คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ภาพบาดตา
เวลาแห่งความสุข ความเข้าใจ เป็นน้ำทิพย์ชโลมจิต เป็นยาวิเศษชโลมใจ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่วิเศษสุด
แต่คำถามต่างๆ สับสนอยู่ในใจกระทั่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกว่าวุ่นไปหมด คำพูดของยุนอายังคงก้องอยู่ในหู
แบคฮยอน แกอย่าหวังนะว่าจะเอาชนะใจ ชานยอลได้ ผู้ชายคนนี้ได้แสดงให้แกเห็นแล้วไม่ใช่หรอว่าเขาไม่ได้ต้องการความรัก นอกจากความสุขที่เขาต้องปลดปล่อยจากเรือนร่างของแกที่เขาต้องการ และเวลานี้แกก็คือเป้าหมายของเขา ไม่งั้นเขาคงไม่ซื้อตัวแกมาหรอก
ไม่จริง คุณโกหก
ไม่จริงอย่างนั้นหรือ นี่แกลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันรู้จักชานยอลดีกว่าแก แกเลิกหวังในตัวเขาได้เลย เพราะไม่เช่นนั้นแกจะต้องเสียใจ ลองคิดดูสิ แกจะเอาหน้าไปไว้ไหน ถ้าวันหนึ่งแกถูกเขี่ยทิ้ง เพราะเขาไม่ต้องการ แกจะสู้หน้าใครได้ในเมื่อแกต้องอยู่ที่นี่ชดใช้หนี้ให้กับเขา ฉันหวังดีนะ ถึงได้เตือนแก คิดดูให้ดีสิ แบคฮยอน.. ที่ฉันพูดก็มีแค่เนี่ยแหละ ขอตัว
คำพูดของเธอยังคงวนเวียนเรื่อยไปซ้ำๆ แบคฮยอนทรุดกายลงนั่งเก้าอี้ตรงริมสระน้ำ ทอดสายตามองออกไปข้างหน้าเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย
“มานั่งหลบอยู่ตรงนี้เอง คิดอะไรอยู่”
เสียงใหญ่ทุ้มของชานยอลเอ่ยเรียก ร่างบางหันไปมองเขาด้วยใบหน้าราบเรียบ ชานยอลไม่พูดเปล่า เขายังทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆกับแบคฮยอน
“ผมกำลังคิดว่า หมดเรื่องยุ่งๆแล้วผมจะขอกลับไปหาแม่”
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไม่อยู่ๆถึงอยากไป” เขาขมวดคิ้วถามในทันที
“ไม่มีครับ ไม่มี ผมคิดถึงแม่เท่านั้นเอง แม่ของผมอยู่คนเดียว ให้ผมไปพบแม่นะครับคุณชานยอล”
“ได้สิ แต่ต้องรอให้จัดการเรื่องราวที่บริษัทของผมให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วเราจะไปด้วยกัน”
“ตกลงนะ”
“ครับ” เขารับปาก
“เอ่อ คืนนี้ ผมจะออกไปเที่ยวนะครับ”
“ไปกับใคร”
“กับดีโอน่ะ” ร่างบางตอบ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถึงเพื่อนผิวสีแทนอีกคน
“ออ ยังไงก็อย่ากลับดึกนักล่ะ” เขาพยักหน้ารับ เพราะไว้ใจดีโอ
“ครับ”
ช่วงค่ำคืน
สุรา ทำให้คนเราลืมความทุกข์ได้เพียงชั่วคราว ซึ่งมันก็คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ
เมื่อแบคฮยอนกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ ที่มีแสงไฟกะพริบไปมาสลัวๆ เสียงเพลงในจังหวะเร็วๆถูกเปิดขึ้นดังๆ ทำให้ทุกคนออกท่าเต้นกันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะกับคยองซู หลังจากที่แบคฮยอนเอ่ยชวนแค่ไม่กี่คำ เจ้าตัวก็รับปากทันที...... จงอินแอบลอบมองคยองซูเป็นระยะๆ ด้วยสายตาฉายแววว่าสนใจ
ทางด้านอีกฟากหนึ่ง ใกล้ๆกับทางเข้าห้องน้ำ
มีหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าถูกเติมแต่งด้วยเครื่องสำอางให้ออกมาดูสวยงาม พร้อมกับกรีดอายไลน์เนอร์สีดำเข้ม จ้องมองไปทิศทางของแบคฮยอนอย่างไม่ละสายตา
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปขณะที่แบคฮยอนเผลอใกล้ชิดกับจงอินอย่างไม่ตั้งใจ
หญิงสาวกระตุกรอยยิ้มที่มุมปาก บอกเพื่อนๆว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เพระเธอต้องการโทรหาใครสักคน ซึ่งเขาคนนั้นก็คือชานยอล ไม่นานเขาก็รับสาย
“ว่าไงครับ ยุนอา” เขากรอกเสียงอย่างราบเรียบ
“ตอนนี้ฉันออกมาเที่ยว คุณออกมาหาฉันได้มั้ยคะ”
“ผมไม่ว่าง กำลังทำงานอยู่”
เขาพูดปฏิเสธทันที เพราะไม่อยากจะยุ่งกับเธออีกแล้ว อีกอย่างเขาก็กำลังวุ่นอยู่กับงานจริงๆ
ยุนอาทำหน้าเสียนิดๆ เมื่อไม่ได้ดั่งใจ แต่เธอก็พอมีวิธีหลอกล่อให้เขาออกมาได้อยู่ดี
"ถ้าคุณไม่ออกมา คุณก็จะพลาดอะไรบางอย่างที่สำคัญแน่นอน"
“พลาดอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”
“เดี๋ยว ฉันจะส่งภาพคนของคุณให้คุณดูนะคะ”
เธอวางสาย ก่อนจะกดรูปที่เธอถ่ายส่งไปให้เขา.. ชานยอลเห็นภาพนั้น ก็ถึงกับนิ่งไปสักพัก ภาพที่เขาเห็นคือ แบคฮยอนกำลังกอดคอจงอินอย่างใกล้ชิด
ยุนอากดโทรศัพท์ไปหาเขาอีกครั้ง ซึ่งเขาก็กดรับเหมือนเดิม
“ฉันถ่ายได้แค่เนี่ยเองค่ะ เผอิญว่า ไม่ทันได้ถ่ายตอนที่พวกเขาจูบกันน่ะ ถ้าคุณอยากเห็นอะไรดีๆกว่านี้อีก คุณก็รีบมาหาฉันที่ผับ xx นะคะ แค่เนี่ยนค่ะ”
เธอต่อเสริมเรื่องจนเกินเหตุ ก่อนจะวางสายเขาลงพลางฉีกยิ้มที่มุมปาก เธอเชื่อว่าชานยอลต้องออกมาหาเธอแน่นอน จะได้เห็นภาพบาดตาบาดใจนั่น
ทางด้านแบคฮยอน เมื่อนั่งดื่มไปได้สักพัก ดีเจก็เริ่มเปิดเพลงในจังหวะช้าๆซึ้งๆ ขณะเดียวกัน คยองซูก็ขยับตัวเข้ามาใกล้เพื่อน เหมือนมีอะไรจะคุยด้วย
“แบคฮยอน” คยองซูเอียงตัวไปกระซิบเพื่อน เหมือนอยากจะให้ได้ยินกันแค่สอง
“มีอะไร”
“คือฉันมีอะไรจะปรึกษาแกอ่ะ” คยองซูเริ่มทำหน้าจริงจัง
“ว่ามาซิ”
“เอ่อ คือ เอ่อ ฉัน ชอบเพื่อนแกว่ะ” ดีโอสารภาพ แบคฮยอนถึงกับเบิกตากว้าง สลับมองจงอินที่อยู่ด้านหน้าไปมากับดีโอ
“เฮ้ย จริงเหรอ”
“อืม... คือชอบมานานแล้ว แต่ไม่กล้าบอกเขาอ่ะ กลัวว่าเขาจะไม่คิดอะไรเหมือนกับฉัน”
คยองซูมีสีหน้าห่อเหี่ยวลงเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น.... แบคฮยอนค่อยๆฉีกยิ้มออกมา ในเมื่อเเบคฮยอนทราบความรู้สึกของจงอินดี เขาก็คิดอะไรทำนองเดียวกันกับดีโอนั่นแหละ
“แกก็ลองไปคุยกับเขาดูซิ เพื่อบางทีเขาก็อาจจะชอบแกก็ได้”
“ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่กล้า เห็นเขาดูสนิทกับแกมาก กลัวว่าเขาจะคิดอะไรกับแกเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อน”
“ไม่หรอก... อืม.. แต่ความจริงแล้ว ฉันต่างหากที่เป็นคนคิดแบบนั้นกับเขา” แบคฮยอนเป็นฝ่ายสารภาพความจริงบ้าง คราวนี้เป็นดีโอ ที่เหลือกตากว้างขึ้นเท่าไข่ห่าน
“เฮ้ จริงหรอ”
“เอ่อ แต่ว่าเป็นเมื่อก่อนนะ.. ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว อยู่ๆความรู้สึกนั้นมันก็หายไป ฉันคิดว่า ฉันกับเขาคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน เอางี้มั้ย ฉันจะพิสูจน์ให้แกเห็นเอง”
“พิสูจน์ยังไง”
“ก็เดี๋ยวฉันพาเขาออกไปเต้นด้วย แล้วจะถามความรู้สึกของเขาทั้งหมด ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาคิดยังไงกับฉัน พอหลังจากนั้น ฉันก็จะถามเขาอีกว่า เขาชอบแกหรือเปล่า”
“เอาดิ” ดีโอพยักหน้าอย่างเห็นดี
“ถ้างั้น ฉันก็จะเริ่มเลยแล้วกัน..... นี่ จงอิน” แบคฮยอนเรียก
“อะไรหรอ” ร่างสูงขาน
“ออกไปเต้นกับเรามั้ย เราอยากเต้นอ่ะ” แบคฮยอนชวน
“จะดีหรอ” จงอินมีสีหน้าลังเล
“ดีซิ ไปเถอะนะ มาเที่ยวแล้วก็ออกมาไปหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า” แบคฮยอนคะยั้นคะยอ
จงอินจึงพยักหน้ารับปากในที่สุด
“โอเค งั้นก็ได้
จังหวะเดียวกัน ชานยอลก็เดินเข้ามาข้างในผับพอดี เขาเห็นแบคฮยอนจูงมือเด็กหนุ่มคนนั้น คนที่เป็นรักแรกของแบคฮยอน ออกไปที่กลางฟลอ
ชานยอลเผลอขรบกรามแน่นจนสันเป็นนูน เวลาที่แบคฮยอนอยู่ใกล้คนที่ชื่อจงอิน รู้สึกว่าคนตัวเล็กก็ยิ้มแย้มและมีความสุขตลอด ต่างกับเขาในวันนี้ เหมือนต้องการจะหนีหน้ากัน
“ชานยอลคะ ทางนี้ค่ะ”
ยุนอาโบกมือไปมาเป็นเชิงการส่งสัญญาณ พลางตะโกนร้องเรียกให้เขาเดินเข้าไปหา
ชานยอลเลยสาวเท้ายาวๆเข้าไปหาเธอที่โต๊ะ
ยุนอาคิดไว้ไม่ผิดจริงๆว่าเขาจะตามมาด้วย เธอก็เลยแนะนำเขาให้เพื่อนๆได้รู้จัก
พวกเขาทักทายและดื่มกันได้สักพัก ยุนอาก็ชวนชานยอลออกไปเต้นด้วย โดยที่เขาก็พยักหน้ารับไม่คิดจะปฏิเสธตั้งแต่แรก ดู้เหมือนว่าเขาจะดื่มหนักเกินปกติ เลยทำให้เขาเริ่มสะลืมสะลือขึ้นมาบ้าง
สายตาคมเข้มหันไปมองชายหนุ่มสองคนที่ยังคงเต้นรำอยู่ตรงนั้น
คงมีความสุขกันมากซินะ
แต่ฉันไม่มีทางปล่อยให้พวกนายมีความสุขกันได้หรอก
..............................
วันนี้เอามาลงสองตอน ว่างมากกกกกก
ตอนนหน้ามีเอ็นซีนะครับ
เห็นรอกันมานาน คงจะรู้แล้วนะว่าเป็นเอ็นซีแนวไหน
อิหยอยก็เริ่มเมาแล้วไง เกิดเรื่องขึ้นแน่
ความคิดเห็น