คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~ Happy Family ~ 1
สนามบินนานาชาติอินชอนเป็นสถานที่แรกที่ยุนโฮกับแจจุงเหยียบในแผ่นดินที่เรียกว่าบ้านเกิด และนี่ถือว่าเป็นการมาเกาหลีครั้งแรกของเจ้าตัวเล็ก ท่ามกลางผู้คนมากมายร่างสูงกำลังมองหาคนที่บอกว่าจะมารอรับ และทันทีที่มองเห็นยุนโฮก็รีบพาแจจุงกับลูกเดินเข้าไปหาทันที ร่างบางนั้นมีอาการประหม่าเล็กน้อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เจอกับพ่อแม่สามี
“ สวัสดีครับพ่อ แม่ “ ยุนโฮเอ่ยทักทายบิดามารดาก่อนสามคนพ่อแม่ลูกจะโผเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง น้ำตาของผู้เป็นแม่หลั่งออกมาด้วยความปลื้มปิติในที่สุดลูกชายเพียงคนเดียวของเธอก็เรียนจบกลับมา
“ ลูกดูอ้วนขึ้นนะยุนโฮ “ ชองยูนา จับตัวลูกชายหมุนไปมาเหมือนเด็กๆ อันที่จริงยุนโฮก็ไม่ได้อ้วนอะไรมากมายเพียงแต่เพราะไม่ได้เจอกันนานเลยทำให้ดูไม่คุ้นตาก็เท่านั้น
“ สงสัยคงเพราะอยู่ที่นู้น มีแต่เนยนมมั้งครับ “ ร่างสูงเอ่ยขำๆ
“ พ่อว่าเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า มีอะไรค่อยไปคุยกันต่อที่บ้าน “ ฮยอนบิน ขัดขึ้น เพราะดูเหมือนว่าแม่ลูกจะคุยกันเพลิน
“ ดีเหมือนกัน แม่ให้คนเตรียมของโปรดลูกไว้ตั้งหลายอย่าง “
“ จริงเหรอครับ เดี๋ยวผมจะกินให้หายอยากเลย “
ดูเหมือนว่าร่างสูงจะมัวแต่คุยกับมารดาเพลินจนลืมไปว่ายังมีอีกสองคนที่เดินทางมาพร้อมกับเขาด้วย จนเจ้าตัวเล็กส่งเสียงเรียกนั่นแหละพ่อหมีถึงนึกขึ้นได้
“ คุณพ่อ “ มุนบินที่งัวเงียตื่นขึ้นมาเรียกหาพ่อหมี เมื่อพบว่าอยู่ในสถานที่ที่ตนเองไม่คุ้นเคย แขนป้อมกางออกเพื่อบอกให้คุณพ่ออุ้ม ยุนโฮยิ้มน้อยๆกับท่าทางขี้อ้อนของลูกชายที่ถอดแบบมาจากคุณแม่ไม่มีผิดแขนแกร่งรับลูกชายตัวอ้วนจากภรรยาคนสวยมาอุ้มไว้เอง
“ ที่ไหนหยอ “ มาคู่เรียวมองไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีเลยต้องหันกลับมารอคำตอบจากคุณพ่อเหมือนเดิม
“ เกาหลีใต้ครับ ฟอดดดดด “ จมูกโด่งกดลงบนแก้มยุ้ยด้วยความเอ็นดู เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กยิ่งทำหน้าสงสัยไปกันใหญ่
“ เกาหยี คือใยหยอ “
“ บ้านของคุณปู่คุณย่าหนูไงครับลูก “ คุณพ่ออธิบายให้ลูกชายฟัง แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
บุคคลสูงวัยทั้งสองมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความสงสัย คุณพ่อนั่นเหรอ นี่มันหมายความว่ายังไง คุณและคุณนายชองงงไปหมดแล้ว ส่งไปเรียนสี่ปีกลับมาเลยเอาหลานมาฝากงั้นเหรอ
“ นี่มันอะไรกันยุนโฮ เด็กคนนี้เป็นใคร แล้วทำไมเรียกลูกว่าพ่อ “ ยูนาเอ่ยถามลูกชายเสียงดุ จนมุนอินเองตกใจปากเล็กเบะออกเตรียมจะร้องไห้จนแจจุงต้องรีบมารับไปปลอบ
“ ไม่ร้องนะครับมุนบินคนเก่งของคุณแม่ “
“ หนู กลัว “ เด็กน้อยตอบเสียงสั่นเครือ ทำไมต้องเสียงดังใส่หนูด้วย หนุไม่ได้ดื้อซะหน่อย ตาคู่เล็กแดงกร่ำเอ่อไปด้วยน้ำใสๆ
“ ไม่ต้องกลัวนะครับมุนบิน คุณย่าไม่ได้ว่าหนูหรอกลูก “ ยุณโฮเข้ามาช่วยปลอบอีกแรง ตั้งแต่เกิดมาไม่มีเลยสักครั้งที่เขากับแจจุงจะดุหรือพูดเสียงดังใส่ลูก
“ ชอง ยุนโฮ กลับบ้านเรามีเรื่องต้องคุยกัน “ ฮยอนบินสั่งลูกชายเสียงเข้มหลังจากที่ยืนดุเหตุการณ์อยู่นาน ก่อนที่จะเดินนำออกไปพร้อมกับภรรยา ปล่อยให้คุณพ่อคุณแม่ยังหนุ่มช่วยกันปลอบเจ้าตัวเล็กจนดีขึ้นแล้วเดินตามออกไป
“ ไม่ต้องกลัวนะแจจุง ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง “
ภายในบ้านตระกูลชองทุกคนต่างนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องรับแขก แจจุงเอาแต่นั่งก้มหน้าเพราะไม่กล้าสู้หน้ากับท่านประธาน ชอง ฮยอนบิน
“ อธิบายมาซิ ยุนโฮ ว่าผู้ชายคนนี้กับเด็กนั่นเป็นใคร “ ฮยอนบินถามเสียงเข้มหากแต่ว่าใบหน้ายังคงเรียบเฉย สมแล้วที่เป็นผู้บริหารแถวหน้าของเกาหลี
ยุนโฮสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เขาไม่เคยเล่าเรื่องที่เขามีลูกแล้วให้กับครอบครัวฟังเลย ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่บุพการีทั้งสองจะโกรธมากขนาดนี้
“ คิมแจจุงเป็นภรรยาของผมครับ มุนบินเป็นลูกของเราสองคนครับ “ แขนแกร่งโอบคนรักให้เข้ามาชิดลำตัว มือเรียวลูบหัวลูกชายตัวน้อยที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมกอดของคุณแม่
“ เรื่องใหญ่แบบนี้ แกไม่คิดจะบอกพ่อกับแม่เลยใช่ไหม “ ฮยอนบินตวาดเสียงดังลั่นทำเอาหนูน้อยสะดุ้ง จนแจจุงต้องกอดปลอบไม่ให้ลูกชายขวัญเสีย
“ ใจเย็นๆสิค่ะคุณ เดี๋ยวหลานตกใจ “ ยูนารีบปรามสามี
“ ผมขอโทษครับพ่อ “ ร่างสูงรู้ตัวดีกว่าตนเองทำผิดที่ไม่บอกเรื่องสำคัญแบบนี้ให้ครอบครัวรับรู้
“ แกเห็นฉันสองคนเป็นหัวหลักหัวตอรึไง ชองยุนโฮ “
“ ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเคยนะครับ แต่ว่าผมยังไม่พร้อม “ ร่างสูงตอบเสียงเบา เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดเลยแม้แต่น้อย แค่มันยังไม่ถึงเวลาเพราะเกรงว่าถ้าหากบอกไปแล้วจะทำให้พ่อกับแม่เสียใจ กลัวว่าพ่อกับแม่จะไม่ยอมรับภรรยาและลูกของเขา
“ ตามไปคุยกับฉันที่ห้องทำงานด้วย “ ฮยอนบินสั่งก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ยุนโฮมองตามหลังบิดาด้วยความหนักใจ ก่อนจะเดินตามออกไป แต่ก็ยังไม่ลืมหอมแก้มลูกชายสุดที่รักที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเพื่อเป็นกำลังใจ ตาคมมองภรรยาคนสวยด้วยความเป็นห่วง แต่แจจุงก็ส่งยิ้มบางไปให้เพื่อยืนยันว่าเขาอยู่คนเดียวได้ ดังนั้นตอนนี้ในห้องจึงเหลือเพียงแม่สามีกับลูกสะใภ้เท่านั้น
“ คุณแม่ “ เสียงเล็กๆในอ้อมกอดเรียกความสนใจจากคนในห้อง ดวงตาเรียวเล็กค่อยๆลืมขึ้นช้าๆก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาคนเป็นแม่ยิ้มน้อยๆ
“ หิว “ ไม่รู้ว่าเป็นลูกหมีหรือลูกหมูกันแน่ หิวได้ตลอดเวลาเลยพ่อลูกชายคนนี้ แจจุงกำลังจะเอื้อมไปหยิบขวดนมในกระเป๋าแต่ก็นึกขึ้นได้ว่านมที่เตรียมมานั้นมุนบินทานหมดตั้งแต่อยู่บนเครื่องแล้ว
“ หิวมากไหมลูก เดี๋ยวรอคุณ
“ แต่หนูหิวน๊า “ เจ้าหนูยังยืนยันคำเดิม แจจุงได้แต่สงสารลูกชาย
“ รอคุณพ่อแป๊บนึงนะลูก “
“ ม่ายเอา หนูหิว “
ปากน้อยๆเริ่มเบะเมื่อไม่ได้ดั่งใจ จนยูนาที่นั่งอยู่ในห้องอดที่จะถามออกมาไม่ได้ว่าทำไมเจ้าตัวเล็กถึงได้ตั้งท่าจะร้องไห้ซะอย่างนั้น
“ เป็นอะไรไปล่ะ “
“ อยากกินนมน่ะฮะ เลยงอแง “
“ แล้วทำไมไม่ให้กิน “ หญิงสูงวัยเลื่อนไปนั่งข้างๆลูกสะใภ้ก่อนจะก้มมองหน้าหลานชายชัดๆ ยิ่งใกล้เท่าไหร่ยิ่งรู้สึกว่ามุนบินหน้าเหมือนยุนโฮมากๆเหมือนราวกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน
“ พอดีนมที่เตรียมมาหมดแล้วฮะ เหลือแต่ที่ยังไม่ได้ชง “
“ ก็ไปชงซะสิ จะปล่อยให้ลูกหิวตายรึไง “ ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบแจจุง แต่สำหรับมุนบินแล้วนางยูนากับถูกชะตาอย่างมาก นางอดที่จะบ่นลูกสะใภ้อยู่ในใจไม่ได้ลูกหิวขนาดนี้ยังจะปล่อยให้หิวอยู่ได้ รู้อยู่หรอกว่าไม่กล้าทำอะไรแต่ปล่อยให้ลูกหิวแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนล่ะ
“ ฮะๆ “ ร่างบางรับคำอย่างกล้าๆกลัว ก่อนจะอุ้มมุนบินลุกขึ้น
“ นั่นจะทำอะไรน่ะ “
“ ก็ไปชงนมให้มุนบินไงฮะ “
“ แล้วจะเอาลูกไปด้วยทำไม ส่งมุนบินมาเดี๋ยวชั้นดูให้ “ ยูนาดุเสียงเรียบ อุ้มลูกไปด้วยชงนมไปด้วยวันนี้มันคงจะเสร็จอยู่หรอกนะ แขนขาวยื่นไปรับหลานชายตัวกลม “ มุนบินมาหาย่ามาลูก “
แต่เจ้าตัวเล็กกลับไม่ยอมไปหาผู้เป็นย่า แขนป้อมกอดคอคุณแม่เอาไว้แน่น ชองมุนบินไม่ชอบคนแปลกหน้าเลยไม่กล้าที่จะเข้าหา ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นย่าก็ตาม
“ มุนบินอยู่กับคุณย่าก่อนนะลูก “ ร่างบางเอ่ยกับลูกชายที่ตอนนี้เอาหน้าซุกกับอกเขาเรียบร้อยแล้ว
“ ม่ายเอา “ หัวกลมส่ายดุ๊กดิ๊กไปมา
“ อย่าดื้อสิครับลูก คุณแม่จะไปชงนมให้หนูไงครับ “
“ หนูไปด้วย “
“ ไม่ได้ครับ อยู่กับคุณย่านะคนเก่ง เดี๋ยวถ้าคุณพ่อกลับมาแล้วไม่เจอมุนบินคุณพ่อจะน้อยใจนะครับ “
“ คุณพ่อปายหนาย “ เจ้าหนูเงยหน้าขึ้นมาถาม จริงด้วยพ่อจ๋าหายไปไหนมุนบินคิดถึงพ่อจ๋าจังเลย
“ คุณพ่อไปกับคุณปู่ครับ มุนบินรอคุณพ่ออยู่ที่นี่กับคุณย่านะครับ “
หนูน้อยพยักหน้าหงึกๆ เพราะกลัวว่าถ้าคุณพ่อกลับมาแล้วไม่เจอแล้วจะน้อยใจเหมือนที่คุณแม่บอก แจจุงวางหนูน้อยไว้ข้างๆคุณย่าพร้อมกับหอมแก้มนิ่มไปหนึ่งที
“ รออยู่นี่นะครับคนเก่ง เดี๋ยวคุณแม่มา “
“ ฮับ “
“ ฝากด้วยนะฮะ คุณ
“ อืม “ ชองยูนา พยักหน้ารับ
_______________________________________________________________________________________
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะค่ะ
เรื่องแรกค่ะ ติชมกันได้นะค่ะ
“ มุนบิน น น น “ เสียงที่มาก่อนตัวเหมือนทุกครั้ง ทำให้ลูกชายที่กำลังหยอกล้อกับคุณแม่คนสวยต้องหันไปมอง ก่อนที่ตัวกลมๆจะถูกคุณพ่ออุ้มตัวลอยไปอยู่บนแขนแกร่ง
“ คิดถึงจังเลย ฟอดดดดดดด “ แก้มนุ่มโดนพ่อหมีขโมยความหอมไปอีกรอบ ก่อนที่หน้าหล่อจะถูไปมาที่ท้องกลมของลูกชาย เหมือนทุกครั้งที่เคยทำ
“ คิก คิก หนูจี๊น๊า “ มือเล็กพยายามดันหน้าคุณพ่อออกปากก็หัวเหราะไม่หยุด
“ ยุน พอได้แล้ว เดี๋ยวลูกก็ละเมอหรอก “ คุณแม่คนสวยรีบเข้ามาช่วยลูกชาย เพราะมีครั้งหนึ่งที่มุนบินเคยละเมอหัวเราะออกมาสาเหตุก็มาจากพ่อหมีตัวโตนี่แหละ
“ พอแล้วก็ได้ ป่ะ ขึ้นไปดูห้องเราดีกว่าเนอะมุนบินเนอะ “
“ ห้องเยา ม่ายช่ายที่นี่ “ เจ้าตัวเล็กคงจะหมายถึงบ้านที่อยู่ที่อังกฤษสินะ
“ ที่นี่แหละครับ ต่อไปมุนบิน คุณพ่อ แล้วก็คุณแม่จะอยู่ด้วยกันที่นี่ ที่บ้านของเราไงครับ “ มือหนาอีกข้างขยับไปกุมมือคนรักเอาไว้ เพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูดว่ามันคือความจริง
“ แต่หนูคิดถึงพี่หมี “ เจ้าตุ๊กตาหมีตัวโปรดที่เขานอนกอดทุกวัน แต่คุณแม่ไม่ให้เอากลับมาด้วยเพราะมันตัวใหญ่เกินไปเลยต้องเอาไปบริจาคให้เด็กกำพร้า เจ้าหนูฟ้องไห้ฟูมฟายแทบตายแต่คุณแม่ก็ไม่ยอมอยู่ดี
“ หนูก็มีพ่อหมีอยู่นี่ไงลูก ตัวโตกว่าพี่หมีอีกนะ “ แจจุงเอ่ยกับลูกชาย แต่ยังไม่วายล้อสามี
“ ใช่ลูกกอดพ่อหมีอุ่นกว่าเยอะ หรือหนูไม่อยากกอดคุณพ่อ น่าน้อยใจจังเลยลูกชายไม่รักซะแล้ว “ ร่างสูงแกล้งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะลอบยิ้มเมื่อเจ้าตัวเล็กกอดรอบคอเขาเอาไว้แน่น
“ หนูรักคุณพ่อน๊า “ เสียงเล็กเอ่ยอ้อนๆเพราะเข้าใจว่าพ่อหมีกำลังงอน ลูกชายเลยพยายามง้อ
“ คุณพ่อก็รักมุนบินที่สุดครับ ขึ้นห้องดีกว่าเนอะ “
คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยกันจัดข้าวของให้เรียบร้อยโดยที่มีเจ้าตัวเล็กคอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าคอยก่อกวนต่างหากเพราะนอกจากจะไม่ช่วยแล้วยังรื้อข้าวของที่แจจุงเก็บเรียบร้อยแล้วให้กระจัดกระจายอีกครั้ง
“ มุนบิน อย่าทำแบบนั้นลูก”
“ มุนบิน ผ้าอ้อมหนูคุณแม่พับเสร็จแล้วนะ อย่ารื้อสิลูก “
“ มุนบินระวังลื่นลูก “
และอีกหลายๆประโยคที่แจจุงบอกกับลูกชายตัวแสบ สุดท้ายเลยต้องให้พ่อหมีพาลูกชายไปอาบน้ำแล้วร่างบางจะได้ใช้ช่วงเวลาที่มีค่านั้นเก็บของให้เรียบร้อย ขืนปล่อยไว้แบบนี้วันนี้คงจัดไม่เสร็จแน่
“ คุณแม่ “ เสียงที่ดังออกมาจากห้องน้ำก่อนที่ยุนโฮจะอุ้มลูกชายเดินออกมา ร่างสูงถึงกับต้องปาดเหงื่อการอาบน้ำให้ลูกชายสุดที่รักแต่ละครั้งนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับยุนโฮ เพราะเด้กวัยอย่างมุนบินกำลังอยู่ในวัยซนเลยล่ะ แล้วพ่อลูกชายของเขาก็ซนมากซะด้วยสิ
แจจุงรับลูกชายจากคุณพ่อหมีที่เปียกไปทั้งตัว มาวางไว้บนเตียงที่มีผ้าเช็ดตัวปูรออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะบอกให้สามีไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ ให้อาบน้ำให้ลูก ไม่ใช่อาบเป็นเพื่อนลูกนะยุน “ ร่างบางขำน้อยๆขณะยื่นผ้าเช็ดตัวให้พ่อหมีตัวโต
“ ถ้ามันง่ายเหมือนที่แจพูดก็ดีสิ แต่นี่เจ้าลูกหมีไม่ยอมอยู่เฉยๆเลย “ ร่างสูงพูดก่อนจะหันไปมองเจ้าตัวแสบที่นอนโป๊อยู่บนเตียง
“ ไม่ต้องมาโทษลูกเลย ไปอาบน้ำได้แล้ว “ มือบางดันหลังสามีให้เข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับจัดการปิดประตูให้เสร็จสรรพ
เมื่อจัดการกับพ่อหมีเสร็จแล้วคุณแม่คนสวยก็หันมาจัดการกับลูกหมีที่ตอนนี้นอนเกาพุงรออยู่แล้ว ตาคู่เล็กเริ่มปรืออีกครั้งบ่งบอกว่าอีกไม่นานหนูจะหลับแล้วน๊าคุณแม่ แจจุงจึงต้องรีบแต่งตัวให้ลูกชายก่อนที่เจ้าหนูจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกรอบ
“ คุณ
“ ลูกหลับแล้วเหรอ “ ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถาม เรียกให้คุณแม่ที่กำลังจะเคลิ้มหลับตามลูกชายให้หันไปมอง
“ อืม หลับเมื่อกี้นี้เอง “
“ ว๊า ลูกหมีหลับซะแล้ว คุณพ่อว่าจะพาออกไปซื้อของซะหน่อย “ ปากบ่นว่าเสียดายที่ลูกชายหลับแต่ทำไมตัวถึงได้กอดคุณแม่แทนล่ะเนี่ย
“ ค่อยไปพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ วันนี้แจกลัวลูกเหนื่อย วันนี้ให้ลูกพักก่อนนะ “ เสียงหวานเอ่ยกับสามี มุนบินยังเด็กอยู่เลย ขอเวลาให้เขาปรับตัวกับเวลาของที่นี้ก่อนคงจะดีกว่า เพราะวันนี้ก็เพิ่งมาถึงแล้วอีกอย่างเรายังอยู่ที่นี่อีกนาน
แต่คนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด คางแหลมวางลงบนลาดไหล่มน ก่อนจะเอ่ยประโยคจริงจังออกมา
“ พรุ่งนี้ยุนต้องไปทำงาน “
“ เอ๋ “
“ เพื่อพิสูจน์ว่ายุนสามารถที่จะดูแลแจกับลูกได้ “
“ ....................”
“ เพื่อแจกับลูกยุนต้องพิสูจน์ให้พ่อเห็น ว่ายุนโตพอที่จะรับผิดชอบครอบครัวของเราได้แล้ว “
“ ขอบคุณมากนะยุน ขอบคุณจริงๆ “ ใบหน้าสวยอาบไปด้วยน้ำตาไม่คิดว่ายุนโฮจะยอมทำเพื่อตนกับลูกได้ถึงเพียงนี้ คำว่าครอบครัวของเราฟังแล้วมันหญิงใหญ่จริงๆ
“ ไม่เอาไม่ร้องนะ เดี๋ยวลูกหมีตื่นมาเห็นแล้วจะตกใจ แล้วจะมาว่าคุณพ่อแกล้งคุณแม่อีก “ เสียงทุ้มแกล้งแหย่คุณแม่ที่ขี้แยไม่ต่างอะไรกับลูกชายเลย
“ อื้อ ไม่ร้องแล้ว “ แขนเรียวกอดเอวชายหนุ่มไว้แน่น “ แจรักยุนนะ “
“ ยุนก็รักแจครับ รักมากที่สุด แต่ว่าตอนนี้ไปอาบน้ำได้แล้วนะคุณแม่ ลูกหมีตื่นมาเราจะได้ไปกันเลย “ นิ้วเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าหวานพร้อมกับรอยยิ้มที่แจจุงบอกกับตัวเองเสมอว่าโชคดีที่เป็นคนที่ได้รับรอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของผู้ชายที่ชื่อชองยุนโฮ
ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อร่างสูงประทับจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากบาง ถึงแม้จะไม่ได้เนิ่นนานแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความรัก ก่อนที่คนตัวเล็กจะแก้เขินด้วยการเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ยุนโฮมองตามหลังภรรยาคนสวยไปก่อนจะหันมาพูดกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งตอนนี้นกำลังนอนดูดนิ้วตัวเองอยู่ สงสัยคงจะฝันว่ากำลังดูดนมอยู่เป็นแน่
“ มุนบิน หนูอยากมีน้องไหมลูก ?”
ความคิดเห็น