คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : HBD
เสียงเพลงในจังหวะช้าๆ ถูกเปิดออกมาจากหน้างานวันเกิดของจุนกิ...
ประตูโขงสีขาวถูกประดับประดาด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด กำลังตั้งเด่นสง่าอยู่ทางเข้า
จุนกิบอกให้แบคฮยอนชวนเพื่อนๆมาร่วมงานด้วย เพราะเจ้าตัวเล็กไม่มีใครที่เป็นเพื่อนในโรงเรียนมาร่วมงานเลยสักคน งานนี้จึงมีแค่คนที่รู้จักเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แบคฮยอนก็เลยชวน คยองซูเพื่อนสนิทเข้ามาร่วมงาน
“สุขสรรค์วันเกิดจ้ะ” แบคฮยอนอวยพรเด็กน้อยเมื่อเดินเข้ามาในงาน พร้อมกับยื่นของขวัญให้
จุนกิยิ้มออกมาจนตาหยี เด็กชายอยู่กำลังในชุดสูตสีน้ำตาลอ่อนราคาแพง ทำให้ดูดีหล่อขึ้นกว่าปกติ
“ขอบคุณครับ” จุนกิก้มศีรษะรับของขวัญ ก่อนจะตีสีหน้ามีคำถาม เมื่อสังเกตเห็นคยองซูที่อยู่ข้างๆแบคฮยอน
“ใครครับ พี่”
“คือพี่เป็นเพื่อนของแบคฮยอนครับ” คยองซูเป็นคนพูดแทน
“ครับ สวัสดีครับ” จุนกิก้มหัวทักทายผูใหญ่ พลางส่งยิ้มหวานๆให้ตามมารยาทที่ถูกแบคฮยอนขัดเกลามาอย่างดี
“จ้ะ”
“เอ่อแล้วนี่ อาของเราไปไหนล่ะ ทำไมปล่อยให้เรามายืนอยู่คนเดียว” แบคฮยอนถาม เพราะไม่เห็นร่างสูงเลย
จุนกิเริ่มมีสีหน้าบูดบึ้ง เมื่อแบคฮยอนเอ่ยถามถึงอาชานยอล เพราะผู้เป็นอากำลังขัดใจเจ้าตัวเล็กอยู่
“อยู่ในบ้านครับ เดี๋ยวก็คงมา”
“นั่นไง คุณชานยอล วันนี้เขาหล่อมากเลยอ่ะ” คยองซูชี้นิ้วไปทางที่ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ ซึ่งกำลังอยู่ในชุดสูตสีเทา และมีแสงไฟสาดดส่องไปทางเขาอยู่ดี
ใช่ ถูกอย่างที่ดีโอพูด เขาแต่งตัวได้ดูดีมาก เลยกลายเป็นที่สนใจของคนในงานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เสียงของหัวใจของแบคฮยอนก็เริ่มเต้นเผิดจังหวะ... ขณะที่เขาหันหน้ามาทางร่างบางพอดี
แต่เพียงไม่นาน หัวใจของร่างเล็กก็ห่อเหียวลง เมื่ออยู่ๆก็มีมือเรียวของใครสักคนมากอดแขนเขาไว้มั่น ร่างสูงก็ตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อ หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีขาว แต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางมีหยี่ห้อ ถือวิสาสะ โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ซึ่งเธอคนนั้นก็คือ ยุนอา
“ไม่อยากชื่อเลยว่าคุณชานยอลจะรู้จักยัยยุนอาด้วย” คยองซูโพล่งขึ้น
“เขาเคยคบกันน่ะ แล้วแกรู้จักยุนอาด้วยเหรอ”
“รู้จักซิ รู้จักดีเลยแหละ มันเรียนคณะเดียวกับฉันเอง ยัยนั่นชอบพูดจาดูถูกคนอื่นไปทั่ว ทำเหมือนว่าตัวเองวิเศษนักแหละ ฉันล่ะโคตรเกลียดขี้หน้าเลย”
“ผมก็เหมือนกันครับ” จุนกิพูดเสริม “ไม่รู้ใครไปจุดธูปชวนมา อาชายอลไม่ได้อยากกอดแขนด้วยซักหน่อย” จุนกิเอ่ยอย่างหมั่นไส้ คยองซูถึงกับหลุดขำออกมา
“ไม่รู้ว่าเธอรู้จักวันเกิดของผมได้ไง... ผมน่ะอยากจะไล่ออกจากงานตั้งแต่ที่เข้ามาบ้านแล้ว แต่อาชานยอลบอกว่าเธอเป็นแขก ไม่อยากให้ไล่ กลัวว่าจะเสียมารยาท” จุนกิถอนหายใจเหนื่อยๆ เมื่อระบายอารมณ์ออกมา
“เดี๋ยวพี่ไปหาที่นั่งก่อนนะ” แบคฮยอนโพล่งขึ้น ไม่อยากจะมองเห็นภาพพวกเขากอดแขนกันอีกต่อไป
“ผมไปด้วยครับ อยากนั่งอยู่กับพวกพี่”
“ไป จ้ะ”
พูดจบทั้งสามหาที่นั่ง ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับริมสระน้ำ จังหวะเดียวกัน ยุนอาก็จูงแขนชานยอลให้เดินตรงมายังพวกเขา
“สุขสรรค์วันเกิดจ้า จุนกิ”
เป็นเสียงแหลมๆของยุนอาที่เอ่ยขึ้น พลางทำหน้ายิ้มแยมแจ่มใส ทั้งที่ก็ไม่ได้เต็มใจจะเข้ามาทักทายเลยสักนิด เธอแค่ทำไปตามมารยาทก็เท่านั้นแหละ
ในเมื่อยุนอาเกลียดเด็กคนนี้จะตายไป ยังแค้นเรื่องก่อนยังไม่หายที่โดนจุนแกล้งเอากบมาหลอกเธอในวันนั้น แต่เหญิงสาวก็แสร้งสวมหน้ากากทำเป็นว่าดีใจ เมื่อมีชานยอลอยู่ข้างๆด้วยคน
เธอเองก็ไม่ได้อยากมาร่วมงานนี้เท่าไหร่ หญิงสาวรู้มาจากเพื่อนของชานยอลว่า เขาจะจัดงานวันเกิดให้เจ้าเด็กผี.. และยังทราบอีกว่า ชานยอลกำลังเก็บแบคฮยอนมาเลี้ยงอยู่
ยุนอาไม่ยอมเสียชานยอลไปง่ายๆหรอก คนอย่างชานยอล ทั้งรวย ทั้งหล่อ และทั้งเป็นที่หมายปองของใครต่อใครหลายคน ถ้าเธอปล่อยให้เขาหลุดมือไป ก็โง่เต็มที
เธอจะกลับมาทวงสิทธิ์ของเธอคืน หญิงสาวคิดแบบนั้น
“ครับ” จุนกิตอบเสียงราบเรียบ ตีสีหน้าบอกบุญไม่รับ
“พี่ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย” ยุนอายังคงเล่นละครต่อไป แต่เวลาที่ชานยอลไม่สังเกต เธอก็จ้องตามองจุนกิ ราวกับจะฉีกเลือดเนื้อให้เป็นชิ้นๆ
“เชิญครับ”
จุนกิพูดปัดๆ อยากจะไล่เธอออกไปให้พ้นๆซะเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่ามีชานยอลอยู่ร่วมด้วย
พอชานยอลทรุดกายลงนั่ง สายตาของร่างสูงก็หันไปจับจ้องมองแบคฮยอน ที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีชมพู กางเกงยินส์สีดำ ใบหน้าเรียวขาวถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ
ถึงแม้จะอยู่ในชุดธรรมดา ไม่ได้พิเศษอะไร ทว่าแค่ร่างบางขยับตัวเพียงนิดเดียว ก็ดูเหมือนจะตราตรึงให้เขาหยุดมองไม่ได้
เขาแทบไม่ได้สนใจผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเลย แถมยังรู้สึกอึดอัดซะด้วยซ้ำ จุนกิก็คะยั้นคะยออยากให้ไล่ยุนอากลับไป ตั้งแต่ที่เธอมาเหยียบบ้านเขา....
ถ้าชานยอลตัดสินใจทำแบบนั้น ก็เหมือนกับไม่ให้เกียรติกับเธอ เขาก็เลยปล่อยไปเลยตามเลย
ผ่านไปสักพักนึง เสียงเพลงดนตรีจากลำโพงถูกเปิดขึ้นเป็นเพลงที่ยุนอาชอบใจอยู่พอดี เธอสะกิดแขนชานยอลเบาๆ
“ชานยอลคะ ออกไปเต้นกันมั้ยคะ ฉันชอบเพลงนี้มากเลยค่ะ” ยุนอาชวน ขณะที่ชานยอลกำลังทำหน้าลำบากใจอยู่
“เอ่อ คือ...”
“ไปเถอะค่ะ ไปเต้นกับฉันซักเพลง”
เธอไม่รอคำตอบจากชานยอล ก็รีบลากแขนเขาออกไปที่กลางฟลอ เสียงปรบมือของแขกในงานดังขึ้น จุนกิกับคยองซู มองภาพดังกล่าวอย่างรู้สึกหมั่นไส้ต่อฝ่ายหญิงยิ่งนัก
แบคฮยอนได้ยินใครบางคนแถวนั้นเอ่ยขึ้นว่า พวกเขาทั้งสอง ช่างเหมาะสมกันดี ไม่ว่าจะ ทั้งฐานะ และการศึกษา
ซึ่งมันก็มีอำนาจพอจะหัวใจของร่างบางถึงกับเริ่มสั่นไหวแปลกๆ ใบหน้าก็เริ่มเศร้าหมองลงเรื่อยๆ
“แบคฮยอน” คยองซูเรียก เมื่อเห็นว่าเพื่อนนั่งหน้าเหมอลอย เอ่ยเรียกทีแรกก็ยังไม่รู้สึกตัวอีก
“แบคฮยอน!” คยองซูจึงเพิ่มระดับเสียงดังขึ้นกว่าเดิม เลยเรียกสติของเพื่อนกลับมาในทันที
“ห้ะ มีอะไร” ร่างบางหันหน้ามาขานรับ
“แกเป็นอะไร ทำไมทำหน้าซึมอย่างงั้น”
“ออ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร... เอ่อ ...เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะ จะไปเข้าห้องน้ำ”
แบคฮยอนบอกคยองซู แล้วผละออกจากบริเวณนั้นไป ... ความจริงร่างบางไม่ได้ไปห้องน้ำตามที่พูดหรอก แต่ต้องการออกมาเดินเล่นเสียมากกว่า เหมือนไม่อยากจะเห็นภาพพวกเขาสองคนไปมากกว่านั้น จนกระทั่งเดินมาหยุดอยู่ที่ศาลาหลังบ้าน ซึ่งไม่มีใครเดินผ่าน บรรยากาศเลยดูเงียบสงบ
จากตรงนี้ พอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แบคฮยอนก็มองแสงของดาวสว่างไปทั่วทุกแห่งหน แบคฮยอนชอบบรรยากาศสงบๆเช่นนี้ที่สุด ทั้งยังมีฝนดดาวตกอยู่บนนั้น ร่างบางจึงพนมมือเพื่อออธิษฐาน แต่ทว่าดาวดวงนั้นกลับเลือนหายลับไปเสียก่อน
“วันนี้ท้องฟ้าสวยดีนะครับ”
เป็นเสียงใหญ่ทุ้มของชานยอลเอ่ยขึ้น ร่างบางจึงหันไปมองต้นเสียงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งเป็นเวลาที่แสงของพระจันทร์กำลังสาดส่องลงกระทบใบหน้าคมเข้มของเขาอยู่พอดี แบคฮยอนแทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองให้หยุดมองเขาได้เลย
“ครับ”
“คุณชอบท้องฟ้าคืนนี้มั้ย”
“ชอบซิ มันสวยมากๆเลย”
“ผมว่าเรามาหาอะไรสนุกๆทำกันมั้ยครับ” อยู่ๆเขาก็ชวน
“ครับ?” แบคฮยอนเลยขมวดคิ้วเข้าอย่างุนงง ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่
“คือที่จริง ตอนที่อยู่ในงาน ผมอยากจะขอคุณเต้นรำด้วย แต่คุณกลับเดินออกมาซะก่อน... ตอนนี้ผมก็มีโอกาสแล้ว เต้นกับผมได้มั้ย”
“เอ่อ.. แต่ผมเต้นไม่เป็นหรอกครับ ดนตรีก็ไม่มีด้วย” แบคฮยอนปฏิเสธท่าทางเก้อๆกังๆ
“เปิดจากโทรศัพท์ของผมก็ได้ เดี๋ยวผมสอนคุณเอง มาซิครับ”
ชานยอลยื่นมือใหญ่หนามาหา แต่แบคฮยอนยังมีสีหน้าลังเลอยู่
“นะๆ มาเต้นกับผมเถอะ” ชานยอลชวนอีกครั้งด้วยสีหน้าอ้อนๆ คราวนี้แบคฮยอนเลยจำใจยื่นมือให้ แล้วเขาก็พามาหยุดอยู่ตรงกลางศาลา
ชานยอลเปิดเพลงในจังหวะช้าๆซึ้งๆ.. มือซ้ายของร่างสูงเลื่อนมาโอบเอวแบคฮยอน อีกมือด้านขวาก็จับแขนของร่างบางให้ยกขึ้น แล้วเต้นไปตามจังหวะของเสียงเพลง
ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจของร่างเล็กกำลังเต้นโครมคราม ราวกับจะหลุดออกจากอกเสียให้ได้ เมื่อเสียงลมหายใจอุ่นๆของเขากำลังรดหน้าของตัวเองในระยะกระชั้นชิด แบคฮยอนจึงหันหน้าออกไปนิดๆ ไม่กล้าสบตาคมเข้มของเขาแม้แต่นิดเดียว เหมือนกลัวว่าชานยอลจะรู้ว่าตัวเองกำลังเขินอายเขาอยู่
“ไหนว่าเต้นไม่เป็นไง” เขาก้มหน้าลงกระซิบที่หู เพราะแบคฮยอนออกจังหวะไปพร้อมๆกับเขาได้อย่างคล่องแคล่ว
“ก็เต้นไม่เป็นจริงๆแหละครับ ผมก็เต้นไปอย่างนั้น”
“วันนี้ คุณน่ารักมากเลยรู้มั้ย” เขาพูดด้วยเสียงเบาๆ ยิ่งทำให้ใบหน้าของแบคฮยอนแดงขึ้น
“ขอบคุณครับ คุณก็หล่อเหมือนกัน”
“แน่นอนอยู่แล้ว” เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“จะถ่อมตัวสักนิดก็ไม่มี” แบคฮยอนเอ็ดอย่างหมั่นไส้
“ฮาๆๆ...” ชายหนุ่มหลุดขำออกมาอย่างถูกใจ ก่อนจะพูดต่อ “แล้วคุณได้ดูหนัง twilight ภาคแรกหรือเปล่าครับ ฉากสุดท้ายของเรื่อง”
“ก็ดูครับ ทำไมหรอ”
“คุณจำไม่ได้หรอ ตอนจบน่ะ พระเอกกับนางเอกก็เต้นรำกันแบบนี้แหละ เหมือนผมกับคุณเลย”
“หมะ เหมือนกันตรงไหน บ้าแล้ว... ผมไม่ใช่เบลล่า ส่วนคุณก็ไม่ใช่แอดเวิร์ด ซักหน่อย”
แบคฮยอนบิดตัวไปมา ไม่รู้จะวางตัวอย่างไรดี ยิ่งทำให้ยิ้มออกมาที่มุมปากอย่างมีความสุข
ภาพเขินอายของแบค มันมีอำนาจพอจะทำให้เขาหยุดมองไม่ได้.. ความรู้สึกของเขามันชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน... จนทำให้ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เหมือนกำลังรวบรวมความกล้า เพื่อจะบอกอะไรสักอย่างให้คนตัวเล็กได้ฟัง
“แบคฮยอน”
“ครับ”
“ผมมีเรื่องจะบอก คือ เอ่อ ผะ ผม ผม เอ่อ ผม รัก”
“กรี๊ด ช่วยด้วย กรี๊ดๆๆ”
ไม่ทันที่แบคฮยอนจะได้ยินที่เขาจะพูดอะไรออกมา อยู่ๆก็มีเสียงกรี๊ดร้องแหลมๆของใครสักคนดังขึ้นออกมาจากงาน
“เสียงใคร” ชานยอลถาม
“ไม่รู้ซิ ผมคิดว่าคงต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆเลย เรารีบๆไปดูกันดีกว่าครับ”
“ครับ” ชานยอลพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดึงแขนแบคฮยอนไปด้วยคน
ความคิดเห็น