Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER II :: กระต่าย กับ บอม :: KIBUM x SUNGMIN >> Part 5 ~END

Part 5

Day 7

 

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่มินจะอยู่ในร่างของกระต่าย มินยังจำคำที่เทวดาบอกกับเค้าได้ดี

 

....วันพรุ่งนี้ตอน 5 โมงเย็น...ทุกอย่างจะกลับกลายเป็นเหมือนเดิม

แต่บอกก่อนว่าเจ้าจะจำเรื่องของกระต่ายไม่ได้...จะจำได้แค่ว่า มีคนบอกเรื่องบอมกับเจ้าเท่านั้นเอง…..

 

และในวันนี้เอง..เค้าจะต้องคุยกับบอมให้ได้ หลังจากที่เค้าไม่สามารถสนทนากับชายหนุ่มได้เลย

 

วันนี้ดูทุกอย่างยังเหมือนวันอื่นๆที่ผ่านมา บอมยังคงพาเจ้ากระต่ายมานั่งกินเค้กที่ร้านเดิม 

แต่จะแตกต่างจากวันอื่นตรงที่...

....ความสนใจนั้นไม่ได้อยู่ที่นอกกระจกอีกต่อไป เพราะความสนใจของบอมกลับมาอยู่ที่เจ้ากระต่ายแทน…

 

เวลาผ่านไปจนถึง 4 โมงครึ่งแล้ว อีกไม่นาน...เราจะได้คุยกันซะทีนะ...

 

หลังจากที่กินเค้กเสร็จ บอมก็เดินออกจากร้านตอน 4.50 น.

บอมเดินอุ้มกรงเจ้ากระต่ายไปตามทางเรื่อยๆ ตามทางเหมือนกับทุกวัน

 

ทันทีที่บอมเดินมาใกล้ถึงสวนสาธารณะ กระต่ายมินก็แกล้งทำดิ้นขลุกขลักอยู่ในกรง

จนบอมต้องหันมาสนใจ เมื่อบอมเปิดประตูกรงมาดูก็ใช้โอกาสนั้นกระโดดหนีแล้ววิ่งหนีเข้าไปในสวนสาธารณะ

บอมตกใจมากที่กระต่ายวิ่งหนีไป จึงรีบวิ่งตามเข้าไปในสวนสาธารณะนั้น แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของเจ้ากระต่าย

 

บอมพยายามหาทุกซอกทุกมุม จนมาถึงส่วนที่เป็นสนามเด็กเล่น

สายตาของชายหนุ่มไปสะดุดเข้ากับใครบางคนที่กำลังนั่งอยู่ที่ชิงช้าที่สนาม

บอมยืนหยุดอยู่ตรงนั้น เมื่อข้างหน้าของเค้า....คนๆนั้น...คนที่บอมเฝ้ามองมาตลอด กำลังนั่งอยู่ที่ชิงช้าข้างหน้าเค้า..

บอมกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนขาจะขยับถอยหลัง ตอนนี้บอมทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ

 

“หาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ”

เสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงที่ทำให้บอมหลุดจากภวังค์ แต่บอมยังคงอ้ำอึ้ง

 

“...”

 

“หาไอ้นี่อยู่หรือเปล่าครับ”

คนตรงหน้าชูสร้อยคอเล็กๆขึ้น ...นั่นมันสร้อยที่เค้าซื้อให้กระต่ายนี่….

สักพักก็มีกระต่ายวิ่งมาหามิน   มินจึงอุ้มมันขึ้น พร้อมกับใส่สร้อยนั้นให้กระต่าย

แล้วหันมาส่งยิ้มให้บอม แล้วพูดขึ้น

 

“เจ้ากระต่ายตัวนี้บอกผมว่า...คนที่ให้สร้อยเส้นนี้มาเป็นคนใจดีมากๆเลยครับ

ทุกๆวันเค้าจะเดินไปที่ร้านกาแฟกับเจ้ากระต่ายนี่ เพื่อไปรอใครบางคน

คุณรู้หรือเปล่าครับ ว่าเค้าไปรอใคร...คนๆนั้นคือผมเองแหละ...

ทั้งๆที่คนๆนั้นมารอผมทุกวัน แต่ผมก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเค้าถึงไม่เข้ามาทักผมสักที

หรือเพราะว่าตอนนี้เค้าไม่อยากรู้จักผมแล้วก็ไม่รู้ซิ”

มินพูดยาว โดยที่บอมไม่ได้ตอบโต้ซักน้อย

 

“เอ่อ...”

บอมยังคงอ้ำอึ้ง...

 

“เฮ้อ...สงสัยเค้าคงไม่อยากรู้จักผมจริงๆ เพราะขนาดผมพูดกับเค้า เค้ายังไม่พูดกับผมเลย

ไปเถอะเจ้ากระต่ายเราไปกันดีกว่า”

แล้วมินก็ทำท่าจะเดินไป แต่...

 

“เดี๋ยวครับ....เดี๋ยว...”

เสียงที่ขาดช่วงไป มินหันมามอง

 

“คือ....ผม..ผม...ชื่อ...”

 

“ผมชื่อซองมิน....ลี ซองมินครับ...คุณชื่ออะไรหรอ”

มินเป็นฝ่ายแนะนำตัวซะเอง แถมยังถามบอมอีก

 

“บอมครับ...คิม คิบอม”

ตอบออกไป...เค้าตอบมินไปแล้ว

 

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

แล้วมินก็เข้ามากอดบอมไว้ ตอนแรกบอมก็ตกใจจนตัวแข็งไปเลย

แต่..กลิ่นนี้...สัมผัสแบบนี้...ทำไม...มันเหมือนกับเค้าคุ้นเคย.....ทำไมถึงรู้สึกคุ้นอย่างนี้นะ...

 

…นี่ใช่มั้ย ความอบอุ่นที่ผมหามานาน...ความอบอุ่นของคนที่รักกันมันเป็นอย่างนี้เอง

...ขอบคุณนะครับคุณเทวดา...ผมหาคนของผมเจอแล้ว...

มินคลายกอด ก่อนถามบอมว่า...

 

“แล้วไม่มีอะไรจะบอกเราหรอ บอกกับเจ้ากระต่ายมันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ”

มินทำบอมเหวอ นั่นซิ...กระต่ายมันช่วยทำให้สมหวังไม่ได้นี่…แต่จะให้พูดอะไรล่ะ

 

“เอ่อ....”

 

“เฮ้อ..เอาไว้นึกออกค่อยมาบอกเราก็ได้ งั้นต่อจากนี้ถ้าเจอเรา อย่าลืมมาทักเรานะ..บอม”

สรรพนามทำเอาบอมเขิน มินยิ้มให้ก่อนเดินหันหลังกลับ

 

แต่บอมเรียกไว้ก่อน

 

“มินครับ...เอ่อ..เป็นแฟนกับผมนะ”

พูดไปแล้ว..บอมพูดไปแล้ว...มินหันมาทำหน้าอึ้งๆ ไม่นึกว่าบอมจะกล้าพูด

ส่วนบอมตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้..

 

“เอ่อ..ผม....เอ่อ....”

 

“...”

มินรอฟัง

 

“เอ่อ...ความจริงมันอาจจะเร็วไป งั้นมินอย่าคิดมาเลยนะ....เหอะๆ”

พูดออกไปเพราะเพิ่งนึกได้ว่า เค้าเพิ่งจะกล้าคุยกับมินเมื่อกี้นี่เอง

 

“ตกลง มินจะเป็นแฟนกับบอม”

มินตอบรับอย่างยินดี 

 

ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ซินะที่เค้าหามานาน....ขอบคุณอีกครั้งนะครับคุณเทวดา...

 

“เราเชื่อว่าบอมจะดีกับเรา เพราะบอมก็คอยมองเรามาตลอดไม่ใช่หรอ”

ส่งยิ้มให้บอมอีกครั้ง   แล้วก็ต่างคนต่างเขิน ก่อนที่บอมจะเดินเข้ามาจับมือมิน

แล้วในครั้งนี้ความไม่คาดฝันก็ทำให้สองคนมารักกัน แล้วสิ่งที่เคยมองข้ามไปก็คือสิ่งที่ตามหามานาน

...ขอให้โชคดีนะ.....

 

...น่าแปลกนะครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมรับเป็นแฟนกับบอม...ผมรู้แค่ว่า

มีใครบางคนมาเล่าให้ผมฟังว่า เค้าแอบมองผมมาตลอด มารอผมทุกวัน 

แค่เพียงหวังจะได้เห็นหน้าผม เค้าก็พอใจแล้ว

แปลกนะครับ...ที่ผมจำไม่ได้ว่าใคร...แต่ผมกลับเชื่อ....ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน....

.............................................ลี ซองมิน.........................................

 

+++แถม+++

 

ที่ร้าน ‘B-Bear’

 

วันนี้บอมกับมินมากินเค้กที่ร้านเดิม

ดูแล้ววันนี้บอมดูสดใสร่าเริงกว่าทุกวันจนทุกคนต้องแซว

 

“แหม..วันนี้พี่บอมดูสดใสจังนะครับ...เป็นเพราะอะไรนะ”

อนยูแซวคนแรก

 

“ไม่รู้หรออนยู ก็คนเค้ากำลังอินเลิฟ...คริๆ”

เย่หันไปหัวเราะ คิดคักกับอนยู

 

“ทำเป็นแซวผมไปเถอะครับ เอาไว้พี่เย่มีบ้างผมจะแซวบ้าง”

บอมหันไปบอกอย่างขำๆ

 

“อย่างพี่น่ะหรอ ใครมันจะมาสน พี่ขอแต่งงานกับแป้งเค้กในครัวยังดีซะกว่า”

เย่ทำเอาคนขำกันทั้งร้าน

 

“เออ..แล้วชั้นจะคอยดู ระวังนะ เดี๋ยวอยู่ดีๆปุ๊บปับมีขึ้นมาละ แป้งขนมเค้กจะเป็นม่ายได้นะ..55”

คังอินแซวเย่บ้าง

 

“ทำเป็นพูดไปเถอะแก แกก็เถอะเมื่อไหร่จะมีนางฟ้ามาโปรดหรอ ระวังนะแม้แต่แป้งขนมเค้กก็จะไม่เอาแก”

เย่ตอกกลับซะคังแทบล้มทั้งยืน...เล่นเอาขำกันท้องขำ

 

แต่นั่นหล่ะ บางสิ่งที่อยากให้มามันกลับไม่มา

แต่บางอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวก็กลับมา....

นี่แหละชีวิต...มันไม่แน่ไม่นอน....ฮ่าๆ



~THE END CHAPTER II :: กระต่าย กับ บอม :: KIBUM x SUNGMIN~


.....................................................


:: TALK ::

จบไปแล้วจ้าอีก Chapter นึง  ชอบกันหรือเปล่า  ค่อนข้างจะสั้นนะ 5 ตอนก็จบแล้ว

สำหรับตอนต่อไปจะเป็นคู่ของใคร  แล้วเทวทึกจะทำอะไรอีก....ก็รอลุ้นกันนะ...

แต่ใครที่รู้แล้วก็อุบไว้ก่อนนะ...ตอนนี้กำลังนั่งปั่นให้อยู่นะจ๊ะ..

ทั้งที่นี่  แล้วก็ที่มาจากบอร์ด Suju ด้วยนะ.....

ตอนนี้ลาไปก่อนนะ...ไว้เจอกันตอนหน้าจ้า