Myungsoo in love [all x myungsoo]

ลำดับตอนที่ #20 : [gyumyung] ANGEL (3/3)

ANGEL…3

มยองซูค่อยๆขับรถเข้าไปในโรงจอดรถของบ้านหลังใหญ่ให้เข้าที่ ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง หายไปทั้งวันทั้งคืนแบบนี้เขาต้องโดยดีแน่ ยังไงพ่อก็คงไม่ยอมฟังเหตุผลและเขาเองก็ไม่มีเหตุผลที่ดีพอจะมาแก้ตัว จะให้บอกไปตรงๆก็กระดากปาก ไม่มีทางที่พ่อของเขาจะรับได้

“มาแล้วเหรอตัวดี”เสียงเข้มแสนดุดันดังขึ้นเมื่อมยองซูก้าวขาอย่างเชื่องช้าเข้ามาในบ้าน คนที่เป็นประมุขของบ้านกำลังนั่งนิ่งมองตรงมาที่เขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“พ่อฮะ”ร่างบางเรียกผู้เป็นพ่อเสียงแผ่วเบาพรางก้มหน้างุดไม่กล้าสู้หน้า

“ไปไหนมา”เสียงเข้มถามขึ้นเสียงดัง แม้จะไม่ใช่เสียงตะคอกแต่มันก็ทำให้มยองซูสะดุ้งตัวโยนได้ไม่ยาก

“บ้านเพื่อนฮะ”มยองซูตอบออกไปก่อนจะเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เขา

“เพื่อนหรอ คนที่แกหายไปกับเขาทั้งคืนแกบอกว่าเป็นเพื่อนงั้นหรอมยองซู”ผู้เป็นพ่อรู้สึกเดือดดาลกับคำตอบของลูกชายที่เขาทั้งรักและหวงแหน

“ผม..”มยองซูรู้สึกจุกที่ช่วงคอน้ำตาก็พาลจะไหลออกมา ครั้งนี้เขาทำผิดจริงๆ

“ฉันไม่เคยสั่งเคยสอนให้แกทำตัวแบบนี้ หายไปทั้งคืนไม่ยอมรับโทรศัพท์พ่อกับแม่ แกคิดว่าไอ้คนที่แกไปอยู่ด้วยมันรักแกเท่าพ่อกับแม่งั้นหรอ”ผู้เป็นพ่อตะคอกใส่หน้ามยองซูเสียงดัง เขาไม่รู้หรอกว่าเด็กคนนั้นเป็นใครมาจากไหน แต่ไม่มีทางที่มยองซูจะหายไปทั้งคืนคนเดียวถ้าไม่ได้ไปอยู่กับใคร ลูกของเขาเขารู้จักนิสัยดี

“พ่อฮะ ผม อึก..”มยองซูอยากจะอธิบายให้ผู้เป็นพ่อเข้าใจแต่เสียงของเขาก็ขาดหายไปเพราะแรงสะอื้น

“แกกับเด็กนั้นเป็นเพื่อนกันจริงๆใช่ไหม”ผู้เป็นพ่อด้วยเสียงเข้มดุดันอีกครั้ง คนที่หายไปด้วยกันทั้งคืนแบบนี้จะใช่เพื่อนกันจริงๆเหรอ

“ผมกับเขา อึก เราเป็นคนรักกัน”มยองซูตอบออกไปตามความจริง แม้จะไม่มีอะไรมาบอกสถานะความสัมพันธ์ของเขากับซองกยูแต่เขายกให้อีกคนเป็นคนรักของเขาไปแล้ว

“หึ เหมือนที่ฉันคิดไว้จริงๆสินะ”ผู้เป็นพ่อมองลูกชายด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจและผิดหวัง เขาไม่ได้ห้ามให้มยองซูมีแฟนแต่อย่างน้อยมยองซูก็ควรจะบอกเขาไม่ใช่หายไปแบบนี้ “ฉันขอสั่งห้ามให้แกติดต่อกับเขาอีก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแก ฉันมีคนที่คู่ควรกับแกให้แล้ว”

คนเป็นพ่อเอ่ยเสียงเรียบ ที่พูดออกไปแบบนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มยองซูเสียใจและไม่ได้กลัวว่ามยองซูจะให้ชื่อเสียงของเขาเสียหาย แต่คนที่เขาเลือกให้คือคนที่คู่ควรกับมยองซูที่สุด เขาอยากให้อนาคตของลูกมีแต่ความสุขส่วนคนที่มันพาลูกเขาไปอยู่ด้วยทั้งคืนไม่มีทางที่มันจะหวังดีกับมยองซู คนแบบนั้นมันเห็นแก่ได้

“พ่อ ไม่นะ อึก ผมไม่ยอม ฮื่อ”มยองซูทรุดตัวลงพื้นด้วยความอัดอั้นใจเมื่อได้ฟังสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูดจบ

“ห้ามขัดคำสั่งของฉัน ฉันเลือกให้แกแล้ว”แม้จะเจ็บปวดที่เห็นลูกร้องไห้แต่เขาเชื่อว่าเขาเลือกชีวิตที่ดีให้มยองซูแล้ว ตลอดเวลาที่มยองซูหายไปและขาดการติดต่อมันทำให้เขารู้ว่ามยองซูคือสิ่งมีค่าและเขาจะมอบความสุขให้ลูกโดยปราศจากสิ่งที่ลูกเลือกเอง เขาคิดว่าเขาเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้มยองซูแล้ว ถึงจะยังรับไม่ได้แต่สักวันก็ต้องรับได้

“คุณค่ะ”เสียงนายหญิงของบ้านดังขึ้นพร้อมกับร่างของหญิงวัยกลางคนที่เดินลงจากบันไดมองสามีด้วยสายตาไม่ชอบใจก่อนจะเดินเข้าไปประคองลูกชายที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่บนพื้น

“ดุลูกทำไมค่ะ”ผู้เป็นแม่ว่าก่อนจะลูบหลังลูกชายเพื่อปลอบใจ

“ไม่เป็นไรนะลูก”

“คุณก็เอาแต่ให้ท้ายมัน รู้ไหมว่ามันหายไปไหนมา หายไปอยู่กับแฟน แรดแค่ไหนก็คิดเอา”พอเห็นว่าภรรยาของตนเอาแต่ตามใจเขาก็อดทนไม่ไหวโพร่งคำที่ไม่หน้าฟังออกมา

“แล้วคนที่เอาแต่ทำงานสนใจแต่หน้าตาทางสังคมแบบคุณเคยเข้าใจอะไรบ้างล่ะค่ะ”คนเป็นภรรยาเถียงออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ เธอรู้ความคิดของสามีเธอดี อีกฝ่ายไม่เคยโทษตัวเองและคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นดีที่สุดเสมอ การดุด่าลูกด้วยคำพูดแรงๆก็เช่นกัน ไม่มีทางที่มยองซูจะยอมรับคำพูดแบบนั้นได้

“ก็มันจริง บอกให้ดูแลมันให้ดีแต่ปล่อยให้มันไปอยู่กับแฟนทั้งสันทั้งคืน ถ้าเป็นผู้หญิงคงท้องได้เป็นคอกแล้ว”

เพี้ย

“หยุดพูดสักที”หญิงวัยกลางคนตะคอกใส่หน้าผู้เป็นสามีอย่างโกรธเคืองหลังจากที่สะบัดมือตบใบหน้าคมเข้มอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด

“พ่อ ฮึก แม่”มยองซูที่อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นเอ่ยเรียกผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนเสียงสั่น ในใจรู้สึกเสียใจที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องมาทะเลาะกันเพราะเขา

“มยองซูขึ้นไปบนห้องก่อนนะลูก”ผู้เป็นแม่หันมาบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะหันไปส่งสายตาโกรธเคืองใส่สามีตามเดิม

“แม่ฮะ.”

“แม่บอกให้ขึ้นไปบนห้อง”เสียงตะวาดของผู้เป็นแม่ทำให้มยองซูสะดุ้งก่อนจะก้าวเท้าเดินขึ้นไปบันได้อย่างเชื่องช้าเขารู้ดีว่าเวลาที่แม่ของเขาโกรธจะเป็นยังไง แม่ไม่ฟังใครทั้งนั้นแหละแล้วตอนนี้แม่ก็กำลังจะอาระวาดพ่อของเขา เขาไม่ชอบที่ต้องมาเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันเพราะเขาเป็นต้นเหตุแต่เขาก็ไม่สามารถขัดคำสั่งผู้เป็นแม่ได้

“อึก กยู”พอประตูห้องนอนปิดลงร่างบางก็ทรุดตัวลงบนพื้นกอดเข่าตัวเองก่อนจะก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขาไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยออกมาแบบนั้นแล้วไม่ใช่แค่ว่าเป็นเรื่องล้อเล่นแต่มันคือความจริงคนอย่างพ่อเขาไม่มีทางพูดล่อเล่นและแม่ก็ไม่สามารช่วยอะไรเรื่องนี้ได้ พ่อจะจับเขาคลุมถุงชนกับใครก็ไม่รู้

ติ้ด ติ้ด

แรงสั่นจากโทรศัทพ์มือถือที่อยู่ในกางเกงดังขึ้นทำให้ร่างบางต้องหยิบมันออกมาดูก่อนจะยกมือปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นแล้วกดรับสายจากคนที่เขาคิดถึงตลอดเวลา

“ว่าไง”เสียงแหบหวานเอ่ยขึ้นพยายามทำให้เสียงเป็นปกติที่สุดแต่ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมากกว่าเดิม

“((เป็นอะไรหรือเปล่า))”ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง

“ป่าว สงสัยผิดไข้เล่นงานน่ะ”มยองซูโกหกเพื่อให้อีกคนสบายใจ

“((จริงหรอ))”ดูเหมือนว่าซองกยูจะจับความผิดสังเกตของเขาได้ อีกฝ่ายถามกลับมาอย่างไม่ค่อยเชื่อ

“อึก กยู ฮื่อ”สุดท้ายแล้วมยองซูก็อดกลั้ยเสียงร้องตัวเองไม่ไหวร่างบางปล่อบโฮออกมาทั้งๆที่ค้างสายซองกยูอยู่

“((มยองซู นายป็นอะไร มยองซู))”เสียงที่ลอดออกมาจากมือถือทำให้มยองซูร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าซองกยูนั้นเป็นห่วงเขามากแค่ไหน ร่างบางกดตัดสายลงเพื่อตัดปัญหาเพราะถ้ายังค้างสายอยู่ซองกยูจะรับรู้ถึงความอ่อนแอของเขามากกว่านี้และอีกฝ่ายจะไม่สบายใจมากกว่าเดิม

หลังจากที่สายถูกตัดไปซองกยูก็อยู่ไม่สุขได้แต่เดินไปเดนมาด้วยความกระวนกระวายใจ การที่ได้ยินเสียงของมยองซูร้องไห้ทำให้เขาใจไม่ดีแม้จะคิดไว้แล้วว่าร่างบางคงต้องถูกดุแต่ไม่คิดว่าจะโดนถึงขึ้นร้องไห้หนักขนาดนี้

“ซองจง”พอนึกถึงใครบางคนขึ้นได้ซองกยูก็รีบก้าวออกจากล้านใต้หลังคาของตนเพื่อตรงไปหาซองยอลที่อยู่ชั่นล่าง

“ยอลยืมรถหน่อยนะเว้ย”ซองกยูตะโกนขึ้นก่อนจะกระโดดคล่อมรถบิ๊กไบซ์คันหรูของซองยอลแล้วขับออกไปทันทีอย่างไม่สนใจเสียงเรียกของอีกฝ่าย ดีนะที่ซองยอลเสียบกุญแจไว้ทำให้เขาไม่เสียเวลาไปมากกว่านี้ ซองกยูขับรถมุ่งตรงมาที่บ้านของซองจงดีนะที่เมื่อคืนเขาพอจำทางที่มยองซูมาส่งซองจงได้

“ซองจง ซองจง”พอถึงสถานที่ที่ต้องการซองกยูก็ตะโกนเรียกเจ้าของบ้านเสียงดังพรางกดกริ่งหน้าบ้านดังระรัวจนคนในบ้านทนไม่ไหวเดินออกมาดู

“มาให้ใครพ่อหนุ่ม”เสียงหญิงแก่ดังขึ้นพรางมองซองกยูอย่างไม่ชอบใจ

“มาหาซองจงครับ”ซองกยูตอบกลับไปด้วยความร้อนรนเขาไม่อยากจะทนรออีกต่อไปแล้ว

“แปป”หญิงแก่ว่าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านและไม่นานร่างบางของซองจงในชุดไปรเวทก็เดินออกมาด้วยความไม่พอใจก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าผู้มาหาคือคนที่ตนปลื้มนักหนา

“พี่กยูมาทำไมครับ”ซองจงถามก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาซองกยูแต่ก็ช้าไปกว่าร่างสูงที่พุ่งตรงเข้ามาหาซองจงและจับสองแขนของซองจงไว้ด้วยความร้อนใจ

“ซองจงบ้านมยองซูอยู่ไหน”ซองกยูถามออกไปด้วยความรีบร้อนจนซองจงขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกลัวว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นซองกยูถึงได้มาหาเขาช่วงมืดแบบนี้

“มีอะไรหรือเปล่าฮะ”ซองจงถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

“รีบบอกมาเถอะว่าบ้านมยองซูอยู่ไหน พี่รอต่อไปไม่ไหวแล้ว”ซองกยูเอ่ยอย่างขอร้องพรางเขย่าแขนซองจงเชาๆ

“ครับๆ”ซองจงตอบรับแม้ว่ากำลังงงกับอาการของซองกยูมากเพียงใดก็ตามร่างบางรีบบอกทางไปบ้านมยองซูให้ซองกยูได้รู้และพอกำลังจะเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้นร่างสูงก็เดินกลับไปคล่อมรถที่ตนขับมาแล้ว

“ขอบใจนะ”ซองกยูว่าแล้วบึ่งรถออกไปทันทีอย่างร้อนใจเขาต้องไปเห็นกับตาว่ามยองซูไม่ได้เป็นอะไร เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้เขารู้สึกแย่และไม่สบายใจมากเขากลัวว่ามยองซูจะเป็นอะไรไปเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเขาไม่มีวันที่จะให้อภัยตัวเองเพราะรู้ดึว่าต้นเหตุมันมาจากตัวเขาเอง

“อึก ฮื่อ”มยองซูยังคงนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมไม่ยอมลุกไปไหน แม้ว่าตอนนี้ท้องฟ้าจะมือสนิทแต่ร่างบางก็ไม่ยอมลุกไปเปิดไฟในห้อง มยองซูเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่กับเข่าทั้งสองข้างอย่างคนไม่มีที่ไป

บรืนน บรืนน

เสียงรถมอเตอร์ไซต์ดังขึ้นที่หน้าบ้านตรงบริเวณระเบียงห้องของเขา ทำให้ร่างบางต้องเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วมุ่น ในหมู่บ้านของเขาไม่มีเด็กแว้นซ์ที่จะมาขับรถแข่งกันแน่นอน

“ใคร”จากที่เอาแต่นั่งร้องไห้ตอนนี้ในหัวของร่างบางมี่แต่ความสงสัย ตั้งแต่เกิดมาจนโตป่านนี้เขายังไม่เคยได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์ดังเลยสักครั้ง ร่างบางค่อยๆลุกจากตรงที่ตนเองนั่งอยู่ ก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่ระเบียงห้องเพื่อดูว่าใครมาบิดรถที่หน้าบ้านของเขา

“ซองกยู”คนที่กำลังก้าวลงจากรถเงยหน้ามองตามเสียงเรียกชื่อของตนก่อนจะสะดุดที่ร่างบอบบางที่กำลังยืนเกาะระเบียงมองมาที่เขา

“มยองซู”แม้ว่าจะไม่ได้มองหน้าร่างบางใกล้ๆแต่สภาพของมยองซูตอนนี้ก็เดาได้ไม่ยากว่าร่างเพิ่งผ่านอะไรมา

“มยองซูนายเป็นอะไรหรือเปล่า”ซองกยูตะโกนถามอย่างเป็นห่วงจนมยองซูต้องยกนิ้วชี้ขึ้นมาชูตรงปากของตัวเองเพื่อบอกให้ซองกยูเบาเสียง

“กลับไปซองกยู เดี๋ยวพ่อออกมาเห็น”มยองซูว่าพรางมองไปรอบๆบริเวณบ้านเผื่อมีคนของพ่อเขาอยู่

“ไม่กลับ ฉันจะปีนขึ้นไปหานาย”ซองกยูว่าพรางทำท่าจะปีนกำแพงขึ้นมาจริงๆ

“อย่านะซองกยู”มยองซูห้ามอย่างตกใจเมื่อร่างสูงทำตามที่พูดจริงๆ ร่างบางกระวนกระวายมองไปข้างห้องของตัวเองที่เป็นห้องของพ่อและแม่แล้วได้แต่กุมมือตัวเองด้วยใจที่เต้นรัว

“ซองกยูบอกว่าอย่า”มยองซูตะโกนเสียงดังอย่างเผลอตัวเมื่อซองกยูปีนข้ามกำแพงเข้ามาได้แล้ว

“รออยู่บนนั้นแหละ”ซองกยูตะโกนขึ้นมาพรางมองไปรอบๆตัวก่อนจะเริ่มปีนระเบียงห้องมยองซูด้วยความทุลักทุเล

“อย่าขึ้นมานะซองกยู”มยองซูยังคงตะโกนบอกร่างสูง

“ถ้าไม่อยากให้ขึ้นไปก็ลงมาหาฉันสิ”ซองกยูบอกอย่างเอาแต่ใจจนมยองซูต้องถอนหายใจออกมา เขาไม่คิดเลยว่าคนเงียบๆนิ่งๆแบบซองกยูพอจะดื้อก็ดื้อจนหน้าปวดหัว เขาไม่ได้ห่วงตัวเองหรอกยังไงพ่อก็ไม่กล้าทำอะไรเขาที่เป็นลูกแต่ไอ้คนที่กำลังปีนขึ้นมานี้ดิจะเจอปัญหาหนัก

“ซองกยู”มยองซูเรียกอีกครั้งเมื่อมือหนาเกาะเข้าที่ราวระเบียงก่อนร่างหนาจะค่อยๆกระโดเขามา ซองกยูยืนหอบเหนื่อยมองหน้าเขานิ่งๆ

“บอกว่าอย่าขึ้นมาไง”มยองซูเอ่ยเสียงดุพรางมองซองกยูอย่างไม่ชอบใจ

“เป็นห่วง”ซองกยูว่าแล้วจับมือบางรากมยองซูกลับเข้ามาในห้องเพราะตัวเองทำผิดจึงกลัวว่าจะมีใครมาเห็น

“แต่มันเสี่ยงนะ ถ้านายตกลงไปจะทำยังไง”มยองซูว่าแล้วจับแขนทั้งสองข้างของคนตัวใหญ่กว่าขึ้นดูอย่างเป็นห่วงจนซองกยูยิ้มออกมา

“คิดถึง ทำไมไม่ยอมโทรหาฉันไหนบอกว่าถึงแล้วจะโทรหาไง”ซองกยูว่าแล้วเอื้อมือไปลูบดวงตาแดงช้ำของร่างบางแผ่วเบา “ทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนี้ ทะเลาะกับพ่อเหรอ”

“อืม พ่อไม่ยอมฟังฉันเลย”มยองซูพยักหน้ารับน้ำตาก็พาลจะไหลลงมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูด ถ้าซองกยูรู้ว่าเขากำลังจะถูกจับคุมถุงชนซองกยูจะทำยังไง จะเสียใจเพราะเขาไหม เขาไม่อยากเห็นซองกยูเจ็บ

“พ่อคงโกรธน่ะ”ซองกยูว่าแล้วดึงร่างบางเขามากอดปลอบมือหนาลูบหัวกลมของร่างบางอย่างถนุถนอมและปลอบประโลมด้วยความเต็มใจ

“ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่กลัวจะเป็นอะไรไปยิ่งได้ยินเสียงนายร้องไห้ฉันยิ่งทนไม่ไหวต้องขโมยรถไอ้ซองยอลไปหาซองจบเพื่อถามที่อยู่บ้านของนาย”ซองกยูผละกอดออกจากร่างบางพรางกดจูบเบาๆลงบนหน้าผากมนแล้วเอ่ยคำแสนหวานบอกเล่าสิ่งที่ตัวเองได้ทำไป “ฉันคิดถึงนายตั้งแต่ที่นายขับรถออกมา ฉันห่วง และก็หวงนายมาก”

“ซองกยู”มยองซูสบเข้ากับดวงตาคมเรียวของร่างสูงด้วยความรู้สึกตื้นตันใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“เพราะรัก เพราะฉันรักนาย”ซองกยูเอ่ยบอกความรู้สึกของตัวเองให้ร่างบางได้รับรู้ เขาอยากเอ่ยคำนี้มานานและวันนี้เขาก็ได้บอกสักที เพราถ้าเก็บมันไว้เขาคงได้อกแตกตาย

“ฉันก็รักนาย”มยองซูบอกก่อนจะโผล่เข้ากอดร่างสูงด้วยความดีใจกับสิ่งที่ได้ยิน ทำให้ดวงตาคมเบิกกว้างกับสิ่งที่ร่างบางได้บอกเช่นกัน ถ้าเป็นอย่างนี้มันก็ดีน่ะสิ

แกร็ก

“หมดเวลาของแกแล้ว”เสียงเข้มดังขึ้นหลังจากที่เปิดประตูห้องเข้ามาอย่างเบามือไม่รีบร้อนแต่สายตาที่กำลังมองตรงมาที่พวกเขาสองคนกลับดูหน้ากลัวจนเขาขนลุกไปหมด

“พ่อ”มยองซูเรียกคนที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องของตนด้วยความตกใจ

“นึกว่าคุยกับใครที่ไหนได้ก็คุยกับไอ้เด็กที่แกหายไปกับมันทั้งคืนนี้เอง คนนี้สินะ”ผู้เป็นพ่อว่าพรางแสยะยิ้มออกมา หลังจากที่เขาถูกภรรยาว่าไปยกใหญ่เขาก็ทำตัวนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาเดินหลับเข้าห้อง แต่ไม่นานยามที่เฝ้าประตูหน้าบ้านก็โทรเข้ามาหาบอกว่ามีคนปีนกำแพงบ้านเข้ามา เขาเลยบอกไปว่าให้เข้ามาก่อนเพื่อจะรอดูว่ามันเป็นใคร ที่ไหนได้ก็ไอ้คนที่ลูกชายเขารักนักรักหนานี้เอง

“ออกไปจากบ้านฉัน”น้ำเสียงโมโหตะโกนใส่ซองกยูเสียงดังจนมยองซูสะดุ้งกุมมือหนาเอาไว้แน่น

“ผมไม่ไป ผมไม่ยอมทิ้งมยองซูไว้ที่นี้แน่”ซองกยูตอบกลับอย่างไม่กลัว ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอม เขาเป็นคนดีมามากพอแล้ว ทำเพื่อคนอื่นมาตั้งมากมายครั้งนี้เขาขอทำเพื่อตัวเองและคนที่เขารักบ้างต่อให้ต้องตายมันก็คุ้มถ้าให้มยองซูได้ระบรู้กับความรักที่เขามีให้ร่างบาง

“เลย์ไปเอาปืนมาให้ฉัน”เสียงเข้มดุดันเอ่ยด้วยความเดือดดาลสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่เบี่ยงหลัง

“พ่อ”มยองซูเรียกผู้เป็นพ่อเสียงดังอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ถึงจะเป็นคนไม่ค่อยฟังใครแต่พ่อของเขาก็ไม่เคยฆ่าแกงใคร

“นี้ครับนาย”ลูกน้องคนสนิทส่งปืนสีดำมันวาวให้กับผู้เป็นเจ้านายแล้วหลบไปยืนอยู่ข้างหลังตามเดิม มยองซูมองคนที่ได้ชื่อว่าพ่อที่กำลังเดินเข้ามาใกล้พวกเขาที่ยืนจับมือกันอยู่ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อปลายกระบอกปืนถูกชี้ไปทางซองกยู

“อย่านะฮะ”มยองซูบอกก่อนจะดึงซองกยูมาอย่าข้างหลังตัวเอง

“หึ สุภาพบุรุษดีหนิให้ลูกฉันปกป้อง”ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงเยือกเย็นประชดอีกคนด้วยความตำหนิ

“ถ้าคุณอยากฆ่าก็ฆ่าผมเลยครับ”ซองกยูตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะดึงมยองซูไปไว้ข้างหลังแล้วก้าวขึ้นมาอยู่ข้างหน้าร่างบาง

“ไม่นะ อย่านะพ่อ”มยองซูว่าแล้วส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นว่ามือของผู้เป็นพ่อจับปืนชี้มาทางซองกยูแน่น ปลายนิ้วชี้ค่อยๆกดลงไปที่คันนกทำเอามยองซูใจหาย ส่วนคนที่ยืนบังร่างบางอยู่ก็ได้แต่มองกระบอกปืนที่เร่งมาที่ตนมือหนากำมือบางเอาไว้แน่น

“มีอะไรจะพูดก่อนตายไหม”เสียงเข้มเอ่ยอีกครั้งก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วจ่อปลายกระบอกปืนที่ขมับของซองกยู สัมผัสเย็นเชียบทำให้ซองกยูหายใจไม่ออกแต่ต้องใจดีสู้เสื่อเอ่ยบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการให้อีกฝ่ายได้รับรู้

“ผมรู้ว่าผมมันไม่คู่ควรกับมยองซู แต่ผมก็รักของผมไปแล้ว ผมขอโทษที่ผมทำให้ลูกคุณต้องแปดเปื้อนเพราะคนจนๆแบบผม แต่มยองซูคือเมียผม เขาเป็นของผม ต่อให้ผมต้องตายด้วยน้ำมือของคุณผมก็ยอม ขอแค่ก่อนตายผมได้อยู่กับเขา ขอร้องล่ะอย่าพรากมยองซูไปจากผมเลย”ซองกยูเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมองสบดวงตาคมของคนอายุมากกว่าด้วยสายตาจริงจังก่อนจะค่อยๆหลับตาลงตามเดิมเตรียมตัวรับสิ่งที่เขาได้ทำลงไป เขาไม่ถือว่ามันพลาดถ้าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะมยองซู มันคือความรักที่เขามีให้ต่อมยองซูทั้งหมดเขาไม่โทษว่าใครผิดหรือถูก

“ฮึก ซองกยู”มยองซูร้องไห้ออกมาก่อนจะผลักซองกยูบอกแล้วเดินไปหยุดหน้าผู้เป็นพ่อ

“พ่อฮะ อึก อย่าทำอะไร อึก ซองกยูเลยนะ”มยองซูร้องไห้สะอื้นพรางทรุดตัวลงแทบเท้าของผู้เป็นพ่อด้วยความขอร้องอ้อนวอน

“มยองซู”ซองกยูเรียกร่างบางเสียงแผ่วก่อนจะเดินเข้าไปพยุงมยองซูให้ลุกขึ้นยืน

“หึ รักมันมากเลยหรอมยองซู”เสียงผู้เป็นพ่อถามก่อนจะมองลูกชายด้วยสายตาโกรธเคืองปนน้อยใจ แต่เขาก็ต้องยอมรับความจริงว่ามยองซูมีใจให้เด็กจนๆแบบซองกยูไปแล้ว

“ใช่ ผมรักซองกยู”มยองซูตอบเสียงหนักแน่นก่อนจะกอดซองกยูเอาไว้แน่นมองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาขอร้องให้เข้าใจตน

“แกล่ะรักลูกฉันแค่ไหน”เสียงเข้มหันมาถามซองกยู ร่างหนามองหน้าคนที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักเพื่อสื่อให้มยองซูได้รู้ก่อนจะหันไปตอบพ่อของร่างบาง

“ผมรักมยองซูเท่าที่คนจนๆแบบผมจะรักได้”ซองกยูตอบออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและกระชับกอดมยองซูแน่นขึ้น ด้วยความกลัวว่าตนจะไม่มีโอกาสได้กอดคนรักอีก

“ฉันเข้าใจแล้ว”ร่างสูงของชายวัยกลางคนเอ่ยออกมาด้วยความตื้นตันใจ เขาก็แค่ลองใจว่าที่ลุกเขยของตัวเองเพราะกลัวว่าซองกยูจะแค่ๆเล่นๆกับลุกชายเขาพอได้ยินแบบนี้เขาก็วางใจ มือหนาค่อยๆลดมือลงแล้วมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

“พ่อ”มยองซูเรียกผู้เป็นพ่อเสียงเรียบเมื่อลืมตาขึ้นมาและเห็นว่าผู้เป็นพ่อนั้นกลังยืนมองพวกเขาสองคนอยู่

“พ่อเข้าใจแล้ว ขอโทษที่บังคับลูก”ผู้เป็นพ่อบอกพรางยิ้มออกมาบางๆทำให้มยองซูต้องมองด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นผู้ที่เดินเข้ามาในห้อง

“เข้าใจสักทีนะ”ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้างๆสามี

“แม่เป็นคนพูดให้พ่อเข้าใจเอง ตอนแรกก็กลัวว่าจะอาระวาดเห็นแบบนี้แล้วก็วางไจ”ผู้เป็นแม่เอ่ยออกมาก่อนจะอ้าแขนกว้างเมื่อมยองซูเดินเข้าไปกอดด้วยความขอบคุณ

“ขอบคุณครับแม่”มยองซูร้องไห้ออกอีกครั้งด้วยความดีใจ เมื่อกี้เขากลัวเทบแย่ว่าจะไม่ได้อยู่กับซองกยู

“ไง ลูกเขย นายรักลูกฉันมากเลยนะ”คุณผู้หญิงของบ้านเอ่ยอย่างหยอกล้อคนที่กำลังยืนมองคนรักของตนในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่

“ครับ ผมรักมยองซู”ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังยืนยันคำเดิมก็คือเขารักมยองซู

“ดีแล้วล่ะ  ฉันยอมยกลูกฉันให้นายดูแลแต่ถ้านายทำลูกฉันร้องไห้วันนั้นจะเป็นวันที่นายหมดลมหายใจจริงๆ”ประมุขของบ้านพูดแล้วมองซองกยูด้วยแววตาข่มขู่แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างหนากลัว

“ขอบคุณครับ”ซองกยูเอ่ยบกพรางโค้งให้คนอายุมากกว่าทั้งสองคนก่อนจะจับมือบางของคนที่เดินมาหยุดข้างๆไว้แน่น

“เอาล่ะ เราออกไปกันได้แล้ว”นายหญิงของบ้านเอ่ยก่อนจะเดินไปดึงตัวสามีให้ออกมาจากห้องลูกชาย มยองซูยิ้มขำและหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อกำลังมองซองกยูด้วยความไม่ไว้วางใจ

“เย้”มยองซูตะโกนออกมาด้วยความดีใจก่อนจะกระโดดซองกยูแน่นจนร่างสูงเกือบจะล้ม มือหนายกขึ้นมาโอบกอดมยองซูไว้จนร่างบางขาไม่ติดพื้น

“เราจะได้รักกันแล้ว ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ”มือหนาลูบหัวร่างบางเบาๆ

“อืม ฉันรักซองกยูนะ”มยองซูกระซิบเบาๆข้างใบหูแล้วกดจูบลงไปที่แก้มสากด้วยความรัก

“ฉันก็รักมยองซู”ซองกยูบอกเสียงแผ่วแล้วกดจมูกลงบนแก้มเนียนก่อนจะเลื่อนมาที่ริมฝีปากและกดจูบด้วยความรักที่เต็มตื้นมาในหัวใจของเขา จูบอ่อนโยนไม่มีการลุกล้ำถูกส่งผ่านริมฝีปากหนาให้ร่างบางได้รับรู้ว่าเขารักมากแค่ไหน

“ไม่มีอะไรที่พรากเราจากกันได้”ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันหรือกี่ปีคำๆนี้ก็ยังถูกเอ่ยบอกกันและกันผ่านช่วงเวลาทั้งดีและร้ายของทั้งคู่ แต่ทั้งสองก็ยังรักและห่วงใยกันเสมอ

“ฉันรักนายมากนะ”

END.

 

  CR.SQW