คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #118 : ~ Happy Family 2 ~ # 18
ร่างบางที่อยู่บนเตียงคนไข้เริ่มขยับตัวก่อนที่เปลือกตาสีมุกที่ปิดไปหลายตัวชั่วโมงจะค่อยๆเปิดขึ้นแต่คงเป็นเพราะหลับไปหลายชั่วโมงจึงทำให้สายตาไม่คุ้นชินกับแสงแจจุงจะพริบตาสองสามทีเพื่อให้สายตาปรับสภาพ ตากลมกวาดมองไปรอบๆตัวเมื่อรู้สึกว่าไม่คุ้นเคยกับที่นี่เลยแต่แล้วตาคู่สวยก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเหลือบไปเห็นชื่อโรงพยาบาลอยู่บนปลอกหมอน มือขาวรีบสัมผัสลงบนหน้าท้องของตัวเองทันทีเมื่อความทรงจำครั้งสุดท้ายวิ่งเข้ามาในหัว
เขาตกบันได
เสียงน้ำกระทบพื้นในห้องน้ำเงียบลงบ่งบอกว่าคนที่อยู่ข้างในทำธุระเสร็จแล้วร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เข้าไปทำธุระส่วนตัว ยุนโฮรีบวิ่งไปที่เตียงทันทีที่เห็นว่าแจจุงตื่นแล้วตาคู่สวยที่มองมาที่เขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนยุนโฮต้องคว้ากายบางเข้ามากอดเอาไว้
“ แจ...แจ ฟื้นแล้ว ” เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความดีใจพร้อมกับคว้าร่างบอบบางเข้ามากอดอย่างสุดรัก หนึ่งวันเต็มๆที่แจจุงหมดสติมันทำเอาเขากลัวแทบเป็นบ้า มือแกร่งรั้งร่างของแจจุงออกจากอ้อมกอดก่อนจะมองสำรวจอย่างละเอียดเพื่อหาร่องรอยความบอบช้ำเพิ่มเติม
“ แจเจ็บตรงไหนรึเปล่า อยากดื่มน้ำมั๊ยเดี๋ยวยุนไปเอามาให้ ” ละล่ำละลักถามด้วยความเป็นห่วงกายหนากำลังจะลุกไปหยิบน้ำมาให้หากแต่ข้อมือหนากลับถูกแจจุงรั้งเอาไว้
“ ยุน....ลูกปลอดภัยใช่มั๊ย ” เสียงหวานสั่นด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้สิ่งที่แจจุงอยากรู้ที่สุดคือเรื่องลูกร่างบางหวังว่าลูกน้อยในท้องจะปลอดภัยความรู้สึกที่มีในตอนนี้แจจุงอยากให้มันเป็นเพราะเขากลัวไปเอง
ใช่ !! แจจุงกำลังกลัวว่าจะเสียลูกไปวินาทีที่ตกลงมาจากบันไดร่างบางก็รู้สึกวูบที่หน้าท้องหัวใจมันกระตุกจนแจจุงเองยังตกใจและก่อนที่จะหมดสติไปเสียงสุดท้ายที่แจจุงได้ยินคือคำว่า
ช่วยหนูด้วย
ตาคมหลบสายตาทันทีที่ถูกถามยุนโฮรู้ว่าสักวันแจจุงจะต้องรู้ความจริงแต่ไม่คิดว่าแจจุงจะถามถึงลูกเร็วขนาดนี้ถึงแม้เขาจะเตรียมคำตอบเอาไว้ตอบแจจุงแล้วก็ตามแต่พอถึงเวลาเขากลับไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงจะพูดยังไงเพื่อให้แจจุงเสียใจน้อยที่สุด
“ ยุน...แจถามทำไมไม่ตอบ ลูกยังอยู่กับเราใช่มั๊ย ” ยิ่งยุนโฮเงียบแจจุงก็ยิ่งใจเสียมือบางเขย่าแขนหนาอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบความหวาดกลัวที่อยู่ภายในทำให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ แจ.... แจหยุดก่อน ” ยุนโฮรีบรวบร่างของคนรักเข้ามาในอ้อมกอดมือน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตาคู่สวยมากขึ้นทุกทีมือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มเพื่อปลอบโยน
“ ยุน....ลูกยังอยู่ใช่มั๊ย ” เสียงหวานสะอื้นอยู่นอกแกร่ง
มือหนาที่กำลังปลอบโยนอยู่หยุดชะงักคำถามของแจจุงราวกับเข็มนับร้อยที่ทิ่มลงมาที่หัวใจ ยุนโฮเอาแต่โทษตัวเองตลอดเวลาว่าตัวเองเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องลูกตัวเองแท้ๆยังปกป้องเอาไว้ไม่ได้ปากหยักกดลงบนกลุ่มผมนุ่มก่อนจะกลั้นใจบอกความจริงกับแจจุงถึงแม้มันจะเป็นความจริงที่เจ็บปวดแต่เขาก็ต้องบอก
“ ยุนขอโทษ.....ขอโทษที่ช่วยลูกของเราไม่ได้ ”
หน้าสวยผละออกจากอกแกร่งก่อนจะมองหน้าคนรักเพื่อขอคำอธิบายให้กับประโยคเมื่อสักครู่ “ ยุน....มะ หมายความว่ายังไง ” ปากอิ่มสั่นระริกด้วยความกลัว
“ ลูก....ลูกไม่อยู่กับเราแล้วแจ ” น้ำตาลูกผู้ชายที่แห้งเหือดหายไปกลับมาอีกครั้งพูดถึงเรื่องนี้ทีไรหัวใจเขาเหมือนถูกบีบด้วยมือนับสิบมันทั้งเจ็บและทรมาน
“ ไม่จริง ไม่จริง ” หัวกลมส่ายไปมาบอกว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ยุนโฮพูดมือบางลูบลงบนหน้าท้องของตัวเอง ยุนโฮโกหกใช่มั๊ยใครก็ได้ช่วยบอกเขาทีลูกของเขายังอยู่ในนี้ไม่ได้ไปไหน หยาดน้ำตาไหลออกมาเป็นทางพร้อมกับหัวกลมที่ส่ายไปมาราวกับคนไม่ได้สติ
หัวใจของคนเป็นแม่พังสลายไม่มีชิ้นดีเพื่อได้รับรู้ว่าได้เสียลูกรักไป ลูกที่เขาพึ่งรับรู้ถึงการมีตัวตนได้เพียงไม่กี่วันยังไม่ทันได้มอบความรักความอบอุ่นให้เท่าที่ลูกคนหนึ่งควรจะได้รับก็ต้องมาพรากจากกันเสียแล้ว ถึงแม้จะยังเป็นแค่เพียงก้อนเลือดก้อนหนึ่งแต่สำหรับคนเป็นแม่แล้วก้อนเลือดก้อนนี้คือลูกลูกที่อยากจะปกป้องด้วยชีวิต
“ แจ.... แจทำใจดีๆไว้นะ ” ยุนโฮพยายามรวบร่างบางเข้ามากอดเพื่อให้แจจุงอยู่นิ่งๆ “ แจทำใจดีๆไว้นะ ลูกคงยังไม่พร้อมที่จะอยู่กับเรา ” ยุนโฮพยายามปลอบทั้งๆที่ทำได้ยากเต็มที
“ ไม่จริง..... เพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ” เสียงหวานแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงผู้หญิงใจร้ายคนนั้น ลูกพร้อมที่จะอยู่กับพวกเขาหากไม่มีผู้หญิงใจยักษ์ใจมารคนนี้เขามาในชีวิตของพวกเขา !!
“ แจ แจจะไปไหน ” ยุนโฮรีบรั้งเอาไว้เมื่อเห็นแจจุงทำท่าเหมือนจะลุกออกจากเตียง
“ แจไปฆ่าผู้หญิงคนนั้น มันฆ่าลูกแจ ” เสียงหวานเกรี้ยวกราดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เคยว่าถ้าหากใครคิดจะทำร้ายเขาแต่ถ้าทำร้ายลูกและคนที่เขารักคนๆนั้นมันต้องตาย !!
ยุนโฮกดร่างบางที่พยายามดึงสายน้ำเกลือออกให้นั่งลงกับเตียงถึงแม้แจจุงจะดิ้นขัดขืนแต่แรงของคนป่วยหรือจะสู้คนปกติ ยุนโฮรู้ว่าแจจุงโกรธมากและเสียใจมากเขาเองก็เสียใจไม่แพ้แจจุงแต่เขาไม่สามารถให้แจจุงทำอย่างที่ต้องการได้จริงๆไม่ใช่ว่าเป็นห่วงทิฟฟานี่แต่เพราะร่างกายของแจจุงยังไม่แข็งแรงดี
“ ยุน....ปล่อยแจ ” เสียงหวานดุดันสั่งหากแต่ยุนโฮก็ต้องทำเป็นใจแข็งไม่ทำตามในสิ่งที่แจ
จุงสั่ง “ ปล่อยแจ....แจจะไปฆ่าผู้หญิงคนนั้น มันทำให้ลูกเราตาย โฮฮฮฮฮฮ ”
เสียงหวานปล่อยโฮอย่างไม่อายเมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย ยุนโฮกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพร้อมกับพยายามเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ข้างในเพราะตอนนี้เขาจะอ่อนแอไม่ได้เขาเป็นหัวหน้าครอบครัวเขาต้องเข้มแข็ง
“ ร้องออกมาซะคนดี ระบายมันออกมาให้หมด ” เสียงทุ้มปลอบประโลมยุนโฮไม่พูดอะไรต่อปล่อยให้แจจุงได้ระบายความเสียใจผ่านหยาดน้ำตา
เขารู้ว่าความเจ็บปวดครั้งนี้มันหนักหนาเกินกว่าที่แจจุงจะรับไหวแต่ในเมื่อพวกเขาไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้คงต้องปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องเยียวยาบาดแผลในใจ มือหนากำหมัดเขาหากันแน่นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงร้องไห้ปริ่มจะขาดใจเสียงหวานที่เอาแต่คร่ำครวญถึงเจ้าตัวเล็กที่จากไป
“ เอาลูกแจคืนมา ฮือ ลูกจ๋า ลูกรักของแม่ กลับมาหาแม่นะคนดี ”
เสียงโฮค่อยๆเงียบลงเหลือเพียงเสียงสะอื้นอยู่กับอกแจจุงไม่ได้ร้องไห้จะเป็นจะตายเหมือนตอนแรกซึ่งนั่นอาจจะเป็นเพราะร้องไห้ติดต่อกันเป็นเวลานานทำให้ร่างกายเริ่มเหนื่อยหากแต่เสียงหวานก็ยังไม่หยุดสะอื้น มือหนาค่อยๆรั้งร่างบางให้ออกมาเผชิญหน้านิ้วยาวเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวยที่บัดนี้บวมเป่ง
“ ยุนขอโทษ....ขอโทษที่ปกป้องแจกับลูกไม่ได้ ” เสียงทุ้มเจือไปด้วยความเจ็บปวด ถึงแม้ตัวเองจะไม่ใช่คนผิดแต่ยุนโฮก็ยังอยากขอโทษแจจุงอยู่ดี
แจจุงส่ายหน้าไปมาเบาๆ ทั้งๆที่ยังสะอื้นอยู่ “ มะ ไม่ใช่ความผิดของยุน ฮึก ฮึก ทุกอย่างมันเป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้น ”
มันไม่ใช่ความผิดของยุนโฮเลยสักนิดคนที่ผิดคือผู้หญิงคนนั้น แจจุงไม่คิดว่ายิ่งสาวอยากเอาชนะเขาจนถึงขนาดกล้าทำร้ายกันถึงชีวิตเชียวหรือ?
“ แต่ถ้ายุนไม่พาทิฟฟานี่มา ลูกของเราก็คงจะ.... ”
“ ยุน... ”
“ ยุนรู้ว่าแจเสียใจและก็เจ็บปวดมาก ยุนก็เหมือนกัน ขอโทษนะ ” ท้ายประโยคเสียงสั่นอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่บอกว่ากับตัวเองว่าต้องเข้มแข็งแต่สุดท้ายแล้วก็ร้องไห้ออกมาจนได้
สองสามีภรรยานั่งกอดกันอยู่บนเตียงคนไข้นานนับชั่วโมงเพื่อปลอบประโลมซึ่งกันและกัน เสียงร้องไห้เงียบลงแต่ไม่ได้หมายความว่าความเจ็บปวดความเสียใจจะจางหายไป
“ ยุน... ” ร่างบางในอ้อมกอดส่งเสียงทำลายความเงียบ
“ หืม... ”
“ แจอยากเจอผู้หญิงคนนั้น ” น้ำเสียงที่บ่งบอกความต้องการเย็นชาจนน่ากลัว ถ้าหากเรื่องนี้จะต้องมีคนรับผิดคนๆนั้นต้องเป็นทิฟฟานี่
ยุนโฮเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ถึงแม้จะไม่อยากให้แจจุงเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้นมากนักเพราะเกรงว่าทิฟฟานี่จะคลุ้มคลั่งแล้วทำร้ายแจจุงอีกรอบ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมตามใจ
ยุนโฮคิดว่าแจจุงเองคงจะมีเรื่องต้องเคลียร์กับทิฟฟานี่เหมือนกัน
“ ได้สิ รอให้แจแข็งแรงกว่านี้ก่อนแล้วเดี๋ยวยุนจะพาไป ” แน่นอนว่ายุนโฮไม่ยอมให้แจ
จุงเจอทิฟฟานี่ในสภาพแบบนี้แน่ อย่างน้อยก็ต้องรอจนมั่นใจพอว่าแจจุงแข็งแรงพอที่จะรับมือและสามารถตอบโต้กับทิฟฟานี่ได้
ปากอิ่มยกยิ้มขอบคุณบางๆก่อนจะกดหน้าลงบนแผ่นอกแข็งแรงซ่อนแววตาร้ายกาจและเคียดแค้นเอาไว้ แจจุงไม่รู้ว่ายุนโฮจัดการเรื่องนี้ไปแล้วหรือยังแต่ที่แน่ๆร่างบางไม่ปล่อยคนที่ฆ่าลูกเขาให้ลอยนวลแน่ๆ
แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฮวัง มิยอง
เสียงเปิดประตูเบาๆดังขึ้นก่อนร่างป้อมๆของลูกหมีคนโตจะวิ่งเข้ามาทันทีที่อาชาง
มินเปิดประตูให้ เมื่อเช้าหลังจากที่มุนบินตื่นยุนโฮก็อาบน้ำแต่งตัวให้ลูกชายก่อนจะบอกให้ชาง
มินพามุนบินลงไปทานอาหารเช้าข้างล่างเพราะยุนโฮรู้ดีว่ามุนบินนั้นไม่ค่อยจะปลื้มอาหารของโรงพยาบาลเท่าไหร่ดูได้จากตอนที่เจ้าตัวเล็กเข้าโรงพยาบาลครั้งที่แล้วเจ้าลูกหมีไม่ยอมแตะอาหารของโรงพยาบาลสักคำ
“ คุณพ่อ....คุณแม่ตื่นหรือยัง ” เสียงเล็กๆถามถึงคุณแม่คนสวยทันทีที่วิ่งเข้ามาในห้องก่อนที่ปากหยักเล็กจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นคุณพ่อกับคุณแม่นั่งกอดกันอยู่บนเตียง
“ คุณแม่ !!! ”
มุนบินเรียกแม่ตัวเองดังลั่นก่อนจะวิ่งไปเกาะขอบเตียงขาสั้นกระโดดเหย่งๆเป็นสัญญาณบอกพ่อหมีว่า คุณพ่ออุ้มหนูหน่อย หนูจะไปหาคุณแม่
“ คุณแม่หนูคิดถึง ” ทันทีที่ถูกวางลงบนเตียงมุนบินก็โผเข้ากอดแจจุงทันทีก่อนจะปล่อยโฮออกมาเมื่อภาพที่คุณแม่คนสวยนอนจมกองเลือดลอยเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง
อาการปล่อยโฮไม่มีสาเหตุของลูกชายสร้างความตกใจให้แจจุงกับยุนโฮ แขนขาวตวัดกอดลูกชายเอาไว้ก่อนจะอุ้มขึ้นมานั่งบนตัก ร่างบางโยกตัวไปมาพร้อมกับลูบผมลูกชายเบาๆเพื่อปลอบโยนถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่รู้ว่ามุนบินร้องไห้เพราะอะไรแต่ก็คงอีกไม่นานหรอกเดี๋ยวลูกหมีก็คายคำตอบออกมาหมดเปลือก
“ คุณแม่อยู่นี่ลูก ....เงียบซะนะคนเก่ง ”
“ เลือด....คุณแม่หนูกลัว ฮึก ”
คำบอกเล่าสั้นๆของลูกชายทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่เข้าใจได้ไม่ยาก เด็กช่วงวัยเท่ามุนบินกำลังเป็นช่วงวัยแห่งการจดจำภาพเหตุการณ์เมื่อวานคงยังติดตาเจ้าตัวเล็กอยู่เพราะเมื่อคืนยุนโฮก็เห็นมุนบินนอนสะดุ้งทั้งคืนสงสัยว่าลูกหมีคงจะขวัญเสีย
“ ไม่ต้องกลัวนะลูก คุณแม่ไม่เป็นอะไรแล้ว ” เสียงหวานปลอบโยนลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะดึงผ้าห่มออกให้ลูกชายดูว่าไม่มีเลือดแล้ว “ อีกอย่างตอนนี้คุณแม่ก็ไม่มีเลือดแล้วด้วย ” พูดออกไปแล้วก็อดที่จะใจหายไม่ได้
ไม่มีเลือดและก็ไม่มีลูก
“ แต่หนูเห็น..... ” บอกเสียงสั่น มุนบินเห็นเลือดจริงๆนะเลือดมันเยอะมากๆเหมือนกับน้ำแดงที่คุณแม่ทำให้กินเลยมุนบินกลัวอ่ะ
“ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วลูก....หนูไม่ต้องกลัวนะ ” ยุนโฮช่วยปลอบลูกชายอีกคนเพราะเข้าใจว่ามุนบินคงยังไม่หายตกใจไม่รู้ว่าคราวนี้จะไม่กินน้ำแดงไปอีกกี่วัน เพราะเท่าที่จำได้เมื่อครั้งที่
มุนบินเหยียบเปลือหอยครั้งที่แล้วเจ้าตัวเล็กก็ไม่กล้าเข้าใกล้น้ำแดงไปหลายอาทิตย์เลยล่ะ
มุนบินมองหน้าพ่อกับแม่สลับกันไปมาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเลือดอยู่ตรงนั้นจริงๆ มุนบินไม่ชอบเลือดจริงๆนะมันน่ากลัวอ่ะแค่คิดมุนบินก็ขนลุกแล้ว
“ คุณแม่เจ็บมากมั๊ย ” เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีเลือดอยู่ตรงนั้นจริงๆมุนบินก็หันกลับมาถามผู้เป็นแม่เสียงซื่อเมื่อตาคมเล็กเหลือบไปเห็นน้ำเกลือบนแขนขาว
มุนบินรีบหันหน้าหนีทันทีเพราะยังฝังใจกับเจ้าสายระโยงรยางค์นั่น มุนบินจำได้นะว่าตอนที่มุนบินโดนทิ่มเข็มเหมือนคุณแม่มุนบินเจ็บแค่ไหนมุนบินว่าคุณแม่ต้องเจ็บมากแน่ๆเลยไหนจะโดนเข็มน้ำเกลือไหนจะเลือดออก แต่ทำไมคุณแม่ของมุนบินเก่งจังเลยเลือดออกตั้งเยอะแต่คุณแม่ไม่ร้องไห้ถ้าเป็นมุนบินนะแค่เลือดออกนิดเดียวมุนบินก็ร้องไห้ลั่นบ้านแล้ว มุนบินแอบชื่นชมแม่ตัวเองในใจแต่เจ้าลูกหมีจะรู้ไหมว่าก่อนหน้าที่ตัวเองจะเข้ามาคุณแม่ร้องไห้ไปแล้วเรียบร้อย
แจจุงยกยิ้มเอ็นดูให้กับความไร้เดียงสาของลูกชายอย่างน้อยในความเศร้าก็ยังพอมีเรื่องให้เขายิ้มได้หน้าตาของมุนบินใสซื่อจะจนแจจุงนึกอยากจะทำตัวเป็นคุณแม่ขี้อ้อนขึ้นมาแล้วสิไม่คิดเฉยๆคุณแม่คนสวยแกล้งตีหน้าเศร้า
“ เจ็บมากเลยลูก ” ซบหน้าลงบนหัวเล็กของลูกชายก่อนจะพูดต่ออ้อนๆ “ มุนบินกอดคุณแม่หน่อยสิลูกเผื่อคุณแม่จะหายเจ็บ ”
“ ถ้าหนูกอดแล้วคุณแม่จะหายเจ็บจริงเหรอ ”
“ จริงครับ ” พยักหน้าเบาๆบนหัวเล็ก
ไม่รอช้าแขนเล็กๆโอบกอดรอบเอวบางพร้อมกับเบียดตัวให้ชิดคุณแม่มากขึ้นด้วยหวังว่าอ้อมกอดของตัวเองจะทำให้คุณแม่หายเจ็บได้จริงๆ กิริยาน่ารักๆของลูกชายทำให้แจจุงอดที่จะจดจูบลงบนหน้าผากเล็กซ้ำๆด้วยความเอ็นดูไม่ได้ถึงแม้ว่าเขาจะเสียลูกคนเล็กไปแต่อย่างน้อยเขาก็ยังเหลือยุนโฮ มุนบินและก็เยอึน
“ คุณแม่หายเจ็บหรือยัง ” เพราะคุณแม่ยังเงียบมุนบินจึงเริ่มไม่แน่ใจว่าอ้อมกอดของตัวเองจะช่วยให้คุณแม่หายเจ็บได้จริงๆ
“ ยังเลยลูก....มุนบินกอดคุณแม่แน่นๆนะลูก ” เสียงหวานร้องขอ
บาดแผลทางร่างกายมันไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกแต่บาดแผลทางจิตใจนี่สิเจ็บจนไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะจางหายไปแจจุงก็ได้แต่หวังว่าอ้อมกอดจากคนที่เขารักจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดครั้งนี้ได้บ้าง
ยุนโฮมองภาพคุณแม่อ้อนคุณลูกยิ้มๆทำไมเขาจะไม่เข้าใจเจตนาของแจจุงล่ะ พ่อหมีปล่อยให้สองแม่ลูกได้ออดอ้อนจนพอใจส่วนตัวเองก็หันไปยิ้มให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ในห้องนานพอสมควร
“ ขอบใจมากนะชางมินที่ช่วยดูแลมุนบินให้ ”
“ ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ ” ยิ้มกว้างตอบบอกว่าไม่เป็นไร “ ยูฮวานโทรมาบอกว่าอีกสักพักจะพาเยอึนมาที่นี่นะครับ ”
“ อืม...ขอบใจนะ ”
ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆเพราะเยอึนไม่ได้นอนที่โรงพยาบาลกับเขาเหมือนมุนบินจึงทำให้เช้านี้ยูฮวานกับจุนซูต้องพาตัวลูกหมีคนน้องมาส่งหลังจากที่งอแงอยู่นานเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอพ่อกับแม่กว่าจะปลอบให้สงบลงได้จุนซูก็ต้องโทรมาให้ยุนโฮช่วยเกลี่ยกล่อม
“ แล้วหมอว่ายังไงบ้าง ” เพราะเมื่อเช้าเขาต้องพามุนบินลงไปข้างล่างเลยทำให้ไม่ทันได้อยู่ฟังตอนที่หมอเข้ามาตรวจ
“ หมอบอกว่ารอดูอาการอีกสักสองสามวันถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านได้ ”
ชางมินพยักหน้ารับเบาๆหลังจากฟื้นฟูร่างกายแล้วสิ่งที่ต้องทำต่อไปคือฟื้นฟูสภาพจิตใจสินะ “ แล้ว.... ” หยุดอยู่แค่นั้นก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับยุนโฮเป็นอันรู้กันว่าชางมินกำลังถามเรื่องอะไรเพราะแจจุงอยู่ในห้องนี้ด้วยชางมินเลยไม่รู้ว่าเขาจะถามเรื่องนี้ได้หรือเปล่า
“ เรื่องนั้นพี่จัดการไปแล้วรอบนึง แต่แจจุงเขาอยากจัดการด้วยตัวเองอีกรอบ ”
“ พี่แจจุงจะจัดการ !! ”
ชางมินตาโตด้วยความตกใจก่อนจะแอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อหันไปเห็นพี่ชายคนสวยนั่งคุยกับมุนบินอยู่บนเตียงคนไข้ แจจุงไม่ชอบทำร้ายใครก็จริงแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำและแน่นอนว่าชางมินคนนี้เคยเห็นมาแล้วภายใต้ใบหน้างดงามนั้นซ่อนความใจเด็ดเอาไว้มากกว่าที่คิดและพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนที่ตัวเองรัก
เธอเละแน่ทิฟฟานี่ !!!
***** ตอนหน้ามาดูกันนะค่ะว่าแจจุงจะจัดการทิฟฟานี่ยังไง
***** กำหนดส่งหนังสืออาจล่าช้ากว่าที่แจ้งไว้ประมาณสองวันนะค่ะ ไรเตอร์ส่งต้น
ฉบับให้โรงพิมพ์เรียบร้อยแล้วซึ่งปกติทางโรงพิมพ์จะใช้เวลา 7-10 วันในการ
พิมพ์และจัดส่ง แต่บังเอิญช่วงนี้ทางโรงพิมพ์ค่อนข้างที่จะงานเยอะเลยทำให้
อาจจะล่าช้ากว่าปกติแต่ทางโรงพิมพ์แจ้งมาแล้วค่ะว่าจะจัดส่งหนังสือให้วันที่ 26 ม.ค
ใช้เวลาแพ็คของหนึ่งคืนวันที่ 27 ก็น่าจะจัดส่งได้แล้วค่ะ ^^
ความคิดเห็น