Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER III :: หนุ่มจิ๋ว กับ นายแว่น :: KYUHYUN x RYEOWOOK >> Part 2

Part II

 

“คุณ..คยูฮยอน คุณคยูฮยอนหรอครับ”

อุคเดินมาใกล้ๆ เมื่อรู้ว่าเป็นใคร

 

“ก็ชั้นน่ะซิ แล้วทำไมนายมาอยู่ในนี้ล่ะ”

คยูฮยอนถามพร้อมกับหันมองไปทั่วห้องมืด

 

“ก็....ฮือ...”

ไม่ทันได้พูดอะไร อุคก็ร้องไห้ออกมา ทำเอาคยูปวดหัวจี๊ด.

 

“นี่มัวแต่ร้องไห้แล้วจะรู้เรื่องกันมั้ยเนี่ย..เงียบเดี๋ยวนี้นะ...คุยให้รู้เรื่องก่อนดิ”

คยูชักหงุดหงิด

 

“ฮึก...ก็ผมถูกเอามาขังไว้ที่นี่...ผม..ฮึก..ออกไปไม่ได้..”

พูดไปก็สะอื้นไป...

 

“ทำไมนายมันเหยาะแหยะอย่างนี้นะ ยอมให้คนอื่นเค้าแกล้งได้ยัง ไม่สู้เค้าล่ะ

ไม่ได้เรื่องเลยนะนายเนี่ย   เดี๋ยวชั้นลองหาทางแล้วกัน”

คยูบ่นใหญ่โต ก่อนมุดออกไปข้างนอกเพื่อดูว่า จะจัดการยังไงดี

แต่ก็ต้องผงะ เมื่อออกมาเจอกับแมวยักษ์เข้า

 

“นายเป็นเพื่อนเรียวอุคนี่”

..หา...แมวพูดได้...

 

“กะ....แกพูดได้ด้วยหรอ”

คยูตกใจ...แต่ก็ถามไป

 

“ช่างเหอะ....แต่เรียวอุคอยู่ข้างในใช่มั้ย”

เจ้าแมวหันกลับไปเกาประตูอีกครั้ง

 

“นี่แกทำอะไรน่ะ เกาประตูทำไม”

คยูเห็นเจ้าแมวเกาประตูก็ถามขึ้น

 

“ชั้นจะช่วยเรียวอุค ที่เค้าต้องมาถูกขังเพราะเค้าเอาอาหารมาให้ชั้น

ถ้าเค้าไม่มา เค้าก็ไม่ต้องโดนขังแบบนี้”

เจ้าแมวพูดจบก็เกาประตูต่อ

 

คยูฟังแล้วก็รู้สึกยังไงบอกไม่ถูก...

จริงๆแล้ว ถึงเค้าจะอยู่ห้องเดียวกับอุค ต้องนั่งข้างกันด้วยซ้ำไป แต่เค้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอุคสักนิด

นี่คงเป็นเรื่องแรกที่รู้มั้ง...ว่านายแว่นเป็นคนใจดีเอาอาหารมาเลี้ยงแมวจรจัดแถวนี้

 

“หยุดๆ หยุดได้แล้วเกาไปก็ช่วยอะไรไม่ได้..แกช่วยพาชั้นไปที่นึงได้ป่ะ

ชั้นพอจะนึกออกว่าจะช่วยนายแว่นยังไง”

คยูยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนให้เจ้าแมวพาเข้าไปที่หนึ่ง...ห้องภารโรง...

 

เมื่อมาถึงคยูก็สอดส่องหาเป้าหมาย...กำลังแอบนอนอยู่ซินะ..

 

“นี่ๆ แกเห็นพวงกุญแจที่ห้อยอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า ไปเอามันมานะ พยายามให้

ลุงภารโรงเห็นด้วยล่ะแล้วก็วิ่งไปที่ห้องนั้นเลยนะ”

แล้วคยูก็ปีนลงมาจากตัวเจ้าแมวแล้วคอยดูผลงาน

 

เจ้าแมวไม่รอช้าวิ่งไปที่พวงกุญแจนั้นทันที ก่อนปลุกภารโรงที่แอบหลับอย่ด้วยการกระโดดใส่

 

“ว๊าก...อะไรว่ะคนจะนอน   อ้าวเฮ๊ย..แล้วนั่น...เอามานะไอ้แมวบ้า”

ลุงภารโรงวิ่งตามเจ้าแมวไปทันที..คยูเองก็เช่นกัน 

แต่เพราะตัวเล็กแค่นี้ทำให้ระยะทางมันช่างห่างไกลเหลือเกิน..

 

เจ้าแมววิ่งเอาพวงกุญแจมาทิ้งไว้หน้าห้องเก็บอุปกรณ์แล้วก็วิ่งหนีไป

ทางด้านลุงภารโรงที่ค่อยๆวิ่งตามมา มาถึงห็หอบเป็นการใหญ่

 

“ไอ้แมวบ้าไปไหนแล้วล่ะเนี่ย แฮ่กๆ....อ้าว..เอากุญแจมาทิ้งไว้นี่นี่เอง”

ลุงภารโรงก้มลงเก็บพวงกุญแจที่ตกอยู่ก่อนจะหันหลังกลับ

ก่อนได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

ทางด้านอุค ที่นั่งรออยู่ภายในห้องเมื่อได้ยินเสียงคนมาก็ดีใจมา ส่งเสียงเพื่อให้คนข้างนอกรู้ว่าเค้าโดนขังอยู่

 

“ช่วยด้วยครับ ใครอยู่ข้างนอกช่วยผมที ผมอยู่ในนี้”

อุคทั้งส่งเสียงทั้งทุบประตู

 

“เอ๊ะ...เสียงใคร มีคนอยู่ในนี้มั้ยครับ”

ลุงภารโรงหันไปที่ประตูแล้วตะโกนถาม

 

“มีครับ ช่วยผมด้วย ผมอยู่ในนี้”

อุคตอบกลับไปอย่างดีใจ

 

“อ่า..รอลุงแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวลุงเปิดให้”

สักพักประตูก็ถูกเปิดออก สภาพของอุคดูมอมแมมไปหมด

 

“ทำไมไปอยู่ในนั้นล่ะครับ ถ้าผมไม่ผ่านมาล่ะแย่เลย นี่คงโดนเพื่อนแกล้งล่ะซิ

เด็กสมัยนี้มันยังไงนะ ถ้าลุงเป็นพ่อเป็นแม่จะตีให้ก้นลายเลย กลับบ้านเถอะครับเย็นแล้ว

ที่บ้านเป็นห่วงแย่แล้ว”

แล้วลุงภารโรงก็หันหลังกลับไป

 

“ขอบคุณมากนะครับคุณลุง”

เมื่อออกมาได้แล้วอุคก็หันซ้ายขวาเหมือนกำลังหาอะไรอยู่สักอย่าง

 

“นาย..แฮ่ก...ออก...ออกมาได้แล้วหรอ..แฮ่ก”

อุคหันไปตามเสียงก็เห็นคยูนั่งหมดแรงหอบเป็นการใหญ่

 

…เกิดมาไม่เคยวิ่งไกลขนาดนี้เลยเนี่ย...เหนื่อยเป็นบ้า....

 

“ขอบคุณมากนะคุณคยู ไม่ได้คุณช่วยผมคงต้องติดอยู่ที่นี่จนเช้า”

อุคขอบคุณด้วยใจจริง

 

“แน่หล่ะ...นายติดหนี้บุญคุณชั้นแล้วนะจะบอกให้..นายต้องชดใช้ที่ทำให้ชั้นเหนื่อยขนาดนี้ด้วยรู้มั้ย”

คยูเป็นเรื่องเป็นราว

 

“เอ่อ แล้วจะให้ผมทำอะไรล่ะครับ”

อุคถามไปเสียงเบา

 

“ไม่รู้ ยังนึกไม่ออก แต่ตอนนี้นายต้องพาชั้นกลับบ้านนายด้วย ขอตั้งหลักก่อน

ตัวเล็กแค่นี้กลับบ้านไปคงจะลำบาก ไม่มีใครอยู่ซะด้วย”

 

“ครับได้ครับ”

อุคตอยรับโดยดี

 

“เอาชั้นใส่กระเป๋านายไปด้วย เหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย”

คยูเริ่มใช้อุค

 

“ครับๆ”

แล้วอุคก็อุ้มคยูแล้วเอาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อแล้วก็รีบกลับบ้านเพราะตอนนี้มันเริ่มมืดเต็มทีแล้ว

 

“ในที่สุดเจ้าก็เจอกันอีกครั้ง คราวนี้ เจ้าจะไม่มีทางมองข้าม เรียวอุค ไปได้เหมือนที่ผ่านมาแน่ๆคยูฮยอน”

เสียงของแมวที่อยู่ก็แปลงร่างกลับมาเป็นเทวดาทึกที่เฝ้าสังเกตการณ์มาตลอดดังขึ้น

ก่อนจะหายตัวไปเพื่อเตรียมคิดแผนต่อไป

 

...........................................................................

 

เมื่ออุคเดินกลับมาถึงบ้านก็เดินขึ้นชั้นบนทันที

โดยไม่คิดจะเปิดไฟภายในบ้านเลยสักดวง เมื่อถึงห้องก็วางกระเป๋าลงก่อนจะวางคยูลงกับโต๊ะเล็กกลางห้อง

 

“ตามสบายนะครับ ผมขอไปนอนก่อน”

แล้วอุคก็เดินไปนอนบนเตียงทันที ปล่อยให้คยูยืนงงอยู่ตรงนั้น

 

“นี่นายแว่นเดี่ยวซิ จะไม่คุยอะไรกันเลยหรอ นายแว่น”

เมื่อเห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาจากร่างเล็ก คยูเลยตัดสิ้นใจเดินตรงดิ่งไปที่เตียง

แล้วปีนขึ้นไปด้วยความยากลำบาก (ก็ตัวสั้นแค่นั้นนี่..)

เมื่อปีนขึ้นมาได้ก็กระโดดไปที่โต๊ะข้างเตียงแล้วเปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อนกระโดดกลับมาที่เตียงอีกครั้ง

 

แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร คยูก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ที่เล็ดลอดออกมา

 

....เฮ้อ...ร้องไห้อีกแล้วซิท่า...

 

“นี่นายแว่น จะร้องไห้ไปทำไม ไหนๆก็ออกมาได้แล้วน่า หยุดร้องได้แล้ว”

พอได้ยินดังนั้นอุคก็ลุกขึ้นนั่งกอดเข่า สภาพที่มอมแมมอยู่แล้ว บวกกับ ผมเผ้ายุ่งเหยิง

ตาบวมเนื่องจากคงร้องไห้หนัก...ตอนแรกก็อยากจะด่าอยู่หรอก...แต่พอเห็นสภาพแล้ว..

 

…ใครจะไปด่าลง...

 

“พอแล้วๆ...นายดูสภาพตัวเองดิ อย่างกะลูกหมา ไปๆ ไปอาบน้ำซะ ชั้นเห็นแล้วทนไม่ได้”

คยูทำเป็นไล่อุคไปอาบน้ำ แต่จริงๆไม่ร็จะทำไงมากกว่า ไปอาบน้ำให้สบายตัว..

..บางทีจิตใจอาจจะดีขึ้นบ้างก็ได้.....

 

อุคนั่งเช็ดน้ำตาสักพักก็เดินไปอาบน้ำตามที่คยูบอก(สั่ง)

คยูนั่งถอนหายใจก่อนที่จะมองไปรอบๆห้อง 

...ห้องของเจ้าแว่นมันก็น่ารักดี...แต่ไม่เหมาะกับเจ้าแว่นเลยนะเนี่ย..

…เหมาะกับคนหน้าตาน่ารักๆมากกว่า..

 

หลังจากที่สำรวจห้องได้ไม่นาน คยูก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆประตูเปิดห้องออก

 

“อุค อ้าวไม่อยู่หรอ อาบน้ำมั้ง เดี๋ยวมาใหม่ก็ได้”

เสียงใส โผล่มาพร้อมใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ชนิดที่ว่า คยูมองตาค้างเลยทีเดียว

 

..คนอะไรน่ารักเป็นบ้า...แล้วทำไมอยู่บ้านเดียวกับนายแว่นอ่ะ..

..หรือจะเป็นเพื่อน พี่ น้อง...ใครอ่ะ..อยากรู้.....

 

หลังจากที่มินเข้ามา แล้วออกไปพร้อมกระชากใจคยูไปด้วยแล้วนั้น

คยูก็แทบจะอยู่ไม่ติดที่ นั่งรอ ยืนรอ ให้อุคออกมาจากห้องน้ำซะที

เค้าจะได้ถามว่า คนน่ารักคนเมื่อกี้เป็นใคร...

 

แต่ยิ่งรอก็ยิ่งนาน...ไม่รอมันแล้ว...เข้าไปถามมันเลยดีกว่า...


............................................

To Be Continue.....

............................................

อ่านแล้วช่วยเม้นท์ด้วยจ้า.....

ขอบคุณมากๆจ้า.....

แล้วเราก็ไปปั่นฟิคต่อ