คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ความรัก และ ความเข้าใจ
“แบค หนีมาอย่างนี้คุณชานยอลจะไม่ตามมาหรอ”
มารดาของลูกชายถามอย่างสงสัย... ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมแบคฮยอนถึงได้หนีมาจากเขา
“เขาไม่ตามหรอกครับแม่... เราอยู่ร่วมกันอย่างมีสัญญา.... เมื่อหมดสัญญาก็ต่างคนต่างไป... ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก....”
แบคฮยอนบอกมารดาเสียงเรียบ.... หน้าตาของร่างเล็กหมองคล้ำลงไปมากทีเดียว
แฮจินมองบุตรชายอย่างรู้สึกเวทนา
เพราะการกระทำของนางเพียงคนเดียว... ที่ทำให้แบคฮยอนต้องตกอยู่ในสภาพนี้...
จะเรียกร้องทุกอย่างให้กลับคืนมาดัวเดิมมันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
นอกจากนางจะทำดีต่อลูกชายให้มาก... เพื่อเป็นการไถ่บาป
“แล้วลูกจะมาอยู่ที่นี่ได้หรือ”
“ได้ซิครับ.... บ้านหลังนี้ผมอยู่มาแต่เล็กแต่น้อย... ทำไมผมจะอยู่ไม่ได้”
“เฮ้อ..... ถ้าพระเจ้าเข้าข้างเรา.. แม่คิดว่าอีกไม่นานเขาจะต้องมาตามแบคฮยอนกลับ”
มารดาพูดทำให้แบคฮยอนใจชื้นขึ้นมานิดหนึ่ง... แต่แล้วก็เหี่ยวแฟบลงดังเดิมเมื่อมองไม่เห็นทาง
แบคฮยอนอยากจะบอกมารดาว่า... ไม่มีวันหรอกที่เขาจะตามมา
เพราะเขาอยากให้ตนมาใจจะขาด... แต่แบคฮยอนก็ไม่พูด
“ขอผมนอนหน่อยนะครับ.... รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน”
แบคฮยอนพูดตัดบท.. ทำให้มารดาขมวดคิ้วมองบุตรชายอย่างค้นคว้า
“ดูลูกผอมไปมากนะลูก... แล้วก็ดูซีดเซียวอย่างไรพิกล”
“ผมก็เป็นอย่างนี้แหละครับ... แม่อย่าสนใจเลย.. ผมขอตัวก่อนนะครับ”
แบคฮยอนตัดบทด้วยการเดินขึ้นไปชั้นบน.... เหมือนไม่รับรู้กับสิ่งใดอีกทั้งสิ้น
ในชีวิตของแบคฮยอนไม่ได้หวังอะไรมาก... นอกจากหวังให้มารดามีชีวิตที่ดีขึ้น
และแบคฮยอนก็ไม่ผิดหวังมากหรอก ที่มีความเป็นอยู่แบบนี้.... จะผิดหวังก็แต่เรื่องของตัวเอง แม้ว่าร่างบางจะพยายามปลงอย่างไรแต่ก็ปลงไม่ตก
เสียงคุยกันเอะอะดังอยู่เบื้องล่างฟังไม่ได้ศัพท์...
แบคฮยอนอยากจะลืมตาลุกขึ้นมานั่งฟังแต่ตาเจ้ากรรมก็ลืมไม่ขึ้น... เพราะความอดนอนมาหลายวัน
จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นบันไดมา... ต่อมาก็เป็นเสียงเคาะประตู
“เปิดมาเถอะครับ.... ประตูไม่ได้ล็อค”
แบคฮยอนตอบออกไปเสียงงัวเงีย... เพราะคิดว่าเป็นมารดาเลยไม่ลืมตาขึ้นมา
ร่างสูงของใครคนหนื่งเดินมาหยุดที่ข้างเตียง... มองร่างบางที่นอนเหยียดยาวอยู่บนที่นอนออย่างพิจารณาเป็นครั้งแรก.. เพราะเขาห่างเหินแบคฮยอนจนไปเสียหลายวัน
ชานยอลใช้มือหนาๆลูบไล้ผิวแก้มของภรรยาอย่างชื่นชม
แบคฮยอนลืมตาขึ้นอย่างตกใจ.... และตกใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นเขาถนัดตา.. แบคฮยอนขยับกายหวังจะลุกขึ้นแต่ชายหนุ่มกดแบคฮยอนไว้ที่นอน
“คุณชานยอล”
แบคฮยอนขานชื่อเขาเหมือนไม่อยากเชื่อ.... กะพริบตาซ้ำแล้วซ้ำอีก... แต่ก็เห็นเขายังอยู่ที่เดิม... แสดงว่าร่างบางไม่ได้ฝัน
“หนีผมมาทำไม รู้หรือเปล่าว่าหนีมาโดยไม่บอกกล่าวนะโทษคืออะไร”
เขาถามเสียงกึ่งเล่นกึ่งจริง... มองภรรยาด้วยแววตารักใคร่... ร่างบางหน้าตึงขึ้นมาทันที
“แล้วคุณอยากให้ผมบอกหรือเปล่าละครับ...... ผมหนีมานี่คุณคงสบายใจแล้วสิ... แล้วมาตามผมทำไม”
ร่างบางตัดพ้อเขาอย่างน้อยใจ.. น้ำตาคลอเบ้า
“ผมมาตามคุณกลับบ้าน... รู้มั้ยว่าจุนกิกับบ๊อกชิลน่ะร้องไห้หาคุณเหมือนลูกติดแม่เลยนะ”
เขาพูดติดตลก.. แต่แบคฮยอนไม่ขันไปกับเขาหรอก
“คุณกลับไปเหอะ... สัญญาระหว่างเราสิ้นสุดแล้วไม่ใช่หรือครับ.. ต่อไปนี้คุณกับผมก็ไม่มีอะไรกันอีก”
แบคฮยอนทำเสียงแข็งไปอย่างนั้นเอง... ทั้งที่รู้สึกใจหายกลัวเขาจะไปจริงๆ
“ใครว่า... ผมทำสัญญากับคุณจนตลอดชีวิตต่างหาก... กลับบ้านเรานะ...” ชานยอลทำเสียงออดอ้อน.. มองตาภรรยาอย่างขอความเห็นใจ.. ก็ให้มันรู้ไปว่าแบคฮยอนจะใจแข็งกับเขาได้ซักกี่น้ำ
“ไม่ครับ.... ผมจะอยู่ที่นี่ คุณอย่ามาตอแยกับผมอีกเลย”
“แบคฮยอน.. ผมรู้แล้วนะว่าคุณกับไคเป็นแค่เพื่อนกัน เพราะผมไปถามเขาถึงที่ แล้วเขาก็บอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ แต่รู้สึกกับดีโอแทน”
พอเขาพูดถึงความสัมพันธ์ของเพื่อน แบคฮยอนก็แอบดีใจที่พวกเขาลงเอยกันสักที แต่พอกลับมาจ้องมองเขาเหมือนเดิม ความรู้สึกดีใจก็หายไปชั่วพริบตา
“แล้วยังไง มันเกี่ยวอะไรกับผมด้วย”
“ก็เกี่ยวสิ เกี่ยวเต็มๆเลย เพราะพวกเขารักกันแล้ว ไครู้สึกกับแบคแค่เพื่อน... คราวนี้ก็ไม่มีใครมาขัดขวางเราแล้วนะครับ คุณภรรยา”
“ใครภรรยาคุณ ไม่ใช่สักหน่อย” แบคฮยอนตีสีหน้าบึ้งตึงใส่ ในเมื่ออยู่ๆเขาก็พูดออกมาอย่างไม่อายปาก
“คนที่เขามีอะไรกันแล้ว จะให้เรียกว่าอะไรล่ะ หืม” ชานยอลทำหน้าเจ้าเล่ห์ เหมือนจะเป็นการแกล้ง
“เรื่องนั้นคุณขืนใจผม ผมไม่ได้เต็มใจกับคุณ” แบคฮยอนเริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง
“แต่ที่พี่ทำไป เป็นเพราะความรักนะ ถ้าไม่รัก พี่ก็คงไม่หึงหวงแบคหรอก” ชานยอลเริ่มเปลี่ยนศัพท์นามใหม่ เขาสมควรจะเรียกแบบนี้เสียที
“คุณอย่าเอาความรักมาล่อใจผมหน่อยเลยครับ.... ผมรู้ว่าคุณไม่ได้รักผม”
“แบครู้ได้ยังไง” ชายหนุ่มถามเสียงกระเซ้าอ่อนโยน
“รู้หรอกครับ... เพราะวันนั้นผมเห็นคุณอยู่กับยุนอาที่ห้องทำงานกันสองต่อสอง”
ในที่สุดแบคฮยอนก็เผลอแสดงอาการหึงหวงออกมาให้เขาเห็นจนได้... ชานยอลยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย... แบคจึงได้หนีพี่มา” เขาถามแต่อีกฝ่ายไม่ตอบ
“แบครู้มั้ย ที่ยุนอามาวันนั้นน่ะ พี่ได้บอกเขาไปว่า พี่จะไม่คบกับเธออีก ไม่ว่าจะเป็นคนรัก หรือแม้แต่คำว่าเพื่อน”
“ทำไมล่ะครับ” ผู้เป็นภรรยาถามออกไปอย่างสงสัย
“ก็เขาทำให้คนรักของพี่เจ็บ พี่ก็ต้องจัดการให้ถึงที่สุด.... พี่คิดว่าเป็นไงเป็นกัน จะต้องเลิกกับเธอเสียที แล้วก็จะทำให้แบคอยู่พี่ให้ได้.. แต่ที่ไหนได้ พอกลับบ้านมาก็ไม่พบแบคเสียแล้ว”
“ผมน้อยใจนี่ครับ... คิดว่าคุณเบื่อ... คิดจะปล่อยผมก่อนเวลา”
“แบคก็เลยหนีพี่ผมมา” เขาต่อให้
“ครับ...” แบคฮยอนยอมรับแต่โดยดี
“ทีหลังอย่าหนีพี่อีกนะ.. พี่จะบ้า”
“ถ้าไม่อยากให้ผมหนีคุณก็อย่าทำอย่างนั้นอีกซิครับ” แบคฮยอนมีข้อแม้
“พี่สัญญา...... แต่มีอย่างหนึ่งที่ พี่ไม่เคยได้ยินจากปากแบคเลย บอกพี่ได้มั้ย”
“อะไรครับ”
“ก็บอกรักพี่ไง... พี่อยากได้ยินอ่ะ”
“ไม่ครับ” แบคฮยอนหลบหน้าหนีในทันที ไม่กล้ามองสบตา เพราะมันรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
“นะๆ บอกได้มั้ย ถ้าพี่ไม่ได้ยิน พี่คงขาดใจตายอย่างแน่เลย” ไม่ว่าเปล่า เขายั้งรวบร่างเล็กเขามากอดไว้
“เวอร์ไป”
“จริงๆนะ บอกพี่หน่อยได้มั้ย พี่จะได้มั่นใจ นะๆ”
เขาร้องขอ อย่างหน้าเห็นใจ ไม่ต่างอะไรกับจุนกิเลย พอเห็นท่าทางของเขาแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ก่อนแบคฮยอนจะพูดออกไปด้วยความเขินอาย
“ก็ได้ครับ ผม รัก คุณ”
แค่ไม่กี่คำที่ชานยอลได้ยิน เขาก็อดยิ้มจวนจะปากฉีกไม่ได้ เขาได้รู้ถึงความรู้สึกของคนรักแล้ว
“พี่ดีใจจัง แบคบอกรักพี่แล้ว แต่ต่อจากไปนี้ แบคต้องตัวเองว่าแบค เรียกพี่ว่าพี่นะ”
“ทำไมมีข้อแม้เยอะจัง”
“ก็ไม่พี่ไม่อยากให้แบคเรียกพี่ว่า คุณอีก มันห่างเหินเกินไป นะครับ เรียกพี่ว่าพี่นะ”
“ก็ได้ครับ พี่ชานยอล” แบคฮยอนพูดยิ้มๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะยอมให้เขาง่ายๆ แต่จะทำไงล่ะ ในเมื่อแบคฮยอนรักเขาแล้วนี่ รักมากเท่าชีวิต
“ให้มันได้อย่างงี้สิ ที่รักของพี่” ชานยอลก้มลงจุมพิตแก้มของภรรยาอย่างสมรัก
แต่นี้ต่อไป เขาก็คงจะพบแต่ความสุข เมื่อมีแบคฮยอนอยู่ๆข้างๆกัน
อย่างอื่นสามารถซื้อหาได้ด้วยเงินตรา.. แต่หัวใจซื้อไม่ได้
ความคิดเห็น