ราชวงศ์อังกฤษและยุโรป

ลำดับตอนที่ #216 : จอห์น เชอร์ชิลล์ ดยุคแห่งแห่งมาร์ลโบรกที่ 1

จอห์น เชอร์ชิลล์ ดยุคแห่งมาร์ลบะระห์ที่ 1 (ภาษาอังกฤษ: John Churchill, 1st Duke of Marlborough) (26 พฤษภาคม/24 มิถุนายน ค.ศ. 1650 - 16 มิถุนายน ค.ศ. 1722)^[1]เป็นแม่ทัพและรัฐบุรุษชาวอังกฤษผู้ทำราชการในพระเจ้าแผ่นดิน 5 พระองค์ในคริสต์ศตวรรษที่ 17 ถึง 18 จอห์น

เชอร์ชิลล์เริ่มด้วยการเป็นมหาดเล็กในราชสำนักของราชวงศ์สจวตในราชอาณาจักรอังกฤษ แต่ความเก่งกล้าสามารถในสนามรบทำให้ได้รับเลื่อนตำแหน่งขึ้นอย่างรวดเร็วจากเจ้าชายเจมส์ ดยุคแห่งยอร์ค เมื่อเจ้าชายเจมส์ขึ้นครองราชบัลลังก์ในปี ค.ศ. 1685 เป็นพระเจ้าเจมส์ที่ 2 เชอร์ชิลล์ได้มีบทบาทสำคัญในการพ่ายแพ้ของการกบฏที่นำโดยเจมส์ สกอตต์ ดยุคแห่งมอนม็อธที่ 1 แต่สามปีต่อมาจอห์น เชอร์ชิลล์ได้ละทิ้งพระเจ้าเจมส์ที่ 2 ผู้เปลี่ยนไปนับถือนิกายโรมันคาทอลิกไปเข้าข้างพระเจ้าวิลเลียมที่ 3 ผู้เป็นโปรแตสแตนท์

ในพระราชพิธีราชาภิเศกจอห์น เชอร์ชิลล์ได้รับแต่งตั้งให้เป็น “เอิร์ลแห่งมาร์ลบะระห์” และได้รับราชการอย่างดีเด่นในราชอาณาจักรไอร์แลนด์ และฟลานเดอร์สระหว่างสงครามเก้าปี แต่ความสัมพันธ์ระหว่างลอร์ดแห่งมาร์ลบะระห์และภรรยาซาราห์ กับพระเจ้าวิลเลียมที่ 3 และ พระราชินีนาถแมรีที่ 2 ตลอดรัชสมัยของทั้งสองพระองค์ไม่ค่อยดีนัก หลังจากที่ถูกกล่าวหาว่ามีส่วนสมรู้ร่วมคิดกับอดีตพระเจ้าแผ่นดินลอร์ดมาร์ลบะระห์ก็ถูกปลดจากตำแหน่งทุกตำแหน่งทั้งการทหารและพลเรือนและถูกจำคุกที่หอคอยลอนดอนอยู่ชั่วระยะหนึ่ง หลังจากพระราชินีนาถแมรีที่ 2 สวรรคตและอังกฤษเผชิญกับสงครามที่เกิดขึ้นในยุโรป ลอร์ดมาร์ลบะระห์จึงได้กลับมาเป็นคนโปรดอีกครั้งหนึ่ง

ลอร์ดมาร์ลบะระห์มีอิทธิพลในราชสำนักมากที่สุดในรัชการของพระราชินีนาถแอนน์ผู้เป็นสหายสนิทของซาราห์ และได้รับแต่งตั้งให้เป็น “ผู้บัญชาการทหารสูงสุด” (Captain-General) ของกองทัพอังกฤษ แต่ต่อมาได้รับเลื่อนขึ้นเป็นดยุค ดยุคแห่งมาร์ลบะระห์มีชื่อเสียงจากการต่อสู้ในสงครามสืบราชบัลลังก์สเปนในยุทธการเบล็นไฮม์ (Battle of Blenheim) ยุทธการรามิลีส์ (Battle of Ramillies) และ ยุทธการอูเดนาร์ด (Battle of Oudenarde) แต่เมื่อซาราห์ไม่ได้กลายเป็นสหายสนิทของพระราชินีนาถแอนน์และพรรคทอรี จึงต้องมีการสงบศึกกับฝรั่งเศสซึ่งทำให้ดยุคแห่งมาร์ลบะระห์หมดอำนาจลง ดยุคแห่งมาร์ลบะระห์ถูกกล่าวหาว่าฉ้อโกงจึงถูกปลดจากตำแหน่งทุกตำแหน่งทั้งการทหารและพลเรือนอีกครั้งหนี่ง แต่ก็มารุ่งเรืองขึ้นอีกเมื่อพระเจ้าจอร์จที่ 1 ขึ้นครองราชย์ในปี ค.ศ. 1714 แต่สุขภาพของดยุคได้เริ่มเสื่อมโทรมลง หลังจากการอุดตันของเส้นโลหิตที่ไปเลี้ยงสมองเกิดขึ้นสองสามครั้ง ในที่สุดก็เสียชีวิตที่บ้านวินด์เซอร์ที่นอนเจ็บเมื่อวันที่ 16 มิถุนายน ค.ศ. 1722