ความสุขในวัยเด็ก... คิดถึงจัง
หลังจากไม่ได้เข้า My.iD มานาน วันนี้ได้ฤกษ์งามยามดีเข้ามาดูสักหน่อย555 น่าจะประมาณ 4 ปีได้ที่ไม่ได้เข้ามา ดูจากตรง ABOUT ME เขียนไว้อายุ 15 ปี ซึ่งตอนนี้ก็ 19 แล้ว แอบรู้สึกแก่ -..- หลายคนอาจสงสัย 19 เนี่ยนะแก่ เอาจริงๆ นะ ก็ไม่ถือว่าแก่หรอก(มั้ง) แต่พอเรายิ่งโตอ่ะ บางทีมานั่งคิดก็รู้สึกใช้ชีวิตไม่คุ้ม ใช้เวลาไม่คุ้ม ไม่รู้คนอื่นเป็นงี้มั้ย รู้สึกว่าเห้ยอายุ ป่านนี้แล้ว ยังไปไม่ถึงไหนเลย ยังไม่ได้ทำนี้เลยอ่ะ เห้อออ.... เอาหละข้ามๆ บ่นอยู่ได้ -..-
แล้วพอเข้ามานี้รู้สึกได้ถึงคำว่า "ร้าง" ด้วยเวลา ภาระหน้าที่ และความขี้เกียจ5555 ทำให้ชั้นต้องจากเธอไป วันนี้ชั้นกลับมาแล้วน้ะเว้ย55555
เอาเป็นว่าเข้าเรื่องพูดถึงสิ่งหลักๆ ที่ประดังประดาเข้ามาตอนเปิดมาในมายไอดี
1. สัตว์เลี้ยงที่เลี้ยงไว้อย่างประคบประหงมได้จากไปแล้ว ซึ่งก็จำไม่ได้ด้วยว่าคือตัวอะไร - -* และชื่ออะไร R.I.P. นะลูก 2. โพลที่เคยทำไว้ ถึงกับทำเราหัวเราะเมื่อเห็น "คุณคิดอย่างไรที่ผู้หญิงชอบตุ๊ด"
เอ้อ คิดไปได้เนาะ แล้วก็นึกได้ว่าอ๋อ ตอนนั้นที่ตั้งเพราะ เพื่อนเราเป็นผู้หญิงนะ แอบชอบรุ่นพี่ที่เป็นตุ๊ด ไอความรู้สึกตอนนั้นก็คงคิดว่ามันแปลกดีเลยตั้งมันมีด้วยหรอ แล้วถ้าคบกันจะเป็นไง เหยยยแปลกอ่ะ-3- พอกดดูผลโหวตมีคนมาโหวตตั้ง 201 คนแหนะ สำหรับเราแค่นี้ก็เยอะแล้ว555
อันดับ 1 มันเป็นเรื่องของความรัก(122) // อื้ม ก็จริงนะตอนนี้ก็คิดเหมือนกันแหละว่าคงตอบอันนี้ คงไม่มาตั้งถามโพลแบบนี้หรอก5555
อันดับ 2 แหวกแนวดี(31)
อันดับ 3 คิดอะไรอ่ะไม่มีหรอก(14) // เห้ย แกมันมีจริงๆ นะเว้ย -3-
3. วอลจ้า เป็นรูป A.N.JELL จากซีรี่ย์ You're Beautiful
คือแบบตอนนั้นประมาณ ม.1 คลั่งมากซีรี่ย์เรื่องนี้ เห้ยแบบพระเอกหยิ่งๆ แต่หล่อมากก พระรองก็แบบตามคอนเซป อบอุ่น ใจดี คอยช่วยเหลือนางเอก แล้วก็เจเรมี่(ไม่รู้จะเรียกว่าพระรองดีมั้ยมันก็ไม่เชิงอ่ะ)คนนี้ชอบมาก แบบน่ารัก ตลกโปกฮา แล้วก็นางเอกน่ารักกก ปาร์คชินเฮแสดง ปลอมตัวเป็นพี่ชายฝาแฝดคือแบบถ้าเรื่องจริงเรามองก็รู้นะว่าผู้หญิง555 แล้วคือตอนนั้นแบบชอบมากถึงขนาดทำ GROUP You're Beautifu มีสมาชิก 700 กว่าคน แต่ตอนเด็กนั้น 700 คนนี่ก็เป็นอะไรที่แฮปปี้มากที่สุดแล้ว5555 ติด GROUP ฮิตด้วย ดีใจมากตอนนั้น แต่ด้วยความขี้เกียจสักพักก็เลิกทำไป นิสัยไม่ดีเลยTT สัตว์ที่เลี้ยงใน GROUP ก็ตายแล้วด้วยเช่นกัน R.I.P. ( -..-'')
4. การตกแต่ง My.iD คือตอนนั้นจำได้เลยแบบ พยายามหาโค้ดนู้นโค้ดนี้ เพื่อตกแต่งให้มันดูไม่เหมือนใคร ลองอยู่นานมาก คือแบบงงโค้ดนี้ใส่ตรงไหน ไมไม่ขึ้น ไมแม่งใช้ไม่ได้ -..- ผลออกมาก็ไม่ได้เลิศหรูนะ แต่ก็เอออย่างน้อยก็แตกต่างจากคนอื่นบ้าง5555 อืมแต่เห็นอย่างงี้ก็ทุ่มเทสุดๆ นะ ช่วงปิดเทอม หนังสือหนังหานี่ไม่ต้องอ่านกันหรอก5555 5. ประวัติส่วนตัว ก็ลองเปิดเข้าไปดูว่าตอนนั้นเราเขียนไรไปว้าา จำไม่ได้ อ่านมาถึง เป้าหมายชีวิต "คณะแพทย์ศาสตร์ จุฬาฯ (ฝันสูง)" ถึงกับหัวเราะหนักมากกก55555 เป็นไงหละตอนนี้จบม.6 แล้วได้เรียนมั้ยล่ะ แพทย์ เนี้ย จุฬา เนี้ย55555555 ฝันสูงจริงแหละ ตอนเด็กๆ นึกว่าแบบ แพทย์หรอ อ๋อ ไม่น่าจะเข้ายากนะ - - เอิ่มอยากจะกลับไปบอกตัวเองในวัยนั้นว่า ยากมาก ตั้งใจเรียน ทำโจทย์อ่านหนังสือ เยอะๆ เถิดหนา5555 แต่ก็เออยังมีที่อ่านแล้วยังคิดอย่างงั้นอยู่นะ คือตรงหัวข้อ สิ่งที่ดีที่สุด เราใส่ว่า "คำว่า พอ (ย้ำ พอ)" เราว่าคำว่าพอ สำหรับเรามันยังใช้ได้อยู่นะ พอในทีนี้หมายถึง พอเพียงพอประมาณ(เอ๋ นี่มันหลักเศรษฐกิจพอเพียงหรือเปล่า555) แบบไม่มากไม่น้อยเกินไปอ่ะ อย่าเครียดเกินไป อย่าเล่นเกินไป อย่ากินเยอะเกินไป(ขาแขนใหญ่หมดแล้วTT) อย่ากินน้อยไป อย่าคลั่งนักร้องมากเกิน555 อย่านอนมากไป อย่ามัวแต่เสียเกินไปไม่ว่าจะความรัก การเรียน ทุกอย่างต้องมีความพอดีเนาะ แต่เอาจริงๆ ก็ทำยากอ่า คำว่าพอคำเดียวเนี่ย เอาหละยาวแล้วข้ามๆ 6. จำนวนข้อความ และของขวัญ คือช่วงนั้นแบบโหวสุดๆ อ่ะ ส่งข้อความไปหาเพื่อนหลายคนมากในเด็กดี ซึ่งไอข้อความพวกนี้ก็ก็อปวาง และก็อปวาง แค่เปลี่ยนชื่อ5555 ประมาณว่าสวัสดีชื่อไรหรอเราชื่อเบสท์นะ / กินข้าวยังอ่ะ กินข้าวให้อร่อยนะ ประมาณนี้อ่ะ แล้วพอเขาตอบกลับมากันหลายคน แล้วเราก็ตอบกลับไปมา มันจะเกิดภาวะที่เอิ่ม ลืมชื่อของอีกฝ่าย ซวยแล้วไงตู -..- คิดแล้วตลก เป็นตอนนี้ก็คงคิดว่าทำแล้วได้ไรหนอ แต่ตอนนั้นมันคือความสุขเลยนะ แบบเห็นจำนวนเยอะขึ้นเรื่อย55555 ล่ะก็ของขวัญนี่จำไม่ได้ล่ะทำยังไงถึงมีตั้ง 432 ส่งสัยแบบส่งกลับไปกลับมากันมั้ง แบบตอบแทนกัน เกื้อหนุนกัน5555
หลักๆ ก็คงมีประมาณ 6 ข้อนี้หละ หลายๆ อย่างนั่งคิดว่าเอ้อ ชั้นทำไปทำไมน้าาา พยายามประโคมโฆษณาเกมทายใจของตัวเอง พยายามหาเพื่อน เพิ่มจำนวนข้อความ และของขวัญ ตกแต่งมายไอดี นั่งเซฟรูปนักแสดงที่ชอบจากที่ต่างๆ เป็นพันเกือบหมื่นได้มั้ง แต่สุดท้ายพอจะลบก็ลบอย่างง่ายดาย กาลเวลาเปลี่ยนความรู้สึกก็เปลี่ยนอ่าเนาะ เคยชอบก็ชอบน้อยลง อีโมติคอน kiki แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้พอกลับมานั่งดูนั่งคิด เรากลับยิ้มตลอดเลยอ่ะกับความปัญญาอ่อนของตัวเอง ถึงมันจะดูเหมือนเสียเวลา ไม่ได้เพิ่มความรู้ในสมองแบบที่ตอนนี้อายุเท่านี้ของเราต้องทำตลอดเวลา(เซงมาก) อยากกลับไปเป็นเด็กตอนนั้น อะไรๆ ก็ง่ายกว่าที่เป็นตอนนี้เยอะ ข้อสอบง่าย คะแนนได้ง่าย เรียนง่าย แต่งตัวง่าย(ไม่ต้องคิดเยอะว่าสวยมั้ยเหมาะมั้ย) เวลาว่างได้มาง่าย เงินก็ได้มาง่าย(ขอบคุณค่ะพ่อ) ยิ้มง่าย สุขง่าย เดี๋ยวนี้คิดเยอะไปหมดทำอะไรทีความสุขบางทีเลยดูเป็นเรื่องยาก(เหยย แต่อ่านมาถึงตรงนี้อย่าเพิ่งนึกว่าเราเป็นโรคทางจิตไรงี้นะ เราก็มีความสุขนะ555 แค่ยากกว่าตอนเด็ก) แต่ก็นะโตแล้วอ่ะ ก็ต้องยิ่งเจอไรมากขึ้นความคิด ทัศนคติหลายอย่างที่เป็นตอนเด็กมันก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าเป็นคนที่โตกว่าเราก็คงบอกว่า โอ้ย โตไปหนักกว่านี้เยอะ5555 จ้าทราบจ้า ข้าน้อยต้องเจอไรอีกเยอะหนอ
.... คงต้องยิ้ม และใช้ชีวิตต่อไปมีความสุขให้มากที่สุดกับทุกวัน จากความสุขแบบตอนเด็กก็เปลี่ยนเป็นความสุขของคนที่โตขึ้น ^ ^ ถึงไอบล็อกนี้จะไม่มีคนอ่าน แต่อย่างน้อยเมื่อเรากลับมาเปิดอีกครั้งตอนโตก็หวังว่าจะทำให้เรายิ้มและคิดถึงมันได้อีกเนาะ
คิดถึงนะเว้ยยยย ...... จงยิ้ม จงยิ้มมมมม
ความคิดเห็น