ฤทธิ์รักคนเถื่อน ผ่านพิจารนาสำนักพิมพ์ แสนรัก (ไลต์ออฟเลิฟ)

ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 29 RENEW

◊ SQWEEZ า

 

ญารินดาพาร่างบางมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบันไดทางขึ้น ที่มันทอดขึ้นไปยังที่พักของเอมมาลิน หากแต่ว่าเธอไม่สามารถขึ้นไปข้างบนได้ เนื่องจากถูกชายในชุดสูทหน้าเข้มสองคนขวางทางไว้ และแจ้งต่อเธอว่าโซนนี้เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล ไม่สามารถปล่อยให้เธอผ่านขึ้นไปได้

            “เข้าไม่ได้ครับ คุณเจมส์สั่งห้ามคนนอกเข้าอย่างเด็ดขาด”

            “แต่ฉันเป็นเลขาของพี่เอมนะ...คือคุณเอมมาลินน่ะ นะ...ขอฉันขึ้นไปหน่อย” เธอพยายามอ้อนวอนเซ้าซี้ ระหว่างที่ชายทั้งสองกำลังชั่งใจอยู่ว่าควรจะทำอย่างไรกับเธอดี พลันมีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

            “ไม่เป็นไรหรอก ให้เธอเข้าไปเถอะ” เลียมที่มายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เอ่ยบอก ชายทั้งสองมองหน้ากันเล็กน้อย จากนั้นจึงยอมหลีกทางให้ตามคำสั่ง แต่เมื่อเลียมเดินนำขึ้นไป ญารินดายังยืนอยู่กับที่ไม่ยอมขยับเขยื้อนจนชายหนุ่มต้องหันมาเรียก

            “อ้าวแม่คุณ จะขึ้นมาไหมเนี่ย ยืนเอ๋ออยู่ได้” คนปากไวว่าตามความเคยชิน แต่มันทำอีกฝ่ายเผลอชักสีหน้าใส่ จะพูดดีๆ หน่อยไม่ได้รึไงนะ ก็เพราะอย่างนี้เธอถึงไม่ชอบหน้าเขา เป็นผู้ชายที่ปากร้ายที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอ แต่น่าแปลกที่สาวๆ ทั้งออฟฟิศกลับกรี๊ดกร๊าดเขาซะอย่างงั้น จะว่าไปแล้วถ้าไม่นับเรื่องปากที่คมพอๆ กับกรรไกร อย่างอื่นก็พอถูไถไปได้อยู่ ต้องยอมรับว่าหน้าตาดีกันทั้งพี่ทั้งน้อง แต่คนน้องท่าจะยียวนกวนประสาทกว่าคนพี่หลายเท่าตัว หากแต่ท่าทางยียวนนั้นกลับกลายเป็นเสน่ห์ที่ทำให้เจ้าตัวน่าสนใจขึ้นมา แต่นั่นก็มีข้อยกเว้น อย่างน้อยเธอคนหนึ่งที่ไม่ได้กระดี๊กระด๊าตามคนอื่นไปด้วย คิดอย่างนึกขำเป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่เธอจะไปเกี่ยวข้องด้วย ขณะที่เธอมัวคิดอะไรเพลินๆ จู่ๆ เลียมก็หยุดเดินกะทันหันทำเอาสาวร่างบางชนร่างสูงใหญ่เข้าอย่างจัง

            “นี่..จะหยุดทำไมไม่...” เธอพูดไม่ทันจบ เขาก็ชูนิ้วชี้จ่อปากเพื่อให้เธอเงียบเสียง ญารินดาขมวดคิ้วมอง “ชู่ว..ทำไม” เขาไม่ตอบคำถามแต่ทำมือทำไม้ชี้ไปที่ระเบียงดาดฟ้าด้านนอก ด้วยความสงสัยบวกกับอยากรู้อยากเห็นจึงชะโงกหน้าไปดู จากนั้นจึงมือยกขึ้นป้องปาก ก่อนจะเผยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นคนสองคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์รักจนไม่รับรู้สิ่งรอบกาย เธอรับรู้ได้ถึงไอรักที่แผ่ออกมาจากคนทั้งสอง และก็พลอยดื่มด่ำไปกับมันด้วย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเสมอ หากแต่ไม่เคยปริปากถาม

            “ไปเถอะ...เราอย่าไปรบกวนเขาเลย” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงค่อย จากนั้นจึงปลีกตัวออกมาพร้อมกับลากญารินดามาด้วย หญิงสาวสะบัดแขนออกถือตัว

            “ไม่ต้องจับก็ได้” เธอว่าเสียงแข็ง

            “แหมอย่างกับเขาอยากจะจับตายเลย นี่...ถามหน่อยเถอะ คุณจะกลัวอะไรผมนักหนา” เลียมพูดพลางชำเลืองท่าทีของเจ้าหล่อน ทำอย่างกับรังเกียจเขาเสียเต็มประดา

            “ฉันไม่ได้กลัว แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน มาถูกเนื้อต้องตัวแบบนี้มันไม่ถูกนะรู้ไหม”

            “แปลกจริง กะอีแค่จับมือถือแขน ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยเสียหน่อย เออ..ถ้าผมลากคุณเขาห้องไปปล้ำก็ว่าไปอย่าง”

            “อย่าแม้แต่จะคิดเชียว ไม่งั้นฉันเอาคุณตายคามือแน่” เสียงขู่เล็กกร้าว พลางชูกำปั้นเป็นเชิงขู่ ทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะร่วน

            “ขอโทษนะ มันไม่เคยอยู่ในความคิด แบนขนาดนั้น”

            “อุเหม่..พ่อเจ้าประคุณ คำก็แบน สองคำก็แบน แบนแล้วจ้องทำไม พูดไปพูดมาก็ไม่พ้นหน้าอกฉันอยู่ดี” ย้อนอย่างดุเดือด ปากก็ว่า แต่ตาก็จ้อง แบบนี้เขาเรียกมือถือสาก ปากถือศีล ทำเอาชายหนุ่มเถียงไม่ออก เพราะเขาก็จ้องมันจริงๆ นั่นแหล่ะ แปลกใจตัวเองทั้งที่ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้มีอะไรหน้าสนใจ ไม่ได้มาตรฐานของเขาด้วยซ้ำ แต่กลับชอบที่จะแหย่เธอ “ถ้าคุณไม่คิดอะไรอย่างปากว่าก็ดีแล้ว เพราะถึงยังไงคุณก็ไม่ใช่สเปกฉัน” ว่าจบก็เดินเชิดหน้าอย่างกวนอารมณ์คนฟังดีแท้ เป็นครั้งแรกที่โดนผู้หญิงเมินใส่ เพราะคนอย่างเขาที่รวยทั้งรูป ทั้งทรัพย์หายากที่จะมีใครกล้าปฏิเสธ หากแต่ผู้หญิงคนนี้กลับเชิดใส่เขา ตาคมหรี่แคบมองตามร่างบางที่กำลังจะลงบันได พลันคิดว่าน่าสนใจดีแฮะ กายสูงโปร่งเร่งฝีเท้าตามไปติดๆ แต่อยู่ดีๆ เธอก็สะดุดขาตัวเอง อารามตกใจกลัวเธอจะหน้าขม่ำลงพื้นเลยรีบคว้าเอาไว้ได้ทัน หากแต่เธอไม่เพียงไม่ซาบซึ้ง หนำซ้ำยังกรี๊ดใส่หน้า เพราะอะไรนะหรือ เพราะมือเจ้ากรรมของเขามันดันอยู่ผิดที่ มันตะครุบไปทรวงอกของเธอเข้าแบบเต็มๆ มือ ให้ตายสิ วัดจากสายตาไม่ได้เลยจริงๆ ดูเผินๆ เหมือนว่ามันแบน แต่พอจับเข้าจริงๆ อืม..เต็มมือดี

            “กรี๊ด...ไอ้ลามก” สิ้นเสียงเธอปุ๊บ เขาก็เจอกับฝ่ามือเธอแบบเต็มเหนี่ยว ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งหนีไปด้วยความอับอาย

            “เอ่อ..คุณเลียมครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ชายคนที่ยืนเฝ้าทางขึ้นเอ่ยถาม พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หัวเราะ ขณะที่ชายหนุ่มยืนมึนกับฤทธิ์ฝ่ามือของหญิงสาว ตัวก็เท่านี้ตบเจ็บชิบเผงยกมือลูบแก้มที่กำลังแสบจี๊ด

            “แกเห็นใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ครับ” ชายคนนั้นรีบบอก ทั้งที่จริงแล้วไอ้ที่เขาเห็นคือเลียมจงใจบีบมันต่างหาก แต่ขืนพูดมากเดี๋ยวจะตกงานไม่รู้ตัวจึงต้องสงบปากสงบคำไว้

เอมมาลินยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกกับชุดบิกินี่ที่เธอเพิ่งสอยมาใหม่ ที่จริงเธอก็ไม่ค่อยชอบสวมมันเท่าไหร่หรอก เพียงแต่เห็นว่ามันสวยดีเลยเอามาลอง และคิดว่าจะหยิบเสื้อตัวหลวมมาสวมทับอีกทีเพื่อที่มันจะได้ไม่วาบหวิวจนเกินไปนัก เธอนัดกับญารินดาเอาไว้ว่าจะลงไปเล่นน้ำที่สระด้านล่าง ระหว่างที่ยืนส่องกระจกอยู่นั้น ประตูที่เชื่อมกับอีกห้องหนึ่งก็เปิดออก ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าใครเข้ามา เสียงย่ำเท้าหนักๆ มาหยุดอยู่ด้านหลัง มองใบหน้าเข้มผ่านกระจกใสดูแล้วคงไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

            “จะไปไหน”

“พอดียัยดาชวนว่ายน้ำที่สระด้านล่างน่ะค่ะ” เสียงหวานใสเอ่ยตอบ

“หึ! ดีนะ อยู่บ้านใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเล่นน้ำ แต่พอออกมา...” น้ำเสียงประชดประชันแบบสุดๆ

            “มีของดีก็ต้องโชว์สิ ไม่งั้นจะเก็บไว้ให้ใครดู” เธอแกล้งยั่วเล่นๆ และอีกฝ่ายก็จ้องตอบกลับมาตาเขียว อยากบอกเธอเหลือเกินว่า ก็เก็บไว้ให้เขาดูสิ

            “เปลี่ยนใหม่ซะ ผมไม่ชอบ มันน่าเกลียด” สั่งเสียงเข้มแบบคนเผด็จการ ถ้าไม่ชอบอะไรคนๆ นั้นก็ต้องเปลี่ยนให้เขา ใช่ว่าจะไม่ชอบดูสาวๆ สวมบิกินี่ เพราะจริงๆ แล้วมันเป็นของชอบเขาเลย แต่ตอนนี้กลับไม่อยากให้เธอใส่ ก็ไม่รู้เหมือนว่ากันทำไม เห็นแล้วมันขัดตาชอบกล หากว่าเธอจะใส่มันไปเดินอวดใครต่อใครให้เห็นเรือนร่างอันแสนสวยนี้ แต่มันกลับสร้างความขุ่นเคืองให้หญิงสาวไม่น้อย ตากลมใสแวววาวหรี่แคบ ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มเบาๆ

            “คุณไม่ชอบ แต่ฉันชอบ” หน้าสวยเชิดรั้นอย่างคนถือดี จากนั้นจึงเดินนวยนาดผ่านหน้าเขาไป และทันใดนั้นเอง นิ้วหนาก็ยื่นออกมาเกี่ยวเอาสายบิกินี่ที่คล้องคอระหง จงใจกระตุกจนมันหลุดร่นลงไปจนถึงเอว

            “ว๊าย! คุณทำอะไรเนี่ย” ท่อนแขนกลมกลึงรีบยกขึ้นกอดอกเพื่อปกปิดเนินสวย

            “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบ ถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่ต้องใส่ เดินมันออกไปทั้งอย่างงั้นแหล่ะ” คนเผด็จการยักคิ้วอย่างผู้เหนือกว่า คิดว่าเธอคงไม่กล้า แต่คนร่างบางยังท้าทายเขาต่อว่า

            “อย่าคิดนะว่าฉันไม่กล้า” รอยยิ้มเยาะเลือนหายไปจากวงหน้าคมอย่างรวดเร็ว แล้วมือหนาก็ยื่นออกไปอีกครั้งดึงส่วนที่เหลือออกจนหมด พร้อมเสียงร้องท้วงของอีกฝ่าย ความไม่พอใจแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เมื่อถูกจัดการจนไม่เหลืออะไรปิดบังกายระหงแม้แต่ชิ้นเดียว

            “บอกแล้วไงอย่ามาอวดดีกับผม”

            “คนร้ายกาจ” เสียงหวานแวดใส่ด้วยความโมโห เวลานี้เธอเกลียดความเอาแต่ใจของเขาจังเลย ชอบสั่งโน่นสั่งนี่ โดยไม่สนว่าเธออยากทำรึเปล่า ทำไมเธอต้องเป็นคนตามใจเขา ทำไมเขาไม่ตามใจเธอบ้าง จู่ๆ ก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา เมินหน้าหนีพร้อมกับดวงตาสองข้างร้อนผ่าวเมื่อโดนบังคับมากๆ เข้า มันทั้งอัดอั้นและที่เจ็บใจคือเธอค้านอะไรเขาไม่ได้ สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นคนยอม มันไม่ยุติธรรมเลย ชายหนุ่มลอบถอนใจแผ่วเบาอย่างอ่อนใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะร้องไห้

            “ก็แค่เรื่องชุด ทำไมต้องให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ด้วย” เสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองหน้าหวานที่หันไปทางอื่นไม่ยอมสบตาเขา

            “คุณนั่นแหล่ะที่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ถามจริงๆ เถอะ คุณมีปัญหาอะไรกับบิกินี่ของฉัน”

            เขาไม่รู้จะบอกเธออย่างไรดี ปัญหาไม่ได้อยู่ที่บิกินี่ของเธอ แต่มันอยู่ที่เขา เพราะมันหวงแต่ไม่กล้าบอกเธอ ล่องเรือมาเจ็ดย่านน้ำไม่เคยเกรงกลัวอะไร แต่คำพูดง่ายๆ กลับไม่กล้าออกจากปากเขา ขยับเข้าไปใกล้อีกนิดพร้อมประคองไหล่บางเอาไว้ในอุ้งมือ “อย่าดื้อสิ..เป็นเด็กดื้อไม่น่ารักรู้ไหม”

“ฉันโตแล้วนะ” แต่เพราะคำพูดนี้ของเธอมันทำคนฟังยิ้มกริ่ม เกิดประกายวาววับขึ้นภายในดวงตาอันคมกริบ ทอดต่ำลงมองเรือนร่างที่ไร้อาภรณ์ของคนที่อยู่ตรงหน้า จนเจ้าตัวร้อนวูบวาบเมื่อโดนสายตาแทะโลมและจาบจ้วงอย่างถือสิทธิ์

“อืม..โตแล้วจริงๆ ด้วย” พูดพร้อมกับฉวยเอาร่างเล็กเข้ามาในอ้อมแขนโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

“ว๊าย! เจมส์...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” แต่เขากลับไม่ฟังเสียงเธอ มือหนาตะกองกอดเอวบาง ขณะที่เธอพยายามดันกายออกห่าง แต่โดนแขนใหญ่ตรึงไว้ไม่ให้ขยับ

“ช่วยไม่ได้ คุณอยากโชว์หวิวเองทำไมกัน แบบนี้ผมก็อดใจไม่ไหวน่ะสิ” คนเจ้าเล่ห์ว่าพลางสยายยิ้มพราวระยับ

“ไม่นะ ฉันไม่ อื้อ..” เธอห้ามไม่ทันก็โดนปิดปากเสียแล้ว เมื่อโดนริมฝีปากของเจมส์รุกรานทำได้เพียงดีดดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้วงแขนแกร่ง ฝ่ามือร้อนๆ เริ่มต้นสำรวจแผ่นหลังขาวนวล เธอรู้สึกเหมือนตัวกำลังจะละลาย ทำไมนะเวลาโดนสัมผัสนี้ของเขาทีไรเป็นอ่อนยวบทุกทีไม่เข้าใจเลย กายระหงถูกดันไปเรื่อยๆ เมื่อแผ่นหลังอันเปล่าเปลือยสัมผัสผิวเย็นๆ ของกระจก ร่างบางสะดุ้งวาบพร้อมขนอ่อนตั้งชันขึ้นทั้งร่าง แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกระจกใส หรือเป็นเพราะตอนนี้ริมฝีปากร้อนฉ่าแตะอยู่บนเนินสวยกันแน่ มือบางขยำเสื้อชายหนุ่มแน่น และเมื่อเขาเน้นหนักจนร่างเล็กสั่นหวิวเกร็งไปทุกสัดส่วน เสียงครางต่ำๆ อยู่ในลำคอของคนร่างใหญ่ บอกให้รู้ว่าเขาพึงพอใจแค่ไหนเมื่อได้สัมผัสกลิ่นกายที่หอมยวนใจนี้ แต่ทว่าโลดแล่นไปได้ไม่เท่าไหร่ เสียงเคาะประตูก็พลันดังขึ้นขัดพลอยดึงเขาลงมาจากสรวงสรรค์ เจมส์พ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด เอมมาลินได้จังหวะดันกายใหญ่ออกห่างรีบคว้าเอาเสื้อคลุมที่แขวนอยู่หน้าตู้มาสวมด้วยความเร่งร้อน รู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นญารินดามาตามแน่นอน กำลังจะเดินไปที่ประตู แต่ถูกเจมส์ดึงไว้

“เดี๋ยวผมไปเปิดเอง” เธอเผลอทำหน้าม่อย หากให้เขาไปเปิดเองมีหวังเธอคงไม่ได้ไปไหนกันพอดี กายสูงสาวเท้าตรงไปที่ประตู และเมื่อเปิดออกจึงเจอกับญารินดาที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู

“พี่เอม เสร็จรึ...อุ้ย” หุบยิ้มลงในทันทีเมื่อคนที่เปิดมาไม่ใช่คนที่เธอคิด “เอ่อ..คือว่า ฉันกับพี่เอมนัดกันไว้ว่าจะลงไปว่ายน้ำข้างล่างน่ะค่ะ” แจ้งจุดประสงค์ที่มาให้เจ้านายหนุ่มได้รับรู้ แต่ผลที่ได้ก็คือเขายกยิ้มบางๆ

“เอมไม่ว่างแล้วล่ะ เธอคงต้องไปเล่นน้ำคนเดียวแล้วล่ะนะ” เมื่อบอกเสร็จก็ปิดประตูตามหลังโดยที่ไม่รอให้เธอพูดอะไรต่อ ทำเอาหญิงสาวยืนมึนเล็กน้อย

...............................................................................................................................................

ขออภัยช่วงมาไม่ค่อยบ่อย  คู่นี้เขาไม่ลงล็อกกันง่ายๆ ค่ะ คนปากแข็งมาเจอกันเลยต้องลุ้นกันเหนื่อยหน่อย
 ( แอบเอาปกมาอวด ป๋าเจมส์กับหนูเอมสวยหล่อไหมคะ แรงฤทธิ์ปกแซ่บได้ใจ เจอกันเร็วๆ นี้ค่ะ ปล อันนี้นามปากกาใหม่นะคะ )