คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : อำนาจเงิน (re-write + แก้คำผิด) 100%
ปล.
1. cut อยู่ที่ bio twitter นะคะ จริงๆมันไม่ได้หวือหวามาก แต่ก็ไม่อยากเสี่ยงลงในนี้ ใครที่อยากอ่านตามไปอ่านได้ที่ @badtzlady นะคะ มีแท็กใรทวิตเตอร์ด้วยนะ #ทาสจีวอน
2. อย่าลืมเม้นต์ โหวต หรือเมนชั่นมาคุยกันในทวิตนะคะ ^^ รอฟัง feedback รีดทุกคนอยู่นะคะ
My Love My Slave
ตอนที่ 2 : อำนาจเงิน
เพราะความแน่นอน คือ ความไม่แน่นอน ใครจะรู้ว่าข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
ดาจองพาร่างของตัวเองมาหยุดอยู่ที่ประตูบานใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลคิมอีกครั้ง พ่อบ้านคนเดิมบอกให้เธอเข้าไปได้เลยเพราะเจ้านายของเขารอเธออยู่แล้ว หลังจากใช้เวลาทั้งคืนคิดทบทวน สุดท้ายดาจองก็ตัดสินใจก้าวเข้าสู่ขุมนรกนี้ด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะต้องเสียใจที่ตัดสินใจเลือกทางเดินนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นให้เดินอีกแล้ว
ไม่ต่างจากภาพที่เธอเห็นเมื่อว่าเท่าไหร่นัก ร่างเปลือยเปล่าของเจ้าของห้องและหญิงสาวบนเตียงนอน จะต่างกันตรงที่ไม่ใช่หญิงสาวคนเดิมก็เท่านั้นเอง
ช่างเป็นภาพที่น่าขยะแขยงสิ้นดี ถ้าเลือกได้ดาจองอยากจะหันหลังและเดินออกไปจากห้องนี้ทันที แต่ความจริงมันเป็นสิ่งที่โหดร้าย ในบางครั้งเธอไม่สามารถทำอะไรอย่างที่เธอต้องการได้ สิ่งที่ทำได้คือยืนรออยู่เฉยๆที่มุมหนึ่งของห้อง รอให้ชายหญิงคู่นั้นจัดการธุระของทั้งคู่ให้เรียบร้อย
“ฉันยอมแล้ว" คำพูดแรกที่ออกจากปากดาจอง
คิมจีวอนยกยิ้มมุมปาก เขาแน่ใจว่าจองดาจองต้องพูดประโยคนี้ออกมา ในที่สุดผู้หญิงตรงหน้าก็ยอมสยบต่ออำนาจ 'เงิน' ของเขา ถึงแม้จะได้ยินเต็มสองหูแต่เพราะเขาคือ 'คิมจีวอน' ถ้าทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวดได้มากเท่าไหร่ ความสนุกของเขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น
“พูดว่าอะไรนะครับ ผมได้ยินไม่ค่อยชัด"
ดาจองกัดฟันแน่เพราะมั่นใจว่าคนตรงหน้าได้ยินประโยคที่เธอพูดชัดเจน กระบอกตาเริ่มร้อนผาวแต่เธอต้องสะกดก้อนน้ำอุ่นร้อนนั้นเอาไว้ ทางเลือกเดียวที่เธอเลือกทำให้เธอต้องพูดประโยคเดิมอย่างฝืนใจออกไป ดาจองรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจตายให้ได้ระหว่างที่พูดประโยคนั้นซ้ำเป็นครั้งที่สอง ผู้ชายตรงหน้าเธอยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง
“ก็แค่นี้" คิมจีวอนพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูกดโทรหาใครบางคน
“ยุนฮยอง จัดการเรื่องบริษัทของจองชานโฮด้วย ทุกอย่างเรียบร้อยตามสัญญาแล้ว”
'เรียบร้อยตามสัญญา' คำพูดที่สวยหรูดูดี จริงๆแล้วมันหมายถึง 'จองดาจอง ยอม เป็นของคิมจีวอน' แล้วต่างหาก
คิมจีวอนยื่นสัญญาทั้งสามฉบับให้ดาจองเซ็นต์ ราวกับว่าปากกาในมือเรียวนั้นหนักเป็นพันตัน ลายเซ็นต์ของหญิงสาวค่อยๆปรากฏบนกระดาษอย่างเชื่องช้า เวลานี้แค่วินาทีเดียวก่อนที่เธอจะตกเป็นทาสของอีกฝ่ายมันมีค่ามากกว่าเกินหมื่นล้านวอนเสียอีก
หลังจากเก็บสัญญาในเซฟส่วนตัวเรียบร้อย คิมจีวอนย่างสามขุมเข้ามาหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วและโดยไม่ทันให้ตั้งตัวมือหนาค่อยๆเชยคางของอีกฝ่ายขึ้นมาพร้อมกับกดจูบเข้าที่ริมฝีปากบาง จูบจาบจ้วงที่อีกฝ่ายไม่ได้เตรียมพร้อม เมื่อตั้งสติได้จองดาจองพยายามจะพลักร่างสูงตรงหน้า คิมจีวอนถอนจูบและมองอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
“ไหนว่ายอมแล้วไง แค่ 'จูบ' ทำมาดีดดิ้ง ทำอย่างกับไม่เคย"
ยังไม่ทันได้คำตอบ หญิงสาวตรงหน้าเขาคุกเข่าลงสองข้างบนพรมสีขาวราคาแพง ก้มหน้าลงเพื่อปิดบังน้ำตาคลอของตัวเอง มือสองข้างกำแน่น ครั้งแรกในชีวิตที่คนอย่างเธอต้องคุกเข่าขอร้องคนอื่น และคนที่เธอคุกเข่าขอร้องความปราณีไม่ใช่ใครที่ไหนหากแต่เป็น ปีศาจ คิมจีวอน
“ฉันขอร้องนะคะ คุณจีวอน คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่... แต่ไม่ใช่แบบนี้" น้ำเสียงสั่นเคลือและหวาดกลัวของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้ปีศาจตรงหน้ารู้สึกสงสารและเห็นใจหญิงสาวเลยด้วยซ้ำ ตรงกันข้ามเขายิ่งสะใจและสนุกมากขึ้นไปอีกที่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“ฉันอยากจะได้ตัวเธอ เธอทำได้มั๊ยละ" คิมจีวอนก้มลงกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่าย สายตาเจ้าเล่ห์และยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อคมนั่น
“ทำไมคุณไม่ทำให้มันถูกต้องล่ะ?” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างไม่ลังเล
“ทำให้มันถูกต้อง หื้ม.. ทำยังไงเหรอ" น้ำเสียงยียวนของคิมจีวอนถามกลับ
ดาจองลังเลเล็กน้อย นั่นสินะทำให้มันถูกต้อง ทำอย่างไรเรื่องนี้ถึงจะถูกต้องอย่างงั้นเหรอ เธอครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะให้คำตอบแก่เจ้าของคำถาม
“ก็อย่างเช่น .... ขอ.. ฉันแต่ง งะ งาน"
“ขอคุณแต่งงาน ฮ่าๆๆๆ มุกนี้ใช้ได้เลยนะคุณ นี่คิดมาดีหนิ คิดจะจับผมด้วยใช่มั๊ยล่ะ" คิดไม่ผิดเลยจริงๆ 'เงิน' มีอำนาจมากจนสามารถเปลี่ยนคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีที่ไม่ยอมให้ใครซื้อได้ด้วยเงินอย่างจองดาจองจากหน้ามือเป็นหลังมือ แถมยังมาเหนือเมฆบอกให้เขาขอเธอแต่งงานเพื่อที่จะได้กอบโกยเงินของเขาได้มากกว่าเดิมสินะ เพราะแค่หมื่นล้านวอนมันคงน้อยไป
ฉลาดมาก
“ฉันแค่คิดว่า... ฉัน .. อาจจะรักคุณได้ และเมื่อถึงวันนั้นฉันก็จะยอมเป็นของคุณ" ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยากมีอะไรกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รักหรอก
'รัก' คือสิ่งสุดท้ายในโลกที่คิมจีวอนต้องการ
'รัก' หน้าตาเป็นยังไง
'รัก' มันมีดีอย่างไรเหรอ ทำไมคนอย่างคิมจีวอนถึงต้องการ 'รัก' ด้วยหล่ะ
แค่ 'เงิน' จำนวนมหาศาลของเขาก็สามารถบันดาลทุดอย่างได้แล้ว
ความรัก ไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับเขา เพราะมันไม่ได้ทำให้เขาได้ทุกอย่างที่ต้องการ
เงิน ต่างหากที่ทำให้เขาได้ทุกอย่างที่ต้องการ ไม่เว้นแม้แต่ 'จองดาจอง'
คิมจีวอนยิ้มเหยียดหยามให้กับหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าตรงหน้า รอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและเสียงหัวเราะในลำคอทำให้ดาจองตระหนักได้ว่าสิ่งที่พูดออกไปเมื่อกี้นั้นไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเธอยังกลายเป็นผู้หญิงหิวเงินที่หวังจะกอบโกยผลประโยชน์จากอีกฝ่าย
“แต่ผมไม่ได้อยากทำให้มันถูกต้อง ก็แค่ของเล่นชั่วคราว เบื่อก็ทิ้ง" คำพูดดูถูกเหยียดหยาบคำแล้วคำเหล่าที่พ่นออกมาจากปากของคนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นมีดที่กรีดแทงหัวใจคนฟังให้เจ็บเจียนตาย 'ของเล่นชั่วคราว' 'เบื่อก็ทิ้ง' มันทำให้เธอดูไร้ค่าไปในทันที มือทั้งสองข้างกำแน่นมากกว่าเดิม ถ้าเลือกได้เธออยากจะหายไปจากโลกนี้ โลกที่มีคนอย่างคิมจีวอนอยู่ ความรู้สึกของเธอที่มีต่อผู้ชายคนนี้ คำว่า 'เกลียด' ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ ฉันจะได้โทรไปยกเลิกคำสั่งเรื่องบริษัทพ่อเธอ วันนี้กำหนดชำระหนี้วันสุดท้ายแล้วหนิ โชคดีนะ" ไม่พูดเปล่า คิมจีวอนหยิบโทรศัพท์เรื่องหรูของตัวเองอีกครั้งก่อจะค่อยๆเลื่อนหาเบอร์ของคนที่ต้องการโทรหา
“อ่า ยุนฮยองเหรอ เรื่องที่สั่งก่อนหน้านี้...”
“ฉันยอมแล้ว" จองดาจองตะโกนออกไปก่อนที่จีวอนจะพูดจบ น้ำใสๆค่อยๆไหลลงอาบแก้ม เธอยังคงก้มหน้าและคุกเข่าอยู่บนพรมราคาแพง
ในเมื่อเธอเลือกแล้วที่จะอยู่ใน นรก ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป
“ก็ดี"
คิมจีวอนกระชากแขนของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะมอบจูบจาบจ้วงให้อีกฝ่าย ดาจองเม้มปากแน่ไม่ยอมให้อีกฝ่ายล่วงล้ำเข้ามาได้พร้อมกับเบือนหน้าหนี มือหนานั้นจับหน้าของเธอให้หันกลับมาก่อนจะกดจูบจาบจ้วงและรุนแรงกว่าครั้งก่อน ถึงแม้จะพยายามปิดปากไม่ให้ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายล่วงล้ำเข้ามาได้ แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับแรงมหาศาล ท้ายที่สุดอีกฝ่ายก็ส่งร้อนร้อนเข้ามาชิมรสหวานในโพรงปากของดาจองได้สำเร็จ พร้อมกับส่งมือหนาอีกข้างที่โอบกระชับรอบเอวบางของร่างบางให้แนบชิดตัวเองมากขึ้น
“อ้ือ ..”
หญิงสาวครางเป็นสัญญาณให้รู้ว่าเธอกำลังขาดอากาศหายใจ คิมจีวอนจึงยอมถอนจูบของเขาออก ดาจองรีบกอบโกยอากาศอย่างหอบเหนื่อย แต่คิมจีวอนไหนเลยจะยอมหยุด เขาเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นซอกคอขาวด้วยการฝากรอยรักสีแดงกุหลาบตัดกับสีผิดของเธอไว้หลายแห่ง ถึงแม้ดาจองจะพยายามดิ้นรนเพื่อจะหนีรอยรักเหล่านั้นแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงรัดแน่นของอีกฝ่ายได้เลยแม้แต่น้อย ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ หยาดน้ำตาอาบแก้มขาวใสสิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือแค่หลับตาและปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป
CUT
ร่างบางหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ขณะที่เจ้าของเตียงกำลังใช้มือหนาปัดผมที่ปรกหน้าอีกฝ่ายพรางมองดูผลงานของตัวเอง คราบเลือดสีแดงที่ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนสีอ่อนทำให้เขายกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ก่อนจะใช้ริมผีปากหนากดลงบนแก้มสีชมพูระเรื่อ ถึงจะฤทธิ์มากไปหน่อยในช่วงแรกแต่สุดท้ายแล้วลูกแกะน้อยก็ไม่สามารถหนีหมาป่าไปได้ แถมเนื้อแกะที่ได้ลิ้มลองยังอร่อยถูกปากอีกต่างหาก
แสงแดดยามอาทิตย์ตกดินสองเข้ามาในห้องเพื่อปลุกหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้น ดาจองค่อยๆกระพริบเปลือกตาเพื่อปรับโฟกัส
ในที่สุด 'ฝันร้าย' ก็ได้ผ่านไปแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ หลับไปนานเลยนะ เพลียเหรอ คงเหนื่อยสินะ" เสียงของเจ้าของห้องกล่าว ใบหน้านั้นอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอเพียงเล็กน้อย ดวงตาคู่เรียวเล็กจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
คำพูดหน้าสะอิดสะเอียนเหล่านั้นทำให้ดาจองต้องขยับหนีอีกฝ่าย มือเรียวคว้าผ้านวมหนามาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้ มองย้อนไปเธอก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงสองคนที่เธอเจอบนเตียงของคิมจีวอนเลยแม้แต่น้อย ในที่สุด 'ศักด์ิ์ศรี' ของจองดาจองก็ถูกผู้ชายที่ชื่อ คิมจีวอนทำลายจนย่อยยับ
“จะปิดทำไมหล่ะ คิดว่าฉันไม่เคยเห็นหรือไง มากกว่าเห็นก็ทำมาแล้วเธอก็รู้" คิมจีวอนขยับตัวตามมาก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ดาจองแทบอยากจะหายไปจากโลกนี้อีกครั้ง สายตาแทะโลมที่น่าขยะแขยงของจีวอนทำให้ดาจองต้องเบือนหน้าหนี
“ฉันจะกลับบ้าน" ขยับลุกขึ้นก่อนจะจัดการหยิบเสื้อผ้าที่กระจายอยู่บนพื้น สิ่งที่เธอกำลังทำช่างไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่ได้เห็นเมื่อวันก่อนเลยจริงๆ ถึงแม้ทุกย่างก้าวที่เดินจะเจ็บปวดรวดร้าวซักแค่ไหน แต่เธอจะไม่ขอทนอยู่ในห้องเดียวกับคิมจีวอนแม้เพียงแค่วินาทีเดียวก็ตาม
“ไม่อยู่ทานข้าวเย็นกับผัวก่อนเหรอจ๊ะ นี่ผัว คนแรก ของเธอเลยนะ ต้องฉลองหน่อยสิ"
“คิมจีวอน!!”
“เรียกซะเต็มยศเลย ทำไมเหรอ กลัวจำชื่อผัวตัวเองไม่ได้หรือไง" คิมจีวอนยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นแววตาโมโหของอีกฝ่าย ด้วยความที่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้ยืดยาว ดาจองจึงเลือกที่จะไม่สนใจกับคำพูดของอีกฝ่าย
ถึงแม้จะเจ็บไปทั้งร่างเนื่องจาก 'ฝันร้าย' ที่ผ่านมา แต่ดาจองก็ต้องอดทน เธอค่อยๆใส่เสื้อผ้าทีละชิ้น โชคยังดีที่เสื้อผ้าของเธอไม่ได้ถูกทำให้เสียหายเหมือนเจ้าของ เพราะไม่อย่างนั้นเธออาจจะไม่มีอะไรให้ใส่กลับบ้านแน่ หลังจากแต่งตัวเสร็จเธอค่อยๆเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่ตกอยู่บนพรมสีขาว แต่ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนใหญ่มือหนาก็ได้ส่งบางอย่างให้กับเธอ
“ฉันให้ เอาไว้กินขนมนะ" คิมจีวอนที่แสนมีน้ำใจส่งเช็คมูลค่าสิบล้านวอนให้จองดาจอง เธอรับมันมาและกำแน่ คงเป็นเพราะคิมจีวอนหันหลังอยู่จึงไม่เห็นน้ำใสๆที่คลออยู่ในตาคู่สวย แต่ถึงแม้จะเห็นก็ใช่ว่าคนอย่างเขาจะสนใจ ดาจองพยายามสกัดกั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เธอต้องเข้มแข็ง เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ นี่มันแค่เริ่มต้น ต้องอดทนไว้
แขวก!
ดาจองฉีกเช็คมูลค่าสิบล้านวอนที่ได้จากคิมจีวอนและปามันกลับคืนไปให้เขา
ตอนนี้ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ คิมจีวอนยกยิ้มมุมปากพร้อมกับมองเศษกระดาษที่กระจายอยู่บนพื้นหินอ่อนราคาแพง เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว
“ก็ตามใจ ถ้าอยากจะเสียตัวให้ฉันฟรีๆ"
เพลี้ย!
ดาจองตบหน้าคิมจีวอนเต็มแรง ใบหน้าคมหันตามแรงตบ รอยแดงขึ้นแก้มชัดเจนเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น
มือหนากระชากตัวการที่ทำให้เขาหน้าขึ้นรอยนิ้ว มือทั้งสองข้างบีบไหล่ของอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าจะเจ็บมากขนาดไหนดาจองก็ไม่ปริปากร้องออกมา เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้อีกฝ่ายเห็น แค่ให้อีกฝ่ายดูถูกหยียบย้ำศักดิ์ศรีมันก็มากเกินพอแล้ว เธอจะไม่ยอมให้จีวอนมาดูถูกว่าเธออ่อนแอได้อีก
“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร" ไม่พูดเปล่า ร่างบางถูกเขย่าไปตามแรงของจีวอน
“เธอกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน" ปีศาจร้ายตะคอกใส่ดาจองสุดเสียง วูบหนึ่งที่ดวงตาคู่สวยฉายแววหวาดกลัวออกมาและอีกฝ่ายก็เหมือนจะสังเกตเห็นมันก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นแววตาที่แสดงความเกลียดชัง
“มานี่!! ไม่ต้องกลับแล้วบ้านหน่ะ" พูดจบเขาเหวี่ยงร่างบางลงบนพื้นห้อง คนอย่างเขาถ้าใครมาทำให้เจ็บ คนคนนั้นจะต้องเ็บกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า ยิ่งถ้าคนนั้นเป็นคนที่เขาต้องการจะทำให้เจ็บด้วยแล้ว ความรุนแรงมันจะยิ่งมากขึ้นเป็นเท่าทวี
เพราะแรงมหาศาลทำให้ร่างบางนั้นกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะราคาแพงที่ตั้งอยู่ในห้อง ดาจองฟุบลงกับพื้น ปีศาจร้ายไม่ยอมหยุด กระชากตัวดาจองขึ้นมาเขย่าอย่างแรง แต่ก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างเมื่อเห็นว่าศีรษะของอีกฝ่ายมีน้ำสีแดงไหลออกมา ดวงตาคู่สวยที่เคยฉายแววเกลียดชังเขาอยู่เต็มประดาเวลานี้ปิดสนิท
“จองดาจอง" ลองเรียกดูเผื่อว่าเธอจะตื่นขึ้นมา
“จองดาจอง!!” เขาตะโกนเรียกเสียงดังแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย
มือหนาค่อยๆช้อนร่างไร้สติขึ้นมา เขาว่างเธอไว้บนเตียงก่อนจะค่อยๆกดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง
ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะและความเจ็บปวดที่เกิดจาก 'ฝันร้าย' ทำให้เธอรู้สึกตัว ตาคู่สวยค่อยๆลืมขึ้น แขนทั้งสองข้างพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่ง เมื่อมองไปรอบๆก็ต้องประหลาดใจเพราะตอนนี้เธอนอนอยู่ในห้องของตัวเองแล้วเธอก็มั่นใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ยกมือขึ้นสัมผัสแผลบริเวณศีรษะที่ตอนนี้มีแผลปิดแผลปิดไว้เรียบร้อยแล้วทำให้นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอจำได้แค่ว่าเธอถูกปีศาจร้ายคิมจีวอนเหวี่ยงไปที่พื้นอย่างแรง หลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย แต่ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญแล้วเพราะกระเพาะของเธอเริ่มประท้วงหาอาหารเสียแล้ว เธอมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลข้างเตียงที่บอกเวลาใกล้เที่ยงแล้ว เมื่อวานไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เช้าเพราะรีบออกไป 'ลงนรก' ตื่นมาอีกทีก็เที่ยงของอีกวัน ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะหิวมากขึ้นนี้
ร่างบางพาตัวเองมาถึงห้องครัว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือผู้เป็นแม่กำลังขมักเขม่นทำอาหารกลางวันอยู่ กลิ่นซุปกิมจิที่เธอชอบคละคลุ้งไปทั่วห้องครัว นอกจากนี้ยังมีอาหารโปรดหลายอย่างของเธอวางอยู่บนโต๊ะอาหาร เห็นดังนั้นดาจองไม่รอช้าเข้าสวมกอดผู้เป็นแม่จากด้านหลัง เธอกอดแม่แน่นเหมือนกับโหยหาผู้หญิงคนนี้มาทั้งชีวิต
“แม่คะ" เรียกแม่เสียงอ่อยๆ
“ตื่นมาก็อ้อนเลยนะ ลูกสาวแม่" ผู้เป็นแม่พยายามจะแกะมือดาจองออกเพื่อหันหน้าไปคุย แต่มือเรียวยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ขอหนูอยู่อย่างนี้นะคะแม่ หนูอยากกอดแม่แบบนี้นานๆ"
ดาจองรู้สึกละอายใจเหลือเกินที่ยอมให้ร่างกายอันมีค่าที่พ่อแม่เฝ้าทะนุถนอมมาเป็นอย่างดีถูกรังแกโดย 'คิมจีวอน' เธอไม่กล้าแม้แต่จะสู้หน้าแม่ของตัวเอง ถ้าแม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวคนนี้ หัวใจเธอจะแตกสลายแค่ไหน คิดดังนั้นเธอยิ่งให้ผู้หญิงคนนี้รู้เรื่องเลวร้ายนั้นไม่ได้เด็ดขาด
“จ๊ะๆ ขี้อ้อนจริงๆเรา" พลางลูบหัวคนเป็นลูก
น้ำใสๆเอ่อขึ้นมาที่ตาคู่สวย แผ่นหลังของแม่ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ความรักความอบอุ่นของแม่ช่วยลบ 'ฝันร้าย' เมื่อวานได้เป็นอย่างดี
“แม่คะ หนูขอโทษนะคะแม่" เสียงสะอื้นน้อยๆทำให้ผู้เป็นแม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เธอหันหน้ามาหาดาจองที่กำลังร้องไห้
“ดาจอง หนูเป็นอะไรลูก" มืออุ่นไล้เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของลูกสาว เมื่อเห็นลูกสุดที่รักร้องไห้ ผู้เป็นแม่ก็แทบใจจะขาดอยากจะแบ่งปันความโศกเศร้าของลูก จะว่ากังวลเรื่องหนี้สิ้นก็ไม่ใช่เพราะตอนนี้ปัญหาทุกอย่างถูกแก้ไขเรียบร้อยแล้ว ดาจองก้มส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะกอดแม่เอาไว้อีกครั้ง มือที่แสนอบอุ่นของผู้เป็นแม่กอดตอบเพื่อปลอบโยนดาจอง เธอลูบหลังเพื่อให้ลูกสาวคลายความเศร้า ดาจองจมอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นอยู่ชั่วครู่ น้ำตาที่ไหลรินก่อนหน้านี้หยุดแล้ว เมื่อเธอพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับผู้เป็นแม่แล้วจึงผละออกจากอ้อมกอดนั้น
“หนูแค่รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำให้แม่ผิดหวัง หนูนี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ เหมือนคนไม่มีค่าเลย" พูดเอื่อยๆ
“ใครบอก ใครทำให้หนูคิดแบบนั้น"
“ก็แค่...รู้สึกอย่างนั้น" ตอบกลับพร้อมกับหลบสายตา
“ไม่เอานะเด็กดีของแม่ หนูคือความภาคภูมิใจของพ่อกับแม่นะ" เธอเชยหน้าลูกสาวขึ้นพร้อมกับลูบด้วยความรัก สายตาที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใยของผู้เป็นแม่ทำให้ดาจองน้ำตาคลออีกครั้ง
"หนูคือลูกสาวที่ล้ำค่าที่สุดของพ่อกับแม่นะ ต่อให้ใครจะพูดอะไรหรือทำอะไรให้หนูไม่สบายใจ จำไว้นะลูก ลูกคือสิ่งที่มีค่าที่สุดของพ่อกับแม่" คุณนายอีซอนฮวา สวมกอดดาจองอีกครั้ง น้ำตาที่คลออยู่ก็ไหลรินลงมาจนได้
คำพูดของผู้เป็นแม่เปรียบเสมือนยาวิเศษที่ช่วยบรรเทาความรู้สึกเลวร้ายทั้งหมดทั้งมวลที่ดาจองต้องพบเจอเมื่อวาน
'หนูคือลูกสาวที่ล้ำค่าที่สุดของพ่อกับแม่นะ'
“คุณจีวอน เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" คุณนายอีซอนฮวาพูดขึ้นหลังจากเห็นร่างสูงยืนพิงกรอบประตูครัวดูสองแม่ลูกที่กอดกันกลม ภาพที่แสนอบอุ่นนี้อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายตั้งแต่ดาจองโผเข้ากอดผู้เป็นแม่จากด้านหลัง จากนั้นเขาก็ยืนดูอยู่เงียบๆ
“นาย!!” ดาจองตะโกนเสียงดัง ผู้เป็นแม่ถึงกับมองตาขว้างไปที่ลูกสาวเมื่อแสดงกริยาไม่เหมาะสมต่อหน้าแขกและผู้มีพระคุณของครอบครัว
“ดาจอง พูดกับคุณจีวอนดีๆสิลูก เขาอุตส่าห์ช่วยลูกนะ"
“ช่วย? ช่วยยังไงคะแม่?” ไม่เข้าใจว่าแม่พูดอะไร ผู้ชายคนนี้เนี่ยนะที่ช่วยเธอ ถ้าพูดว่าทำร้ายเธอยังจะน่าเชื่อมากกว่า เขาไปทำอะไรทำไมแม่ของเธอถึงมองเขาเป็นเทพบุตรแบบนั้นได้
“ยังจะถามอีก ไปเป็นลมเป็นแล้งอยู่หน้าบ้านเขา แถมล้มหัวฟาดพื้นอีกต่างหาก ลำบากคุณจีวอนต้องให้หมอมาทำแผล แล้วยังพาเรากลับมาส่งที่บ้านอีก แม่ไม่เคยสอนให้ดาจองเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณคนนะลูก" ดาจองยังคงทำหน้าบึ้งใส่จีวอน เขาเองก็ยังยิ้มตาหยีราวกับว่าไม่ถือสาเอาความที่อีกฝ่ายทำกริยาไม่สุภาพเช่นนั้น รอยยิ้มที่ เสแสร้ง หลอกให้คนอื่นคิดว่าเขาเป็นคนดี ทำให้คนอื่นตายใจและไว้ใจ แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ธาตุแท้ของปีศาจตนนี้
เพราะคำพูดของแม่ทำให้ดาจองต้องขอบคุณอีกฝ่ายทั้งที่ไม่ได้เต็มใจนัก มาคิดดูอีกทีแล้วเพราะเขาไม่ใช่หรือไงที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ สิ่งที่เขาทำก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วอีกอย่างคิมจีวอนต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายกล่าวคำขอโทษเธอ ทั้งเรื่องที่ทำให้เธอหัวแตก และเรื่องที่เขารังแกเธอแบบนั้น
หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงร่วมกับคิมจีวอนแม่ก็บอกเรื่องสำคัญให้ดาจองรู้ คิมจีวอนได้ช่วยหางานให้กับเธอ ถึงแม้ว่าบริษัทจะถูกเทคโอเวอร์ไปแล้วแต่ฐานะทางการเงินก็ยังไม่มั่นคง การทำงานหาเลี้ยงคนทั้งครอบครัวของดาจองอาจจะไม่เพียงพอ เพื่อช่วยเหลือลูกสาวผู้เป็นแม่จึงตัดสินใจหางานทำโดยได้รับความช่วยเหลือจากคิมจีวอน
เหมือนจะหวังดีที่ช่วยหางานให้ แต่เปล่าเลย เขาแค่พยายามจะกันดาจองออกจากครอบครัวของเธอต่างหากเพื่อที่เขาจะได้ทำอะไรสะดวกขึ้นก็เท่านั้นเอง คิมจีวอนเสนองานเชฟในโรงแรมของเพื่อนสนิทเขาที่เกาะเจจูทำให้แต่คุณนายอีซอนฮวาต้องไปอยู่ที่เกาะนั้น และมันก็สำเร็จเพราะเธอตกลงรับงานนี้และเตรียมตัวเดินทางไปเกาะเจจูในวันพรุ่งนี้ ถึงแม้จะอยากตามไปด้วยแต่ผู้เป็นแม่ให้เหตุผลว่าถ้าเธอไปด้วยจะไม่มีใครดูแลชานอู ดาจองจึงต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลน้องชาย
“ฮยองหางานให้ผมบ้างสิครับ ผมไม่อยากให้นูน่ากับแม่ทำงาน เดี๋ยวผมจะออกจากโรงเรียนมาหางานทำ" ชานอูขอร้องคิมจีวอน ดูจากสรรพนามที่ใช้เรียกอีกฝ่ายไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน้องชายคนเดียวของดาจองถูกรอยยิ้มจริงใจนั้นหลอกเข้าแล้ว
“ชานอู เรียกคุณจีวอนสิลูก อย่าทำตัวสนิทสนมกับคุณเขาแบบนั้น"
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า เรียกฮยองดีแล้ว ผมอยากสนิทกับชานอู แล้วก็...” จีวอนหยุดพูดกลางประโยคก่อนที่จะส่งสายตาเจ้าเล่ห์และยิ้มมุมปากมาให้ดาจอง
"อยากสนิทกับคนอื่นด้วยครับ"
ดาจองไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้อีกจึงขอตัวขึ้นไปนอนพักข้างบน ความเจ็บปวดทางร่างกายไม่ได้บรรเทาลงเลยแม้แต่น้อย แต่จิตใจของเธอได้รับการเยียวยาจากคำพูดที่แสนวิเศษของผู้เป็นแม่แล้ว เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับหลับตา ไม่อยากจะนึกเลยว่าในวันพรุ่งนี้ที่แม่ไม่อยู่แล้ว เธอจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง นรก ขุมไหนกันนะที่เปิดรอดาจองอยู่
ความคิดเห็น