Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #19 : CHAPTER III :: หนุ่มจิ๋ว กับ นายแว่น :: KYUHYUN x RYEOWOOK >> Part 7

Part VII

 

“อุค เราขอนะ เราทนไม่ไหวแล้ว...เราชอบอุคนะ”

เมื่อพูดจบคยูก็ก้มลงซุกไซร้คอขาวทันที...

 

“คยู...หยุด...นะ..ฮึก..ฮึก”

ได้ยินอย่างนั้นคยูก็หยุดทันที

 

“อุค เราขอโทษ”

คยูดึงอุคเข้ามากอดไว้...ทำให้อีกคนร้องไห้หนักกว่าเดิม...

 

“อุคอย่าร้องเลยนะ...คยูขอโทษ”

 

“คยู...ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ..ฮึก”

อุคถามไปทั้งๆที่ยังไม่เลิกร้องไห้

 

“ก็เพราะเราชอบอุค แต่ถ้าอุคไม่ชอบเราก็จะไม่ทำ”

คยูพูดจบก็ออกห่างอุคทันที แต่อีกคนยังจับเค้าไว้

 

“คยูชอบอุคจริงๆหรอ”

ถามออกไปเสียงเบา

 

“ชอบซิ..อุคไปรู้หรอ..เราได้รู้อะไรเกี่ยวกับอุคมาเยอะแยะ...มันทำให้เราหลงรักอุคอย่างช่วยไม่ได้

แล้วเราก็ไม่อยากให้คนที่เรารักต้องร้องไห้...เพราะใบหน้านี้มันเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า

รอยยิ้มที่มันมักทำให้เรายิ้มตามยังไงล่ะ”

คยูยิ้มบางๆให้อุค 

 

ทางด้านร่างบางได้ยินดังนั้นก็เงียบไป ร่างบางเงียบไปสักพักก็พูดขึ้น

 

“คยูสัญญาได้มั้ยว่า...จะไม่ทำให้เราเจ็บ”

พูดเสียงเบา แถมยังก้มหน้าก้มตาอีก จนคยูแทบไม่ได้ยิน

 

“อุคว่ายังไงนะ เราได้ยินว่า อุค...”

คยูไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่

 

“ได้ยินยังไงก็อย่างนั้นแหละ”

>////<

 

คยูเหวอไปสักพัก ไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินมา

 

นี่อุคให้เค้าทำจริงๆหรอ...

 

“งั้น...เราเริ่มล่ะนะ”

คลิกอ่าน

ตอนนี้อุคหลับไปแล้ว อาจเป็นเพราะเหนื่อยอ่อน

คยูกอดร่างบางไว้หลวมๆด้วยความรัก ก่อนพูดประโยคที่อีกคนคงไม่ได้ยิน

 

“ราตรีสวัสดิ์นะ ที่รักของผม”

 

..............................................................

 

เช้าวันที่ 8

 

เช้าวันใหม่ที่สดใสได้เริ่มขึ้นวันนี้ซองมินตื่นมาแต่เช้าเหมือนทุกวัน

แต่...

...แปลกจัง..ทำไมอุคยังไม่ตื่นนะ...

 

มินเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ตรงไปที่ห้องของน้องชาย ก่อนเคาะไม่ดังนัก

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

“อุคตื่นหรือยัง...สายแล้วนะ...อุคเป็นอะไรหรือเปล่า”

 

“ครับ...พี่มิน...พี่มินไปเรียนเถอะครับ.....ผม...ไม่ค่อยสบายครับ”

เสียงของอุคดังมากจากข้างในห้อง...

 

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า...เปิดประตูให้พี่หน่อยซิ”....

มินอยากเข้าไปดูอาการของน้องชายแต่ห้องมันล๊อคนี่

 

“ผมไม่เป็นไรมากครับ แค่มึนๆสงสัยเมื่อคืนนอนดึกไปน่ะครับ”

 

“อืมๆ..งั้นพักผ่อนนะ....มีไรโทรหาพี่ล่ะ พี่ไปเรียนก่อนนะ”

มินเดินลงไปข้างล่าง เมื่อเดิรออกไปที่หน้าประตูก็ฌจอรองเท้าใครวางอยู่

 

“นี่รองเท้านักเรียนของใครเนี่ย...สงสัยจะเป็นเพื่อนอุค”

แล้วมินก็เดินออกจากบ้านไป โดยที่ไม่ได้สงสัยอะไรแต่อย่างใด

 

แต่มินจะรู้มั้ยว่าเจ้าของรองเท้าคู่นั้น..ได้กลายมาเป็นน้องเขยของตนเองแล้ว...

 

......................................................

 

ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 10 นาทีก่อนที่ห้องอุค

 

“อืม...”

เสียงที่แสดงให้รู้ว่าคนที่ก่อนหน้านี้นอนสงบนิ่งได้ตื่นขึ้นแล้ว

ดวงตาเล็กค่อยๆกระพริบปรับให้เข้ากับแสงสว่างยามเช้า

 

“คะ...คยู”

อุทานชื่ออีกคนออกมา แม่หันไปพบว่าใบหน้าของอีกคนห่างจากตัวเองไม่ถึงคืบ

แถมยังนอนกอดเค้าไว้ซะด้วย

 

“อืม...ตื่นแล้วหรออุค…นอนต่อเถอะ”

เสียงพูดงึมงำดังขึ้นเบาๆ กอดที่จะนอนต่อและกอดร่างบางให้กระชับมากขึ้น...

 

“คยู...เราต้องไปโรงเรียนนะ”

ดันอีกคนเบาๆ แต่มีหรือคยูจะยอมปล่อย

 

“จะไปไหวหรอ...ไม่เจ็บหรอ..ก็เมื่อคืน”

ตั้งใจถามให้อีกคิดตาม...ผลคืออีกคนหน้าแดงหมด...>////<

 

“ไม่ต้องไปหรอกนะ หยุดวันนึงไม่เป็นไรหรอก”

ว่าจบก็ขยับมานอนหนุนอุคซะงั้น

 

“นี่..มันหนักนะ...ลุกไปซิ”

สงครามย่อมจึงเกิดแต่เช้า

 

คยูคงไม่รู้ตัวว่าทำให้ชีวิตอุคที่เคยมืดมน ค่อยๆมีสีสันขึ้นอย่างช้าๆ

และอุคเองก็คงไม่รู้ว่าทำให้คยูได้มองเห็นโลกในอีกมุมมองนึง อย่างที่เค้าไม่เคยคิดสนใจจะมองมันมาก่อนเลย

 

แต่สักพักทั้งสองก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง

 

“อุคตื่นหรือยัง...สายแล้วนะ...อุคเป็นอะไรหรือเปล่า”

เสียงของซองมินดังขึ้น อุคทำหน้าเลิกลัก ทำอะไรไม่ถูก คยูจึงกระซิบเอาๆ

 

“...บอกไปซิว่าอุคไม่สบาย”

อุคพยักหน้ารับ....

 

“ครับ...พี่มิน...พี่มินไปเรียนเถอะครับ.....ผม...ไม่ค่อยสบายครับ”

อุคตอบมินไป แล้วรอฟังคำตอบ

 

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า...เปิดประตูให้พี่หน่อยซิ”....

โชคดีที่ประตูห้องถูกล๊อคไม่งั้น....บ้านได้แตกแต่เช้าแน่ๆๆ

อุคหันไปถามคยูว่าจะทำไงดี

 

“...บอกว่าไม่เป็นไรมาก คงนอนดึก...อืมๆ”

อุคพยักหน้ารับอีกครั้ง แล้วตอบมินไป ตามที่คยูบอก

 

“ผมไม่เป็นไรมากครับ แค่มึนๆสงสัยเมื่อคืนนอนดึกไปน่ะครับ”

 

“อืมๆ..งั้นพักผ่อนนะ....มีไรโทรหาพี่ล่ะ พี่ไปเรียนก่อนนะ”

มินคงเดินไปแล้ว สองคนให้ห้องถอนใจกันเฮือกใหญ่ ...นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว...

 

“เกือบไปแล้วซิ”

อุคพูดขึ้น

 

“ไม่เห็นเป็นไร ถ้าพี่ของอุคเข้ามา คยูจะได้ฝากตัวเป็นน้องเขยซะเลยไงล่ะ”

คยูพูดแถมทำหน้าทะเล้นใส่

 

“ทำเป็นพูด กล้าให้จริงเถอะ”

พูดหมุบหมิบอยู่คนเดียว แต่คยูก็ได้ยินอูยู่ดีแหละ

 

....เอาไว้เจอกันจังๆก่อนเถอะ จะฝากตัวเป็นน้องเขยจริงๆให้ดู...

 

“ไปอาบน้ำดีกว่า ไม่คุยกับคยูแล้ว”

ทำท่าจะขยับลุกไปอาบน้ำ แต่คำพูดของคยูเบรกไว้...

 

“เดินไหวหรอ เดี๋ยวล้มไปลูกคยูก็แท้งพอดีซิ”

พูดไปเพราะเป็นห่วง แต่ก็ขอแกล้งหน่อย

(ไรท์เตอร์ – เล่นแบบนี้เอามีดมาแทงไรท์เตอร์เลยก็ได้)

 

“บ้าหรอ ลูกอะไรเล่า”

หันมาค้อนเข้าให้...บ้าพูดไรก็ไม่รุ...

 

คยูขยับดึงให้อีกเอนมาพิงตน แล้วกอดไว้หลวมๆ

 

“ทำไม เมื่อคืน..อุคถึงยอมคยูล่ะ”

อยู่ๆคยูก็ถามขึ้นมา

 

“...”

 

“ว่าไงล่ะ อุคตอบคยูหน่อยซิ”

อีกคนยังคงไม่ยอมตอบ คยูจึงยื่นหน้าไปใกล้ๆ

 

...อุคหน้าแดงไปหมดแล้วนี่...

 

“อุค...ทำไมไม่ตอบคยูอ่ะ”

คยูยังตื้อไม่เลิก

(ไรท์เตอร์ – เซ้าซี้จริงเจ้ากี้นี่..อุคเขินหมดแล้ว)

 

“ก็..อุคไม่รู้จะตอบยังไงนี่...น่าอายจะตาย”

ยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเป็นการใหญ่ คยูยิ้มให้ท่าทีเขินอายของอีกคน

 

“จริงๆ อุคก็มีใจให้คยูเหมือนกันใช่ล่ะ”

ถ้าไม่บอกคยูถามเองก็ได้...

 

คำตอบ คือ..การพยักหน้าของอีกคน

เท่านั้นคยูก็ถึงกับยิ้มหน้าบาน ถามต่อๆ

 

“อุคชอบตอนที่คยูตัวเล็กใช่มั้ยล่ะ”

..คริๆ..ต้องใช่แน่ๆ..แต่

 

.อุคส่ายหน้า...

 

“อ้าว แล้วชอบคยูตอนไหนอ่ะ”

..นั่นดิ...

 

“อุคชอบคยูตั้งแต่วันปฐมนิเทศต่างหากล่ะ”


.........................................................................

To Be Continue..........

...........................................................................

มาลงให้แล้วนะ น่ากลัวจริงๆมีตามไปทวงด้วย  ฮ่าๆ

แต่ไม่ว่ากันเนอะ เพราะว่าคนอ่านติดตามหรอกเนอะถึงได้ทวง

ต้องขอบพระคุณเป็นอย่างสูงค่ะที่ชอบกัน

มันยังไม่จบนะอิอิ

แต่ตอนหน้าจบแน่ๆจ้า...

เจอกันต่อหน้านะ (เรื่องนี้ไรเตอร์เขียนจบแล้วจ้าไม่ต้องห่วง)