ฤทธิ์รักคนเถื่อน ผ่านพิจารนาสำนักพิมพ์ แสนรัก (ไลต์ออฟเลิฟ)

ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 25 RENEW

◊ SQWEEZ า

 

หลังจากที่กลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เอมมาลินกับญารินดาลงมาด้านล่าง พร้อมกับสั่งคนรถนำรถคันเก่งมาจอดเทียบ ก่อนที่จะลงมาแล้วเปลี่ยนเอมมาลินเข้าไปนั่งที่คนขับแทน โดยมีญารินดานั่งอยู่ข้างๆ เป็นที่เรียบร้อย เจมส์เคาะกระจกฝั่งคนขับ หญิงสาวจึงลดกระจกลง

“ให้ผมไปด้วยไหม” ชายหนุ่มเสนออย่างหวังดี น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ด้วยเกรงว่าไปกันเพียงสองคนจะไม่ปลอดภัย

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจัดการเองได้ ขอบคุณ” เธอตอบปฏิเสธเสียงนุ่ม ยิ้มรับความหวังดี เธอเพิ่งเคยเห็นเขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนแบบนี้ซึ่งมันหายากมากสำหรับคนที่มีใบหน้าดุเข้มอย่างเขา ก่อนจะนำรถคันเก่งเคลื่อนที่ออกไป เจมส์มองตามหลังรถของหญิงสาวแอบเป็นห่วงอยู่ในใจลึกๆ เขาจึงสั่งคนของเขาตามไปดูแบบเงียบๆ ยืนถอนหายใจร่างสูงของเลียมเดินมายืนตีคู่อยู่ข้างๆ ปรายตามองผู้เป็นพี่อย่างรู้ทัน

“ผมไม่เคยเห็นพี่มองใครด้วยสายตาแบบนี้เลยนะ” เอ่ยล้อพร้อมอมยิ้มนิดๆ

“แกพูดอะไรของแก” เจมส์ทำไม่รู้ไม่ชี้ สาวเท้าก้าวยาวๆ กลับเข้าบ้าน หากแต่เลียมยังตามหลังมาติดๆ

“สงสัยผมจะได้พี่สะใภ้ก็คราวนี้”

“มันไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันก็แค่เป็นห่วงเขาในฐานะหุ้นส่วนก็เท่านั้น”

“ให้มันจริงเถอะ” เลียมส่งเสียงหัวเราะร่า เมื่อพี่ชายยังทำปากแข็ง เดินลอยชายกลับขึ้นไปบนห้องอย่างอารมณ์ดี ขณะที่เจมส์หยุดคิดอยู่ครู่ใหญ่เลียทีเดียว เรียวคิ้วหนาขมวดนิดอย่างไม่แน่ใจในตนเองว่าจริงๆ แล้วเขารู้สึกกับเธอเช่นไร รู้เพียงแต่ว่า เวลามีเธออยู่ใกล้เขารู้สึกมีความสุข ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังรักชีวิตอิสระของตนอยู่มากมันเลยทำให้เหมือนมีเส้นบางๆ กั้นกลางระหว่างเธอกับเขาอยู่

ภายในซอยเล็กๆ ของหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง เอมมาลินนำรถคันเก่งขับวนอยู่หลายรอบมาก ซึ่งญารินดาได้โทรไปถามฝ่ายบุคคลจนรู้ที่อยู่ของนายสันต์ และตั้งใจจะมาเอาเรื่อง ทั้งเธอและญารินดาที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟช่วยกันมองหาบ้านตัวต้นเหตุ เอมมาลินลอบชำเลืองมองเธอเป็นระยะ เพราะไม่เคยเสียท่าให้ใครมากเท่านี้มาก่อน โดยเฉพาะกับไอ้คนที่เธอระแวดระวังตัวมาตลอด แต่สุดท้ายก็โดนมันดัดหลังเข้าให้จนได้ เสียฟอร์มเป็นบ้าเลย

“แน่ใจเหรอว่าซอยนี้” เอมมาลินถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“ก็เขาบอกซอยนี้” ยังไม่ทันขาดคำ สายตาคู่เฉี่ยวของเธอก็เหลือบไปเห็นตัวปัญหา “นั่นไงพี่เอม มันอยู่นั่น” เธอชี้ไปที่บ้านหนึ่งที่อยู่ถัดไป ชายรูปร่างสันทัดกำลังยืนรดน้ำต้นไม้ด้วยอารมณ์เบิกบานเต็มที่ โดยมิรู้ว่าความซวยกำลังจะมาเยือนอยู่รอมร่อ เอมมาลินเอารถคันเก่งเข้าไปจอดเทียบหน้าบ้าน หากแต่เครื่องยังดับไม่สนิทดี ญารินดาก็เปิดประตูผลัวะออกไป เธอร้องห้ามไม่ทัน เพราะคนกำลังเดือด เลยไม่ได้ไตร่ตรองให้ถ้วนถี่ คิดอย่างเดียวเธอต้องเอาคืนไอ้คนเลวคนนั้นให้ได้ เธอตรงไปที่รั้วประตูบ้าน พอสันต์หันมาเห็นเข้า ก็เปิดยิ้มกว้างอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว รีบเปิดประตูรับ

“ น้องดา เป็นไงมาไงคะถึงมาหะ...” แต่ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็โดนกำปั้นน้อยๆ ของญารินดาสอยเข้าที่เบ้าตาเต็มๆ ถึงกับมึนไปชั่วครู่

“แก..ไอ้สารเลว โทษฐานที่แกมอมยาฉัน” แม้จะเป็นผู้หญิงร่างกายบอบบาง หากแต่ยามโมโหกลับมีเรี่ยวแรงมหาศาล ทำเอาชายคนดังกล่าวจำต้องถ่อยร่นเพื่อหลบความขุ่นแค้นของเธอ

“น้องดาเอาอะไรมาพูด พี่ไม่เคยคิดทำเรื่องแบบนั้นเลยนะใครไปใส่ความพี่ให้น้องดาฟังฮึ” ปฏิเสธเสียงแข็ง ขืนยอมรับออกไปก็โง่เต็มทน

“โกหก คุณเลียมเขาบอกว่าเห็นกับตา ยังจะปากแข็งอยู่อีกเหรอ”

“ก็เขาอาจตาฝาดไปก็ได้ ถ้าพี่ทำจริง ไหนล่ะหลักฐาน” เขางัดเอาไม้เด็ดมาใช้ เพราะรู้เธอคงไม่มีหลักฐานอะไรหรอก จะมีก็แต่ลมปากของคน “ผมไม่ได้ทำจริงนะครับคุณเอมมาลิน” เมื่อเห็นท่าว่าญารินดาคงจะไม่ยอมเชื่อง่ายๆ เขาจึงหันไปหาเอมมาลินเพื่อขอความช่วยเหลือ หญิงสาวยืนนิ่งอย่างประมวลอีกฝ่าย ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหา ดวงตาคู่สวยนิ่งสนิทจนคนมองหวั่นใจ

“ไม่อยากให้คนรู้ เว้นแต่ไม่กระทำ...ทำจริงรึไม่ คุณรู้แก่ใจดี ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณทำจริงรึเปล่า แต่ที่ฉันมาวันนี้ ก็เพื่ออยากเตือนให้คุณรู้ว่า อย่ามายุ่งกับญารินดาอีก คุณคงไม่อยากเสียงานเพราะเรื่องแบบนี้ใช่ไหม หากคุณยังไม่เลิกตอแยกับยัยดาอีกล่ะก็ ฉันจะทำให้คุณไม่มีที่ยืนอีกเลย คุณรู้ฉันทำได้” เอมมาลินขู่เสียงกร้าว สันต์กลืนน้ำเหนียวลงคออย่างยากเย็น ด้วยความกริ่งเกรง ว่าเธออาจจะทำแบบนั้นได้จริงๆ หญิงสาวรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายก็หวั่นเกรงเช่นกัน คนขี้ขลาดตาขาวอย่างสันต์ เก่งก็แต่แอบกัดลับหลังเท่านั้น จากนั้นเธอจึงพาร่างกลมกลึงหันหลังเดินจากไปช้าๆ พร้อมกับคว้าแขนเรียวของญารินดาไปด้วย แต่เธอกลับฮึดฮัดอย่างไม่อยากยอมความเพราะยังเอาเรื่องไม่สะใจเลย

“พี่เอม...ฉันยังเอาคืนมันไม่สาแก่ใจเลยนะ” สาวร่างเล็กบ่นอุบ พร้อมใบหน้าเรียวงอง้ำเพราะไม่ได้ดั่งใจ

“ดา..เราไม่มีหลักฐานนะ ก็แค่คำพูดของเลียมฝ่ายเดียวเอาผิดอะไรไม่ได้หรอก” เอมมาลินพยายามแจงเหตุผล เพื่อให้เธอเย็นลง “เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน ป่านนี้แล้วจะไปเอาเรื่องอะไรเขาได้ อีกอย่างเขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรเธอ พี่ขู่ออกไปอย่างนั้น เขาคงไม่กล้าทำอะไรอีกแล้วล่ะ” แน่นอนว่าที่นายสันต์กลัวคงไม่ใช่เธอ หากแต่เป็นบิดาของเธอต่างหาก เพราะครอบครัวของเขารู้จักมักคุ้นกับบิดาเธอดี เพราะเป็นคนถิ่นฐานบ้านเดียวกัน ถึงจะเป็นข้าราชกาลปลดเกษียน หากแต่ก็ยังพอมีหน้ามีตามีคนเคารพนับถือ ญารินดาจำยอมคล้อยตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยังไม่วายบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน

ภายในห้องนั่งเล่นขนาดกะทัดรัดพอๆ กับตัวคน ซึ่งญารินดาอยู่เพียงลำพัง โดยหญิงสาวมาเช่าอพาร์ทเม้นท์ใกล้ๆ บริษัท เพราะเป็นเด็กต่างจังหวัด เธอจึงไม่มีญาติมิตรที่ไหน จะมีก็แต่เอมมาลินที่สนิทชิดเชื้อพอจะพึ่งพาอาศัยกันได้บ้าง ครอบครัวของเธอมีฐานนะปานกลาง มีธุรกิจเล็กๆ อยู่แถบชนบทไม่ได้ใหญ่โตอะไร

“ไม่รู้นายนั้นทำอะไรฉันรึเปล่า” ญารินดาบ่นอุบขึ้นมาอีก เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่เธอนอนค้างอยู่กับเลียมสองต่อสองทั้งคืนยังคาใจเธออยู่ ถึงแม้ชายหนุ่มจะปฏิเสธไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่ชายหญิงอยู่กันสองต่อสอง แม้เขาจะบอกไม่สนใจเธอ แต่แววตาสีอ่อนของเขามันพราวระยับไม่น่าไว้ใจเอาเลย เมื่อถึงใบหน้ากวนอารมณ์ของอีกฝ่าย ผู้ชายอะไรก็ไมรู้ปากคมยิ่งกว่ากรรไกร

“ไม่หรอกน่า พี่ว่าเลียมเขาคงไม่ทำแบบนั้นหรอก” เธอพูดไปเพียงเพื่อจะปลอบใจญารินดาเท่านั้น หากแต่ตัวเองกลับไม่แน่ใจอย่างที่ปากพูด ไม่รู้พี่น้องจะเหมือนกันหรือเปล่า เพราะเจมส์เองก็ถือโอกาสกับเธอตอนเมาเหมือนกัน เพราะมัวแต่ยุ่งวุ่นวายอยู่กับเรื่องของญารินดาทำให้เธอลืมเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืน หากแต่ว่าตอนนี้มันกลับเข้ามารบกวนจิตใจเธออีกแล้ว ทั้งที่พยายามจะสะบัดไล่มันออกไป แต่กลับทำไม่ได้เลย นึกถึงสัมผัสนั้นของเขาพานทำให้หัวใจสับสน เธอรู้ว่าไม่ควรจะจริงจังกับมัน เพราะมันก็แค่สัมพันธ์ชั่วข้ามคืนที่ไร้การผูกมัด อีกนานแค่ไหนนะ อีกนานแค่ไหนเขาถึงจะพอ...