คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : OS - I hate you, I love you
Name:
Baek
Secret code: B06
Location: South Korea,
Seoul
Missions: ัสัหารผู้เี่ยว้อับประธานาธิบี
“B06 ไ้ยินไหม
ทราบแล้วเปลี่ยน”
“อ่อไ้ยิน
รอำสั่อยู่เล็เป้าหายพร้อมแล้ว เปลี่ยน..”
“รออี 5 นาทีารประุมะบลแล้ว”
วารีเรียวหลี่าลเล็น้อยเมื่อส่อล้อาปืนสไนเปอร์ที่ั้อยู่บน่านฟ้าอึสูที่อยู่ใล้เียับึที่แบฮยอนะ้อทำภาริในวันนี้
พลาเอียหัวเพื่อปรับอศาให้มอเป้าหมายให้ัเนึ้น่อนะเลื่อนอศาปืนให้มาอยู่รุประูไม้บานให่อที่ประุมที่พวนั้นประุมและะ้อออมาทานี้
“เหลืออี 4 นาที”
ริมฝีปาแพึมพำเบาๆ่อนะเอามือเล็อัวเอึ้นมาับปืนแน่นและเอานิ้วสอเ้าไปเรียมะลั่นไลและปิีวินพวนั้นามหน้าที่ทุเมื่อ
และรอเพียเวลาเียวที่ประูไม้บานให่นั้นะเปิออ
“ถ้าพวแไม่เลว
ันไม่้อมา่าพวแ..”
“พวแน่ะ
มันพวโินาิ”
“สมวรายไปะ..
อยู่ไป็หนัโล..”
“สิบวินาทีสุท้าย...”
“10”
“9”
“8”
“7”
“6”
“5”
“4”
“3”
“2”
นิ้วเล็ที่สอเ้าไปที่หมายะลั่นไลารนี้่อยๆเ้าไปทีละนิเมื่อเวลาใล้ถึ
ริมฝีปาแเหยียยิ้มมอลไปอย่าสมเพศที่นน่าสมเพศแบบพวมันะายในไม่้านี้้วยน้ำมืออบยอนแบฮยอน
ที่พวมันเยพัรอบรัวอแบฮยอนนแบฮยอนไม่เหลือใรมาั้แ่เ็ๆ แบฮยอนรอวันนี้มาเนิ่นนาน
วันที่ะไ้ำัพวเวรนี้้วยน้ำมืออัวเอให้สมับที่พวมันทำไว้...
“B06 ไ้ยินไหมอย่าพึ่ยินะ!!”
“ทำไม!
ประูเปิออแล้วพวมันำลัะออมานะ!”
“ปาร์านยอลส่นมาล้อมลอบอ์รลับไว้หมแล้ว”
“ห๊ะ..”
“มันบอว่าถ้าเรายิ
มัน็ะยิและพัอ์รอเรา้วยระเบิ”
“ไอ้สารเลว...”
“ระเบิทำานแล้ว้วย..”
“รับทราบแล้ว B06
พูทุนถอนำลั”
แบฮยอนัริมฝีล่าแน่น้วยวามแ้นเือที่เห็นนที่แบฮยอนหายะปิีวิมาั้นานแสนนาน
เินออมาาห้อประุมนั้นอย่าหน้าระรื่น มือเล็ปล่อยออาปืน่อนะำเ้าหาันแน่นวารีเรียวที่่อยๆแำึ้นมาน่อัวเป็นหยน้ำาเม็ใสไหลลอาบแ้มอแบฮยอนอย่า้าๆ
“ทำไม้อเป็นนาย้วย..”
ปาร์านยอลนายะปป้อพ่อั่วๆอนายไปถึเมื่อไหร่ัน...
ันละเลียนายริๆ...
I hate you, I love you
“ทุอย่าเรียบร้อยีไหมรับุอี้ิ้”
“เราถอนำลัออหมแล้ว
นี้านายแล้วที่ะถอนำลัและเอาระเบินี้ลับไปะ”
“ผมลับแน่
แ่อเอบยอนแบฮยอนเป็นารส่วนัว่อน”
“ะเอแบฮยอนไปทำไมัน
นายไม่ใ่านยอลนเิมอแบฮยอนแล้วนะ”
“ใ่ ผมไม่ใ่านยอลนเิมแล้ว”
“...”
“แ่ผม็ิถึแบฮยอนไม่ไ้หรอรับ”
านยอลยยิ้มเ้าเล่ห์มอหน้าอี้ิ้อย่ามีเลศนัย
่อนะออและเินวน้าหน้าอี้ิ้สอสามที่อนะลวโทรศัพท์มือถือในระเป๋าเสื้อสูทออมาโทรออหาบอี้าร์นสนิท
“อ่อเฮุนเหรอ..”
“ถอนำลัออาที่นี้ให้หมะ
ัารให้เรียบร้อยละ”
“แล้วนาย็สมวรลับไปพร้อมับพวลูน้อนาย”
“ผมบอแล้วไ
ว่าะรอเอแบฮยอน่อน”
“นายนี้มันื้อ้านไม่เยเปลี่ยน”
“แน่นอนรับ”
านยอลยยิ้มมุมปามอหน้าอี้ิ้หัวหน้าอ์รลับแห่นี้ที่ำลัมอานยอลลับมา้วยวามโมโห
านยอลไหวไหล่อย่าไม่ยี่หระ่อนะเินไปนั่ลที่เาอี้หมุนรโ๊ะประุมแนวยาวพลาเอาาไว่ันอย่าสบายและไม่วายียิ้มเยาะเย้ยารทำานที่พึ่ล้มไปเพราะฝีมืออรุ่นน้อนนี้็ือปาร์านยอลนนี้
“โทรบอแบฮยอนหน่อยนะรับว่าให้รีบมา ิถึะแย่อยู่แล้ว..”
“ไอ้..”
“หึ”
านยอลประสานมือไว้บนโ๊ะพลาเอียอยิ้มๆมอไปที่อี้ิ้ที่ำลัหัวเสียหยิบโทรศัพท์มือถือออมาโทรออหาแบฮยอนอยู่
านยอลไม่อยาให้เรื่อทุอย่ามาเป็นแบบนี้แ่ะทำไไ้ละเมื่อทุอย่าเปลี่ยนแปลไป
านยอลเอ็้อเปลี่ยนแปลไป้วยเพื่อวามอยู่รอ ในวารนี้ไม่มีใรีหรือใรเลว
ทุน่าทำหน้าที่ที่ัวเอไ้รับหมอบหมาย็เท่านั้นและผู้เป็นให่็ือนที่ลาแมโที่สุยัไละ
“แบฮยอนใล้ถึแล้ว
ถ้ามาถึแล้วะให้เ้ามาหาละัน”
“รับ”
านยอลานรับเบาๆพลาปรายาไปรอบๆห้อประุมแห่นี้ที่ไม่ไ้เปลี่ยนไปเลยั้แ่านยอลยัเป็นสมาิที่นี้
ห้อที่ถูแ่้วยสีำหมทั้ห้อและเรื่อมือไฮเทที่ถูประับไว้บนเพาน้าบนนั้นอีมูล่าอมัน่ำว่าสิบว่าล้านแน่
านยอลพอะรู้วิธีใ้ห้อนี้อยู่พอวร
แ่ที่หน้าแปลทำไมถึไม่มีใรลบรหัสลับอานยอลที่ะใ้เ้าที่นี้ออะ
“ลืม หรือ
ไม่ิว่าันะลับมาันแน่...”
แร!?
“มีอะไรที่เรายั้อเอัน้วยเหรอ?”
“...”
“ันำไ้ว่าเราไม่วรเอันอีนะ”
“มาแล้วสินะ
แบฮยอนอัน”
“ันไม่ใ่อนาย”
“ให้ายเถอะ
นี้นายลืมอีอันหวานื่นไปไ้ยัไนะ”
“...”
“โธรมาสินะที่ันพัภารินายน่ะ...”
“...”
“อโทษ
แ่ันเห็นนที่ันรัทำร้ายพ่ออันไม่ไ้”
“อย่ามาโหัวเอไปหน่อยเลย
นายไม่ไ้รัันหรอ”
“...”
“เียบทำไมละ
ทำไมไม่พูอื้อ!!”
านยอลลุาเาอี้เินเ้าไปประิัวับนัวเล็ทันที่อนะเอามือหนาอัวเอับใบหน้าเล็และริมฝีปาลไปบยี้ทันที้วยวามโมโหที่แบฮยอนพยายามบอว่าานยอลนนี้ไม่ไ้รัแบฮยอนแล้ว
ริมฝีปาหนาอานยอล่อยๆเปลี่ยนาูบที่แสนเอาแ่ใอัวเอเป็นูบที่แสนอ่อนโยนแทนนำปั้นานัวเล็ที่เมื่อรู่ทุบออานยอล็่อยๆหยุและแปรเปลี่ยนเป็นเาะไหล่อานยอลไว้แทน
เราสอนแลลิ้นันไปมา้วยวามหวยหาเรียวลิ้นที่วัพันและแล้ันไปมานลืมไปโยปริยายว่า่อนหน้านี้ทั้สอมีเรื่ออะไร
“อื้อ!”
านยอลถอูบออมาอย่าอ่อยอิเมื่อแบฮยอนร้อทวเมื่อเริ่มหายใไม่ออาศึประันลมหายใ
แ่ถึอย่านั้นานยอล็ยัอเอวเล็อแบฮยอนไว้แทนและใบหน้าหนาที่ยัไม่ถอยไปไหนไล
วาลมโมอสำรวพิาราใบหน้าหวานรหน้า้วยวามรั่อนะมอเ้าไปที่วาที่สั่นไหวไปมา้วยวามสับสนอแบฮยอน
“นายทำแบบนี้ทำไม”
“ันิถึนาย”
“ไม่มีทา”
“อย่าบอว่าเราไม่ไ้รัันแล้วไ้ไหม..”
“...”
“นาย็รู้ในายี
แล้ว็รู้ใันีนี่แบฮยอน”
“อย่าทำแบบนี้อี”
“ทำไม”
านยอลมอนัวเล็ที่อยู่ในอ้อมแนผละัวออไป่อนะหันหน้าหนีและพูออมา้วยน้ำเสียิะเย็นานั้น
มัน่าเหมือนมีใรเอามีมาปัลลาออานยอล..
“อย่าลืมสิ
ว่าันเลียพ่อนายนาไหนอยา่าพ่อนายนาไหน”
“นายมีวามสุแล้วเหรอที่้อใ้ีวิแบบนี้
แบฮยอนลืมอีแล้วเริ่มันใหม่ไม่ไ้หรอ..”
“...”
“ันรู้ว่าพ่ออันเลวแ่ไหน..
แ่ัน็เห็นนายทำแบบนั้นไม่ไ้เหมือนัน”
“แล้วยัไ เื่อเถอะถึเราเริ่มันใหม่็ไม่มีอะไรีึ้นหรอ”
“มัน้อีแน่”
“ไม่..อย่าหลอัวเอสิ
ลับไปไ้แล้วปาร์านยอล”
“้อบลแบบนี้อีี่รั้นะ”
“ไม่ว่าะรั้ไหนๆ
มัน็ะบแบบนี้แหละ”
“ันะลับ็ไ้
แ่รู้ไว้เลยนะแบฮยอนว่าันรันายแ่นเียว..” านยอลหยุพูพลา้อเ้าไปที่วาเรียวรีนั้น่อนะพู่อ
“ไม่ว่าะี่รั้ที่ะ้อบแบบนี้ัน็ไม่ท้อหรอนะ”
“...”
“ันะทำให้เราสมหวัันให้ไ้ำไว้”
ไม่ว่าะนานแ่ไหนที่แบฮยอนะลับมาอยู่ับานยอลนนี้แ่็ะรอ...
หวัว่าเรื่อทุอย่าะบลในไม่้า...
และแบฮยอนะลับมารัันเหมือนเิมไ้...
END
ความคิดเห็น