คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 RENEW
หลายวันต่อมา...
เอมมาลินอาบน้ำแต่งตัวลงมาแต่เช้า เธอตรงไปยังไปที่ห้องอาหารของบ้านตามปรกติ ห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกว้างพร้อมโต๊ะไม้วางขนานไปกับตัวห้อง ที่หัวโต๊ะมีเจมส์นั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาอยู่ในชุดธรรมดาเสื้อยืดกางเกงยีนส์ นั่งจิบกาแฟ พร้อมหนังสือพิมพ์ต่างประเทศฉบับล่าสุดในมือ เธอเดินไปนั่งลงข้างๆ จากนั้นแม่บ้านจึงยกกาแฟมาเสิร์ฟ
“แต่งตัวจะไปไหน” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงขรึม ขณะที่แก้วกาแฟยังจ่ออยู่ที่ปาก
“ก็ไปทำงานไงคะ ถามแปลกๆ”
“วันนี้ไม่ต้อง หยุดหนึ่งวัน”
“คุณอยากหยุดก็หยุดไปสิ” เอมมาลินบอกเรียบๆ มือเรียวหยิบเอาขนมปังปิ้งขึ้นมา ใช้มีดสีเงินป้ายเนยแข็งลงไปบนแผ่นขนมปังปิ้ง
“นี่...บริษัทผมก็ทำให้แล้ว ถึงเวลาที่คุณต้องทำตามสัญญาซักที”
นั่น! ทวงสัญญาจนได้ ทำเอาเธอแทบกลืนขนมปังไม่ลง สมองเริ่มทำงานทันทีเธอจะทำยังไงดีเนี่ย อุตส่าห์ทำตัวยุ่งมาหลายอาทิตย์ เพื่อที่จะให้เขาลืมเรื่องนี้ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังจำได้ ถึงเธอจะรับปากไว้เป็นมั่นเหมาะ แต่เมื่อถึงเวลาจริงกลับทำใจยากอยู่นะก็คนมันก็ไม่อยากทำนี่
เมื่อมื้อเช้าเสร็จสิ้นลงไปแล้ว เอมมาลินจึงกลับขึ้นมาเปลี่ยนชุดลำลองบนห้อง เธอหยิบเอาเสื้อยืดคอกว้างตัวหลวมกับกางยีนส์ขาสั้นมาใส่ ครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอด จะทำยังดีนะ จะบอกเขาไปตรงๆ เลยดีไหม เขาคงยอมอยู่หรอก เสียเงินมาตั้งมากมาย ไม่ใช่เพราะเขาหวังสิ่งนี้เหรอ
หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จเธอลงมายังด้านล่าง สอดส่ายสายตามองหาชายหนุ่มก่อนจะเห็นเจ้าตัวยืนรับลมอยู่ด้านนอก เธอไปยืนแอบมองเจมส์จากด้านในบ้าน ร่างสูงยืนนิ่งอยู่ริมสระน้ำ ใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว อวดกล้ามหน้าท้องเป็นมัดๆ ดูมีเสน่ห์ชวนหลงใหลเสียจริง หญิงสาวย่นหน้าใส่ กลัวคนไม่รู้รึไงนะว่าหุ่นดี ถึงปากจะว่าเขาต่างๆ นาๆ แต่เขาก็ดูดีจริงๆ นั่นแหล่ะ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้เซ็กซี่เป็นบ้าเลย ผิวสีเข้มสะท้อนแดดน่ามอง นัยน์ตาสีไพลินคมกริบทอดมองออกไปยังชายหาดเบื้องหน้า เรียวปากสีเข้มนั้นได้รูป มองแล้วมันทำให้ใจเต้นแรงพิกลและนั่นมันทำให้เธอเผลออมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่มันจะจางไปทีล่ะนิด สงสัยจริงๆ เจมส์ต้องการอะไรกันแน่ เขาทำทั้งหมดนี่เพียงเพื่อต้องการตัวเธอเท่านั้นนะหรือ แต่ก็อย่างว่าคาสโนว่าอย่างเขาที่ข้างกายไม่เคยขาดผู้หญิง มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ไม่รู้ว่ากี่คนต่อกี่คนแล้วที่เขาใช้เงินซื้อแบบนี้ อยากรู้นักว่ากับคนอื่น เขาเจ้าบุญทุ่มแบบนี้รึเปล่า
เธอยืนกอดอกมองอยู่อย่างนั้นเป็นานจนเมื่อเขาหันมาเห็นถึงได้พยักให้เธอนิดหนึ่งพอเข้าใจได้ว่าเขาเรียกไปหา และเธอก็ต้องทำตามอย่างไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
“วันนี้อยากไปไหนไหม” คนตาคมเอ่ยถามเสียงทุ้ม
“ไม่ค่ะฉันไม่ชอบเที่ยว อยากอยู่บ้านมากกว่า”
“ก็ดี...ผมเองก็ไม่ชอบออกเที่ยวเหมือนกัน” บอกจบก็ปรายตามองเธอเล็กน้อยคิ้วเข้มขมวดนิด “ไม่มีชุดเซ็กซี่กว่านี้แล้วเหรอ”
เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอมาก ทำให้พอมองลงเห็นคอเสื้อแบบวับๆ แวมๆ เอมมาลินพอรู้ว่าเขามอง เธอรีบเอามือปิดเสื้อทันทีก่อนมองเขาด้วยสายตาตำหนิเหมือนบอกเป็นนัยๆ ว่าอย่าลามกนะ เจมส์หัวเราะร่วน
“จะอายอะไร ผมก็เห็นมาหมดแล้ว ผมชอบคุณตอนไหนรู้ไหม”
เอมมาลินนิ่วหน้าอย่างนึกสงสัยดวงตากลมใสมองชายหนุ่มที่อมยิ้มกรุ่มกริ่มตรงหน้ามันหรี่ลงนิดเขาเอียงหน้าลง กระซิบเสียงพร่าข้างๆ หู ทำเอาเธอขนลุกเกรียวซึ่งเธอไม่ชอบเลยเวลาเขาทำแบบนี้พูดธรรมดาไม่ได้รึไงนะทำไมต้องกระซิบด้วยทว่าคำพูดต่อไปของเขาทำเอาหญิงสาวมองค้อน
“ตอนคุณไม่ใส่อะไรเลย” ยักคิ้วหลิ่วตาแบบกวนๆ
“คนลามก! ภูมิใจมากเหรอ แอบลักหลับคนเมา”
“ก็คนเมามันน่าฟัด” เขาพูดพลางกลั้วหัวเราะก่อนมองคนหน้าสวยบูดบึ้งอย่างน่ารัก มือหนาเอื้อมไปหยิกแก้มเธอเบาๆ อย่างมั่นเขี้ยวพร้อมกันนั้นสายตาที่ทอดมองก็ดูอ่อนโยนโดยที่เจ้าตัวไม่เห็น นับวันเขารู้สึกดีกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และชอบที่จะเห็นเธออยู่ในสายตา แปลกจริง “เล่นน้ำกันเถอะ”
“ไม่...ฉันว่ายน้ำไม่ค่อยเก่ง” เธอรีบออกตัวปฏิเสธ
“มาน่า...อยู่กับผม ผมไม่ปล่อยคุณจมน้ำตายหรอก”
ว่าจบก็สอดมือหนามาประกบมือเธอ ก่อนจะจูงลงไปที่ชายหาด แต่เพราะการกระทำแบบนี้ของเขาเอมมาลินแอบยิ้มอย่างไม่รู้ตัว มองมือใหญ่หนากุมมือเธอไว้ มือหยาบแต่อบอุ่น
เกลียวคลื่นบางๆ กำลังม้วนตัวเข้าหาฝั่ง เกิดเสียงดัง ซ่า..ซ่า น่าฟังนัก เสียงสายลมหวีดหวิวยามเมื่อปะทะกับทิวสนมาพร้อมกับกลิ่นเค็มของไอทะเลลอยคลุ้ง เจมส์ลากเธอลงน้ำจนได้แต่เธอไม่ยอมไปไกลเลยอยู่แค่น้ำตื้นๆ เธอจะรู้สึกกลัวเมื่อมองไม่เห็นพื้นทรายใต้น้ำ นั่นเพราะมีประสบการณ์ไม่ดีกับน้ำลึกเท่าไหร่ มองเจมส์ดำผุดดำว่ายอย่างเพลินใจ ก่อนจะดำหายไปต่อหน้าเธอ
หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อหาร่างใหญ่ ก่อนที่จะสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรับรู้ถึงมือหนาที่สอดมาทางด้านหลัง เอาอีกแล้วนะ มีโอกาสเป็นไม่ได้ ชอบเอาฉวยโอกาสกับเธออยู่เรื่อย มือหนาลูบไปตามหน้าท้องแบนราบ ลมหายใจร้อนผะผ่าวรดต้นคอแล้วมือใหญ่ทั้งสองนั้นข้างแยกทางไปกันคนล่ะทิศ เธอรีบกุมมือข้างที่มันเลื่อนต่ำ ก่อนที่มันจะซุกซนเข้าไปเขตต้องห้าม แต่พอมือล่างหยุด มือบนก็ทำงานทันที คนขี้แกล้งดึงเอาคอเสื้อเปิดออกจนเผยเนื้อไหล่นวลเนียน ก้มลงฝากรอยรักสีทับทิมเอาไว้ สร้างความหวิวไหวให้คนตัวเล็กที่ยืนเกร็งตัวแข็ง กรีดกรายสันจมูกอันคมกริบผ่านซอกคอขาวนวลผ่อง เสียงครางต่ำๆ อยู่ในลำคอของราชสีห์หนุ่มอย่างพึงใจเมื่ออีกฝ่ายอ่อนระทวยสิ้นฤทธิ์ เจมส์แทะเล็มเนื้อหวานหอมอย่างชอบใจ กายหนุ่มสั่นสะท้านพอๆ กับกายสาว ทั้งที่มันแสนทรมานกับการกระทำของเขา เธอก็ยังพยายามดึงตัวเองกลับมา ถึงขาข้างหนึ่งกำลังก้าวข้ามเขตแดนที่ตัวเองขีดไว้ไปแล้ว เธอกำลังจะเข้าไปในแดนศัตรูที่มีเสน่ห์เหลือร้าย เขามีกรงเล็บพิฆาตสามารถทำให้เธอหมดท่าได้ไม่ยาก เอมมาลินดันตัวออก ไม่! มันต้องไม่เป็นแบบนี้ เธอต้องไม่รู้สึกดีแบบนี้สิ ไม่รู้ว่าความรังเกียจมันเลือนหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“ฉันว่าเราเล่นน้ำพอแล้วนะ” เธอบอกเสียงอ่อน ก่อนจะเดินหนีเข้าบ้านเอาดื้อๆ ชายหนุ่มมองตามหลังนึกครึ้มใจที่สาวงามหลงเคลิ้มตามเกมส์เขาเสียแล้ว คนอย่างเขารู้จังหวะดีว่าควรเข้าเธอหาตอนไหน ที่ไม่บุ่มบ่ามเพราะอยากจะรอให้เธอพร้อมเต็มที่สำหรับเขา แม้วันนั้นเขาจะรุกเร็วไปหน่อย ทำให้รู้สึกเหมือนเธอยังไม่เปิดรับ แต่อีกไม่นาน เธอจะยอมรับเขาอย่างเต็มใจ และเมื่อถึงเวลาเขาจะขย้ำกระต่ายน้อยแสนหวานคนนี้ให้จมเขี้ยว ราชสีห์หนุ่มคิดอย่างหมายมั่น อะไรที่ง่ายเกินไปมันก็ไม่สนุก แบบนี้สิเขาชอบ เจมส์คิดพร้อมมุมปากที่จุดประกายอย่างโอหังกับแผนการต้อนเธอให้จนมุม
ตกเย็น หลังจากมื้อค่ำที่แสนจะเงียบงัน บ้านหลังใหญ่โตที่มีกันอยู่แค่สองคน ส่วนแม่บ้านที่มีอยู่ราวสามสี่คนจะอยู่บ้านพักหลังเล็กที่อยู่ถัดไป จะผลัดกันขึ้นมาบนตึกใหญ่ ทั้งเจมส์และเอมมาลินไม่ได้พูดอะไรกันเลยตลอดมื้อค่ำ เจมส์ลอบมองหญิงสาวที่เอาแต่นั่งก้มหน้ากระนั้นเขาก็อมยิ้มอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งอาหารค่ำผ่านพ้นไป เอมมาลินจึงปลีกตัวกลับขึ้นห้อง เธอเหลียวหลังไปมองเห็นเจมส์เดินตามมาติดๆ ทำเอาเธอเสียวสันหลังวาบ พอเธอมาหยุดอยู่หน้าห้อง เขาก็หยุดตามเหมือนกันแถมยังส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ที่เห็นแล้วบาดใจหญิงเหลือเกิน แต่เวลานี้เธอกลับรู้สึกหวั่นๆ ยังไงไม่รู้
“ห้องคุณอยู่โน่นนะคะ” บอกให้เขารู้เพราะคิดว่าเขามาผิดทาง
“คืนนี้ผมจะนอนนี่ วันนี้คุณต้องตามใจผม” น้ำเสียงทุ้มห้าวร่ำร้องทวงสัญญาอยู่ในที เอมมาลินหน้าเสียลง ความรู้สึกเมื่อตอนอยู่ที่ทะเลหายวับไปทันที สมองเริ่มทำงานหนักอีกครั้งแล้วเพื่อหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์คับขันนี้
“เอ่อ...ไว้วันหลังได้ไหม”
“คุณจะผลัดไปถึงไหน” เจมส์เริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาด้วยเพราะอุตส่าห์ปูทางเอาไว้ แต่พอตกค่ำเธอกลับเปลี่ยนท่าทีซะอย่างงั้น “ใช่ว่าเราจะไม่เคยมีอะไรกัน”
“ก็ตอนนั้นฉันเมานี่ อีกอย่างตอนนี้ฉัน..ไม่สะดวก” เธอบอกพลางกัดฟันแน่น แอบหมั่นไส้คนหน้าหื่นในใจ หือ! ตาบ้านี่ ถึงจะเคยมีอะไรกันก็จริง แต่ก็ใช่ว่าเธอจะยอมอีกง่ายๆ โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ได้รัก จะให้ฝืนใจยอมเป็นอะไรที่ยากเย็นแสนเข็ญ เรื่องแบบนี้เขาคงไม่เข้าใจหรอก สำหรับเขากับใครก็ได้ แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่
“เพราะอะไรถึงไม่สะดวก” คิ้วหนาเลิกขึ้นข้างหนึ่งอย่างหงุดหงิดใจ แอบคิดในใจว่ามอมเหล้าอีกซักทีดีไหมเนี่ย มือค้ำไปที่ประตู ส่งสายตาคมเข้มเหมือนจะบอกว่าหากเธอไม่มีเหตุผลมากเพียงพอ เขาจะไม่ยอมแน่
“ฉัน..ฉัน..แบบว่า..เป็นวันนั้นของเดือน” เธอบอกเสียงอ่อย
“หึ! มุกตื้นๆ แบบนี้คิดเหรอว่าผมจะเชื่อ” ชายหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ
“ฉันไม่ได้โกหก คุณจะพิสูจน์ก็ได้” ใบหน้าสวยเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย
เจมส์ขมวดคิ้วมุ่น มองหน้าเธอออยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจพิสูจน์ดู เธอไม่ได้โกหกจริงๆ ด้วย เขาสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียแบบสุดๆ เวร! เป็นวันไหนไม่เป็น ดันมาเป็นวันนี้อารมณ์หึกเฮิมมลายหายลงไปทันที
“งั้น..ราตรีสวัสดี” เธอรีบบอกแล้วปิดประตูตามหลังทันที แอบยืนกลั้นหัวเราะแทบตาย เพราะรู้ว่าเขาไม่กล้าผ่าไฟแดงแน่ โชคดีเหลือเกินที่เธอเพิ่งจะมาเป็นเอาตอนหัวค่ำนี้เอง แนบหูไปที่ประตู เพื่อฟังดูว่าเขาไปรึยัง อย่างน้อยก็รอดไปได้อีกอาทิตย์หนึ่ง นึกถึงมุกนี้ของตัวเอง มันทำให้เธอคิดถึงเข็มขัดกันชู้ของคนจีนสมัยโบราณ ต่างกันที่ว่าของเธอมันผ้าอนามัยกันเซ็กส์ อนาถ!
ความคิดเห็น