Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #34 : CHAPTER V :: สิ่งที่ขาดหาย กับ ไร้ตัวตน :: HANGENG X HEECHUL >> Part 2

 Part II 


“ในตอนนี้ฮีชอลจะไม่สามารถมองเห็นและได้ยินเสียงเจ้าได้ยังไง  พูดง่ายๆ  
ตอนนี้เจ้าไร้ตัวตนสำหรับฮีชอลน่ะซิ”
อีทึกกล่าว

“บ้าน่า คุณโกหก ผมไม่เชื่อคุณหรอก”
ว่าจนฮันก็รีบออกจากบ้านเพื่อรีบไปหาฮีชอลที่บ้านทันที

“อ้าว รีบไปไหนล่ะ รอข้าด้วย”

เวลาไม่นานฮันก็มาถึงบ้านของชอล  ฮันเข้ามาในบ้าน ก็เจอชอลกำลังเตรียมตัวออกจากบ้าน

“เอ๊ะ ทำไมประตูเปิดล่ะ  ลมพัดหรอ”
ฮีชอลหันไปมองประตูที่เปิดอยู่ ก่อนเดินไปปิดมัน  โดยที่ไม่ทักฮันสักนิด

“ชอล  ชอล  ชอลได้ยินฮันมั้ย”
ฮันพยายามเรียกชอล  แต่อีกคนก็ไม่หันมาเสียที  ฮันจึงเดินไปหวังคว้าแขนของร่างบางไว้
แต่...เค้าจับฮีชอลไม่ได้...

“ไม่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น  เทวดานายอยู่ไหนออกมานะ”
ฮันตะโกนเรียกอีทึก

“ข้าอยู่นี่เจ้าจะตะโกนทำไมกัน”

“คุณทำอะไรกับผม  ทำไมชอลไม่ได้ยิน ทำไมชอลมองไม่เห็น ผมจะจับตัวชอลก็ไม่ได้”
ฮันถามอย่างร้อนใจ

“ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าตอนนี้เจ้ากลายเป็นคนไร้ตัวตนสำหรีบฮีชอลไปแล้ว
ฮีชอลบอกว่าไม่ต้องการเห็นเจ้าอีกไม่ใช่หรือไง งั้นเค้าก็ควรจะรู้ว่า เมื่อต้องขาดเจ้าไปแล้ว จะเป็นยังไง”
อีทึกกล่าวเองเออเอง

“มันก็ดีอยู่ทดสอบชอลแบบนั้น แต่ผมจะเป็นแบบนี้นานแค่ไหน”
ฮันมองคนรักที่อยู่ตรงหน้าแต่ไม่สามารถจับต้องได้

“ 7 วันเท่านั้นฮันเกิง แล้วทุกอย่างก็จะเป็นเหมือนเดิม”
เทวดาทึกตอบ

“แล้วคนอื่นล่ะ คนอื่นจะไม่เห็นผมด้วยหรือเปล่า”
ฮันเริ่มทำใจกับสิ่งที่เกิด

“ก็คงใช่”
อีทึกรู้สึกว่าการใช้เวทมนต์ในครั้งนี้มันไม่สนุกเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาเอาซะเลย

“ชอลจะไปไหนน่ะ”
ฮันกล่าวเมื่อเห็นฮีชอลหยิบกระเป๋าเตรียมออกจากบ้าน
แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบรับกลับมาเลย  ฮันจึงทำได้แต่เดินตามฮันไปเท่านั้น
จนฮีชอลมาเรียกแท็กซี่ ฮันจึงได้รู้ว่าชอลกำลังจะไปหาเขาที่บ้านนั่นเอง

ฮันตามชอลมาจนถึงห้องของตัวเอง...เค้าจะทำยังไงถึงจะบอกให้รู้ว่าเค้าอยู่ตรงนี้...

“มีใครอยู่มั้ย  ฮัน  ฮันอยู่หรือเปล่า”
ฮีชอลเปิดประตูเข้ามา  แต่ในห้องนั้นว่างเปล่า ฮีชอลเปิดหาไปทั่วทุกห้อง แต่ก็ไร้เงาของฮัน

“ไปไหนล่ะ  ลองโทรหาดีกว่า”
ฮีชอลกดโทรศัพท์หาฮันเกิงทันทีที่คิดได้

“เอ๊ะ  ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วยหรอ”
ฮีชอลหันไปตามเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นบนโซฟา  จึงรู้ว่าฮันไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวไปด้วย

“ฮันไปไหนล่ะ แล้วจะหาฮันเจอได้ยังไง”
ฮีชอลนั่งลงที่โซฟา  โดยมีฮันเกิงนั่งอยู่ข้างๆ

“ชอล  ชอล  ฮันอยู่นี่  ชอลหันมาซิ”
ฮันพยายามเรียกพร้อมกับจับตัวของฮีชอล  แต่ก็ไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย

“ลองโทรไปหาเพื่อนฮันดีกว่า”

(ฮัลโหลนี่ชอลนะ  ฮันโทรติดต่อนายบ้างหรือเปล่า)

((ไอ้ฮันหรอ  ไม่นะ  ทำไมอ่ะมีไรป่าว))

(อ๋อ ไม่มีไร  เราแค่ถามดู พอดีเราติดต่อฮันไม่ได้ ฮันไม่ได้เอามือถือไปน่ะ  งั้นแค่นี้นะ)

ชอลลองโทรไปหาเพื่อนของฮันอีก 2-3 คน  แต่ก็ไม่มีใครรู้สักคน
ชอลจึงเดินลงมาที่ชั้นล่างเพื่อถามยาม

“ขอโทษครับลุงยาม วันนี้ลุงยามเห็นฮันหรือเปล่าครับ”
ฮีชอลเดินมาถามยาม

“อ๋อคุณชอลนั่นเอง  วันนี้ผมยังไม่เห็นคุณฮันนะครับ รถก็ยังอยู่
เห็นครั้งสุดท้ายก็เมื่อคืน แถมหิ้วเบียร์ขึ้นห้องไปด้วย”
ลุงยามตอบเพียงเท่านั้น  ฮีชอลจึงเดินกลับขึ้นห้องไป

“เมื่อคืนฮันกลับมาจริงๆด้วย  แล้วตอนนี้ฮันอยู่ไหนล่ะ”
ชอลเดินมาดูที่ถังขยะ ก็เห็นเบียร์หลายกระป๋องอยู่ในนั้น...เมื่อคืนฮันกลับมาแน่ๆ..
ชอลเริ่มคิดไม่ตก  ความคิดต่างๆ แทรกเข้าภายในหัวมากมายไปหมด

... ฮันต้องยังโกรธเราแน่ๆ...เพราะไม่งั้นปกติฮันต้องโทรหาเราแล้วซิ....
...โทรมาเมื่อเช้ารับสายแต่ก็ไม่พูด...ฮันต้องยังโกรธเราอยู่แน่ๆเลยจะทำยังไงดีล่ะ...

พอคิดอย่างนั้นแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล  
ผ่านไปหลายชั่วโมง  ชอลคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ  นอกจากคิดถึงน้องชายของเขา

(คิบอม)
ฮีชอลโทรหาคิบอม

((ครับพี่ชอล เอ๊ะ ทำไมเสียงพี่แปลกๆล่ะครับ))

(บอมมาหาพี่หน่อยซิ  พี่อยู่ที่บ้านฮันนะ  บอมมาหาพี่หน่อยนะ)
ดูเหมือนคิบอมจะพอรับรู้อารมณ์ของฮีชอล

((พี่รอผมอยู่ที่นั่นนะ  ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้))
บอมวางสายไปแล้ว  ตอนนี้สองแก้มอาบไปด้วยน้ำตา
ฮันที่ได้แต่ดูอยู่เฉยๆ รู้สึกอยากเข้าไปกอดปลอบคนตรงหน้า  แต่เขากลับทำไม่ได้

“ชอล  ชอลอย่าร้องไห้ซิมันทำให้ผมเจ็บ”
ฮันสงสารชอลจับใจ...แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย

“ฮัน..ชอลขอโทษ   ฮันอยู่ไหน  ชอลขอโทษ”
ฮีชอลร้องไห้หนักขึ้นอย่างน่าสงสาร  ไม่นานคิบอมก็มาถึง

“พี่ชอล”
คิบอมตกใจเมื่อเห็นพี่ของตนนั่งร้องไห้อยู่

“บอม...ฮือๆๆ  ฮันหายไป  พี่หาฮันไม่เจอ  พี่จะทำยังไงดี  ฮันต้องดกรธพี่แน่ๆ”
ฮีชอลเข้าสวมกวดคิบอมทันที่  แล้วยังร้องไห้หนักกว่า

“พี่ชอลใจเย็นๆนะ  นั่งคุยกันก่อน  มันเกิดอะไรขึ้น”

ฮีชอลเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คิบอมฟังทั้งน้ำตา
บอมได้แต่ถอนใจ ปกติพี่เค้าทั้งสองคนไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้นี่  แล้วคราวนี้จะทำยังไงล่ะเนี่ย

“บอมพี่ผิดเองที่ไล่ฮัน  ฮันเลยโกรธพี่  พี่จะทำยังไงดี”
ชอลกล่าว

“ชอลอย่าร้องไห้ซิ ชอลไม่ผิดหรอก  ชอลหยุดร้องไห้เถอะนะ”
ฮันกล่าวอย่างเจ็บปวด

“ไม่หรอกพี่ชอล ผมว่าเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่านะ  แล้วค่อยคิดกันว่าจะเอายังไงนะพี่ชอล”
บอมหว่านล้อมให้ชอลกลับบ้าน ในตอนแรก ชอลก็บ่ายเบี่ยง  แต่สุดท้ายก็ยอมไปกับบอมจนได้
บอมขับรถพาพี่ชายกลับมาถึงบ้าน ก็ให้ชอลพักผ่อนเสียก่อน

“พี่ชอลพักก่อนนะ  ตื่นมาจะได้ปลอดโปร่ง อาจจะคิดอะไรออกก็ได้นะ”

“บอมพี่นอนไม่หลับหรอก”
ตอนนี้ดวงตาที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักดูเหมือนจะบวมอย่างมาก

“งั้นพี่นอนเล่นก็ได้  ผมจะอยู่กับพี่นี่แหละนะ”
บอมพูดเชิงขอร้อง  เพียงไม่นานชอลก็หลับไปเพราะความอ่อนล้า
บอมจึงออกมาข้างนอกห้องเพื่อโทรหามิน

(ฮัลโหล บอม)

((มิน อยู่ไหนหรอ ว่างหรือเปล่า))

(อืมว่างอยู่ มีอะไรหรือเปล่า เสียงบอมดูไม่ดีเลยอ่ะ)

((ไม่ใช่บอมหรอก  แต่พี่ชอลน่ะซิ))

(พี่ชอลเป็นอะไรหรอบอม)

((มินมาที่บ้านหน่อยได้มั้ย บอมจะเล่าให้ฟัง))

(ได้มินจะไปเดี๋ยวนี้แหละ)

ซองมินวางสายไปแล้ว  บอมจึงเดินมามองพี่ชายจากหน้าห้อง
นึกแล้วก็สงสารพี่ชายจับใจ

“พี่ฮันพี่ไปไหนนะ”
บอมพึมพำอยู่คนเดียว โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ตนถามถึงยืนอยู่ไม่ไกลเลย

“พี่ก็อยากจะเข้าไปกอดปลอบชอลนะบอม  แต่พี่ทำไม่ได้”
ฮันเริ่มรู้สึกหมดหวัง  แล้วตอนนี้เทวดาทึกไปไหนเสียแล้วล่ะ

.............................................................


“เฮ้อ ทำไมงานนี้มันไม่สนุกเลยนะ  ไม่ชอบเลยแฮะ
งั้นรอให้ครบ 7 วันก็แล้วกัน  ข้าไม่ยุ่งแล้ว..”

ดูเหมือนเทวดาอีทึกจะไม่รับผิดชอบเรื่องที่ตนเองทำลงไปเลย
แล้วฮันกับชอลจะต้องรอจนครบ 7 วันจริงๆหรือ...

.........................................................................


หลังจากที่วางสายจากคิบอม ซองมินก็มุ่งตรงมาที่บ้านคิบอมทันที

“บอม เกิดอะไรขึ้นหรอ  แล้วพี่ชอลล่ะ”
มาถึงมินก็ถามถึงชอลทันที

“หลับไปแล้วหล่ะ บอมไม่รู้จะช่วยพี่ชอลยังไงดี  ดูเหมือนคราวนี้จะหนักน่าดู”
บอมถอนหายใจก่อนนั่งลงที่โซฟา โดยมีมินนั่งลงข้าง

“เล่าให้มินฟังหน่อยซิว่าเรื่องเป็นยังไง”
บอมเล่าเรื่องของชอลและฮันให้มินฟัง  ก่อนที่จะมานั่งกลุ้มใจเหมือนเดิม

“แล้วโทรหาใครก็ไม่มีใครรู้เลยหรอบอม”
มินถาม

“อืม ไม่มีใครรู้เลย มือถือพี่ฮันก็ไม่ได้เอาไป  ไม่รู้ว่าจะตามที่ไหนจริงๆ”

“งั้นเราคงทำได้แค่อยู่เป็นเพื่อนพี่ชอล เอางี้มั้ย เรามาเตรียมอาหารให้พี่ชอลดีกว่า 
เตรียมอะไรที่พี่ชอลชอบ เผื่ออารมณ์พี่ชอลจะดีขึ้นบ้าง”
มินออกความเห็น

“อืมก็ดีนะ  งั้นเดี๋ยวบอมไปซื้อของนะ  ฝากพี่ชอลด้วยนะมิน”
บอมกล่าวก่อนเตรียมออกไปซื้อของมาเพื่อทำให้พี่ชายเขาดีขึ้นบ้าง

หลังจากที่บอมออกไปแล้ว มินก็เดินเข้าไปในห้อง เพื่อดูว่าชอลเป็นยังไงบ้าง
แล้วสิ่งที่เห้นทำให้มินตกใจ...

“พี่ฮัน”
มินเรียกชื่อคนที่อยู่ภายในห้อง ก่อนที่คนนั้นจะหันมามอง

“มิน..มองเห็นพี่หรอ..”


.......................................................................

To Be Continue.... 

....................................................


เอาตอน 2 มาลง  เดือนนี้ ไรเตอร์ไม่มีเวลาเขียนเลยนะค่ะ

พาร์ทนี้พอดีว่าเขียนเอาไว้ก่อนแล้ว

แต่หลังจากนี้คงต้องรอกันหน่อย

ไปเรียนออกแบบ  เลยไม่มีเวลามาเขียนให้นะ ตั้ง 3 อาทิตย์อ่ะ (มาอีกทีก็คงสิ้นเดือนพอดี)

ไหนตอนเย็นจะต้องไปเรียนต่ออีก เลิกก็ 3 ทุ่มกว่าแล้ว

คงหายหัวไปจริงๆ  แต่ยังไง  ทุกคนรอเราได้ใช่ป่ะ  T^T