คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 RENEW
อีกด้านหนึ่ง เอมมาลินนั่งเอนหลังพิงเก้าอี้บุนวมอย่างเมื่อยล้านัก ดวงตานั้นหลับพริ้มลงอย่างเหนื่อยอ่อน กระนั้นถึงแม้เหน็ดเหนื่อยแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยปริปากบ่น เพราะมันเป็นงานที่เธอรัก บริษัทกำลังไปได้สวยอย่างไม่น่าเชื่อ ยอดจองแพ็กเก็ตถล่มทลายกันเลยทีเดียวแน่ล่ะถึงเธอจะไม่ชอบความเอาแต่ใจของเจมส์แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่มันเป็นผลงานของเขาพ่อยอดนักธุรกิจ ใกล้จะเข้าช่วงโลว์ซีซั่น ช่วงนี้นักท่องเที่ยวจะบางตา เธอคงไม่ยุ่งเท่านี้ เธอกำลังนั่งเอนหลังพักสายตาอยู่พอดีกับเสียงเปิดประตูดังแกรกเข้ามาขัดจังหวะความคิด เธอนึกว่าเป็นญารินดา เลยไม่ได้ลืมตาขึ้นมอง
“ดาเหรอ นวดให้พี่ทีสิ มันปวดหัว” หญิงสาวอิงศีรษะลงไปที่พนักเก้าอี้ คลี่ยิ้มบางๆ เมื่อมีมือแตะมาที่ขมับตนและนวดคลึงเบาๆ “ช่วงนี้ไมเกรนกำเริบอีกแล้ว”
“ไปหาหมอไหม” เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยถาม หญิงสาวเลยแหงนหน้ามองถึงได้เห็นคนที่ยืนค้ำหัวตน
“เจมส์!...ไม่ ฉันไม่เป็นไร”
“ปล่อยไว้นานๆ ไม่ดีนะ”
“ฉันชินแล้วค่ะ...มาหาฉันมีอะไรคะ” เอมมาลินปฏิเสธความหวังดี เปลี่ยนเป็นย้อนถามแทน
“ไปทานข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“ขอโทษทีฉันไม่ว่างค่ะ” เธอแกล้งหยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดอ่านต่อ ชายหนุ่มเหล่ตามอง
“ยังโกรธผมอยู่เหรอ”
“เปล่า”
“แต่หน้าคุณมันฟ้อง”
คนหน้างอหันกลับไปจ้องเขาตรงๆ เหมือนจะบอกทางสายตาว่า เมื่อเขารู้แล้วยังจะถามเธออีกทำไม “ฉันไม่ได้โกรธ” เธอลุกขึ้นไปที่ชั้นเอกสาร แกล้งหาไปเรื่อยเปื่อย ทั้งที่ก็ไม่รู้จะหาอะไร ดึงเอาแฟ้มสีเทาอออกมา เป็นเอกสารโรงแรมที่พัก เจมส์ก็ยังดึงมันออกไปอีก
“ถ้าไม่โกรธก็ไปทานข้าวกับผมสิ”
“นี่คุณ! ก็ฉันบอกมะ...” เธอหันมารวดเร็วเพราะความหงุดหงิดที่เขาเซ้าซี้ จนชนเขาเข้า ศีรษะเธออยู่แค่ปลายคางเขาเท่านั้น แถมเจ้าตัวยังโปรยยิ้มมหาเสน่ห์ใส่เธออีกแล้ว นัยน์ตาคมเข้มแพรวพราวเชียว
“ น่า..ถือซะว่า เป็นการขอโทษ...เรื่องวันนั้น”
ประโยคหลังเขาพูดเสียงเบามาก ราวกลับกลัวเธอจะได้ยิน เอมมาลินเลิกคิ้วขึ้นสูงไม่อยากเชื่อหูว่าจะยอมขอโทษเธอก่อน เอียงหน้าหวานอย่างระแวง ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีกนะ
“อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่พาคุณไปฆ่าหรอก...แต่พาไปทำอย่างอื่นก็ไม่แน่” ประโยคหลังเขาลดเสียงเบาลง
“อะไรนะ”
“เปล่า…”
เอมมาลินนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ ใจมันยังโกรธเขาอยู่ ไม่ได้อยากไปหรอก แต่ก็ถูกเขาลากไปจนได้ บางทีก็เบื่อตัวเองจริงๆ แค่คำว่าไม่ยังพูดยากพูดเย็น
ในเวลาต่อมาภายในร้านอาหารริมทะเลแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัท ตัวร้านเปิดโล่งรับลมเย็นๆ ที่โชยมาจากท้องทะเลสีครามอย่างเต็มที่พร้อมกลิ่นเค็มของไอทะเล โดยร้านนี้เปิดมานานพอๆ กับบริษัทเธอนั่นแหละและเป็นร้านโปรดของเธอด้วย ในเมื่อเจมส์ยอมตามใจ เธอจึงเลือกที่จะมาร้านนี้ แน่นอนว่ามันไม่มีแอร์เย็นฉ่ำ แต่ได้บรรยากาศของท้องทะเลที่โชยมาตามสายลมได้ดีนัก ทั้งคู่เลือกมุมติดริมระเบียง จากตรงนี้มันสามารถมองเห็นหาดทรายสีขาวนวลที่ทอดยาวระไปกับทิวสน พร้อมกันนั้นพนักงานสาวหน้าตายิ้มแย้มก็ส่งเมนูอาหารให้ เมื่อได้ออเดอร์จากทั้งสองจนครบ หล่อนจึงเดินหายไปหลังร้านจากนั้นไม่นานเอมมาลินก็ได้เครื่องดื่มเย็นๆ รสหวานชื่นใจมาอยู่ตรงหน้า
หญิงสาวทอดสายตามองออกไปด้านนอก นัยน์ตาคู่สวยเลื่อนลอยไร้จุดหมาย มือเล็กค้ำอยู่ที่คางและอีกข้างเคาะลงไปบนโต๊ะ ลอบมองเจมส์อยู่เป็นระยะพลางในใจยังแอบสงสัยว่าเขาคิดอะไรอยู่นะ มองใบหน้าหนุ่มคมเข้ม เคร่งขรึม โครงหน้าอันหล่อเหลาที่แสนจะสมบูรณ์แบบ
“เจมส์”
“หือ”
“ถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ...คุณเคยคิดจะจริงจังกับใครบ้างไหม” ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆ ทำไมถึงถามคำถามแบบนี้ออกมาได้
“ขยายความคำว่าจริงจังของคุณหน่อยสิ! จริงจังเรื่องอะไร”
“เคยคิดอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับใครไหม ชีวิตที่หยุดนิ่งอยู่ที่คนๆ หนึ่ง” เธอมองเข้าไปในดวงตาคมกริบที่นิ่งสนิทราวกับค้าหาอะไรบางอย่าง
“ไม่” เขาตอบ ทั้งๆ ที่ตัวเองกลับไม่แน่ใจแต่ปากมันพาไป เขาไม่รู้ว่ามันทำให้เธอใจแป้ว จู่ๆ ก็รู้สึกผิดหวังกับคำตอบนี้ของเขา ดวงตาคูงามผ่อนต่ำลง เธอน่าจะรู้ว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้มันไร้การผูกมัดใดๆ ไม่เคยมีข้อตกลงอะไรในสัญญา เขาไม่เคยบอกว่าจะจริงจังกับเธอ ความอยากได้อยากครอบครองของเขามันก็แค่ชั่วคราว เหมือนสายลมที่พัดผ่านมา เธอก็จะเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผ่านมาและก็จะผ่านไปในซักวันหนึ่ง คนเย็นชาอย่างเขาคงไม่รู้จักหรอก คำว่ารักแท้ไม่มีอยู่จริง มันมีแต่ผลประโยชน์ล้วนๆ เธอเคยเจอกับตัวมาแล้วและมันก็ทำให้เธอเจ็บปวด ถ้าไม่มีผลประโยชน์ให้ตักตวง เขาก็คงจะไม่มาเสียเวลากับเธอ
เจมส์นิ่งเงียบไปอย่างสับสน จู่ๆ เกิดคำถามขึ้นมาในใจอะไรคือสิ่งที่เขาต้องการกัน แค่อยากได้เท่านั้นหรือ เขาพอใจเท่านี้เองนะหรือ จริงจัง คำๆ นี้ไม่เคยอยู่ในสมองเขา สนุกกับการหาความสุขไปวันๆ จนไม่รู้จักคำนี้ พอใจกับอนาจักรที่เขาสร้างขึ้นมาโดยมีตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางรายล้อมด้วยสิ่งเย้ายวนใจที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาไม่เคยขาด แต่ไม่เคยมีใครอยู่นาน ไม่มีใครอยู่คงทน นั่นเป็นเพราะเขาพอใจกับชีวิตอิสระเสรี และไม่ชอบให้ใครเรียกร้องใดๆ ความพึงพอใจทั้งสองฝ่าย ไม่มีข้อผูกมัด ไม่มีตายตัว มีแต่เขากับโลกของเขา แต่วันนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งมาตั้งคำถามในสิ่งที่เขาปฏิเสธมานาน เขากลับมีความลังเลในใจ เพราะอะไรกัน
หลังจากทานอาหารเสร็จ เจมส์ไม่ได้พาเธอกลับบริษัท แต่พาเธอตรงกลับบ้านเลย หญิงสาวร้องท้วงนิดๆ เมื่อรถคันหรูแล่นผ่านบริษัทไป
“ไม่เข้าบริษัทเหรอคะ”
“ผมเห็นคุณไม่สบาย กลับไปพักผ่อนดีกว่า” เสียงเรียบนุ่มเอ่ยตอบ ขณะที่เคิร์กขับรถคันงามแล่นไปตามถนน มุ่งตรงสู่บ้านหลังงาม
“แต่ฉันยังไหวอยู่นะ” เธอแย้งเบาๆ อย่างไม่เห็นด้วย รู้สึกเหมือนโดนบังคับให้กลับบ้านยังไงไม่รู้ นี่เขาชักจะเจ้ากี้เจ้าการมากขึ้นทุกวัน ยังมิวายแอบค้อน
“อย่าดื้อสิ...รู้ไหมเดี๋ยวนี้คุณหมกมุ่นกับงานมากเกินไปแล้ว ดูแลตัวเองบ้างสิ เดี๋ยวก็เป็นยัยเพิ้งบ้างานหรอก” ชายหนุ่มว่าเสียงขรึม มองคนแสนงอนทำหน้าบูดบึ้ง
“บ้า..ฉันไม่ปล่อยตัวขนาดนั้นหรอก” ปากว่า แต่ชะเง้อคอมองกระจกหลังว่าตัวเองโทรมจริงไหม มันเป็นความเคยชินจนญารินดามักล้อเธออยู่บ่อยๆ ว่าเป็นนกหงส์หยก เห็นกระจกไม่ได้เป็นส่อง เจมส์ขำออกมาเบาๆ มองคนหน้าหวานที่สำรวจตัวเองเสียยกใหญ่
“ไม่ต้องส่องหรอก เท่านี้คุณก็สวยจนผมล่ะสายตาไม่ได้แล้ว” และยังทำเขาเป็นบ้าเป็นหลังได้อย่างไม่น่าเชื่อ เขาคิดต่อในใจ เธอเผลอยิ้มออกมาด้วยความพอใจกับคำชมที่แสนจะธรรมดา แต่ไม่รู้ทำไมพอมันออกมาจากปากเขามันกลับทำให้เธอเป็นปลื้มซะเหลือเกิน ใจดวงน้อยพองโตขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้ ทำไมถึงรู้สึกดีขนาดนี้ก็ไม่รู้
พอกลับมาถึงบ้านหลังงาม เอมมาลินตรงขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเรียกความสดชื่น เมื่อชำระกายเสร็จเธอเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมือข้างหนึ่งยังถือผ้าขนหนูมือผืนเล็กใช้มันซับผมพอหมาดอยู่ เดินไปหยิบเอาชุดใหม่ในตู้มาผลัดก่อนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย แลเห็นเมฆฝนตั้งเค้าอยู่ไกลลิบ วันวันหนึ่งคลุกอยู่แต่กับงานจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน นี่ใกล้หน้าฝนแล้วซินะ เวลามันช่างผ่านไปรวดเร็วจนเธอแทบจะหลงลืมมัน หญิงสาวถอนใจแผ่วเบาก่อนจะพาร่างเดินไปที่เตียงแสนนุ่มซึ่งมันกำลังรอท่าให้เธอพักผ่อนกายที่มันกำลังล้า ล้มตัวลงไม่ทันได้หลับ จู่ๆ เจมส์ก็เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับถาดยาในมือ ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง
“ทานยาซะ แล้วก็นอนพัก”
“สั่งจังเลยนะ” หญิงสาวทำปากยื่นอย่างคนไม่ชอบใจ ไม่วายแอบค้อนคนชอบสั่ง
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวมีเด็กดื้อไม่ยอมกินยา”
“ฉันโตแล้วนะ อย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กได้ไหม” หน้าหวานง้อง้ำมุ่นมุ่ยอย่างขัดใจ
โดยคนตาคมทอดมองต่ำลงเรื่อยๆสำรวจร่างสาวเขารู้ว่าทรวดทรงองค์เอวภายใต้เสื้อยืดตัวหลวมนั้นมันน่าฟัดปานใด ผิวเนื้อเนียนละเอียดน่าสัมผัส กลมกลึงเว้าโค้งสมส่วน เกิดเสียงครางต่ำๆในลำคอ “อืม! ไม่ใช่เด็กจริงๆ ด้วย”
กิริยานี้ของเขาทำเอาเธอหน้าเสีย เอาแล้วไงอาการหื่นกำเริบอีกแล้ว กายเล็กขยับออกห่างคนร่างสูงก็ยิ่งขยับเข้าหาอย่างชอบใจ
“โอ๊ย! ปวดหัวจัง” เอมมาลินแกล้งเอามือกุมหัว
“เดี๋ยวผมจะทำให้หายเอง ฉีดยาซักเข็มรับรองหายเป็นปลิดทิ้ง” เจมส์พูดทีเล่นทีจริง ดวงตาคมหรี่ต่ำลงมองอย่างคนรู้ทันและมุมปากก็ยังเหยียดยิ้มแบบคนเจ้าเล่ห์แสนกล ใช่! หายปวดหัวแต่ไปปวดอย่างอื่นแทนนะสิ!
“อย่าทะลึ่งได้ไหมคะ” อยู่กับเขาเหมือนอยู่กับหมาป่าหนุ่มผู้หิวกระหายคอยจ้องแต่จะตะครุบเหยื่อไม่รู้วันไหนจะถูกเขาจับกิน
“ผมทะลึ่งตรงไหน ผมเป็นคนตรง คิดยังไงก็พูดออกมา ทำไมต้องเก็บเอาไว้ในเมื่อผมต้องการมันจริงๆ คุณคิดว่าที่ผมทำไปทั้งหมดนี้เพื่ออะไร ผมต้องการคุณ...เอม” เผยความต้องการอย่างชัดเจน ไฟปรารถนาลุกโชนอยู่ตลอดเวลายิ่งเมื่อได้อยู่ใกล้เธอ เขาคิดถึงเรือนร่างอันบอบบาง กลิ่นกายหอมหวน กลิ่นสาบสาวที่ทำให้เขาติดใจในรสชาติจนต้องตามมา “ทำไมคุณต้องทรมานผมด้วย คุณไม่รักษาสัญญาเลย” มันไม่ใช่การต่อว่าแต่มันเหมือนจะน้อยใจมากกว่า
“ฉัน...ไม่ได้คิดจะผิดสัญญากับคุณนะคะ”
“งั้นก็ทำมันเสียสิ อย่าปล่อยให้ผมต้องรออีกเลย” เอ่ยขอด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ดวงตาคมอันแสนมีเสน่ห์จ้องมาเธออยากจะเมินหนีมันเหลือเกิน มันช่างเว้าวอนจนยากที่จะหลบเลี่ยง แน่นอนว่ามันคือข้อผูกมัดที่ไม่มีความหมายอะไรกับเขาอยู่แล้ว บางทีถ้าทำให้มันจบๆ ไปซะก็อาจจะง่ายกว่า
“ก็ได้ค่ะในเมื่อเราตกลงกันแล้วคุณก็จะได้ในสิ่งที่คุณต้องการ คุณช่วยฉัน ฉันก็ต้องตอบแทนคุณ ใช่ไหมคะ”
“คุณพูดแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่าคุณจำใจเลยนะ”
“ต้องสนด้วยหรือคะว่ามันจะออกมาในรูปแบบไหน แค่คุณได้ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรือ”
พอใจหรือ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพอใจไหม ทั้งที่เขาเองก็อยากได้เธอนักหนา แต่พอเธอพูดแบบนี้แล้วมันขัดกับความรู้สึกในใจชอบกล เขาเป็นคนคิดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน จะกังวลไปทำไมในเมื่อเธอยอมเขาแล้ว เอื้อมมือไปแตะแก้มนุ่ม ดวงตาคู่หวานปนหม่นมองตอบกลับมา ไม่ได้หลบหนียามเมื่อเขาบรรจงจูบ ริมฝีปากหวานละมุนนี่แหละที่เขาอยากได้ สอดรับเอวเล็กค่อยเอนกายลงไปโดยที่อีกคนยินยอมแต่โดยดี กระนั้นเขาก็พบว่าแม้เธอจะไม่ปฏิเสธแต่เธอก็ไม่ได้ตอบสนองต่อความต้องการของเขา มีเพียงเขาคนเดียวที่ร้อนรุ่มแต่อีกฝ่ายกลับเย็นชา
“ผมชอบคุณนะเอม คุณเป็นคนเก่งพร้อมจะสู้หากว่าสิ่งนั้นมันขัดกับความรู้สึกของตัวเอง แม้แต่ตอนนี้ถึงปากจะบอกว่ายอมผม”
“ฉันก็รักษาคำพูดแล้วไงคะ ฉันไม่ใช่คนไม่รู้คุณคน ฉันไม่ลืมหรอกว่าคุณช่วยอะไรฉันไว้บ้าง”
“คุณมีเสน่ห์ก็ตรงนี้แหละ ก็เพราะอย่างนี้ผมถึงอยากได้คุณนัก คุณจะน่ารักเมื่อคุณรั้นอย่างที่สุด คุณจะมีคุณค่าเมื่อคุณไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ และนั่นมันยิ่งทำให้ผมไม่อยากรามือจากคุณ” กดจูบอีกครั้งคราวนี้มันเต็มไปด้วยความเร่าร้อน ขบเม้มเน้นหนักราวกับจะยั่วเย้าจนอีกฝ่ายใจระทึกสั่นกับรสจูบอันหวามไหว กายร้อนวูบวาบเมื่อพานพบกับสัมผัสอันตรายคล้ายถูกมันแผดเผาและมันกำลังลุกลามไปจนทั่วร่าง มือเล็กกำผ้าห่มแน่น ไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขาเลย เหนือสิ่งอื่นใด เธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธใจตัวเอง มันกำลังหลุดลอยออกจากร่าง เขากำลังดึงเอาวิญญาณเธอไป เขากำลังกระชากเธอเข้าไปในกองเพลิงที่เขาเป็นคนจุดมันขึ้นมา ไฟปรารถนาที่กำลังโหมกระพืออย่างรุนแรง ริมฝีปากหนากระจายความร้อนเข้ามาไม่หยุดและเธอเองก็รู้สึกเหมือนถูกกดให้จมลงสู้ห้วงลึกก่อนจะถูกปล่อยให้ลอยเคว้งเมื่อเจมส์ถอนริมฝีปากออกไป
“พักเถอะ วันนี้คุณเหนื่อยมากแล้ว ผมจะไม่กวนคุณอีก” เขาว่าและยังก้มลงจูบหน้าผากนวลเบาๆ ตบท้าย โดยที่หญิงสาวนั้นมึนงงเป็นที่สุดเหมือนว่าเธอยังไม่ได้กลับมา เขาขยับผ้าห่มห่มให้ก่อนออกจากห้องไปปล่อยอีกคนให้นอนนิ่งอึ้งเพราะตามเกมของเขาไม่ทัน เขาแสดงออกชัดเจนว่าอยากได้เธอมากแต่พอเธอจะยอมเขากลับไม่รีบคว้าโอกาสนั้น
“คนบ้า...หยุดทำไมเนี่ย” เธอกัดผ่าห่มแน่นเพื่อข่มอารมณ์หวั่นไหวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ลง ทำไมเธอรู้สึกแบบนี้กันล่ะ เหมือนว่ามันจะชอบในสิ่งที่เขาทำ บ้าจริง
ฝากเม้นโหวตเป็นกำลังกันด้วยนะคะ ตามลุ้นตามเชียร์กันต่อเน้อ ช่วงนี้อัพทุกวันค่ะ (ถ้าไม่ติดธุระ )
ความคิดเห็น