต็มความสูง เเต่ดวงตาผมกลับไม่ได้โฟกัสไปที่เขาเลยซักนิด
ร่างขาวซีดของใครซักคนที่นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะตัวยาว ผมไม่สามารถมองได้อย่างชัดเจนเพราะถูกร่างของอาเรสบังไว้อยู่
"ด..ดา.."เสียงเเหบเเห้งเหมือนคนขาดน้ำจากคนที่นอนอยู่ทำให้ผมรีบเดินไปประชิดตัว พอมองเห็นใบหน้าซีดเซียวที่คุ้นเคยก็ต้องเบิกตากว้าง
"ยูกิ..!?"
100%
แอะๆ อย่าเพิ่งข้ามค่ะ จากตรงนี้อยากให้ช่วยอ่านให้จบหน่อยน๊า
ไม่รู้ว่าครบ100จริงรึเปล่า เเต่ไรท์ถามใจตัวเองดูเเล้วมันครบ หายไปอาทิตย์นึงเป๊ะ! บอกเลยค่ะ เพลียกับงานที่โรงเรียนมากกกกกกกกกกก(กอไก่ห้าพันล้านตัว)
>คือมีเม้นนึงบอกว่า 'งงเว้ย งง'
ใจเย็นๆนะคะเเละทำใจดีๆไว้ ที่งงนี่งงว่ามันคือใครมาจากไหนเเล้วยังไงมาทำไมอะเเบบนี้ หรืองงคำบรรยายเอ่ย
ถ้างงเเบบเเรกเราไม่สามารถช่วยเหลืออะไรท่านได้เลย เพราะตอนนี่เรามีพล็อตที่วางไว้อย่างชัดเจน มันเลยมีปมเรื่องที่ค่อนข้างซับซ้อนซ่อนเงื่อน (ไรท์เองบางครั้งยังงง) มันจะมาเฉลยหักมุมกันตอนท้ายเลยๆจะมาเฉลยทุกอย่างว่า"ทำไม"
>>อันนี้ขอความคิดเห็นหน่อยค่า
ถ้าใครสังเกตจะรู้ว่าภาษาบรรยายไรท์เปี๊ยนไป่ อยากรู้ว่าเเบบเดิมหรือเเบบนี้ดีกว่าคะ (เเบบเดิมคือเน้นความรู้สึกของหน่องดาร์ก หรือเเบบเน้นไปทางท่าทางของเเต่ละ ง่ายๆก็คือมุมมองของบุคคลที่สามค่ะ) รบกวนช่วยตอบหน่อยน๊าา ไม่งั้นมันจะสลับไปมาอย่างที่เห็น
เจอกันตอนหน้าค่า
ความคิดเห็น