ลำดับตอนที่ #36
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : CHAPTER V :: สิ่งที่ขาดหาย กับ ไร้ตัวตน :: HANGENG X HEECHUL >> Part 4 ~END
Part IV [END]
เช้าวันใหม่ซองมินตื่นมาแต่เช้า ก็เดินเข้ามาในห้องนอนของชอล
ปรากฏว่าเจ้าของห้องยังคงหลับอยู่ และที่ข้างเตียงก็มีฮันที่นั่งเฝ้าอยู่
เห็นอย่างนั้นแล้วมินจึงเข้าไปในครัวเพื่อหาอาหารเช้าให้ทั้ง 3 คนกิน
แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงโวยวายเรียกฮีชอลจากบอมดังขึ้น มินจึงเดินไปดู
“พี่ชอล พี่ชอลอยู่ไหนอ่ะ”
บอมเรียกจนลั่นบ้าน
“อะไรหรอบอม” มินกล่าวถาม
“ก็พี่ชอลไปไหนก็ไม่รู้อ่ะมิน”
บอมกล่าว
“ก็เมื้อกี้ยังนอนอยู่เลยนี่ ไปไหนแล้วอ่ะ”
ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้ชะตากรรม....พี่ชอลต้องออกไปหาพี่ฮันแน่ๆ...
มินเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง ไปจนทั่วบ้าน จนบอมนึกสงสัย
“มินหาอะไรอยู่หรอ ไปกันเถอะพี่ชอลไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มือถือก็ไม่ได้เอาไป”
บอมเดินออกไปรอหน้าบ้านแล้ว ในขณะที่สิ่งที่มินมองหาอยู่คือฮัน
“พี่ฮันตามพี่ชอลไปแน่ๆเลย แล้วพี่ชอลไปไหนล่ะเนี่ย”
มินรีบตามบอมออกไปโดยที่ยังไม่รู้เป้าหมายที่ต้องการไปตามหาชอลเลย
......................................................
ทางด้านฮีชอล
ฮีชอลตื่นขึ้นมาแต่เช้า วันนั้เค้าจะต้องออกไปตามหาฮันให้เจอให้ได้
แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะยังไม่เป็นใจ เพราะซองมินเดินเข้ามาพอดี ฮีชอลจึงแกล้งทำเป็นหลับ
จนรู้สึกว่าซองมินไปแล้ว และแน่ใจว่าทางสะดวกชอลก็ออกจากบ้านไปทันที
“ชอล ชอลจะไปไหน อย่าไปไหนเลยนะชอล มิน..ชอลจะไปแล้วนะ”
ฮันพยายามห้ามชอล แต่ชอลก็ไม่ได้ยินสักนิด ครั้นเรียกซองมิน มินก็ไม่ได้ยิน
ฮันจึงตัดสินใจตามฮีชอลออกไปด้วย
จากที่เมื่อวานชอลใช้วิธีการโทรหาเพือนๆของฮัน แล้วไม่ได้ผลดูเหมือนหนทางของชอลจะมืดไปหมด
สิ่งที่ชอลนึกออกก็แค่ไปทุกๆที่ ที่เคยไปด้วยกัน
กลับมาทางฝั่งของฮันบ้าง
ตั้งแต่ออกจากบ้านมา ฮันก็เดินตามชอลไปทุกๆที่ที่ชอลไป
ในวันนี้ฮันต้องตกใจกับความอดทนของชอลพอสมควร
เพราะวันนี้ชอลดูเข้มแข็ง และมุ่งมั่นในการหาฮันมากๆ ซึ่งมันทำให้ฮันยิ่งรู้สึกเจ็บปวดเข้าไปอีก
ชอลใช้เวลาทั้งวันในการตระเวนตามหาฮันในที่ต่างๆ จนสุดท้ายในช่วงเย็น ชอลก็มาถึงสวนสาธารณะ
ใกล้ๆบ้านที่ทั้งสองคนชอบมาเดินเล่นด้วยกัน
ฮีชอลเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมที่ทั้งสองนั่งประจำ เหมือนคนที่กำลังจะหมดแรง
ภาพในวันเก่าๆ เหมือนหนังม้วนเก่าที่ฉานซ้ำช้าๆ ความสิ้นหวังก่อตัวขึ้นในใจ
“ฮัน นายไปไหน ชอลขอโทษ ฮันกลับมาเถอะ”
ร่างบางเก็บน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป เขาไม่สามารถฝืนเข้มแข็งได้อย่างที่ทำมา
ในตอนนี้จิตของเขาหดหู่ และเปราะบางเสียเหลือเกิน
ฮันที่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของชอลก็รู้สึกไม่ต่างกัน เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาทำอะไรไม่ได้เลย
จนเทวดาทึกปรากฏตัว
“เทวดา เทวดาครับ ผมขอร้อง ช่วยเสกให้ชอลมองเห็นผมได้มั้ย สงสารผมเถอะ
หรือคิดว่าสงสารชอลก็ได้ ผมไม่อยากได้ชอลเจ็บปวดแบบนี้”
ฮันกล่าวขอร้องเทวดาทึก
“ไม่ได้หรอก” ไม่ทันที่เทวดาทึกจะพูดจบ ฮันก็พูดแทรก
“นะครับเทวดา ให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอแค่อย่าให้ชอลต้องเป็นแบบนี้ ผมทนไม่ได้”
ฮันนั่งลงขอร้อง
“ข้าทำไม่ได้จริงๆ ยังไงเจ้าก็ต้องรอให้ครบ 7 วัน รอให้มนต์มันเสื่อมไปเอง ข้าทำอะไรไม่ได้ มันผิดกฏ”
เทวดาทึกอธิบาย
ฮันนั่งลงกับพื้นอย่าหมดเรี่ยวแรง น้ำตาใสไหลลงจากตาคม ก่อนมองฮีชอล แล้วก็สะท้อนใจตัวเอง
“ชอล ผมรักคุณ ผมจะทำยังไงดี ผทไม่อยากให้คุณเจ็บแบบนี้”
....................................................................................
ทางด้านคิบอมก็เริ่มจากการโทรหาเพื่อนของฮัน เผื่อว่าฮีชอลจะโทรหาใครบ้าง
แต่ดูเหมือนว่าฮีชอลจะไม่โทรหาใครเลย
จึงตัดสินใจออกมาข้างนอก เพื่อตามหาอย่างไร้จุดหมาย โดยมีซองมินช่วยอีกแรง
แต่สุดท้ายก็จนปัญญาที่จะหา มินจึงแนะนำให้กลับบ้านเผื่อว่าชอลอาจจะกลับบ้านแล้วก็ได้
แล้วในระหว่างทางอยู่ๆซองมินก็ให้หยุดรถ
“บอมหยุดก่อน นั่น..ในสวน”
หลังจากให้บอมหยุดรถ ซองมินก็รีบวิ่งลงมา แล้ววิ่งเข้าไปในสวนสาธารณะ โดยมีบอมตามลงมาแบบงงๆๆ
ความจริงมินไม่ได้เห็นชอลแต่อย่างใด แต่คนที่เขามองเห็นคือฮัน จึงพอจะเดาได้ว่า...ชอลคงอยู่ที่นี่
..และมันก็จริงอย่างที่มินคิด...
“พี่ชอล” บอมเรียกชื่อพี่ชายเบาๆ
ก่อนเดินเข้ามา เมื่อชอลเห็นน้องชายก็สวมกอดทันที ชอลร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
บอมเองก็ทำได้แค่ปลอบใจพี่ชายเท่านั้น
“บอมพี่จะทำยังไงดี พี่จะทำยังไงดี”
บอมไร้ซึ่งคำพูดใด แต่กระชับกอดให้แน่นขึ้น เขาสงสารพี่ชายจริงๆ
ในตอนนี้ฮีชอลไม่ใช่สิ่งที่มินสนใจในตอนนี้ แต่กลับคนที่ฮันกำลังขอร้องอ้อนวอนอยู่ต่างหาก
...เทวดาทึก...ทำไมมินถึงเห็นเทวดาทึกล่ะ
มินอยากจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็นึกได้ว่าทั้งชอลและบอมมองไม่เห็น
จึงทำได้แค่มองเท่านั้น และในตอนนั้น
อยู่ดีๆ...ทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดนิ่ง เทวดาทึกมองไปที่รอบกาย ด้วยความสงสัย
ก่อนที่จะรู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
“ไม่ต้องตกใจไปเทวดาอีทึก ฝีมือของข้าเอง”
เป็นเสียงของเทพยุนโฮที่ดังขึ้น ก่อนกล่าวต่อ
“เทวดาอีทึก โปรดตามข้ากลับสวรรค์โดยเร็วที่สุดด้วย”
เทพยุนโฮกล่าว
“ตอนนี้เลยหรือ” เทวดาอีทึกถาม
“ใช่ตอนนี้เลย”
เทวดาอีทึกยอมตามยอมตามไปแต่โดยดี ก่อนไปเทพยุนโฮก็ไม่ลืมที่จะคลายมนต์ทั้งหมด
และแก้ไขปัญหาที่อีทึกได้สร้างไว้ให้เรียบร้อย
..............................................................................................
หลังจากเหตุการณ์ผ่านไป คิบอมและซองมินก็พาฮัชอลกลับมาที่บ้าน
แต่เมื่อมาถึงบ้านสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ที่โซฟาภายในห้องรับแขก ..ฮันเกิงนอนอยู่ตรงนั้น...
เมื่อชอลรับรู้ได้ว่าคนๆนั้นเป็นใครก็รีบวิ่งเข้าไปหาทัน
“ฮัน..ฮันตื่นซิ”
ชอลเรียกอย่างร้อนรน
“อืม ชอล”
ฮันทักคนที่เขาเห็นคนแรกเมื่อตื่นขึ้นมา ชอลเข้าสวมกอดฮันทันที และปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
“ฮัน...ฮันจริงๆด้วย ฮันกลับมาแล้ว ชอลขอโทษนะ ชอลขอโทษ ฮันอย่างทิ้งชอลไปอีกนะ”
ฮันรับรู้คำพูดเหล่านั้นด้วยการกระชับกอดคนรักให้แน่นขึ้น
...ความอบอุ่นกลับคืนสู่ใจทั้งสองดวงอีกครั้ง...
“ชอลฮันก็ขอโทษ ฮันเองก็ผิดที่อยู่ๆก็ออกไป”
“แล้วพี่ฮันไปไหนมาหรอครับ ทำไมพวกเราติดต่อพี่ฮันไม่ได้เลย”
มินถามขึ้น
“ขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวายกันไปหมด พี่ขับรถออกไปนอกเมืองน่ะ กะว่าจะหาที่เงียบๆน่ะ
แล้วมือถือก็มาดันแบตหมด ติดต่อใครไม่ได้เลย แต่พี่ตัดสินใจกลับมาเมื่อเช้า มาถึงนี่ก็ตอนสายๆ
แต่ไม่เจอใครเลย พี่นั่งรออยู่ที่นี่จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้เป็นห่วง”
ฮันเล่า ก่อนหันมาสบตากับคนอันเป็นที่รัก
“ฮันกลับมาก็ดีแล้ว ชอลจะไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว ชอลขอโทษนะ”
ชอลขอโทษอีกครั้ง
“ช่างมันเถอะชอล แค่เราจะไม่ทำมันอีกก็พอ”
ฮันดึงฮันเข้ามากอดอีกครั้งด้วยความรัก สร้างรอยยิ้มให้กับทั้งบอมและมินที่อยู่ด้วย
ก่อนที่ทั้งสองจะเลี่ยงออกมาเพื่อให้ฮันและชอลได้อยู่ด้วยกัน
“ฮันรู้มั้ยการที่ไม่มีฮันมันเหมือนกับชีวิตมันขาดหายอะไรบางอย่างไป”
ชอลกล่าวทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของฮัน
“งั้นการที่ชอลไม่สนใจมันก็เหมือนกับการกลายเป็นคนไร้ตัวตน ฮันก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว”
“จะไม่มีวันนั้นอีก ชอลสัญญา แค่ฮันอย่าทิ้งชอลไปไหนอีกก็พอ”
ชอลมองลึกเข้าไปในดวงตาของคนรักเพื่อค้นหาคำตอบ และสิ่งที่ได้รับคือ...
..จูบอันหวานซึ้ง...จูบที่เป็นเหมือนสัญญาว่าเขาจะไม่จากไปไหนอีก..จูบที่ทำให้คนที่เค้ารักมั่นใจ ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป....
“ชอลรักฮันนะ”
“ฮันก็รักชอลที่สุดเหมือนกัน
.................................................................
“เฮ้อ ดีจังที่ที่พี่ฮันกลับมาแล้ว”
มินกล่าวอย่างโล่งอก
“นั่นซิ”
บอมเดินเข้ามากอดมินจากด้านหลัง
“หืม”
มินหันไปเหล่มองคนที่กอดตัวเองไว้
“รักมินนะครับ”
“หง่ะ รู้แล้ว”
มินกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่ ...อยู่ๆก็มาบอกรักกัน
(ไรท์เตอร์ – เขินแทน หุหุ)
“ก็อยากบอกอีกนี่ครับ”บอมอ้อน
“ครับ มินก็รักบอมครับ”
มินตอบกลับไป จนบอมอยากจะฟัดแก้มให้ชื่นใจสักทีสองที
“มีความสุขจังเลย ความรักนี่มันเหมือนมีเวทมนต์เลยนะ ทำให้คนเรามีได้ทั้งสุขทั้งทุกข์ได้ในเวลาแค่แป็บเดียวเอง”
บอมกล่าว
“งั้นมินคงต้องมนต์ความรักเข้าแล้วหล่ะ เพราะตอนนี้มินมีความสุขมากที่ได้รักบอมไง”
มินหันไม่ยิ้มหวานให้กับบอมก่อนที่ทั้งสองจะกอดกันอย่างอบอุ่น
...นั่นซิ..แล้วคุณล่ะเคยต้องมนต์แห่งความรักหรือเปล่า..
..ถ้าเคย...มนต์นั้นทำให้คุณสุขหรือทุกข์.....
…แต่หวังว่า...มนต์นั้นจะทำให้คุณมีความสุข เหมือนกับคนในเรื่องนี้นะจ๊ะ.....
...........................................................................
++ แถม ++
เทพยุนโฮนำตัวของอีทึกเข้าพบเทพชินดงทันทีกลับมาถึง
“มาแล้วซินะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำสิ่งใดลงไปอีทึก”
เทพชินดหันมาถาม
“เอ่อ ข้าก็แค่ทำเกินไปนิดหน่อย”
“นิดหน่อยหรือ เจ้าทำผิดกฏของเทวดาไปเสียหลายข้อเลยอีทึก
ข้อที่ 1 เจ้าใช้เวทมนต์ 2 บทในครั้งเดียวกัน ซึ่งข้าก็ได้เตือนเจ้าแล้ว
ข้อที่ 2 เจ้าละเลยต่อเวทมนต์ของตน ไม่ดูแลเวทมนต์ที่ตนใช้
ข้อที่ 3 เจ้าใช้เวทมนต์โดยไม่คิดไตร่ตรองให้ดี ทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อน และมันอาจทำให้สมดุลของโลกเปลี่ยนไปเพราะเวทมนต์ของเจ้า
ข้อที่ 4 เจ้าใช้เวทมนต์ต่อหน้ามนุษย์
ข้อที่ 5 เจ้าเปิดเผยให้มนุษย์รู้ฐานะที่แท้จริง
และข้อสุดท้าย เจ้ากระทำในสิ่งที่เทวดาไม่ควรทำ”
เทพยุนโฮร่ายความผิดของเทวดาอีทึกมายาวเหยียด
(ไรท์เตอร์ – ยาวจริงอ่ะ ถึงขั้นประหารชีวิตเปล่าเนี่ย ข้อ 1 นี่ตอนที่แกทิ้งเย่มาเสกฮัน ข้อ 2 ก็เรื่องเย่นั่นแหละ หายหัวไปเลย ข้อ 3 เห็นๆกันอยู่ เรื่องฮันเต็มๆ ข้อ 4 ก็ตอนคังไงจำได้มั้ย ที่คังเห็นนางฟ้าน่ะ ข้อ 4 ตอนเย่นั่นเอง ข้อสุดท้ายก็คือ การนอนการกินไง สิ่งที่เทวดาไม่ควรทำน่ะ)
อีทึกเถียงไม่ออก เพราะแต่ละข้อที่ว่ามาเขาทำผิดจริงๆ
“เจ้าน่ะ ปรมาท ขาดการระมัดระวัง เรื่องถึงได้เป็นแบบนี้ แล้วความผิดครั้งนี้ถึงจะเป็นครั้งแรก
แต่มันมากเกินกว่าข้าจะละเว้นได้”
เทพชินกล่าว
“ข้าจะให้เจ้าลงไปใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เป็นเวลา 7 วัน”
END~สิ่งที่ขาดหาย กับ ไร้ตัวตน
..............................................
จบเสียที น้ำตาไหลพรากๆดีใจที่แต่งจนจบ
ทีนี้ก็ CHAPTER สุดท้าย ตอนนหน้า เทวดาทึกโดนลงโทษให้ลงมาเป็นมนุษย์
จะยังไงล่ะนี่ รอติดตาม กันต่อไปนะจ๊ะ
รักรีดเดอร์ทุกคนนะ ^ ^
เช้าวันใหม่ซองมินตื่นมาแต่เช้า ก็เดินเข้ามาในห้องนอนของชอล
ปรากฏว่าเจ้าของห้องยังคงหลับอยู่ และที่ข้างเตียงก็มีฮันที่นั่งเฝ้าอยู่
เห็นอย่างนั้นแล้วมินจึงเข้าไปในครัวเพื่อหาอาหารเช้าให้ทั้ง 3 คนกิน
แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงโวยวายเรียกฮีชอลจากบอมดังขึ้น มินจึงเดินไปดู
“พี่ชอล พี่ชอลอยู่ไหนอ่ะ”
บอมเรียกจนลั่นบ้าน
“อะไรหรอบอม” มินกล่าวถาม
“ก็พี่ชอลไปไหนก็ไม่รู้อ่ะมิน”
บอมกล่าว
“ก็เมื้อกี้ยังนอนอยู่เลยนี่ ไปไหนแล้วอ่ะ”
ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้ชะตากรรม....พี่ชอลต้องออกไปหาพี่ฮันแน่ๆ...
มินเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง ไปจนทั่วบ้าน จนบอมนึกสงสัย
“มินหาอะไรอยู่หรอ ไปกันเถอะพี่ชอลไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มือถือก็ไม่ได้เอาไป”
บอมเดินออกไปรอหน้าบ้านแล้ว ในขณะที่สิ่งที่มินมองหาอยู่คือฮัน
“พี่ฮันตามพี่ชอลไปแน่ๆเลย แล้วพี่ชอลไปไหนล่ะเนี่ย”
มินรีบตามบอมออกไปโดยที่ยังไม่รู้เป้าหมายที่ต้องการไปตามหาชอลเลย
......................................................
ทางด้านฮีชอล
ฮีชอลตื่นขึ้นมาแต่เช้า วันนั้เค้าจะต้องออกไปตามหาฮันให้เจอให้ได้
แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะยังไม่เป็นใจ เพราะซองมินเดินเข้ามาพอดี ฮีชอลจึงแกล้งทำเป็นหลับ
จนรู้สึกว่าซองมินไปแล้ว และแน่ใจว่าทางสะดวกชอลก็ออกจากบ้านไปทันที
“ชอล ชอลจะไปไหน อย่าไปไหนเลยนะชอล มิน..ชอลจะไปแล้วนะ”
ฮันพยายามห้ามชอล แต่ชอลก็ไม่ได้ยินสักนิด ครั้นเรียกซองมิน มินก็ไม่ได้ยิน
ฮันจึงตัดสินใจตามฮีชอลออกไปด้วย
จากที่เมื่อวานชอลใช้วิธีการโทรหาเพือนๆของฮัน แล้วไม่ได้ผลดูเหมือนหนทางของชอลจะมืดไปหมด
สิ่งที่ชอลนึกออกก็แค่ไปทุกๆที่ ที่เคยไปด้วยกัน
กลับมาทางฝั่งของฮันบ้าง
ตั้งแต่ออกจากบ้านมา ฮันก็เดินตามชอลไปทุกๆที่ที่ชอลไป
ในวันนี้ฮันต้องตกใจกับความอดทนของชอลพอสมควร
เพราะวันนี้ชอลดูเข้มแข็ง และมุ่งมั่นในการหาฮันมากๆ ซึ่งมันทำให้ฮันยิ่งรู้สึกเจ็บปวดเข้าไปอีก
ชอลใช้เวลาทั้งวันในการตระเวนตามหาฮันในที่ต่างๆ จนสุดท้ายในช่วงเย็น ชอลก็มาถึงสวนสาธารณะ
ใกล้ๆบ้านที่ทั้งสองคนชอบมาเดินเล่นด้วยกัน
ฮีชอลเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมที่ทั้งสองนั่งประจำ เหมือนคนที่กำลังจะหมดแรง
ภาพในวันเก่าๆ เหมือนหนังม้วนเก่าที่ฉานซ้ำช้าๆ ความสิ้นหวังก่อตัวขึ้นในใจ
“ฮัน นายไปไหน ชอลขอโทษ ฮันกลับมาเถอะ”
ร่างบางเก็บน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป เขาไม่สามารถฝืนเข้มแข็งได้อย่างที่ทำมา
ในตอนนี้จิตของเขาหดหู่ และเปราะบางเสียเหลือเกิน
ฮันที่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของชอลก็รู้สึกไม่ต่างกัน เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาทำอะไรไม่ได้เลย
จนเทวดาทึกปรากฏตัว
“เทวดา เทวดาครับ ผมขอร้อง ช่วยเสกให้ชอลมองเห็นผมได้มั้ย สงสารผมเถอะ
หรือคิดว่าสงสารชอลก็ได้ ผมไม่อยากได้ชอลเจ็บปวดแบบนี้”
ฮันกล่าวขอร้องเทวดาทึก
“ไม่ได้หรอก” ไม่ทันที่เทวดาทึกจะพูดจบ ฮันก็พูดแทรก
“นะครับเทวดา ให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอแค่อย่าให้ชอลต้องเป็นแบบนี้ ผมทนไม่ได้”
ฮันนั่งลงขอร้อง
“ข้าทำไม่ได้จริงๆ ยังไงเจ้าก็ต้องรอให้ครบ 7 วัน รอให้มนต์มันเสื่อมไปเอง ข้าทำอะไรไม่ได้ มันผิดกฏ”
เทวดาทึกอธิบาย
ฮันนั่งลงกับพื้นอย่าหมดเรี่ยวแรง น้ำตาใสไหลลงจากตาคม ก่อนมองฮีชอล แล้วก็สะท้อนใจตัวเอง
“ชอล ผมรักคุณ ผมจะทำยังไงดี ผทไม่อยากให้คุณเจ็บแบบนี้”
....................................................................................
ทางด้านคิบอมก็เริ่มจากการโทรหาเพื่อนของฮัน เผื่อว่าฮีชอลจะโทรหาใครบ้าง
แต่ดูเหมือนว่าฮีชอลจะไม่โทรหาใครเลย
จึงตัดสินใจออกมาข้างนอก เพื่อตามหาอย่างไร้จุดหมาย โดยมีซองมินช่วยอีกแรง
แต่สุดท้ายก็จนปัญญาที่จะหา มินจึงแนะนำให้กลับบ้านเผื่อว่าชอลอาจจะกลับบ้านแล้วก็ได้
แล้วในระหว่างทางอยู่ๆซองมินก็ให้หยุดรถ
“บอมหยุดก่อน นั่น..ในสวน”
หลังจากให้บอมหยุดรถ ซองมินก็รีบวิ่งลงมา แล้ววิ่งเข้าไปในสวนสาธารณะ โดยมีบอมตามลงมาแบบงงๆๆ
ความจริงมินไม่ได้เห็นชอลแต่อย่างใด แต่คนที่เขามองเห็นคือฮัน จึงพอจะเดาได้ว่า...ชอลคงอยู่ที่นี่
..และมันก็จริงอย่างที่มินคิด...
“พี่ชอล” บอมเรียกชื่อพี่ชายเบาๆ
ก่อนเดินเข้ามา เมื่อชอลเห็นน้องชายก็สวมกอดทันที ชอลร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
บอมเองก็ทำได้แค่ปลอบใจพี่ชายเท่านั้น
“บอมพี่จะทำยังไงดี พี่จะทำยังไงดี”
บอมไร้ซึ่งคำพูดใด แต่กระชับกอดให้แน่นขึ้น เขาสงสารพี่ชายจริงๆ
ในตอนนี้ฮีชอลไม่ใช่สิ่งที่มินสนใจในตอนนี้ แต่กลับคนที่ฮันกำลังขอร้องอ้อนวอนอยู่ต่างหาก
...เทวดาทึก...ทำไมมินถึงเห็นเทวดาทึกล่ะ
มินอยากจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็นึกได้ว่าทั้งชอลและบอมมองไม่เห็น
จึงทำได้แค่มองเท่านั้น และในตอนนั้น
อยู่ดีๆ...ทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดนิ่ง เทวดาทึกมองไปที่รอบกาย ด้วยความสงสัย
ก่อนที่จะรู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
“ไม่ต้องตกใจไปเทวดาอีทึก ฝีมือของข้าเอง”
เป็นเสียงของเทพยุนโฮที่ดังขึ้น ก่อนกล่าวต่อ
“เทวดาอีทึก โปรดตามข้ากลับสวรรค์โดยเร็วที่สุดด้วย”
เทพยุนโฮกล่าว
“ตอนนี้เลยหรือ” เทวดาอีทึกถาม
“ใช่ตอนนี้เลย”
เทวดาอีทึกยอมตามยอมตามไปแต่โดยดี ก่อนไปเทพยุนโฮก็ไม่ลืมที่จะคลายมนต์ทั้งหมด
และแก้ไขปัญหาที่อีทึกได้สร้างไว้ให้เรียบร้อย
..............................................................................................
หลังจากเหตุการณ์ผ่านไป คิบอมและซองมินก็พาฮัชอลกลับมาที่บ้าน
แต่เมื่อมาถึงบ้านสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ที่โซฟาภายในห้องรับแขก ..ฮันเกิงนอนอยู่ตรงนั้น...
เมื่อชอลรับรู้ได้ว่าคนๆนั้นเป็นใครก็รีบวิ่งเข้าไปหาทัน
“ฮัน..ฮันตื่นซิ”
ชอลเรียกอย่างร้อนรน
“อืม ชอล”
ฮันทักคนที่เขาเห็นคนแรกเมื่อตื่นขึ้นมา ชอลเข้าสวมกอดฮันทันที และปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
“ฮัน...ฮันจริงๆด้วย ฮันกลับมาแล้ว ชอลขอโทษนะ ชอลขอโทษ ฮันอย่างทิ้งชอลไปอีกนะ”
ฮันรับรู้คำพูดเหล่านั้นด้วยการกระชับกอดคนรักให้แน่นขึ้น
...ความอบอุ่นกลับคืนสู่ใจทั้งสองดวงอีกครั้ง...
“ชอลฮันก็ขอโทษ ฮันเองก็ผิดที่อยู่ๆก็ออกไป”
“แล้วพี่ฮันไปไหนมาหรอครับ ทำไมพวกเราติดต่อพี่ฮันไม่ได้เลย”
มินถามขึ้น
“ขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวายกันไปหมด พี่ขับรถออกไปนอกเมืองน่ะ กะว่าจะหาที่เงียบๆน่ะ
แล้วมือถือก็มาดันแบตหมด ติดต่อใครไม่ได้เลย แต่พี่ตัดสินใจกลับมาเมื่อเช้า มาถึงนี่ก็ตอนสายๆ
แต่ไม่เจอใครเลย พี่นั่งรออยู่ที่นี่จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้เป็นห่วง”
ฮันเล่า ก่อนหันมาสบตากับคนอันเป็นที่รัก
“ฮันกลับมาก็ดีแล้ว ชอลจะไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว ชอลขอโทษนะ”
ชอลขอโทษอีกครั้ง
“ช่างมันเถอะชอล แค่เราจะไม่ทำมันอีกก็พอ”
ฮันดึงฮันเข้ามากอดอีกครั้งด้วยความรัก สร้างรอยยิ้มให้กับทั้งบอมและมินที่อยู่ด้วย
ก่อนที่ทั้งสองจะเลี่ยงออกมาเพื่อให้ฮันและชอลได้อยู่ด้วยกัน
“ฮันรู้มั้ยการที่ไม่มีฮันมันเหมือนกับชีวิตมันขาดหายอะไรบางอย่างไป”
ชอลกล่าวทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของฮัน
“งั้นการที่ชอลไม่สนใจมันก็เหมือนกับการกลายเป็นคนไร้ตัวตน ฮันก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว”
“จะไม่มีวันนั้นอีก ชอลสัญญา แค่ฮันอย่าทิ้งชอลไปไหนอีกก็พอ”
ชอลมองลึกเข้าไปในดวงตาของคนรักเพื่อค้นหาคำตอบ และสิ่งที่ได้รับคือ...
..จูบอันหวานซึ้ง...จูบที่เป็นเหมือนสัญญาว่าเขาจะไม่จากไปไหนอีก..จูบที่ทำให้คนที่เค้ารักมั่นใจ ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป....
“ชอลรักฮันนะ”
“ฮันก็รักชอลที่สุดเหมือนกัน
.................................................................
“เฮ้อ ดีจังที่ที่พี่ฮันกลับมาแล้ว”
มินกล่าวอย่างโล่งอก
“นั่นซิ”
บอมเดินเข้ามากอดมินจากด้านหลัง
“หืม”
มินหันไปเหล่มองคนที่กอดตัวเองไว้
“รักมินนะครับ”
“หง่ะ รู้แล้ว”
มินกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่ ...อยู่ๆก็มาบอกรักกัน
(ไรท์เตอร์ – เขินแทน หุหุ)
“ก็อยากบอกอีกนี่ครับ”บอมอ้อน
“ครับ มินก็รักบอมครับ”
มินตอบกลับไป จนบอมอยากจะฟัดแก้มให้ชื่นใจสักทีสองที
“มีความสุขจังเลย ความรักนี่มันเหมือนมีเวทมนต์เลยนะ ทำให้คนเรามีได้ทั้งสุขทั้งทุกข์ได้ในเวลาแค่แป็บเดียวเอง”
บอมกล่าว
“งั้นมินคงต้องมนต์ความรักเข้าแล้วหล่ะ เพราะตอนนี้มินมีความสุขมากที่ได้รักบอมไง”
มินหันไม่ยิ้มหวานให้กับบอมก่อนที่ทั้งสองจะกอดกันอย่างอบอุ่น
...นั่นซิ..แล้วคุณล่ะเคยต้องมนต์แห่งความรักหรือเปล่า..
..ถ้าเคย...มนต์นั้นทำให้คุณสุขหรือทุกข์.....
…แต่หวังว่า...มนต์นั้นจะทำให้คุณมีความสุข เหมือนกับคนในเรื่องนี้นะจ๊ะ.....
...........................................................................
++ แถม ++
เทพยุนโฮนำตัวของอีทึกเข้าพบเทพชินดงทันทีกลับมาถึง
“มาแล้วซินะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำสิ่งใดลงไปอีทึก”
เทพชินดหันมาถาม
“เอ่อ ข้าก็แค่ทำเกินไปนิดหน่อย”
“นิดหน่อยหรือ เจ้าทำผิดกฏของเทวดาไปเสียหลายข้อเลยอีทึก
ข้อที่ 1 เจ้าใช้เวทมนต์ 2 บทในครั้งเดียวกัน ซึ่งข้าก็ได้เตือนเจ้าแล้ว
ข้อที่ 2 เจ้าละเลยต่อเวทมนต์ของตน ไม่ดูแลเวทมนต์ที่ตนใช้
ข้อที่ 3 เจ้าใช้เวทมนต์โดยไม่คิดไตร่ตรองให้ดี ทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อน และมันอาจทำให้สมดุลของโลกเปลี่ยนไปเพราะเวทมนต์ของเจ้า
ข้อที่ 4 เจ้าใช้เวทมนต์ต่อหน้ามนุษย์
ข้อที่ 5 เจ้าเปิดเผยให้มนุษย์รู้ฐานะที่แท้จริง
และข้อสุดท้าย เจ้ากระทำในสิ่งที่เทวดาไม่ควรทำ”
เทพยุนโฮร่ายความผิดของเทวดาอีทึกมายาวเหยียด
(ไรท์เตอร์ – ยาวจริงอ่ะ ถึงขั้นประหารชีวิตเปล่าเนี่ย ข้อ 1 นี่ตอนที่แกทิ้งเย่มาเสกฮัน ข้อ 2 ก็เรื่องเย่นั่นแหละ หายหัวไปเลย ข้อ 3 เห็นๆกันอยู่ เรื่องฮันเต็มๆ ข้อ 4 ก็ตอนคังไงจำได้มั้ย ที่คังเห็นนางฟ้าน่ะ ข้อ 4 ตอนเย่นั่นเอง ข้อสุดท้ายก็คือ การนอนการกินไง สิ่งที่เทวดาไม่ควรทำน่ะ)
อีทึกเถียงไม่ออก เพราะแต่ละข้อที่ว่ามาเขาทำผิดจริงๆ
“เจ้าน่ะ ปรมาท ขาดการระมัดระวัง เรื่องถึงได้เป็นแบบนี้ แล้วความผิดครั้งนี้ถึงจะเป็นครั้งแรก
แต่มันมากเกินกว่าข้าจะละเว้นได้”
เทพชินกล่าว
“ข้าจะให้เจ้าลงไปใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เป็นเวลา 7 วัน”
END~สิ่งที่ขาดหาย กับ ไร้ตัวตน
..............................................
จบเสียที น้ำตาไหลพรากๆดีใจที่แต่งจนจบ
ทีนี้ก็ CHAPTER สุดท้าย ตอนนหน้า เทวดาทึกโดนลงโทษให้ลงมาเป็นมนุษย์
จะยังไงล่ะนี่ รอติดตาม กันต่อไปนะจ๊ะ
รักรีดเดอร์ทุกคนนะ ^ ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น