ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~ Happy Family 2 ~ { yunjae & TVXQ mpreg }

    ลำดับตอนที่ #110 : ~ Happy Family 2 ~ # 12

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.24K
      6
      18 พ.ย. 54

                เพราะกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารจึงทำให้แจจุงไม่ทันได้สังเกตว่าภายในห้องครัวตอนนี้มีคู่แฝดต่างวัยกำลังยืนมองอยู่   รอยยิ้มซุกซนปรากฏอยู่บนใบหน้าของสองพ่อลูกก่อนที่ยุนโฮจะอุ้มมุนบินเดินย่องเข้าไปใกล้    พ่อหมียกมือขึ้นแตะปากบอกให้แม่บ้านที่ยืนอมยิ้มดูอยู่ให้เงียบๆนิ้วยาวยกขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้ลูกชายเตรียมตัว

    1                2   3

    พอนับถึงสามปุ๊บร่างของมุนบินก็ลอยไปเกาะอยู่ที่หลังของแจจุงปั๊บ   ร่างบางที่กำลังตั้งใจปรุงอาหารอยู่สะดุ้งจนเผลอทำทัพพีหลุดมืออยู่ๆก็มีอะไรมากระแทกที่หลังแบบนี้จะไม่ให้แจจุงตกใจได้ยังไงล่ะ    แขนเรียวตวัดไปจับร่างป้อมๆที่กอดคอเขาเอาไว้แน่นเพื่อป้องกันไม่ให้ลูกชายตกลงไปที่พื้นในขณะเดียวกันดวงตาคู่สวยก็ตวัดไปมองพ่อหมีอย่างคาดโทษที่ชอบพาลูกเล่นอะไรพิเลนๆแบบนี้อยู่เรื่อยเลย  


    “ ทำไมมาเงียบๆแบบนี้ล่ะลูก  คุณแม่ตกใจหมดเลย ” เสียงหวานเอ่ยถามลูกชายที่ส่งเสียงหัวเราะชอบใจจนตาหยีเห็นแล้วมันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆเลย   แกล้งคุณแม่ได้นี่มีความสุขมากเลยใช่มั๊ยลูกหมี

                “ คุณพ่อไม่ให้หนูพูด ” ลูกหมีบอกกลั้วเสียงหัวเราะ  หน้าคุณแม่ตอนตกใจตลกมากเลยอ่ะ

                “ อ้าว.... ” เมื่อโดนลูกชายโยนความผิดมาให้ตัวเองคนเดียวพ่อหมีถึงกับทำหน้าเหรอหราตาคมมองลูกชายอย่างตัดพ้อ  มุนบินครับทำไมหนูทำกับคุณพ่อแบบนี้ล่ะลูกได้ข่าวว่าแผนทั้งหมดเราสองคนช่วยกันคิดไม่ใช่เหรอแต่ทำไมเวลารับโทษหนูถึงไม่รับช่วยคุณพ่อล่ะลูก

                แจจุงหลุดขำให้กับสีหน้าเหรอหราของยุนโฮรู้จักลูกชายตัวเองน้อยเกินไปแล้วพ่อหมี   แจ
    จุงจัดการปิดแก๊สก่อนจะเดินไปล้างมือด้วยท่าทางทุลักทุเลเพราะมีลูกหมีเกาะอยู่ที่หลังไม่ยอมห่างเลยทำให้ต้องล้างทีละข้าง

                “ มุนบินหิวหรือยังลูก ”  อันที่จริงไม่ถามแจจุงก็พอจะรู้คำตอบลงมาหาถึงใครัวแบบนี้คงจะหิวด้วยกันทั้งพ่อทั้งลูกแน่ๆ

                “ หนูหิวแล้ว ” ซุกหน้าเข้ากับซอกคอขาวของคุณแม่อ้อนๆก่อนจะยื่นหน้าไปดูหม้ออะไรบางอย่างที่ส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำย่อยในกระเพาะให้ทำงาน “ คุณแม่ทำอะไรห๊อมหอม ”

                คุณแม่คนสวยหัวเราะเบาๆให้กับน้ำเสียงช่างอ้อนของลูกชายไม่ต่างอะไรกับยุนโฮที่ยืนยิ้มมองดูภาพน่ารักๆของสองแม่ลูก

                 “ ทำซุปครับ ” บอกลูกชายกลั้วรอยยิ้มก่อนจะหันไปบอกแม่บ้าน “ จัดโต๊ะเลยนะ ” ไม่ต้องรอให้ลูกหมีบอกว่าหิวเป็นครั้งที่สองแจจุงก็สั่งแม่บ้านให้จัดโต๊ะทันทีก่อนที่จะได้เห็นพ่อหมีกับลูกหมีหิวโซ

                จะไม่ให้หิวได้ยังไงไหวก็เล่นไม่ได้ทานอะไรกันตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ก็เกือบเที่ยงเข้าไปแล้ว   บอกให้ลุกมากินข้าวเช้าก่อนก็ไม่เชื่อมัวแต่ห่วงนอนกันอยู่นั่นแหละนี่ถ้าไม่หิวคงไม่ลุกจากที่นอนกันใช่มั๊ย


                เมื่อคืนไม่รู้ว่ามุนบินนึกคึกอะไรถึงได้นั่งดูหนังสามเรื่องติดไม่ยอมหลับยอมนอนจนแจจุงต้องพาเยอึนที่หลับไปตั้งแต่ยังไม่จบเรื่องแรกขึ้นไปนอนก่อนกว่ายุนโฮจะพามุนบินตามขึ้นมาก็เข้าสู่วันใหม่ได้สองชั่วโมงกว่าแล้ว   โชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์เลยทำให้นอนตื่นสายได้เพราะถ้าหากเป็นวันปกติแล้วล่ะก็คงได้เห็นมุนบินงอแงไม่ยอมไปโรงเรียนแน่ๆ


                “ แล้วนี่เยอึนไปไหนเหรอ ” ยุนโฮถามหาลูกสาวคนเล็ก   ตั้งแต่ตื่นมาเขายังไม่เห็นเยอึนเลยนึกว่าอยู่ข้างล่างกับแจจุงซะอีก

                แจจุงส่ายหน้าให้พ่อหมีที่หลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย “ เยอึนไปงานเปิดตัวของเล่นกับคุณพ่อคุณแม่น่ะ ”


                “ น้องไปซื้อของเล่นเหรอคุณแม่ ” มุนบินที่ได้ยินคำว่าของเล่นเด้งตัวออกจากลาดไหล่ของคุณคนสวยทันที  ปากเล็กยู่ลงอย่างน่ารักเมื่อรู้ว่าวันนี้น้องสาวไปซื้อของเล่น “ ทำไมน้องไม่ชวนหนูอ่ะ ” ทิ้งท้ายด้วยการตัดพ้อน้องสาวงอนๆ


                “ น้องชวนแล้วลูกแต่หนูบอกว่าไม่ไป ” แจจุงบอกยิ้มๆรู้เลยล่ะว่าพี่ชายคนดีเริ่มงอนน้องสาวเข้าแล้ว   แต่เชื่อสิงอนได้ไม่นานพอโดนน้องกอดหน่อยก็กลับมายิ้มเหมือนเดิมแล้ว


                “ ชวนตอนไหนอ่ะ ” คิ้วล็กขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ   น้องชวนตอนไหนอ่ะทำไมมุนบินไม่เห็นรู้เรื่องเลยแล้วมุนบินเนี่ยนะที่บอกว่าไม่ไป คุณแม่มั่วหรือเปล่ามุนบินไม่เห็นจะจำได้เลยว่าพูดตอนไหนถ้ามุนบินพูดจริงมุนบินต้องจำได้สิ


                “ ชวนเมื่อเช้าไงครับ  แต่หนูกับคุณพ่อไม่ยอมตื่นเอง ” บอกพร้อมรอยยิ้มล้อเลียนที่ไม่ลืมเผื่อแผ่ไปถึงร่างสูงที่ยืนทำหน้างงกับการหายตัวไปของลูกสาว


                เมื่อเช้ายูนามาที่ห้องเพื่อบอกว่าวันนี้จะพามุนบินกับเยอึนไปงานเปิดหัวของเล่นเพราะเธอได้การ์ดเชิญจากเพื่อนที่เป็นเจ้าของบริษัท   ตอนนั้นทั้งแจจุงกับเยอึนอยู่แล้วและดูเหมือนว่าลูกหมีคนเล็กก็อยากไปกับคุณย่าด้วยสิแต่มันติดอยู่ที่มุนบินยังไม่ตื่นน่ะสิ    หลังจากอาบน้ำแต่งตัวให้เยอึนเสร็จแล้วคุณแม่กับลูกสาวจึงลองปลุกพ่อลูกขี้เซาแต่ปลุกยังไงก็ไม่มีท่าทีว่าทั้งคู่จะตื่นเลยแม้แต่นิดนี่ขนาดเอาของเล่นมาล่อแล้วนะเนี่ย


                “ แล้วจะกลับมาตอนไหนล่ะ  ตอนเย็นเราต้องไปเอาชุดของมุนบินไม่ใช่เหรอ ” คิ้วหนาเลิกขึ้นขณะถามกลับมาไม่เจอพ่อแม่กับพี่ชายเดี๋ยวเยอึนก็งอแงหรอก


                อาทิตย์หน้าโรงเรียนของมุนบินจะจัดงานกีฬาสีและเจ้าลูกหมีก็ได้รับเลือกให้เป็นคนถือเหรียญรางวัลในขบวนซึ่งต้องใส่ชุดฮันบกยุนโฮกับแจจุงจึงต้องพาไปตัดชุดใหม่เพราะมุนบินไม่มีชุดฮันบกเลยและทางร้านก็นัดให้ไปรับวันนี้


                “ เห็นคุณแม่บอกว่าจะกลับมาช่วงบ่ายๆนะ ”


                “อืม.... ” ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อแม่บ้านเดินเข้ามาบอกว่าจัดโต๊ะเสร็จแล้ว “ งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่า”



                ทันทีที่ได้ยินคำว่าทานข้าวมุนบินก็กระโดดกลับขึ้นไปขี่หลังแจจุงเหมือนเดิมสงสัยว่าวันนี้อยากจะเป็นลูกลิงละมั้ง  “ หนูหิวจนเดินไม่ไหวแล้วอ่าคุณแม่ ”ซุกหน้าเข้ากับแผ่นหลังเนียนก่อนที่เสียงเล็กจะบอกอ้อนๆ  มุนบินหิวจนตาลายแข้งขามันก็เลยพาลอ่อนไปหมดเลยอ่าคุณแม่ขอมุนบินขี่หลังคุณแม่ไปจนถึงโต๊ะกินข้าวเลยน๊า


                แจจุงหันไปมองหน้ายุนโฮก่อนทั้งสองจะยกยิ้มรู้ทันเจ้าเล่ห์จริงๆเลยนะลูกหมีไม่รู้ว่าหิวจนเดินไม่ไหวหรือเพราะขี้เกียจเดินกันแน่



                “ ถ้าจะให้คุณแม่อุ้ม  หนูต้องมีรางวัลนะลูก ” บอกยิ้มๆใครบอกว่ายุนโฮหากำไรกับลูกเป็นคนเดียวแจจุงก็ใช่ย่อยเหมือนกันแหละ


                ไม่ต้องรอให้คุณแม่บอกว่ารางวัลที่ว่าคืออะไรจมูกเล็กก็หอมแรงๆลงบนแก้มนุ่มทั้งสองข้างของคุณแม่ทันที   แต่สงสัยว่าคงจะกลัวรางวัลที่ให้มันจะน้อยไปปากหยักเล็กประทับลงบนกลีบปากอิ่มแรงๆเป็นของแถมก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อคุณแม่หอมกลับมา    สองแม่ลูกหอมกันไปมาจนต่อมอิจฉาของพ่อหมีที่เดินตามมาเริ่มทำงาน


                “ คุณพ่อก็อุ้มหนูลงมาจากห้องเหมือนกันนะลูก  ทำไมหนูไม่ให้รางวัลคุณพ่อบ้างล่ะ ” พ่อหมีเริ่มตัดพ้อ  วันนี้เขาทั้งอาบน้ำแต่งตัวให้มุนบินไหนจะพาลงมาข้างล่างแต่ไม่เห็นได้รางวัลเหมือนแจจุงเลยแบบนี้เขาเรียกว่าสองมาตรฐานนะครับมุนบิน


                มุนบินหยุดหอมแก้มคุณแม่เมื่อได้ยินเสียงน้อยใจของคุณพ่อก่อนจะยิ้มเอาใจ “ โอ๋ๆคุณพ่ออย่าน้อยใจน๊าเดี๋ยวหนูป้อนข้าว ”


                คุณพ่อคุณแม่ยังหนุ่มหลุดหัวเราะพรืดกับประโยคเมื่อสักครู่ของลูกชาย    ประโยคนี้คนในบ้านมักจะได้ยินบ่อยๆเวลาที่เยอึนงอนแล้วพี่ชายอย่างมุนบินต้องง้อประโยคนี้ก็มักจะถูกหยิบยกขึ้นมาใช้เสมอและมันก็ได้ผลทุกครั้งซะด้วยสิ   ก็เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าเยอึนรักพี่ชายคนนี้มากแค่ไหนเพราะฉะนั้นแค่โดนพี่ชายเอาใจนิดหน่อยหนูน้อยเยอึนก็หายงอนแล้ว


                “ งั้นหนูต้องป้อนนานเลยนะลูก  เพราะคุณพ่อกินเยอะ ”  ยุนโฮเย้าลูกชาย


                “ หนูก็เมื่อยแขนน่ะสิ ” ปากเล็กยู่กลมคุณพ่อพูดแบบนี้มุนบินก็คิดหนักเลยนะสิ  ป้อนคุณพ่อนานแบบนี้แล้วมุนบินจะเหลือแรงป้อนตัวเองเหรอ “ งั้นคุณแม่ป้อนหนูนะ ” ส่งสายตาอ้อนวอนในขณะถูกวางลงบนเก้าอี้  คุณแม่ป้อนมุนบินน๊ามุนบินกินไม่เยอะเหมือนคุณพ่อรับรองว่าคุณแม่ไม่เมื่อยแน่นอน


                “ ถ้าคุณแม่ป้อนหนูแล้วใครจะป้อนคุณแม่ล่ะลูก ” เสียงหวานแกล้งถามกลับอยากรู้จริงๆว่ามุนบินจะตอบว่ายังไงลูกชายเขาจะมีไหวพริบมากแค่ไหน


                เจอถามกลับแบบนี้มุนบินก็คิดหนักน่ะสิตาเรียวเล็กมองมือของตัวเองที ของคุณพ่อทีของคุณแม่ที  มือมุนบินไม่ว่างแล้วเพราะต้องป้อนคุณพ่อส่วนคุณแม่ก็ไม่ว่างเหมือนกันเพราะต้องป้อนมุนบินงั้นก็เหลือคุณแค่คุณพ่อ


                “ คุณพ่อไง ” ยิ้มกว้างเมื่อสามารถหาทางออกได้  ในเมื่อมือคุณพ่อว่างก็ให้คุณพ่อป้อนคุณแม่ก็แล้วกันเห็นมั๊ยว่าไม่มีอะไรที่ชอง  มุนบินทำไม่ได้ อิอิ



                “ ฉลาดมากลูกพ่อ ” ยุนโฮลูบหัวเล็กด้วยความเอ็นดูแต่เหนือสิ่งอื่นใดคำพูดของมุนบินเมื่อกี๊มันมาเข้าทางยุนโฮเต็มๆพูดได้ถูกใจคุณพ่อจริงๆลูกเอ๊ย  “ อย่าลืมทำตามที่ลูกบอกด้วยนะแจ ” หันไปบอกร่างบางพร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม


                “ เพื่อนที่โรงเรียนหนูบอกว่าคุณพ่อหน้าดุแหละ ” บอกเล่าเรื่องราวที่โรงเรียนให้พ่อกับแม่ฟังในระหว่างรอแม่บ้านตักข้าว


                “ หืม... ทำไมเพื่อนหนูถึงคิดแบบนั้นล่ะลูก ”  ยุนโฮพอจะรู้มาบ้างว่าตัวเองเป็นคนตาดุเลยทำให้คนอื่นเข้าใจว่าเขาเป็นคนดุและเจ้าระเบียบ  ร่างสูงอยากจะรู้ว่าเพื่อนของมุนบินคิดแบบนั้นหรือเปล่า


                “ หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน   จงฮยอนบอกว่า พ่อของมุนบินตาดุ๊ดุ ”  ส่ายหน้าบอกอย่างน่ารักก่อนจะเลียนแบบเสียงเพื่อนให้พ่อกับแม่ฟัง


                “ แล้วหนูบอกเพื่อนว่ายังไงลูก ” มือบางยื่นช้อนไปจ่อไว้ที่ปากเล็ก


                มุนบินอ้าปากรับข้าวจากคุณแม่ก่อนจะตักข้าวไปป้อนพ่อหมีบ้าง    ปากเล็กเขี้ยวข้าวในปากจนแก้มอูมก่อนจะกลืนลงคอ  คุณแม่บอกว่าอย่าพูดในขณะที่มีอาหารอยู่ในปาก


                “ หนูบอกว่าคุณพ่อไม่ดุซะหน่อย  คุณพ่อใจดีจะตาย ”  คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันด้วยความไม่ชอบใจทำไมทุกคนถึงชอบคิดว่าคุณพ่อของมุนบินดุด้วย  คุณบอกออกจะใจดีตามใจมุนบินกับน้องทุกอย่าง “ ทำไมทุกคนชอบคิดว่าคุณพ่อดุอ่ะ ”


                 เพราะคุณพ่อตาเล็กไงลูก ” แจจุงเป็นคนตอบแทนแต่ก็ยังไม่วายแขวะคนรัก  ปากอิ่มหลุดยิ้มบางๆเมื่ออ่านปากขมุบขมิบของยุนโฮออกว่า


                อย่าให้ยุนใส่คอนแทคเลนส์นะ


                “ งั้นหนูก็ตาดุเหมือนคุณพ่อน่ะสิ ” มุนบินสรุปเอาเอง   ทุกคนบอกว่ามุนบินเหมือนคุณพ่อทุกอย่างงั้นก็แสดงว่าว่ามุนบินก็ต้องตาดุเหมือนคุณพ่อน่ะสิ  ง่า มุนบินไม่อยากเหมือนคุณพ่อแล้วมุนบินอยากตาโตเหมือนคุณแม่


                “ แต่เพื่อนหนูทุกคนบอกว่าคุณแม่สวยมาก  คุณครูที่โรงเรียนยังชมเลย ” ยังคงเล่าไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าพ่อหมีของตัวเองหางตากระตุกตั้งแต่ได้ยินคำว่าคุณครูที่โรงเรียนแล้ว


                “ คุณครูผู้หญิงหรือผู้ชายลูก ” ยุนโฮรีบถามแทบจะทันที  มีใครเคยบอกคุณหรือยังว่านอกจากจะขี้อิจฉาแล้วชองยุนโฮยังขี้หึงอีกด้วย


                “ ผู้ชายครับ ” ตอบเสียงซื่อ “ คุณครูยังเคยแอบมาดูตอนคุณแม่ไปรับหนูด้วยนะ ”


                ทุกวันเวลาที่คุณแม่ไปรับมุนบินเพื่อนๆก็จะตามออกมาส่งด้วย   เพื่อนๆบอกว่าคุณแม่ของมุนบินส๊วยสวยดูกี่ครั้งก็ไม่เบื่อบางวันคุณครูจีฮุนก็แอบมาดูด้วย


                “ แล้วคุณครูพูดว่ายังไงบ้างลูก ” ยุนโฮยังคงถามต่อ   ต่อมหึงเริ่มทำงานขึ้นเรื่อยๆนี่คือข้อเสียของคนที่มีเมียสวยเพราะต้องคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลาหากเผลอแค่ครั้งเดียวอาจจะโดนมือที่สามเข้ามาแทรกแซงได้


                “ คุณครูบอกว่า  ถ้าคุณแม่ยังไม่ได้แต่งงานคุณครูคงจีบคุณแม่ไปแล้ว ”


                ตาเรียวเบิกโพลงก่อนจะหันไปมองแจจุงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากร่างบาง    ฮึ่ม  ! อย่าให้รู้นะว่าครูคนไหนที่ริอาจจะจีบเมียสุดที่รักของชองยุนโฮ


                “ ถ้าคุณครูพูดแบบนี้อีก  หนูบอกคุณครูไปเลยนะลูกว่าคุณพ่อหวงคุณแม่มาก ” เสียงทุ้มกำชับกับลูกชายซึ่งมุนบินก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย


                “ คุณครูเขาไม่ได้จะจีบแจจริงๆซะหน่อย ” แจจุงส่ายหน้าเอือมๆให้กับอาการหวงเว่อร์ของคนรัก   คุณครูเขารู้หรอกน่าว่าแจจุงคนนี้แต่งงานแล้วเขาคงไม่คิดจะทำอะไรที่มันผิดศีลธรรมแบบนั้นหรอก


                “ ใครจะไปรู้  กันไว้ดีกว่าแก้ ” เผื่อครูคนนั้นคิดจะจีบจริงๆเขาก็แย่นะสิกันไว้แบบนี้น่ะดีแล้วจะได้ไม่ต้องแก้ทีหลัง “ มุนบินอย่าลืมที่คุณพ่อบอกนะลูก ” พ่อหมีกำชับลูกชายอีกครั้ง


                แจจุงได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆให้กับอาการโอเว่อร์ของสามีแต่ก็คิดในแง่ดีการที่ยุนโฮหวงแบบนี้ก็เพราะว่าร่างสูงรักเขามากนั่นเองถือซะว่ามันคือการแสดงออกความรักอีกรูปแบบหนึ่งก็แล้วกัน


                เสียงรถที่แล่นเข้ามาในบ้านเรียกความสนใจจากสามชีวิตที่นั่งอยู่ในห้องอาหาร    สงสัยว่าฮยอนบินกับยูนาจะพาเยอึนกลับมาแล้วแจจุงกำลังจะลุกออกไปดูซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่มุนบินรวบช้อนพอดี


                “ มุนบินอิ่มแล้วเหรอลูก ”


                “ อิ่มแล้วครับ ” เอนหลังพิงเก้าอี้บอกว่าเจ้าตัวอิ่มแล้วจริงๆ “ คุณแม่จะไปไหนเหรอ ”


                “ คุณแม่จะไปรับคุณปู่คุณย่าลูก ”


                ตาเรียวเล็กเบิกโตทันทีที่ได้ยินคำว่าไปรับคุณปู่คุณย่า   คุณปู่คุณย่ากลับมาแล้วงั้นก็แสดงว่าน้องหมีก็กลับมาด้วยน่ะสิน้องหมีจะมีของเล่นใหม่ๆกลับมาด้วยมั๊ยนะไม่ได้การแล้วมุนบินต้องตามไปดู   ร่างป้อมๆเริ่มปีนลงจากเก้าอี้แต่มันคงจะดูทุลักทุเลเกินไปในสายตาของคุณพ่อแขนแกร่งจึงช่วยอุ้มร่างป้อมๆนั้นให้ลงพื้นอย่างปลอดภัย


                “ หนูไปด้วย ” เร็วเท่าความคิดมือเล็กๆก็เกาะอยู่ที่แขนของคุณแม่คนสวยซะแล้ว


                แจจุงยกยิ้มบางๆนึกรู้ทันว่าที่มุนบินขอตามไปด้วยเพื่อที่จะไปดูว่าคุณปู่คุณย่าซื้ออะไรมาฝากตัวเองหรือเปล่าเสียงหวานเอ่ยถามคนรักที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม  “ ยุนไปด้วยกันมั๊ย? ”


                “ เดี๋ยวยุนตามไปนะ ”  เพราะมัวแต่สนใจเรื่องคุณครูหน้าหม้อที่มุนบินเล่าให้ฟังเลยทำให้เขาทานไปได้แค่สองคำเองซึ่งถ้านับรวมกับที่มุนบินป้อนก็แค่สามเท่านั้นมันยังไม่ถึงครึ่งของกระเพาะเขาเลย



                แจจุงพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะจูงมือมุนบินออกไปหน้าบ้าน   แต่เดินถึงแค่หน้าห้องรับแขกเท่านั้นก็พบยูนากำลังอุ้มเยอึนที่หลับปุ๋ยเดินเข้ามาโดนมีแม่บ้านถือถุงจำนวนหนึ่งตามเข้ามาด้วย


                “ เยอึนหลับเหรอฮะ ” แขนเรียวยื่นไปรับตัวลูกสาวมาอุ้มไว้เอง   ตากลมเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลานอนกลางวันของลูกสาวพอดี


                “ หลับตอนนั่งรถกลับมาน่ะ ” ยูนาบอกลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะนั่งคุกเข่าให้ตัวเท่าหลานชายที่ยืนส่งยิ้มน่ารักมาให้ “ วันนี้ย่าซื้อของเล่นมาฝากมุนบินด้วยนะ ”


                “ คุณย่าซื้อมาฝากหนูจริงเหรอ ” ยกยิ้มจนตาหยี  เย้ๆ มุนบินได้ของเล่นใหม่อีกแล้ว “ ขอบคุณครับ ” โค้งขอบคุณเมื่อแจจุงส่งสายตามาบอกว่า  มุนบินขอบคุณคุณย่าหรือยังลูก


                “ จริงสิครับ ” มือเหี่ยวลูบหัวหลานชายด้วยความเอ็นดู “ แต่คุณย่าไม่ได้เลือกหรอกนะ  น้องสาวเป็นคนเลือก ”


                วันนี้ตอนพาไปเลือกดูของเล่นพอเห็นอะไรที่พี่ชายตัวเองชอบเล่นเยอึนก็จะชี้ให้ดูแล้วบอกว่า พี่หมีๆ ซึ่งคนเป็นปู่เป็นย่าสามารถแปลความหมายได้ว่า


                พี่หมีชอบเล่นอันนี้  ซื้อไปฝากพี่หมีด้วยน๊า


                เห็นพี่กับน้องรักกันแบบนี้แล้วจะไม่ให้คนเป็นปู่เป็นย่าตามใจได้ยังไงไหว  ยิ่งเห็นมุนบินยิ้มแก้มแตกที่รู้ว่าน้องสาวตั้งใจซื้อมาฝากตัวเองเธอยิ่งภูมิใจแทนยุนโฮกับแจจุงที่ลูกๆรักกันขนาดนี้


                “ เดี๋ยวผมขอตัวพาเยอึนไปนอนก่อนนะฮะ ” แจจุงรีบขอตัวเมื่อลูกหมีคนเล็กเริ่มขยับตัวยุกยิกสงสัยว่าคงจะเป็นเพราะนอนไม่สบาย


                “ คุณแม่หนูไปด้วย  หนูก็ง่วง ”  มุนบินเอ่ยปากขอตามไปด้วยทันทีที่ได้ยินคุณแม่คนสวยบอกว่าจะพาน้องสาวไปนอน


                แจจุงแปลกใจกับประโยคเมื่อสักครู่ของลูกชาย “ หนูง่วงเหรอลูก? ” พึ่งตื่นได้ไม่ถึงสามชั่วโมงนี่ง่วงอีกแล้วเหรอขี้เซาไปหรือเปล่าครับลูกชาย


                “ ครับ ” พยักหน้ายืนยันบอกก่อนจะเดินนำขึ้นไปบนห้องท่าทางที่สร้างความแปลกใจให้กับผู้ใหญ่ที่อยู่ในนั้นรวมถึงยุนโฮที่พึ่งเดินตามออกมา


                มุนบินเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก่อนจะค่อยๆปีนขึ้นไปรอบนเตียงมือป้อมตบลงบนที่นอนเบาๆเมื่อเห็นคุณแม่อุ้มน้องสาวเดินตามเข้ามา  “ คุณแม่ให้น้องนอนนี่ ”


                ถึงแม้แจจุงจะแปลกใจกับการกระทำของลูกชายแต่ร่างบางก็ยอมอุ้มเยอึนไปนอนลงที่ตำแหน่งที่มุนบินบอก   ร่างบางก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามุนบินกำลังจะทำอะไร     และทันทีที่น้องสาวถูกวางลงบนเตียงมุนบินก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆทันทีก่อนจะกอดน้องสาวเอาไว้ด้วยรอยยิ้มจมูกเล็กๆหอมลงบนแก้มยุ้ยของคนเป็นน้องก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาตามไป


                แจจุงยกยิ้มน้อยๆให้กับภาพที่เห็นร่างบางคิดว่าตัวเองเข้าใจในสิ่งที่มุนบินทำแล้วล่ะ   มุนบินคงอยากจะขอบคุณเยอึนที่ยังนึกถึงพี่ชายคนนี้ด้วยการซื้อของเล่นมาฝากแต่เพราะน้องหลับอยู่จึงทำให้ไม่สามารถพูดคำนั้นออกไปได้มุนบินเลยขอบคุณด้วยการกระทำแทน


                วิธีแสดงความรักฉบับ ชอง  มุนบินสินะ

     

               

               






     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×