ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ RE-Write ] Try..!!! { MarkBam } // THE END

    ลำดับตอนที่ #10 : Level_10《Rewrite》

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 17.32K
      258
      14 ก.พ. 64


    แบมแบมมานอนได้แล้ว”  

    ยังไม่ง่วง

    แต่นี่มันตีสองแล้วนะ เป็นนกฮูกรึไงไม่รู้จักหลับจักนอน

    ก็คนมันไม่ง่วงจะเซ้าซี้ทำไมนักหนาวะ

    ไม่ง่วงหรือกลัวกูลักหลับ กูไม่ทำอะไรหรอกน่ามานอนเร็วๆ 

    มือหนาตบลงตรงที่ว่างข้างๆตัวเพื่อเรียกให้คนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ปลายเตียงมานอนด้วยกัน มาร์คในเสื้อกล้ามสีดำและบ็อกเซอร์ลายปิกาจูนอนมองอีกฝ่ายขำๆ ก็ตั้งแต่เขากลับเข้ามาในห้องร่างบางยังไม่ยอมเข้าใกล้เขาเกิน 1 เมตรเลยน่ะสิ นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ไม่คิดว่าคนที่ดูเจนโลกอย่างเด็กนี่จะมีมุมแบบนี้กับเขาเหมือนกัน

    ใครกลัวพูดให้มันดีๆนะเว้ย” 

    ไม่กลัวก็มานอน” 

    ทำไมต้องเชื่อเป็นอะไรกัน พี่ก็ไม่ใช่พ่อก็ไม่ใช่ทำไมชอบสั่งจังวะ”

    ก็จริง...ไหนๆก็ไม่ใช่ทั้งพ่อ ทั้งพี่ งั้นขอเป็นแฟนได้ไหมล่ะ

    ไม่”  

    ทำไม”  

    ไม่ ก็คือไม่ อย่าเซ้าซี้ รำคาญ

     ดูดปากกันขนาดนั้นแล้วยังไม่ยอมใจอ่อนอีกเหรอ 

    แล้วไง...ผมต้องเป็นแฟนกับทุกคนที่แลกลิ้นด้วยรึไง

    งั้นถ้าทำมากกว่าจูบก็เป็นแฟนได้อ่ะดิ 

    รอยยิ้มกรุ้มกริ่มถูกส่งออกไป ทำให้โดนแบมแบมถลึงตาส่งกลับมา

    อย่าแม้แต่จะคิดผมยังไม่มีความคิดอยากมีอะไรกับผู้ชาย โดยเฉพาะกับพี่

    กูไม่ดีตรงไหนมึงอย่าอคติดิไม่ลองจะรู้ได้ไง

    ถ้าอยากให้ลองงั้นผมขอเป็นคนกดพี่นะ” 

    ได้ไงดูจากสรีระแล้วกูต้องได้กดดิ

    งั้นก็ลืมไปได้เลย คนอย่าง กันต์พิมุกต์ ถ้าไม่ได้กดก็หมดสิทธิ์

    แล้วมึงไม่อยากรู้บ้างเหรอว่าตอนโดนกดรู้สึกยังไง

    ที่พูดนี่เคยโดนรึไง ทำมาเป็นพูดดีถึงผมจะอยากรู้อยากลองแต่ไม่ได้โง่นะเว้ย

    โถ่...โดนจับได้ซะแล้ว แต่เอาเถอะกูมั่นใจว่าสักวันมึงต้องอยากรู้แน่ๆ”  

    ไม่มีวัน !!!”  

    แล้วกูจะคอยดู มานอนได้แล้วพรุ่งนี้กูต้องเข้ามหาลัยแต่เช้า 

    มาร์คเขยิบตัวไปลากร่างบางที่นั่งอยู่ปลายเตียงให้มานอนด้วยกัน แบมแบมได้แต่ถอนหายใจกับการกระทำของอีกฝ่าย ร่างบางจำยอมเลื่อนตัวไปตามแรงดึงก่อนโดนมือหนากดให้ล้มตัวลงนอนตามด้วยผ้าห่มผืนหนาที่ถูกดึงขึ้นมาคลุมตัวเขาเอาไว้ มาร์คก้มลงจัดผ้าห่มเล็กน้อยก่อนแทรกตัวเข้าไปด้านในและนอนตะแคงข้างเพื่อหันหน้าไปทางร่างบางและจ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา

    ขอกอดได้ปะสัญญาว่าจะกอดเฉยๆ” 

    และถ้าบอกว่าไม่ให้จะกอดไหม

    กอด”   

    งั้นจะพูดหาพระแสงอะไร” 

    ก็แค่อยากขอทำไมชอบกวนตีนนักวะพูดดีๆด้วยไม่ชอบหรือไง โรคจิต

    พี่ดิโรคจิต...โรคจิตตั้งแต่ลากผมเข้ามาในห้องแล้วไม่ใช่แค่โรคจิตนะบ้ากามด้วย

    กูก็เป็นกับบางคนเท่านั้นแหละ”    

    “......”   

    เงียบทำไมเขินอะดิ” 

    หุบปากแล้วนอนซะทีง่วงไม่ใช่หรือไง”  

    กูชอบมึงจริงๆนะแค่อยากบอกให้ฟัง ฝันดีแบมแบม” 

    แขนแกร่งถูกส่งไปโอบรอบเอวบางอย่างถือวิสาสะก่อนดึงรุ่นน้องเข้าสู่อ้อมอกเด็กแสบพลิกตัวหนีไปอีกทางทันทีที่ถูกสวมกอด มาร์คจึงดึงอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้มากขึ้นจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับอกกว้างปลายจมูกได้รูปกดลงบนเรือนผมนุ่มก่อนจะเอาหน้าถูไถไปมา

    ตกลงจะนอนไหม”  

    ก็ผมมึงนุ่มดีเหมือนขนพุดเดิ้ลที่บ้านกูเลย” 

    ฮะ...ว่าไงนะ 

    แบมแบมเผลอตัวหันหน้าไปโวยคนข้างหลังทำให้แก้มเนียนชนเข้ากับปลายจมูกของอีกฝ่ายอย่างจังและมีเหรอที่มาร์คจะปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดลอยไปเขากดจมูกลงกับแก้มนิ่มก่อนสูดดมความหอมจนหน่ำใจ

    หอมจัง”  

    "ไหนเมื่อกี้บอกว่าจะกอดอย่างเดียวไง

    นี่มันเหตุสุดวิสัยอีกอย่างมึงหันมาชนเองนะ แล้วไหนๆก็หันมาแล้วกูขอจูบทีได้ปะถ้าให้จูบสัญญาว่าจะไม่กวนแล้ว

    ไม่...ไปนอนเลยไป ง่วงแล้วจะนอน 

    แบมแบมหันหลังกลับไปเหมือนเดิมใบหน้าหวานแดงระเรื่อลามมาจนถึงใบหูเล็กมาร์คมองคนในอ้อมกอดก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ แบมแบมจะรู้ตัวไหมว่าเวลาเขินน่ารักขนาดไหน

    ขอทีเดียวไม่ใช้ลิ้นแลกกับความสงบสุขจนถึงเช้า”  

    "ไม่ 

    ร่างบางตอบเสียงอู้อี้ขณะยังหันหลังให้เขา มาร์คจึงแกล้งด้วยการกดจูบลงบนท้ายทอยของอีกฝ่ายเบาๆร่างบางหดคอหนีสัมผัสอุ่นก่อนยอมหันกลับไปเผชิญหน้ารุ่นพี่หัวเทาอย่างช่วยไม่ได้

    จะอะไรกันนักกันหนาวะ อยากจูบมากนักรึไง 

    มาร์คพยักหน้าหงึกๆ แบมแบมจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนยืนหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น มาร์คยกยิ้มมุมปากทันทีก่อนจะเลื่อนเข้าไปประกบริมปากอิ่มตรงหน้าทั้งสองกดจูบอยู่แบบนั้นสักพักก่อนร่างหนาจะยอมผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

    ไม่เปลี่ยนใจมาเป็นแฟนกูจริงอะ

    เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำรึไงถ้าถามอีกทีจะกลับบ้าน

    โอเคๆ ไม่ถามแล้วนอนดีกว่า ฝันดีนะ”  

    อืม 

    มาร์คกระชับกอดแน่นขึ้นก่อนจมลงสู่ห้วงนิทราปล่อยให้ร่างในอ้อมแขนนอนใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่แบบนั้น นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ ตั้งแต่ที่เขาถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี    

    แบมแบมก็เริ่มทำตัวเสเพลมีอะไรกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือแม้กระทั้งสาววัยทำงานเขาก็เคยมีอะไรด้วยมาแล้วเรียกได้ว่าเขาผ่านเรื่องอย่างว่ามาแล้วแทบจะทุกรูปแบบแต่นี่เป็นครั้งแรกที่โดนเพศเดียวกันจีบ ตอนแรกก็คิดว่าตลกดีที่โดนผู้ชายมาบอกชอบเลยจะลองเล่นด้วยขำๆแต่นี่มันชักไปกันใหญ่แล้วก็ไออาการใจเต้นแรงจนน่ารำคาญนี่น่ะสิที่เล่นงานเขาจนนอนไม่หลับ

    มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แบมแบม 

    เสียงหวานเอ่ยกับตัวเองแผ่วเบาเขาสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนหลับตาลงช้าๆน่าแปลกที่อ้อมกอดนี้ทำให้เขารู้สึกดีอย่างประหลาดแบมแบมเริ่มผ่อนลมหายใจก่อนหลับไปในที่สุด 

    ไออุ่นจากแสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามากระทบใบหน้าหวานที่นอนอยู่บนเตียงกว้าง กลิ่นกาแฟลอยเข้ามาเตะจมูกคนขี้เซาให้ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้าแบมแบมปรับสายตาอยู่ครู่ใหญ่คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นนั่งมือเรียวยกขึ้นขยี้ตาพลางเกาหัวด้วยท่าทีมึนๆ

    หายไปไหนแล้ววะ 

    เสียงใสเอ่ยขึ้นเมื่อมองหาร่างเจ้าของห้องไม่พบ เขายันตัวลุกขึ้นจากเตียงก่อนเปิดประตูออกไปยังห้องนั่งเล่น ร่างบางเดินสลึมสลือไปจนถึงห้องครัวที่มีแก้วกาแฟวางอยู่บนเคาเตอร์ จุ๊บ...อยู่ๆแก้มนิ่มก็ถูกขโมยความหอมจากคนที่เดินมาอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  แบมแบมยืนตัวแข็งทือไม่ไหวติงไม่รู้ว่าเพราะตกใจหรืออายกันแน่แต่หลังจากเรียกสติกลับมาได้เขาก็หันกลับไปเผชิญหน้ากับรุ่นพี่จอมฉวยโอกาสทันที

    ทำบ้าไรวะ”  

    ก็มอนิ่งคิสไง อรุณสวัสดิ์นะแบมแบม 

    มาร์คยิ้มร่าตอบกลับไปก่อนเดินไปนั่งที่เคาเตอร์มือหนายกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่แบมแบมได้แต่ยืนมองอีกฝ่ายที่ดูจะมีความสุขเสียเหลือเกิน

    อ้าว...แล้วนั้นยืนอยู่ทำไมมานั่งสิกินข้าวเช้าเสร็จจะพาไปส่งบ้าน

    ไม่ต้อง...เดี๋ยวให้เฮียแจ๊คมารับ ให้พี่ไปส่งมีหวังไม่ถึงบ้านแน่ 

    แบมแบมพูดขึ้นพร้อมเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมาร์ค มือเรียวหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมากินด้วยท่าทีสบายๆ

    นี่มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย” 

    "บ้ากาม 

    แบมแบมเอ่ยเสียงเรียบก่อนยัดขนมปังชิ้นโตเข้าปากส่วนมาร์คก็ได้แต่ยักไหล่กวนๆส่งกลับไป

    อ่อ...แล้วเรื่องที่พี่ล้มบอลยังไม่ได้เคลียร์เลยนะเว้ย

    เรื่องแค่นี้ มึงจะเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยทำไม

    เรื่องแค่นี้เหรอ พี่บอกว่าเรื่องแค่นี้งั้นเหรอ นี่..มาร์ค ต้วน มันจะไม่เกินไปหน่อยรึไง

    ก็มันผ่านไปแล้ว มึงปล่อยๆไปไม่ได้รึไง 

    ไม่ได้...ผมต้องการแข่งใหม่

    แข่งใหม่ แข่งทำไมกูไม่เห็นว่าแข่งใหม่แล้วจะมีประโยชน์อะไร

    แต่ผมต้องการเรียกศักดิ์ศรีนักบาสโรงเรียนกลับมา พี่ต้องแข่ง

    กูไม่แข่ง”  

    และถ้าผมมีข้อเสนอล่ะ

    มันก็อยู่ที่ว่าข้อเสนอมึงน่าสนใจพอรึเปล่า

    ถ้าพี่ชนะผมจะยอมตกลงเป็นแฟนพี่แต่ถ้าผมชนะพี่ต้องเป็นทาสผมปีนึงว่าไง

    น่าสนนิ...เอาเป็นถ้ากูชนะมึงต้องตกลงเป็นแฟนกูและห้ามดื้อห้ามเถียงไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม แต่ถ้ากูแพ้กูยอมเป็นทาสมึงตลอดไปแบบนี้เป็นไง” 

    สายตาสองคู่ผสานกันอย่างไม่มีใครยอมใครราวกับมีสายฟ้าปะทะกันกลางอากาศ

    ดีล

    “ดีล” 




    +++++++++++++++++++++++++++++++++++

     


    >>> Talk <<<


    ศึกศักศรีดิ์กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง การเดิมพันครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาซะแล้วสิ

     มาเชียร์พวกเขาไปพร้อมๆกันนะคะ #ฟิคลองของ ช่วยคอมเม้นส่งแรงใจเชียร์ มาร์คแบมกันเยอะๆน้าาา ^ ^

     









     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×