+++ส ง ค ร า ม ค ว า ม รั ก ::: W a r L o v e+++

ลำดับตอนที่ #3 : The beginning [chapter 2]

บริเวณหน้าห้องปกครอง

เพราะเป็นหน้าห้องปกครอง จึงไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน  แพม กับ แพตตี้  กำลังนั่งรอพริตตี้ที่หายไปในห้องนานแล้ว อยู่ข้างหน้า

ฉันเดินมาหน้าห้องปกครองพร้อมด้วย มาเรีย และ เกรซ

"แกแน่ใจหรอ ไอที่รัก -_- ว่าเป็นยายพริตตี้แน่ๆที่ทำให้เสียงไซเรนดัง"

มาเรีย กระซิบถามฉัน

"ต้องใช่ซิแก -_- นี้มันวันที่สิบนะ เป็นวันที่ยายพริตตี้ คบกับ ทาม แฟนใหม่ครบสิบวัน แล้วคนอย่างยายนี้ จะต้องทำอะไรเซอร์ไพรส์ๆ เช่นแบบว่า ซื้อของขวัญเล็กๆน้อยๆ ให้แฟน อีกอย่าง วันนี้ ชมรมภาษาอังกฤษที่ทามอยู่ แสดงละครด้วย หล่อๆอย่างทามจะต้องได้เป็นพระเอกแน่ๆ เพราะฉะนั้น ฉันเดาได้เลยว่า พริตตี้ จะต้องรีบเอาของไปให้ทาม ก่อนจะถึงเวลาแสดง ของที่ว่าอาจจะเป็นพวกสร้อยคอ ยายนี้จะต้องบังคับให้ทามใส่ก่อนขึ้นเวทีชัวร์"

"โห -_- นี้ถ้าไม่ติดว่า ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับแกนะ ไอที่รัก ฉันต้องคิดว่า แกกับพริตตี้ เป็นเพื่อนรักกันแน่เลยว่ะ แกเล่นทายใจยายนี้ ได้ตั้งแต่ต้นจนจบแบบนี้"

เกรซกระซิบกับฉันเบาๆ

"ใช่ -_- แกนี่ ฉลาดไม่มีใครเกินจริงๆนะ แต่จะจริงหรอ"

มาเรียถามขึ้น

"แต่ไอที่รัก ไม่เคยทายผิดนะเว้ย ยิ่งถ้าเป็นเรื่องพริตตี้ละก็ ถูกร้อยเปอร์เซ็นต์"

ฉันไม่ตอบอะไร ได้แต่ยืนรอพริตตี้อยู่แถวๆนั้น ดูเหมือนแพมและแพตตี้ จะเริ่มรู้ตัวแล้ว ว่ากลุ่มของฉันกำลังคุยเรื่อง พริตตี้ อยู่

ทั้งสองคนหันมามองทางกลุ่มฉัน ซึ่งกลุ่มเราก็มองตอบกลับไป

นับว่า เป็นการเปิดฉากการทะเลาะกัน เหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา

"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยกว่ารึไง"

มาเรียเป็นคนเปิดม่านก่อน -_-" ยายนั้นพูดขึ้นลอยๆ แต่ก็ไม่วายส่งสายตากรีดกรายไปหาแพมและแพตตี้

"เฮ้ย -_- แพม ถ้าอย่างนั้นเค้าเรียกสวย ฉันยอมกระโดดตึกลงไปว่ะ ตายซะยังจะดีซะกว่ามีหน้าตาแบบนี้"

แพตตี้หันไปพูดกับเพื่อน จงใจให้เราได้ยินชัดๆทั้งประโยค

"งั้นก็กระโดดลงไปเลยซิ -_- จะอยู่ขวางหูขวางตารกโลกไปวันๆทำไม"

เกรซสานต่อสงครามที่มาเรียจุดชนวนไว้ =_=

"คงทำงั้นไม่ได้หรอก -_- ตราบใดนางร้ายยังไม่ตาย นางเอกก็คงจะตายไม่ได้อย่างเด็ดขาด ^^"

แพม เพื่อนสนิทของพริตตี้ หันมามองทางพวกเราอย่างเปิดเผย มาเรียยักไหล่แล้วบ่นดังๆให้ได้ยินกันทั่วทุกคน

"นางเอกหรอ -_- หน้าตายังกะคนใช้ตัวร้าย"

"ไอมาเรีย -_-^"

แพมตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน สองคนนั้นก้าวมาทางพวกเรา เกรซวิ่งไปหลบข้างหลังฉันเหมือนเคย แต่มาเรียกลับก้าวเข้าไปข้างหน้ามากกว่าเดิม

"เรียกชื่อคนสวย ^^ มีอะไรหรอ ยายสวยน้อยกว่า"

"ฉันมาคิดดูแล้วนะ -_- เราน่าจะตบกันให้รู้ผลแพ้ชนะกันไปเลยดีมั้ย"

แพมกอดอกแล้วจ้องมองมาเรียอย่างกับจะฉีกเนื้อคนตรงหน้าเป็นชิ้นๆ

"ก็เอาซิ -_-^ แล้วอย่านึกว่าฉันไม่มีพวกนะเว้ย ก็รู้ไม่ใช่หรอ ว่าฉันรู้จักรุ่นพี่ตบเก่งๆตั้งเยอะ"

แพมและแพตตี้มองหน้ากัน ก่อนจะหัวเราะออกมา

"ฉันหมายถึงว่า ฉันจะตบกับแกต่างหากล่ะ ^^ เมื่อไหร่จะเลิกทำนิสัยอย่างนี้ซะทีนะ ไอนิสัยที่ปากเก่งแต่ไม่กล้าเนี้ย"

แพมจ้องหน้ามาเรีย แล้วพูดออกมาอย่างติดตลก

"ใคร -_-^ ใครไม่กล้า ฉันแค่ไม่อยากจะโดนลากเข้าห้องปกครองเท่านั้นเอง มันเสียประวัติ"

"ทำไม ^O^ กลัวว่า ไม่มีมหาลัยไหนรับรึไง อย่างว่าล่ะนะ เข้าสายวิทย์ทั้งๆที่ฝากเนี้ย ก็คงไม่มีใครอยากรับอยู่แล้ว แล้วถ้าเสียประวัติอีก คงจะแย่ นี่ๆ มหาลัยนะ มันฝากไม่ได้หรอกนะ"

"เปล่า -_- แต่ฉันแค่รู้สึกว่า มันเป็นการกระทำที่แย่ ส่อถึงนิสัย หรือ ความคิดของคนๆนั้น แพตตี้ ^^ เธอจะลงสมัครคณะกรรมการนักเรียนไม่ใช่หรอ วันๆทำเป็นแต่เรื่องแบบนี้ คิดว่าจะเป็นได้หรอ"

มาเรียหันไปเย้ยใส่แพตตี้อีกคน -_-" ทำเอาฉันกลืนน้ำลายไม่ลง ถ้าแกโดนรุม ฉันจะช่วยแกยังไงดีว่ะ =_="

"ไอมาเรีย -_-^ เอาปากเสียๆของแกกลับไปซ่อมก่อนดีกว่านะ"

แพตตี้เงื้อมือขึ้นเพื่อจะตบหน้ามาเรีย แต่แล้ว ประตูห้องปกครองก็ถูกเปิดออก

พวกเราทุกคนหันไปมอง พริตตี้ที่กำลังเดินออกมาจากห้อง แล้วฉัน มาเรีย และ เกรซ ก็ต้องตาค้าง

"ไอพริตตี้ o_o"

นี้คือเสียงตะโกนของแพตตี้และแพม

-         - -- - -- -War Love- - - - - - -

"อาจารย์กฤษดา TOT มันสั้นเกินไปแล้วนะคะ"

ฉันก้มลงมองผมที่ถูกตัด อะไรเนี้ย TOT นี้มันเกินไปแล้วนะ สั้นพอๆกับติ่งหูเลยอ่ะ ยังกะเด็กม.ต้น

"ครูไม่โกนให้ก็บุญหัวแค่ไหนแล้ว -_-^ แล้วก็จำไว้ โรงเรียนไม่มีนโยบายให้นักเรียนทำผมสีสันแสบตาอย่างนี้"

"แต่ TOT พี่ ม.6 เค้าก็ทำกันนี่ค่ะ"

"นั้นเค้าจะจบแล้ว -_- แต่เธอยังต้องเรียนที่นี้ต่ออีกหนึ่งปี กฎต้องเป็นกฎ เธอก็รู้ไม่ใช่หรอ"

อาจารย์กฤษดาวางกรรไกรลง แล้วจ้องมองฉัน

"ณัฐกานต์ -_- นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกตัดผมไม่ใช่หรอ"

"ค่ะ TOT ไม่ใช่ครั้งแรก"

"ไม่เข็ดบ้างรึไง -_-""

แง้ๆๆๆๆ TOT

"ไปหาไม้กวาดมากวาดซะ -_-^ แล้วออกไปได้แล้ว"

ฉันพยักหน้าแล้วลูบผมตัวเองป้อยๆ มันสั้นกุดมากมาย TOT แม้ว่าฉันจะสวย แต่ ผมทรงนี้ ก็ไม่ไหวนะ

คราวที่แล้วก็ใช้เวลาตั้งหลายเดือนกว่าจะทำให้ยาวได้ขนาดนี้ จะทำยังไงดี >_< รู้แล้ว ต่อผมๆ ต่อผมดีกว่า ต้องต่อผมเท่านั้น ไม่อย่างนั้น ฉันไม่มีน้ำหน้าไปเจอทามแน่ๆ แฟนฉันหล่อด้วยอ่ะ TOT เดินกับคนอย่างฉัน ทามคงอายตาย

หลังจากกวาดพื้นห้องสะอาดแล้ว ฉันก็เดินออกมานอกห้องปกครอง (ทำไมกรูต้องมาทำอีกฟะ >O< ผมก็โดนตัด เจ็บใจคร๊าบพี่น้อง เจ็บใจ)

ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก ฉันก็ได้เห็นฉากมันส์พอดี -_-"

ไอแพตตี้กำลังเงื้อมือจะตบหน้ามาเรีย คู่กัดตลอดกาลของมัน นี้เมิงอยากเข้าไปในห้องปกครองในขณะที่กรูเพิ่งจะออกมาใช่มั้ย =_=

"ไอพริตตี้ o_o"

สภาพผมสั้นเท่าติ่งหูของฉัน คงน่าตกใจมากในสายตาเพื่อนรักทั้งสอง(มันน่าตกใจในสายตาทุกคนในโลกนี้นั้นแหละ =_=")

แต่คนที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะมีชีวิตอยู่ ก็ยืนจ้องฉันอยู่ตรงหน้านี้

ยายที่รัก -_-^

ทันทีที่เห็นหน้ายายนี้ ต่อมอยากหาเรื่องของฉันก็ทำงาน เห็นแม่นี้ทีไร รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นจอร์ช บุช ส่วนไอบ้านั้นคือ ซัดดัม ยังไงไม่รู้

ฆ่ามัน -_-^

"แก o_o ไปทำอะไรกับผมมาเนี้ย"

แพมวิ่งมาจับตัวฉัน อ๋อ สภาพนี้ คงเล่นหมากเก็บกับผมมามั้ง

แล้วฉันก็เหลือบไปเห็น ยายมาเรียกับเกรซเพื่อนสนิทของที่รักหัวเราะ แต่ยายนั้นกลับยืนนิ่งจ้องมองฉันเฉยๆ

"อะไรกันพริตตี้ ^^ เทรนด์ใหม่อีกแล้วหรอ"

มาเรียจีบปากจีบคอแล้วหันไปพยักหน้ากับเกรซ

"ใช่ๆ ^^ ถ้าจำไม่ผิด ไม่เคยมีใครทำผมทรงนี้ตามเธอซักคน น่าจะเปลี่ยนทรงได้แล้วนะ"

"ไอแพต -_-^ ไม่ว่าเมื่อกี้พวกแกจะมีเรื่องอะไรก็ตาม แต่ฉันก็จะร่วมกับแกด้วยว่ะ"

ฉันบอกกับแพตตี้เบาๆ สายตาของฉันถูกส่งไปให้ไอรักยมสองคนนั้น ที่รักมองฉันด้วยสายตาอยากรู้มากกว่าจงใจหาเรื่อง แต่อารมณ์นี้ -_-^ ฉันก็เกลียดแกไปพร้อมๆเพื่อนของแกแล้วล่ะ

"ทำผมผิดระเบียบอีกแล้วซิเนี้ย -_- นี้มันครั้งที่สามในชีวิตเธอแล้วนะ เมื่อไหร่จะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมบ้าง"

ที่รักสั่งสอนฉันด้วยคำพูดที่เหมือนเดิมตลอดที่รู้จักกันมา ห้าปี และทุกครั้งที่ยายนี้บ่น ฉันก็จะสาบานว่าจะเป็นศัตรูกับมัน ไปตลอดชีวิต

"ช่างฉันเถอะน่า -_- ว่าแต่ป้าเหอะ เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งเรื่องฉันซะที"

ฉันตอกกลับไป -_- ที่รักกอดอกเหมือนที่เคยทำทุกครั้ง แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ หมั่นไส้ยายนี้ชะมัด ถ้ามีโอกาส เธอตายแน่ -_-^ ยายที่เกลียด

"แพม แพตตี้ -_- ไปจากตรงนี้กันเถอะ วันนี้ฉันอารมณ์เสีย ไม่อยากทะเลาะกับสุนัข กลัวจะเผลอฆ่ามัน"

ฉันส่งสายตากินคนไปให้สามเจ้าหญิงแห่งสายวิทย์ผู้เลอโฉม แล้วหันหลังเดินไป

ยายคุณหนูสายวิทย์ ฝากไว้ก่อนเหอะแก -_-^

ทาม TOT ทามจ๋า

-         - -- - -- -War Love- - - - - - -

"สะใจ >_< สะใจยังไงไม่รู้"

มาเรียชูกำปั้นขึ้นฟ้าแล้วหัวเราะอยู่คนเดียวอีกแล้ว -_-"

"นั้นซิ ^^ นึกถึงหน้ายายนั้นตอนตัดผมแล้วตลกเป็นบ้า เมื่อวานยังผมยาวสยายอยู่เลยแท้ๆ"

เกรซที่เดินอยู่อีกข้างหนึ่งออกความเห็น

"แต่คราวนี้สั้นกว่าทุกครั้งนะ -_-a ครั้งที่แล้วยังเลยติ่งหูมาบ้าง แต่นี้ เท่าติ่งหูเลยนี่"

ฉันวิเคราะห์ตามเคย -_-

"อีกแล้วนะ ไอรัก -_- แกนี่ช่างสังเกตจริงๆเลย"

เกรซหันมาพูดกับฉัน ไม่ได้สังเกตนะ -_- แต่มันเห็นชัดอย่างนั้น เป็นใครก็ต้องพูดแบบนี้ทั้งนั้น

"ถ้าเป็นเรื่องพริตตี้นะ -_- คนอย่างที่รักไม่มีทางพลาดหรอก"

มาเรียพูดพลางยักไหล่

"ก็ใช่ -_- ยายนั้นนะ ศัตรูตัวฉกาจของฉันเลยนี่นา"

ฉันพูดขึ้นลอยๆ มาเรียลอบมองหน้าฉันแต่ก็ไม่พูดอะไร เกรซพยักหน้าเห็นด้วย

"ถูกต้องเลย >_< เราไม่เคยเห็นที่รักเกลียดใครเลยนะ เพราะฉะนั้น พริตตี้จะต้องเป็นศัตรูที่สุดของที่รักแน่ๆ"

ถูกต้องอย่างที่สุด -..- การมองเห็นยายนั้นพ่ายแพ้อย่างราบคาบ นั้นแหละความสุขของฉัน

-         - -- - -- -War Love- - - - - - -

"การมองเห็นยายนั้นตกต่ำ -_-^ คือความสุขของฉัน"

ฉันพูดขึ้นในขณะที่ตักไอติมเข้าปาก เพื่อนทั้งสองทำหน้าหวอ =O= จะพูดให้ถูก เพื่อนหนึ่งคน กับน้องสาวอีกหนึ่งคนมากกว่า

"ไอโรคจิต -_-"

แพมพูดเบาๆพลางก้มลงตักน้ำแข็งใสกิน

"แกเนี้ยเข้าใกล้คำว่า สติไม่สมประกอบขึ้นทุกวันๆแล้วนะ -_-""

น้องสาวตัวดีพูดต่อ มันกำลังดูดน้ำลำไยจ๊วบๆ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อยที่ฉันพูดประโยคนี้

"พวกแกจะมีปฏิกิริยาอะไรกันตอนนี้ว่ะ -_- นี้มันก็เป็นสโลแกนประจำตัวฉันอยู่แล้วนี่"

ทีงี้ทำมาสะดีดสะดิ้ง นึกสงสารมันรึไง -_-

"ไอเรื่องนั้นก็รู้ แต่อยู่ๆแกก็พูดขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ยมีระนาดเอกระนาดโทเลยนี่หว่า"

"ใช่ -_- เมื่อกี้เราสามคนนั่งคุยเรื่องวิชาเลขอยู่นะเว้ย"

ไอแพมจ้องหน้าฉัน =_=" หรอ ไม่ได้ฟัง

"ก็ไม่รู้ -_-" อยู่ๆก็มีหน้าไอที่รักโผล่มา ก็เลยอยากจะพูด"

ฉันตอบด้วยเหตุผลที่ชุ่ยที่สุดเท่าที่หัวสมองจะคิดออก ไอแพตตี้กลอกตาขึ้นฟ้า ส่วน แพมก็หัวเราะขำๆ

"เรื่องมันตั้งแต่เมื่อเช้าเนี้ยนะ ^^ แกยังผูกใจเจ็บอีกหรอ จะสี่โมงแล้วนะเว้ย"

แพมตบไหล่ฉันเบาๆ

"ถ้าเป็นยายนี้ละก็ ฉันจะเกลียดมันไปจนกว่าจะตายเลยล่ะ -_-^ ถึงแม้ว่าเรื่องจะเกิดขึ้นเมื่อวานซืน ฉันก็จะจำไปถึงชาติหน้า"

"เหมือนอย่างที่จำมาตลอดสองปีใช่รึเปล่า"

แพตตี้พูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน -_-^ ฉันมองตามน้องสาวตัวเอง นี้แกอยากโดนเตะก้านคอ หรือสกายคิกว่ะ เลือกมาท่านึงดิ

"ฉันไปห้องเคมีก่อนนะ -_- อ๋อ ใช่ ถ้าไปหาไอน้ำเย็นที่ห้องสมุด บอกมันว่า เอาหนังสือเคมีที่ยืมฉันไป มาคืนด้วยนะ"

แพตตี้สั่งๆตามนิสัยของเจ้าตัว แล้วก็เดินสะบัดก้นออกจากโรงอาหารไป

"นี้ มันรู้เรื่องอิฐกับน้ำเย็นรึยังเนี้ย"

แพมที่นั่งอยู่ข้างๆหันมาถามฉัน ฉันยักไหล่ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ อิฐแสดงออกซะขนาดนั้น

"รู้ -_- แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้"

หลอกตัวเองไปวันๆ

บางทีการหลอกตัวเอง ก็เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ชีวิตเรามีความสุข แม้เราจะรู้ทั้งรู้ ว่าวันหนึ่งความจริงจะเปิดเผยออกมา

แต่ตอนนี้ ขอมีความสุขกับโลกที่สร้างขึ้นเองก่อนก็พอ

-         -- - -- -War Love- - - - - -

"เราเลิกกันเถอะ"

ฉันยืนมองทาม ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ทำไมเค้าถึงพูดประโยคนี้ออกมาได้ง่ายดายนัก

"ทำไมอ่ะ o_o "

ทามยักไหล่แล้วมองไปทางอื่น ทำสีหน้าประมาณว่า การมายืนคุยกับฉันช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระเต็มประดา

"ไม่รู้ซิ -_- ก็ ฉันเบื่อแล้ว"

เบื่อ ?

ประโยคเห็นแก่ตัวหลุดออกมาจากปากของแฟนฉัน ที่กำลังจะกลายเป็นอดีตไป หมายความว่าไง เบื่อ งั้นหรอ

"อะไรอ่ะ >O< เราเพิ่งคบกันได้แค่สิบวันเองนะ"

ฉันตวาดออกไป ทามจ้องหน้าฉัน รุ่นน้องสองสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังทาม มองมาที่เราเป็นตาเดียว

ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็น เวลาเลิกเรียนปกติธรรมดา ฉันกับแพมเดินมาหาทามที่ห้องหมวดอังกฤษ ทามดูจะตกใจกับผมทรงใหม่ของฉัน พอฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังจบ ทามก็พูดสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดออกมา

"ยังไงดีล่ะ พริตตี้ -_- คือ ฉันคิดว่า ฉันคงจะไม่ได้ชอบเธอจริงๆ"

"แค่เพราะฉันถูกตัดผมใช่มั้ย -_-"

"ไม่ใช่นะ -_- คือว่า ฉัน……"

ทาม ไม่พูดอะไรต่อจากนี้ แววตากับท่าทางของเขาดูร้อนรนเหมือนอยากจะไปจากที่นี้ให้รู้แล้วรู้รอดไป

"นายจะเลิกกับฉัน ด้วยเหตุผลที่ว่า ฉันถูกตัดผมเนี้ยนะ"

"ไม่ใช่ซักหน่อย -_-"

ทามมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาฉัน ทำไมล่ะ เมื่อวานเราก็ยังดีๆกันอยู่เลยนี่นา

"คือ เธอก็รู้นี่ ว่าฉันค่อนข้างป๊อบ แล้วถ้ามีคนรู้ว่า เธอเป็นแฟนกับฉัน คือว่า เธอในตอนนี้ ก็ไม่ได้น่ารัก……..แต่ เธอก็เข้าใจฉันใช่มั้ย"

"เห็นแก่ตัวที่สุด -_-^"

ประโยคแก้ตัวของทามไม่ได้สวยหรู แต่มันส่อเจตนาทุกประการเท่าที่ในหัวเขามีออกมาจนหมด

"นี้ -_-^ นายช่วยไปไกลๆหน่อยได้มั้ย แล้วอย่าเสนอหน้าเหม็นๆของนายมาใกล้ฉันอีก ไม่งั้นฉันจะเผลอถีบกลับไป ไม่รู้ด้วยนะ"

ทามหันมาจ้องหน้าฉันอย่างจริงจัง

"รู้รึเปล่า พริตตี้ -_- ว่าเธอทำตัวเป็นเจ้าแม่แค่ไหน ที่ฉันคบกับเธอ เพราะเห็นว่า อย่างน้อยข้อดีของเธอ คือความสวย"

แล้วหมอนั้นก็หัวเราะแบบดูถูก

"แต่ตอนนี้ แม้แต่ความสวยของเธอก็ไม่มี งั้นตัวเธอคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ นิสัยก็………คงจะมีซักคนที่ทนเธอได้ละมั้ง"

ฉับพลัน ด้ามร่มสีน้ำเงินก็ถูกตีลงบนหัวทาม o_O

"โอ๊ย >_<"

ทามยกมือขึ้นกุมหัว แล้วเราสองคนก็หันไปมองเจ้าของด้ามร่มอันนั้น

พี่แต้ว รุ่นพี่ ม.6 ผู้ได้รับฉายาว่า เจ้าแม่แห่ง ม.6 ยืนอยู่ระหว่างฉันกับทามตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พี่แต้วยกปลายด้ามร่มขึ้นชี้ไปหาผู้ชายตรงหน้าฉัน ทามกลืนน้ำลาย และแม้ว่าเขาจะเก็บอาการแค่ไหน ฉันก็สามารถมองเห็นความกลัวในดวงตาของเขาได้ สาวสวยข้างๆฉันคนนี้ เป็นคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ ถ้านึกอยากจะทำร้ายร่างกายใครละก็ เจ๊แกต้องได้ทำ ไม่งั้นอึไม่ออก =_=

"ไอน้องชาย -_-^ พูดจาหมาไม่รับประทานอย่างนี้ เคยโดนด้ามร่มทิ่มปากมั้ย"

ทามเม้มปากเป็นเส้นตรง แล้วหันมามองฉันอย่างอาฆาตแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินหนีไปจากตรงนั้น เขาคงคิดว่า นี้เป็นทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากการถูกฆาตกรรมได้ รุ่นน้องที่อยู่แถวๆนั้น หันไปมองสายตาน่ากลัวของพี่แต้ว แล้วก็รีบอันตรธานหายไปอย่างกะทันหัน เพราะกลัวโดนสังหารหมู่ =_="

"ไอพริตตี้ -_- เป็นไรว่ะ ถูกหนุ่มทิ้งด้วยเหตุผลกวนส้นเท้าอิ๋บอ๋าย"

พี่แต้วลูบผมฉันเบาๆ แล้วดึงฉันมากอดไว้ แพมที่ยืนอยู่ข้างๆลูบหลังฉัน เพื่อปลอบใจ เท่านั้นแหละ ฉันก็ร้องไห้ออกมา

"แล้วพี่แต้วรู้ได้ยังไงล่ะค่ะ T_T"

ฉันเช็ดน้ำตา แล้วถามรุ่นพี่ผู้มาช่วยตัวเองได้ทันเวลา

"อ๋อ ^^ ก็เพื่อนรักของแกบอกมาไง"

พี่แต้วชี้นิ้วโป้งไปทาง กลุ่มคนสองสามคนที่ยืนพิงเสามองฉันอยู่

ที่รัก มาเรีย เกรซ

เพื่อนที่รักและเคารพ -_-^

มาเรีย กับเกรซ มองหน้าฉันด้วยสีหน้าสะใจอย่างที่สุด ส่วนยายที่รัก หน้าตาของยายนี้เดาออกยากว่าคิดอะไรอยู่ แต่เชื่อเถอะ ว่าไม่พ้นคำว่า สมน้ำหน้า แน่นอน

ที่รักกับฉันจ้องตากันนานมากๆ แล้วยายนั้นก็เป็นคนเริ่มพูดก่อน

"เห็นรึเปล่าล่ะ -_- ว่าข้อดีของเธอมีอยู่แค่ข้อเดียวจริงๆด้วย พริตตี้ และตอนนี้ มันก็หมดไปแล้ว"

มาเรียกับเกรซหัวเราะ ไอลูกน้องสองตัวนี้ ช่างทำหน้าที่ได้ดีเหลือเกินนะ -_-^ ดีจนอยากเอารองเท้าบาจายัดปากมันเป็นรางวัล

ฉันปาดน้ำตาบนใบหน้าออกให้หมด เกลียดยายนี้ชะมัด -_-^ สมมติว่า โทษของฉันคือประหารชีวิต คำขอสุดท้ายที่ฉันจะขอก็คือ ขอฆ่ามันด้วยมือของฉันเอง

ความจริงแล้ว ข้อหาข้อเดียวที่จะทำให้ฉันรับโทษประหารชีวิตได้ -_-" ก็คือ ฆ่ามันนั้นแหละ

"ที่รักเค้าเป็นห่วงเธอมากเลยนะ ^^ พอเค้ารู้ว่าเธอกำลังถูกทามบอกเลิก ก็รีบโทรตามพี่มาช่วยทันทีเลยรู้ป่าว"

พี่แต้วลูบหัวฉันเบาๆ ที่รักรีบพูดขึ้นทันที

"ไม่ได้เป็นห่วงหรอกค่ะ -_- แค่หนูไม่อยากให้พี่พลาดช๊อตเด็ดเท่านั้นเอง"

ไอ -_-^

ที่รักต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันจะถูกทามบอกเลิก ยายนี้เป็นอย่างนี้ทุกที ฉลาดเป็นกรด แล้วก็คำนวณอะไร ได้ถูกต้องทุกครั้งไป แต่ ฉันไม่มีทางชื่นชมมันหรอก =_=  (งั้น สองสามประโยคก่อนหน้านี้ มันคืออะไร)

"เหอะ -_- แกเป็นห่วงผิดคนแล้วล่ะ ที่รัก อย่างฉันนะหรอ จะเศร้าเสียใจเพราะผู้ชายเลวๆคนนึง"

แค่อยากตายเอง T_T

"ใช่แล้ว ^^ น้องรัก ต้องอย่างนี้ซิ อย่าไปเสียน้ำตาให้มันเลย ผู้ชายเลวๆเนี้ย"

พี่แต้วตบหัวฉันอย่างถูกใจ -_-" ทำไม ท่านี้ต้องเป็นท่าถูกใจของเจ๊ด้วย

"แน่ใจหรอ -_- ว่าคิดอย่างที่พูดจริงๆ"

จะเป็นใครอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอที่รัก คู่กัดตลอดกาลของฉัน ไอนี้มันทายใจฉันได้ยิ่งกว่าแม่ซะอีก =_=

"ก็จริงนะซิ -_- หน้าตาอย่างไอทามนะ ฉันหาได้อีกเป็นสิบคนก็ยังได้"

สังเกตสรรพนามที่เปลี่ยนไป =_=

"อาจจะใช่นะ พริตตี้ -_- แต่ตอนนี้ เธออัปลักษณ์อยู่นะ"

มาเรียกับเกรซหัวเราะกันอย่างลูกน้องผู้ภักดี ไอแพมก้าวมาข้างหน้าเพื่อจะด่าสองตัวนั้น แต่ฉันดึงมันไว้ได้ก่อน

"ได้นะ -_- ได้แน่ แต่ที่รัก แล้วแกล่ะ เอาแต่ด่าคนอื่นอยู่ได้ อยู่มาจนสิบเจ็ดปีแล้ว มีใครเข้ามาจีบบ้างรึยัง"

คราวนี้เป็นแพมที่ต้องหัวเราะ เกรซกับที่รักเงียบไปทันที มาเรียอ้าปากเถียงแทนเพื่อน

"ไอที่รักนะ -_- มันก็มีเว้ย แค่มันไม่เอาเท่านั้นเอง"

"ที่รักบอกแกว่าอย่างนั้นหรอ ^^ มาเรีย"

ฉันยิ้มยั่วโมโหส่งไปทางเจ้าหญิงแห่งสายวิทย์ทั้งสามคน แม้ที่รักจะเป็นคนเก็บอาการเพียงไร ฉันก็รับรู้ถึงกระแสความโกรธที่เจืออยู่ในแววตาคู่นั้นได้

"พริตตี้ -_- เธอต้องเข้าใจนะ ว่าฉันไม่ได้เป็นพวกโกยทุกอย่างที่ขวางหน้าเหมือนเธอ สำหรับฉันนะ ต้องเลือกหน่อย ไม่ใช่คว้าใครก็ได้สะเปะสะปะ อย่างที่เธอชอบทำ"

คำพูดของที่รัก ทำให้อารมณ์ฉันเดือดขึ้นมาทันที พี่แต้วเกาหัวอย่างงงๆ ไอแพมกำหมัดเตรียมตัวตะลุมบอนเต็มที่ เสียดายที่แพตตี้ไม่อยู่ ไม่งั้น มันได้ออกกำลังกายยามเย็นแน่

"เอ่อ -_-a ทำไมพวกแกต้องเปิดศึกกันทุกทีที่เจอหน้าเนี้ย จะคุยกันเหมือนมนุษย์มนามันจะตายรึไง"

พี่แต้วขัดขวางสงครามสายตา ก่อนจะกลายเป็นสงครามอย่างอื่นแทน

"ถ้าให้คุยกันดีๆกับยายนี้ -_- ฉันยอมตายดีกว่า"

ฉันบ่นออกมา พี่แต้วทำหน้าอย่างนี้ =_= ส่วนที่รักก็ยิ้มมุมปากเหมือนทุกที

"พี่แต้วอย่าไปขอให้คนแบบนี้ทำอะไรแบบนั้นเลยค่ะ ^^ คนไม่มีมารยาทนะ ขุดยังไงก็ไม่ขึ้นหรอก"

ไอ -_-^

ฉันก้าวขาไปเตรียมตบไอที่รักเต็มที่ แต่พี่แต้วก็ยื่นมือมาขวางไว้ซะก่อน

"ทำไมต้องใช้ความรุนแรงเนี้ย -_-""

พี่แต้วที่ชินชากับการกระทำของฉันกับไอที่รักเต็มที่แล้วพูดเสียงเนือยๆ

"ป่าเถื่อนอย่างนี้แหละ -_- ผู้ชายถึงได้หนีไปกันหมด"

ที่รักที่ไม่มีวี่แววความกลัวเลยซักนิด กอดอกแล้วจ้องหน้าฉัน

"นี้ -_-^ ฉันบอกแกแล้วไง ผู้ชายในสต๊อกฉันนะ มีเป็นร้อยเว้ย อยากได้คนไหนล่ะ สูงยาวเข่าดี ขาวๆตี๋ๆ หรือ สเปกแก หล่อๆเข้มๆ ก็มีนะ"

"ฉันหาเองได้ -_- ไม่ต้องให้ใครมาหาให้หรอกนะ"

มันก็ยังคงไม่ทิ้งฟอร์มเหมือนเดิม -_- คนอย่างแกนะ ถ้าหาได้จริงๆ คงเดินอวดทั่วโรงเรียนแล้วละมั้ง

"ฉันว่า เรามาตบกันให้รู้ผลแพ้ชนะกันเลยดีกว่านะ ที่รัก -_-^ แกจะได้หยุดเห่าหอนซะที"

ที่รักก้าวขามาข้างหน้า

"ก็ดี -_- ฉันก็ไม่อยากเห็นเธอหลงตัวเองต่อไปอย่างนี้เหมือนกัน"

ในขณะที่เราสองคนกำลังจ้องตากันอยู่นั้นเอง ด้ามร่มสีน้ำเงินก็ ตกลงบนหัวเราทั้งคู่ =_="

"พี่แต้ว TOT เจ็บน้า"

ฉันกรี๊ดกร๊าดแล้วหันไปบอกรุ่นพี่บังเกิดเกล้า ไอที่รักคลำหัวป้อยๆแต่ไม่พูดอะไรนอกจากส่งสายตาไปให้พี่สาวคนสวยเท่านั้นเอง

"พวกแกนี่ -_-^ เอะอะอะไรก็ใช้แต่กำลัง ไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้รึไง"

"พูดยังกะพี่ไม่เคยตบกะชาวบ้านงั้นแหละ TOT"

"ไอพริตตี้ -_-^ แกกำลังขัดจังหวะการพูดของฉันนะ"

งืด =O= เงียบก็ได้

พี่แต้วกอดอกแล้วถอนหายใจ

"ฉันรักพวกแกเหมือนน้องสาวแท้ๆ -_- แล้วอย่างนี้จะให้ฉันยืนมองพวกแกกัดกันเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรงั้นหรอ"

"พี่ก็กลับบ้านไปก่อนก็ได้นี่ค่ะ -_-"

"ไอที่รัก -_-" เมื่อกี้ด้ามร่ม คราวนี้แกจะเอาทั้งคันเลยมั้ย"

ที่รักหุบปากเงียบสนิท แต่มันพูดถูกนะ =_= ถ้าพี่แต้วไม่อยากเห็นนัก ก็กลับบ้านไปนอนดูดนิ้วก็ได้นี่นา

"ยังไง ฉันก็ไม่ให้พวกแกใช้กำลังกันเด็ดขาด -_- พวกแกเป็นรุ่นน้องที่ฉันสนิททั้งคู่ ถ้ามีคนรู้ว่า ลูกน้องฉันกัดกันเอง ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"

ฉันกับที่รักสามัคคีกันมองไปยังพี่สาวผู้แสนดี

"ใครเป็นลูกน้องเจ๊เนี้ย =_="

"ก็พวกแกไง -_-^ หรืออยากโดนตีหัวก่อน ความจำถึงจะกลับมา หา ไอพริตตี้"

แม้ว่าที่รักอ้าปากจะเถียงต่อยังไง แต่มันก็หุบปากโดยดี เพราะไม่อยากเป็นแบบฉัน เออ -_- ฉลาดมาก ให้ฉันรับเคราะห์ไปก่อนใช่มั้ย

"ในเมื่อพวกแกอยากจะเอาชนะกันนัก -_- งั้นฉันจะมีการแข่งขันที่สมศักดิ์ศรีหน่อยละกัน"

ทุกคนในที่นั้นเงียบลง แล้วจ้องมองเจ้าแม่ ม.6 เป็นตาเดียว

-         - -- - -- -War Love- - - - - - -

"แข่งกันหาแฟนให้ได้ -_- ก่อนวันงานเชื่อมสัมพันธ์ปีนี้จะเริ่ม"

"อะไรนะ o_o"

นี้คงเป็นครั้งแรกที่พริตตี้และที่รัก พร้อมใจกันตะโกนออกมาด้วยคำพูดเดียวกัน

แพมที่ยืนอยู่หลังพริตตี้อ้าปากค้าง ส่วนมาเรียกับเกรซก็ตาโต สติหลุดลอยไปแล้ว

"โห o_o เจ๊ มีศักดิ์ศรีโคตะระเลยเนี้ย"

"พี่แต้วค่ะ o_o ใช้อะไรคิดค่ะ"

ทั้งพริตตี้และที่รักมองหน้ากัน ก่อนจะระเบิดคำพูดออกมา พี่สาวของทั้งคู่เปลี่ยนสีหน้า พลางคิดในใจว่า หรือจะเปลี่ยนเป็นไล่ฆ่าพวกมัน แล้วใครตายหลังชนะ ดี -_-^

"ก็งานเชื่อมสัมพันธ์ -_- ห้องฉันเปิดบูธงานพรอมนี่หว่า เพราะงั้น พวกแกก็ต้องหาแฟนมาเดินในบูธห้องฉันให้ได้ ใครหามาไม่ได้ คนนั้น แพ้ โอเคมั้ย"

เท่านั้นแหละ ทั้งพริตตี้และที่รักก็เบือนหน้าหนีทันที

"นึกว่าจะมีอะไรมีสาระ -_- ที่แท้ก็หลอกเด็กให้เข้าบูธตัวเองนี่เอง"

"ก็กะแล้วว่าในหัวไม่น่าจะคิดอะไรนอกจากกำไรหรอก -_-"

"ไอพริตตี้ -_-^ ไอที่รัก"

เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าโดนด่า รุ่นพี่ของทั้งคู่ก็เสียงโหดขึ้นมา ที่รักมองไปทางอื่น รุ่นพี่เธอก็เป็นอย่างนี้เสมอ เห็นอะไรเป็นเรื่องเล่นๆไปหมด จำได้ว่าครั้งนึง ก็เคยเกือบตกตึกตาย เพราะดันทะลึ่งไปพนันกับเพื่อนว่า ถ้ากล้าเต้นเพนกวินตีลังกาบนระเบียง จะได้เงินสองพัน

ส่วนพริตตี้ ตอนนี้สายตาของเธอจ้องมองไปยังรุ่นพี่ที่เคารพนับถือ พลางคิดในใจว่า คงต้องเปลี่ยนคนนับถือใหม่แล้ว =_=

"ฉันติดสินใจแล้ว -_- พวกแกแข่งกันหาแฟนละกัน มีเวลาอีกตั้งสองเดือนกว่างานเชื่อมสัมพันธ์จะเริ่ม ใครหาแฟนที่หล่อ ป๊อบปูล่า แล้วพาไปบูธฉันได้ก่อน คนนั้นชนะเอามั้ย"

"ไม่เอา -_-"

เป็นอีกครั้งที่ พริตตี้และที่รักประสานเสียงพร้อมกัน แต้วอ้าปากค้าง =O= รุ่นน้องของเธอ มันจะเลือกมากอะไรกันนักหนา

"แข่งอะไรไร้สาระแบบนี้ -_- ไม่เอาด้วยหรอก"

พริตตี้พูดขึ้นก่อน

"ดูยังไง ก็เป็นการดึงลูกค้าเข้าร้านชัดๆ"

ที่รักยักไหล่ -_-" แต้วมองหน้าพวกมันทั้งสองคน เริ่มเกลียดพวกมันขึ้นมาซะแล้ว

"ไม่รู้แหละ -_- ฉันตัดสินใจแล้ว ภายในระยะเวลาสองเดือน พวกแกทั้งคู่ ต้องหาแฟนมาเที่ยวบูธฉันให้ได้"

"ไม่มีปัญหา"

พริตตี้พูดพลางสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง

"ผู้ชายในโกดังของฉัน -_- มีเยอะจนต้องเลือกด้วยซ้ำ ว่าคนไหนเหมาะสมกับบูธงานพรอมของเจ๊บ้าง"

และก็ไม่ลืมที่จะชายตามองเพื่อนคู่แค้นด้วย ทั้งๆที่ในหัวกำลังคิดว่า กรูจะไปหามาจากไหน -_-" ก็แฟนกรูคนล่าสุดเพิ่งเดินไปเมื่อกี้นี่

"ก็ดี ^^ ถ้าเธอคิดว่าจะหาคนหล่อ ป๊อบปูล่าได้ทั้งที่ไว้ผมอินเทรนด์ทรงนั้น"

ที่รักหัวเราะเบาๆ เรียกสติให้พริตตี้นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไว้ผมทรงอะไรอยู่

"หรือว่าเธอกลัว ^^ ว่าถ้าไว้ทรงนั้นแล้วเธอจะหมดสวย"

"ที่รัก -_- ถ้าปากเหม็นมากนักก็ไปแปรงฟันซะ อย่างฉันนะ ทรงไหนก็น่ารักเว้ย"

พริตตี้ลูบผมตัวเองที่ชี้ฟูไปมา เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอพร้อมจริงๆ แม้จะเป็นการกระทำที่สูญเปล่าก็เถอะ

"ว่าแต่เธอเถอะ -_- มีแฟนเป็นด้วยหรอ ^^ ต้องสอนรึเปล่า"

คำพูดของพริตตี้ทำเอาที่รักสะอึก เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความกล้า นี้เธอต้องโกหกอีกแล้วหรอเนี้ย พระเจ้าค่ะ อภัยให้หนูด้วย

"ความจริง -_- ฉันไม่ค่อยชอบมีแฟนเท่าไหร่ แต่ถ้าจะปราบเธอให้อยู่หมัดละก็ จะยอมเลือกมาซักคนสองคนก็ได้ -_-"

ทั้งคู่ยิ้มเหยียดให้กัน แต่คงไม่มีใครยิ้มกว้างได้เท่าคนคิดแผนการนี้ทั้งหมด แต้วหัวเราะเบาๆ ไอพวกนี้ยุขึ้นดีแฮะ อย่างนี้ ก็เท่ากับหาลูกค้าได้แล้วตั้งสองคนแหนะ

"อ๋อ ^^ อีกอย่าง เกณฑ์ที่จะตัดสินผลแพ้ชนะนะ มันในงานนะ ^^"

ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองหันไปมองกรรมการเพียงหนึ่งเดียวทันที

"ถ้าจะตัดสินแค่ความหล่อ กับ ป๊อบปูล่า ก็กลัวว่า จะตัดสินไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น……."

ทุกคนในที่นั้นเงียบราวกลั้นหายใจ

"ถ้าใครทำให้ผู้ชายคนนั้นหลงรักหัวปักหัวปำมากกว่าอีกคนได้ คือผู้ชนะ"