คำพูดที่สายไป(โครงการร้อยเรียงเรื่องราว ด้วยรักจากแม่)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากจิตใจของฉัน
แม้มันจะไม่ใช่ความจริง แต่ก็ออกมาจากใจ
และฉันก็หวังว่า...ซักวัน...
ฉันจะบอกคำคำๆนี้กับแม่ได้ก่อนที่จะสายเกินไป...
...เหมือนอย่างในบทความที่ฉันเขียนขึ้นนี้...

ป.ล.เรื่องนี้ฉันอย่างแต่งเตือนใจตัวเองและลูกๆทุกคนที่ทำให้แม่เสียใจแล้วไม่เคยเอ่ยขอโทษกับท่านซักครั้งมันอาจจะไม่สนุกหรือกินใจ แต่มันก็ออกมาจากใจ
ป.ล.2แต่งไปร้องไห้ไป คิดถึงแม่ไป สุดๆเลยฉัน = =

เนื้อเรื่อง

เช้าวันที่อากาศสดใส เสียงนกร้องประสานเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับกำลังร้องเพลง ต้อนรับรุ่งอรุณแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายใน ห้องๆ หนึ่ง ในห้องนั้น 'แม่' กำลัง...ยืนทำอาหารอยู่ กลิ่นหอมหวานของอาหารที่โชยมาแต่ไกล พร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นเคยของแม่ที่เคยเรียกปลุกฉัน มันยังเป็นภาพแห่งความทรงจำที่ฉันมันไม่เคยลืมเลยสักครั้ง... ภาพของแม่ที่ตอนนี้มันเป็นเพียงความทรงจำที่คงเหลืออยู่...ภาพวันวานที่แสนอบอุ่นที่ฉันเป็นคนทำลายด้วยมือของฉันเอง...

...วันนั้นเป็นวันที่อากาศแจ่มใสฉันกับแม่ทะเลาะกันด้วยเหตุผลบ้าๆ ที่ฉันเป็นคนผิด เหตุผลที่ว่า...ฉันไปเที่ยวกับเพื่อนจนดึกดื่นแล้วไม่โทรบอกแม่...วันนั้นฉันจำได้ว่าฉันโกรธแม่มาก ฉันเถียงแม่ด้วยถ้อยคำที่รุนแรงก่อนจะวิ่งหนีขึ้นไปบนห้องพร้อมกับน้ำตาของฉัน ฉันขังตัวเองไว้ในห้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่า แม่ก็กำลังร้องไห้เพราะฉันเช่นกัน แล้วตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่คุยกับแม่เลย ไม่ว่าแม่จะชวนคุยหรือง้อเท่าไหร่ฉันก็ไม่สน เป็นเพราะทิฐิบ้าๆที่ฉันสร้างมันขึ้นมา แต่ก็แปลกนะ..กับคนอื่นไม่ว่าเขาจะทำผิดแค่ไหน แค่เขาขอโทษนิดเดียวฉันกับอภัยให้เขาได้ แต่กับแม่คนที่ฉันรักที่สุดฉันกับไม่ให้อภัย ทั้งๆที่เหตุการณ์นั้นฉันเป็นคนผิด จนกระทั่งเวลาผ่านไปสองวัน แม่ต้องเข้าโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนเพราะโรคเครียด ฉันรู้นะ ว่าแม่ป่วยเป็นอะไร และก็รู้ด้วยว่าท่านมีเรื่องให้เครียดมากมาย แต่ฉันยังทำให้ท่านเป็นแบบนั้นอีก วันนั้นฉันกับพ่อแทบจะเป็นบ้า เพราะอาการของแม่นั้นทรุดหนักลงมามาก ภาพของแม่ในวันนั้นยังคงติดตาและเป็นตราบาปของฉันมาจนถึงทุกวันนี้ ภาพที่แม่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางที่อ่อนแรง วันนั้นแม่ดูซีดเซียวมากหน้าของแม่นั้นแทบจะไม่มีสี ดวงตาที่เคยมองฉันอย่างอ่อนโยนนั้นปิดสนิท และกว่าแม่จะฟื้นก็ผ่านไปตั้งสองวัน และสองวันนั้นฉันแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน แม้ว่าพ่อจะบังคับแค่ไหนก็ตาม แต่พอแม่ฟื้นแล้วท่านกลับอยู่กับฉันและพ่อได้ไม่นาน คำแรกที่ท่านเอ่ยออกมาเป็นคำสุดท้ายที่ฉันได้ยินเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต คำคำนั้นที่ฉันยังคงจำไม่มีวันลืม

“แม่...ขอโทษนะลูก” สิ้นคำนั้นลมหายใจของแม่ก็ค่อยๆหมดลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องของฉันและน้ำตาของพ่อที่หลั่งริน

“แม่คะ แม่จะขอโทษหนูทำไม? ในเมื่อหนูทำผิด หนูต่างหากที่ต้องขอโทษ หนูขอโทษค่ะแม่ หนูขอโทษ แม่ตื่นขึ้นมาสิ!! มาพูดกับหนู!!มาฟังคำขอโทษของหนู!!แม่!!!!!” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้กรีดร้องให้แม่ แต่มันก็สูญเปล่าเมื่อแม่...ไม่มีวันที่ได้ตื่นขึ้นมาฟังอีกแล้ว...ไม่มีตลอดการ...

...คนเรานี่ก็แปลกเวลาอยู่กับคนอื่นแม้เป็นเรื่องที่ผิดเล็กน้อยเราก็เอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างง่ายดาย...แต่กับคนที่รักแล้วคำว่า “ขอโทษ”มันพูดยากยิ่งกว่าอะไร...และคนที่เป็นแบบนั้นส่วนใหญ่ก็มักจะมาขอโทษเมื่อสายไปแล้ว...รีบขอโทษซะนะคะ...สำหรับคนที่มีโอกาสอยู่...รีบทำก่อนที่คนที่เราต้องการขอโทษจะไม่อยู่ฟังคำคำนั้นของเราแล้ว...