จอมหทัยภุชคะ

จอมหทัยภุชคะ

ภุชคะราช เจ้าแห่งนครสาคเรศ นครแห่งสายน้ำ มีบริวาร คือ ชาวนาคา อาศัยอยู่ในห้วงน้ำนี้

แก้วปทุมมาเทวี  ชายาเอก ของเจ้าผู้ครองนคร แม้จะเป็นเอกแต่ก็มิใช่หนึ่งเดียว 

ความเบื่อหน่ายในความชิงชังกับวังวนแห่งรักในนครนี้  ทำให้แก้วปทุมมาเทวี ละทิ้ง ความเป็นหนึ่งและขอจรจาก ภุชคะราช สละสภาวะเดิม สู่เมืองมนุษย์ พร้อมลั่นวาจา ที่กลั่นออกมาจากในหทัย " "ขอจรจากนครนี้ สิ้นเยื่อขาดใย ข้ามิขอพบพานข้องเกี่ยวกับท่าน หรือใครใดในที่นี้อีกต่อไป ไม่ว่าชาติภพใดก็ตาม"

เจ้าแห่งนคร นั้นสุดจะรั้ง เทวี ที่รักยิ่งเอาไว้ได้ทัน  พอสิ้นคำสัตย์ นั้น  ร่างของเธอก็สลายลงไปเป็นลำแสงพุ่งขึ้นสู่ลำน้ำ ตรงขึ้นไปยังเมืองมนุษย์ โดยฉับพลัน

เรื่องราวของการติดตามหานางอันเป็นที่รักยิ่ง กลับคืนสู่นครแห่งสายน้ำ  เหตุของการจากลากันด้วยความเข้าใจผิดทำให้ภุชคะราชมิอาจทานทนได้ เมื่อแก้วปทุมมาเทวี ดับจิตแห่งนาคา กลับขึ้นสู่ภพมนุษย์ พร้อมกับลั่นวาจาด้วยจิตตั้งมั่น มิขอพบพานข้องเกี่ยวกันอีกต่อไป ไม่ว่าภพนี้หรือภพใดๆ

จิตตั้งมั่นนั้นเป็นเหมือนเกราะป้องกัน ทำให้ภุชคะราชมิได้ทราบได้เลยว่า นางอันเป็นที่รักเคลื่อนจิตไปจุติ ณ ที่แห่งใด  แต่เขาก็ทราบเป็นอย่างดีว่า แก้วปทุมมาเทวีอยู่ไม่ไกลไปจากสายน้ำนี้ที่ยังเชื่อมจิตเธอเอาไว้ด้วยสายสัมพันธ์แห่งนาคะ

แม้จะติดตามมิได้ง่าย ภุชคะราชก็ติดตามโดยไม่ลดละ ถึงเธอจะดับหนทางที่จะเชื่อมจิตหาแต่วาระแห่งจิตสุดท้ายของชายาก็จะมีร่องรอยให้เห็น เขาเชื่อย่างนั้น การติดตามนางอันเป็นที่รักจึงต้องตามหาอุบลแก้ว ทิพยะสมบัติประจำตัวของนางที่จะติดตามตัวไปไม่ว่าจะเคลื่อนไปจุติ ณ ที่แห่งใดก็ตาม