ฤทธิ์รักคนเถื่อน ผ่านพิจารนาสำนักพิมพ์ แสนรัก (ไลต์ออฟเลิฟ)

ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 28 RENEW

◊ SQWEEZ า

 

บนดาดฟ้าของเรือชั้นบนสุดในวันต่อมา เอมมาลินออกมายืนรับลมเย็นๆที่ด้านนอก มือเรียวปัดเส้นผมที่โบกสะบัดไปตามแรงลมแบบส่งๆ เพื่อที่มันจะได้ไม่เป็นอุปสรรคต่อการมองเห็น เฝ้ามองผืนน้ำสีคราม เกลียวคลื่นบางๆ ม้วนตัวนิดหน่อยยามเมื่อเรือลำหรูแล่นผ่าน วันนี้เป็นวันที่อากาศดีไร้เงาเมฆฝนมากวนใจ ทั้งที่เป็นช่วงมรสุม แต่บรรยากาศกลับเป็นใจ แทบไม่มีอะไรมาทำให้ขุ่นหมอง จิตใจที่เริ่มคลายความตึงเครียดไปมากทีเดียวทั้งจากงานและจากคน เธอสูดอากาศบริสุทธิ์จนฉ่ำปอด นัยน์ตาสีนิลทอดมองพวกลูกเรือที่พากันลงเล่นน้ำที่อยู่ในชั้นถัดลงไปดูมีความสุขไม่น้อย เรือลำนี้มีผู้โดยสารหลากหลาย ต่างที่มา แต่จุดประสงค์เดียวกันคืออยากจะผ่อนคลาย เธอเองก็เช่นกัน วันหยุดยาวนักท่องเที่ยวก็มักจะมาเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัว ซึ่งระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆ พลันได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เมื่อเอี้ยวหน้ากลับไปมอง จึงเห็นว่าเป็นเจมส์ ก็แน่ล่ะจะเป็นใครไปได้ในเมื่อชั้นนี้เป็นชั้นพิเศษที่ห้ามคนนอกเข้ามา กายสูงใหญ่ขยับมายืนข้างๆ พลางอมยิ้มที่ดูมีเสน่ห์ชวนมองยิ่งนัก

“อยู่นี่เอง เป็นไง เมาเรือบ้างรึเปล่า” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยถามมันเจือไปด้วยความห่วงใย

“ไม่...คุณลืมไปรึเปล่าคะ ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันขึ้นเรือ”

“จริงด้วย” ว่าพลางหันหน้าออกไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า พร้อมกันนั้นสายตาคู่คมหรี่ต่ำเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างจนเผลอยิ้มออกมา

“ยิ้มอะไรคะ” เสียงหวานแทรกขึ้นอย่างนึกสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เขาอารมณ์ดีแบบนั้น

“รู้ไหมครั้งแรกที่ผมพบคุณคือที่ไหน” เธอขมวดคิ้วทันทีเพราะเข้าใจว่าเขาคิดถึงเรื่องในคืนนั้น แต่วงหน้าคมเข้มส่ายนิดๆ “ตรงนี้แหล่ะ คืนนั้นผมออกมายืนมองท้องฟ้ายามราตรีตรงนี้ และก็มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนหน้าเศร้าอยู่ที่กาบเรือทางด้านโน้น” ชี้มือหนาไปยังอีกฟากของเรือ และเมื่อเธอมองตามจึงนึกได้ว่าคืนนั้นเธอก็ออกมาเดินเล่นแถวนั้นเหมือนกัน “วันนั้นผมยืนคิดอยู่ตั้งนาน ว่าอะไรนะที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นดูเศร้าจัง” ว่าพลางอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ทอดสายตามองใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยน “คุณอยู่ในสายตาผมตลอดแหละ นับตั้งวินาทีแรกที่เราพบกัน จนวันนี้ คุณไม่เคยไปไหนได้ไกลจากสายตาของผมหรอก” เป็นครั้งแรกที่เขาพูดออกไปอย่างที่ใจคิดจริงๆ ซึ่งเจ้าตัวเองก็ยังแปลกใจอยู่ แต่เพราะคำที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมามันทำคนฟังหน้าบานอย่างไม่อาจเก็บงำมันได้อีกต่อไป เธอแกล้งมองไปทางอื่นเพื่อจะได้ไม่ขายหน้ากับความเขินอายของตน แก้มใสแดงเปล่งปลั่ง พลันสายตาเพิ่งจะเหลือบไปเห็นของที่อยู่ในมือเขา

“นั่นอะไรคะ” คนหน้าใสเอ่ยถามทันที ตากลมโตวาววับอย่างคนขี้สงสัย

“อ้อ..ลืมไปเลย” ความจริงเขาไม่ได้ลืม แต่ตั้งใจจะให้เธอถาม “พอดีผมเพิ่งได้ไข่มุกมา เห็นมันสวยดี เลยเอามาฝาก” บอกพลางยื่นมันให้เธอ

“ให้ฉันเนื่องในโอกาสอะไรคะ” เธอรับมา แต่ยังมิวายย้อนถามด้วยความคลางแคลงใจ มาให้ของเธอแบบนี้ไม่รู้อยากได้อะไรอีก

“ก็แค่อยากจะให้” แต่เมื่อตากลมใสยังหรี่มองไม่เลิก จนคนร่างใหญ่อดขำกับความขี้ระแวงของคู่สนทนาไม่ได้

“แค่อยากให้เฉยๆ จริงเหรอคะ” เธอยังมองอย่างไม่อยากเชื่อ เพราะเธอยังจำคำพูดเขาได้ดี คนอย่างเจมส์ไม่เคยให้อะไรใครฟรีๆ มันต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า เขาถึงยอมลงทุน

“อย่ามองผมแบบนั้นสิ อยากให้ก็คืออยากให้ ไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน” และเมื่อเธอเปิดออกดูก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ

“ไข่มุกดำนี่! คงแพงมากใช่ไหม”

“อย่าไปสนใจราคามัน รู้เพียงว่ามันเหมาะกับคุณที่สุดแล้ว” เพราะคุณค่าของเธอประเมินค่าไม่ได้ และเธอมีความหมายมากกว่าวัตถุนอกกายเหล่านี้ เพียงแค่อยากให้มันเรียกรอยยิ้มหวานๆ จากเธอเขาก็พอใจแล้ว “หายากมากเลยนะ ชอบรึเปล่า”

“ก็สวยดีนี่คะ” คนร่างเล็กไหวไหล่เบาๆ เพราะไม่อยากแสดงอาการกระโตกกระตากว่าจริงๆ แล้วเธอดีใจแค่ไหน ไม่ใช่เพราะมันเป็นของล้ำค่าที่หาได้ยาก หากแต่มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่เขาให้โดยไม่หวังอะไรจากเธอ

“สีหน้าเหมือนไม่ดีใจเลย แบบนี้เสียน้ำใจคนให้หมด” แกล้งประชดเล็กๆ เหมือนน้อยใจ

“สวยมากๆ ค่ะ ฉันชอบ” เธอรีบพูดขึ้นพร้อมเปิดยิ้มกว้าง “ขอบคุณค่ะ”

“เปลี่ยนจากคำขอบคุณ เป็นอย่างอื่นได้ไหม”

“อ๊ะ..ไหนว่าไม่อยากได้อะไรไง” คนฟังส่งค้อนอย่างน่ารักให้ ทำเอาคนมองหัวเราะร่วนอย่างเอ็นดู

“ก็ขอไปอย่างงั้นแหล่ะ เผื่อได้...มาสิ เดี๋ยวผมใส่ให้” ว่าแล้วก็ฉวยเอากล่องกำมะหยีไปจากมือเล็ก หยิบสร้อยขึ้นมาก่อนวางกล่องกำมะหยีลงไปที่โต๊ะโดยไม่สนใจมันอีก จากนั้นเธอจึงหันหลังให้ มือเรียวรวบผมขึ้นไป เพื่อให้เขาสวมมันได้ถนัด ก่อนที่มือหนาจะช่วยจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่อย่างทะนุถนอม และเมื่อเธอยังไม่หันกลับมา เพราะมัวแต่มองมันด้วยความปลาบปลื้ม ทันใดนั้นเขาก็โอบวงแขนแกร่งรัดรอบร่างบางเอาไว้อย่างหวงแหน แม้ไม่มีคำใดเล็ดรอดออกมา แต่มันทำคนร่างเล็กที่กำลังตกอยู่ในภวังค์สุขอย่างหาที่ใดเปรียบ ริมฝีปากหนาคลอเคลียอยู่ข้างแก้มสร้างความอุ่นไหวให้กับคนในอ้อมแขนเป็นอย่างยิ่ง เพื่ออ้อมกอดนี้มันคุ้มค่าเหลือเกินที่จะแลกกับอะไรบางอย่างที่มันกำลังคืบคลานไปหาเขาอย่างช้าๆ อะไรบางอย่างที่ว่ามันคือหัวใจที่แสนบอบบางและอ่อนไหว แม้ว่าวันข้างหน้าอาจต้องพบกับความเจ็บปวดเช่นไร เธอก็ยังยินยอมที่จะมอบมันให้ ใบหน้านวลหันกลับไปหาเขาช้าๆ อย่างคนที่หลงเคลิ้มอย่างมากมายและรับเอาจุมพิตที่แสนอบอุ่นของเขา เป็นอีกครั้งแล้วนะที่เธอหลงลืมตัวตนเพราะเขา รู้เพียงว่าเธอมีความสุขกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากมายนัก มีความสุขกับสิ่งที่เขาให้ แม้มันจะไม่ใช่หัวใจ โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเองก็มีความสุขเช่นกัน เพิ่งรู้ว่าการให้โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนมันสร้างความอิ่มเอมได้ถึงเพียงนี้ อยากจะทะนุถนอมคนในอ้อมแขนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้