ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Chapter 24 - ยกน้ำชา 100%
Chapter 24
.
.
.
เดะคืนนี้จะมาต่อนะคะ ตบคนแต่งทีสิ
แง มีคนบอกว่าอยากให้มีแทคฟิคเรื่องนี้ เอาอะไรดีง่าาา
เอางี้น้า #ฟิคไฮโซ xD
talk2
เนื่องด้วยมีคนอ่านมาถามถึงฟิคในทวิต โง้ยยยย เราเลยปั่นมาลงเลยคะ
มาทวงบ่อยๆนะคะ อินังไรท์เตอร์ชอบเรื่องเปื่อยยยยย โง้ยยยย
มาทวงได้ที่ @bell2kim ค่ะะะะะ
เอ็นซีเชิญตอนหน้านะคะ อิอิอิอิ
วันนี้ถือได้ว่าเป็นวันที่ฤกษ์งามยามดีที่สุดในปีตามที่ซินแซประจำตระกูลฮวางบอก ตอนนี้ภายในห้องห้องของโรงแรมที่ถูกใช้เป็นห้องแต่งตัวและห้องแต่งหน้าของคนสำคัญของวัน ว่าที่เจ้าสาวกำลังนั่งกอดเข่าปล่อยให้ช่างทำผมชื่อดังของเกาหลีที่คุณแม่ของเจ้าตัวสามารถหาคิวมาได้
“คุณหนูเซฮุน ช่วยหยุดเล่นโทรศัพท์ได้ไหมครับ พี่จัดทรงผมยากครับ มันเสียเวลา” โด คยองซูช่างทำผมมือหนึ่งซึ่งเป็นหนึ่งในญาติของเซฮุนที่เอาแต่ทำหน้านิ่งๆเหมือนเบื่อโลกนี้เต็มทีจับปอยผมสีอ่อนมาหนีบไว้เพื่อที่จะใช้ไดร์เป่า แต่ตัวของเจ้าเด็กนี่กลับยุกยิกๆเอาแต่เล่นอะไรก็ไม่รู้ในมือถือ
“โอ้ยยย เขกหัวทำไมเนี่ยยยยย” เซฮุนลูบหัวป้อยๆหลางจากโดนมือหนักๆเคาะ “วันนี้วันของเซฮุนนะ”
“เล่นแต่เกม เอาแต่แชท ไม่อ่านขั้นตอนหรือไงละ อยู่นิ่งๆได้แล้ว” คยองซูคนโหดพูดหน้านิ่ง แต่มือนี่ดึงปอยผมของลูกพี่ลูกน้องแรงๆทำเอาเซฮุนหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ “อ่านซะสิ”
“รู้แล้วน่า ผมจะขาดแล้วนะฮยอง” เจ้าของร่างบางเอามือถือไปวางไว้หน้าโต๊ะ แล้วหยิบลิสท์ขั้นตอนพิธีในวันนี้ งานนี้เซฮุนมีส่วนช่วยเยอะก็จริง แต่งานในตอนเช้าเป็นพิธีสำคัญจึงมีข้อผิดพลาดไม่ได้
“ว๊าวววววววววว” เสียงทุ้มๆแต่ดี๊ด๊าดังขึ้นหลังจากที่ประตูเปิดออก เจ้าของร่างสูงภายในเสื้อผ้าแพรลายมังกรสีครีมกับกางเกงขายาวสีดำทำหน้าแป้นแล้น “สวัสดีครับพี่คยองซู”
“สวัสดีครับ ชานยอล” คยองซูหันมายิ้มนิดนึงแล้วกลับไปจัดการกับผมเซฮุนต่อ
“รีบมาเชียวนะ” เซฮุนมองเพื่อนที่นั่งลงที่ปลายเตียงแล้วยิ้มหน้าบานประหนึ่งว่าวันนี้เป็นงานแต่งงานของตัวเอง
“พี่คริสต้องตื่นไปช่วยพี่เทานี่ พี่ฟานฟานของเราตื่น เราก็ต้องตื่นสิ....” ชานยอลตอบไปจับแก้มตัวเองไปเพราะตนเองไปนอนกับแฟน เที่ยวกับแฟนตลอดตั้งแต่มาชิงเต่า พี่คริสดูแลชานยอลดี๊ดี
“จ่ะๆๆๆ” เซฮุนเห็นหน้าฟินเวอร์ของเพื่อนแล้วก็ได้แต่อุทานในใจว่าเหอะๆ “คนอื่นละ”
“แบคฮยอนนี่เห็นมันไปผับเมาแอ๋เลย แฮงค์หน่อยๆแต่ตื่นแล้ว …. ส่วนจงอินมันยังหลับอยู่” ชานยอลบอกเพราะเค้ามีคีย์การ์ดห้องสวีทที่เพื่อนๆในกลุ่มพักจึงสามารถเข้าไปได้ ชานยอลเข้าไปเช็คสภาพเมื่อ15นาทีที่แล้ว พยอนแบคฮยอนไปโซโล่ในผับคนเดียวเมื่อคืนสภาพเสื้อเชิ้ตสีดำตอนที่เข้าไปเจอหลุดไปสามเม็ด กลิ่นเหล้าลอย ส่วนจงอินเห็นว่าเล่นเกมยันเช้า ชานยอลจึงจัดการปลุกไปยกใหญ่
“เจริญเถอะ” เซฮุนส่ายหัวนิดๆ “โอ่ยยยยยย ฮยอง”
“ส่ายหัวทำไมวะ กำลังจะหนีบผมเนี่ย” คยองซูบอกพร้อมกับหน้าตายแล้วหยิบหวีที่ใช้เคาะมาหวีผมนุ่มต่อ “อ่านไปๆๆๆ นิ่งๆ”
“ชริ” เจ้าของใบหน้าหวานรั้นๆก้มลงอ่านสคริปยาวๆที่แม่เอามาวางไว้แต่เช้า วันนี้ตื่นเต้นจะตายไป จะอ่านรู้เรื่องได้ยังไงเล้าาาาาาาา
“อ่านไรอ่ะ”ชานยอลที่นอนเล่นบนเตียงถาม
“สคริปงานวันนี้อ่ะ เยอะแยะเลย”เซฮุนอ่านจบมาสิบรอบก็ยังแอบเบลอ
“จริงหรอ ยืมอ่านมั่งสิ พิธีจีนช่ายป่าว” เจ้าของร่างอวบ(?)ลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที
“อือ เอาไปดิ” เซฮุนที่ตอนนี้ถูกจับผมดึงแล้วไดร์วางที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งข้างๆกับมือถือ
“อิอิ” ชานยอลยิ้มอารมณ์ดีแล้วหยิบปึกกระดาษไปนอนอ่านที่เตียง “อิอิ จะได้ศึกษาไว้ เดี๋ยวถึงงานเรากับพี่คริสจะได้เตรียมตัวถูก คิคิ อิอิ คิคิ อิอิ”
“ไม่ต้องแต่งแล้วมั้ง ถึงขั้นนี้แล้ว” เซฮุนอดไม่ได้ที่จะแซะคนที่หน้าบานไม่เลิก
“จะบ้าหรอ แต่งสิ.... ฉันมีพ่อมีแม่นะ”
“หราาาาาาาา”
“รักกันขนาดนี้ก็ต้องประกาศให้คนรู้สิ ไม่น่าถามเลย”
“จ่ะะะะะๆๆๆ” เซฮุนตอบ แต่ในใจอยากจะบอกว่า แค่นี้โลกยังไม่รู้อีกหรอ
*กะตุก* (มโนว่าเสียง kakao talkนะคะ xD )
เจ้าของร่างบางที่ตอนนี้ผมทำเสร็จแล้วกำลังให้ช่างแต่งหน้าอีกคนซึ่งเป็นคนรู้จักของพี่คยองซูช่วยจัดการใบหน้าหวานให้เนียนสวยขึ้นกล้องและต้องดูดีที่สุดในงาน ตาหวานที่สามารถจิกได้เหลือบตาไปมองที่มือถือสีขาวที่จอสว่างขึ้น ตอนนี้ไม่สามารถขยับหน้าไปไหนได้เพราะกำลังปัดแก้มอยู่ มือบางยื่นไปหยิบขึ้นมาดูอย่างห้ามไม่ได้
“บ้า” แก้มใสที่พึ่งปัดด้วยสีอ่อนแต่กลับแดงระเรื่อขึ้นมาทันที
10%
ผ่านไปกว่า 1 ชั่วโมงสำหรับการเตรียมตัวของเจ้าสาว
“ไหนหมุนตัวให้คุณแม่ดูสิคะ” คุณนายโอที่อยู่ในชุดกี่เพ้าเข้าคู่กับรุ่นพี่ชาวจีนที่กำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน
“ว่าไงละฮะแม่” เซฮุนหมุนตัวสามรอบโดยมีคยองซูคอยช่วยจัดชุดให้เข้าที่
“น่ารักจริงๆเลย” เซนายิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นชุดของลูก งานนี้พิธีการไม่ได้เคร่งอะไรมาก แต่ก็ยังคงรูปแบบจีนเอาไว้ ชุดแต่งงานเองก็ยังดูสบายๆ ….. แต่เนื่องจากงานนี้เป็นงานใหญ่ดังนั้นอาจจะต้องเพิ่มความเข้มงวดเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด “จำขั้นตอบคร่าวๆได้แล้วใช่ไหม”
“ได้แล้วฮะ ชานยอลก็มาช่วยเทรนให้” เซฮุนพูดจากใจจริง ถ้าไม่ได้ชานยอลช่วยจัดการเล่าพิธีเป็นขั้นๆตอนๆเซฮุนคงจะเบลอๆต่อไป
“น้องชานยอลเก่ง รู้งานเสมอเลย ขอบคุณมากนะลูก” คุณแม่คนสวยหันไปยิ้มให้กับเพื่อนของลูก
“ไม่เป็นไรครับ” ชานยอลยิ้มหวานพร้อมแสตนบาย.... พร้อมจะช่วยแก้ไขสถานการณ์ตลอดเวลา
“แม่ฮะ แล้วพี่จุนมยอนละ”
“พี่เขาไปรับคุณพ่อที่สนามบินกับน้องลู่หานน่ะ” คุณแม่พึ่งให้ลูกชายคนโตไปรับสามีที่สนามบิน แต่โชคดีที่ลู่หานหลานของพี่สาวคนสนิทอาสาขับรถให้ เธอจึงโล่งใจไปอีก 1
“เดี๋ยวนี้... เขาเขียนไว้ว่าพี่ลู่หานเป็นล่ามในงานนี่ฮะ” เซฮุนเอียงคออย่างสงสัย ทั้งเรื่องที่พี่ชายตนไปสนิทกับลู่หานตอนไหน แล้วไหนจะพี่ลู่หานออกไปตอนงานใกล้เริ่มอีก แต่คุณนายโอไม่ทันได้ตอบคำถาม ก็มีเสียงนึงแทรกขึ้นมา
“พี่คริสไปเป็นล่ามสำรองหน่ะ” ชานยอลยังคงทำหน้าฟินทุกครั้งเมื่อได้พูดถึงคนรัก
“ทำไมเราไม่จ้างล่ามจริงๆจังๆละฮะ พวกพี่ๆเขาเหนื่อยแย่เลยสิแม่”
“พี่ๆเขาอยากช่วยหน่ะ …. เห็นไหม วันนี้เป็นวันดีจริงๆ ยิ้มหวานๆทีสิเด็กน้อยของแม่” ใบหนาหวานค่อยๆเผยยิ้ม.... ตากลมค่อยๆเปลี่ยนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ร่างของผู้เป็นแม่โผเข้ากอดลูกชายคนเล็กแน่น ใบหน้าสวยซบลงที่อกบาง
“แม่ร้องไห้หรอ” เซฮุนที่รู้สึกได้ว่ามารดาของตนกำลังน้ำตาไหล “แม่ฮะ น้องฮุนไม่ได้ไปไหนซักหน่อย”
“แต่ลูกแม่กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเค้าแล้วไง แล้วก็ตองกินข้าวกับลูกมื้อสุดท้ายด้วย ฮึก”
“ไม่เอา ไม่ร้องสิฮะแม่ หน้าเปื้อนหมดแล้ว....”นิ้วเรียวค่อยๆปาดน้ำตาออกจากใบหน้างดงามของผู้เป็นแม่ “เซฮุนไม่ได้ไปไหนซักหน่อย ก็มันเป็นประเพณีจีนเอง …. เดี๋ยวกลับเกาหลีน้องฮุนก็ไปกินข้าวที่บ้านได้อยู่แล้ว”
“แม่รักลูกนะ แม่ขอโทษที่จับลูกแต่งงาน....ฮึก แบบนี้” กลายเป็นว่าเซนาซุกอกลูกชานใหญ่เลย พร้อมทั้งสะอื้นไห้ ทำเอาชานยอลต้องเดินเข้าไปลูบหลังอีกแรง
“ไม่เอาไม่ร้องสิฮะแม่ ไม่เอาๆๆ วันนี้วันดี วันมงคลต้องไม่ร้องสิ” เซฮุนกอดผู้เป็นแม่แน่น …. “อีกอย่าง …. ต้องขอบคุณแม่ด้วยซ้ำฮะ พี่เทาดูแลน้องฮุนดีมากๆ เซฮุนโชคดีมากเลยนะที่จะได้แต่งงานกับพี่เทา”
“แม่จะไม่ร้องแล้ว” ในที่สุดคุณนายโอก็ผละออกจากอกลูกซักที “ลูกพูดจริงนะ”
“ครับแม่.... ดูสิ เมคอัพเปื้อนหมดแล้ว เดี๋ยวจะใกล้ฤกษ์แล้วด้วยนะฮะแม่” เซฮุนช่วยเช็ดน้ำตาที่คุณแม่อีกครั้ง
“เดี๋ยวเติมแปปเดียวสวย ไม่ต้องห่วงแม่” คุณนายโอเริ่มเข้าสู่โหมดปกติ แต่ก็ยังมีสะอื้นเล็กน้อย
“ครับๆๆๆ ลงไปกันเถอะ ….” เซฮุนก้มดูนาฬิกาอีกครั้ง
“รีบจริงๆเชียว เจ้าบ่าวไม่หายหรอกจ้า” คนที่พึ่งหยุดร้องไห้เริ่มกลับมาแซวลูกซะงั้น
“แม่อ่ะ!!!”
“วันนี้ขอบอกว่า ลูกเขยแม่หล่อมาก”
“เหอะ ไม่อยากจะรู้ซักหน่อย” เซฮุนเชิดหน้าไปอีกทางพร้อมกับแบะปาก ….. ถึงแม้จะทำท่าทางอย่างนั้นเจ้าของงานในวันนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้อยากเจอใครบางคนจะแย่แล้ว
.
.
.
“กินเยอะๆสิ วันนี้ไม่ต้องกลัวอ้วนหรอก” ซูโฮพี่ชายตัวเล็กคีบกิมจิปูใส่จานของน้องชายที่กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝาในไม่ช้า
“ขอบคุณฮะ” เซฮุนที่กำลังเข้าสู่พิธีแรกของวันคือการกินข้าวกับครอบครัวเป็นครั้งสุดท้ายตามประเพณีก่อนจะต้องแต่งไปอยู่กับฝ่ายเจ้าบ่าว เซฮุนรู้สึกม่เป็นตัวของตัวเองเลยตั้งแต่เข้ามาด้านในฮอลที่ใช้จัดงาน
“น้องฮุนคะ กินซุปเนื้อคุณแม่หน่อยสิคะ คุณแม่ทำเองเลยนะคะ” ว่าแล้วคุณนายโอก็ดันถ้วยซุปหินที่สามารถเก็บความร้อนส่งไปทางลูกชายคนเล็ก
“ฮะ” เซฮุนตักน้ำซุปขึ้นมาซด ถึงปากจะซดน้ำซุปไป.... แต่ตาหวานกลับเหลือบมองไปยังคนที่ยืนที่ซุ้มด้านหน้าเพื่อต้อนรับแขกที่กำลังทยอยมากัน
“เซฮุนอิ่มแล้วหรอ” พี่ชายหันมามองหน้าเซฮุนที่วางตะเกียบนานแล้ว
“ฮะ” เซฮุนบอกก่อนจะตามด้วยน้ำเปล่า
“ใกล้ถึงเวลาได้ฤกษ์แล้วด้วย งั้นคุณแม่ให้พี่ช่างแต่งหน้าเติมครื่องสำอางนิดนึงนะคะลูก” คุณแม่วัยสี่สิบปลายๆหันไปจับใบหน้าอันงดงามของลูกชายคนเล็กพลิกไปพลิกมาเล็กน้อย “คยองซูจ๊ะ … ผมน้องโอเคไหม น้าว่าไปตามเพื่อนเรามาเติมหน้าน้องหน่อยสิจ๊ะ”
“ผมที่ต่อแล้วปักปิ่นไว้โอเคแล้ว... เหลือใส่ใบทับทิมครับ” คยองซูบอกแล้วจึงจิ้มมือถือส่งข้อความไปบอกเพื่อนที่เป็นช่างแต่งหน้าที่มัวแต่ออกไปชื่นชมในความหล่อของเจ้าบ่าวให้เข้ามาจัดการ
“โอ้ยยยย พี่ดึงหัวผมอ่ะแม่” เซฮุนที่นั่งให้คยองซูจัดการกับผมและมีเพื่อนของพี่ชายที่ร่างทึกใหญ่ที่ชื่อฮยอนซิกมาช่วยเติมเครื่องสำอางบนใบหน้าให้อีก
“ดึงอะไรวะ …. อยู่นิ่งๆดิ ติดใบทับทิมให้อยู่”
“เริ่ดมากค่ะลูกขา” มาดามโอมองลูกชายที่กำลังจะเข้าพิธีอย่างชื่นชม
“ถึงเวลาแล้วนะครับแม่” ซูโฮที่ไปดูด้านนอกห้องทานอาหารภายในห้องบอลลูมวิ่งเข้ามาเพื่อรายงานสถานการด้านนอก
“กินขนมอี้ให้หมดสิคะ” คุณนายหันมาบอกลูกก่อนจะไปหาสามีที่กำลังโทรไปเคลียร์งานกับเลขาอยู่นั่น “คุณคะ … เดี๋ยวต้องไปส่งตัวลูกแล้วนะ”
“สวัสดีฮะคุณพ่อคุณแม่” อยู่ดีๆประตูกั้นห้องก็ถูกเปิดออกนิดนึงตามด้วยบรรดาเพื่อนๆของเซฮุนเดินเข้ามาสวัสดี
“สวัสดีจ้าแบคฮยอน จงอิน จงแด”
“เจ้าบ่าวเตรียมจะมารับตัวแล้วครับ พวกผมขอไปกั้นประตูก่อนนะ” ชานยอลพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะนำเพื่อนๆวิ่งออกไป ยิ่งทำให้เจ้าสาวเริ่มใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก.... ใกล้ถึงเวลาแล้ว
เสียงจากด้านนอกห้องทานอาหารที่ทำกันไว้พิเศษในห้องบอลลูมที่ใช้จัดงานทำให้คนด้านในทั้งที่ไม่ใช่คู่บ่าวสาวยังตื่นเต้นไปตามๆกัน แต่คนที่ตื่นเต้นที่สุดคงจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เจ้าสาวตัวบางที่นั่งอยู่กับคุณพ่อ ใบหน้าหวานซบที่ไหล่กว้างของประมุขตระกูลโอเพื่อเป็นการหาที่พักพิงไม่ให้สติหลุด เสียงด้านนอกค่อยๆดังขึ้นๆเรื่อยๆทำให้รู้ว่าขบวนของเจ้าบ่าวกำลังใกล้เข้ามาแล้ว
“ประตูสุดท้ายแล้วครับ” คยองซูบอกหลังจากได้เมสเสจจากด้านนอก
“น้องฮุนกับคุณ เตรียมตัวๆ” คุณนายโอที่เดินไปเดินมาจัดการบอกให้พ่อลูกที่นั่งด้วยกันอยู่ที่โซฟาให้ลุกขึ้น หญิงวัยใกล้กลางคนเดินตรงไปหาลูกก่อนจะสวมกอด “แม่รักลูกนะคะ”
“น้องฮุนก็รักแม่มากนะ” เซฮุนยิ้มหวาน ทำเอาคุณแม่คนสวยอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มลูกชายคนเล็กที่ตนเฝ้าถนุถนอมมาจนจะอายุยี่สิบปี
“ขอให้หนูมีชีวิตคู่ที่ดีนะคะลูก”
“ขอบคุณแม่มากนะฮะ” เซฮุนจุ๊บที่แก้มของคุณแม่เหมือนที่ชอบทำเวลาอ้อน
เซฮุนจับมือผู้เป็นพ่อเอาไว้เพื่อรอเวลาส่งตัวที่กำลังจะถึง หัวใจดวงน้อยๆเต้นรัวจนมือบากยุกยิกๆไปทั่ว และแล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเจ้าของร่างสูงในชุดที่ช่วยกันเลือกที่เกาหลี ใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของใครบางคนทำให้เซฮุนไม่สามารถละสายตาไปได้เลย จื่อเทาเจ้าบ่าวของงานเดินเข้ามาพร้อมกับขบวนและมีนักข่าวแวดวงสงคัมเข้ามาเพื่อทำข่าวด้วย
“ต่อไปจะเริ่มการส่งตัวแล้วครับ” พิธีกร+ล่ามของงานอย่างคริสที่เดินถือไมค์ตามเข้ามาพูดทั้งภาษาจีนและเกาหลี จื่อเทาเดินตรงไปยังโซฟาหลุยที่พ่อแม่ฝ่ายเจ้าสาวกำลังนั่งอยู่ โดยมือข้างหนึ่งของคุณพ่อตากำลังจับมือบางของเซฮุนที่นั่งท่าเทพธิดาอยู่ที่พื้น ร่างสูงคุกเขาเพื่อตรงไปหาทั้งสามคนทันที
“สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่” จื่อเทาก้มลงเพื่อทำความเคารพ “วันนี้ผมตั้งใจจะมาขอน้องเซฮุนเพื่อไปเป็นแม่บ้านแม่เรือน ไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม ผมสัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ครับ”
“น้องฮุนว่ายังไงคะ” คุณแม่หันไปถามคนที่เอาแต่ก้มหน้าหงุด เซฮุนรู้สึกได้ว่าตอนนี้เค้าทำอะไรไม่ค่อยถูกเลย สคริปงานที่อ่านมาก็เลอะเลือนปนกันมั่วไปหมด …. แล้วยิ่งสายตาคมที่คอยมองมาทางตนตลอดเวลาทำเอาประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก
“อะ… เอ่อ ผะ… ผม”
“มาอยู่กับพี่นะ เซฮุนนา” ตาคมทรงพลังที่ส่งมาอย่างออดอ้อนทำให้แก้มที่ปัดบรัชออนเอาไว้ยิ่งแดงขึ้นเป็นทวีคูน
“ฮะ…. ผม พร้อมจะไปเป็นส่วนหนึงในชีวิตของฮวาง จื่อเทา” เซฮุนที่พอจะตั้งสติได้ก็ตอบไปอย่างตะกุกตะกักนิดหน่อย
“ผมสัญญากับคุณพ่อคุณแม่ครับว่าผมจะดูแลเซฮุนให้ดีที่สุด ไม่ว่าน้องอยากได้อะไรผมก็จะหามาให้ได้ครับ” เจ้าบ่าวของงานพูดด้วยใบหน้าจริงจังและมั่นคง
“พ่อฝากเซฮุนด้วยนะ” ประมุขของตระกูลโอมองหน้าว่าที่ลูกเขยที่มีสีหน้ามั่นคงทำให้เขาวางใจได้แน่ๆว่าคนตรงหน้าสามารถดูแลแก้วตาดวงใจของครอบครัวได้เป็นอย่างดี มือที่กอบกุมเจ้าสาวเอาไว้ค่อยๆส่งให้มือหนาของจื่อเทาจับเอาไว้
“ขอบคุณครับ”จื่อเทารับมือบางของคนรักของตนมากอบกุมเอาไว้ เซฮุนที่ตอนนี้แทบไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองนั้นยิ้มแก้มกลมแค่ไหนค่อยๆขยับตัวมานั่งลงข้างๆกับเจ้าบ่าว
“แม่ขอให้ทั้งคู่มีชีวิตคู่ที่ดี รักและดูแลกันไปจนแก่เฒ่าเลยนะลูก”
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณฮะ” เด็กทั้งสองก้มลงเพื่อขอบคุณผู้ใหญ่ทั้งสอง
คู่บ่าวสาวที่เดินจับมือกันออกมาจากห้องอาหารที่กั้นไว้เพื่อจะตรงไปยังเวทีด้านบนที่เอาไว้สำหรับทำพิธียกน้ำชา เซฮุนรู้สึกร้อนที่ใบหน้ามากและยิ่งเห็นอีกฝ่ายคอยมองตนด้วยสายตาอบอุ่นแบบนี้ยิ่งทำอะไรไม่ถูก เซฮุนรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากมือคนที่กำลังเดินเคียงข้างถูกส่งมา
“ใจเย็นๆนะครับคนดี” จื่อเทาคลายมือเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายได้ผ่อนคลาย
“ก็มันตื่นเต้นนี่” เซฮุนยังคงไม่กล้าสบตาคมของคนข้างๆอยู่ดี
“พี่ก็ตื่นเต้นนะ … อยากมีเมียจะแย่ละ” จื่อเทายกยิ้มที่มุมปาก
“บ้าแล้ว” เซฮุนหันมาแยกเขี้ยวใส่คนที่ชอบพูดจากวนประสาท …. และนั่นก็ทำให้จื่อเทาได้มองเซฮุนได้ชัดๆ เพราะวันนี้เซฮุนเอาแต่ก้มหน้าซึ่งเค้าเองก็รู้ว่าที่เซฮุนหลบสายตาเขาหลายทีเพราะความเขินอย่างแน่นอน
.
.
.
เมื่อคนทั้งสองได้เดินขึ้นไปบนเวทีที่มีพ่อแม่ของฝ่ายเจ้าบ่าวนั่งรออยู่แล้ว.... แขกทั้งหมดจึงนั่งลงกับเก้าอี้ด้วยความเงียบ นักข่าวแวดวงสังคมและด้านธุรกิจต่างถือกล้องไว้รอเก็บภาพนาทีสำคัญของการได้เป็นทองแผ่นเดียวกันในอีกไม่ช้า คู่บ่าวสาวของงานกำลังค่อยๆนั่งลงกับเวทีด้านหน้าของพ่อแม่ของจื่อเทา
“ต่อไปจะขั้นตอนการยกน้ำชาครับ” คริสที่ยืนอยู่ที่โพเดียมแล้วอ่านตามสคริปทั้งภาษาจีน เกาหลี และภาษาอังกฤษ
“มือเย็นเชียว”เจ้าของมืออบอุ่นที่กอบกุมมือบางเอาไว้หันมาสบตาคนข้างๆที่ดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“พี่เทามือร้อนไปต่างหากละ เหงื่อเปียกไปหมดแล่ว” เซฮุนพูดเสียงเบาๆเพื่อที่จะได้ยินกันแค่สองคน
“ชงชาได้แล้วเด็กดี” จื่อเทายิ้มให้พร้อมกับลูบผมนุ่มไปด้วยโดยไม่ได้สนใจหน้าโหดของเซฮุนแม้แต่น้อย
“รู้แล้ว”เซฮุนถึงกับแก้มเห่อร้อนอีกครั้งเมื่อมือหนาวางที่เหนือศีรษะ รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก.... เพราะพิธียกน้ำชาเป็นพิธีที่สำคัญที่สุดในวันนี้ เซฮุนพยายามจะไม่ทำให้ตัวเองเกร็งก้วยการทำตัวมั่นใจให้มากที่สุด แต่เหมือนจื่อเทาจะมองออก... ชายหนุ่มจึงโอบเอวบางเอาไว้ ลูบเบาๆ
เซฮุนมองอุปกรณ์ชงชาตรงหน้า... ทางครอบครัวของจื่อเทาโอเคถ้าหากจะใช้ชาเกาหลีในการชง เซฮุนสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อทำสมาธิและนึกถึงวิธีการชงชาที่ตนได้เรียนมาแถมยังชวนจงอินไปเรียนเป็นเพื่อน มือบางค่อยๆยกกาน้ำร้อนขึ้นมาเทลงในถ้วยเท จากนั้นก็ค่อยๆเทน้ำร้อนจากถ้วยเทลงในกาผสมชาและถ้วยชาเพื่อให้ภาชนะมีอุณหภูมิที่เหมาะสมก่อนจะเริ่มชงชา หลังจากเทน้ำร้อนทิ้ง เซฮุนก็เทน้ำร้อนลงในถ้วยเทใหม่ในปริมานที่พอดีสำหรับพ่อแม่ของจื่อเทา เซฮุนพิถีพิถันให้มากที่สุดท่าที่จะทำได้เพราะการชงชานั้นเป็นสิ่งที่ต้องใช้สมาธิมากๆไม่ว่าจะหยิบจับ กานเคลื่อนย้าย เขาไม่ใช่คนนิ่งทำให้ยากมากที่จะทำอะไรอย่างช้าๆ เจ้าของร่างบางใช้ที่ตักที่ทำจากไผ่ตักใบชาใส่ลงไปในกาและเทน้ำร้อนลงไป เซฮุนยกกาขึ้นมาเอียงอย่างช้าๆเพื่อผสมทุกอย่างให้เข้ากัน และสุดท้ายเซฮุนก็จัดการรินน้ำชาสีสวยลงในถ้วยอย่างตั้งใจ
“นี่ฮะ คุณพ่อ คุณแม่” เซฮุนพูดด้วยภาษาจีนหลังจากยกถาดถ้วยชาไปเสิร์ฟ
“ขอบใจจ่ะลูก” คุณนายฮวางยกมือขึ้นลูบหัวของลูกสะใภ้อย่างเอ็นดูก่อนจะหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ
“กลมกล่อมมากเลยนะ”ประมุขตระกูลฮวางพูดหลังจากได้ลองชิมชาเกาหลี
“ใช่คะคุณ” แม่ของจื่อเทาเองก็เอ่ยปากชมพร้อมกับลูบผมนิ่มที่ต่อให้ยาวเพื่อปักปิ่นผมตามแบบจีน “คุณแม่ดูไม่ผิดว่าหนูจะต้องเป็นเด็กดีและเหมาะสมที่สุดที่จะมาเป็นคนในครอบครัวของแม่ … แม่ฝากจื่อเทาให้หนูคอยดูแลด้วยนะจ๊ะ ชวี่ฉิน”
“คุณแม่ท่านบอกว่า เซฮุนเป็นเด็กดี... ท่านคิดถูกแน่นอนที่จะให้เซฮุนมาเป็นคนในครอบครัวของเรา ท่านฝากให้นายดูแลพี่ด้วย” จื่อเทาทำหน้าที่เป็นล่ามส่วนตัวให้กับคนที่ตนโอบเอวไว้อยู่
“ผมฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” เซฮุนตอบด้วยภาษาจีนที่ไปฝึกมาเมื่อไม่นานมานี้ ก่อนจะก้มลงพร้อมกับเจ้าบ่าวเพื่อคำนับ
“พ่อขอให้ลูกทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่มีเรื่องให้ต้องแตกแยก ให้อภัยซึ่งกันและกัน ช่วยกันดูแลทรัพย์สินของวงศ์ตระกูลและช่วยทำให้มันงอกเงยในอนาคต รักกันให้มากๆ มีสติ” ประมุขตระกูลฮวางอวยพร
“เช่นกันจ่ะ แม่ขอให้ลูกๆมีแต่ความสุข พบเจอแต่เรื่องดีๆ แต่งงานแล้วต้องซื่อสัตย์ … รีบหาทางมีเจ้าตัวน้อยด้วยล่ะ การแพทย์เดี๋ยวนี้ก้าวหน้ามากแล้ว แม่รักลูกๆนะคะ”
“ขอบคุณครับแม่”จื่อเทาก้มขอบคุณ
“ขอบคุณฮะ”เซฮุนเองก็ก้มลงขอบคุณเช่นกันถึงจะแปลไม่ออกว่าท่านทั้งสองพูดว่าอะไร
“ต่อไปจะเป็นการสวมแหวนนะครับ” คริสที่ยืนประจำอยู่ที่โพเดี้ยมอ่านสคริป จากนั้นก็มีทีมงานเดินมาพร้อมกับผลไม้มงคลขนมมงคลและแหวนแต่งงาน
“เซฮุนนา.... พี่ขอมือเราหน่อยนะ” จื่อเทายิ้มหลังจากรีบหยิบแหวนออกมาโดยที่เซฮุนที่กำลังจะขอให้เขาแปลที่พ่อแม่พูดเมื่อกี๊ยังไม่ทันได้ถาม
“ต่อไปก็จะเป็นของกันและกันแล้วนะคะ”คุณแม่ที่มีส่วนร่วมเป็นอย่างมากในงานนี้ยิ้มอย่างอิ่มเอมใจที่ในที่สุดวันที่เธอรอคอยก็มาถึง..... วันที่เธอจะได้สบายใจที่ได้มีลูกสะใภ้ดีๆมาดูแลลูกชายของตน
“ครับแม่” จื่อเทาเอามือเรียวสวยขึ้นมากอบกุมเอาไว้ “พี่รักเซฮุนนะ”
“อะ…อื้อ”เซฮุนพึ่งเคยได้ยินคำบอกรักแบบนี้ก็ทำอะไรไม่ถูก และค่อยๆกางนิ้วออกเพื่อให้คนข้างๆบรรจงสวมแหวนที่มีมูลค่าหลายพันล้านวอนที่นิ้วนางข้างซ้าย เมื่อแหวนถูกสวมเรียบร้อยแล้วเซฮุนที่เอาแต่ก้มหน้าเพราะรู้สึกไม่กล้ามองหน้าคนที่บอกรักตนเมื่อกี๊นี้
“มาสวมแหวนให้พี่เร็ววว... เงยหน้าสิคนดี”
“กะ…ก็เอามือมาสิ” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาแต่ก็หลบตาคมนั้นอยู่ดี
“ครับ รีบๆสวมเร็ว จะได้เป็นของกันและกันทางนิตินัย”จื่อเทาแกล้งแหย่เหมือนทุกครั้ง เวลาเซฮุนหลบตาถ้าแหย่ๆนิดๆก็จะจ้องตาเขม่งเลยละ
“คนบ้า” เซฮุนอยากจะตีมือซะหลายๆทีซะเลย แต่ว่ามีทั้งพ่อแม่ของตนและจื่อเทา ไหนจะแขกและนักข่าวอีก ไว้อยู่กันสองคนจะฟาดหลายๆทีที่ชอบพูดจาไม่เข้าหู เซฮุนรีบนำเอาแหวนแต่งงานที่ช่วยกันเลือกมาสวมให้ทันที
“พิธีสมรสของฮวางจื่อเทาและโอเซฮุนก็จบแล้วนะครับ ขอเชิญแขกผู้มีเกิยรติร่วมรับประทานอาหารและรับของที่ระลึกได้ที่ด้านหน้า” คริสทำหน้าที่อีกครั้งหลังจากคิวบนเวทีจบแล้ว
“สำหรับงานฉลองมงคลสมรสในเย็นนี้จะจัดขึ้นที่บ้านนะครับ ผู้ที่ได้รับบัตรเชิญเท่านั้นนะครับเวลาตามที่ระบุในการ์ด …. ขอเชิญพี่ๆสื่อมวลชนถ่ายรูปกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวได้เลยนะครับ”
.
.
.
“โอ่ยยยยยย ขอนอนขี้เกียจแปปนึง” เซฮุนที่ยังสวมชุดพิธีในตอนเช้าเข้ามานอนอืดในห้องสวีทที่ตนล๊อกไว้ให้เพื่อนโดยเฉพาะ
“เอาเลยตามสบาย เต็มที่เลยนะ..... โอ่ยยยยยทำไมหูฉลามน้ำแดงอร่อยอย่างนี้”จงอินที่แอบเอาหูฉลามกับหมี่ผัดที่เลี้ยงในงานตอนเช้าใส่หม้อมากินในห้องหันบอกเพื่อนที่นอนอยู่บนเตียงของตน
RRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrr
“เห่ยโทรศัพท์แกดังอ่ะ” แบคฮยอนที่นอนกดโทรศัพท์ตะโดกนบอก
“ใครโทรมาอ่ะ” เซฮุนไม่อยากจะลุกออกจากเตียงตะโกนกลับไป
“พี่คยองซูอ่ะ”
“รับให้หน่อยแล้วบอกว่า ฉันขอเวลาหลับ 1 ชั่วโมง” เซฮุนดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม เขาจะต้องไปหาลูกพี่ลูกน้องให้จัดการเอาผมที่ต่อออก แต่ตอนนี้เซฮุนของีบแปปนึงนะ
“เรียบร้อย…. เหนื่อยก็นอนพักไปก่อนนะ พี่เขาบอกว่าให้พักได้ถึงบ่ายสอง” แบคฮยอนตะโกนออกมาา
“เยเฮท... นี่แหล่ะที่ต้องการ” เซฮุนหลับตาลงช้าๆ
“มาแล้ววววว !!!” เสียงกระดี๊กระด๊าดังเข้ามาทำเอาเซฮุนที่กำลังจะหลับต้องลืมขึ้นมาดู
“นึกว่าจะไปหมกอยู่กับพี่ฟานฟานของนายแล้วซะอีก” จงอินที่แทบจะยกหม้อขึ้นดื่มหันมาบอก
“พี่ฟานฟานของเราเค้าบอกว่าจะต้องไปช่วยพี่เทาเตรียมงานคืนนี้อ่ะ เขาก็เลยสั่งให้ฉันมานอนพัก.... น่ารักเนอะ อิอิอิ”ชานยอลยิ้มแก้มบวมก่อนจะตงไปทีเตียงในห้องจงอินแต่ทว่า “อ้าวเซฮุน”
“ตกใจอะไรกันคุณปาร์ค” เซฮุนที่ตอนแรกว่าง่วงๆก็ชักจะหายง่วงเพราะไอ้เพื่อนตัวดีนี่แหล่ะ
“เปล่า ก็คิดว่าจะไปตรียมงานที่บ้านซะอีก” ชานยอลนอนลงข้างๆอย่างไม่บอกไม่กล่าว แถมยังดึงผ้าห่มจากเซฮุนไปอีก
“ขอพักแปปนึงดิ เหนื่อยจะแย่” เซฮุนค่อยๆหลับตาหวังจะหลับแต่... “โอ้ยยยย ไอ้นี่ ดึงจมูกฉันทำไม”
“นายนี่น้าาา โอเซฮุน …. ไม่สิฮวางเซฮุนนนน นายแต่งงานตัดหน้าฉันได้ยังไงก็ไม่รู้ อิจฉาาาาา” คนที่มีแรงอิจฉาบีบจมูกเพื่อนรักอย่างหมั่นเขี้ยว
“แต่งงานทั้งที่เรียนไม่จบ แถมพ่อแม่ก็เลือกให้ด้วย น่าอิจฉาตรงไหนไม่ทราบ” เซฮุนตีมือเพื่อนที่ขีบเล่นจนชักจะเจ็บแล้ว
“ถึงพ่อแม่จะเลือกให้.... แต่นายก็รักเขาใช่ไหมล่ะ อย่ามาเถียง” ชานยอลยิ้มกว้าง
“อะไร ไม่รู้ ฉันง่วง... จะนอนแล้ว” เซฮุนหนีสายตาล้อเลียนของเพื่อนด้วยกานนอนหันหลังให้แทน
“ระดับคุณหนูโอเซฮุนตัวแสบถ้าไม่ยอมซะอย่าง แม่บังคับแค่ไหนก็คงไม่ยอมแน่ๆ จะมีอะไรซะอีกถ้านายไม่ได้รักเขา” ชานยอลรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดี
“….” เซฮุนนอนฟังแต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินอยู่ดี
“ไม่รู้ละ.... ถึงงานแต่งฉันกับพี่คริสเมื่อไหร่ฉันจะให้พี่เขาบอกรักตอนสวมแหวนแบบนายมั่ง โอ้ยยยย ฉันคงจะเขินตายแน่ๆอ่ะ โง้ยยยย” ชานยอลกำลังมโน
“….”
“นี่นายไม่เขินหรอไงหน่ะ” ชานยอลจับตัวเพื่อนให้นอนราบไปกับเตียง
“เขินบ้าเขินบออะไรของนาย” เซฮุนพยายามหลับตาแน่น
“ตอนพี่เทาบอกรักตอนสวมแหวนไง ไม่เขินหรอออออ เขินหน่อยดิ”ชานยอลเขย่าไหล่เพื่อนเบาๆ
“อะไรรรรรร จะนอนนนน” เซฮุนที่ถูกเขย่าบอกเพื่อให้เพื่อนหยุด
“อย่ามาทำเนียน หน้าแดงด้วยนะเราอ่ะ โอ๊ะ…. อมยิ้มด้วย”ชานยอลยังไม่หยุด เขาใช้นิ้วจิ้มที่แก้มนิ่มๆของเซฮุนไปด้วยเพื่อกดดันคนปากแข็ง
“ชานยอลลลลลล” เซฮุนยอมลืมตาแล้วช้อนสายตามองเมื่อนร่างหนา “ใครไม่เขินก็บ้าแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ โอเค…. ฉันดีใจนะที่นายได้แต่งงาน ได้เจอคนดีๆแบบพี่จื่อเทาหน่ะ มีความสุขมากๆนะแก” ชานยอลยิ้มมองคนที่หันมามอง
“ขอบใจนะ” เซฮุนยิ้มตาเป็นพระจันทร์ “ฉันเองก็ขอให้นายได้แต่งงานกับพี่ฟานฟานกาแลกซี่ของนายไวไวนะ”
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย เซฮุนนายน่ารักที่สุดเลย มาจุ๊บที” ชานยอลรู้สึกฟินจนอยากจะจับเพื่อนฟัดเพราะพูดจาถูกใจ
“ไอ้บ้าาานี่ อออกไปปปปป …. สามีชั้นบรมจารย์วูซูนะ” เซฮุนรีบเอามือยันเพื่อนที่ตั้งท่าจะเข้ามาจุ๊บจริงๆ “สามีฉันเพื่อนแค่จุ๊บก็ไม่ได้”
“แหม มาสมงสามี อวยด้วยเนอะ... แหม แหม” ชานยอลยอมกลับไปนอนที่เดิม “เชอะะะะ นายก็แค่แต่งงาน นี่ต้องฉันนี่... สามีก็มีย่ะ สามีทางพฤตินัย”
“ไอ้นี่อายปากมั่งสิเว่ยยย ขี้เกียจคุยด้วยแล้ว นอนก่อนนะ”เซฮุนตีแขนเพื่อนไปที
“อือ นอนไปเถอะะะะะะ …. เพราะคืนนี้นายอาจจะไม่ได้นอนก็ได้นะ” ชานยอลหัวเราะแหย่
“เงียบบบ!!!!!!” แก้มใสระเรื่ออีกครั้งกับคำพูดสองแง่สองง่ามของเพื่อน
“ไว้สามีแกโทรมาตามแล้วฉันจะปลุกนะ”
TBC
TBC
เดะคืนนี้จะมาต่อนะคะ ตบคนแต่งทีสิ
แง มีคนบอกว่าอยากให้มีแทคฟิคเรื่องนี้ เอาอะไรดีง่าาา
เอางี้น้า #ฟิคไฮโซ xD
talk2
เนื่องด้วยมีคนอ่านมาถามถึงฟิคในทวิต โง้ยยยย เราเลยปั่นมาลงเลยคะ
มาทวงบ่อยๆนะคะ อินังไรท์เตอร์ชอบเรื่องเปื่อยยยยย โง้ยยยย
มาทวงได้ที่ @bell2kim ค่ะะะะะ
เอ็นซีเชิญตอนหน้านะคะ อิอิอิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น