คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : ~ Happy Family ~ 28
“ มุนบินทานแอ๊ปเปิ้ลลูก ” เสียงหวานเอ่ยเรียกลูกชายก่อนจะเดินอ้อมโซฟามานั่งข้างๆเจ้าตัวเล็ก
ตาเรียวเล็กหันไปมองตามเสียงของผู้เป็นแม่หากแต่ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา หัวเล็กทิ้งลงบนตักนุ่มทันทีทีมารดานั่งลงตุ๊กตาหมีตัวโตในอ้อมกอดถูกกระชับให้แน่นขึ้นราวกับใช้เป็นตัวแทนของใครอีกคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้
“ เป็นอะไรไปครับ ” มือบางลูบผมเจ้าตัวเล็กเบาๆพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ใช่ว่าแจจุงจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของลูกชายเพราะปกติแล้วเวลานี้มุนบินมักจะวิ่งซนไปทั่วหรือไม่ก็หาเรื่องมาถามคนเป็นแม่ไปเรื่อย แต่วันนี้นอกจากจะไม่วิ่งซนแล้วเจ้าตัวเล็กนั่งนิ่งๆดูการ์ตูนที่เขาเปิดเอาไว้ในเงียบๆไม่มีเรื่องสสัยมาถามเหมือนทุกครั้งในอ้อมกอดเล็กๆกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดเอาไว้ไม่ห่างกาย
“ คุณแม่ ” เสียงเล็กเอ่ยเรียกทั้งที่กำลังซุกหน้าอยู่กับหน้าท้องที่เริ่มนูนออกมานิดหน่อย
“ ว่าไงครับ ” ยิ้มอ่อนโยนถูกส่งออกไปให้
มุนบินเงียบเสียงไปสักพักจนแจจุงคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงหลับไปแล้วแต่พอจะขยับตัวเพื่ออุ้มเจ้าตัวเล็กลงไปนอนดีๆเสียงเล็กๆก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ หนูคิดถึงคุณพ่อ ”
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเพราะนอกจากน้ำเสียงที่เอ่ยตอบออกมานั้นจะแผ่วเบาแล้วร่างเล็กๆในอ้อมกอดยังสั่นน้อยๆด้วย แจจุงค่อยๆดึงตุ๊กตาหมีออกจากอ้อมแขนของลูกชายแล้วรวบเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดเสียเอง ร่างบางมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงความชื้นบนแก้มนุ่มและทันทีที่ได้รับสัมผัสอบอุ่นจากคนเป็นแม่เจ้าหนูก็ปล่อยเสียงสะอื้นออกมาทันที
“ มุนบินร้องไห้ทำไมลูก ” ถึงแม้จะตกใจที่อยู่ลูกชายก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุแต่แจจุงก็ยังคงรักษาน้ำเสียงอ่อนโยนเอาไว้เช่นเดิม
“ หนู ฮึก คิด ฮึก คิดถึง คุณพ่อ ฮือๆ” เจ้าหนูปลดปล่อยความอัดอั้นที่เก็บเอาไว้นานออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
“ เดี๋ยวตอนเย็นคุณพ่อก็กลับมาหาหนูแล้ว ไม่ร้องนะครับคนเก่ง ” ร่างบางโยกตัวเบาๆเพื่อปลอบประโลมให้หนูน้อยหยุดร้องไห้
และแล้วแจจุงก็ได้คำตอบที่สงสัยมาตลอดหลายวันว่าทำไมมุนบินถึงไม่ยอมห่างจากตุ๊กตาหมีตัวโตเลย แจจุงคิดว่ามุนบินคงใช้เจ้าตุ๊กตาหมีเป็นตัวแทนของยุนโฮสินะเพราะตุ๊กตาหมีตัวนี้เป็นของเล่นที่พ่อลูกชายรักมากที่สุด
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมายุนโฮงานยุ่งมากเพราะต้องเข้าประชุมที่บริษัททุกวันกว่าจะกลับมาลูกหมีก็หลับไปแล้ว พอตื่นเช้าก็ต้องรีบออกไปทั้งๆที่มุนบินยังไม่ตื่นทำให้ลูกชายไม่มีโอกาสได้เจอหน้าผู้เป็นพ่อเลยตลอดหลายวัน มันจึงไม่แปลกถ้าหากว่าลูกหมีจะเกิดอาการคิดถึงพ่อหมีมากจนร้องไห้ออกมาเพราะพ่อลูกแทบจะไม่ได้คุยกันเลยตลอดหนึ่งอาทิตย์แจจุงเข้าใจความรู้สึกของมุนบินดีเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเลยสักครั้งที่มุนบินไม่ได้เจอหน้ามุนโฮเกินหนึ่งวัน
“ คุณแม่ ” เสียงเล็กๆติดจะสะอื้นอยู่เล็กน้อย
“ ครับผม ” ร่างบางรั้งลูกชายออกจากอ้อมกอดก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากแก้มนุ่มเบาๆ
“ หนู ไป อยากไปหาคุณพ่อ ” เจ้าหนูเอ่ยบอกความต้องการ
มุนบินไม่ได้เจอคุณพ่อหลายวันแล้วนะมุนบินคิดถึงอ่ะ มุนบินอยากกอดคุณพ่อแต่ก็ทำได้แค่กอดพี่หมีแทนไปก่อนเพราะคุณพ่อบอกว่าพี่หมีตัวโตเป็นตัวแทนของคุณพ่อถ้ามุนบินคิดถึงคุณพ่อก็ให้กอดพี่หมีแทน แต่กอใครก็ไม่อุ่นเท่ากอดคุณพ่อหรอก มุนมินอยากให้คุณพ่อหอมแก้มมุนบินก่อนนอนอยากไปเตะฟุตบอลด้วยกัน อยากให้คุณพ่ออุ้ม อยากให้คุณพ่อพาไปกินไอติมมุนบินคิดถึงคุณพ่อจริงๆนะ
“ ไปหาไม่ได้ครับคุณพ่อทำงานอยู่ลูก ” ใบหน้าหวานระบายยิ้มอ่อนโยนยิ้มอ่อนโยนก่อนจะอุ้มลูกชายเพื่อพาลงไปนอนบนที่นอนที่ปูเอาไว้เมื่อปากเล็กๆนั้นเริ่มหาว
“ แต่หนูอยากไป คุณแม่พาหนูไปนะคุณแม่นะ ” ตาเรียวเล็กมองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาอ้อนวอน คุณแม่พามุนบินไปเถอะน๊า มุนบินคิดถึงพ่อใจจะขาดอยู่แล้ว
“ ไม่ต้องมาอ้อนเลยลูกหมี คุณแม่ไม่ใจอ่อนหรอก ” นิ้วเรียวบิดจมูกเล็กเบาด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ นะคุณแม่นะ ” เจ้าตัวเล็กยังไม่ละความพยายามหน้าเรียวเล็กซุกไซร้อยู่ที่หน้าอกบางถูไถไปเรื่อยหวังว่าคุณแม่จะยอมใจอ่อน
แจจุงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆให้กับท่าทางของลูกชาย อ้อนอีกแล้วนะลูกหมีรู้ว่าอ้อนได้ผลแล้วอ้อนจังเลยนะแต่ขอโทษนะพ่อลูกชายคุณแม่ไม่หลงลูกอ้อนของหนูเหมือนคุณพ่อหรอกนะ
“ ไม่ได้ครับ ” มือบางตบแก้มก้นลูกชายเบาๆเพื่อกล่อม
ถ้าเรียวช้อนมองคนเป็นแม่เมื่อได้ยินเสียงหวานปฏิเสธก่อนจะเอ่ยถามเป็นครั้งสุดท้าย “ ไม่ได้จริงๆเหรอ ”
แจจุงเกือบจะใจอ่อนอยู่แล้วเชียวเมื่อได้ยินน้ำเสียงน่าสงสารของลูกชาย“ ครับ คุณพ่อทำงานอยู่เราไม่ควรไปกวน ” ร่างบางบอกเหตุผล
แต่ดูเหมือนว่ามุนบินจะไม่เข้าใจเหตุผลที่คุณแม่คนสวยบอกเลยสักนิดเจ้าหนูรู้เพียงแต่ว่าตัวเองคิดถึงอยากเจอหน้าคุณพ่อและวิธีเดียวที่จะได้เจอก็คือต้องไปหาคุณพ่อที่ที่ทำงานของคุณพ่อ และทันทีที่ได้คำตอบที่ไม่ได้ดั่งใจแขนเล็กๆก็ปล่อยออกจากเอวบางของคุณแม่ก่อนที่จะพลิกตัวหันหลังให้อาการที่แจจุงรู้ได้ทันทีว่าลูกหมีกำลัง งอน !
มือบางเอื้อมไปจับไหล่ลูกชายเบาๆก่อนจะอมยิ้มขันเมื่อเจ้าหนูขยับตัวหนีสัมผัส แจจุงขยับตัวไปใกล้ลูกชายอีกนิดก่อนจะรวบเจ้าตัวเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแผ่นหลังเล็กแนบชิดกับหน้าบางของคุณแม่มุนบินดิ้นเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมอยู่นิ่งเมื่อรู้ว่ารู้ว่าถึงดิ้นไปก็แค่นั้น
“ อย่างอนคุณแม่เลยน๊า ” แกล้งตัดเสียงให้ฟังดูน่ารักจมูกรั้นกดลงบนแก้มนุ่มของลูกชาย
“ หนูไม่ได้งอน ”
“ ไม่ได้งอนแล้วทำไมหนูหันหน้าหนีคุณแม่ล่ะลูก ”
“ ก็คุณแม่ไม่พาหนูไปหาคุณพ่อ ” น้ำเสียงเอาแต่ใจนิดๆแต่มุนบินไม่ได้งอนคุณแม่จริงๆนะหนูแค่น้อยใจที่คุณแม่ไม่พาไปหาคุณพ่อ ใช่สิคุณแม่ได้เจอคุณพ่อทุกวันนี่นาไม่เหมือนมุนบินที่ไม่ได้เจอคุณพ่อตั้งหลายวันคุณแม่ไม่คิดถึงแต่มุนบินคิดถึงนะ
“ แล้วหนูจะไปหาคุณพ่อทำไมลูก ”
“ ก็หนูคิดถึง ” ตอบเสียงดังฟังชัดจนคนเป็นแม่ต้องกลั้นยิ้มเอาไว้
สงสัยว่าคงจะคิดถึงมากจริงๆแต่จะว่าไปแล้วยุนโฮก็บ่นคิดถึงมุนบินเหมือนกันนี่นาหรือว่าจะพาเจ้าตัวเล็กไปหาคนที่บ่นคิดถึงลูกชายที่บริษัทสักวันดี แวะไปหาคงไม่รบกวนเวลาทำงานของ ยุนโฮเท่าไหร่มั้ง
แจจุงเงียบใช้ความคิดอยู่สักครู่ “ อืม....ถ้าลูกหมียอมนอนกลางวันคุณแม่จะพาลูกหมีไปหาคุณพ่อดีมั๊ยน๊า ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นคล้ายๆจะถามตัวเองมากกว่าแต่เสียงคงจะดังไปหน่อยเพราะมันลอยไปเข้าหนูลูกหมีที่นอนทำหน้าบึ้งอยู่
“ คุณแม่จะพาหนูไปหาคุณพ่อเหรอ ” ตาเรียวเป็นประกายขึ้นมาทันทีก่อนจะหันกลับมามองหน้าคุณแม่คนสวยด้วยแววตามีหวัง
“ ถ้าหนูยอมนอนกลางวันคุณแม่ก็จะพาไป ” ในที่สุดคุณแม่คนสวยก็ยอมตามใจแต่ก็ยังไม่ลืมมีข้อแลกเปลี่ยน เพราะขืนไม่ให้นอนกลางวันก่อนมีหวังมุนบินได้ไปงอแงอยู่ที่บริษัทแน่ๆ
“ จริงๆนะ ” ถ้าหนูยอมนอนกลางวันคุณแม่จะพาหนูไปหาคุณพ่อจริงๆนะคุณแม่ไม่ได้หลอกให้หนูดีใจเล่นใช่มั๊ย
ปากอิ่มระบายยิ้มอ่อนๆก่อนจะพยักหน้ายืนยัน“ จริงสิครับ งั้นรีบนอนกลางวันดีกว่าเนอะตื่นมาจะได้ไปหาคุณพ่อกัน ”
“ ครับ ” เจ้าหนูทำตามอย่างว่าง่ายเปลือกตาเล็กปิดลงช้าๆก่อนเจ้าตัวจะหลับสนิทภายในเวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยความง่วงงุนเพราะเลยเวลานอนกลางวันมาพอสมควร
เสียงเปิดประตูตามมาด้วยเสียงวิ่งหนักๆเรียกให้คนที่กำลังง่วนอยู่กับเอกสารกองโตต้องเงยหน้าขึ้นมาดูว่าใครกันที่เข้ามาในห้องนี้โดยที่ไม่ยอมเคาะประตู
แต่แล้วใบหน้าหล่อที่กำลังเครียดอยู่กับงานตรงหน้าก็ต้องวาดยิ้มออกมาก่อนจะอ้าแขนรับจากตัวเล็กที่พุ่งเข้าหาเต็มแรง แขนแข็งแรงอุ้มลูกชายขึ้นมาไว้บนตักก่อนจะหัวเราะอารมณ์ดีเมื่อเจ้าหนูจู่โจมแก้มทั้งข้างของคุณพ่อทันที
“ คุณพ่อ หนูคิดถึง ” แขนเล็กๆตวัดโอบรอบคอของคุณพ่อเอาไว้แน่นให้สมกับความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันใบหน้าน่ารักแนบชิดกับแก้มกร้านของคุณพ่อ
“ คุณพ่อก็คิดถึงมุนบินเหมือนกันลูก ” จมูกโด่งเป็นสันกดลงบนแก้มนุ่มของเจ้าตัวเล็กอย่างสุดรักซ้ายทีขวาทีจนมุนมินต้องร้องห้ามเพราะจั๊กจี้
ยุนโฮอาจจะโชคดีกว่ามุนบินนิดหน่อยตรงที่ก่อนเข้านอนก็ยังได้เห็นหน้าลูกชายตื่นมาก็ได้หอมแก้มเจ้าตัวเล็กเพื่อเป็นกำลังใจก่อนที่จะต้องมาเผชิญกับตารางงานที่รัดตัว แต่มันก็ไม่ชื่นใจเท่ากับได้ยินเสียงได้หยอกล้อในยามที่เจ้าตัวเล็กยังรู้สึกตัวอยู่เพราะอย่างน้อยๆเจ้าตัวเล็กก็ส่งเสียงหัวเราะน่ารักๆมาให้คนเป็นพ่อได้ชุ่มชื่นหัวใจ
“ แล้วหนูมาที่นี่ได้ยังไงครับลูก ” ตาเรียวมองไปยังประตูห้องแต่ก็ไม่เห็นมีใครเดินตามเข้าแล้วพ่อลูกชายของเขามาที่นี่ได้ยังไงเนี่ยอย่าบอกนะว่าหนีออกจากบ้านมา
แต่ก็ไม่น่าจะใช่มุนบินจะมาที่นี่เองได้ยังไงแล้วอีกอย่างถ้าลูกหมีหนีออกจากบ้านจริงๆป่านนี้แจจุงคงได้โทรมาหาเขาแล้วล่ะ
“ คุณแม่พามา ”
“ แล้วคุณแม่ไปไหนแล้วล่ะ ” เอ่ยถามด้วยความสงสัยถ้าแจจุงมาด้วยแล้วทำไมไม่เข้ามาพร้อมมุนบินล่ะอย่าบอกนะว่ามาส่งเจ้าตัวเล็กเสร็จแล้วก็กลับไปน่ะ
“ หนูไม่รู้ ”
ตาเรียวเล็กหันกลับไปดูยังทิศทางที่ตัวเองวิ่งมาแต่กลับไม่เห็นร่างของคุณแม่คนสวยเดินตามเข้ามา ก็มุนบินมัวแต่ดีใจที่จะได้เจอคุณพ่อนี่นาพอคุณแม่เปิดประตูห้องให้มุนบินก็วิ่งเข้ามาเลยไม่ทันมองว่าคุณแม่ตามเข้ามาหรือเปล่า
แต่สองพ่อลูกก็ไม่มีโอกาสได้สงสัยไปนานกว่านี้เพราะร่างเพรียวของคุณแม่คนสวยเดินเข้ามาในห้องในมือถือกล่องข้าวเข้ามาด้วย แจจุงหันไปยิ้มให้กับเลขาสาวเพื่อขอบคุณที่เธอช่วยเปิดประตูห้องให้ ปากบางยกยิ้มทักทายสามีก่อนที่ขาเรียวจะเดินไปนั่งลงที่โซฟาก่อนจะจัดการเปิดกล่องอาหารที่เตรียมมา
ยุนโฮตัดสินใจพักงานของตัวเองเข้าไว้ก่อนแล้วอุ้มลูกหมีขึ้นแนบอกพาเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกันกับแจจุง
“ คุณแม่ไปไหนมา ” เสียงเล็กๆเอ่ยถามทั้งๆที่ยังกอดรอบคอของพ่อหมีไม่ยอมปล่อย
“ คุณแม่ไปหยิบจานมาครับ ” เสียงหวานตอบลูกชายก่อนจะหันไปถามคนที่นั่งยิ้มแก้มแทบปริอยู่ข้างๆ “ ยุนทานข้าวเที่ยงหรือยัง ”
“ ยังเลย ” ตอบพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆเมื่อแจจุงส่งสายตาดุมาให้ ก็งานมันรัดตัวจนไม่มีเวลาลงไปหาอะไรทานนี่นา
“ ว่าแล้วเชียว ” ร่างบางบ่นเบาๆ
คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่ายุนโฮต้องยังไม่ได้ทานอะไร ช่วงที่มุนบินหลับแจจุงจึงเข้าไปเตรียมอาหารมาให้คุณสามีและเมื่อกี๊ที่ยังไม่ตามมุนบินเข้ามาก็เพราะเดินกลับไปหยิบจานกับช้อนเข้ามาด้วย
“ แจมาที่นี่ได้ยังไง ” ยุนโฮคิดว่าแจจุงคงไม่ได้ขับรถมาเองแน่ๆเพราะร่างบางตรงหน้าขับรถไม่เป็น
“ คนขับรถที่บ้านมาส่งน่ะ ”
ตอนแรกก็คิดว่าจะลองพามุนบินนั่งรถแท็กซี่เล่นสักครั้งแต่ก็ทำไม่ได้อย่างใจคิดเมื่อแม่บ้านใหญ่ไม่ยอมให้เขากับมุนบินออกจากบ้านออกเสียจากว่าจะให้คนขับรถมาส่ง
“ แล้วนี่คิดยังไงวันนี้ถึงได้แวะเข้ามาได้ล่ะ ”
“ ก็ลูกหมีบ่นคิดถึงพ่อหมีน่ะสิก็เลยต้องพามา ” ร่างบางบอกสามีก่อนจะหันไปเย้าลูกชายเมื่อเจ้าตัวเล็กมองค้อนว่าคุณแม่บอกคุณพ่อทำไมมุนบินเขินนะ “ ไม่ต้องมามองคุณแม่แบบนั้นเลยนะ ก็หนูบอกคุณแม่แบบนี้จริงๆนี่นา ”
“ จริงเหรอลูก มุนบินคิดถึงคุณพ่อจริงๆเหรอ ” หน้าคมก้มถามก่อนจะได้คำตอบเป็นการพยักหน้า น่ารักเลยลูกชายใครเนี่ย
“ คิดถึงมากๆ ” ไม่ว่าเปล่ายังอ้อนด้วยการซุกหน้าลงบนอกกว้างของพ่อหมีอีกต่างหาก
“ คุณพ่อก็คิดถึงเหมือนกันครับ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เรากลับบ้านพร้อมกันดีมั๊ย ” น่ารักจังเลยน๊าลูกชายคุณพ่อเนี่ย น่ารักแบบนี้ต้องให้รางวัลซะหน่อย ฟอด ด ด
หัวเล็กพยักรับเร็วๆดีที่สุดเลยล่ะคุณพ่อถึงคุณพ่อไม่ชวนมุนบินก็ว่าจะขอกลับพร้อมคุณพ่ออยู่เหมือนกันคุณพ่อรู้ใจมุนบินที่สุดเลย “ คุณพ่อพาหนูไปซื้อของเล่นด้วยน๊า ”
“ ได้สิครับ ว่าแต่หนูขออนุญาตคุณแม่หรือยังเอ่ย ” ร่างสูงพยักเพยิดให้ลูกชายมองตาม คุณพ่อน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับลูกชาย แต่หนูถามคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นหรือยังลูก
ถ้าหนูยังไม่ถามก็รีบถามซะนะลูกว่าเพราะเดี๋ยวเราสองคนจะโดนบ่นจนหูชาเหมือนวันนั้นอีกคิดแล้วคุณพ่อยังปวดหูไม่หายเลย และเหมือนมุนบินจะคิดได้ว่าเรื่องนี้ยังไม่ได้รับการอนุมัติจากผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในบ้านเลย ปากเล็กยกยิ้มที่คิดว่าน่ารักที่สุดไปให้คนเป็นแม่
“ คุณแม่ ” เสียงเล็กเรียกอ้อนๆตาเรียวกระพริบปริบๆเพื่อขอความเห็นใจก่อนจะชูมือขึ้นสุดแขนด้วยความดีใจเมื่อคุณแม่พยักหน้าอนุญาต
ใบหน้าหวานระบายยิ้มอ่อนๆมือบางลูบหัวลูกชายด้วยความเย็นดู ที่ยอมให้ก็เพราะเห็นว่าครอบครัวเราไม่ได้ไปเดินเล่นด้วยกันนานแล้วหรอกนะ อีกอย่างยุนโฮจะได้มีเวลาไปผ่อนคลายบ้างหลังจากที่เครียดกับงานมานานจนใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้ดูอิดโรยไปมากเพราะร่างกายพักผ่อนไม่เพียงพอ
“ แต่ตอนนี้หนูต้องลงมานั่งดีๆก่อนนะลูกคุณพ่อจะได้ทานข้าว ” แจจุงกวักมือเรียกลูกชายให้ลงมาจากตักของพ่อหมี
“ ไม่เอา ” หัวกลมส่ายดุ๊กดิ๊กพร้อมกับขยับไปนั่งบนตักให้ชิดขึ้นไม่เอาอ่ะมุนบินจะนั่งตรงนี้มุนบินจะนั่งกับคุณพ่อ
“ ทำไมล่ะลูก หนูนั่งตักคุณพ่อแบบนั้นแล้วคุณพ่อจะทานข้าวได้ยังไงล่ะครับ ”
“ หนูกินด้วย ” บอกเอาแต่ใจ
“ งั้นหนูก็มานั่งตรงนี้ดีกว่าเนอะคุณแม่จะได้ป้อนหนูได้สะดวก ” มือบางตบลงที่ว่างบนโซฟาแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเจ้าตัวเล็กยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
แจจุงรู้ว่านั่นเป็นเพียงข้ออ้างที่เจ้าตัวเล็กยกขึ้นมาอ้างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆยุนโฮ ที่จริงแล้วมุนบินไม่ได้หิวจริงๆหรอกเพราะก่อนออกมาก็ทานของว่างไปเยอะแล้ว
“ ไม่เอา หนูจะให้คุณพ่อป้อน ”
“ มุนบิน อย่าดื้อสิลูก ” แจจุงปรามลูกชายเสียงเรียบเมื่อมุนบินเริ่มเอาแต่ใจ
“ ไม่เป็นไรแจเดี๋ยวยุนป้อนลูกเอง ” ยุนโฮพูดแทรกขึ้นแค่ป้อนข้าวลูกแค่นี้ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ปากหยักยกยิ้มอ่อนโยนให้ภรรยาก่อนจะก้มลงไปเอ่ยกับเจ้าตัวเล็ก
“ ไหนดูซิคุณแม่ทำอะไรมาฝากคุณพ่อบ้างเอ่ย โอ้โห อาหารน่าทานทั้งนั้นเลย มุนบินอยากทานอะไรลูกเดี๋ยวคุณพ่อตักให้ ”
สองพ่อลูกต่างช่วยกันจัดการอาหารที่คุณแม่คนสวยทำมาให้อย่างเอร็ดอร่อยโดยมีมือบางของคุณแม่คอยยื่นมาเช็ดคราบที่มุมปากให้ลูกชายเป็นระยะ เสียงหัวเราะมีความสุขของคนที่อายุน้อยที่สุดดังลั่นห้องที่ได้ทานอาหารพร้อมคุณพ่อในรอบหลายวัน
บรรยากาศในห้องทำงานของท่านประธานตอนนี้เรียกได้ว่ากำลังอบอวลไปด้วยความสุขของคนในครอบครัว หากแต่ว่าประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิทกลับถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างเพรียวของเลขาสาวที่เดินเข้ามา เธอรู้สึกไม่ดีเล็กน้อยที่ต้องเข้ามาขัดจังหวะเวลาแห่งความสุขของเจ้านายแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอมีเรื่องสำคัญจริงๆ
“ เอ่อ...ขอโทษค่ะ ” เธอเอ่ยด้วยความเกรงใจ
ยุนโฮวางช้อนที่กำลังป้อนเจ้าตัวเล็กลงก่อนจะหันไปเอ่ยกับเลขาสาว “ ไม่เป็นไรครับ คุณมีธุระอะไร เหรอ ”
“ ฝ่ายการตลาดเชิญท่านประธานเข้าร่วมประชุมค่ะ ”
“ กี่โมงครับ ”
“ อีก 30 นาทีค่ะ ” เธอแจ้งเวลา การประชุมครั้งนี้ไม่ได้มีในหมายกำหนดการจึงไม่แปลกถ้าหากว่ายุนโฮจะไม่รู้ก่อนล่วงหน้าเพราะเธอเองก็พึ่งได้รับแจ้งจากหัวหน้าฝ่ายการตลาดเมื่อห้านาทีที่แล้วว่าต้องการขอคำปรึกษาจากประธานบริษัท
“ ทราบแล้วครับ ขอบคุณมาก ” ยุนโฮพยักหน้าเบาๆก่อนที่เลขาสาวจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง
ยุนโฮหันไปสบตากับภรรยาด้วยสีหน้าหนักใจก่อนจะมองตัวเจ้าตัวเล็กที่นั่งเล่นของเล่นอยู่บนตักเขา แล้วเขาจะบอกมุนบินว่าอย่างไรดีล่ะเขาไม่อยากผิดสัญญากับลูกมุนบินต้องเสียใจแน่ๆที่เขาไม่รักษาสัญญา
ทำไมนะเขาถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเหมือนบิดาสมัยยังหนุ่มเข้าไปทุกที ยุนโฮรู้สึกว่าทุกวันนี้เขามีเวลาให้ครอบครัวน้อยกว่าแต่ก่อน เขาควรจะทำอย่างไรดีเขาไม่อยากให้มุนบินรู้สึกเหมือนเขาตอนเด็กๆความรู้สึกที่คิดว่าคนเป็นพ่อไม่สนใจ
“ ยุนรีบทานเถอะจะได้รีบเข้าประชุม ” แต่ดูเหมือนว่าแจจุงจะเป็นคนตัดสินใจแทนยุนโฮเสียแล้ว ร่างบางไม่อยากให้คนรักต้องเสียงานเพียงเพราะกลัวลูกน้อยใจ
“ แล้ว .... ” แล้วมุนบินล่ะ อันที่จริงอีกสามสิบนาทีมันควรจะเป็นเวลาเลิกงานของเขาแต่กลับกลายเป็นว่าเขาต้องเขาประชุมเสียนี่
“ เดี๋ยวแจจัดการเอง ”
_____________________________________________
ช่วงนี้ถ้าเห็นอัพปล่อยก็อย่าตกใจกันเน้อ
มาอัพตุนไว้ เพราะช่วงสิ้นเดือนจะหายไปสอบจ้า ^^
เห็นรูปนี้แล้วอยากตะโกนดังๆ " พ่อหมีอยู่ไหนช่วยมาพาเมียกลับบ้าน
ที "
ลิ้นน่ะลิ้น เก็บบ้างอะไรบ้างก็ดีนะคิมแจ รู้แล้วค่ะว่าเซ็กซี่
ความคิดเห็น