เรา.....จะไม่ทิ้งกัน (คังทึก - เย่เรียว)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อความรัก สามารถเปลี่ยนแปลงคนอีกคน ให้กลายเป็นอีกคนได้

แต่สุดท้าย เค้าก็รักกัน




เยซอง-เรียวอุค


เมื่อความรัก คือการจากลาแต่ทำยังไง เราก็จะไม่ทิ้งกัน



คังอิน - อีทึก

โดยที่เค้าไม่รู้เลย ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างเค้า

กลับคิดกับเค้า มากกว่าเพื่อนคนหนึ่ง



คิมฮีชอล


บทสรุปของรักทั้ง 2 คู่นี้จะเป็นอย่างไร

ไปอ่านกันเลยค่ะ

ปล.ขอเม้นด้วยน้า ใครเม้นขอให้สวยๆหล่อๆกันทุกคน

และขอให้โอป้ารักนะ^^

เนื้อเรื่อง

“พอเถอะ เยซอง นายไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ”เสียงของเพื่อนร่วมวงเอ่ยออกมา แล้วคว้าแก้วเครื่องดื่มสีอำพันออกจากมือของร่างอวบตรงหน้า

“ทำไม....ถ้าฉันจะกินมานนนนน”ร่างอวบว่าแล้วแย่งแก้วเครื่องดื่มอำพันมา

“พอเถอะ เยซอง มันไม่ดีต่อนายนะ”ร่างบางที่นั่งข้างๆเริ่มทนไม่ไหว

“นายไม่เข้าใจฉันหรอก....ฉันดีด้วยขนาดนี้.....เค้ายังทิ้งฉันไปได้....”ร่างอวบว่า แล้วกระดกน้ำสีอำพันลงคอไปอีกแก้ว

“น้อง...เอามาอีกแก้วสิ”ร่างอวบหันไปสั่งพนักงาน

“น้องไม่ต้อง จะไปไหนก็ไปเลย”ร่างบางที่นั่งข้างๆไล่พนักงานไป

“เรียวอุค ไล่เค้าไปทำไม....ฉันจะกินอีกกกกก”ร่างอวบเริ่มโวยวาย

“ตั้งสติหน่อยสิ เยซอง นายไม่เคยเป็นแบบนี้นะ”ร่างบางจับต้นแขนของร่างอวบแล้วบีบเบาๆ

“ขอโทษนะเรียวอุค.....ความรักน่ะ...มันเปลี่ยนคนได้นะเว้ย!!!”เยซองตะโกนลั่น แล้วผลักร่างบางให้ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น

“เยซอง....”ร่างบางพึมพำเบาๆ แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด...เค้าไม่ได้เจ็บที่แผล....แต่เค้าเจ็บ ที่ใจ

“เรียวอุค....เป็นไรน่ะ”เสียงของพี่ใหญ่ของวงวิ่งเข้ามา แล้วพยุงให้เรียวอุคลุกขึ้นยืน

“เจ็บมั้ย เรียวอุค”พี่ใหญ่ถามด้วยความเป็นห่วง เรียวอุคส่ายหน้าเบาๆ

“ผม.....ไม่เป็นไรคับ...แต่...เยซองเค้า....เยซองเค้า...ฮึก...ฮึก....”เรียวอุคพุดเบาๆ แล้วร้องไห้ออกมาอีกรอบ พี่ใหญ่ของวงดึงเรียวอุคเค้าไปกอด

“ไม่ต้องกังวลเรื่องเยซองนะ...เดี๋ยวพี่ดูแลให้เอง นายไปพักเถอะ”เสียงของร่างบางอีกคนเดินเข้ามาบอก

“ขอบคุณคับ...พี่ฮีชอล...พี่อีทึก”เรียวอุคพูดเบาๆ แล้วปาดน้ำตาทิ้งไป

“ผมฝาก เยซองด้วยนะคับ”เรียวอุคพุดเบาๆ ฮีชอลกับอีทึกพยักหน้า เรียวอุคจึงโค้งตัวลงแล้วเดินออกไป

“เยซองเอ้ย....ไม่รู้เรื่องเลยรึไงน้า”ฮีชอลพึมพำเบาๆ แล้วเค้าไปลากเยซองออกมา แล้วกลับบ้านกันไป.....

พอถึงบ้าน

แอ้ดดดด เสียงเปิดประตูบ้านของเค้าดังขึ้น ทำให้เรียวอุควิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว

“พี่คับ เยซองเค้า...”เรียวอุคถามเบาๆ แล้วมองหน้าพวกพี่ 2 คนที่ช่วยกันหิ้วปีกของเยซองกลับบ้านมา

“เมาจนหลับไปแล้วน่ะ พี่ฝากมันด้วยนะ”ฮีชอลพูด แล้วส่งร่างที่ไร้สติของเยซองให้เรียวอุค ร่างบางรับมา แล้วหันไปยิ้มให้พี่ทั้ง 2 แล้วเดินขึ้นห้องไป...

ทางด้านร่างบาง

เค้าค่อยๆเปิดประตูห้องของเยซองอย่างยากลำบาก เนื่องจากร่างหนามีน้ำหนักมากกว่าเค้าเยอะ

พอเปิดประตูได้ เค้าก็ค่อยๆพาร่างหนาไปนอนบนเตียง แล้วจัดการเช็ดตัวให้อย่างเบามือ

“เยซอง ทำไมนายถึงเป็นได้ขนาดนี้นะ...”เรียวอุคพุดเบาๆ แล้วห่มผ้าให้เยซองที่ยังคงหลับใหลอยู่บนเตียง  เค้ายิ้มบางๆให้กับเยซองก่อนที่จะเดินออกไป

แม้ว่าตอนนี้ จะเป็นเวลาดึกมากก็ตาม....

แต่ร่างบางก็มิอาจข่มตาให้หลับได้..

“นายเป็นไรอ่ะ อีทึก ทำไมยังไม่นอนอีก”ฮีชอล หนุ่มหน้าสวยเพื่อนสนิทของร่างบางเอ่ยทักขึ้นมา อีทึกหันหน้าไปหาทันที

“ไม่มีไรหรอก แค่นอนไม่หลับน่ะ”อีทึกตอบไป แล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง  เวลาที่เค้านอนไม่หลับ มักจะมีคนร่างหนาๆ คนหนึ่งเดินมาอยู่กับเค้าไม่ใช่หรอ แล้วตอนนี้ร่างหนาคนนั้นอยู่ที่ไหนแล้วนะ...คิดถึงเหลือเกิน คังอิน

“นายเป็นไรมั้ย”ฮีชอลถาม แล้วเดินเข้ามานั่งลงข้างๆตัวของอีทึก

“ฮีชอล...ชั้นคิดถึงหมีอ้วน”อีทึกพูด แล้วเอียงมาซบอกของฮีชอล แล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่ปิดบัง

เค้าไม่ชอบเลย เวลาที่นางฟ้าต้องร้องไห้...

เค้าไม่ชอบเลย เวลาที่นางฟ้าคิดถึงคนอื่น...

โดยเฉพาะ...หมีอ้วน...คังอิน

“ไม่ร้องไห้นะ อีทึก ถ้านายร้องไห้ ฉันจะไม่พาหมีอ้วนกลับมาหานายนะ”ฮีชอลพูดเสียงขู่เบาๆ

“นายรู้หรอ ว่าคังอินอยู่ที่ไหน”อีทึกเด้งตัวขึ้นมา แล้วหันมาหาฮีชอลทันที

“ก็ไม่แน่”ฮีชอลพูด แล้วยักไหล่ขึ้น

“พาฉันไปที่นั่นหน่อยนะ ฮีชอล ฉันขอร้อง”อีทึกพูด แล้วกุมมือของฮีชอลเอาไว้

“ได้ ฉันจะพานายไปที่นั่น  แต่!”ฮีชอลพูด แล้วเว้นวรรคไว้

“แต่อะไร...”อีทึกถามอย่างสงสัย  ไม่ว่าแลกด้วยสิ่งใด เค้าก็พร้อมเสมอ ถ้ามันทำให้เค้าได้เจอกับ...ผู้กุมหัวใจเค้าอีกส่วนหนึ่ง

“ต่อไปนี้ นายห้ามร้องไห้เด็ดขาด แต่ถ้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ให้มาร้องกับฉันคนเดียว เข้าใจมั้ย”ฮีชอลถาม อีทึกพยักหน้าทันที

“แต่ตอนนี้ นายต้องนอนก่อนนะ”ฮีชอลพูด แล้วดันตัวอีทึกให้นอนลงบนเตียง

“ถ้านายหลับ ฉันสัญญาว่าพรุ่งนี้จะพาไปทันที”ฮีชอลพูด แล้วยื่นนิ้วก้อยมา อีทึกเกี่ยวนิ้วก้อยนั้นทันที เค้ายิ้ม แล้วหลับตาลง   ไม่นาน ร่างบางก็หลับไป

“หลับแล้วสินะ”ฮีชอลพูดเบาๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มมาตลอด เผยความจริงออกมาทันที น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้ง 2 ข้าง   ความเจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้าย เค้าเจ็บ...เจ็บมากๆ เมื่อเห็นอีทึก   นางฟ้าของเค้าต้องร้องไห้ หัวใจเค้าบอบช้ำไปหมดแล้ว เค้ารู้ว่า อีทึกเป็นของใคร แต่เค้า.....

ก็เลิกรักอีทึกไม่ได้จริงๆ.....

“อีทึก...ชั้นดีใจนะ...ที่มีเพื่อนแบบนาย”ฮีชอลพูด แล้วก้มลงจูบหน้าผากของอีทึกเบาๆ   เค้าเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับน้ำตาที่อาบเต็ม 2 แก้มของเค้า   ฮีชอลที่เข้มแข็งคนเดิมหายไปไหน....เอาฮีชอลคนเดิมคืนมานะ ความอ่อนแอ....เราไม่อยากเผยด้านนี้ให้ใครเห็น...โดยเฉพาะ  นางฟ้าของเค้า.....

“ชั้นไปนะ”เสียงแหบพร่าเอ่ยเบาๆ เค้ายิ้มให้ร่างบางที่นอนหลับบนเตียงอย่างไม่รู้สึกอะไรอีกครั้ง ก่อนที่เค้า จะเดินกลับออกมา...

ฟากของเย-เรียว

“เรียวอุค ตื่นแต่เช้าเลยนะ”เสียงทุ้มๆเอ่ยมาจากบันได ร่างเล็กหันกลับไปทันที พร้อมทั้งรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้างามนั้น........เยซองคนเดิมกลับมาแล้ว....

“ตื่นแล้วหรอ เยซอง”ร่างเล็กทัก แล้วหันไปทำอาหารเช้าต่อ เยซองเดินเข้ามา แล้วโอบร่างเล็กจากทางด้านหลังทันที ร่างเล็กชะงักทันที

“อ้ะ เยซอง ทำอะไรน่ะ”ร่างเล็กร้องเบาๆ แล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากการกอบกุม

“ขอโทษนะ...”เสียงทุ้มๆเอ่ยเบาๆที่ข้างหูของร่างเล็ก ทำเอาร่างเล็กสติหลุดลอบยไปไกล

“เรื่องเมื่อคืน ขอโทษนะ ที่รุนแรงกับนาย”เสียงทุ้มๆยังคงเอ่ยไม่หยุด จนกระทั่ง..

ฉัวะ โอ๊ยยยย

มีดเล่มเล็กที่ร่างเล็กถืออยู่ ตวัดเข้าโดนแขนขาวๆเนียนๆของร่างเจ้าของที่ถือมันอยู่

“อ้ะ เรียวอุค ชั้นขอโทษ”เยซองพูด แล้วจับแขนของเรียวอุคขึ้นมาดู

“ฮึก....ฮึก....เจ็บง่ะ....ฮึก....”เรียวอุคพูด แล้วสะอื้นเบาๆ

“นั่งนี่ก่อนนะ เดี๋ยวเราทำแผลให้”เยซองค่อยๆพยุงเรียวอุคให้ไปนั่งที่โซฟา ส่วนตัวเองก็เดินไปหยิบกล่องพยาบาลมาทันที

“เอาแขนมาสิ เดี๋ยวเราทำแผลให้”เยซองพูด เรียวอุคยังคงนั่งนิ่ง แล้วสะอื้นไป

หมับ!

เยซองคว้าแขนของเรียวอุคมา แล้วใส่ยาให้ทันที

“อ้ะ!!”เรียวอุคร้องเบาๆ  ก็เค้าเจ็บน่ะ

“เจ็บหรอ อดทนนิดนะ ยาเนี่ย ดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่ใส่ก็ไม่หายนะ”เยซองพูด ทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง

“เอ้า เสร็จแล้ว ยังเจ็บอยู่มั้ย”เยซองถาม แล้วแปะพลาสเตอร์ให้เรียวอุคอย่างเบามือ

“เรียวอุค เราขอโทษนะ ที่ทำนายเจ็บตัว”เยซองพูด แล้วกุมมือเรียวอุคเอาไว้ ทำให้เรียวอุคหน้าขึ้นสีทันที

“เราไม่ได้ตั้ง....เรียวอุคหน้าแดงทำไมอ่ะ”เยซองพูด แล้วทักเรื่องหน้าของเรียวอุคขึ้นมากลางคัน

“อ๋อ เปล่า อากาศมันร้อนน่ะ”เรียวอุคพุด แล้วชักมือกลับทันที   เค้าก็อายเป็นเหมือนกันนะ

 “ร้อนตรงไหน ตอนนี้หน้าหนาวนะ เรียวอุค   หรือว่า...5555”เยซองพูดๆไป แล้วเค้าก็หัวเราะขึ้นมา

“หัวเราะทำไม”เรียวอุคถามเสียงเขียว

“ก็หัวเราะนาย ที่นายหน้าแดงเพราะเรากุมมือนายไว้ไง...555555”เยซองพูด แล้วหัวเราะต่อไปยกใหญ่

“ไม่คุยด้วยแล้ว เชอะ”เรียวอุคบ่นเสียงดัง แล้วเดินเข้าครัวไป.....

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น   เสียงนกตัวน้อยๆบินออกจากรังเพื่อหาอาหารให้ลูกน้อยของมัน

“อีทึก ตื่นแล้วหรอ”ฮีชอลเดินเข้ามาทักอีทึก ที่นั่งอยู่บนเตียง

“ฮีชอล เราไปกันได้ยัง”อีทึกหันมาถามด้วยเสียงที่สดใส      เค้าชอบมากที่สุดเลย....อีทึก เป็นแบบนี้ไปนานๆนะ

“แต่เราไม่แน่ใจนะ ว่าถ้าไปแล้วเราจะเจอคังอินน่ะ”ฮีชอลพูดกับอีทึกหน้ารถของเค้า

“อื้ม ไปดูก็ไม่เสียหายนี่”อีทึกพูด แล้วเดินขึ้นรถของฮีชอลทันที เค้ายิ้มบางๆกับความน่ารักของอีทึก ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถบ้าง แล้วก็ขับออกไป....

ประมาณ 2 ชั่วโมงผ่านไป หน้าคฤหาสน์ ตระกูลคิม...

“อีทึก  ถึงแล้วคับ”ฮีชอลปลุกนางฟ้าข้างกายของเค้า ที่หลับไปตั้งแต่ที่เค้าขับมาได้แค่ 10 นาที

“อือออออ ถึงแล้วหรอ”อีทึกงัวเงียขึ้นมา แล้วขยี้ตาตัวเอง

“ถึงแล้วคับ”ฮีชอลพูด แล้วยิ้มให้นางฟ้าบางๆ

“อ้ะ  ที่ไหนเนี่ยฮีชอล”อีทึกพอฟื้นตัวเต็มที่ ก็ถามเสียงดังทันที

“คฤหาสน์ ตระกูลคิม”ฮีชอลตอบเบาๆ

“นายพาเรามาทำไม”อีทึกหันไปถามทันที

“ก็นายอยากเจอคังอินไม่ใช่หรอ”ฮีชอลย้อน อีทึกพยักหน้าเบาๆ

“ลงจากรถได้แล้ว”ฮีชอลพูด แล้วทั้งคู่ก็ลงจากรถกัน...

“มาหาใครคับ”พ่อบ้านคนนึง เดินเข้ามถามพวกเรา

“ผมเป็นเพื่อนกับ คิมยองอุน น่ะคับ ไม่ทราบว่าเค้าอยู่หรือเปล่า”ฮีชอลพูดกับพ่อบ้านคนนั้น

“เพื่อนคุณหนูหรอคับ งั้นเชิญข้างในดีกว่าคับ”พ่อบ้านคนนั้นพูด แล้วเดินนำพวกเราไป...

หมีอ้วน   ชั้นจะได้เจอนายแล้วสินะ   คิดถึงจังเลย   หมีอ้วนของนางฟ้า...

“กรุณารอสักครู่นะคับ ผมให้แม่บ้านขึ้นไปเรียนคุณหนูลงมาแล้วคับ”พ่อบ้านคนนั้นพูด แล้วปล่อยให้เรานั่งอยู่สักพัก เค้าก็เอาน้ำมาให้

“อ้ะ ขอบคุณคับ”อีทึกพูด แล้วรับแก้วน้ำขึ้นมา แล้วส่งให้ฮีชอลแก้วนึง ของเค้าอีกแก้วนึง

“ขอบใจ”ฮีชอลพูด แล้วกระดกน้ำเข้าปากทันที

“อื้ม”อีทึกพูด ก่อนจะดื่มน้ำเข้าไป...

สักพัก ก็มีแม่บ้านเดินมากระซิบกับพ่อบ้าน แล้วก็เดินจากไป..

“คุณหนูเรียนให้ขึ้นไปพบข้างบนน่ะคับ”พ่อบ้านคนนั้นพูด แล้วเดินนำทางเราไป...

สักพัก ก็มาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง ซึ่งใหญ่พอควร

ก้อก ก้อก ก้อก  พ่อบ้านเคาะประตู 3 ครั้ง แล้วเอ่ยออกไปว่า

“คุณหนูคับ เพื่อนๆมาแล้วคับ”แล้วประตู ก็เปิดออก

“คุณหนูอยู่ข้างในห้องนี้แหละคับ”พ่อบ้านพูด แล้วเร้า 2 คนก็เดินเข้าไปในห้องนั้น

ห้องนี้ตกแต่งได้หรูหรามาก ทั้งโคมไปที่ห้อยลงมาจากเพดาน และแจกันที่ประดับตามทางเดินที่ยาวไกลนั้นอีก พร้อมไปด้วยพรมแดงที่ปูตลอดทางเดินนั้นด้วย

พอสุดทางเดิน ก็มีประตูอีกบานนึง

“ชั้นเคาะเอง”อีทึกพูด แล้วเคาะประตูไป 3 ครั้ง ประตู ก็เปิดเองตามอัตโนมัติ

“ยินดีต้อนรับคับ สู่คฤหาสน์คิม...”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาจากโต๊ะเอกสารตรงหน้า

“คังอิน!!!”อีทึกตะโกนลั่น แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปหา

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละคับพี่....ห้ามก้าวเข้ามา จนกว่าผม จะอนุญาต”เสียงทุ้มนั้นเอ่ยออกมา พร้อมกับการปรากฏตัว ของร่างหนาที่อีทึกเฝ้าหามานาน

“คังอิน ทำไม....นาย....”อีทึกพูกดออกมาทีละคำ   แต่ละคำนั้นช่างออกมาได้อย่างยากเย็น   น้ำใสๆทำท่าจะไหลออกมาอีกรอบ แต่เค้าก็พยายามกลั้นมันเอาไว้

“เออ ใช่ ผมลิมทักทายพวกพี่ สวัสดีคับ พี่ฮีชอลคนงาม....สวัสดีคับ ที่อีทึก เอ้ย ไม่ใช่สิ พี่ปาร์ค จอง ซู”คังอินพูดออกมา ส่วนชื่อของอีทึก เค้ากลับเน้นออกมาทีละคำ

“ทำไมนายเป็นแบบนี้ คังอิน”ฮีชอลพูด แล้วมองหน้าคังอินทั้งๆที่ขาของเค้าไม่ได้ขยับไปไหน

“ผมเป็นแบบนี้แล้วทำไมหรอคับ พี่ฮีชอล”คังอินพูดเสียงธรรมดา เสียงที่อีทึกฟังแล้ว เจ็บปวดมากที่สุด

“นายยยยย”ฮีชอลตะโกนลั่น แล้วเดินเข้ามาจะต่อยคังอิน

หมับ!! อีทึกรั้งแขนของฮีชอลเอาไว้

“พอเถอะ ฮีชอล เราจัดการเอง...”อีทึกพูดเสียงสั่นๆ แต่น้ำตากลับไม่มีสักหยดบนใบหน้าของเค้า

“คังอิน เอ้ย ยองอุน ทำไมปล่อยพี่ไว้แบบนั้นหล่ะคับ”อีทึกพูด เค้าพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น แล้วยิ้มให้คังอิน ยิ้มที่อบอุ่น ยิ้มที่เค้า ไม่ได้ยิ้มให้กับคังอินมาเป็นเวลานาน

 “พี่ถอยออกไปนะ อย่าเข้ามา”คังอินเอ่ยเสียงเหี้ยม ห้ามเอาไว้ แต่อีทึก ก็เดินออกจากจุดที่ยืนอยู่ เค้าค่อยๆเดินเข้าไปหาคังอิน

“กลับมาเป็นคังอินคนเดิมไม่ได้หรอ คังอิน”อีทึกพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

“พี่ถอยไปนะ”คังอินพูด แล้วชักปืนออกมาขู่

“นายจะยิงพี่ก็ได้นะ พี่ไม่ว่า พี่ไม่โกรธ เพราะว่าพี่...”อีทึกพูดไปเรื่อยๆ จนเค้าเดินถึงโต๊ะทำงานของคังอิน มือบางค่อยๆยกขึ้นสำผัสใบหน้าของคังอินเบาๆ

“ไม่เคยคิดที่จะโกรธหมีน้อยตัวนี้เลย”อีทึกพูด คังอินค่อยๆยกมือของตัวเองจับกับมือของอีทึกเบาๆ

“ฆ่ามันเลยสิ ยองอุน มัวทำอะไรอยู่!!!”เสียงเหี้ยมดังมาจากหน้าประตู ทั้ง 3 คนหันไปมองทันที.....

ด้าน เยซองกับเรียวอุค

“เรียวอุคคับ ผมขอโทษ”เยซองก็ยังคงง้อร่างเล็กคนนี้ไม่หยุด แต่ร่างเล็กเคาก็ไม่ยอมหายงอนสักที

“ไม่ต้องมาง้อเลย งอนแล้ว”เรียวอุคว่า แล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

“นะคับ..เรียวอุคน้า  อุคกี้คนสวย”เยซองพูดเสียงง้อ แต่เรียวอุคก็เดินหนีไป

“น้าคับ อุคกี้ของเปาน้อย”แม้ว่าเยซองจะพูดยังไง เรียวอุคก็ไม่ยอมหายงอน

“นี่ เรียวอุค หายงอนชั้นหรอยัง”เยซองถามเสียงธรรมดา

“5555555”เรียวอุคหัวเราะลั่น แล้วเอามือกุมท้องตัวเอง

“เรียวอุค...”เยซองมองแบบงงๆ

“ชั้นหายโกรธนายตั้งนานแล้ว แต่อยากแกล้งนายต่ออ่ะ”เรียวอุคพุด แล้วหัวเราะต่อ

“อุคกี้อ่า”เยซองพุด แล้วเดินไปนั่งข้างเรียวอุคที่นั่งหัวเราะจนตัวงออยู่บนโซฟา

“55555”เรียวอุคยังหัวเราะต่อไป

“อย่างนี้ต้องทำโทษ....”เยซองพุดเบาๆ แล้วรอโอกาสเผลอของเรียวอุค ขโมยหอมแก้มเค้าไปทันที

“.....”เรียวอุคเงียบทันที แล้วจับแก้มตัวเองเบาๆ

“555 อยากแกล้งผมดีนัก”เยซองพูด แล้วยิ้มออกมา เรียวอุคยิ้มบางๆ แล้วหน้าแดง

“เรียวอุคหน้าแดงอีกแล้วอ่ะ น่ารักจังเลย”เยซองพูดออกมา ทำให้เรียวอุคหน้าแดงขึ้น พร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น และแรงขึ้น

“เยซอง...”เรียวอุคเรียกเยซองเบาๆ เค้าหันมา แล้วทั้งคู่ก็สบตากัน

มีใครจะรู้มั้ย...ทุกๆค่ำคืนที่ผ่านมา....

ทั้งคู่ต่างอฐิษฐานกับดวงดาว....

ว่าขอให้ทั้งคู่....

ได้รักกันจริงๆสักครั้งหนึ่ง....

“เรียวอุค ชั้นรักนายนะ”เยซองพูดเบาๆ แล้วค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆเรียวอุค จนลมหายใจทั้งคู่ผสานรวมกันแนหนึ่งเดียว

“ชั้นก็รักนาย เยซอง”เรียวอุคพูดเบาๆ แล้วหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสนั้นที่เยซองจะมอบให้   แล้วริมฝีปากทั้งคู่   ก็แตะกัน

เป็นเพียงแค่การสัมผัส ไม่ได้มีอะไรล่วงเกินไป นอกจากนั้น

เพียงแค่ได้ยินว่ารักกัน....

การสัมผัสครั้งนี้ ก็เกินพอ....

ด้าน คังอิน-อีทึก-ฮีชอล

“ฆ่ามันเลยสิ มัวยืนทื่ออะไรอยู่เล่า”เสียงเหี่ยมดังมาจากหน้าประตู ทั้ง 3 คนหันไปมองทางเดียวกัน   ชายร่างใหญ่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นอยู่จำนวนมาก พร้อมกับปืน 1 กระบอกที่ถืออยู่ในมือ แล้วเล็งมาที่อีทึก

“ถ้านายไม่ฆ่า ชั้นจะฆ่ามันเอง”ชายร่างใหญ่คนนั้นพูด แล้วขึ้นไกปืน เพื่อบ่งบอกว่า ตนสามารถยิงได้ทุกเมื่อ

“ผมจะไม่ฆ่าเค้า และผมก็จะไม่ให้แก ฆ่าเค้าได้”คังอินเอ้ยเสียงกร้าว แล้วขึ้นไกปืนเช่นกัน

"คังอิน"อีทึกเรียกเบาๆ แล้วจับชายเสื้อคังอินไว้แน่น

“พี่ฮีชอล ผมฝากนางฟ้าผมด้วย”คังอินเอ่ยเสียงดัง ฮีชอลรีบมารับตัวอีทึกทันที พร้อมกับเสียงปืน ที่ดังขึ้น 2 นัดติดกัน....

“คังอิน!!!!!”อีทึกตะโกนลั่น เมื่อกลุ่มควันที่ลอยมาจากปากกระบอกปืนจางหายไป ร่างของชายหนุ่มที่เค้ารักมากที่สุด นอนอยู่ที่พื้น พร้อมกับของเหลวสีแดงสด ที่ไหลออกมาจากปาดแผล บริเวณหน้าท้องของเค้า

“ผมกลับมาเป็น...........คังอิน....คนเดิมแล้วนะคับ...นางฟ้า”คังอินพุดกับอีทึกเบาๆ แล้วเค้าก็กระอักเลือดออกมา น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่หยุดจริงๆ

“นายเคยบอกว่าแข็งแรงไม่ใช่หรอ จะมาแพ้อะไรกับแค่ลูกตะกั่วเม็ดนิดเดียวแค่เนี้ย!”ฮีชอลตะโกนลั่น เค้าร้องไห้อีกแล้ว

“พี่คับ....ผมขอโทษ”คังอินพุดเสียงเบาๆ เบามากจนแทบไม่ได้ยิน

“คังอิน นายต้องอยู่กับชั้นนะ นายจะทิ้งชั้นไปได้ยังไง”อีทึกโวยวายลั่น แล้วร้องไห้ซบลงไปกับอกแกร่งของคังอิน

“นางฟ้า.....ร้องไห้อีกแล้ว....นะคับ”คังอินพุดเบาๆ แล้วพยายามยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ แต่ก็ไม่สามารถยกขึ้นมาได้

ทุกคนมัวแต่ร้องไห้ให้กับคังอิน ที่นอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้นโดยที่ไม่ได้สังเกต ชายอีกคนนึง ที่พยายามลุกขึ้นมาหยิบปืน แล้วขึ้นไกพร้อมกับเล็งไปที่อีทึก

“สวีดกันเข้าไป....ดีเหมือนกัน...นายจะได้ตายๆไปพร้อมกันเลยไง 55555”ชายคนนั้นพูด พร้อมกับยกปืนขึ้นมาเล็งไปที่อีทึก

“เอาเลยสิ ยิงชั้นเลย!!!”อีทึกตะโกนท้าชายคนนั้น มือของเค้าจับกับคังอินไว้แน่น เค้าทั้ง 2 จะไม่มีวันปล่อยจากกัน

“ได้”ชายคนนั้นพูดผ่านไรฟัน แล้วเหนี่ยวไกปืน

ปัง!!!!

“ฮีชอล นายทำแบบนี้ทำไม!!!!!”อีทึกร้องลั่นอีกครั้ง เมื่อมีใครคนหนึ่ง เข้ามารับกระสุนแทนเค้า

“ชั้น...ไม่ยอม....ให้นายตาย...หรอก.....อีทึก”ฮีชอลกัดฟันพูดออกมาทีละคำ

“แต่ชั้นก็ไม่อยากให้นายตายนะ”อีทึกพูด แม้ว่าคังอิน จะหายไปแล้ว   หายไปจากโลกนี้แล้ว เค้าก็มีเพียงฮีชอลคนนี้ คนที่ออกมารับกระสุนแทนเค้า  แล้วเค้าจะเหลือใคร

“ทึกกี้.....ชั้น.....รัก.....นาย”ฮีชอลพูด แล้วพยายามยิ้มให้อีทึกเป้นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เค้า จะตามคังอินไป...

“ไม่นะ ฟื้นสิ คังอิน ฮีชอล”อีทึกพูด แล้วเขย่าตัวทั้งคู่ให้ตื่นขึ้นมา แต่ทั้งคู่ก็ไร้การตอบสนอง

“แหม รักกันดีจริงๆๆๆ”ชายคนนั้นกล่าว แล้วขึ้นไกปืนอีกครั้ง

“ทีนี้แกก็จะได้ตายตามเพื่อนๆแกไปแล้ว!!!”ชายคนนั้นพูด แล้วกำลังจะเหนี่ยวไก อีทึกก็เหลือบไปมองเห็นปืนที่วางอยู่ตรงข้างๆคังอิน เค้าก้มลงไปเก็บมันมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับขึ้นไกปืนด้วย

“ดี นายจะได้ตายๆไปด้วยไง”อีทึกพูด แล้วเหนี่ยวไกปืนพร้อมๆกับชายคนนั้น พร้อมๆกับร่าง 2 ร่าง ที่ร่วงลงสู่พื้นพร้อมกัน

“คัง....อิน....ฮี....ชอล”อีทึกกัดฟันพุด แล้วพยายามคลานเข้าไปหาร่างที่แน่นิ่งของทั้ง 2 คน ก่อนจะกุมมือเอาไว้ รวมกัน

“เราจะไป......อยู่ด้วยกัน...”อีทึกพูด แล้วสติเค้าก็ดับไป...พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของเค้า.....

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อบ้านที่พาอีทึกกับฮีชอลมาที่นี่ ก็พาตำรวจขึ้นมา แต่พอเปิดประตู ก็พบกับชายคนหนึ่ง ที่นอนแน่นิ่ง ไม่มีลมหายใจอยู่ที่พื้น พร้อมกับคุณหนูของเค้า กับเพื่อนๆอีก 2 คนที่นอนอยู่ด้วยกัน และมือทั้ง 3 คน ก็วางทับไว้ ด้วยกัน....

เค้าทั้ง 3 คน จะไม่ทิ้งกันไป.....

..............................................จบ.............................................................