โซเรอา โซเร็น

ได้ยินมั้ย ? เสียงอะไรบางอย่างที่แตกสลายอย่างแผ่วเบา...นุ่มนวล แต่ก็รวดร้าว เสียงของมันกังวานชัดในตัวข้า ดังในความมืดมิดที่แสนสงัด บางที...เสียงนั้น อาจจะเป็นเสียง"หัวใจ"ของข้าก็เป็นได้

ณ...ที่แห่งนั้น เย็นเยียบจนข้าหนาวสะท้าน
มืดมิดเสียจนมองไม่เห็นปลายนิ้วมืออันเย็นเฉียบของตัวข้าเอง ดั่งรัตติกาลที่เป็นนิรันดร์
 เสียงของ"บางอย่าง"กำลังแตกสลายลงอย่างแผ่วเบา นุ่มนวล
ราวกับขนอ่อนของลูกนกที่ถูกปลิดลงมาจากรังรวง
เสียงของมันกังวานชัดในตัวข้า ดั่งระฆังที่ถูกตี ดั่งระลอกน้ำจากหินที่ถูกโยนลงสู่ก้นทะเลสาบ
ข้าอุดหู ข้ากรีดร้องจนสุดเสียง มีเพียงเสียงสะท้อนแผ่วๆกลับมาเท่านั้น

หัวใจข้าแตกสลายเหมือนกับแก้วกระจก กระทบผืนดินต้องสาป แหลกสลายกระจัดกระจายไปอย่างช้าๆ

ข้าเห็นเศษซากอันน่าสังเวชลอยคว้างกลางอากาศ ข้ากระโดด ยื้อแย่ง เกาะกุม

ในมือของข้าเหลือเพียงเศษซากของหัวใจที่ไม่เหลือชิ้นดี

น้ำตาที่ไม่เคยไหลเพื่อใครมานานต้องหยาดหยด ข้ามิได้ใช้นิ้วซีดๆเหมือนกระดูกของข้าปาดมัน แต่กลับปล่อยให้มันไหลลงอาบใบหน้าราวกับจะปลดปล่อยความเศร้าทั้งมวลลง

แต่มันหาได้เป็นเช่นนั้นเลยไม่ ยิ่งร้อง ความทุกข์ทรมานในอกยิ่งโถมทวี

เครว เพราะเหตุใด ? ท่านจึงต้องจากไป...อย่างไม่มีวันหวนกลับ

ลืมแล้วหรือ สัญญาที่เคยให้ ว่าจะอยู่คอยดูแลข้าชั่วนิรันดร์

คนโกหก...ทำไม ทำไมถึงไม่ยอมรักษาสัญญา

ที่ยิ่งกว่านั้น ทำไมถึงห้าม ทำไมถึงไม่ให้ข้าไปกับท่านด้วย

แล้วข้าจะอยู่...เพื่อสิ่งไรกัน

"ในบางครั้งการที่ต้องหลับไปตลอดกาลน่ะ ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวหรอก แต่การที่ต้องทนฝืนลืมตามีชีวิตอยู่ไปตลอดกาลตัวคนเดียวต่างหาก คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด"