คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Level_16
ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วหลังจากการรับน้องห่าเหวนั้นและเพราะเรื่องบ้าๆในวันนั้นทำให้ผมโดนคนในคณะส่งสายตาแปลกๆมาให้เป็นระยะๆ
จนอดโหโมไม่ได้ทุกครั้งที่นึกถึง...
ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันที่แล้วหลังจากผมโดนไอหัวเทาจัดฉากรับน้องให้ของขึ้นเล่น
ผมกับมันก็รีบตรงไปที่มหาลัยทันทีและสิ่งแรกที่เห็นคือบอร์ดขนาดใหญ่กลางล้านหน้าคณะที่ตอนนี้มีคนมุ่งดูอยู่เป็นจำนวนมาก
“จ่ายมาๆ กูบอกแล้วแม่งสายแข็ง”
หนึ่งในนั้นพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีตามมาด้วยเสียงจอแจดังไปทั่ว ผมยืนนิ่งมองภาพตรงหน้างงๆจนมีคนมาสะกิดไหล่เบาๆ ผมหันไปมองก็เจอกับไอคยอมที่ยืนส่งยิ้มหวานมาให้
“ยิ้มเหี้ยไร..”
“ป่าว..”
มันตอบเสียงสูงจนผมต้องหรี่ตามอง
“และนี่เค้ามีอะไรกัน ทำไมดูวุ่นวายชิบหายเลย”
“ศึกสายรหัส”
“????”
เสียงทุ้มต่ำดังมาจากด้านหลังคนที่พึ่งเอารถไปจอดเดินเข้ามาประชิดตัวจนต้องหันไปค้อนวงใหญ่
“ศึกอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“คืองี้เว้ยกูได้ยินมาว่าทุกปีจะมีการรับน้องโดนสายรหัสของตัวเองและก็เอาสถิติมาขึ้นบอร์ดว่าสายไหนเจ๋งสุดโดยมีกติกาว่า ใครทำให้น้องร้องไห้ได้เร็วที่สุดจะได้ยึดห้องสันธนาการไปเป็นห้องประจำสายรหัส อีกอย่างที่พลาดไม่ได้คือเค้ามีเปิดพนันกันด้วยว่าปีนี้ใครจะได้ห้องไปครอง”
คนที่อธิบายกลับเป็นไอคยอมที่ยืนกอดอกเล่าอย่างออกรสออกชาติ
“และตอนนี้สายมึงอยู่ที่1” มันหันมองผมกับพี่มาร์คสลับกันก่อนแสยะยิ้มมุมปาก
“!!!”
“ว่าแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพี่ทำให้มันร้องไห้ได้ยังไงผมคบกับมันมาตั้งแต่เด็กมันแทบไม่เคยร้องไห้เลย
นับถือว่ะ”
“ก็ไม่เห็นยากนิ จริงมั้ยครับน้องแบมแบม”
ไอหัวเทาหันมายื่นหน้ายื่นตาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงยั่วโมโห
“สัส..”
ผมสบถออกไปอย่างเหลืออดว่าแต่ไอคยอมรู้ได้ไงว่าพี่มาร์คเป็นสายรหัสผม
“ไอคยอม..มึงรู้ได้ไงว่าพี่มาร์คเป็นสายรหัสกู”
“เค้าก็รู้กันหมดนั้นแหละ มีแต่มึงที่ไม่รู้”
ผมมองหน้ามันงงๆ
“มึงได้คำใบ้ว่า 'เจ้าชายน้ำแข็ง' ใช่มั้ย”
“เออ”
“คนที่นี้เค้าเรียกพี่มาร์คกันแบบนั้น
ถ้ามึงลองสังเกตดีๆขนาดคณะอื่นยังเรียกเลย”
“......”
ผมยืนนิ่งไปไอรุ่นพี่หัวเทารอบยิ้มจนหน้าหมั่นไส้ เออ..กูโง่เองที่ไม่รู้ว่าเป็นมึง
ถ้ารู้ก่อนกูจะยอมสละสิทธิ์ออกไปเรียนมหาลัยอื่นไม่ทนให้มึงมายืนยิ้มเยาะแบบนี้หรอกพูดแล้วขึ้น...
“มากันแล้วเว้ยยย..”
เสียงรุ่นพี่คนนึงตระโกนขึ้นพร้อมชี้มาทางพวกผม
คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองพวกผมเป็นตาเดียวก่อนจะมีคนวิ่งเข้ามาหา ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นรุ่นพี่ที่ยื่นกล่องให้จับสายรหัสเมื่อวันก่อน
“ไงไอมาร์ค ทุบสถิติอีกแล้วนะมึง”
พี่ที่ชื่อมิโนพูดขึ้นก่อนมองมาที่ผมยิ้มๆส่วนไอหัวเทาก็แค่ยักไหล่กวนๆส่งกลับไป
“ปีก่อนโน้นก็เล่นซะไอฮันบินเกือบตาย
ดีนะไอห่านั้นสายแข็งเลยรอดมาได้”
“ขนาดนั้นเลยเหรอพี่ว่าแต่ว่าทำไมพี่รหัสไอแบมไม่ใช่พวกปีสองล่ะ พี่มาร์คอยู่ปี4ก็น่าจะเป็นปู่รหัสมันสิถึงจะถูก
“
ไอคยอมเอ่ยถามรุ่นพี่ผิวคล้ำข้างๆมันทำให้ผมฉุกคิดขึ้นได้ว่าจริงอย่างที่มันพูด
“น้องถามมันเองดีกว่าว่านึกครึมอะไรถึงลงรับน้องเอง”
ผมหันไปหรี่ตามองใบหน้าเรียบเฉยที่ยืนอยู่ใกล้ๆทันที
“ก็แค่น้องใหม่ปีนี้น่าสนใจกว่าที่คิด..”
คำตอบเรียบๆดังมาจากไอหัวเทาเหมือนเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญอะไรมากมายก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นตอบข้อสงสัยเสียงหญิงสาวที่หวานปาดน้ำผึ้งดังขึ้นเรียกสายตากจากกลุ่มคนตรงนั้นได้เป็นอย่างดี
“เฮียก็บอกไปสิว่าอยากม่อเด็ก..”
เสียงดังมาจากหญิงสาวหน้าตาสะสวย หุ่นดี
ผิวคล้ำนิดๆที่เดินตรงมาทางพวกผม แบมแบมมองคนที่เดินเข้ามาด้วยความสนอกสนใจก็คนทีเดินมาหยุดตรงหน้า ตรงสเป็กเค้าอยู่ไม่น้อยเลยน่ะสิ
“นายชื่อแบมแบมใช่มั้ย..”
“ครับ”
“พี่ชื่อกรีน เป็นพี่รหัสตัวจริงของนาย”
“อ่า..ครับ”
“หน้าตาจิ้มลิ้มแบบนี้นี่เองไม่น่าล่ะ..”
พี่กรีนหันไปมองพี่มาร์คขำๆแล้วเชยคางผมหันซ้ายทีขวาทีอย่างพินิจพิจารณา ผมแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับท่าทีที่ได้รับก่อนเอ่ยถามออกไป
“แล้วหน้าตาแบบนี้พี่ชอบมั้ยล่ะครับ”
สิ้นเสียงพีมาร์คที่ยืนเงียบอยู่นานก็หันควับมาจ้องผมตาเขม่งในขณะที่พี่กรีนหัวเราะออกมาดังลั่น
“ฮ่าๆๆ นายคิดจะจีบพี่เหรอแบมแบม เฮียเด็กเฮียจีบกรีนว่ะ”
พี่กรีนหันไปพูดกับลุงรหัสตัวเองที่ตอนนี้ยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ
“แล้วพี่คิดว่ายังไงล่ะครับ”
ผมส่งยิ้มหวานไปให้สาวสวยจนลืมไปว่าไอคนที่พึ่งจูบกันเมื่อเช้ายืนจ้องมาที่ผมหน้าเครียด
“นายก็น่ารักดีหรอกนะ แต่เสียดายที่ฉันไม่นิยมกินเด็ก”
“ถ้าไม่ลองกินจะรู้ได้ไงว่าดีหรือไม่ดีจริงมั้ยครับพี่กรีน”
แบมแบมยังคงส่งยิ้มหวานให้พี่รหัสอย่างไม่ยอมเลิกลา
“กูลองแล้วรสชาติไม่เลว มึงลองสิไอกรีนเผื่อติดใจ”
เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นเรียบๆแต่เรียกสายตาจากทุกคนที่ยืนตรงนั้นได้ในทันที
“ฮ่ะ!!! มึงว่าไงนะ แน่จริงลองพูดอีกทีดิ”
แบมแบมฟิวขาดทันทีก่อนเริ่มตะคอกใส่ปู่รหัสอย่างลืมตัว
ยูคยอมที่ยืนอยู่ไม่ห่างรีบเข้ามารั้งเพื่อนเอาไว้ก่อนที่ร่างบางจะพุงใส่คนตรงหน้า
“เรียกใครว่ามึง..กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ ระวังปากหน่อย”
พี่มาร์คที่ดูเหมือนจะฉุนขาดโวยกลับ ร่างบางกำมือแน่นเรื่องเมื่อเช้ายังเคลียร์ไม่ทันจนดีแม่งมีเรื่องใหม่มาอีกแล้ว
“เฮ้ยยย..เฮียใจเย็นน้องมันแค่แหย่เล่นเฉยๆใช่มั้ยแบมแบม”
พี่กรีนรีบเข้าไปห้ามพี่มาร์คที่ดูเหมือนพร้อมอาละวาททุกเมื่อ
“ไม่เล่นพี่ ผมจริงจัง”
สิ้นเสียงกรีนถึงกับยกมือขึ้นตบหน้าผากดังฉาด ให้มันได้อย่างงี้สิเจอกันไม่ถึงห้านาทีก็เป็นเรื่องจนได้
“เอาแล้วไง..งานงอกล่ะสิทีนี้”
ไอคยอมมองผมกับไอหัวเทาสลับกับไปมาก่อนยกมือขึ้นกุมขมับตามพี่กรีนไปอีกคน
“ไอกรีนหลบ..”
พี่มาร์คกดเสียงต่ำพร้อมดันพี่กรีนที่ยืนขวางอยู่ให้หลบออกไปด้านข้างก่อนเดินมาหยุดตรงหน้าใบหน้าเรียบเฉยก้มลงมากระซิบข้างหูผมเบาๆ
“มึงควรเลิกยั่วให้กูหึง ก่อนที่กูจะหมดความอดทนแล้วทวนความจำว่าเมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
เสียงถูกปล่อยออกมาอย่างแผ่วเบาแต่มันกลับดังก้องอยู่ในโสตประสาทจนร่างบางกัดฟันกรอดด้วยความโมโห
พูดจบร่างหนาก็ผละออกมาเล็กน้อยพร้อมยกยิ้มเย็นส่งไปให้หลานรหัสตรงหน้า
“โถ่เว้ยย..”
แบมแบมเบื่อนหน้าหลบไปอีกทางเผยให้เห็นหูที่แดงจนมาร์คต้องรอบยิ้มออกมา ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ด้วยว่ะถ้าไม่ติดว่ายืนอยู่ลานหน้าคณะอย่าคิดเลยว่ากูจะยอมมึงง่ายๆแบบนี้
“เอะอะ อะไรกันเสียงดังไปถึงโน้น”
เสียงชายนิรนามดังแทรกขึ้น
“พี่เซฮุน..”
“ไงแบมแบม มีอะไรกันรึเปล่าพี่ได้ยินเสียงเหมือนทะเลาะกันเลยเดินมาดู”
“เสือก..”
คำสั้นๆที่เรียกสายตาคนมาใหม่ให้หันไปมองได้ในทันที มาร์คเอ่ยเสียงเข้มก่อนเดินผละออกไปอีกทางแต่ก่อนไปก็ไม่ลืมหันทิ้งบางอย่างไว้ให้หลานรหัสตัวแสบด้วยเสียงดังฟังชัด
บางอย่างที่ทำให้คนทั้งคณะหันมองมาเค้าเป็นตาเดียว
“เที่ยงมาหากูที่ชมรมด้วย อย่าสายล่ะเพราะถ้ามึงมาสายกูจะแดกมึงแทนข้าว”
พูดจบก็เดินไปทันที
ไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้โต้ตอบใดๆทั้งสิ้น
“ไอ..ไอๆๆ โอ๊ยยย..”
แบมแบมชี้นิ้วไปยังคนที่เดินห่างออกไป ร่างบางสั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธที่พุ่งสูง
มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าเค้าอยู่กับมันแค่สองคน แต่นี่ไม่ใช่นี้มันลานหน้าคณะที่มีคนพลุกพล่านเต็มไปหมดและตอนนี้เค้าก็ตกเป็นเป้าสายตาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ผู้คนเริ่มซุบซิบกันบางคนชี้มาที่เค้าก่อนหันไปเม้าส์กับเพื่อน
“เหี้ยเอ้ยย..”
แบมแบมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆมือเรียวยกขึ้นเสยผมอย่างหัวเสีย ป่านนี้คงโดนหาว่าเป็นเด็กไอหัวเทาไปแล้วแค่นึกก็อยากจะเอาหมัดหนักๆกระแทกหน้าแม่งจริงๆ แล้วทีนี้กูจะเอาหน้าไปไว้ไหนว่ะเนี่ย
“ปากดีไม่เปลี่ยน อย่าไปสนเลยแบมแบม“
พี่เซฮุนหันมาพูดกับผมพร้อมตบไหล่ปุๆเป็นเชิงปลอบ
“พี่ไม่ต้องไปเตรียมพิธีปฐมนิเทศเหรอค่ะ พี่เซฮุน”
พี่กรีนเอ่ยเสียงเรียบ
ก่อนเดินมาดึงผมออกห่างจากคนตรงหน้า
“หึ..เป็นกันทั้งสายเลยสินะ ความหมาบ้าที่แก้ไม่หาย”
พี่เซฮุนเค้นยิ้มเย็นส่งไปให้พี่กรีนที่ดึงผมไปไว้ด้านหลัง
“ใช่ค่ะ..และพี่รู้มั้ยคะว่าข้อดีของหมาบ้าคืออะไร พวกมันกัดไม่ปล่อยพี่ก็ระวังไว้บ้างนะคะกรีนเป็นห่วง”
หญิงสาวกดเสียงต่ำก่อนลากผมให้เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
ผมที่อยู่ในอารมณ์โกรธไม่ได้สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าไหร่นักเพราะตอนนี้จิตใจลอยไปอยู่ที่ไอปู่รหัสหัวเทาเรียบร้อยแล้วจิตใจที่อยากจะฆ่ามันแล้วฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆให้สมกับที่มันทำลายภาพลักษณ์เพลย์บอยของผมจนหมดสิ้นตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนงานนี้จบไม่สวยแน่ผมรับรอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
>>> TBC <<<
เอาล่ะสิงานนี้ดูจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆซะแล้วก็พี่มาร์คเล่นประกาศศักดาซะขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องโมโหเป็นธรรมดา
แล้วอย่างงี้เพลย์บอยตัวพ่ออย่างแบมแบมจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง มาตามลุ้นไปด้วยกันในเลเวลหน้านะคะ
#ฟิคลองของ
ความคิดเห็น