[Fic Arcana famiglia] Liberta x Nova

ลำดับตอนที่ #6 : Nova Talk 100 %

[Nova 'Talk..]

" โนวา นายช่วยทำงานนี้ให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้ได้ไหม ? "

หืม.. พาเช่เหรอ..?
ผมเหลือมองคนตรงหน้าพร้อมพยักหน้าเบาๆ " แต่ผมไม่มั่นใจหรอกนะว่าจะเสร็จทันรึเปล่า แต่จะทำให้แล้วกัน "
" งั้นเหรอ ไม่เป็นไรแค่นายรับงานก็ทำให้ฉันหมดภาระไปหนึ่งอย่างแล้วล่ะ "
' นายหมดภาระแต่ผมเพิ่มมาหนึ่งภาระน่ะสิ ! ' ผทได้แต่คิดในใจแล้วส่ายหน้าเบาๆ ยังดีนะที่ผมเคลีย์งานเสร็จไปมากกว่าครึ่งเลยไม่ได้ต้องคิดมากเท่าไหร่ ผมมองร่างสูงโปร่งของพาเช่ที่เดินออกไปจากห้องแล้วค่อยก้มหน้าทำงานแต่กลับถูกขัดด้วยเสียงประตูที่ผลักเข้ามา

" ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยเวลาจะเข้ามาให้เคาะประตูแล้วรอให้อนุญาติก่อนถึงจะเข้ามาได้ "
''นายเป็นแม่ฉันรึไงถึงคิดจะมาสั่งน่ะ - - เฮ้อออ แต่ช่างเหอะนี่มะม๊าเค้าให้พวกเราเอาของไปให้คนรู้จักน่ะ''
''งั้นเหรอ...''
" .... "
" ....... "
' อย่างน้อยเขาก็น่าจะเห็นว่าผมทำงานจนแทบหัวหมุนไม่ใช่มาเดินเที่ยวจีบสาวทั้งวันอย่างเขาน่ะ... ' บางทีผมก็ไม่เข้าใจ.. ความรู้สึกโหวงนี่เกิดขึ้นมาซักพักแล้วเมื่อผมเห็น'เขากับคุณหนู' รู้สึกอึดอัดและเป็นเฉพาะกับ'ลิเบอร์ต้า'คนเดียว... ยิ่งนึกยิ่งรู้สึกแปลกๆกับใจตัวเองจนผมต้องแสร้งทำงานให้ลืมมันไป ถึงแม้มันจะไม่ลืมก็ตาม..

''นี่ นายไม่คิดจะทำอะไรเลยรึไง''
" ... " ผมเงยหน้ามองเขาเบาๆ
''นี่โนวานายคิดจะเงียบลูกเดียวโดยไม่สนใจคำสั่งเลยรึไง นายมีงานนะเฟร้ยยย''
''นายก็ไปเองไม่ได้รึยังไง ?'' ผมรำคาญ... ไอ้บ้านี่มีปัญหาอะไรกับผมนักรึไง เขาไม่เข้าใจบ้างรึไงว่ากำลังทำให้ใครซักคนคิดมากอยู่ ?
''งั้นนายจำได้มั้ยคำพูดที่ฉันพูดว่า มะม๊าเค้าให้พวกเราเอาของไปให้คนรู้จัก งั้นมีคำว่าเราก็ต้องไปด้วยกันสิ!''

ลิเบอร์ต้ามองผมด้วยสายตาดุๆ อย่าคิดว่าผมจะกลัวอะไรเขาเพราะสายตาแบบนั้นนะ !
.......
....
...
บางทีผมมันอาจภูมิต้านทานต่ำจริงๆก็ได้...

" เฮ้ออออออ งั้นก็ได้ แต่ฉันหวังว่าเมื่อกี้นายไม่ได้คิดอะไรแปลกๆนะ "
" เห็นมั้ย ฉันว่าแล้วว่านายต้อง มะ ห้ะ! เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ? "

''ผม--บอกว่า--ก็ได้!''

.......

ให้ตายเถอะไอ้บ้าลิเบอร์ต้าสมองกลวง ผมทำงานแทบจะประสาทกินยังต้องมาปวดหัวกับเขาด้วย บางทีผมน่าจะบอกเขาได้แล้วว่าผมไม่มีเวลาว่างจะมากัดกับเขาทุกวันหรอกนะ !

“งั้นไปกันเลยนะ !”

ลิเบอร์ต้าจับมือผมกึ่งลากกึ่งดึงให้ผมตามมาเร็วๆ

“อ้ะ รอก่อนสิ....” ผมพูดขึ้นเบาๆ แต่หัวใจของผมดันเต้นแรงอย่างประหลาด…

ณ เวลานี้ผมกำลังนั่งมองผู้ชายร่างโปร่งมีผมทองกำลังลากผมไปทั่วเมือง จนทำให้ผมเริ่มรู้สึกรำคาญตะหงิดๆ

“นายหลงทางรึเปล่า” ผมพูดอย่างเหลืออด แน่นอนว่าปฏิกิริยาสะดุ้งเฮือกของลิเบอร์ต้าไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจเท่าไหร่

''ห้ะ? ฉันเนี้ยนะหลงทางไม่มีหรอกหน่าา ฮะฮะ''

''งั้นที่วนมาหลายรอบอย่างนี้มันแสดงว่าอะไรกัน?''

''เอ่อ....''

''เฮ้อออ งั้นเอาแผนที่มานี่เดียวฉันจะดูให้เอง-*-''

ผมฉวยโอกาสหยิบ(หรือขโมย?)แผนที่มาจากมือของลิเบอร์ต้ามาดูเอง และยังไม่ลืมที่จะทำหน้ายักษ์ใส่เขากลับเพื่อให้รู้ว่าผมรำคาญมากแค่ไหน !

พอพวกเราเริ่มเดินไปเรื่อยๆซักพักหนึ่ง ลิเบอร์ต้าก็เงียบลงอย่างเห็นได้ชัด

‘ คิดอะไรเพลินๆอยู่ล่ะมั้ง ’ ผมได้แต่คิดเบาๆแล้วเดินทางตามแผนที่ไปโดยไม่คิดจะทำลายความเงียบนี้ลง

“นี่ ลิเบอร์ต้า ถึงแล้วล่ะ”

“อ้ะ อืม!”

....ผมมองใบหน้าประหลาดๆของเขาแว๊บนึง ก่อนจะกดออดหน้าบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ในแผนที่ มีหญิงสาวหน้าตาสละสลวยเดินออกมาเปิดประตูทันทีหลังจากได้ยินเสียงออด

“สวัสดีครับ คือหม่าม๊าเขาให้เอาของมาให้น่ะครับ......นี่ครับ”

เสียงของลิเบอร์ต้าดังขึ้น พร้อมทั้งส่งกล่องขนาดกลางๆให้หญิงสาวคนนี้ เธอเปิดกล่องแล้วหยิบซองจดหมายเล็กๆขึ้นมาอ่านแล้วยิ้มเบาๆ

“พวกเธอคือลิเบอร์ต้ากับโนวาสินะจ้ะ เข้ามาก่อนสิจ้ะ” เธอผายมือออกมือเป็นเชิงบอกว่าเข้ามาได้ ผมกับลิเบอร์ต้าจึงเดินเข้าไปอย่างงงๆ

.....

นี่ผมคิดไปคนเดียวรึเปล่านะ ทำไมรอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ถึงกรุ้มกริ่มนักล่ะ !?

----------------------------------------------------------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กลับมาอัพแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา คิดถึงกันม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โอ๊ยยยย รู้สึกว่าไม่ได้อัพมานานมากเลยขอบคุณนักอ่านที่รอมาอ่านกันด้วยทุกคนนะคะ <3 ฝากกระซิบบอกนะคะ พวก 2-3 ตอนแรกที่คำศัพท์ในนิยายยังไม่ค่อยสวยหรือดีหรือแต่งงงๆยังไงก็จะเริ่มมารีเมคให้ดีขึ้นแล้วค่ะ ! ยังไงก็ฝากตอนนี้ไว้ด้วยนะคะะะะะะะะ ปล.เรากะทำเพจนิยายเรื่องนี้ค่ะ ทุกคนจะได้รู้ว่าเรามีธุระอะไรจะได้ไม่รู้เก้อแบบนี้ 5555 เราเชื่อว่าทุกคนเล่นเฟสกันค่ะ ถ้าเกิดว่าเราสร้างเมื่อไหร่จะมาแปะลิ้งค์นะคะ ~