ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : CHAPTER IV :: สาวแก้มป่อง กับ หนุ่มจอมตื้อ :: SIWON x YESUNG >> Part 8
Part VIII
วันที่ 5
วันนี้เฮตื่นขึ้นมาไปทำงานที่ร้านตามปกติ
แต่ดูเหมือนวันนี้เฮจะดูเหม่อๆ เอาแต่นั่งมองไปนอกร้าน
“วันนี้หายไปไหนนะ”
เฮกำลังนึกถึงใครบางคน และตอนนั้นคังที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้าน
เห็นท่าทางของเฮ ก็เลยเดินเข้ามาทัก
“เฮ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูเหม่อๆล่ะ”
คังเดินมาสะกิดทำเอาเฮสะดุ้ง
“หา อะไรหรอ เมื่อกี้พี่คังว่าไรนะค่ะ”
(ไรเตอร์ - ดูท่าเย่จะติดคำว่าค่ะไปซะแล้วนะ)
คังเห็นท่าทางเฮเลยสงสัยเข้าไปใหญ่
“พี่ถามว่าเฮเป็นอะไร ทำไมเหม่อๆ แล้วมองอะไรนอกร้านน่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
คังทำท่ามองไปนอกร้านบ้าง ดูว่าเฮมองอะไร
“เอ่อ ไม่มีไรหรอกค่ะ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
เฮตอบกลับไป
“อ่อหรอ เออ แต่พี่ว่า...เฮทำเหมือนมองหาใครเลย ไม่ได้มองหาใครอยู่ใช่มั้ย
เออ แต่ว่าไปแล้ว วันนี้วอนมันไม่โผล่หัวมาเลยแฮะ มิน่าล่ะร้านเงียบๆ”
คังพูดขึ้น ก่อนเดินไปหาหนังสือพิมพ์อ่าน
แต่คนที่นั่งอยู่ซิ พอได้ยินคังพูดขึ้นมาแบบนั้น
ก็เพิ่งมารู้ตัวว่า ...ตัวเองกำลังมองหาใครอยู่จริงๆ...
...นี่เรามองหาตาบ้านั่นทำไมเนี่ย...อย่าบอกนะว่าเราหลงชอบตาบ้านั่นไปแล้วเนี่ย...
…นายบ้าไปแล้วแน่ๆ เยซอง .....
เฮตกใจกับความคิดของตัวเอง สรุปว่าวันนั้นเฮก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรสักเท่าไหร่เลย
ดีที่คนไม่เยอะมากนัก เลยยิ่งทำให้เฮมีเวลาคิดทั้งวัน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนมาถึงเวลาปิดร้าน เฮก็เดินกลับบ้านตามปกติ
ขณะที่กำลังเดินกลับบ้านอยู่นั้น เฮก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนเดินตามเค้ามา
เฮรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย จึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่จู่ๆก็มีคนวิ่งมาดักข้างหน้า
“จะไปไหนจ๊ะน้องสาว รีบเดินไปไหนหรอจ๊ะ”
ชายแปลกหน้าสองคนเดินมาดักหน้าเฮไว้ เฮจึงหันหลังกลับ แต่ก็เจอกับชายอีกคน
“ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อยชั้นจะรีบไป”
เฮตัดสินใจเดินกลับไปทางเดิม แต่ชายแปลกหน้าอีกคนก็ยังขวางไว้
“รีบไปไหนล่ะจ๊ะ ไปเที่ยวกับพวกพี่ก่อนซิ”
ชายคนหนึ่งพูด พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
เห็นท่าไม่ดี เลยตัดสินใจวิ่งทันที แต่วิ่งได้ไม่ไกลก็ถูกชายคนนึงจับไว้ได้
“แหม น้องเนี่ย คิดจะหนีไปไหนล่ะจ๊ะ พี่ชวนดีๆ ทำไมจะต้องหนีให้เหนื่อยล่ะ”
ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกันคว้าแขนของเฮไว้
“ใครจะไปด้วยเล่า ปล่อยนะ”
เฮเริ่มต่อสู้ แล้วพยายามที่จะแกะแขนออก แต่ไม่เป็นผล
จึงพยายามหาคนช่วย
“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย”
เฮตระโกนเสียงดัง ชายคนหนึ่งจึงรีบเข้ามาปิดปาก แต่เฮก็กัดมือคนนั้น
ด้วยความโกรธ เมื่อสามารถดึงมือกลับมาได้ ชายคนนั้นจึงตบเฮ จนเซ
ก่อนจะชกเข้าที่ท้องอย่างแรง จนเฮลงไปนอนจุกกับพื้น
“เฮ๊ย ไอ้บ้า ถนอมหน่อยซิว่ะ เดี๋ยวก็เสียของหายกันหมดพอดี”
ชายคนหนึ่งว่าเพื่อน
“ก็แม่งฤทธิ์มากนัก เดี๋ยวกูจะเอาคืนให้ลืมไม่ลงเลยมึงคอยดี”
แล้วชายทั้ง 3 ก็ช่วยกันแบกร่างที่ไร้เรี่ยวแรง ก่อนเดินเข้าไปที่มุมหนึ่งของซอย
ที่สามารถเดินทะลุเข้าไปซอยตรงข้ามได้ ก่อนเดินไปเรื่อยๆ
จนถึงบ้านหลังหนึ่งที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ และถูกปล่อยร้างมานาน
ชายทั้งสามแบกร่างเฮเข้ามาอย่างทุลักทุเล
ร่างบางถูกวางลงบนพื้นบ้านที่ปูด้วยหนังสือพิมพ์เก่าๆ
“แม่ง โคตรน่ารักเลยว่ะ กูขอคนแรกได้ป่ะว่ะ”
ชายคนหนึ่งนั่งลงมองสำรวจร่างบางใกล้ๆ
“เออ งั้นกูขอคนสุดท้าย ขอเอาคืนที่แม่งกัดกูเมื่อกี้ให้หนำใจเลย”
หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อย ชายสองคนก็ออกไปดูลาดเลาข้างนอก
“คนสวยเรามาสนุกกันดีกว่านะจ๊ะ”
..........................................................
ในช่วงเวลาค่ำที่บ้านเรือนปิดเงียบสนิท ซีวอนกำลังเดินไปตามทางมืด ที่นานๆจะมีแสงไฟ
ที่เค้าเคยมาครั้งหนึ่ง แล้วเมื่อวานนี้
หลังจากที่เมื่อครู่ เค้าแวะเข้าที่ร้านของคัง แต่ก็เจอแค่คังกับอน
เพราะเฮเพิ่งกลับไปได้สักพัก คังอินจึงแนะนำให้เดินตามไปน่าจะทันกัน
“ทางเปรี่ยวแบบนี้ เดินคนเดียวอยู่ทุกวัน จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงเนี่ย”
วอนบ่นกับตัวเอง
วอนจึงเดินมาเรื่อยๆ แต่ระหว่างทาง สายตาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง ที่อยู่ที่พื้นถนน
...นั่นมันคุ้นๆนะ...
วอนเดินเข้าไปหยิบของที่หล่นอยู่กับพื้นขึ้นมาดู
...นี่มันกระเป๋า นี่มันของเฮนี่หน่า...
วอนเปิดดูภายในเพื่อความน่ใจ จึงรู้ว่าเป็นของเฮแน่นอน
วอนลุกขึ้นมองหารอบๆทันที ...ทำไมกระเป๋าเฮมาอยู่ตรงนี้ แล้วเฮไปไหนล่ะ...
จนวอนเดินไปถึงตรอกหนึ่ง ก็เห็นรองเท้าตกอยู่ข้างนึง ก็รีบวิ่งไปดู
...รองเท้าเฮนี่...
วอนรับรู้ได้ถึงลางไม่ดี จึงรีบวิ่งเข้าไปตามทางนั้นทันที
ตรอกนั้นทะลุเข้ามาที่ซอยตรงข้าม วอนมองหาไปรอบๆ ก็เห็นคนกลุ่มนึง
เหมือนกำลังช่วยกับหิ้วอะไรไปสักอย่าง จึงแอบตามไปอย่างระวัง
คนเหล่านั้น เดินเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่ง ที่ดูแล้ว ไม่น่ามีใครอยู่นานแล้ว
เพราะสภาพของบ้าน ดูโทรมมากๆ
วอนสังเกตการณ์อยู่ที่หน้าบ้าน สักพัก ชาย 2 คนก็เดิน ออกมานั่งที่หน้าบ้าน
ก่อนจะสนทนากัน
“แม่ง คนนี้โคตรแจ่มเลยว่ะ ทำไมไม่เคยเห็นเลยว่ะ”
ชายคนหนึ่งพูด
“ไม่เคยเห็นได้ไงว่ะ คนนี้ที่เพิ่งมาทำที่ร้านกาแฟไงว่ะ”
ชายอีกคนบอก
“หรอว่ะ ไม่รู้ว่ะไม่ได้สังเกต แต่ช่างเหอะ แบบนี้กูชอบ”
วอนได้ยินบทสนทนาทั้งหมด
...พวกฉุดผู้หญิงหรอเนี่ย...แล้วทำงานที่ร้านกาแฟหรอ..หรือว่า....เฮ...
วอนมองหาอะไรที่ใกล้มือ ก่อนจะไปเจอ ท่อน้ำพลาสติก เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 2 นิ้ว วางอยู่
จึงหยิบขึ้นมา ก่อนอ้อมไปอีกทางแล้วปืนเข้ากำแพงที่ไม่สูงนักเข้าไป
วอนมาจากด้านหลังและฟาดที่ท้ายทอยชายคนแรกอย่างจัง ก่อนจะฟาดที่อีกคน โดยไม่ให้รู้ตัว
ชายทั้งสองล้มลงสลบทันที วอนจึงรีบเข้าไปในตัวบ้าน
………………………….
ที่ด้านในบ้าน
ชายคนเดียวที่เหลือถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ก่อนจะเริ่มหันมาถอดเสื้อผ้าคนที่นอนอยู่บ้าง
“ปล่อยนะ”
ดูเหมือนเฮจะเริ่มมีแรงต่อสู้
“โธ่โว๊ย น่ารำคาญจริงๆ “
เพี๊ยะ!!
เสียงมือหยาบที่ปะทะกับแก้มเนียนอย่างจัง ทำให้คนที่นอนอยู่นิ่งไป
ชายคนนั้นหันมากระชากเสื้อชั้นนอกของเฮออก ก่อนก้มลงเริ่มซุกไซร้ต้นคอขาว
มือหยาบกร้านเริ่มลูบไล้ร่างบาง
ก่อนที่จู่ๆ ชายคนนั้นจะลงไปนอนนิ่งกับพื้น
“ไอ้พวกสวะเอ๊ย”
เสียงของวอนที่ฟาดไปเต็มแรง ด่าคนที่ลงไปนอนกับพื้น
ก่อนหันไปมองร่างบางที่นอนนิ่งอยู่
“เฮ!!”
วอนรีบวิ่งมาอุ้มร่างที่ไร้สติอยู่ ก่อนรีบถอดเสื้อตัวนอกมาคลุมร่างบางไว้
แล้วอุ้มร่างบางออกมาจากบ้านโดยเร็ว
วอนเลือกที่จะพาเฮกลับมาที่ห้องของเย่เพราะเป็นสถานที่ใกล้ที่สุด
วอนวางเฮลงบนเตียง ก่อนรีบไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้
แก้มใสตอนนี้แดงจนเห็นเป็นรอยมือ วอนเห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา
....ถ้าเค้าไปช้ากว่านี้ มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเฮ....
วอนนั่งอยู่ข้างๆเฮ ตลอดเวลา โดยมือหนานั้นกุมมือเล็กไว้ไม่ปล่อย
สักพักเฮเหมือนจะรู้สึกตัว แต่ดูดีๆเหมือนเฮกำลังฝันอะไรอยู่
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ปล่อยนะ ไป ออกไปนะ”
เฮละเมอร้องออกมา หยดน้ำเล็ก หยดจากหน่วยตา ทั้งๆที่เจ้าตัวยังไม่รู้สึกตัว
วอนมองอย่างสะเทือนใจจึงลุกขึ้นไปนั่งบนเตียง แล้วคว้าร่างบางมากอดแนบอกไว้
“ไม่เป็นไรนะเฮ ผมอยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรคุณแล้ว ไม่ต้องกลัวนะเฮ”
วอนลูบหลังอีกคนเพื่อเป็นการปลอบใจ พร้อมจูบหน้าผากมน ส่งผ่านความอบอุ่นให้คนที่อยู่ในฝันร้าย
สักพักเฮก็สงบลง ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของซีวอน
“หลับซะนะครับคนดี ผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”
ไม่นานทั้งคู่ก็เข้าสู่นิทรากันไปทั้งคู่ โดยที่ร่างสูงยังคงโอบกอดร่างบางไม่ยอมห่าง
.....ความห่วงใยที่ส่งผ่านทางสัมผัสอันอบอุ่น ทำให้เรื่องร้ายๆผ่านไปโดยดี
แล้วพรุ่งนี้ล่ะ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะคืบหน้า หรือถอยหลัง
ใครคงตอบไม่ได้ดีเท่าหัวใจของทั้งสองคนเอง..........
……………………………………………………..
วันที่ 6
ขอบฟ้าค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ เป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่
ร่างบางค่อยๆขยับเล็กน้อย ด้วยร่างกายที่ยังรู้สึกเจ็บที่ท้องอยู่
แต่เมื่อลืมตามาก็พบใครบางคนอยู่ตรงหน้า ใครบางคนที่คงอยู่กับเค้ามาทั้งคืน
และพอมาสำรวจดีๆ ก็พบว่า
...ตนเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้า...
ด้วยความใกล้ ทำให้เฮสามารถมองใบหน้าของร่างสูงในยามหลับได้อย่างชัดเจน
ดวงหาที่ปิดสนิท จมูดโด่งเป็นสัน ปากเรียว ที่ถูกจัดวางอย่างลงตัว
พอได้มองวอนใกล้แบบนี้แล้ว เฮก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที
...นี่เราถูกกอดอยู่อย่างนี้ทั้งคืนเลยหรอ...ความอบอุ่นเมื่อคืนนี้ คือนายเองหรอ...
...แล้วเมื่อคืน นายซินะที่มาช่วยชั้นไว้...ขอบใจนะซีวอน....
ระหว่างที่กำลังเหมือนคนที่ตกอยู่ในภวังค์นั้น ความคิดหนึ่งก็แทรกเข้ามาในความ
...’ผมชอบเฮนะ’…
...ใช่ซิ เค้าบอกว่าชอบเฮนี่ แต่ซีวอน....เฮไม่มีตัวตน...
...จะเป็นยังไงถ้าวันหนึ่งเฮหายไปจากชีวิตนาย....ถึงวันนั้นนายคงต้องเจ็บปวดใช่มั้ย...
…มันไม่ยุติธรรมกับนายเลย...เพราฉะนั้นต้องทำให้นายเลิกสนใจเฮซะ....
...แต่ชั้นล่ะ...ชั้นคือเยซอง...ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บที่ใจแบบนี้นะ....
.....................................................
To Be Continue.........
.....................................................
ตอนแรกจะลงวันศุกร์ ลืมค่ะ
แหะๆ มาลงให้เสาร์แล้วกันนะ
^ ^
See You Later...
วันที่ 5
วันนี้เฮตื่นขึ้นมาไปทำงานที่ร้านตามปกติ
แต่ดูเหมือนวันนี้เฮจะดูเหม่อๆ เอาแต่นั่งมองไปนอกร้าน
“วันนี้หายไปไหนนะ”
เฮกำลังนึกถึงใครบางคน และตอนนั้นคังที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้าน
เห็นท่าทางของเฮ ก็เลยเดินเข้ามาทัก
“เฮ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูเหม่อๆล่ะ”
คังเดินมาสะกิดทำเอาเฮสะดุ้ง
“หา อะไรหรอ เมื่อกี้พี่คังว่าไรนะค่ะ”
(ไรเตอร์ - ดูท่าเย่จะติดคำว่าค่ะไปซะแล้วนะ)
คังเห็นท่าทางเฮเลยสงสัยเข้าไปใหญ่
“พี่ถามว่าเฮเป็นอะไร ทำไมเหม่อๆ แล้วมองอะไรนอกร้านน่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
คังทำท่ามองไปนอกร้านบ้าง ดูว่าเฮมองอะไร
“เอ่อ ไม่มีไรหรอกค่ะ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
เฮตอบกลับไป
“อ่อหรอ เออ แต่พี่ว่า...เฮทำเหมือนมองหาใครเลย ไม่ได้มองหาใครอยู่ใช่มั้ย
เออ แต่ว่าไปแล้ว วันนี้วอนมันไม่โผล่หัวมาเลยแฮะ มิน่าล่ะร้านเงียบๆ”
คังพูดขึ้น ก่อนเดินไปหาหนังสือพิมพ์อ่าน
แต่คนที่นั่งอยู่ซิ พอได้ยินคังพูดขึ้นมาแบบนั้น
ก็เพิ่งมารู้ตัวว่า ...ตัวเองกำลังมองหาใครอยู่จริงๆ...
...นี่เรามองหาตาบ้านั่นทำไมเนี่ย...อย่าบอกนะว่าเราหลงชอบตาบ้านั่นไปแล้วเนี่ย...
…นายบ้าไปแล้วแน่ๆ เยซอง .....
เฮตกใจกับความคิดของตัวเอง สรุปว่าวันนั้นเฮก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรสักเท่าไหร่เลย
ดีที่คนไม่เยอะมากนัก เลยยิ่งทำให้เฮมีเวลาคิดทั้งวัน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนมาถึงเวลาปิดร้าน เฮก็เดินกลับบ้านตามปกติ
ขณะที่กำลังเดินกลับบ้านอยู่นั้น เฮก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนเดินตามเค้ามา
เฮรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย จึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่จู่ๆก็มีคนวิ่งมาดักข้างหน้า
“จะไปไหนจ๊ะน้องสาว รีบเดินไปไหนหรอจ๊ะ”
ชายแปลกหน้าสองคนเดินมาดักหน้าเฮไว้ เฮจึงหันหลังกลับ แต่ก็เจอกับชายอีกคน
“ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อยชั้นจะรีบไป”
เฮตัดสินใจเดินกลับไปทางเดิม แต่ชายแปลกหน้าอีกคนก็ยังขวางไว้
“รีบไปไหนล่ะจ๊ะ ไปเที่ยวกับพวกพี่ก่อนซิ”
ชายคนหนึ่งพูด พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
เห็นท่าไม่ดี เลยตัดสินใจวิ่งทันที แต่วิ่งได้ไม่ไกลก็ถูกชายคนนึงจับไว้ได้
“แหม น้องเนี่ย คิดจะหนีไปไหนล่ะจ๊ะ พี่ชวนดีๆ ทำไมจะต้องหนีให้เหนื่อยล่ะ”
ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกันคว้าแขนของเฮไว้
“ใครจะไปด้วยเล่า ปล่อยนะ”
เฮเริ่มต่อสู้ แล้วพยายามที่จะแกะแขนออก แต่ไม่เป็นผล
จึงพยายามหาคนช่วย
“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย”
เฮตระโกนเสียงดัง ชายคนหนึ่งจึงรีบเข้ามาปิดปาก แต่เฮก็กัดมือคนนั้น
ด้วยความโกรธ เมื่อสามารถดึงมือกลับมาได้ ชายคนนั้นจึงตบเฮ จนเซ
ก่อนจะชกเข้าที่ท้องอย่างแรง จนเฮลงไปนอนจุกกับพื้น
“เฮ๊ย ไอ้บ้า ถนอมหน่อยซิว่ะ เดี๋ยวก็เสียของหายกันหมดพอดี”
ชายคนหนึ่งว่าเพื่อน
“ก็แม่งฤทธิ์มากนัก เดี๋ยวกูจะเอาคืนให้ลืมไม่ลงเลยมึงคอยดี”
แล้วชายทั้ง 3 ก็ช่วยกันแบกร่างที่ไร้เรี่ยวแรง ก่อนเดินเข้าไปที่มุมหนึ่งของซอย
ที่สามารถเดินทะลุเข้าไปซอยตรงข้ามได้ ก่อนเดินไปเรื่อยๆ
จนถึงบ้านหลังหนึ่งที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ และถูกปล่อยร้างมานาน
ชายทั้งสามแบกร่างเฮเข้ามาอย่างทุลักทุเล
ร่างบางถูกวางลงบนพื้นบ้านที่ปูด้วยหนังสือพิมพ์เก่าๆ
“แม่ง โคตรน่ารักเลยว่ะ กูขอคนแรกได้ป่ะว่ะ”
ชายคนหนึ่งนั่งลงมองสำรวจร่างบางใกล้ๆ
“เออ งั้นกูขอคนสุดท้าย ขอเอาคืนที่แม่งกัดกูเมื่อกี้ให้หนำใจเลย”
หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อย ชายสองคนก็ออกไปดูลาดเลาข้างนอก
“คนสวยเรามาสนุกกันดีกว่านะจ๊ะ”
..........................................................
ในช่วงเวลาค่ำที่บ้านเรือนปิดเงียบสนิท ซีวอนกำลังเดินไปตามทางมืด ที่นานๆจะมีแสงไฟ
ที่เค้าเคยมาครั้งหนึ่ง แล้วเมื่อวานนี้
หลังจากที่เมื่อครู่ เค้าแวะเข้าที่ร้านของคัง แต่ก็เจอแค่คังกับอน
เพราะเฮเพิ่งกลับไปได้สักพัก คังอินจึงแนะนำให้เดินตามไปน่าจะทันกัน
“ทางเปรี่ยวแบบนี้ เดินคนเดียวอยู่ทุกวัน จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงเนี่ย”
วอนบ่นกับตัวเอง
วอนจึงเดินมาเรื่อยๆ แต่ระหว่างทาง สายตาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง ที่อยู่ที่พื้นถนน
...นั่นมันคุ้นๆนะ...
วอนเดินเข้าไปหยิบของที่หล่นอยู่กับพื้นขึ้นมาดู
...นี่มันกระเป๋า นี่มันของเฮนี่หน่า...
วอนเปิดดูภายในเพื่อความน่ใจ จึงรู้ว่าเป็นของเฮแน่นอน
วอนลุกขึ้นมองหารอบๆทันที ...ทำไมกระเป๋าเฮมาอยู่ตรงนี้ แล้วเฮไปไหนล่ะ...
จนวอนเดินไปถึงตรอกหนึ่ง ก็เห็นรองเท้าตกอยู่ข้างนึง ก็รีบวิ่งไปดู
...รองเท้าเฮนี่...
วอนรับรู้ได้ถึงลางไม่ดี จึงรีบวิ่งเข้าไปตามทางนั้นทันที
ตรอกนั้นทะลุเข้ามาที่ซอยตรงข้าม วอนมองหาไปรอบๆ ก็เห็นคนกลุ่มนึง
เหมือนกำลังช่วยกับหิ้วอะไรไปสักอย่าง จึงแอบตามไปอย่างระวัง
คนเหล่านั้น เดินเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่ง ที่ดูแล้ว ไม่น่ามีใครอยู่นานแล้ว
เพราะสภาพของบ้าน ดูโทรมมากๆ
วอนสังเกตการณ์อยู่ที่หน้าบ้าน สักพัก ชาย 2 คนก็เดิน ออกมานั่งที่หน้าบ้าน
ก่อนจะสนทนากัน
“แม่ง คนนี้โคตรแจ่มเลยว่ะ ทำไมไม่เคยเห็นเลยว่ะ”
ชายคนหนึ่งพูด
“ไม่เคยเห็นได้ไงว่ะ คนนี้ที่เพิ่งมาทำที่ร้านกาแฟไงว่ะ”
ชายอีกคนบอก
“หรอว่ะ ไม่รู้ว่ะไม่ได้สังเกต แต่ช่างเหอะ แบบนี้กูชอบ”
วอนได้ยินบทสนทนาทั้งหมด
...พวกฉุดผู้หญิงหรอเนี่ย...แล้วทำงานที่ร้านกาแฟหรอ..หรือว่า....เฮ...
วอนมองหาอะไรที่ใกล้มือ ก่อนจะไปเจอ ท่อน้ำพลาสติก เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 2 นิ้ว วางอยู่
จึงหยิบขึ้นมา ก่อนอ้อมไปอีกทางแล้วปืนเข้ากำแพงที่ไม่สูงนักเข้าไป
วอนมาจากด้านหลังและฟาดที่ท้ายทอยชายคนแรกอย่างจัง ก่อนจะฟาดที่อีกคน โดยไม่ให้รู้ตัว
ชายทั้งสองล้มลงสลบทันที วอนจึงรีบเข้าไปในตัวบ้าน
………………………….
ที่ด้านในบ้าน
ชายคนเดียวที่เหลือถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ก่อนจะเริ่มหันมาถอดเสื้อผ้าคนที่นอนอยู่บ้าง
“ปล่อยนะ”
ดูเหมือนเฮจะเริ่มมีแรงต่อสู้
“โธ่โว๊ย น่ารำคาญจริงๆ “
เพี๊ยะ!!
เสียงมือหยาบที่ปะทะกับแก้มเนียนอย่างจัง ทำให้คนที่นอนอยู่นิ่งไป
ชายคนนั้นหันมากระชากเสื้อชั้นนอกของเฮออก ก่อนก้มลงเริ่มซุกไซร้ต้นคอขาว
มือหยาบกร้านเริ่มลูบไล้ร่างบาง
ก่อนที่จู่ๆ ชายคนนั้นจะลงไปนอนนิ่งกับพื้น
“ไอ้พวกสวะเอ๊ย”
เสียงของวอนที่ฟาดไปเต็มแรง ด่าคนที่ลงไปนอนกับพื้น
ก่อนหันไปมองร่างบางที่นอนนิ่งอยู่
“เฮ!!”
วอนรีบวิ่งมาอุ้มร่างที่ไร้สติอยู่ ก่อนรีบถอดเสื้อตัวนอกมาคลุมร่างบางไว้
แล้วอุ้มร่างบางออกมาจากบ้านโดยเร็ว
วอนเลือกที่จะพาเฮกลับมาที่ห้องของเย่เพราะเป็นสถานที่ใกล้ที่สุด
วอนวางเฮลงบนเตียง ก่อนรีบไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้
แก้มใสตอนนี้แดงจนเห็นเป็นรอยมือ วอนเห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา
....ถ้าเค้าไปช้ากว่านี้ มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเฮ....
วอนนั่งอยู่ข้างๆเฮ ตลอดเวลา โดยมือหนานั้นกุมมือเล็กไว้ไม่ปล่อย
สักพักเฮเหมือนจะรู้สึกตัว แต่ดูดีๆเหมือนเฮกำลังฝันอะไรอยู่
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ปล่อยนะ ไป ออกไปนะ”
เฮละเมอร้องออกมา หยดน้ำเล็ก หยดจากหน่วยตา ทั้งๆที่เจ้าตัวยังไม่รู้สึกตัว
วอนมองอย่างสะเทือนใจจึงลุกขึ้นไปนั่งบนเตียง แล้วคว้าร่างบางมากอดแนบอกไว้
“ไม่เป็นไรนะเฮ ผมอยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรคุณแล้ว ไม่ต้องกลัวนะเฮ”
วอนลูบหลังอีกคนเพื่อเป็นการปลอบใจ พร้อมจูบหน้าผากมน ส่งผ่านความอบอุ่นให้คนที่อยู่ในฝันร้าย
สักพักเฮก็สงบลง ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของซีวอน
“หลับซะนะครับคนดี ผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”
ไม่นานทั้งคู่ก็เข้าสู่นิทรากันไปทั้งคู่ โดยที่ร่างสูงยังคงโอบกอดร่างบางไม่ยอมห่าง
.....ความห่วงใยที่ส่งผ่านทางสัมผัสอันอบอุ่น ทำให้เรื่องร้ายๆผ่านไปโดยดี
แล้วพรุ่งนี้ล่ะ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะคืบหน้า หรือถอยหลัง
ใครคงตอบไม่ได้ดีเท่าหัวใจของทั้งสองคนเอง..........
……………………………………………………..
วันที่ 6
ขอบฟ้าค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ เป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่
ร่างบางค่อยๆขยับเล็กน้อย ด้วยร่างกายที่ยังรู้สึกเจ็บที่ท้องอยู่
แต่เมื่อลืมตามาก็พบใครบางคนอยู่ตรงหน้า ใครบางคนที่คงอยู่กับเค้ามาทั้งคืน
และพอมาสำรวจดีๆ ก็พบว่า
...ตนเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้า...
ด้วยความใกล้ ทำให้เฮสามารถมองใบหน้าของร่างสูงในยามหลับได้อย่างชัดเจน
ดวงหาที่ปิดสนิท จมูดโด่งเป็นสัน ปากเรียว ที่ถูกจัดวางอย่างลงตัว
พอได้มองวอนใกล้แบบนี้แล้ว เฮก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที
...นี่เราถูกกอดอยู่อย่างนี้ทั้งคืนเลยหรอ...ความอบอุ่นเมื่อคืนนี้ คือนายเองหรอ...
...แล้วเมื่อคืน นายซินะที่มาช่วยชั้นไว้...ขอบใจนะซีวอน....
ระหว่างที่กำลังเหมือนคนที่ตกอยู่ในภวังค์นั้น ความคิดหนึ่งก็แทรกเข้ามาในความ
...’ผมชอบเฮนะ’…
...ใช่ซิ เค้าบอกว่าชอบเฮนี่ แต่ซีวอน....เฮไม่มีตัวตน...
...จะเป็นยังไงถ้าวันหนึ่งเฮหายไปจากชีวิตนาย....ถึงวันนั้นนายคงต้องเจ็บปวดใช่มั้ย...
…มันไม่ยุติธรรมกับนายเลย...เพราฉะนั้นต้องทำให้นายเลิกสนใจเฮซะ....
...แต่ชั้นล่ะ...ชั้นคือเยซอง...ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บที่ใจแบบนี้นะ....
.....................................................
To Be Continue.........
.....................................................
ตอนแรกจะลงวันศุกร์ ลืมค่ะ
แหะๆ มาลงให้เสาร์แล้วกันนะ
^ ^
See You Later...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น