คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ### S U G A R . 100%
ตั้งแต่คืนนั้น ผมกับเนโกะก็แทบจะไม่ได้คุยกันอีกเลย ผมไม่รู้ว่าผมพูดอะไรที่ทำให้เขาโกรธรึเปล่า เพราะเนโกะพยายามหลบหน้าผมอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งก่อนจะกลับ เขาก็ไม่มาบอกลาผมซักคำ
เขาอาจจะไม่อยากรู้จักผมอีกแล้ว..
"นี่เลโอ ทำไมทำหน้าบูดเป็นตูดหมูแบบนั้นล่ะ เป็นไง หนังที่ยืมไป" ซีเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามพลางเท้าคางถาม ผมหยิบหนังAVในกระเป๋าออกมาคืน จะว่าไปแล้ว..ผมดูแค่แผ่นเดียวเอง
"เฮ้ยๆ เป็นอะไรรึเปล่า อย่าบอกนะว่าไม่สนุก"
"ไปทำงานต่อเหอะ"
"ลูกค้ายังไม่มีนี่" ซียกถาดมาตีหัวผมเบาๆ - - ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยวะ
"อยากอยู่คนเดียว"
"อยู่คนเดียวที่ไหน นายมีกาแฟดำขมปี๋อยู่เป็นเพื่อนต่างหาก"
"ไป-ทำ-งาน" ผมย้ำอีกครั้ง ซีแลบลิ้นใส่แล้วคว้าหนังลุกไปทำงานต่อ
แล้วคืนนั้น..เขาพักห้องพักกับใครกันนะ
"ไงมึง ทำไมมานั่งเหม่อคนเดียวแบบนี้ล่ะ" - - เพิ่งไล่ซีไป ไอ้เซนท์ก็มายุ่งอีกละ
"กูก็เป็นแบบนี้ทุกวัน"
"กูเป็นเพื่อนมึงมานาน ทำไมกูจะดูไม่ออกว่ามึง..อกหัก"
"เ-ี้ยเซนท์ - - มึงพูดบ้าอะไร"
"ไปชอบสาวที่ไหนว่า เขามีแฟนแล้วอ่ะเด่ หรืออกหักจากซีวะ" เซนท์ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆแล้วเอามือชี้หน้าผมแบบล้อเลียน
"ไม่มี ไม่ใช่.." ไม่ใช่สาวๆหรอก..มั้ง และไม่ใช่ซีด้วย
"อย่ามีความลับกับกูสิ มึงปรึกษากูได้ทุกเรื่องนะเว้ย"
"ปรึกษาอะไร"
“เรื่องหัวใจมึงไง”
"หัวใจกูปกติดี ไว้กูหัวใจวายเมื่อไหร่จะมาบอกแล้วกัน"
"โด่วววว ปิดกูไม่มิดหรอก" เซนท์เอานิ้วมาจิ้มที่อกข้างซ้ายของผม ผมจับนิ้วมันจุ่มลงในแก้วกาแฟแล้วลุกออกไป
"กูกลับล่ะ ไว้จะมาหาใหม่"
"โอ๊ยร้อน แม่งงงงงงงง กูงอน - -" ผมเดินออกมาจากร้านแล้วสวมแจ็คเก็ตทันที วันนี้ก็ไม่มีงานถ่ายแบบซะด้วยสิ แล้วจะไปไหนดี
"หลบหน่อยครับๆ" จู่ๆก็มีคนวิ่งมาชนผมอย่างจัง เขาล้มกลิ้งไปชนกับเสาไฟฟ้าข้าง ส่วนผม..ยืนมองเขากลิ้งอย่างงงๆ ผู้ชายอะไรบอบบางชิบ หรือว่าเป็นทอม?
"นั่นๆ อยู่นั่นไงพวกเรา" ผมหันไปมองตามต้นเสียง ก็พบกับกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาพลางชี้ไปยังคนที่นอนงออยู่ข้างถนนนั่น ผมรีบพยุงตัวอีกคนให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในซอยทันที
คนคนนี้คงโดนเจ้าหนี้วิ่งตามทวงหนี้สินะ หรือไม่ก็..ไปหาเรื่องพวกนังเลงเข้า
"ผม..แฮ่กๆ ผมวิ่งไม่ไหวแล้ว.." อีกคนที่ถูกจูงมือเริ่มวิ่งช้าลง ผมมองหาที่ซ่อนรอบๆ แถวนี้เป็นตรอกเล็กๆสำหรับนักเที่ยวยามราตรี แต่ตอนนี้มันเพิ่งจะห้าโมงเย็น เลยไม่มีคนพลุกพล่านนัก จะทำยังไงดีวะ!
แล้วสายตาผมก็ไปหยุดอยู่ที่คู่หนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังจูบกันอย่างนัวเนียอยู่มุมตึก สถานการณ์แบบนี้คงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ ผมดันอีกคนติดกำแพงพลางก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ.. นี่มัน..เนโกะ
"หายไปไหนแล้ววะ"
"กูว่าต้องวิ่งไปทางโน้นแน่ๆเลยว่ะ รีบตามไปเร็วพวกเรา" แล้วไอ้พวกที่วิ่งตามมานั้นก็วิ่งหายลับตาไป เฮ้อ..รอดแล้วสินะ ว่าแต่..แล้วทำไมผมต้องช่วยเขาด้วยล่ะ
"เออ..พวกนั้นคงไปแล้วน่ะ" เนโกะพูดเบาๆพลางหลบสายตา ผมเลยรีบถอยออกมา
"ไม่เป็นไรแล้วสินะ"
"อื้ม ขอบใจที่ช่วยครับ"
"แล้วทำไมนายถึงโดนพวกนั้นวิ่งตามล่ะ"
"พวกแฟนๆหนังน่ะ" เนโกะหลบสายตาอีกครั้งแล้วเดินออกไป ผมควรจะตามไปดีมั้ยนะ..?
"แล้วจะไปไหน" เนโกะสะดุ้งเมื่อเห็นผมวิ่งตามมาเดินข้างๆ
"ตามผมมาทำไม"
"วันนี้ฉันว่าง เผื่อนายเจอพวกนั้นฉันจะได้ช่วยนายได้ไง" เขาหยุดเดินพลางหันมามองผม
"..ขอโทษนะที่ผมทำตัวไม่ดี" ผมยืนมองเนโกะแบบงงๆ ทำตัวไม่ดี? พูดอะไรของเขา
".."
"เลโอ..นายเป็นคนดีมากเท่าที่ผมรู้จักใครหลายๆคนมา ขอบคุณมาก.." ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเนโกะถึงพูดแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะ..เขาหิวมั้ง..
"หิวรึเปล่า ไปหาอะไรกินกันมั้ย" ผมเนียนเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะเมื่อเนโกะพูดมาแบบนั้นแล้ว ผมก็ไม่อยากจะสานต่อให้เขาไม่สบายใจ
"ถ้านายเลี้ยงนะ"
"ฉันเป็นคนช่วยแล้วยังจะต้องมาเลี้ยงข้าวอีกหรอ"
"ก็ไม่มีเงินนี่" เนโกะก้มหน้าพลางพูดเบาๆ แต่ผมได้ยินนะ ผมแอบขำกับตัวเองแล้วหันหลังเดินต่อ
"ถ้าตามไม่ทันจะไม่เลี้ยงแล้วนะ"
"ตามทันอยู่แล้วน่า" เนโกะวิ่งมาเดินข้างๆผมพลางหันมายิ้มให้ ยิ้มแบบนี้สิ..ค่อยเหมือนเนโกะที่ผมรู้จักหน่อย
.
.
.
"อร่อยชะมัดเลย นายนี่รู้จักร้านอาหารแบนี้ด้วยหรอ" เนโกะยกถ้วยซดน้ำจนหมดเกลี้ยง นี่ถ้วยที่ 3 แล้วนะ - - ร้านอาหารที่ผมพาเนโกะมา เป็นร้านเล็กๆข้างถนน เพราะร้านพวกนี้ใช้แสงไฟตามถนนเป็นไฟประดับร้านยังไงล่ะ พวกเราเลยมานั่งตกนมุมมืดๆ ไม่งั้นพวกแฟนคลับเนโกะอาจจะมาเจอก็ได้ เลยต้องระวังตัวไว้ก่อน
"จะสั่งเพิ่มอีกมั้ย"
"ไม่เอาแล้วๆ แค่นี้ก็อิ่มจะตายอยู่แล้ว" เหอะ..ซัดไป 3 ถ้วย ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่ายังไงละ
"ไม่เคยมากินร้านแบบนี้หรอ"
"อื้ม ผมไม่ค่อยชอบออกมากินที่ร้านอาหารหรอก ส่วนมากจะทำเอง หรือไม่ก็.."
"หืม.."
"หรือไม่ก็ซื้อไปกินในคอนโดไงล่ะ" เนโกะหลบสายตาผมอีกแล้ว.. เขาคงไม่อยากพูดถึงมันล่ะมั้ง
"แล้วนายพักอยู่แถวไหนล่ะ เดี๋ยวไปส่ง"
"อยู่ใกล้ๆนี่แหละ นั่นไงคอนโดที่ผมอยู่" เขาชี้ไปที่ตึกสีฟ้าสูงเป็นสง่า หืม..ที่นั่นมันคุ้นๆนะ
"พักที่นั่น ชั้นอะไร"
"ชั้นเก้าน่ะ ทำไมหรอ นายก็อยู่ที่นั่นหรอ" ..ชัดเลย ชั้นเก้า..ชั้นเดียวกับผมเอง.. งั้น..คนที่ครางเสียงดังทุกคืนก็คือ.. แม่ง! ไม่อยากคิดเลย
"เลโอ ทำไมทำคิ้วขมวดกันแบบนั้นล่ะ" เนโกะเอื้อมมือมาจับมือผมเขย่าเบาๆ ทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วยวะ
"เปล่าๆ กลับกันเลยมั้ย"
"ผมเหนียวตัวอยากอาบน้ำจะแย่แล้ว" เนโกะส่งยิ้มมาให้ผม.. เอาล่ะ ผมจะไปพยายามไม่คิดถึงเสียงครางนั่น
.
.
.
-ติ๊ง~-
เสียงลิฟท์ดังปลุกผมจากห้วงความคิดบ้าๆนั่น ว่าเป็นเสียงเนโกะคราง.. หรืออาจจะเป็นคนอื่นครางก็ได้
"ละ..เลโอ ไอ้พวกบ้านั่นมันนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องผมด้วย" เนโกะกระตุกเสื้อผมเบาๆพลางเบียดตัวมาหลบหลัง ทำยังไงดีวะ พวกมันได้ยินเสียงลิฟท์ดังซะด้วยสิ
"นั่นใช่เนโกะรึเปล่าวะ" เสียงของหนึ่งในกลุ่มนั้นพูด แล้วทุกคนก็จ้องมาที่ผม
"เนโกะทำไมตัวใหญ่จังวะ คงไม่ใช่แล้วล่ะ" ผมโอบเนโกะเดินออกมาจากลิฟท์แล้วเดินโซเซเหมือนคนเมา ดีนะที่เนโกะใส่เสื้อมีฮูด ยังคงพอเอามาปิดหน้าได้
"งายพวก มาทามอะไรกานนนนนน" ผมลากเสียงพลางรี่ตาให้เหมือนคนเมา ผมเองก็ไม่เคยเมาหรอก ก็ยังอยากรู้เหมือนกันว่าเมาจริงๆมันจะเป็นยังไง
"มึงพักอยู่ห้องข้างๆหรอวะ"
"เออออออ กูเข้าห้องก่อนนะ เดี๋ยววววอดฟันสาวว่ะ" เมื่อเดินผ่านพวกนั้นมาได้ ผมก็รีบเปิดประตูห้องเข้าไปทันที ดีนะที่พวกนั้นไม่สงสัยเนโกะเข้า
"..ฮ่าๆ อุ๊บ.." เนโกะรีบยกมือมาปิดปากตัวเองทันที แต่ก็ยังไม่หยุดขำผม เหอะ มันน่าขำจริงๆนะ
"เดี๋ยวจะไปหาเสื้อผ้ามาให้"
"เฮ้อ..นายพักอยู่ห้องข้างๆเองหรอกหรอ นึกว่าจะเป็นสาวสวยพักอยู่ซะอีก"
"สนใจสาวๆด้วย?" เนโกะทุบไหล่ผมเบาๆ พลางทำหน้าบึ้งใส่
"ผมก็ผู้ชายนะครับ"
"นั่นสินะ ไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้นายคงกลับห้องไม่ได้หนึ่งวัน"
"ไม่รู้ว่าแค่หนึ่งวันรึเปล่า แฟนๆพวกนี้มาจากต่างจังหวัดซะด้วย"
"เลิกบ่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้วน่า ทุกทีใส่อะไรนอน" เนโกะหลบสายตาผมพลางหันหน้าหนี แต่ผมเห็นนะ..ว่าเขากำลังเขินอยู่
"ปีนไปเอาเสื้อผ้าใสห้องก็คงได้อยู่มั้ง"
"ได้สิ..ถ้านายไม่ได้ล็อคหน้าต่างไว้นะ"
“ห๊ะ -0- ผมล็อคไว้ด้วยสิ ทำไงดีเนี้ย”
"งั้นก็ใส่เสื้อผ้าฉัน แล้วทุกทีใส่อะไรนอนล่ะ"
"เออ...ใส่.."
.
.
.
ผมนั่งดื่มเบียร์อยู่ตรงระเบียง ในหัวก็คิดแต่เรื่องของเนโกะ กับเสียงคราง.. ทั้งที่ผมจะไม่คิดเรื่องนี้ แต่มันก็อดฟุ้งซ่านไม่ได้ แล้วทำไมผมต้องคิดด้วยวะ เรื่องของเขา เราก็อย่าไปยุ่งสิ - -
"เออ.." ผมหันไปมองตามเสียง เนโกะใส่ชุดนอนของผม ขากางเกงอาจจะยาวไปหน่อยทำให้เนโกะต้องพับขึ้น แล้วไหนจะคอเสื้อที่กว้างนั่นอีก ตัวผมใหญ่หรือเนโกะตัวเล็กกันแน่วะ
"ชุดอาจจะหลวมไปหน่อยนะ มานั่งสิ" เขาเดินมานั่งข้างๆผมแล้วหยิบขวดเบียร์ไปเปิดดื่ม
"เดี๋ยวๆ นายดื่มป็นด้วยหรอไง"
"ไม่รู้สิ ดื่มเบียร์นี่มันต้องดื่มเป็นด้วยหรอ" ว่าแล้วเนโกะก็กระดกเบียร์จนเหลือครึ่งขวด โห หิวน้ำหรอกันไง
"ทำไม..มันขมแบบนี้ล่ะ"
"คงไม่เคยดื่มของแบบนี้สินะ"
"แต่มันก็หวานอยู่นะ" เนโกะกระดกขวดดื่มอีก ผมชักกลัวว่าจะเมาซะแล้วสิ
"ใจเย็นๆ เบียร์เค้าให้ค่อยๆดื่ม ไม่ใช่ดื่มรวดเดียวแบบนี้"
"งั้นหรอ.. เปิดขวดใหม่ให้ที" ผมเปิดอีกขวดยื่นให้เนโกะ เนโกะรับไปแล้วกระดกจนเหลือครึ่งขวดอีก - - นี่ไม่ฟังกันเลยใช่มั้ยเนี้ย
"มาแปปเดียวก็จะหมดสองขวดแล้วหรอไง ฉันนั่งรอนายอาบน้ำเป็นชั่วโมงยังหมดไปแค่สามขวดเอง"
"เวลาดื่มรวดเดียวมันหวานดีนี่"
"ถ้าค่อยๆจิบจะหวานกว่า" เขาไม่ฟังพลางยกดื่มจนหมดขวด ผมเลยยกลังเบียร์มาไว้อีกฝั่ง
"เอาไปไหน เอามาเดี๋ยวนี้" เนโกะมองหน้าผมแบบดุๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเมารึยัง แต่ที่เห็นคือหน้าเริ่มแดงแล้วนะ
"นั่งนิ่งๆ แล้วจะให้"
"บอกให้เอามาไง อย่าขัดใจสิ"
"บอกให้นั่งนิ่งๆไง"
"ใจร้าย..เลโอใจร้าย" เนโกะลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินหนีผมกลับเข้าไปข้างใน แต่ผมว่าเขาคงเมาแล้วล่ะมั้ง ถึงได้เซมานั่งทับผมแบบนี้
"ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ดื่ม แต่บอกแล้วไงว่าค่อยๆจิบ หัดฟังซะบ้างสิ" ผมวางขวดเบียร์ที่ถืออยู่ลงแล้วพยุงตัวเนโกะให้ไปนั่งที่เดิม
"รู้มั้ย..ตั้งแต่เด็กผมถูกขัดใจมาตลอด.. ผมทำอะไรก็ผิดไปหมด ผมผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วด้วยซ้ำ" ผมนั่งฟังเนโกะเงียบๆ เนโกะนั่งเหม่อมองขึ้นไปบนฟ้า มันทำให้ผมนึกถึงวันที่เราไปนั่งเล่นตรงชายหาดด้วยกัน
"แต่เมื่อผมเจอ..เลโอ มันเหมือน..ผมเจอกับฮีโร่ ฮีโร่ที่เก็บไดอารี่มาคืน ฮีโร่ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนผม ฮีโร่..ที่ช่วยผม.."
"แต่ทำไมกลับไม่ให้ผมดื่มก็ไม่รู้ ใจร้ายที่สุดเลย" ผมยังลังเบียร์กลับไปวางที่เดิม เนโกะยิ้มอย่างดีใจแล้วหยิบมาเปิดดื่ม ห้ามอะไรคงไม่ฟังแล้วสินะ
"แบบนี้สิ..ถึงจะเป็นเลโอของผม" หืม..เมื่อกี้หูผมได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย.. -/-
"พรุ่งนี้ต้องไปทำงานรึเปล่า อย่าดื่มมากล่ะ เดี๋ยวลุกไม่ไหว"
"ไม่มี พรุ่งนี้ว่างทั้งงงงงวันเลยยย.. มาๆ ชนกันๆ ชน~" เนโกะยื่นขวดมาใกล้ๆผม ผมยกขวดตัวเองมาชนด้วยเบาๆแล้วยกดื่ม ดื่มมากขนาดนี้ พรุ่งนี้เนโกะต้องปวดหัวมากแน่ๆ
.
.
.
.
"เนโกะ ลุกไปนอนข้างในมั้ย" ผมสะกิดเนโกะที่นั่งฟุบกับเก้าอี้
"ใน..ในไหน ดื่มอีกมั้ย ดื่มอีก" ตาแทบจะไม่ลืมอยู่ละยังจะมาชวนดื่มอีก - - ผมค่อยๆพยุงตัวเนโกะเข้าไปในห้อง ซึ่งมันออกจะลำบากหน่อยๆ เพราะเนโกะเอาแต่ดันผมออกแล้วพยายามเดินไปเอง
"ระวังโซฟา" ผมเอื้อมมือไปคว้าแขนเนโกะ แต่มันทำให้ผมเสียหลักแล้วล้มลงไปนอนทับเนโกะบนโซฟา.. เออ..คอเสื้อกว้างที่เนโกะใส่มันตกลงมาทางไล่ซ้าย ผิวเนียนๆนี่มันทำให้ผม..ใจเต้น
"เลโอทำอะไร ผมหนัก.." เนโกะยังคงหลับตาพริ้มอยู่ ผมลุกขึ้นแล้วอุ้มอีกคนไปวางเตียงเตียงซะเลย จะได้ไม่ต้องมาเกิดเรื่องแบบนี้อีก
"เมาแล้วยุ่งเป็นบ้า" ผมนั่งบ่นพลางมองหน้าเนโกะที่หลับตาอยู่ นี่เป็นผู้ชายจริงๆหรอ.. ทั้งผิวที่เนียนละเอียดนี่ แล้วไหนจะรูปร่างที่น่ารักแบบนี้ ถ้าผมไม่เห็น’เจ้านั่น’ของเนโกะในหนังAVที่ดูตอนนั้นล่ะก็ ผมคิดว่าเป็นทอมซะอีกนะ
"อื้ออออ.." เนโกะครางพลางเปลี่ยนท่านอนเป็นนอนหงาย ผมเอื้อมมือไปเกลี่ยผมให้เบาๆ มองใกล้ๆแบบนี้แล้ว..ใจมันเต้นแรงจริงๆนะ เอาล่ะๆ เลิกคิดเรื่องอัปมงคล
"ฝันดีนะ" ผมห่มผ้าให้เนโกะแล้วเดินออกมานอนบนโซฟาในห้องรับแขก อย่างน้อยทำแบบนี้ มันก็อาจจะทำให้ผมเลิกคิดเรื่อง.. ไปได้ซักพัก
.
.
.
อืมมม..ผมตื่นขึ้นมาเพราะอาการปวดหลังและเพราะแสงแดส่องเข้ามาในห้องรับแขก เมื่อคืนผมลืมปิดผ้าม่านสินะ แสบตาเป็นบ้าเลย - -
"อ้วกกกกกกกกกก" มีเสียงคนอ้วกอยู่ในห้องน้ำผม หืม ใครวะ.. ผมประมวลเหตุการณ์เมื่อวานถึงจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเนโกะมาค้างที่นี่ แถมยังเมาหนักอีกด้วย ผมรีบตามเข้าไปดูอาการทันที
"เป็นไงบ้าง"
"..ปวดหัวเป็นบ้าเลย อ้วกกกก" นี่แหละอาการของคนเมาค้าง - - ผมลูบหลังเนโกะเบาๆ แต่เนโกะยกมือขึ้นมาห้ามไว้
"ไปทำกับข้าวรอผมเหอะ เดี๋ยวอีกแปปผมคงออกไปหา" ทำกับข้าว? อย่างผมเนี้ยนะทำกับข้าว? ในครัวมีแต่เตาแก๊ส ตู้เย็น ตู้เก็บจาน แล้วก็เครื่องชงกาแฟ จะให้ผมทำอะไรวะครับ - - ตอนนี้ก็สิบโมงกว่าแล้ว ผมว่าโทรสั่งพิซซ่ามากินน่าจะดีที่สุด
.
.
.
"โหหหห รู้ใจผมจริงๆว่าผมชอบหน้าซีฟู้ด" เนโกะออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพกึ่งคนกึ่งซอมบี้ แต่เมื่อเห็นพิซซ่าที่ผมสั่งมาเท่านั้นแหละ ตาเป็นประกายวิ้งๆเลย - -
"ฉันชอบกุ้ง"
"ผมก็ชอบกุ้งนะ อย่ามาแย่งล่ะ" ผมดันถาดขนาดกลางให้เนโกะ เขามองผมอย่างงงๆ
"ตัวเล็กอย่างนายกินแค่นี้คงอิ่มนะ"
"เฮ้ยยยยยย ไม่แฟร์เลย ทำไมเลโอได้ถาดใหญ่ล่ะ"
"ฉันเลี้ยงนาย ฉะนั้น..ไม่มีสิทธิ์เถียง โอเค?"
"กินก็กิน ขี้งกชะมัด" เนโกะแอบบ่นอุบอิบ ผมก็อดขำกับท่าทางเขาไม่ได้
เราใช้เวลาทั้งเช้าในการแข่งกันกินพิซซ่ากับเก็บกวาดเครื่องดื่มที่เราดื่มกันเมื่อคืน ผมยอมรับเลยว่า..มันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมรู้สึกว่าวันหยุด ก็สนุกเหมือนกัน
"เฮ้อออออ เหนื่อยจังเลย"
"วันนี้นายหยุด ฉันก็หยุด อยากออกไปเที่ยวมั้ยล่ะ" ผมเอนตัวพิงกับโซฟา
"แต่..ผมกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์เหมือนเมื่อวาน"
"งั้นก็อย่าไปสนใจสิ นายมีชื่อเสียง ก็ไม่ควรจะหนีมันนะ เพราะหากเรายิ่งหนีมากเท่าไหร่ สิ่งที่เราหนีก็จะยิ่งติดตามตัวเราเท่านั้น เขามาขอถ่ายรูป ก็ให้เขาถ่ายไป เขามาขอลายเซ็นต์ ก็เซ็นต์ให้เขาไป ก็ไม่ได้เสียหายนี่" เหอะ..ผมนี่พูดยาวๆแบบนี้ก็เป็นด้วยหรอเนี้ย
"อะ..อื้ม ผมจะพยายามนะ"
.
.
.
ดีนะที่ไอ้พวกบ้าเมื่อวานไม่มาดักรอหน้าห้องเนโกะแล้ว เขาเลยข้าไปแต่งตัวในห้องแล้วออกไปเที่ยวกับผม สถานที่แรกที่ผมพาเนโกะมาก็คือ..ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ตอนแรกเนโกะแทบจะไม่ยอมลงจากรถเลย แต่ผมขู่ว่าไม่งั้นจะประกาศทั่วห้างเลย เนโกะถึงจะยอมลงจากรถ - -
ผมกับเนโกะไปนั่งหาอะไรกินที่ร้านอาหารญี่ปุ่น บางคนก็มองมาที่เนโกะ บางคนก็ชี้มาพลางซุบซิบ ซึ่งผมทำเป็นไม่เห็นแล้วพยายามชวนเนโกะคุยให้มากที่สุด ดูๆแล้วเนโกะก็เริ่มผ่อนคลายและเริ่มกล้าที่จะเดินไปมาในที่ที่มีฝูงชนเยอะๆแล้วล่ะ
"นั่นเนโกะใช่มั้ยวะ" ชายร่างสูงคุยกับเพื่อนที่นั่งรออาหารมาเสิร์ฟ ผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วนั่งกินซูชิกับเนโกะต่อ
"น่ารักว่ะ"
"มากับแฟนหรอนั่น" อุก..ถึงขั้นสำลัก
"เลโอ กินน้ำก่อนๆ" เนโกะยื่นน้ำมาให้ผม ผมคงจิ้มวาซาบิมากไป แต่เมื่อกี้สองคนนั้นพูดว่าไรนะ - -
"เดี๋ยวอยากไปไหนต่อ"
"นั่นสิ ไปไหนดี"
"งั้นเดี๋ยวเดินดูของเรื่อยๆแล้วกัน" เนโกะพยักหน้าตอบรับแล้วกินซูชิต่อ เห็นคนตรงหน้ามีความสุขแบบนี้ก็ค่อยชื่นใจขึ้นมาหน่อย
.
.
.
ตอนนี้ผมกับเนโกะเดินทั่วห้างเลย แวะร้านนู้นเข้าร้านนี้ ส่วนมากจะเป็นร้านเสื้อผ้ากับรองเท้า และตอนนี้ก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ผมกะว่าจะพาเนโกะไปแวะดื่มอะไรซักนิดที่ร้านเดอะกูคอฟฟี่ แล้วเราค่อยกลับคอนโดกัน
"เลโอ.."
"หืม ว่าไง"
"ขอดูร้านนี้ก่อนได้มั้ย" เนโกะชี้ร้านขายตุ๊กตาหมี ผมยิ้มขำแล้วดันตัวอีกคนเข้าไปในร้าน
"สวัสดีค่ะ เดินดูก่อนได้เลยนะคะ" พนักงานขายพูดต้อนรับพลางยิ้มให้ ผมเดินตามเนโกะที่จับตุ๊กตาหมีไปเรื่อยๆ
"อยากได้หรอ"
"ดูเฉยๆน่ะ มันน่ารักดี" เนโกะพูดพลางส่งยิ้มให้ แต่ผมว่า..แววตาของเขาดูเศร้าลงนิดๆ ผมเลยเอือมมือไปยีหัวอีกคนเป็นเชิงปลอบ
"เดี่ยวซื้อให้"
"ไม่ได้อยากได้ซักหน่อย กลับกันเหอะ"
"บอกว่าจะซื้อให้ไง" ผมหยิบตุ๊กตาหมีสีขาวกับสีน้ำตาลขึ้นมา เนโกะพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มออกมา ทำไมครับ?..เวลาผมถือตุ๊กตานี่มันฮาหรอ 5555555
"ตัวไหนก็ได้" เนโกะหันหน้าหนีพลางเอาอีกปิดปาก ผมเลยเลือกหมีตัวสีขาว เพราะมันดูบริสุทธิ์เหมือนเนโกะ..
.
.
.
เนโกะกอดตุ๊กตาหมีที่ผมซื้อให้ตลอดทางจนถึงเดอะกูคอฟฟี่ ผมก็อดยิ้มไม่ได้ ที่เห็นเนโกะมีความสุขแบบนี้ วันนี้คงจะเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดแล้วล่ะมั้ง
"ไงเจ้าป่า" เซนท์รีบเข้ามาทักทายผมเมื่อเห็นผมเดินจูงมือเนโกะเข้ามาในร้าน ผมแอบเห็นมันทำหน้างงๆนิดๆ
"ไงมึง กูแวะมาหาอะไรดื่มน่ะ"
"มึงมานี่ดิ" ผมชี้โต๊ะที่ชอบนั่งประจำให้เนโกะไปนั่งรอก่อน แล้วเดินไปหาไอ้เซนท์หลังเคาน์เตอร์
"มีอะไรวะ"
"มึงเป็นเกย์หรอวะ -0-"
"ป่าว..เออ ไม่รู้ว่ะ นั่นเนโกะ นายเอก AV พอดีเมื่อวานกูช่วยเขาไว้ เออ..วันนี้เลยมาเที่ยวกัน" เฮ้ย..แล้วทำไมผมต้องอธิบายด้วยวะ ชักงงตัวเอง - -
"ฮันแน่ เป็นก็บอกกูมาเลย แต่น่ารักใช่ย่อยนะ"
"ช่างเหอะน่า - - " ผมบอกปัดๆไป เดี่ยวถามเยอะอีก
"เลโออออออออ นั่นมันเนโกะนี่!!" ซีรีบวิ่งกลับมาที่เคาน์เตอร์หลังจากไปเสิร์ฟกาแฟให้ลูกค้าเสร็จ
"ดังไปนะซี - -" ไอ้เซนท์มองผมกับซีแบบงงๆ
"เมื่อกี้มึงเพิ่งบอกว่าเป็นนายเอก AV แสดงว่ามึงกับซีดูใช่มั้ย -0-" มันอ้าปากค้างรอบสองครับ ผมขำพลางตบบ่าเซนท์เบาๆ
"มีอะไรกันหรอครับ" รัคกี้เดินออกมาจากหลังร้านด้วยท่าทีงงๆ ซีเอาถาดปิดหน้าพลางก้มหลบใต้เคาน์เตอร์ พนักงานร้านนี้มันจะต๊องกันไปไหนวะครับ - -
"ไม่มีไรหรอก กูไปหาเนโกะก่อนนะ อ่อ ซี..เดี๋ยวไปรับออเดอร์ด้วยแล้วกัน" ผมเดินไปหาเนโกะที่นั่งเปิดดูเมนูของร้านอยู่
"ไง อยากดื่มอะไร"
"ชาเขียวปั่นแล้วกันครับ" ผมกวักมือเรียกซีให้มารับออเดอร์ตามที่บอก ซีเดินมาอย่างกล้าๆกลัวๆพลางหน้าแดง
"ระ..รับอะไรดีครับ"
"กาแฟดำกับชาเขียวปั่น" ผมสั่ง ซีจดลงในกระดาษพลางมือสั่นไป
"ทำไมดื่มกาแฟดำล่ะ ไม่ขมหรอ" เนโกะเท้าคางถาม
"ดื่มจนชินแล้วมั้ง"
"เออ..กาแฟดำน่ะ ขอน้ำตาลแยกนะครับ" เนโกะหันไปสั่ง ซีรีบจดแล้วรีบกลับไปที่เคาน์เตอร์ทันที อะไรจะเขินขนาดนั้น - -
"สั่งน้ำตาลมาทำไม นายจะกินเองหรือไง"
"ไม่บอก"
"อย่ามาใส่ในแก้วฉันแล้วกัน"
"ไม่รู้ล่ะ แต่..ขอบคุณมากนะครับสำหรับวันนี้"
"คราวนี้คงกล้าออกไปเที่ยวแล้วนะ" เนโกะส่ายหัวพลางเอนตัวไปพิงกับพนักเก้าอี้
"คงไม่กล้าเท่าไหร่"
"ทำไมล่ะ"
"กลัว..มั้ง" ผมเอือมมือไปลูบหลังมืออีกคนเบาๆ เขาคงเคยเจอเหตุการณ์เลวร้ายมาสินะ ถึงทำให้กลัวขนาดนี้
"เครื่องดื่มได้แล้วครับ" รัคกี้ยกกาแฟและชาเขียวมาเสิร์ฟแทนซี เพราะเหมือนซีจะมือสั่นไม่กล้าเดินมา ผมก็แอบขำซีอยู่นะ
"ขอบใจมากรัคกี้"
"ยินดีครับผม" รัคกี้ยิ้มแล้วเดินกลับไป ผมคนกาแฟในแก้วแล้วค่อยๆยกดื่ม แต่ดันโดนเนโกะห้ามเอาไว้ก่อน
"เลโอ เดี่ยวก่อนสิ ใส่น้ำตาลก่อน"
"ไม่เอา ไม่ใส่" ผมชูแก้วหนี
"บอกให้ใส่ไงครับ เอามาเดี๋ยวนี้" คงต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันบ้างล่ะ
"งั้นเอางี้ ถ้าฉันดื่มกาแฟที่ใส่น้ำตาลนี่ นายก็ต้องทิ้งความกลัวนั่นซะ โอเคมั้ย" เนโกะเบ้ปากเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าตอบรับ ผมเลยวางแก้วกาแฟลงให้อีกคนใส่น้ำตาลก้อนให้สองก้อน
"ลองดื่มดูน่า จะได้มีรสชาติบ้าง" ผมคนให้น้ำตาลละลายแล้วค่อยๆยกจิบ ..รสชาติมันแปลกๆ ความหวานของน้ำตาลค่อยๆซึมช้าๆ ไม่ถึงกับบาดคอมากนัก เนโกะนั่งขำที่เห็นผมทำหน้าเจื่อนๆ เพราะผมมักจะดื่มกาแฟดำทุกครั้ง แต่กาแฟที่ใส่น้ำตาลนี่..ผมชักเริ่มติดใจแล้วล่ะสิ..
Talk Talk Talk สวัสดี สวีดัด.. 55555
ขอโทษอย่างแรงครับที่หายไปหลายวัน T^T
หลังจากกลับจากต่างจังหวัดก็ไปนู้นนี่นั่นยาวเลย
แถมช่วงนี้เกาหลักำเริบอีก 55555555555
ยังไงก็มาอัพครบ100%แล้วนะ จุ้บๆ
พิมพ์ผิดหรือตกหล่นตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะ
ไรท์แต่งแบบเมาๆมึนๆไปหน่อย
อย่าลืม..เม้นเพื่อนกำลังใจนะครับ (y)
ปล. ไม่สนับสนุนนักอ่านเงา :)
ความคิดเห็น