คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ~ Happy Family ~ 5(100%)
เสียงรถที่แล่นเข้ามาภายในบ้านทำให้แจจุงที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นต้องลุกออกไปดูว่าใครมา แต่แล้วคิ้วเรียวก็ต้องเลิกขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นร่างสูงที่เดินลงมาจากรถ ทำไมยุนโฮถึงได้กลับมาเร็วนักล่ะนี่ก็เพิ่งจะบ่ายโมงเองยังไม่ถึงเวลาเลิกงานซะหน่อย
“ มุนบินค๊าบ บ บ “ ร่างสูงเรียกชื่อลูกชายลั่นขณะที่วิ่งเข้ามาในบ้านจนร่างบางต้องส่งสายตาตำหนิไปให้เพราะตอนนี้มุนบินหลับอยู่
“ อย่าเสียงดังสิยุน ลูกหลับอยู่ “ แจจุงเอ็ดคนรัก
“ หลับอยู่เหรอ พ่อหมีอุตส่าห์รีบหลับมาหาลูกหมีเลยนะเนี่ย “ พ่อหมีทำหน้าผิดหวังสุดๆเขาอุตส่าห์รีบกลับมาทันทีที่บิดาอนุญาตคิดว่าจะมาทานข้าวกับลูกกับเมียซะหน่อยแต่นี่เจ้าลูกหมีกลับหลับซะแล้ว
“ ก็ตอนนี้มันเป็นเวลานอนกลางวันของลูกนี่นา แล้วทำไมถึงได้กลับว่าเร็วนักล่ะ “ ว่าพลางยื่นมือไปรับเสื้อ สูทรจากสามีก่อนที่เอวบางจะโดนแขนแกร่งเกี่ยวเอาไว้แล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน
“ วันนี้วันแรกคุณพ่อเลยให้กลับเร็วน่ะ “
“ แล้วนี่ทานอะไรมารึยัง “
“ ยังเลย ตอนแรกยุนว่าจะกลับมาทานพร้อมแจกับลูกน่ะ “ พ่อหมีตอบก่อนจะนั่งลงตรงพื้นห้องนั่งเล่นที่มีเบาะนอนของลูกชายสุดที่รักนอนอยู่แขนป้อมกอดตุ๊กตาหมีตัวโตเอาไว้แน่น จมูกโด่งเป็นสันกดลงบนแก้มนุ่มของลูกชายอย่างสุดรัก “ คุณพ่อกลับมาแล้วครับ “
แจจุงยืนมองพ่อหมีกับลูกชายก่อนที่ร่างบางจะวางเสื้อของร่างสูงไว้บนโซฟาเพื่อที่จะไปเตรียมอาหารเที่ยงให้เพราะร่างบางนั้นทานพร้อมกับมุนบินเรียบร้อยแล้ว
“ เดี๋ยวแจไปจัดโต๊ะให้ รอแป๊บนึงนะยุน “
“ ครับผม แล้วคุณแม่ไปไหนเหรอ “ ร่างสูงถามหามารดาของตนเองเพราะตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ยินเสียงคุณนายชองเลยหรือว่าจะอยู่ข้างบน
“ ออกไปข้างนอกน่ะ “ แจจุงยิ้มบางให้กลับสามีก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
หลังจากที่แจจุงเอาผ้าของยุนโฮกับมุนบินไปซักแล้ว ร่างบางก็พบว่าในห้องนั่งเล่นนั้นคุณย่ากับหลานชายกำลังพูดคุยกันสนุกสนานยูนาเปิดการ์ตูนให้หลานชายดูซึ่งเจ้าหนูเองก็ดูจะสนใจอยู่ไม่น้อยปากเล็กขยับถามคุณย่าทุกครั้งที่เกิดความสงสัย ซึ่งนั่นมันทำให้แจจุงยิ้มออกมาได้ที่เห็นลูกชายเป็นที่รักของทุกคน
หลังจากเข้าไปจัดการเรื่องอาหารในครัวได้สักพักคุณแม่คนสวยก็เดินออกมาเพื่อที่จะเรียกพ่อหมีให้ไปทานข้าว แต่ภาพที่เห็นทำให้แจจุงยิ้มน้อยๆเพราะตอนนี้พ่อลูกกำลังนอนกอดกันกลมอยู่ในห้องนั่งเล่นโดยที่ลูกชายตัวอ้วนนั้นอยู่ในอ้อมกอดของพ่อหมี มุนบินขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่ตาเล็กจะค่อยๆปรือขึ้น
“ คุณแม่ “ มุนบินเรียกหาคุณแม่คนสวยทันทีที่ลืมตาขึ้น การเคลื่อนไหวในอ้อมแขนทำให้ยุนโฮต้องลืมตาขึ้นมาบ้างพอพบว่าลูกชายตื่นแล้วจมูกโด่งเป็นสันก็กดลงที่แก้มนุ่มอีกครั้ง
“ ตื่นแล้วเหรอครับลูกชาย “ ปากหยักเอ่ยกับลูกชายโดยที่แขนแกร่งยังคงกอดลูกชายตัวอ้วนเอาไว้
“ คุณพ่อ “
“ ครับผม มุนบินคิดถึงคุณพ่อไหมเอ่ย “
“ คิดถึง “
“ คิดถึงแล้วต้องทำยังไงน๊า “ ยุนโฮพูดพลางเหล่ตามองลูกชายก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจเมื่อมุนบินจุ๊บลงที่แก้มกร้านของตนเอง
“ คุณพ่อ หนมหนูล่ะ “ เจ้าตัวเล็กทวงสัญญาทันที ก็เมื่อเช้าคุณพ่อบอกว่ากลับมาจะซื้อขนมมาฝากหนูนี่นาแล้วไหนอ่ะอยู่อยากกินหนมแล้วน๊า
“ ตื่นมาก็ถามหาของกินเลยนะครับลูก “ ร่างบางแกล้งพูดแหย่ลูกชายก่อนจะได้สายตาค้อนๆจากเจ้าหนูมาให้ทำเอาคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องขำออกมาในความน่ารักของเจ้าตัวยุ่ง
“ อยู่ในตู้เย็นครับ คุณพ่อซื้อไอติมมาฝากมุนบินด้วยนะ “ ยุนโฮอุ้มลูกชายขึ้นแนบอกเพื่อมาเดินไปในห้องอาหารเพราะแจจุงบอกว่ากับข้าวพร้อมแล้ว
“ จริงหยอ หนูกินติมน๊า “ แขนป้อมโอบรอบคอพ่อหมีแน่นด้วยความดีใจที่วันนี้จะได้ทานไอศกรีมของโปรด
“ จริงสิครับ งั้นเดี๋ยวเรามาทานพร้อมกันเลยดีกว่าเนอะ “
“ ฮับ “ หัวเล็กพยักหงึกหงักพร้อมกับตาเล็กของลูกชายที่ส่งไปบอกคุณแม่คนสวยว่าหนูจะกินแล้วคุณแม่ไปเอามาให้หน่อยสิ
แจจุงเดินไปหยิบไอครีมในตู้เย็นมาให้ลูกชายอย่างรู้งานก่อนที่ร่างสูงจะวางลูกชายไว้บนเก้าอี้ข้างๆคุณแม่คนสวยส่วนตนเองก็ไปนั่งประจำที่
“ มุนบินครับให้คุณแม่ป้อนดีกว่าเนอะ หนูทานเองมันเลอะ” ร่างบางเอ่ยกับลูกชายที่ไม่ยอมให้เขาป้อนยืนยันจะทานเองลูกเดียวผลลัพธ์ที่ได้ตอนนี้ก็คือคราบไอศกรีมที่เปรื้อนใบหน้าเล็กรวมทั้งเสื้อผ้าที่เจ้าหนูสวมใส่ไม่สงสารคุณแม่ที่เป็นคนซักเลยนะลูกชาย ไหนจะคราบเลอะบนโต๊ะที่มุนบินทำหกแต่นั่นมันก็ไม่สำคัญเท่ามุนบินแทบจะไม่ได้ทานเลยเพราะทำหล่นซะส่วนใหญ่
“ ไม่เอาหนูกินเอง “ หนูน้อยยืนยัน
“ ปล่อยไปเถอะแจ เด็กๆก็แบบนี้แหละ “ ร่างสูงที่นั่งทานข้าวอยู่หัวโต๊ะเอ่ยกับภรรยาพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะหันไปเอ่ยกับลูกชาย
“ มุนบินทานเยอะๆนะครับ ในตู้ยังเหลือขนมหนูเยอะแยะเลย “
“ ฮับ “ หนูน้อยพยักหน้าก่อนจะหันไปสนใจไอศกรีมของตนต่อ
ในห้องอาหารทุกอย่างดำเนินไปเรื่อยๆโดยมีคุณแม่ร่างบางคอยเช็ดคราบไอศครีมให้ลูกชายเป็นระยะๆส่วนพ่อหมีที่ทานอาหารเสร็จแล้วก็นั่งดูลูกชายด้วยรอยยิ้มเป็นสุขก่อนที่ร่างสูงจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ อืม จริงสิวันนี้ยูชอนกับจุนซูจะมาทานข้าวเย็นที่บ้านนะ “ ยุนโฮบอกกับภรรยาคนสวยที่กำลังเช็ดปากให้ลูกชายอยู่
“ เอ๋ ? จุนซูกับยูชอนกลับมาแล้วเหรอ “ ร่างบางถามออกมาด้วยความแปลกใจไม่คิดว่าทั้งคู่จะกลับมาที่เกาหลีแล้วเพราะนานแล้วเหมือนกันที่เขาไม่ได้ติดต่อไปหาจุนซูเลย
“ กลับมาได้สักพักแล้วแหละ สองคนนั่นบ่นคิดถึงมุนบินกันใหญ่เลย “ร่างสูงตอบด้วยท่าทางสบายๆ แต่คำว่ามุนบินนั้นกลับทำให้เจ้าหนูต้องหันไปมองคุณพ่อเพราะนึกว่าคุณพ่อเรียกตนเอง มือหนาลูบหัวกลมของลูกชายด้วยความเอ็นดู
“ ดีจัง แจก็คิดถึงจุนซูเหมือนกัน “ ร่างบางยิ้มด้วยความดีใจที่จะได้เจอเพื่อนสนิทอีกครั้ง
จริงๆแล้วช่วงที่อยู่ต่างประเทศนั้นแจจุงมีเพื่อนแค่ไม่กี่คนและถึงแม้ว่าจุนซูจะอยู่อีกคนละประเทศแต่เพราะไปมาหาสู่กันบ่อยๆจึงทำให้ทั้งคู่สนิทกัน ตอนที่ร่างบางท้องมุนบินก็มีจุนซูนี่แหละที่มาเยี่ยมอยู่ไม่ขาดช่วยให้ร่างบางคลายเหงาไปได้เยอะเลย
“ คุณแม่ “ เสียงเล็กที่ดังออกมานั้นทำให้ร่างบางต้องหันกลับไปหาลูกชายตัวน้อยอีกครั้ง
“ ว่าไงครับลูกชาย “
“ หนูอาบน้ำ “ เจ้าหนูบอกความต้องการของตนเอง คงจะเหนียวตัวสิก็เล่นทำไอศครีมหกเลอะตัวขนาดนั้นก็ต้องเหนียวตัวเป็นธรรมดา
“ ได้ครับ เดี๋ยวคุณแม่พาไปอาบน้ำเนอะ ฟอด ด ด ด “ ขโมยหอมแก้มนิ่มก่อนจะอุ้มลูกชายขึ้นจากเก้าอี้โดยมีพ่อหมีลุกเดินตามมา
“ คุณพ่อ “ มุนบินเรียกพ่อหมีในขณะที่กำลังจะถูกแม่จ๋าอุ้มเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำหลังจากที่จัดการถอเสื้อผ้าออกหมดแล้ว
“ ครับผม “ ร่างสูงที่นั่งอยู่ในห้องนอนยิ้มให้ลูกชาย
“ เอาชุดหล่อๆให้หนูด้วยน๊า “ ลูกหมีสั่งพ่อหมีให้เตรียมชุดหล่อๆเอาไว้ให้ตนเองเพราะแม่จ๋าบอกว่าวันนี้จะมีคนมาที่บ้านมุนบินต้องแต่ตัวหล่อๆไปโชว์
“ ได้ครับ” ร่างสูงรับคำสั่งจากลูกชาย “ แต่ว่าที่จริงแล้วมุนบินของคุณพ่อใส่ชุดไหนก็หล่อทั้งนั้นแหละ เพราะลูกชายคุณพ่อหล่ออยู่แล้ว “ ลูกชายตัวน้อยของเขาไม่ว่าจะใส่ชุดไหนก็หล่อก็น่ารักทั้งนั้นแหละน่ารักซะจนพ่อหมีไม่อยากจะห่างไปไหนเลย
“ หนูหล่อ อิอิ “ มุนบินหัวเราะชอบใจที่ได้รับคำชมจากคุณพ่อ
“ ใช่ครับลูกหนูหล่อ หล่อเหมือนคุณพ่อไงครับ “
หลังจากที่คุณพ่อกับคุณลูกอาบน้ำเรียบร้อยแล้วครอบครัวหมีก็ย้ายลงมานั่งเล่นข้างล่างก่อนที่แจจุงจะแยกเข้าไปในครัวเพื่อช่วยแม่บ้านเตรียมอาหารปล่อยให้ลูกหมีกับพ่อหมีอยู่ด้วยกันตามลำพัง ไม่นานเสียงรถที่คุ้นเลยก็แล่นเข้ามาจอดในรั้วบ้านก่อนที่ร่างสูงวัยของฮยอนบินจะเดินเข้ามาในบ้าน ด้านหลังของชายสูงวัยนั้นมีชายหนุ่มชุดดำถือแฟ้มเอกสารตามเข้ามา
“ กลับมาแล้วเหรอครับ “ ยุนโฮเอ่ยถามบิดาบนตักของร่างสูงนั้นมีลูกชายตัวอ้วนนั่งเล่นของเล่นอยู่ไม่รับรู้ถึงการกลับมาของคุณปู่เลยแม้แต่น้อย
“ ยังมั้ง “ ชายชราตอบกลับลูกชาย ถ้ายังไม่กลับมาแล้วจะเห็นไหมเจ้าลูกคนนี้ก็ถามแปลกๆ
“ คุณพ่ออ่ะ มุนบินครับคุณปู่กลับมาแล้วหนูต้องทำยังไงเอ่ย “ ร่างสูงเอ่ยกับบิดาด้วยน้ำเสียงงอนๆก่อนที่ท้ายประโยคจะก้มลงไปคุยกับลูกชายที่นั่งอยู่บนตัก
เจ้าตัวเล็กละสายตาจากของเล่นในมือหลังจากที่พ่อหมีเอ่ยจบแขนป้อมชูขึ้นเพื่อบอกให้คุณพ่ออุ้ม ยุนโฮอุ้มลูกชายลงจากตักก่อนที่เจ้าหนูจะเดินเตาะแตะไปหาคุณที่ยืนรออยู่
ฮยอนบินมองตามหลานชายตัวน้อยที่กำลังเดินมาหาตนก่อนที่จะนั่งลงเมื่อเจ้าหนูเดินเข้ามาใกล้ แขนป้อมโอบรอบคอคุณปู่เอาไว้ก่อนที่จมูกเล็กจะหอมลงที่แก้มกร้านของชายชราเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลาได้ทันที
“ สวัสดีฮับ “ หนูน้อยเอ่ยเสียงใสพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักไปให้จนคนเป็นปู่อดใจไม่ไหวต้องหอมแก้มนิ่มนั้นตอบพร้อมกับอุ้มไปนั่งบนโซฟาด้วยกัน
“ วันนี้หลานปู่หล่อจังเลย “ ชายชราเอ่ยชมหลานชายเพราะดูเหมือนว่าวันนี้มุนบินจะแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษทำเอาคนที่เป็นคนเลือกชุดให้ลูกชายยิ้มแก้มปริ
“ หนูหล่อ อิอิ “ วันนี้มีแต่คนชมมุนบินว่าหล่อแหละ คุณพ่อบอกว่ามุนบินหล่อเหมือนคุณพ่อเลย แต่คุณแม่บอกว่าไม่จริงคุณแม่บอกว่ามุนบินหล่อเหมือนคุณแม่ต่างหากล่ะแต่คุณพ่อก็ยังเถียงคุณพ่อบอกว่าคุณแม่สวยไม่ได้หล่อ
“ แล้วคนอื่นไปไหนหมดล่ะ “ ฮยอนบินเอ่ยถามลูกชายที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัว
“ คุณแม่อยู่บนห้องครับ ส่วนแจจุงเตรียมอาหารอยู่ในครัว “
“ อืม “ ชายชราพยักหน้าก่อนจะหันไปเอ่ยกับชายชุดดำที่ยืนรออยู่ “ ช่วยเอาขึ้นไปเก็บบนห้องยุนโฮด้วยนะ”
“ ได้ครับท่าน “ ชายชุดดำตอบรับคำสั่งก่อนจะขอแยกเอาแฟ้มเอกสารขึ้นไปเก็บโดยมีสายตาของพ่อหมีมองตามด้วยความไม่เข้าใจ
“ แฟ้มอะไรเหรอครับ ทำไมต้องเอาไปเก็บบนห้องผมด้วย “ ร่างสูงเอ่ยถามบิดาที่ตอนนี้ก้มลงไปคุยกับมุนบิน เอกสารตั้งมากมายขนาดนั้นมันคืออะไร
“ ข้อมูลพื้นฐานของบริษัทที่แกควรรู้ “
“ พ่อแน่ใจเหรอฮะว่าพื้นฐาน “ จากที่เขาเห็นคนถือขึ้นไปชั้นบนนั้นมันไม่น่าจะเป็นเพียงข้อมูลพื้นฐานเพราะมันเยอะมากน่าจะเป็นข้อมูลลึกสุดยอดเลยล่ะ
“ อืม ฉันคิดว่าข้อมูลพวกนี้แกจำเป็นต้องรู้ก่อนที่จะเริ่มทำงานพรุ่งนี้ “
“ พ่อหมายความว่าผมต้องอ่านเอกสารพวกนั้นให้จบภายในคืนนี้เหรอ “ ร่างสูงถามด้วยท่าทางตกใจสุดขีด
“ ถ้าทำได้ก็ดีเพราะมันเป็นผลดีกับตัวแกเอง.....ฟอดดดด มุนบินครับเดี๋ยวหนูอยู่กับคุณพ่อต่อนะลูกคุณปู่จะขึ้นไปอาบน้ำ “ ฮยอนบินตอบลูกชายก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มนิ่มของหลานชายอีกครั้งพร้อมกับส่งตัวให้กับผู้เป็นพ่อเหมือนเดิม
ร่างสูงมองตามหลังบิดาที่เดินขึ้นไปชั้นบน แค่เห็นก็เหนื่อยแล้วเอกสารมากมายขนาดนั้นจะให้อ่านจบภายในคืนเดียวได้อย่างไรกัน
“ มุนบินครับคืนนี้คุณพ่อจะได้นอนกอดหนูกับคุณแม่รึเปล่าเนี่ย “
ผ่านไปไม่นานนักยูชอนกับจุนซูก็มาถึงทั้งคู่เคารพผู้สูงวัยทั้งสองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นระหว่างที่รอให้แม่บ้านจัดโต๊ะอาหาร
“ ไม่เจอกันนานดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ “ ยูนาเอ่ยกับหลานชายที่เธอไม่ได้เจอมานานพอสมควร
“ แต่ว่าคุณป้ายังสวยเหมือนเดิมนะฮะ “
“ อย่ามาชมคนแก่หน่อยเลย “
“ ผมพูดจริงๆนะฮะ นี่ถ้าผมไม่รู้จักยุนโฮมาก่อนผมก็คงนึกว่าคุณป้าเป็นพี่สาวยุนโฮแน่เลย “
“ ปากหวานจริงนะพ่อคุณ แล้วนี่ใครล่ะ “ ยูนาหัวเราะน้อยๆกับความกระล่อนของหลานชายก่อนจะเอ่ยถามถึงคนร่างบางอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆเพราะยูชอนยังไม่ได้แนะนำให้รู้จัก
“ โทษทีฮะ ผมลืมแนะนำนี่จุนซูฮะเป็นคนรักของผม “ แขนแกร่งเกี่ยวเอวบางเข้ามาชิดลำตัวก่อนจะเอ่ยแนะนำเล่นเอาจุนซูเขินหน้าแดงเมื่อเห็นสายตาล้อๆของยุนโฮ
“ ตายจริง มีแฟนแล้วเหรอเนี่ยเหมือนพึ่งเห็นวิ่งเล่นกับยุนโฮอยู่เลย “ หญิงชราเอ่ยแซวเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน
“ ผมก็แค่มีแฟน แต่คนบางคนนี่สิมีลูกมีเมียแล้ว “ ตาคมเหลือบไปมองเพื่อนรัก แต่คำพูดนี้มันทำให้ฮยอนบินกับยูนาอดที่จะแปลกใจไม่ได้นี่แสดงว่ายูชอนก็รู้เรื่องนี้แล้วสิ
“ ยูชอนรู้เหรอ “ เป็นฮยอนบินที่เอ่ยถามก่อนจะหันไปมองลูกชายที่ตอนนี้ยืนหลบสายตาของผู้เป็นพ่อเพราะรู้ว่าตนเองผิด
“ ฮะ “
สองสามีภรรยามองลูกชายด้วยความผิดหวังแสดงว่ามีเพียงเขาสองคนเท่านั้นสินะที่ไม่รู้ว่ายุนโฮแบบไปมีลูกมีเมีย เจ้าลูกชายคนนี้มันน่าตีนัก
“ งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะ “ ฮยอนบินเอ่ยชวนก่อนจะนำทุกคนเดินเข้าไปในตัวบ้าน
แจจุงที่นั่งดูการ์ตูนเป็นเพื่อนลูกชายเลยไม่ได้ออกไปต้อนรับแขกทั้งสองเพราะมุนบินไม่ยอมให้ไปไหนเพราะกำลังดูการ์ตูนเรื่องโปรดอยู่ ร่างบางยิ้มน้อยๆเมื่อผู้มาเยือนทั้งสองเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นก่อนจะก้มลงไปคุยกับลูกชาย
“ มุนบินครับ ดูซิใครมา “ มือเรียวชี้ให้ลูกชายมองตาม มุนบินมองตามมือของคุณแม่ใบหน้าเล็กมองด้วยความสงสัยว่าใคร
“ คุณแม่ ใคร “ เจ้าหนูหันมาถามคุณแม่คนสวย เพราะเจ้าตัวไม่รู้ว่าผู้มาใหม่อีกสองคนเป็นใครก่อนที่ขาป้อมจะปีนขึ้นไปนั่งบนตักคุณแม่และจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่มุนบินเห็นคนแปลกหน้า
“ คุณอายูชอนกับคุณอาจุนซูไงครับลูก “ เป็นยุนโฮที่เป็นคนไขข้อสงสัยให้ลูกชายก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงข้างๆภรรยาคนสวย แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยอะไรเลยเพราะมุนบินไม่รู้จักอยู่ดี อาจจะเป็นเพราะครั้งสุดท้ายที่เจอกันนั้นมุนบินยังเด็กมากเลยทำให้จำคุณอาทั้งสองไม่ได้
“ สวัสดีครับมุนบิน “ จุนซูยิ้มให้หนูน้อยพร้อมกับทักทายอย่างเป็นมิตร เด็กคนนี้ยิ่งโตยิ่งเหมือนพ่อเข้าไปทุกที จุนซูยังจำคำพูดของแจจุงได้
“ มุนบินน่ะไม่เหมือนฉันเลย ฉันชักจะน้อยใจแล้วนะ “
คุณแม่คนสวยที่เริ่มน้อยใจลูกชายบ่นให้เขาฟังเมื่อครั้งเจอกันครั้งล่าสุด ไม่รู้ว่าตอนนี้เลิกน้อยใจหรือยังเพราะไม่มีเค้าว่ามุนบินจะมีส่วนเหมือนคุณแม่เลยสักนิด
“ สวัสดีฮับ “ มุนบินสวัสดีตอบแต่แขนป้อมก็ยังกอดคุณแม่เอาไว้แน่น คุณพ่อบอกว่าถ้ามีคนตัวโตกว่ามาทักหนูต้องทักตอบถ้าไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเขาจะบอกว่ามุนบินเป็นเด็กไม่น่ารัก มุนบินอยากเป็นเด็กน่ารักทุกคนจะได้รักมุนบิน
“ ยิ่งโตยิ่งเหมือนแกนะ “ ยูชอนเอ่ยกับเพื่อนรัก
“ แน่นอน ก็มุนบินลูกฉันนี่ “ ร่างสูงตอบด้วยความภาคภูมิใจ พ่อลูกกันก็ต้องเหมือนกันอยู่แล้วแต่ก็มีเสียงของร่างบางดังขึ้นมาซะก่อน
“ มุนบินก็ลูกแจเหมือนกันนะ ทำไมไม่เหมือนแจเลยล่ะ “ ร่างบางเอ่ยขำๆเรียกรอยยิ้มจากคนที่อยู่ในห้อง
“ งั้นก็มีอีกคนสิ” จุนซูเอ่ยแซวทำเอาคนที่น้อยใจลูกชายถึงกับหน้าแดงไปเลยทีเดียว ลำพังแค่คำพูดของจุนซูน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่แววตาเจ้าเล่ห์ของพ่อหมีนี่สิมันไม่น่าไว้ใจเลย
“ จริงสิ อาซื้อของเล่นมาฝากมุนบินด้วยน๊า “ จุนซูที่นึกขึ้นได้หยิบถุงของเล่นที่เขากับยูชอนช่วยกันไปเลือกซื้อมาฝากหลานชาย
และทันทีที่ได้ยินคำว่าของเล่นตาเล็กก็เป็นประกายขึ้นมาทันที แขนป้อมปล่อยออกจากรอบคอของคุณแม่ก่อนที่จะยื่นไปรับถุงของขวัญจากจุนซู
“ มุนบินครับ เวลาผู้ใหญ่ให้ของหนูต้องทำไงครับ “ ร่างบางเอ่ยกับลูกชายที่ตอนนี้กำลังสนใจกับของเล่นชิ้นใหม่อยู่ นี่ก็เป็นนิสัยของมุนบินอีกอย่างหนึ่งที่ถ้าหากมีของเล่นมาล่อแล้วละก็แลกด้วยอะไรก็ยอม
“ ขอบคุณฮับ “ เจ้าหนูละสายตาจากของเล่นแล้วเอ่ยขอบคุณ ทุกคนต่างยิ้มเอ็นดูกับความฉลาดของเจ้าตัวเล็ก
“ เก่งมากครับ “ แจจุงก้มลงหอมแก้มลูกชายเป็นรางวัล
นั่งคุยกันได้สักพักแม่บ้านก็มาบอกว่าอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนจึงได้ย้ายไปที่ห้องอาหาร ซึ่งอาหารมื้อนี้ดูจะมีสีสันขึ้นมากเพราะได้จุนซูกับยูชอนมาร่วมโต๊ะ ซึ่งจะถือว่าเป็นการรวมญาติก็ว่าได้เพราะยูชอนเองก็เหมือนลูกหลานของคนบ้านนี้ ภายในห้องอาหารขนาดใหญ่มีเสียงพูดคุยสลับกับเสียงหัวเราะดังออกมาเป็นระยะเพิ่มอรรถรสให้กับอาหารมื้อนี้เป็นอย่างมาก
________________________________________________________________________________________
ครบร้อยแล้วนะค่ะ
ครบ 100 คอมเม้นเท่าไหร่
ตอนต่อไปมาทันทีเลยค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ความคิดเห็น