Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #30 : CHAPTER IV :: สาวแก้มป่อง กับ หนุ่มจอมตื้อ :: SIWON x YESUNG >> Part 10

Part X


“งั้น...คุณรู้สึกยังไง...กับ...คนที่ชื่อ..เยซอง...”
เฮถามด้วยท่าทีที่ดูจริงจัง จนวอนรู้สึกถึงบรรยากาศที่ตรึงเคลียด

“ทำไมถึงถามถึงเยซองล่ะครับ”
วอนทำเป็นยิ้มเผื่อจะทำให้บรรยากาศดีขึ้นบ้าง

“ชั้นแค่อยากรู้เพื่อประกอบในการตัดสินใจน่ะค่ะ”
เฮไม่มีท่าทีว่าจะลดความจริงจังลงเลย และนั่งรอฟังคำตอบจากวอนอย่างตั้งใจ

“ผมว่า...เยซองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เค้าก็เป็นคนที่น่าคบคนนึง ถึงแม้ผมจะไม่มีโอกาสได้เจอเค้ามากนัก
แต่จากที่ได้ฟังจากพี่คัง จากอน หรือแม้แต่จากเฮ มันทำให้ผมคิดแบบนั้น”
วอนตอบ

“แค่นี้เองหรอค่ะ ไม่มี...อย่างอื่นแล้วหรอ”
เฮรู้สึกว่าคำตอบของวอนมันกว้างเกินไป จึงถามย้ำอีกครั้ง

“ให้พูดตรงๆ ผมรู้สึกสนใจเยซอง ก่อนที่ผมจะมาเจอเฮ”
วอนตัดสินใจตอบตรงๆ

“สนใจ???”

“ครับ อาจเป็นเพราว่าเรามีเหตุบังเอิญ ทำให้เราได้เจอกันหลายครั้ง   ผมเลยคิดว่ามันใช่เรื่องบังเอิญจริงๆหรือเปล่า
แต่จู่ๆ เยซองก็มาหายไป แล้วผมก็ได้มาเจอคุณ”

“คุณเลยมาสนใจเฮซองแทนเยซองงั้นหรอค่ะ”
เฮพูดแทรกขึ้นมา

“เฮ”
เหมือนวอนต้องการอธิบาย แต่เฮก็พูดต่อ

“คุณสนใจเยซอง  แต่คุณเคยบอกว่าชอบชั้น ชั้นพูดถูกมั้ยค่ะ  สรุปก็คือ...
พอคุณเจอคนที่ชอบ คนที่สนใจ ก็หมดความหมาย”
น้ำเสียงของเฮดูเปลี่ยนไปจากตอนแรก ก่อนจะลุกจากโต๊ะทันที  แต่วอนดึงไว้ก่อน

“ผมพูดอะไรผิดไปหรอเฮ ผมก็แค่พูดความจริง แต่ถ้ามันทำให้คุณไม่พอใจ ผมก็ขอโทษ”
วอนตกใจมาก เพราะเหมือนเค้าจะทำให้เฮโกรธ

“อย่าขอโทษเลยค่ะ เพราะคุณเองก็คงไม่รู้ว่าทำผิดอะไร
แล้วชั้นก็ขอบอกเหมือนเดิม ...อย่าเสียเวลากับชั้นเลยค่ะ มันไม่มีประโยชน์
เพราะจากวันนี้ไป..เราจะไม่ได้เจอกันอีก ลืมชั้นซะเถอค่ะ”
พูดจบเฮก็เดินไป โดนไม่หันมามองอีก  ปล่อยให้วอนยืนหัวเสียอยู่คนเดียวอยู่ที่เดิม
เฮรีบเดินเข้าห้องน้ำที่หลังร้าน  ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลลงมา

“เค้าก็แค่เคยสนใจนายเยซอง แต่คนที่เค้าชอบคือเฮ นายไม่มีความหมายกับเค้าเลยเยซอง”

เมื่อเฮเดินกลับออกมา ที่โต๊ะเดิม วอนยังคงนั่งอยู่ แต่ตอนนี้มีคังไปนั่งอยู่ด้วย
เฮจึงไม่สนใจหันมาทำงานของตัวเองต่อไป
สักพักก็มีเสียงของคังตะโกนขึ้นมา

“เฮวันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยนะ พวกเราอยากเลี้ยงส่งเฮน่ะ”
คังหันมายิ้มหวาน จนตากลายเป็นขีด

“เอ่อ...ไม่ต้องก็ได้มั้งค่ะ”
เฮรู้สึกเกรงใจ

“ไม่ได้ ไปกันเถอะนะ เดี๋ยวก็จะไม่ได้เจอกันแล้วนะ..นะ”
พี่หมีใช้ลูกอ้อน

“ก็ได้ค่ะ แต่เฮขอกลับก่อนเที่ยงคืนนะค่ะ”

“ได้อยู่แล้ว งั้นอน  เตรียมปิดร้านโลด”
คังหันไปสั่งลูกน้องที่เตรียมพร้อมอยู่เสมอ  ก็นานๆ จะมีฉลองนี่..ช้าไม่ได้ซักวินาที


..............................................
..................................


วันนี้ร้านปิดตั้งแต่ 6 โมงแย็น  ทั้ง 4 ก็ออกมาเพื่อหาร้านเสี้ยงส่งกัน โดยมีวอนเป็นสารถีขับรถให้
วอนมักคอยแอบมองเฮตลอดเวลา แต่เฮกับไม่มีท่าทีใดเลย  วอนชักจะท้อซะแล้ว...
เมื่อมาถึงที่ร้านก็เริ่มสั่งอาหารกันทันที  พออาหารมาก็เริ่มคุยไปกินไป  และอนก็เริ่มเปิดประเด็น

“ถ้าพี่เฮไป ผมคงคิดถึงแย่เลยครับ พี่ต้องกลับมาเยี่ยมผมนะ”
อนพูดไปเกาะแขนเฮไป

“เอ่อ...แต่พี่ไม่สัญยานะว่าจะมาได้  แต่จะพยายาม”
เฮหัวเราะเจื่อนๆ

“นี่ไอ้เย่น่าจะมาด้วยนะเนี่ย พี่น้องจะได้อยู่กันพร้อมหน้า”
คังพูดบาง เฮก็ได้แต่ยิ้ม

“ถ้ามีพี่เย่มาอีกคน ผมคงเลือกไม่ถูกว่าจะเลือกคนไหนดี
ก็ผมน่ะรักทั้งพี่เย่ทั้งพี่เฮเลยนี่ครับ ใช่มั้ยครับพี่วอน”
อนหันไปถามความเห็นจากวอน  ทำเอาวอนแทบสำลัก  หันไปมองหน้าเฮ ที่ตาขวางอยู่ตอนนี้

“ขอไปห้องน้ำหน่อยนะค่ะ”
เฮขอตัวออกไปห้องน้ำ  วอนจึงขอไปบ้าง

“เฮเดี๋ยวซิ ผมรู้นะว่าคุณไม่ได้จะไปห้องน้ำ”
วอนเรียกเฮไว้

“ชั้นเองก็รู้ว่าคุณจะต้องตามชั้นมาแน่ๆ”
เฮย้อนกลับ

“เฮ เราจะต้องจากันแบบนี้จริงๆหรอ  อย่างน้อยเราเป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้นี่”
วอนต่อรอง

“ไม่ค่ะ  ไม่ได้...คุณควรจะลืมชั้นซะ  ที่ชั้นพูดแบบนี้ มันเพื่อตัวคุณเอง ไม่ใช่เพื่อใคร”
เฮตอบ

“หมายความว่ายังไง...ผมไม่เข้าใจ”
วอนไม่เข้าใจความหมายที่เฮพยายามบอก

“งั้นคืนนี้หลังเที่งคืนคุณจะได้รู้คำตอบ”
เฮพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป

วอนเดินกลับมมาที่ดต๊ะ พร้อมกับความสงสัย....อะไรคือสิ่งที่เฮพยายามจะบอกเค้า...
เมื่อเฮเดินกลับมาที่โต๊ะ ก็มีท่าทีที่ดูปกติ วอนจึงไม่คิดจะถามต่อ

ตอนนี้เวลาผ่านไป 3 ชม.  นาฬิกาบอกเป็นเวลา 3 ทุ่มแล้ว
แต่ทุกคนยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับกันเลย เฮจึงถาม

“พี่คังค่ะ กลับกันหรือยังค่ะ”
เฮเริ่มสะกิดถาม

“เพิ่ง 3 ทุ่มเองครับพี่เฮ ขออีก 1 ชม.นะครับพี่เฮ”
อนเป็นฝ่ายขอต่อเวลา

“อืม..ก็ได้”



ผ่านไปอีก 1 ชั่วโมง............

“กลับกันเถอะค่ะพี่คัง 4 ทุ่มแล้วนะค่ะ”
เฮชวนกลับอีกครั้ง

“งั้นหมดอันนี้แล้วกลับเลยเฮ โอเคนะ”
คังตอบ  พร้อมชี้ไปที่โซจูบนโต๊ะ


ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง..................

“4 ทุ่มครึ่งแล้วนะค่ะ  กลับกันเถอะ”
เฮยังคงไม่ละความพยายาม

“อ่าๆๆ  ได้ๆ  งั้นเก็บเงิน”
กว่าจะเคลียร์อะไรกันเสร็จ  ตอนนี้ก็ปาไป 5 ทุ่มแล้ว

“ขอบคุณทุกคนมากๆนะค่ะ ต่อจากนี้จะฝากความคิดถึงมาทางพี่เย่นะค่ะ
แล้วก็ฝากพี่เย่ด้วยนะค่ะ  งั้นเฮกลับนะค่ะ  บ๊าบบายค่ะ”
เฮอำลาทุกคน ถึงแม้ว่าจะเป็นการอำลาของเฮวอง แต่ก็รู้สึกใจหายไม่น้อย

“ผมขอไปส่งนะ”
วอนยังคงตามตื้อไม่เลิก

“อย่างกับชั้นห้ามคุณได้
เฮชักเหนื่อยกับการห้ามวอน วอนพาเฮมาส่งถึงหน้าห้อง  แล้วก็ต้องตกใจเมื่อ..

“เข้าไปในห้องก่อนมั้ย”
เฮชวนวอน

...นี่เราหูฝาดหรือเปล่าเนี่ย เฮชวนเราเข้าห้องหรอเนี่ย...

“เอ่อจะดีหรอครับ”
วอนรู้สึกแปลกๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ก็ถ้าจะเข้าก็ตามเข้ามาแล้วกัน”
พูดจบเฮก็เดินเข้าห้องไป วอนจึงรีบตามเข้ามาติดๆ

“นี่ห้องของเยซองซินะครับ”
วอนมองไปรอบๆห้องก เห็นภาพของเย่

“ใช่ ห้องของเยซอง”
เฮดูจะเน้นกับคำว่าเยซองน่าดู

“ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย เมื่อเย็นที่คุณพูดว่า ให้รอหลังเที่ยงคืน ..
มันหมายความว่าอะไร  ผมไม่เข้าใจ..”
เฮไม่ตอบ แต่หันไปมองนาฬิกาในห้อง

“อีก 10 นาที งั้นขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ คุณก็กลิ้งๆ นั่งๆ แถวๆนี้ไปก่อนแล้วกัน”
พูดจบเฮก็หยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนวอนก็ได้แต่งงหนักกว่าเดิม
เลยได้แต่หาที่นั่งรอ จนนาฬิกาบอกเวลาเที่ยวคืน..

“เที่ยงคืนแล้วนิ”
สักพักเสียงประตูห้องน้ำที่ปฺดออกก็ดังขึ้น  พร้อมกับคนที่เอาผ้าคลุมหัวออกมา

“เที่ยงคืนแล้วนะเฮ จะบอกผมได้หรือยัง”
วอนถามอีกคน แต่ก็ต้องตาโตกับคนที่กำลังยืนเช๊ดผมอยู่ตรงหน้า
วอนหน้าตาตื่นมาก....

....ก็คนที่เข้าห้องน้ำไปเป็นเฮซอง  แต่ทำไมออกมาถึงเป็นเยซองล่ะ!!!

“เยซอง”
วอนเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้า

“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง”
เย่ตอบกลับ

“แล้วเฮล่ะ”
วอนถาม

“นี่นายยังไม่เข้าใจอีกหรอ”
เย่หันไปถาม

“อย่าบอกนะว่า...เฮซองกับ..เยซอง..เป็น..”

“เป็นคนเดียวกัน  ที่นี้นายเข้าใจที่ชั้นพูดแล้วใช่มั้ย”
เย่สรุปให้วอนฟัง

“แต่เฮเป็นผู้หญิงนี่..แล้ว..”
วอนก้มมองหน้าอกอันแบนราบของเย่

“ก็...หาอะไรยัดๆเข้าไปไง  ไม่เห็นจะยาก”
เย่แก้ตัวโดยไว

“งั้นนี่คงเป็นสาเหตุที่คุณพยายามบอกให้ผมลืมๆเฮไปใช่มั้ย”
วอนถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง

“ใช่ ทีนี้คุณก็เข้าใจแล้วนี่ คุณก็ควรจะลืมเฮได้แล้ว เพราะผู้หญิงคนนั้นไม่มีตัวตน
เพราะถ้าคุณลืมเฮไม่ได้ คนที่จะต้องเสียใจก็คือคุณเอง ที่ผมพูดคุณเข้าใจใช่มั้ย”
เย่อธิบายให้วอนฟัง

“คุณทำแบบนี้ทำไม”

“ผม...”
เย่ไม่รู้จะตอบยังไงดีกับคำถามของวอน  แต่ว่ามาถึงตอนนี้จะให้ทำยังไง

“ผมขอโทษ...มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด มัน....เอาเถอะ คุณเองคงไม่เข้าใจ”
ในที่สุดก็คงบอกไม่ได้ซินะ  จะให้บอกว่า เค้าโดนเสกให้เป็นผู้หญิงหรอ...ใครจะไปเชื่อ....

“งั้นคุณก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าผมรู้สึกยังไง”



......................................................

To Be Continue.........

.......................................................



มาแล้วจ้าตอน 10 ใกล้จบแล้วหล่ะนะจ๊ะ

แล้วไรท์เตอร์มีข่าวมาฝาก สำหรับคนที่อ่าน Chapter 1-3 มาแล้วนะจ๊ะ

ตอนนี้ไรท์เตอร์กำลังจะรวมเล่ม Angel & 7 Days น่ะ

รีดเดอร์คนไหนสนใจ สะกิดหรือแจ้งความประสงค์กับไรท์เตอร์หน่อยก็ได้นะจ๊ะ

อยากได้จำนวนคร่าวๆอ่ะจ๊ะ ถ้ามีเสียงตอบรับดี ไรเตอร์ก็จะมาบอกข่าวอีกทีจ๊ะ....

ขอบคุณที่ติดตามกันมาอย่างต่อเนื่องนะจ๊ะ