Myungsoo in love [all x myungsoo]

ลำดับตอนที่ #8 : แฟนเพื่อน (1/2) {gyumyung x yeolmyung}

แฟนเพื่อน

“ซองยอล มยองซื้อนี้มาฝาก”เสียงหวานใสดังขึ้นพร้อมกับร่างบอบบางของคิม มยองซูที่นั่งลงบนเกาอี้ตัวยาวข้างๆซองยอล

“อืม ขอบใจ”ร่างสูงพยักหน้ารับแล้วก้มหน้ามองหน้าจอมือถือดังเดิม จนคนข้างๆหน้างอแต่ก็ยังคงมีความพยายามที่จะชวนแฟนหนุ่มคุย

“ซองยอลดูนี้สิ อูฮยอนแกล้งมยองซูจนช้ำหมดเลย”ร่างเล็กยื่นแขนไปตรงหน้าซองยอลพรางชี้ให้ร่างสูงดูรอยช้ำแต่ซองยอลแค่ชำเลืองสายตามองเท่านั้น

“ซองยอลเป็นอะไร”เมื่อไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบกลับร่างสูง มยองซูจึงจำใจต้องถามออกไปตรงๆ

“ป่าว”ชายหนุ่มตอบน้ำเสียงนิ่งแต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าจากมือถือมามองแฟนของตน

“งั้นวันนี้ยอลไปนอนบ้านหมิงนะ”ร่างบางว่าแล้วซบหัวลงบนไหล่แกร่งของคนรักแต่ก็ถูกมองด้วยความไม่พอใจ

“บอกแล้วใช่ไหมว่าคำนี้เรียกได้เฉพาะเวลาอยู่กันสองคนเท่านั้น ไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนฉันก็อยู่”ซองยอลดุคนรักเสียงเข้ม มยองซูหน้างอก่อนจะกลับมานั่งนิ่งมองร่างสูง การกระทำทั้งหมดของคู่รักคนดังของมหาลัยนั้นอยู่ในสายตาของคิม ซองกยูตลอดตั้งแต่ที่มยองซูเดินเข้ามา ไม่สิ ตั้งแต่ที่ซองยอลจีบมยองซูนั้นแหละ ซองกยูรู้เรื่องนี้ทั้งหมดและได้แต่เฝ้ามองโดยไม่กล้าพูดอะไร

“ฉันกลับแล้วนะ”ซองยอลเอ่ยขึ้นอย่างกระทันหันแล้วลุกขึ้นยืนเดินออกไปโดยไม่สนใจคนข้างๆที่มองตามหลังอย่างไม่รู้จะทำอะไร

“น้องมยองไม่ตามไปเหรอ”ดงอูที่นั่งเงียบมองสถานการณ์อยู่นานเอ่ยถามรุ่นน้อง

“ซองยอลรอด้วย”สักพักร่างบอบบางก็ลุกขึ้นวิ่งตามร่างสูงที่ก้าวฉับๆอย่างรีบเร่ง ซองกยูมองตามทั้งสองคนจนแผ่นหลังนั้นลับตาแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เฮ้อ”ร่างหนานั่งถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“เป็นไรมึง”โฮย่าที่นั่งทำรายงานข้างๆเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะเมื่อกี้เขาก็เห็นว่าซองกยูนั่งเงียบดีสงสัยเครียดเรื่องงาน

“มยองซูกับไอ้ยอลน่ะสิ”ซองกยูเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ

“เออว่ะ กูก็ว่ามันแปลกๆทำไมช่วงนี้ไอ้ยอมไม่สนใจน้องมยองซูเลยว่ะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนมีมยองซูที่ไหนจะต้องมีมันเดินตามที่นั้น”ดงอูที่สงสัยมานานหันมาร่วมวงสนทนาอย่างสงสัย

“มันมีใหม่ป่าว”โฮย่าที่ก้มลงเก็บงานพูดขึ้นทำให้สองหนุ่มหล่อต้องขมวดคิ้วมองหน้ากันอย่างสงสัย

“อาจจะใช่”ซองกยูพูดเสียงแผ่วเพราะช่วงนี้ซองยอลสนใจแต่โทรศัพท์และเขาที่ตัวติดกับซองยอลมากกว่าโฮย่าและดงอูก็สงสัยมาระยะหนึ่งแล้ว

“มึงรึป่าวไอ้กยูเห็นช่วงนี้ชอบไปด้วยกัน”ดงอูหันมาชี้หน้าถามซองกยู ร่างหนาปักมือของดงอูออกแล้วส่ายหน้า

“ฉันไม่เอามันหรอก”ซองกยูว่าพรางทำท่าทางขนลุก ถ้าจะให้เขาเป็นกิ๊กซองยอลนะบอกให้เขาไปจีบน้องมยองซูของมันยังดีกว่าโดนมันฆ่าดีกว่าโดนมันเอาแหละ

“งั้นกลับกันเถอะ”เมื่อตกลงกันไม่ได้ ทั้งสามหนุ่มก็พากันเดินไปขึ้นรถขอตัวเองเพื่อนเดินทางกลับบ้าน ระหว่างทางกลับซองกยูต้องทำกิจวัตรประจำวันทุกวันก็คือแวะเอาอาหารให้น้องแมวที่สวนสาธารณะ ร่างสูงจอดรถคันหรูไว้และเดินไปนั่งที่ประจำแต่วันนี้เหมือนที่นั่งของเขาจะถูกแย่ง ร่างหนามองแผ่นหลังบางคุ้นตา ไหลบางสั่นเทาเหมือนคนร้องไห้ ซองกยูเดินเข้าไปใกล้แล้วมองหน้าคนที่มานั่งที่เขาก่อนจะถอนหายใจแล้วนั่งลงข้างๆ

“มานั่งทำอะไรตรงนี้”ซองกยูเอ่ยถามแล้ววางถุงอาหารไว้ข้างๆ

“พี่กยู”เมื่อร่างบางรู้ว่าคนที่มาทักตนเป็นใครก็โผล่เข้ากอดอย่างหาที่พักพิง

“เป็นอะไร”ซองกยูถาม ร่างหนาตัวแข็งทือไม่กล้าขยับไปไหนแม้แต่มือที่จะยกขึ้นลูบหัวทุยเพื่อปลอบใจก็ต้องชะงักเพราะคำว่าเพื่อนค้ำคอเขาอยู่

“ซ..ซองยอล อึก ยอลเขา”มยองซูร้องไห้สะอื้นอย่างหนักกอดร่างหนาไว้แน่น

“ซองยอลทำอะไรบอกพี่ซิ”ซองกยูดันร่างบางออกห่างก่อนจะจับไหล่บางไว้แล้วจ้องตากลมอย่างรอคำตอบ

“ยอล อึก ไม่สนใจผม ล..เลย”มยองซูก้มหน้าร้องไห้อีกครั้งแต่ครั้งนี้ซองกยูเป็นคนดึงร่างบางเข้ามากอดอย่างสงสาร เขาจะทำยังไงดี

“มันคงเครียดน่ะ”ซองกยูว่าแล้วลูบหัวกลมอย่างปลอบโยนความอ่อนโยนของร่างสูงทำให้มยองซูคลายเสียงสะอื้นลงแล้วเป็นฝ่ายผละออกจากเขาเอง

“ใช่หรอ”มยองซูถามเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ครับ เราอย่าคิดมากนะ”ซองกยูยิ้มให้มยองซูอย่างเป็นกำลังใจให้ แล้วสายตากลมก็เหลือบไปเห็นถุงอะไรสักอย่างที่อยู่ข้างๆซองกยู

“นั้นอะไรหรอครับ”มยองซูชี้ไปที่ถุงของซองกยูหันไปมองก่อนจะยกถุงขึ้น

“มันคืออาหารน่ะ พี่เอามาให้แมวเร่ร่อนที่นี้ วันนี้พี่ยังไม่เจอมันเลยนายเห็นมันไหม”ซองกยูถามสายตาก็สอดส่องหาเข้าแมวอ้วนที่ชอบมาวิ่งเล่นแถวนี้

“ยังไม่เห็นครับ เดี๋ยวผมช่วยหา”ร่างบางยิ้มให้ก่อนจะเดินไปทั่วบริเวณ แต่ซองกยูก็ยังนั่งอยู่ที่เดินสายตามองหาเจ้าแมวน้อยที่มันจำเขาได้ดีแต่วันนี้มันกลับหายไป

“พี่กยู ใช่ตัวนี้ไหมครับ”ซองกยูหันไปตามเสียงก็เห็นมยองเดินอุ้มเจ้าแมวที่ดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บ ซองกยูเดินไปรับมันมาจากอ้อมแขนของร่างบางเพราะกลัวว่ามยองซูจะแพ้คนของมัน

“มันมีแผลหนิ”ร่างบางบอกแล้วชี้ให้ดูตรงเลือดที่เป็นวงกลมกว้างบริเวณหลังของแมว

“พามันกลับบ้านดีไหมครับ”มยองซูแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาร่างหนาอย่างใสซื่อแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้เลยว่าสายตาแบบนี้มันทำให้รุ่นพี่หนุ่มอย่างซองกยูหัวใจเต้นแรงนับครั้งไม่ถ้วน

“คือคอนโดพี่เขาไม่ให้เอาสัตว์เลี้ยงขึ้นไปน่ะ”ซองกยูบอกแล้วลูบขนนุ่มของแมวอ้วนอย่างสงสาร

“แต่มันบาดเจ็บนะ”มยองซูบอก เขาได้แต่พยักหน้ารับแล้ววางแมวลงที่พื้น แต่ก็ถูกมยองซูมองด้วยสายตาตำหนิร่างบางก้มไปอุ้มแมวมาไว้ในอ้อมแขนแล้วมองซองกยูอย่างไม่พอใจ

“ผมจะเลี้ยงมันเอง พี่ช่วยไปส่งผมที่บ้านได้ไหม”ร่างหนาถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับอย่างจำยอมเพราะดูเหมือนคนหน้าหวานจะไม่ยอมทิ้งแมวอ้วนตัวนี้ไว้ที่นี้แน่ๆ

“ไปเจ้าแมว เข้าไปในบ้านของเรา”มยองซูบอกแมวในอ้อมกอดที่ตนอุ้มมันมาโดยลืมไปว่าอีกคนที่มาส่งยังมีตัวตนอยู่ในรถ ร่างบางเปิดประตูลงไปแต่ก็ไม่ลืมหยิบถุงอาหารลงไปด้วย ซองกยูได้แต่มองตามแผ่นหลังบางที่เดินเข้าบ้าน แต่เขาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนี้แน่ๆ

“มยองซู”ซองกยูเกาะรั่วตะโกนเรียกมยองซู ร่างบางหันมามองพรางขมวดคิ้วยุ่งเดินกลับมาหาร่างหนาโดยมีรั่วบ้านกั้น

“มีอะไรหรอครับ”ร่างบางเลิกคิ้วถาม

“พุ่งนี้พี่มาที่นี้ได้ไหม”ซองกยูถามเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเขาคงไม่ได้เจอมยองซูและเจ้าแมวนี้แน่ถ้าไม่มาที่นี้

“อ่อ มาหาแมวนี้น่ะเหรอ ได้สิครับ”มยองซูยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเมื่อร่างหนาชี้ไปที่แมวเพื่อครายความสงสัย

“พรุ่งนี้เจอกันนะ อย่าลืมทำแผลให้มันด้วยล่ะ พี่ต้องรีบกลับแล้ว”ซองกยูบอกพรางโบกมือลา มยองซูยิ้มให้แล้วจับขาเล็กของแมวโบกไปมาอย่างน่ารัก นับจากวันนั้นก็ผ่านมาสองสัปดาห์ที่ซองกยูมาหามยองซูที่บ้านแทบทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน

“พี่กยูดูสิ ขนมหวานไม่ยอมกินข้าว”มยองซูเงยหน้าขึ้นมาฟ้องคนเป็นพี่ที่เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างงอแง

“มันคงอิ่มแล้วน่ะ”ซองกยูว่าพรางย่อตัวนั่งข้างมยองซูมือหนาลูบขนเจ้าขนมหวานที่เขาและมยองซูช่วยกันตั้งอย่างเอ็นดู

“แหวนสวยจังน่ะครับ”มยองซูชี้มาที่แหวนที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเขา

“อ..อ่อ อืมสวย”ซองกยูพยักหน้ารับแล้วก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

“พี่กยูแก้มแดงอะ ไม่สบายเหรอ”มยองซูถามมือบางยกขึ้นแตะหน้าผากเนียนของซองกยู การกระทำของร่างบางยิ่งทำให้หน้าของซองกยูแดงและใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ก็ใครมันจะไปห้ามหัวใจตัวเองกับคนที่หลงรักตั้งแต่แรกเห็นอย่างรุ่นน้องน่ารักคนนี้ได้กันล่ะ

“ป..ป่าวหรอก”ร่างหนาจับมือร่างบางออกจากหน้าผากตนอย่างอ่อนโยน ดวงตาคมจ้องดวงตากลมที่มองมาใบหน้าของทั้งสองใกล้กันจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน มืองของซองกยูที่จับข้อมือบางอยู่ยิ่งกำเข้าหากันแน่นขึ้น

“อ.เอ่อ พี่ขอโทษนะ”เมื่อรู้สึกตัวร่างสูงก็รีบปล่อยข้อมือบางออกทันที มยองซูก้มใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายทำตัวไม่ถูกต้องเข้าไปอุ้มเจ้าขนมหวานและเดินไปหน้าบ้านเพื่อนหวังจะพาใปอ้วนไปวิ่งเล่นที่สวนแต่ก็ต้องชะงักเพราะยังเดินไม่ทันถึงประตูบ้านร่างกายก็ต้องเกือบเดินชนกลับร่างสูงที่เดินเข้ามา

“ซ..ซองยอล”มยองซูเอ่ยเรียกชื่อแฟนหนุ่มด้วยแววตาหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด ซองยอลมองเลยร่างบางเข้ามาในบ้านก็เห็นเพื่อนสนิทที่ยื่นมองเขาอยู่แล้ว

“ช่วงนี้เงียบๆนะเรา”ซองยอลว่าแล้วเดินจูงมือบางเข้ามานั่งที่โซฟา

“แล้วแมวนี้ทำไมมาอยู่ที่นี้ล่ะ”ซองยอลถามพรางลูบขนแมวอ้วนอย่างเอ็นดู

“พอดีมยองไปเจอมันที่สวนสาธารณะกับพี่ซองกยูน่ะ เลยเอามันกลับมาเลี้ยงเพราะมันบาดเจ็บ”มยองซูเฉลยความสงสัยของคนรักแววตาเป็นกังวลทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าจะกังวลอะไร

“งั้นเหรอเพราะแมวเลยทำให้นายมาหาแฟนฉันสินะ”ซองยอลว่าแล้วหันไปพูดกับซองกยูที่ยืนมองทั้งสองเงียบๆ

“อืมใช่ แต่ฉันคงต้องกลับแล้วแหละ”ซองกยูว่าพรางเดินไปหน้าบ้านเพื่อใส่รองเท้า

“เดี๋ยวสิ อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อน”ซองยอลเรียกเพื่อนไว้

“ไม่ดีกว่า ฉันมีนัด”ซองกยูพูดแต่ก็ไม่ได้หันไปมองภาพบาดตานั้น ร่างหนาถอนหายใจเบาๆแล้วเดินออกจากบ้านเพื่อไปขึ้นรถของตนที่จอดไว้เมื่อซองกยูไปแล้วซองยอลก็เอาแต่เงียบจนมยองซูรู้สึกกลัว

“ซ..ซองยองมาที่นี้ทำไมเหรอ”มยองซูออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ทำไม มาไม่ได้เหรอ”เลิกคิ้วถามมยองซูอย่างสงสัย

“ก็ป่าว เห็นไม่ได้มานานแล้ว”มยองซูว่าพรางก้มหน้างุด

“ก็อยากมาหาหมิงไง ปล่อยแมวนั้นเถอะ”ซองยอลว่าแล้วจับแขนมยองไว้ ใบหน้าหล่อก้มลงหอมแก้มนิ่มอย่างคิดถึง

“ย..ยอล อย่า”มยองซูที่รู้สึกว่าร่างสูงของคนรักเริ่มเข้ามาใกล้แล้วดึงเขาเข้าไปในอ้อมกอดก้มหอมแก้มเขาเสียงดังก็ต้องผลักอกแกร่งออก

“ทำไม หึ คิดถึงน่ะครับ”ซองยอลดันร่างบางให้นอนราบลงกับโซฟาแล้วตามขึ้นคล่อมก้มลงซูดดมความหอมจากซอกคอขาวอย่างหลงไหลแต่ก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิดมากกว่านั้นก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้นก่อน

เมี๊ยว

“พอก่อนนะ ขนมหวานมันหิวแล้ว”มยองซูดันร่างคนรักออกแล้วรีบลุกขึ้นนั่งเดินไปอุ้มเจ้าแมวอ้วนมาไว้ในอ้อมแขน

“ไปกินข้าวกัน”มยองซูเรียกร่างสูงที่ยังคงนั่งตาละห้อย ซองยอลถอนหายใจยาวก่อนจะลุกเดินตามคนรักไปที่ห้องครัว พอทานข้าวเสร็จมยองซูก็ขอตัวไปคุยโทรศัพท์โยทิ้งแมวไว้กับเขา แต่ก่อนที่ร่างบางจะลุกไปเสียงเรียกเขาที่เขาเห็นหน้าจอแวบๆมันขึ้นชื่อว่า

‘พี่ซองกยู’

เขาไม่เข้าใจว่าทั้งสองมีอะไรคุยกันนักหนาแค่เรื่องแมวคงไม่ต้องคุยกันขนาดนี้ แถมมยองซูยังยืนคุยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เขี่ยนู้นแคะนี้เหมือนกับตอนนั้นตอนที่เขสและมยองซูเพิ่งจีบกันใหม่ๆ