คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : ~ Happy Family ~ 34
“ นอนได้แล้วลูก ” เสียงหวานบอกกับลูกชายที่นอนอยู่บนเตียงมือบางตบแก้มก้นเบาๆเพื่อกล่อมเจ้าตัวเล็กวันนี้มุนบินดื้อมากจริงๆกล่อมเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลับ
นี่ก็เลยเวลานอนของเจ้าตัวเล็กมาสักพักแล้วแต่มุนบินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลับเลยแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวเล็กยังคงใสแป๋วปากเล็กๆนั่นก็คอยหาเรื่องมาถามคุณแม่ไปเรื่อยจนตอนนี้คนเป็นแม่ชักจะง่วงแทนแล้วสิ
“ หนูยังไม่ง่วง ” มือเล็กจับมือขาวของคนเป็นแม่โยนไปมาอย่างสนุกมือ มุนบินยังไม่ง่วงเลยอ่ะคุณแม่ คุณแม่เล่นเป็นเพื่อนมุนบินก่อนน๊า
“ ไม่ง่วงก็ต้องนอนครับ เป็นเด็กนอนดึกมันไม่ดีรู้มั๊ยครับ ”
“ ไม่ดียังไงเหรอ ” เสียงใสเอ่ยถามด้วยความสงสัยตาเรียวจ้องมองใบหน้าแสนสวยของคุณแม่เพื่อฟังคำตอบ
“ ก็ถ้าหนูนอนดึกหนูก็จะไม่แข็งแรงไงครับ หนูไม่อยากแข็งแรงเหรอลูก?” บอกลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมือขาวสางผมให้กับเจ้าตัวเล็ก
“ หนูอยากแข็งแรงนะ ” มุนบินอยากแข็งแรงเหมือนคุณพ่อ เพราะถ้ามุนบินแข็งแรงมุนบินก็จะอุ้มคุณแม่ได้เหมือนที่คุณพ่อทำไง
“ ถ้าหนูอยากแข็งแรงหนูก็ต้องนอนเข้าใจไหมครับ ” เอ่ยกับลูกชายยิ้มๆพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้กับลูกชาย
“ ถ้าหนูยอมนอน หนูจะแข็งแรงจริงๆเหรอ? ”
“ จริงสิครับ ไม่เชื่อหนูก็ลองนอนดูสิ ” เสียงหวานพยายามหลอกล่อ คุณแม่คนสวยทำหน้าจริงจังเพื่อให้ลูกชายยอมเชื่อ
“ ครับ ” พยักหน้ารับคำก่อนจะปิดเปลือกตาลงปากเล็กยกยิ้มเมื่อคุณแม่หอมแก้มทั้งสองข้างเป็นรางวัล
“ เก่งมากครับ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปส่งอาชางมินด้วยกันเนอะ ”
“ อามินจะไปไหนเหรอคุณแม่ ” เปลือกตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินคุณแม่บอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปส่งอาชางมิน
“ ไปเรียนครับ ” ร่างบางตอบลูกชาย “ หลับตาได้แล้วลูกเดี๋ยวพรุ่งนี้หนูตื่นไม่ทันไปส่งอา ชางมินคุณแม่ไม่รู้ด้วยน๊า ” ร่างบางยกเอาชื่อชางมินมาล่อและก็ได้ผลเพราะเจ้าลูกหมีหลับตาลงทันที
แจจุงตบก้นกล่อมลูกชายต่ออีกสักพักจนแน่ใจว่ามุนบินหลับสนิทแล้วจึงลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ ตากลมเหลือบมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะหันไปมองประตูห้องสี่ทุ่มกว่าแล้วแต่ยุนโฮยังไม่ขึ้นมาจากห้องทำงานเลย
อันที่จริงแจจุงแอบสังเกตมาหลายวันแล้วว่าช่วงนี้ยุนโฮดูเครียดๆและมักหอบงานกับมาทำที่บ้านด้วยเสมอ ถึงแม้ว่าต่อหน้าเขากับมุนบินยุนโฮจะทำตัวเป็นปกติยังคงวิ่งเล่นเป็นเพื่อนมุนบินเหมือนเดิม แต่ทำไมแจจุงจะไม่เห็นว่าภายใต้ดวงตาเรียวคู่นั้นซ่อนความเหนื่อยล้าเอาไว้มากเพียงใด ทุกวันหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้วร่างสูงก็จะเล่นเป็นเพื่อนลูกชายสักพักก่อนจะแยกเข้าไปทำงานในห้องทำงาน
“ อาบน้ำเสร็จแล้วแวะลงไปดูหน่อยดีกว่า ” ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวแล้วจะได้ลงไปดูเผื่อว่ายุนโฮต้องการอะไรเพิ่ม
…………………………
ร่างสูงที่นั่งกุมขมับอยู่ในห้องทำงานรีบปรับท่านั่งให้กลับมาเป็นปกติเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู มือหนาวางปากกาลงก่อนจะหมุนเก้าอี้ให้หันทางประตู
ปากหยักวาดยิ้มอบอุ่นให้คนรัก “ ยังไม่นอนเหรอ ? ”
แจจุงส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบใบหน้าสวยส่งยิ้มบางๆให้ “ งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ ? ”
“ เหลือเอกสารอีกนิดหน่อยนะ ” ร่างสูงตอบยิ้มๆหากแต่สำหรับแจจุงแล้วร่างบางกลับมองว่ามันเป็นรอยยิ้มเหนื่อยอ่อนเต็มที “แจขึ้นไปนอนเถอะ คนท้องนอนดึกมันไม่ดีนะ ”
“ กำลังจะนอนแล้วล่ะ ” มือขาวนวดคลึงขมับคนรักเบาๆเพื่อช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้า “ ช่วงนี้ยุนดูเครียดๆนะ ”
ยุนโฮอาจจะคิดว่าเมื่อสักครู่แจจุงไม่เห็นแต่เปล่าเลยร่างบางเห็นตั้งแต่ตอนที่ยุนโฮนั่งหน้าเครียดเอามือกุมขมับแล้ว
“ ยุนดูเหมือนเป็นคนแบบนั้นเหรอ? ” เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆกลบเกลื่อนแจจุงอ่านเขาออกอีกแล้วสินะแต่ถึงอย่างนั้นยุนโฮก็เลือกที่จะไม่ยอมรับอยู่ดี
“ ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจยุนบอกแจได้นะ ”
“ ก็แค่เรื่องงาน....ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ” เปลือกตาสีเข้มปิดลงช้าๆพร้อมกับสมองที่เริ่มผ่อนคลาย การนวดของแจจุงช่วยให้สมองที่หนักอึ้งของเขาเมื่อสักครู่เบาขึ้นเยอะเลยล่ะ
“ ยุน ” เสียงหวานเรียกชื่อคนรักในขณะที่มือขาวยังคงนวดขมับคนรักไปเรื่อยๆ
“ หืม... ” ตอบรับทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิทแผ่นหลังแกร่งเอนชิดพนักเก้าอี้
“ สำหรับยุนแล้วคำว่าสามีภรรยามันคืออะไรเหรอ? ” เอ่ยถามเรียบๆราวกับชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ
หากแต่คำพูดของร่างบางนั้นกับฉุดสติของคนที่กำลังเคลิ้มหลับให้กลับมา เปลือกตาสีเข้มเปิดขึ้นช้าๆก่อนจะประสานสายตากับกับดวงตาคู่งามที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน ยุนโฮรู้ว่าแจจุงกำลังตัดพ้อเขาจากประโยคเมื่อสักครู่
“ คนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกัน ไม่ว่าอีกคนจะสุขหรือทุกข์ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคหรือปัญหาอะไรเข้ามาก็พร้อมที่จะสู้ไปด้วยกัน ” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ แล้วตอนนี้แจไม่ใช่ภรรยาของยุนเหรอ ”
“ ใช่สิ ...แจคือภรรยาของยุนและเป็นแม่ของลูกยุนด้วย ” มือกร้านกุมมือขาวข้างหนึ่งไว้ เขารู้ว่าแจจุงกำลังน้อยใจ
“ ถ้าใช่... แล้วทำไมเวลาที่ยุนมีปัญหายุนถึงไม่บอกแจไม่ยอมให้แจสู้ไปพร้อมๆกับยุน ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยุนโฮเลือกที่จะเก็บปัญหาทุกอย่างไว้กับตัวเองเพื่อให้เขาสบายใจ เมื่อครั้งที่พึ่งกลับมาเกาหลีก็ครั้งหนึ่งแล้วที่ยุนโฮบอกให้เขาอยู่เฉยๆซึ่งครั้งนั้นแจจุงก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องในครอบครัวและอีกอย่างพ่อกับแม่ยุนโฮก็ยังไม่ยอมรับเขา ร่างบางกลัวว่าถ้าตอนนั้นตัวเองเข้าไปยุ่งอาจจะทำให้เรื่องแย่กว่าเดิมก็ได้
แต่ครั้งนี้เห็นทีว่าแจจุงจะทนอยู่เฉยไม่ได้แล้ว ร่างบางทนเห็นคนรักแบกรับปัญหาเอาไว้คนเดียวไม่ได้หรอกมันเยอะเกินไป
“ หรือว่ายุนเห็นแจเป็นคนอื่น ” เสียงหวานตัดพ้อบางครั้งมันก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่ายุนโฮยังไม่ไว้ใจเขาพอที่จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังหรือ
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ” เสียงทุ้มรีบปฏิเสธ “ แจไม่เคยเป็นคนอื่นสำหรับยุน แต่ที่ยุนไม่บอกเพราะยุนไม่อยากให้แจไม่สบายใจแจกำลังท้องอยู่นะ ”
“ แล้วยุนคิดว่าแจสบายใจเหรอที่เห็นยุนเป็นแบบนี้ ”
“ ...... ”
“ ยุนอยากทำเพื่อแจกับลูกอันนี้แจเข้าใจ แต่แจก็อยากทำเพื่อยุนกับลูกเหมือนกันนะ ”
“ แจ... ”
“ แจอาจจะช่วยยุนไม่ได้ทั้งหมด แต่ขอแค่ให้แจได้ช่วยแบ่งเบาบ้างก็ดีอย่างน้อยมันก็ช่วยให้แจไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัว ”
ขอแค่ให้เขาได้ดูแลเรื่องเล็กๆน้อยได้ทำหน้าที่ภรรยาบ้างก็ได้ร่างบางต้องการแค่นั้นจริงๆเพราะทุกวันนี้แจจุงอดที่จะคิดไม่ได้ว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวหรือเปล่า
“ ขอบคุณมากนะแจ” มือหนากุมมือบางทั้งสองข้างเอาไว้ ตาเรียวจ้องมองหน้าภรรยาอย่างสุดรักและเต็มไปด้วยคำขอบคุณ “ ขอบคุณที่อยู่ข้างๆกัน ”
“ ถ้าไม่แจไม่อยู่ข้างยุนแล้วจะให้ไปอยู่ข้างใครล่ะ ” ปากอิ่มส่งยิ้มบางๆให้ “ ถ้ามีอะไรให้แจช่วยก็บอกนะ ”
“ ครับ .... ” ส่งยิ้มอบอุ่นให้ “ แจไปนอนเถอะ ป่านนี้ตัวเล็กง่วงนอนแย่แล้ว ” เสียงทุ้มบอกคนรักด้วยความห่วงใยก่อนจะเอ่ยเบาๆกับหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาเล็กน้อย “ หนูง่วงนอนแล้วใช่ไหมลูก ” ปากหยักจุมพิตเบาๆลงบนหน้าท้องขาว “ ฝันดีครับลูก ”
“ ยุนก็อย่านอนดึกนักล่ะ ” มือนิ่มสางผมที่เริ่มยาวของคนรักเบาๆ “ ผมเริ่มยาวแล้ว พรุ่งนี้ไปตัดพร้อมมุนบินเลยมั๊ย ”
“ ก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ส่งชางมินเสร็จแล้วค่อยแวะไปตัด ” บอกก่อนสองสามีภรรยาจะพร้อมใจกันหลุดขำออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
เพราะทุกครั้งที่พาลูกชายไปตัดผมนั้นมักจะเกิดสงครามย่อยๆขึ้นเสมอเพราะเจ้าตัวเล็กไม่ชอบตัดผมบอกว่ามันน่ากลัวกว่าจะตัดเสร็จแต่ละครั้งก็กินเวลาไม่ต่ำกว่าชั่วโมง คอยดูสิพรุ่งนี้พอมุนบินเห็นร้านตัดผมคงได้โวยวายเหมือนทุกครั้งแน่ๆสุดท้ายก็ต้องเดือดร้อนคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่ต้องหาของมาล่อ
“ ก่อนไป ขอกอดเพิ่มพลังหน่อยได้มั๊ย ” เสียงทุ้มอ้อน ตอนนี้แบตเขาใกล้จะหมดแล้วถ้าได้กอดตัวนิ่มๆของคนรักก็คงจะดีไม่ได้
แจจุงหัวเราะเบาๆตากลมมองหน้าหล่ออย่างรู้ทัน “ เติมพลังหรือว่าเติมกำไรกันแน่ ” แต่ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแขนเรียวก็โผเข้ากอดรอบเอวสอบตามคำขอใบหน้าสวยแนบชิดอยู่กับแผ่นออกแข็งแรง “ แจรักยุนนะ ”
“ ยุนก็รักแจครับ ” กอดตอบพร้อมกับรอยยิ้มมีความสุขหากแต่ในตาคมกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ยุนโฮกำลังคิดถึงคำพูดของชางมินกับยูชอน บางทีสองคนนั่นอาจจะพูดถูกเขาไม่ควรที่จะมองข้ามแจจุง เพราะที่ผ่านมาหลายครั้งที่แจจุงมีความคิดเห็นที่เขานึกไม่ถึง
“ แจ.... ”
“ หืม.... ”
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้แจช่วยเข้าไปดูแผนการตลาดที่บริษัทให้หน่อยนะ ”
ร่างบางผละออกจากอ้อมกอดคนรักทันทีตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความดีใจที่จะได้ใช้วิชาความรู้ที่เรียนมาให้เป็นประโยชน์ซะที
“ จริงเหรอ ยุนจะให้แจทำงานจริงๆเหรอ ” ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ แค่ช่วยงานชั่วคราวนะ ไม่ได้ให้ทำเลย ” ร่างสูงแก้ให้ใหม่ เพราะเขาไม่มีทางให้แจจุงทำงานตลอดไปแน่ๆ
“ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ” ถึงจะทำแค่ชั่วคราวแจจุงก็พอใจแล้ว เพราะความตั้งใจของแจจุงตั้งแต่แรกคือเรียนจบแล้วทำงานเลี้ยงดูครอบครัวได้ใช้วิชาความรู้ที่ร่ำเรียนมาให้เป็นประโยชน์
แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้พอเรียนจบเขาต้องมาอยู่บ้านเลี้ยงลูกซะงั้น ไม่ใช่ว่าแจจุงไม่ชอบนะแจจุงชอบและมีความสุขมากๆกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ แต่ก็มีบางครั้งที่เคยคิดแล้วก็ถามตัวเองว่าว่าแล้วเขาจะเรียนทำไมให้เสียเวลา?
“ งั้นเดี๋ยวแจไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้เข้าบริษัทพร้อมยุนเลย ” จมูกรั้นกดลงบนแก้มกร้านเป็นการขอบคุณก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องทำงานอย่างรวดเร็ว
ยุนโฮได้แต่มองตามหลังคนรักก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางดีใจเกินเหตุนั่น สงสัยว่าแจจุงคงจะอยากทำงานจริงๆนั่นแหละ แต่ยุนโฮคงไม่รู้ว่าที่แจจุงดีใจมากขนาดนี้ไม่ใช่เพราะว่าดีใจที่เขาให้ทำงานนอกบ้านแต่แท้ที่จริงแล้วเพราะว่าร่างบางรู้สึกว่าตนเองได้ช่วยคนรักแบ่งเบาภาระต่างหาก
.....................................
ร่างโปร่งของชางมินยืนส่งยิ้มให้พี่ชายทั้งสองที่เพิ่งเดินเข้ามาในสนามบิน แขนยาวยื่นไปรับหลานชายมาอุ้มเอาไว้ซะเอง
“ ขอโทษนะที่มาช้า ” ยุนโฮเอ่ยกับน้องชายหลังจากที่ส่งเจ้าตัวเล็กให้ชางมินอุ้มเรียบร้อยแล้ว
“ ไม่เป็นไรครับ เห็นพี่ยูชอนบอกว่าวันนี้รถติดเป็นพิเศษพี่ยูชอนก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน ”
“ อืม...แล้วนี่ยูชอนกับจุนซูไปไหนซะล่ะ ” ยุนโฮพยักหน้าเบาๆ
ตาเรียวมองไปรอบๆเพื่อหาร่างของเพื่อนรักแต่ก็ไม่เจอ จะว่ายูชอนยังมาไม่ถึงก็ไม่น่าจะใช่เพราะเมื่อกี๊ชางมินบอกว่ายูชอนมาถึงแล้ว
“ อ่อ พาพี่จุนซูไปหาอะไรทานนะฮะรายนั้นมาถึงก็บ่นว่าหิวเลย ” ชางมินบอกกลั้วหัวเราะเมื่อนึกถึงหน้ารุ่นพี่อีกคนเป็นยังไงล่ะชอบว่าว่าเขากินเก่งดีนักตอนนี้เป็นเองเลยเห็นมั๊ย
“ เป็นปกติของคนท้องน่ะ ” แจจุงบอกยิ้มๆก่อนจะพยักเพยิดให้ดูอีกสองคนที่เดินยิ้มสบายใจเข้ามา “ อิ่มแล้วเหรอจุนซู ” ทันทีที่เดินมาถึงแจจุงก็เอ่ยแซวว่าที่คุณแม่คนใหม่
คนถูกทักหันไปแยกเขี้ยวใส่ชางมินพร้อมกับชี้นิ้วคาดโทษที่บังอาจนินทาเขาให้แจจุงกับยุนโฮฟัง
“ อืม...ช่วงนี้ฉันไม่รู้เป็นอะไรหิวบ่อยมากๆเลยล่ะ ” ว่าที่คุณแม่คนใหม่บอกอายๆ
ทั้งๆที่ก่อนออกจากบ้านเขาก็ทานอาหารเช้ามาแล้วแท้ๆแต่พอมาถึงสนามบินได้ไม่ทันไรก็เริ่มหิวอีกแล้ว เป็นแบบนี้มาอาทิตย์กว่าแล้วจุนซูเกรงว่าถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปกว่าจะถึงกำหนดคลอดเขาคงได้กลิ้งแทนเดินแน่เลย
“ มันเป็นอาการปกติน่ะ ” คนมีประสบการณ์มาก่อนบอกให้คุณแม่มือใหม่คลายกังวล “ เดี๋ยวอีกสักพักก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ ”
“ ฉันก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น ” จุนซูก็ได้แต่ภาวนาให้เป็นอย่างที่แจจุงพูดเพราะบางทีเขาก็รู้สึกรำคาญตัวเองเหมือนกัน ขนาดนอนไปแล้วแท้ๆยังอุตส่าห์ตื่นกลางดึกมาหิวอยู่ได้
“ สวัสดีครับมุนบิน ” จุนซูเลิกกังวลเรื่องของตัวเองแล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปทักทายหลานชายที่อยู่ในอ้อมแขนของชางมินแทน
“ สวัสดีครับ ” มุนบินทักทายพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันที่ยังขึ้นไม่ครบ
“ มาขออาจุนซูอุ้มหน่อยเร็ว ” แขนเล็กเอื้อมไปหมายจะรับหลานชายมาอุ้มแต่ก็ต้องชักสีหน้าด้วยความขัดใจเมื่อชางมินเอี้ยวตัวหลบไม่ยอมส่งมุนบินให้ “ ชิมชางมิน ” เรียกเสียงเย็นเป็นเชิงสั่งว่าส่งมุนบินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะถ้าไม่อยากเจ็บตัว
“ เรื่องอะไรล่ะ ” ชางมินลอยหน้าลอยตาตอบกวนๆ “ กว่าผมจะได้กลับมากอดมุนบินก็อีกตั้งหลายเดือน ผมขอกอดให้หนำใจก่อนก็แล้วกัน ”
เรื่องอะไรเขาจะส่งตัวมุนบินให้พี่จุนซูง่ายๆเพราะกว่าเขาจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างน้อยก็เกือบครึ่งปีแหน่ะ อย่างนี้ต้องกอดชดเลยเอาไว้เยอะๆ
“ นี่ๆ ลูกฉันไม่ใช่ตุ๊กตาที่พวกนายจะมาแย่งกันกอดนะ ” ยุนโฮรีบห้ามเมื่อสงครามสายตากำลังจะเริ่มขึ้น
จุนซูกำลังท้าวเอวมองหน้าคนที่ตัวสูงกว่าอย่างเอาเรื่อง ส่วนชางมินก็ตอบกลับด้วยสายตากวนๆที่ช่วยกระตุ้นต่อมของจุนซูได้เป็นอย่างดีเจ้าพวกนี้เห็นลูกหมีของเขาเป็นตุ๊กตาหมีไปแล้วรึไง
“ ลูกพี่น่ะ ยิ่งกว่าตุ๊กตาซะอีก ” ชางมินละสายตาจากจุนซูแล้วหันมาตอบยุนโฮ จมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มของหลานชายซ้ายทีขวาทีจนเจ้าตัวเล็กหัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กจี้ “ มุนบินไปเที่ยวกับอามินมั๊ย ”
“ เที่ยวไหนเหรอ ? ” เจ้าตัวเล็กตาเป็นประกายทันทีที่ได้ยินคำว่าไปเที่ยว อามินจะพามุนบินไปเที่ยวจริงๆเลย ไปๆมุนบินอยากไปเที่ยว
“ ไปเที่ยวไกลๆ แต่อามินรับรองเลยว่ามุนบินจะต้องชอบแน่ๆเลย ”
“ แล้วที่นั่นมีของเล่นมั๊ย ? ” เจ้าตัวเล็กถามต่อด้วยความอยากรู้ถ้าไม่มีของเล่นมุนบินก็ไม่ไปหรอก มุนบินกลับไปเล่นของเล่นที่บ้านกับคุณพ่อดีกว่า
“ มีสิครับ ที่นั่นมีของเล่นที่มุนบินชอบเยอะแยะเลยน๊า ”
“ นี่ๆพอเลยไม่ต้องมาหลอกล่อลูกฉันซะให้ยากเลย ยังไงซะมุนบินก็ไม่ไปด้วยหรอก ” ยุนโฮรีบแทรกขึ้นมาก่อนที่มุนบินจะคล้อยตามชางมินไปมากกว่านี้ “ มุนบินมาหาคุณพ่อดีกว่าลูก ”
“ แต่หนูอยากไปเที่ยวกับอามินน๊า ” เจ้าตัวเล็กบอกความต้องการแขนเล็กตวัดกอดรอบคอคุณอาชางมินเอาไว้ไม่ยอมไปหาผู้เป็นพ่อไม่เอาอ่ะหนูจะไปเที่ยวกับอาชางมินน๊า
ชางมินยักคิ้วมีชัยให้ “ เห็นทีว่ายกนี้ผมจะชนะนะพี่ ”
ปากหยักยกยิ้มตอบกลับไป ในใจก็แอบบ่นให้เจ้าลูกหมีที่เห็นเรื่องเที่ยวดีกว่าคุณพ่อ “ เดี๋ยวคุณพ่อพาไปก็ได้ลูก หนูไปกลับอามินไม่ได้ หรอก ”
“ ทำไมอ่ะ ” คิ้วเล็กๆขมวดเป็นปมด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมมุนบินถึงจะไปเที่ยวกับอามินไม่ได้อ่ะแต่ก่อนอามินก็มารับมุนบินไปเที่ยวด้วยกันออกบ่อยนี่นา “ ทำไมหนูถึงไปไม่ได้อ่ะคุณแม่ ” เจ้าหนูหันไปถามผู้เป็นแม่
“ เพราะที่ที่อามินจะไปมันไกลมากๆไงครับ แล้วอีกอย่างหนูจะทิ้งให้คุณพ่อคุณแม่อยู่กันสองคนเหรอลูก ” เสียงหวานแกล้งทำเป็นตัดพ้อ
“ คุณพ่อคุณแม่ก็ไปกับหนูไง ”
“ คุณพ่อคุณแม่ไปกับหนูไม่ได้ครับ คุณแม่ไม่สบายอยู่ ”
“ งั้นหนูก็ไม่ไป ” ถ้าคุณพ่อคุณแม่ไม่ไปด้วยมุนบินก็ไม่ไปหรอก
ตอนแรกมุนบินนึกว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะไปด้วยซะอีก ถ้ามุนบินไปกับอามินสองคนมุนบินก็คิดถึงคุณพ่อคุณแม่แย่น่ะสิ
“ อ่าว ไหงเป็นงั้นล่ะครับมุนบิน ” อามินแกล้งตีหน้าหงอย ไหงเปลี่ยนใจง่ายแบบนี้ล่ะหลานชายอามินว่าจะแกล้งพ่อหมีของหนูเล่นซะหน่อย
“ ก็หนูอยากให้คุณพ่อคุณแม่ไปด้วยนี่นา ” บอกเสียงเบา พร้อมกับส่งสายตาบอกว่าอามินอย่าโกรธมุนบินเลยน๊า เอาไว้คราวหน้ามุนบินจะไปเที่ยวกับอามินแน่นอนมุนบินสัญญา
“ ได้เวลาแล้วล่ะชางมิน ” ยูชอนบอกน้องชายเมื่อเห็นว่ามันใกล้ได้เวลาแล้ว
“ ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก ส่งมุนบินมานี่เลย ” จุนซูบอกพร้อมกับสีหน้าเยาะเย้ยนิดๆแขนเล็กรับตัวหลานชายไปอุ้มอย่างง่ายดาย บอกแล้วว่าหัวเราะทีหลังดังกว่า
“ ผมไปนะครับพี่ ” ชางมินเอ่ยลารุ่นพี่ทั้งสี่ ตาคมกวาดมองแผ่นดินเกิดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้กลับมาเยือนอีกนานหลายเดือน
“ โชคดีนะ แล้วพวกเราจะรอดูความสำเร็จของนาย ” ยุนโฮยิ้มบอกน้องชายมือกร้านตบไหล่น้องชายเบาๆ
“ ขอบคุณมากครับ ” ชางมินยิ้มตอบ “ จริงสิ ยูฮวานบอกว่าตัวอย่างผลิตภัณฑ์ตัวใหม่เขาจะส่งมาให้ประมาณอาทิตย์หน้านะครับ ” เกือบลืมเรื่องสำคัญที่ยูฮวานฝากบอกยุนโฮไปแล้วมั๊ยล่ะ
ชางมินยังจำได้ว่าวันที่ยูฮวานรู้ว่ายุนโฮอยากให้ช่วยออกแบบผลิตภัณฑ์ให้คนรักของเขาดีใจมากแค่นั้น เรียกได้ว่าพอรู้เรื่องปุ๊บก็ลงมือทำงานให้ปั๊บเลยล่ะ
“ ฝากขอบใจยูฮวานด้วยนะ ”
“ ครับ ” ชางมินรับคำ “ ผมไปแล้วนะฮะพี่ยูชอน พี่จุนซู พี่แจจุง ” ร่างสูงโค้งศรีษะให้ทุกคนเล็กน้อยซึ่งคนที่เหลือก็ยิ้มตอบพร้อมกับอวยพรให้โชคดี
“ เดินทางดีๆนะชางมิน ถ้าถึงแล้วก็โทรมาบอกด้วยนะ ” แจจุงบอกด้วยน้ำเสียงห่วงใย “ มุนบินครับ สวัสดีคุณอาชางมินก่อนลูก ” ร่างบางหันไปบอกลูกชาย
“ สวัสดีครับ ” เจ้าหนูโค้งให้อาชางมินก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มกร้านของอาชางมินเป็นการส่งท้ายเมือคุณอาจิ้มนิ้วไปที่แก้มของตัวเอง
“ เป็นเด็กดีนะครับ แล้วเดี๋ยวอาจะซื้อของเล่นมาฝาก ” มือหนาขยี้ผมหลานชายเบาๆ
“ ครับ ”
ทั้งห้าคนยืนส่งจนชางมินเดินเข้าไปในห้องผู้โดยสาร ร่างสูงหันมาโบกมือให้พี่ๆกับหลานชายอีกครั้งก่อนจะเดินหายเข้าไปพร้อมกับผู้โดยสารคนอื่นๆ ส่วนอีกห้าคนที่เหลือก็ได้เวลาแยกย้ายเช่นกันวันนี้ยูชอนไม่เข้าบริษัทเพราะจะพาจุนซูกลับไปเยี่ยมบ้านเนื่องจากคุณพ่อตากับคุณแม่ยายบ่นคิดถึงลูกชายเหลือเกิน ส่วนแจจุงก็จะตามยุนโฮเข้าบริษัทเพื่อไปดูเรื่องการตลาดตามที่ได้ตกลงกันไว้เมื่อคืน
__________________________________________________________________________
06.02.2011
สุขสันต์วันเกิดพ่อหมี ชอง ยุนโฮ
มีความสุขมากๆนะ สุขภาพแข็งแรงอย่าเจ็บอย่าป่วยบ่อยมากนักหลายคนเขาเป็นห่วง
ขอให้ปีนี้เรื่องราวต่างๆผ่านไปด้วยดีนะ และที่สำคัญรักแจจุงให้มากๆนะ ^^ รักนะพ่อลีดเดอร์
สุดหล่อ
ป.ล. วันนี้มีคนอวยพรพ่อหมีผ่านทวิตแบบอ้อมๆด้วยแหละ แต่ต่อให้อ้อมยังไงแคสก็รู้อยู่ดี
ว่าหมายถึงใคร ฮึม เห็นแล้วอยากแต่งฟิคจังเลย ^^
ป.ล. 2 ทำไมไรเตอร์สมัครเว็บยุนแจเลิฟไม่ได้อ่ะ เค้าเปิดรับสมัครทุกวันที่ 6 กะ 26 ใช่
มั๊ยอ่ะ ? ใครรู้ช่วยบอกไรเตอร์ทีน๊า
ความคิดเห็น