คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
หนีไป! ข้าบอกให้หนีไป!
เฮือก!
ผมตกใจจนสะดุ้งตื่น
ดวงตาเรียวเบิกโพลงขึ้นทันที ทว่าเมื่อร่างกายขยับเพียงเล็กน้อยความเจ็บร้าวก็ลุกลามไปทั่วทั้งสรรพางค์กายจนต้องทิ้งตัวลงนอนกับที่เดิม เมื่อหลุบตามองร่างกายของตัวเองก็เข้าใจว่าสาเหตุของความเจ็บปวดนั้นคืออะไร
ผมนอนอยู่บนเตียงไม้ที่ถูกปูด้วยฟูกแข็งๆ ตามร่างกายถูกพันด้วยผ้าพันแผลเปื้อนเลือดแห้งกรังโดยเฉพาะบริเวณหน้าท้อง กวาดสายตาไปรอบๆก็พบว่าผมอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆที่มีเพียงเตียงและตู้เสื้อผ้าเท่านั้น
แล้ว...ทำไมผมถึงมานอนอยู่ที่นี่กันนะ
เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทำให้ผมชะงัก ได้แต่นอนนิ่งและหรี่ตามองด้วยความไม่ไว้ใจ จนกระทั่งเจ้าของฝีเท้าเดินเข้ามาในห้อง เขามีรูปร่างเล็กและดวงตากลมโตเหมือนแมว
“นายฟื้นแล้วหรอ?!”
ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างด้วยความยินดี ก่อนถลาเข้ามาใกล้ๆจนผมนึกอยากถอยหนี แต่ด้วยร่างกายที่ไม่อำนวยเท่าไหร่ทำให้ผมทำได้เพียงหันไปมองด้วยความหวาดระแวง
เขากุลีกุจอรินน้ำให้ผมด้วยความกระตือรือร้น เมื่อยื่นให้แล้วพบว่าผมยังไม่ยอมรับไปเขาจึงเอ่ยต่อ “ฉันเป็นนักผจญภัยที่กำลังเดินทางผ่านเมืองนี้พอดี เจอนายนอนสลบบาดเจ็บสาหัสอยู่ในป่า น่ากลัวว่าจะถูกเสือคาบไปกินเลยพากลับมาด้วย”
เหมือนเขาจะช่วยชีวิตของผมเอาไว้ ถึงแม้จะยังไม่เชื่อสนิทใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมรับแก้วน้ำมาจิบดับกระหายพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ
“แปลกจัง ฉันคิดว่านายจะไม่รอดแล้วซะอีก” ชายร่างเล็กพิจารณาบาดแผลของผม ดวงตาเป็นประกายอย่างตื่นเต้น “หมอบอกว่าแผลของนายต้องใช้เวลาอย่างน้อยเดือนนึงถึงจะหายสนิท นี่อะไรกัน สามวันแผลก็สมานกันดีแล้ว!”
“สามวัน...งั้นหรอ” มือน้อยลูบผ่านผ้าพันแผลบริเวณหน้าท้อง มันหายแล้วจริงๆ แต่ว่ายังหลงเหลือเจ็บความปวดอยู่
“ใช่ นายสลบไปสามวัน เอาน้ำอีกไหม นอนนานขนาดนั้นต้องคอแห้งแน่ๆ”
เขารับแก้วน้ำในมือของผมไปรินน้ำให้ ท่าทางไร้พิษภัยของเขาทำให้ความหวาดระแวงของผมผ่อนคลายลง พอเขาพูดแบบนั้นผมก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมาอย่างหนักจริงๆ จนต้องยกแก้วน้ำขึ้นซดอั้กๆ
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเฉินก็กลับมาแล้ว หมอนั่นออกไปตลาดหามื้อเย็นน่ะ”
“เฉินงั้นหรอ?”
“อ้อ ยังไม่ได้แนะนำตัวสินะ” เขาหัวเราะเสียงใสเมื่อได้ลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไปในการพบกันครั้งแรก “ฉันชื่อซิ่วหมิน เป็นนักบวช ส่วนเพื่อนอีกคนนึงที่พูดถึงเมื่อกี้ชื่อเฉิน หมอนั่นเป็นนักเวท จริงๆมีอีกสองคนที่เป็นนักดาบกับมือธนูนะ แต่สองคนนั้นลาออกไปแล้วเลยช่างหัวมันแล้วกัน!”
ซิ่วหมินดูไม่พอใจเท่าไหร่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ส่วนผมก็ได้แต่งงเป็นไก่ตาแตก
“นั่นแหละ พวกฉันเลยมาพักที่เมืองนี้เพื่อหาสมาชิกกลุ่มใหม่ จะได้ออกทำภารกิจได้เสียที ช่วงนี้โลกของเราเหตุด่วนเหตุร้ายเยอะ ถ้าไม่รีบกอบโกยช่วงนี้ก็ไม่รู้จะไปหาเงินได้อีกตอนไหนแล้ว!”
ผมกระพริบตาปริบๆ สงสัยเพราะเพิ่งฟื้นสมองของผมถึงรับข้อมูลต่างๆไม่ค่อยทัน สมองมันโล่งไปหมดราวกับแก้วเปล่า เหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ซิ่วหมินพูดแต่ก็งงๆได้แต่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มดับกระหาย
“แล้วนายล่ะ ชื่ออะไร”
มือที่ถือแก้วน้ำจรดริมฝีปากชะงัก คำถามนั้นสะท้อนไปมาอยู่ในหัว “ฉันชื่อ...อะไร”
“หา?”
ซิ่วหมินขมวดคิ้ว ไม่ต่างกับผมที่ได้อ้าปากสลับกับหุบปาก กลอกตาไปรอบๆเมื่อเริ่มรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
”เมื่อกี้นายบอกว่าชื่ออะไรนะ?”
ผมสะดุ้งก่อนเอ่ยตอบอีกครั้ง “ฉันชื่อ...”
แล้วก็หุบปากลงอีกครั้ง ความเงียบโรยตัวอยู่รอบๆพวกเราจนผมรู้สึกหนาวเยือกไปถึงหัวใจ
เอาล่ะ ผมรู้แล้วว่าอะไรผิดปกติ
ผมเป็นใคร?
ห่างหายกันไปนานแล้ว เรากลับมาอัพใหม่แล้วน้า
ฝากติดตามด้วยนะคะ
#ficLostCB
ความคิดเห็น