คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ~ Happy Family ~ 15
หมีก็โวยวายทันที และแน่นอนว่างานนี้คนที่โดนไปเต็มๆก็คือคุณแม่คนสวยที่กล้าปล่อยลูกชายเอาไว้เพียงลำพัง แจจุงที่รู้ว่าตัวเองเป็นคนผิดก็ได้ก้มหน้ารับฟังพ่อหมีบ่นโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ
ทันทีที่เห็นแผลตามตัวของลูกชายที่ตัวเองเฝ้าทนุถนอมราวกับไข่ในหินนั้นยุนโฮก็แทบจะพามุนบินไปโรงพยาบาลทันทีแจจุงพยายามห้ามแต่สุดท้ายก็ต้องยอมตามใจเมื่อสบตาเข้ากับตาคมที่ยังเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เดือดร้อนถึงคุณนายชองยูนาต้องออกมาช่วยห้ามเพราะตอนนี้มุนบินไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วจะมีก็เพียงอาการขวัญเสียก็เท่านั้น
“ มุนบินเป็นไงบ้างลูก หนูเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า” เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเอ่ยกับลูกชายที่นั่งเล่นของเล่นอยู่บนเตียง รอยช้ำที่ขาตอนนี้เริ่มเห็นชัดมากขึ้น
“ ตรงนี้ ” นิ้วป้อมชี้ไปที่หัวเข่าของตนเอง มุนบินเจ็บจริงๆน๊าตื่นขึ้นมามันก็รู้สึกตึงๆอ่ะเวลามุนบินคลานไปเล่นกับพี่หมีมันเจ็บมากๆเลย
“ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วนะลูก ” มือกร้านลูบแก้มนุ่มของลูกชายอย่างแผ่วเบา ยุนโฮยังคงนั่งมองเจ้าตัวเล็กเล่นของเล่นที่ตนเองซื้อมาฝากโดยไม่ยอมพูดกับร่างบางที่ยืนอยู่ใกล้ๆเลย
แจจุงเองก็รู้ตัวว่าผิดจึงไม่กล้าที่จะคุยกับร่างสูงเพราะรู้ว่าตอนนี้ยุนโฮกำลังโกรธอยู่คงต้องรออีกสักพักเพื่อให้ยุนโฮใจเย็นกว่านี้หน่อย
“ คุณพ่อ ” เจ้าหนูวางมือจากของเล่นแล้วคลานดุ๊กดิ๊กมานั่งบนตักคุณพ่อ มุนบินคิดถึงคุณพ่อจังเลยตอนแรกนึกว่าจะโดนคุณพ่อดุซะแล้วที่ซนจนเจ็บตัว แต่คุณพ่อกลับไม่ว่าอะไรงั้นหนูขอคุณพ่อไปปั่นจักรยานเล่นอีกดีกว่า
“ ครับลูก ว่าไงครับ ” กอดลูกชายเอาไว้หลวมๆพร้อมกับรอยยิ้มใจดี
“ หนูอยากไปขี่จักรยานจัง ”
“ ไม่ได้ ” ยุนโฮตอบกลับทันทีแถมยังเผลอใช้เสียงดุกลับเจ้าตัวเล็กจนมุนบินสะดุ้งเพราะไม่บ่อยนักที่คุณพ่อจะใช้เสียงแบบนี้กับเขา แต่พอรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไปยุนโฮจึงปรับโทนเสียงให้กลับมาเหมือนเดิม
“ หนูยังไม่หายเลยนะลูก ” ถึงแม้ว่าหนูจะหายดีแล้วคุณพ่อก็ไม่ยอมให้หนูจับจักรยานอีกเป็นอันขาด เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชายคุณพ่ออีกแล้วคุณพ่อจะทำยังไงแค่นี้ก็เป็นห่วงแทบแย่แล้ว
“ แต่หนูอยากเล่นนี่นา ” ลูกหมีทำหน้าหงอยลงทันตา จริงอยู่ที่ว่าคุณพ่อไม่ค่อยขัดใจมุนบินแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคย และทุกครั้งที่คุณพ่อห้ามมุนบินก็ต้องทำตามด้วยสิ
“ คุณพ่อเป็นห่วงหนูนะครับ ถ้าหนูเจ็บตัวอีกแล้วทีนี้คุณพ่อจะทำยังไง ” ใช่ถ้าครั้งหน้ามันไม่โชคดีเป็นแค่แผลถลอกเหมือนครั้งนี้ล่ะ
“ แต่ว่า ......คุณแม่ ” เจ้าตัวเล็กหันไปขอความช่วยเหลือจากคุณแม่ที่ยืนยิ้มบางๆให้ แต่คำตอบที่ได้ทำเอาความหวังของเจ้าลูกหมีที่มีอยู่น้อยนิดดับสลายลงทันที
“ เชื่อคุณพ่อนะลูก คุณพ่อเป็นห่วงหนูมากๆเลยนะ ” เป็นห่วงหนูจนไม่ยอมพูดกับคุณแม่เลยนะลูก ถ้าขืนคุณแม่ช่วยหนูเกลี่ยกล่อมคุณพ่อมีหวังคุณแม่โดนโกรธหนักกว่าเดิมแน่
“ ถ้าหนูหายแล้วล่ะ ”
“ หนูหายแล้วก็ขี่ไม่ได้ครับ ”
“ ทำไม ” ทำไมหนูถึงขี่ไม่ได้ในเมื่อหนูหายแล้ว หรือว่าคุณพ่อจะโกรธที่หนูไปเล่นซนเลยไม่ยอมให้หนูขี่อีก คุณพ่อคร๊าบมุนบินขอโทษต่อไปมุนบินจะไม่ปั่นเร็วอีกแล้วคุณพ่อให้มุนบินขี่จักรยานน๊า
“ เพราะจักรยานหนูมันพังแล้วครับ มันขี่ไม่ได้แล้ว ” ยุนโฮตอบออกไปเรียบๆ แต่ที่จริงแล้วจักรยานมันไม่ได้เป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ หากแต่ร่างสูงเองนั้นแหละที่เป็นคนสั่งให้เอาไปบริจาคให้เด็กกำพร้าเพื่อที่จะได้ไกลหูไกลตาลูกชาย
“ คุณแม่ จริงเหรอ ” อีกครั้งที่ลูกหมีหันไปขอคำตอบจากคุณแม่คนสวย
“ จริงลูก ” แจจุงจำต้องโกหกลูกชายตามร่างสูง ก่อนจะแยกตัวออกไปด้านล่างเพื่อเตรียมอาหารเย็นเพราะนี่ก็ใกล้เวลาทานอาหารเย็นกันแล้ว
“ เดี๋ยวคุณแม่จะลงไปข้างล่าง หนูอยู่กับคุณพ่อก่อนนะลูก ”
“ ครับ ”
“ อย่าดื้อนะลูก คุณพ่อทำงานมาเหนื่อยๆ ” ก่อนจะลงไปยังไม่ลืมกำชับลูกชายเพราะเห็นว่าวันนี้ยุนโฮดูเพลียๆคงจะเหนื่อยจากงานที่บริษัท
แจจุงยิ้มน้อยๆเมื่อเจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับทราบมือบางลูบหัวเล็กเบาๆก่อนจะหันไปเอ่ยกับสามีที่ยังคงนั่งมองลูกชายเล่นของเล่นอยู่บนตัก “ ยุนวันนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวแจทำให้ ”
ร่างสูงไม่ตอบหากแต่ก้มไปเอ่ยกับลูกน้อยที่นั่งอยู่บนตักแทน “ มุนบินวันนี้หนูอยากไปทานข้าวข้างนอกไหมลูก ”
“ อยากๆ ” เจ้าตัวเล็กผงกหัวเร็วๆเพื่อยืนยันว่าเขาอยากไปจริงๆ ยุนโฮหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มย้วยนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ ถ้างั้นวันนี้เราออกไปทานข้าวนอกบ้านกันดีมั๊ย”
“ ดีที่สุด ”
“ แต่ว่าหนูต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดหล่อๆก่อนนะ ถ้าไม่หล่อคุณพ่อไม่พาไปจริงๆด้วย ” เสียงทุ้มเอ่ยเย้าลูกชายก่อนจะหัวเราะเบาๆเมื่อเจ้าหนูรีบรบเร้าคุณแม่คนสวยให้พาไปอาบน้ำทันที
แจจุงเดินมารับลูกชายเพื่อพาไปอาบน้ำ ตากลมหันมามองร่างสูงที่ทำหน้าเฉยชาทันทีที่ลับหลังลูกชาย โกรธกันถึงขนาดไม่อยากจะพูดด้วยเลยเหรอ แจจุงคนนี้น้อยใจแล้วนะใช่ว่าเขาอยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นซะที่ไหนล่ะเขาก็เสียใจเหมือนกันที่เห็นลูกเจ็บตัว แล้วคิดว่าเขาไม่เป็นห่วงลูกเหรอเขาก็ห่วงมุนบินไม่แพ้ยุนโฮหรอกนะ
“ คุณแม่ หนูจะอาบน้ำเร็วๆสิ ” เพราะคุณแม่ไม่ยอมพาเข้าไปในห้องน้ำซะทีเจ้าหนูจึงต้องหันมาเร่งก่อนจะตะโกนสั่งคุณพ่อสุดหล่อที่นั่งรออยู่บนเตียง
“ คุณพ่อ หนูกินกุ้งน๊า ”
“ ครับผม ” ยุนโฮตอบรับลูกชายพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรจองโต๊ะกับร้านอาหารที่ขึ้นชื่อในเรื่องเมนูเกี่ยวกับกุ้ง
เมื่อจัดการทำตามคำสั่งของลูกหมีเสร็จเรียบร้อยแล้วพอหมีก็กลับมานั่งถอนหายใจอีกครั้ง ยอมรับว่าตอนแรกโกรธแจจุงมากที่ไม่ดูแลลูกให้ดีปล่อยลูกเกิดอุบัติเหตุได้ แต่พอคิดอีกทีแจจุงเองก็คงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเหมือนกันตอนนี้ยุนโฮไม่ได้โกรธแจจุงแล้วแต่ไม่พอใจมากกว่าที่ร่างบางประมาทปล่อยให้มุนบินอยู่ตามลำพัง ทำไมถึงไม่เรียกแม่บ้านไปอยู่เป็นเพื่อน แค่เอามาเฝ้ามุนบินสักคนสองคนมันคงไม่ทำให้งานในบ้านช้าลงไปหรอกเพราะดูเหมือนว่าคนในบ้านมันจะเยอะกว่างานในบ้านด้วยซ้ำ
สายตาตัดพ้อเมื่อกี้ทำไมเขาจะไม่เห็นว่าร่างบางน้อยใจอยากจะดึงเข้ามากอดปลอบด้วยซ้ำแต่ทิฐิมันก็มีมากกว่าที่จะสามารถทำแบบนั้นได้ ขอเวลาให้เขาอีกหน่อยรอให้เขาใจเย็นกว่านี้ก่อนแล้วเดี๋ยวเขาจะเป็นฝ่ายเข้าไปคุยเองแต่หากว่าให้คุยกันตอนนี้ก็พาลแต่จะทำให้ไม่พอใจกันทั้งสองฝ่ายมากกว่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่สาวใช้นางหนึ่งจะเดินเข้ามาหลังจากที่ได้ยินเสียงอนุญาตจากเจ้านายที่อยู่ในห้องแล้ว
“ คุณยูชอนกับคุณจุนซูมาค่ะ ” สาวใช้รายงานเมื่อยุนโฮส่งสายตาเป้นคำถามว่ามีเรื่องอะไร
“ อืม บอกเขาว่าเดี๋ยวฉันลงไป ”
“ ค่ะ ” สาวใช้รับคำสั่งแล้วเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูให้เรียบร้อย
ไม่นานนักแม่หมีก็อุ้มลูกหมีที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบตัวเอาไว้ออกมาจากห้องน้ำก่อนจะจัดการแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ยุนโฮเตรียมเอาไว้ให้ มุนบินดูจะร่าเริงเป็นพิเศษที่รู้ว่าวันนี้จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตานอกบ้าน
“ มุนบินครับ ตอนนี้คุณอายูชอนกับคุณอาจุนซูรออยู่ข้างล่างนะ ” ยุนโอเอ่ยกับลูกชายพร้อมกับอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นแนบอกเพื่อจะพาลงไปข้างล่าง
“ หนูหาอาจุนซูน๊า ”
“ ได้ครับ งั้นเราลงไปรอคุณแม่ข้างล่างดีกว่าเนอะ ”
“ คุณแม่จะทำอะไร ” แล้วทำไมถึงไม่ลงไปพร้อมกันล่ะ คุณแม่จะทำอะไรเหรอหรือว่าคุณแม่จะไม่ออกไปทานอาหารข้างนอกด้วยกัน
“ คุณแม่จะอาบน้ำครับ ” ถึงแม้จะไม่ได้พูดด้วยตรงๆแต่ร่างสูงก็จงใจสื่อให้ภรรยาอาบน้ำแล้วค่อยตามลงไปเพราะดูจากสภาพแล้วแจจุงคงจะลงไปสภาพนี้ไม่ได้แน่ อาบน้ำให้ลูกหมีทีไรเหมือนกับว่าอาบน้ำให้ตัวเองไปพร้อมๆกัน
เจ้าหนูพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปพูดกับคุณแม่คนสวย “ คุณแม่เร็วๆน๊า ”
“ครับแล้วเดี๋ยวคุณแม่ตามลงไปนะ ” แจจุงยิ้มให้ลูกชายแต่พอสังเกตดูสามีร่างสูงยังคงอยู่ในชุดทำงานตัวเดิมอยู่เลย แจจุงคิดว่าคนที่สมควรจะอาบน้ำน่าจะเป็นยุนโฮมากกว่าอย่างน้อยมันอาจจะช่วยผ่อนความความเมื่อยล้าจากการทำงานได้
“ แต่แจว่ายุนไปอาบน้ำดีกว่านะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ” ร่างบางบอกพร้อมกับยื่นมือไปรับตัวลูกชายแต่ทว่ายุนโฮกลับยื้อเอาไว้
“ ไม่เป็นไรแจอาบเถอะ ” พูดจบก็อุ้มลูกหมีที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรออกจากห้องไปทันที
เสียงพูดคุยกันเบาๆจากชั้นบนเรียกให้อีกสองชีวิตที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกต้องละสายตาจากหน้าจอทีวีให้หันไปดูและก็พบว่าคนที่พวกเขานั่งรออยู่ลงมาแล้ว
“ ทำไมไม่ลงมาพรุ่งเลยล่ะ ” ทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องรับแขกจุนซูก็ทักทายด้วยการจิกกัดทันที ให้แม่บ้านลงมาบอกว่าเดี๋ยวจะลงมาแต่พอเอาเข้าจริงๆก็เกือบครึ่งชั่วโมงไม่รู้ว่ามัวทำอะไรกันอยู่
“ แล้วก็ไม่บอก จะได้ลงมาพรุ่งนี้ ” ยุนโฮตอบหน้าตาย
“ ฉันประชด รู้จักไหมประชดน่ะ ”
“ ฮ่าๆ โทษทีรอลูกหมีอาบน้ำอยู่ มุนบินครับสวัสดีคุณอารึยังลูก ” ยุนโฮบอกเหตุผลที่ปล่อยให้ทั้งสองต้องรอท้ายประโยคก้มลงไปเอ่ยกับลูกชายที่นั่งทำตาแป๋วอยู่บนตัก
“ สวัสดีครับ ” เจ้าหนูทักทายพร้อมกับยิ้มโชว์ฟัน
“ สวัสดีครับ โอ้โห แต่งตัวหล่อจังเลย จะไปไหนครับ ” เจอกันทีไรเป็นต้องชมทุกที ช่วยไม่ได้ก้คิมจุนซูคนนี้เห่อหลานนี่นา
“ ฉันว่าจะพามุนบินออกไปทานข้าวข้างนอกน่ะ ไปด้วยกันสิ ” ยุนโฮเอ่ยชวนคนทั้งสอง ดีเหมือนกันไปกันหลายๆคนจะได้สนุก
“ เอาสิ ฉันก็ตั้งใจว่าจะมาฝากท้องที่นี่เหมือนกัน ” ยูชอนตอบรับทันที ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะขอบคุณคุณกับคุณนายชองที่ให้เกียรติไปร่วมงานเมื่อวานแล้วก็กะจะมาฝากท้องที่บ้านของยุนโฮด้วยเลยแต่ออกไปทานข้างนอกก็ดีเหมือนกันจะได้เปลี่ยนบรรยากาศด้วย
“ แล้วนี่แจจุงไปไหนซะล่ะ อยู่ในครัวเหรอ ” จุนซูเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นแค่เพียงพอหมีกับลูกหมีที่เดินลงมาจากด้านบนแล้วนี่แม่หมีหายไปไหนซะล่ะ
“ อาบน้ำอยู่น่ะ เดี๋ยวก็คงตามคงมา ”
“ อืม....อุ๊ย ตายจริง นั่นขามุนบินไปโดนอะไรมา ” หน้ากลมพยักขึ้นลงเพื่อบอกว่าเข้าใจก่อนจะอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นแผลที่หัวเข่าของหลานชาย
“ อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ” ตอบพร้อมกับลูบหัวเล็กไปมา แต่เป็นคำตอบที่ทำให้แขกผู้มาเยือนทั้งสองถึงกับต้องเลิกคิ้วขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย อุบัติเหตุเหรอมันเกิดขึ้นได้ยังไงกันก่อนจะหันไปมองพ่อหมีสายตาที่บอกว่าเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะชองยุนโฮ
ยุนโฮจึงค่อยๆเล่าเรื่องทุกอย่างที่เขารู้มาจากแจจุงอีกทีให้กับเพื่อนรักฟัง ซึ่งทั้งยูชอนและจุนซูก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดีก่อนที่คุณชายปาร์คจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อยุนโฮบอกว่าเขาอยากพามุนบินไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำแต่กลับโดนมารดาห้ามเอาไว้
“ เอาน่า เด็กก็ต้องมีซนกันบ้างแหละน่า เด็กดื้อคือเด็กฉลาดน่ะเคยได้ยินไหม ” ยูชอนเอ่ยกับพ่อหมีที่ดูเหมือนว่าจะออกอาการเป็นห่วงลูกชายมากจนเกินไป
เด็กวัยอย่างมุนบินกำลังซนได้ที่เลยล่ะยิ่งเด็กผู้ชายแล้วไม่ต้องพูดถึงเรื่องเจ็บตัวมันก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดาการเล่นผาดโผนกับเด็กผู้ชายน่ะมันเป็นของคู่กัน มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยุนโฮเองก้ทำเหมือนกับว่าตอนเด็กๆตัวเองไม่เคยเป็นดีไม่ดีดื้อว่ามุนบินด้วยซ้ำ
“ นายไม่ได้มาเป็นพ่อแบบฉันนายไม่เข้าใจหรอก ” ต้องรอให้ตัวเองได้เป็นพ่อเองแล้วถึงจะรู้ว่าหัวอกของคนเป็นพ่อรู้สึกยังไงเวลาที่เห็นลูกเจ็บ
จุนซูถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ายุนโฮนั้นทั้งรักและหวงมุนบินมากแค่ไหน แต่บางครั้งเด็กก็ต้องหัดเรียนรู้ด้วยตนเองบ้างเพราะเรื่องมากเรื่องมันต้องรู้จักด้วยตนเองถึงจะเข้าใจ พ่อแม่ต้องคอยปกป้องลูกก็จริงแต่ก็เป็นได้แค่เพียงเกาะกำบังเท่านั้น
“ ยุนโฮ ฉันว่านายปล่อยๆมุนบินบ้างก็ได้นะ ฉันว่าขืนนายเลี้ยงมุนบินเหมือนไข่ในหินแบบนี้ต่อไปลูกหมีของนายจะทำอะไรไม่เป็นเลยนะ ” จุนซูเตือนด้วยความหวังดี
“ ฉันรู้ แต่มันยังไม่ถึงเวลา มุนบินยังเด็กเกินไป ”
“ แล้วเมื่อไหร่กันล่ะ ถึงจะถึงเวลาที่นายว่า ”
ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่ลูบหัวเล็กของลูกชายไปมา เขารักมุนบินมากอยากจะปกป้อง ไม่อยากห่างแม้แต่วินาทีเดียว แต่ในขณะเดียวกันเขาก็กลัวกลัวว่าความรักที่เขามีให้ลูกชายมากเกินไปจะส่งผลร้ายให้กับเจ้าตัวเล็ก
“ คุณแม่ ” เสียงเล็กเรียกคุณแม่ที่เดินลงมาจากด้านบนก่อนจะขอให้ยุนโฮอุ้มลงจากโซฟาแล้ววิ่งไปหาคุณแม่คนสวย แจจุงยิ้มทักทายยูชอนกับจุนซูก่อนจะจูงมือเจ้าตัวเล็กให้เดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ ขอโทษนะที่ต้องให้รอ ”
“ ไม่เป็นไร พวกฉันยังไม่หิวเท่าไหร่ ” จุนซูส่งยิ้มบางๆตอบกลับไปก่อนจะย้ายที่นั่งไปนั่งข้างๆแจจุงพร้อมกระซิบอะไรบางอย่าง
เพราะผู้ใหญ่มัวแต่คุยกันจนลืมไปว่ามีลูกหมีตัวน้อยนั่งทำตาแป๋วอยู่ในห้องนี้อีกคน อีกอย่างกระเพาะน้อยๆของมุนบินมันก็เริ่มร้องหาอาหารแล้วนะเมื่อไหร่จะพามุนบินไปซะทีเนี่ย
“ คุณแม่ ” เจ้าตัวเล็กที่แทบจะจมหายไปกับกองของเล่นร้องเรียกคุณแม่คนสวยเสียงดัง เสียงเล็กนั้นดังพอที่จะทำให้ผู้ใหญ่สี่คนที่กำลังคุยกันอยู่หยุดบทสนทนาแทบจะทันที
“ ครับลูก ” แจจุงขานรับก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อร่างเล็กลุกออกมาจากกองของเล่นแล้วเดินตรงเข้ามาหาตน ปากเล็กนั้นยู่เข้าหากันบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังไม่พอใจอะไรซักอย่าง
“ หนูหิวแล้ว ” ตอบเสียงดังฟังชัดเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทั้งสี่ เจ้าหนูมองคนนั้นทีคนนี้ทีสลับกันไปมาไม่เข้าใจว่าหัวเราะทำไมก็หนูหิวอ่ะมันตลกตรงไหนเหรอ
“ โอเค งั้นเราไปกันดีกว่าเนอะ ” ยุนโฮก้มลงไปอุ้มลูกหมีขึ้นแนบอกก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินนำทุกคนออกไป ขืนมัวชักช้าเกิดลูกหมีโมโหหิวขึ้นมาล่ะแย่เลย
จุนซูหันไปส่งสัญญาณบอกให้ยูชอนเดินออกไปก่อนเพราะเขามีเรื่องอยากจะถามแจจุง เมื่อเหลือกันอยู่สองคนจุนซูก็เอ่ยถามทันที
“ นี่มีเรื่องอะไรกันเหรอ ”
“ หืม ” แจจุงหันมาถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ นายกับยุนโฮน่ะ ทะเลาะกันเหรอ ” กระซิบถามเบาๆให้ได้ยินกันเพียงสองคน ประโยคที่ทำให้แจจุงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
ทะเลาะกันเหรอ ? มันจะเรียกว่าทะเลาะได้หรือเปล่านะ “ มันก็ไม่เชิงทะเลาะหรอก ”
“ แค่งอน ? แล้วใครงอนใครอ่ะ ” ว่าแล้วเชียวต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเพราะวันนี้พ่อหมีกับแม่หมีดูแปลกๆไม่ค่อยหวานกันเหมือนทุกวันแทบจะไม่คุยกันเลยด้วยซ้ำ
“ ยุนโฮน่ะ เค้าโกรธที่ฉันปล่อยให้มุนบินเจ็บตัว ”
“ อ๋อ เรื่องนี้นี่เอง แต่มันไม่ใช่ความผิดนายซะหน่อย ” จุนซูพยักหน้าเข้าใจ แต่จะว่าไปยุนโฮเองก็ทำไม่ถูกอุบัติเหตุมันบังคับกันได้ซะที่ไหนล่ะ ถ้าตั้งใจมันจะเรียกว่าอุบัติเหตุเหรอ
“ ช่างเถอะ ยุนเค้าห่วงมุนบินมากน่ะก็เลยเป็นแบบนี้ ” ร่างบางไม่นึกโกรธสามีเลยที่มาพาลใส่ตัวเองจะมีบ้างก็แค่น้อยใจ พยายามคิดซะว่าที่ยุนโฮโกรธมากก็เพราะรักลูกมากเลยเป็นห่วงมาก
“ แต่มันเกินไปนะ ถ้าเป็นฉันอาละวาดคืนเลยล่ะ คนอะไรไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ว่าแต่นายไม่เป็นอะไรนะ ” ลองเปลี่ยนเป็นยูชอนมาทำเหมือนยุนโฮสิได้เจอครีบโลมาสะบัดแน่
“ ฉันไม่เป็นไร แต่เอ๊ะ จุนซู ” แจจุงยิ้มเพื่อให้เพื่อนสบายใจก่อนที่ยิ้มสวยนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหยอกล้อเมื่อสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติจากเจ้าสาวหมาดๆ
“ อะไร เหรอ ? ”
“ ทำไมวันนี้นายเดินแปลกๆอ่ะ ” ถามไปงั้นแหละเพราะพอจะเดาคำตอบได้ แหมเข้าหอคืนแรกแล้วเดินแบบนี้จะให้คิดเป็นอย่างอื่นได้ไงล่ะ
“ เอ่อ ” โดนถามแบบนี้จุนซูก็ถึงกับไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว ใบหน้าน่ารักขึ้นสีขึ้นมาเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องโดนเพื่อนทักแบบนี้ ปาร์คยูชอนเพราะนายคนเดียวเลยทำให้ฉันโดนแจจุงล้อมันน่านักนะ ว่าแต่เมื่อคืนกี่รอบล่ะเนี่ยตาบ้านั่นคิดจะให้เค้าท้องภายในคืนเดียวเลยรึไงนะ
“ ไม่ต้องบอกก็ได้นะ ฉันเข้าใจ ” มือบางตบลงบนไหล่ของคนที่กำลังเดินหน้าขึ้นสี ตาคู่กลมฉายแววล้อเลียนอย่างปิดไม่มิดก่อนจะรีบเดินไปที่รถเมื่อลูกหมีเริ่มโวยวายที่คุณแม่ไม่ยอมไปซะที ถ้าเป็นเรื่องกินล่ะก็ลุกหมีไม่ชอบให้ช้าซักวินาทีเดียว
ความคิดเห็น