คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Level_25
“ฮาโหล..”
เสียงยานคางดังมาจากปลายสายทำให้ร่างสันทัดยกยิ้มมุมปากทันทีที่ได้ยิน
“ทำไมยังไม่ตื่นอีก”
แจ็คสันกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ขณะกำลังขับรถเพื่อไปรับใครอีกคน
“......”
“ยองแจ ตื่นได้แล้ว”
“......”
“เฮ้ออ..เงียบแบบนี้หลับต่อแหง”
แจ็คสันส่ายหัวไปมาขำๆ
“อ้วนตื่นเร็วพี่จะถึงแล้วนะ”
น้ำเสียงอ่อนโยนถูกส่งออกไปยังปลายสาย
“ขออีก 5 นาทีได้มั้ย ง่วง..”
“อย่างอแงสิอ้วนลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้และถ้าพี่ไปถึงแล้วเรายังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัวพี่จะเป็นคนอาบให้เองนะ”
“ทำไมชอบขู่นักห่ะ”
“ไม่ได้ขู่ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู”
“เออๆๆ ตื่นก็ได้แล้วนี่ถึงไหนแล้ว”
“ใกล้จะถึงแล้วพี่ให้เวลาเราอาบน้ำแต่งตัว 20 นาที
ถ้าเสร็จทันจะพาไปกินอะไรอร่อยๆ”
“และถ้าไม่ทันจะไม่พาไปรึไง”
“พาไป”
“แล้วจะพูดทำไม”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆไม่กวนแล้วไปอาบน้ำเหอะแล้วอย่าให้รู้ว่านอนต่อนะไม่งั้นจะทำให้ลุกจากเตียงไม่ได้อีกเลย
“
“ทะลึ่ง”
“ทะลึ่งอะไร คิดลึกนะเราอ่ะ”
“คิดบ้าอะไรเล่าไม่พูดด้วยแล้ว แค่นี้นะ”
“คร้าบบบ”
ตื๊ดๆๆ สายถูกตัดไปแล้วรอยยิ้มชัดฉายบนใบหน้าของแจ็คสันตลอดการสนธนาร่างสันทัดฮัมเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดีนั้นคงเพราะตอนนี้เขากับยองแจตกลงคบกันเป็นแฟนแล้ว
และถ้าจะให้เล่าว่าตกลงปลงใจกันได้ยังไงคงต้องขอย้อนกลับไปเมื่ออาทิตย์ก่อนขณะที่แจ็คสันกำลังเดินหน้าตามตื้อยองแจเชกเช่นทุกวัน
“สวัสดีครับพี่แจ็คสัน”
เสียงจูเนียร์ดังขึ้นเรียกสายตาที่กำลังจดจ้องหน้าจอโทรศัพท์ให้เงยขึ้นมามอง
“อ้าว..ว่าไงไอเนียร์มารอไอเจบีเหรอ”
แจ็คสันเอ่ยทักรุ่นน้องกลับไป
“ครับแล้วนี่พี่มานานรึยัง”
“สักพักแล้วยองแจล่ะไม่ได้มาด้วยกันเหรอ”
ร่างสันทัดชะเง้อมองไปทางด้านหลังรุ่นน้องแต่ก็เจอเพียงความว่างเปล่า
“เห็นมีรุ่นพี่เรียกออกไปคุยน่ะครับ”
คิ้วเข้มขมวดงุ้มทันทีที่ได้ยิน
“ใครเรียกไปคุยว่ะ”
“รู้สึกว่าจะเป็นพี่คิมที่อยู่ปีสามนะผมเห็นแอบหยอดไอแจหลายทีแล้ว”
“มึงว่าไงนะ !!!”
รอยยิ้มร้ายปรากฎบนใบหน้าของจูเนียร์ทันทีที่เห็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของรุ่นพี่ตรงหน้า
“แล้วนี่มันไปคุยกันที่ไหน”
“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่หายไปด้วยกันสักพักแล้วนะ”
“ห่าเอ้ยย..ปล่อยให้ห่างหูห่างตาไม่ได้เลยใช่มั้ย ”
แจ็คสันเอ่ยเสียงกกร้าว
มือหนากำหมัดแน่น
“ใจเย็นก่อนพี่อาจไม่มีอะไรก็ได้”
จูเนียร์เอ่ยเสียงเรียบขณะกระตุกยิ้มมุมปาก
เพราะดูเหมือนแผนการที่วางเอาไว้จะเป็นไปได้ด้วยดี
“จะให้เย็นได้ไงว่ะ กูตามตื้อของกูมาตั้งนานอยู่ดีๆมีใครที่ไหนก็ไม่รู้คิดจะชุบมือเปิบเฉยเลย”
“แล้วพี่จะเอาไงล่ะ ตอนนี้ไอแจอยู่ไหนก็ไม่รู้”
“มึงลองโทรหามันดิว่าตอนนี้อยู่ไหน”
จูเนียร์พยักหน้ารับก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร
“ปิดเครื่องวะพี่”
“เชี่ยเอ้ยย...อย่าให้กูรู้นะว่าอยู่ที่ไหน”
“ถ้าเจอมันพี่จะทำไงอ่ะ”
“ยังไม่รู้เว้ย แต่กูไม่ปล่อยไอเหี้ยนั้นไว้แน่”
แจ็คสันเอ่ยเสียงกร้าว
ฟันกลามขบเข้าหากันจนแน่น
“มีอะไรกันเสียงดังไปถึงโน้น”
เสียงเรียบดังขึ้นจากทางด้านหลัง
แจ็คสันรีบหันกลับไปมองทันที
“ไปไหนมา..”
ร่างสันทัดเดินตรงเข้าไปจับแขนยองแจเอาไว้ยองแจจ้องคนตรงหน้างงๆ
เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไปคุยงานมา แล้วนี่เป็นอะไรทำไมต้องขึ้นเสียง”
“แค่คุยงานทำไมต้องปิดโทรศัพท์ด้วย”
“แบตหมดมั้ง”
“อย่าให้รู้ว่าคุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงานก็แล้วกันและนี่คุยเสร็จรึยัง”
“เสร็จแล้ว”
“จะกลับเลยมั้ยเดี๋ยวไปส่ง”
“อืม”
หลังจากได้ยินแจ็คสันก็เดินไปทันทีปล่อยให้ยองแจยืนเหวออยู่แบบนั้น
“ไอเนียร์พี่มึงเป็นห่าไร”
ยองแจเดินเข้าไปถามจูเนียร์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ไม่รู้ดิหึงมึงมั้ง”
จูเนียร์เอ่ยขำๆ
“???”
“ก็กูบอกพี่มันว่าพี่คิมเรียกมึงออกไปคุย”
“แล้วไงว่ะ”
“แล้วกูก็เสริมไปอีกนิดหน่อยว่าพี่คิมแอบชอบมึงอยู่”
“เชี่ยเนียร์..เล่นห่าไรเนี่ยมึงก็รู้ว่าพี่คิมมีผัวแล้วจะมาแอบชอบกูได้ไงหาเรื่องให้กูอีกแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆ กูก็แค่แหยเล่นเองอย่าอารมมณ์เสียน่ามึงต้องเห็นตอนพี่แจ็คปรี๊ดแตกโคตรน่ากลัว
นี่ถ้ามึงมาช้ากว่านี้กูว่าจะยุให้พี่มันไปตามมึงท่าทางคงสนุกพิลึก”
“มึงโรคจิตรึไง หาเรื่องให้กูเดือดร้อนนะมึง”
“มึงจะเดือดร้อนทำไมว่ะ มึงไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย”
กึก ยองแจชะงักไปกับประโยคที่ได้ยินจริงอย่างที่จูเนียร์ว่าเขากันแจ็คสันไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วทำไมเขาต้องเดือดร้อนด้วย
แค่คิดก้อนเนื้อในอกก็เริ่มสั่นแปลกๆจนต้องยกมือขึ้นมาแตะ
“กูถามมึงจริงๆนะไอแจมึงชอบพี่มันบ้างป่ะว่ะ กูดูมาสักพักแล้วนะพี่แจ็คแม่งโคตรทุ่มเททั้งเทียวรับเทียวส่งมึงทุกวันตามใจมึงสารพัดเอาจริงๆกูสงสารพี่มันว่ะถ้ามึงไม่ได้คิดอะไรก็บอกพี่มันไปเหอะ”
ยองแจนิ่งเงียบไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป
“มึงรอพี่เจบีใช่มั้ย งั้นกูไปก่อนนะ”
ยองแจเอ่ยเสียงเรียบก่อนเดินผละออกไป
“หวังว่ามึงจะคิดได้สักทีนะไอแจ”
จูเนียร์มองตามหลังเพื่อนที่เดินห่างออกไปการที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะอยากให้เพื่อนรู้ตัวสักทีว่ากำลังทำอะไรอยู่ไม่ใช่ยื้อกันไปมาแบบนี้อีกอย่างเขารู้สึกสงสารแจ็คสันเพราะตั้งแต่รู้จักพี่ชายคนนี้มายังไม่เคยเห็นว่ามันจะจริงจังกับใครเท่าครั้งนี้มาก่อน
ทำให้เขาอดรู้สึกเห็นใจไม่ได้
ยองแจเดินตรงไปยังลานจอดรถของคณะ audi RS7คันสวยยังคงจอดประจำที่เดิมเชกเช่นทุกวัน
ยองแจหยุดมองเพียงเล็กน้อยก่อนก้าวไปเปิดประตูและแทรกตัวเข้าไปนั่งด้านในแจ็คสันไม่แม้แต่จะหันมามองคนข้างๆมือหนาสตาร์ทรถและขับออกไปทันที
ภายในรถตอนนี้เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันยองแจนั่งเอามือประสานกันบนตักปากได้รูปเม้มเข้าหากันจนแน่นตาเรียวเหลือบมองคนขับเป็นระยะๆก่อนเสียงถอนหายใจหนักๆจะทำลายความเงียบลง
“หิวรึเปล่า”
แจ็คสันถามขึ้นขณะที่สายตายังคงจดจ้องไปยังถนนเบื้องหน้ายองแจหันไปมองร่างสันทัดนิดๆก่อนเอ่ยเสียงเรียบ
“จอด”
แจ็คสันถอนหายใจออกมาอีกครั้งแต่ก็ยอมเบี่ยงรถเข้าข้างทางพร้อมเปิดไฟกระพริบเอาไว้
ร่างสันทัดจับพวงมาลัยเอาไว้และนิ่งค้างอยุ่แบบนั้นทำให้ยองแจเริ่มหงุดหงิดขึ้นมากับท่าทีที่เห็น
“เป็นอะไร”
ยองแจหันไปถามคนข้างๆพร้อมจ้องเสี่ยวหน้าของอีกฝ่าย
“......”
“ผมถามว่าพี่เป็นอะไรทำไมไม่ตอบ”
“.......”
“หันมา”
“......”
“ผมบอกให้หันมาไงเล่า”
ยองแจเอื้อมมือไปรั้งอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองตาเรียวจ้องใบหน้าเรียบนิ่งนั้นเขม่ง
“ตงลงจะไม่พูดใช่มั้ย ได้..”
ยองแจพูดจบก็เปิดประตูแล้วลงไปจากรถทันทีและนั้นทำให้แจ็คสันเบิกตากว้างก่อนรีบตามลงไป
“จะไปไหน กลับมาขึ้นรถนะยองแจ”
แจ็คสันตะโกนไล่หลังยองแจที่ก้าวเดินไม่ยอมหยุดก่อนออกวิ่งไปรั้งแขนอีกฝ่ายเอาไว้
“พี่ถามว่าจะไปไหน”
“พูดได้แล้วรึไง”
ยองแจกระแทกเสียงใส่แจ็คสันอย่างห้ามไม่ได้
“กลับไปที่รถก่อน”
“ทำไมพี่ชอบเป็นแบบนี้ว่ะ”
“เป็นแบบไหน”
“ก็ชอบคิดเองเออเอง ถามจริงเหอะพี่เคยคิดจะถามผมบ้างมั้ยว่าเรื่องมันเป็นมายังไง”
“งั้นก็บอกมาสิพี่จะได้รู้”
ตาสองคู่ประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
ก่อนยองแจจะสะบัดแขนออกจากการจับกุมแล้วเดินตรงไปขึ้นรถแจ็คสันสบถออกมาเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินกลับไปนั่งประจำที่ด้านคนขับเช่นกัน
“พี่อยากรู้อะไร”
ยองแจเป็นฝ่ายเปิดฉากพูดขึ้นมาก่อน
“ไปคุยกับใครมา”
“พี่คิม”
“มันเป็นใคร”
“เป็นรุ่นพี่ที่คณะ”
“แล้วทำไมต้องปิดโทรศัพท์”
“ก็บอกแล้วไงว่าแบตหมดไม่เชื่อก็เอาไปดู”
พูดจบก็โยนโทรศัพท์ไปที่ตักของแจ็คสันมือหนาหยิบขึ้นมากดดูก็พบว่าแบตหมดจริงอย่างที่อีกฝ่ายบอก
“แต่ไอเนียร์บอกว่ามันแอบชอบนาย”
“แล้วพี่ก็เชื่อมันงั้นสิ”
“และมันจริงมั้ยล่ะ”
แจ็คสันเผลอตะคอกออกมาอย่างลืมตัว
“อย่ามาขึ้นเสียงนะเว้ย”
ยองแจที่หมดความอดทนโวยกลับไปบ้าง
“อีกอย่างพี่คิมมันมีผัวแล้วมันจะมาชอบผมได้ไง”
“ห่ะ..มีผัว”
“ก็เออนะสิ พี่มันเป็นเกย์มีผัวอยู่สถาปัตทีนี้จะเลิกบ้าได้รึยัง”
“อ้าว เหรอ..งั้นก็แล้วไป”
แจ็คสันเอ่ยเสียงแผ่วพร้อมส่งยิ้มแห้งๆไปให้รุ่นน้องที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“ทีหลังอย่ามางอนอะไรไร้สาระแบบนี้อีกนะ”
“ก็พี่หึงเรานิ”
“หึงบ้าหึงบออะไร ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
ยองแจเอ่ยเบาๆพร้อมหันหน้าออกไปด้านนอกรถ
“งั้นก็เป็นสิ”
แจ็คสันเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายเอาไว้ยองแจเหลือบมองมือที่โดนแจ็คสันกุมเอาไว้พร้อมยกยิ้มมุมปากนิดๆ
“.......”
“อย่าเงียบแบบนี้ดิ ”
“ไม่ให้เงียบแล้วจะให้พูดอะไร”
“อะไรก็ได้ก่อนอื่นหันมาก่อนเร็ว”
ยองแจยอมหันไปเผชิญหน้ากับรุ่นพี่อีกครั้งมือหนายกขึ้นไปแนบแก้มใสก่อนลูบไล้ไปมาเบาๆ
“นี่รู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำให้พี่คลั่งขนาดไหนเมื่อไหร่จะยอมคบกับพี่สักที
หืม..”
“งั้นผมขอถามอะไรพี่อย่างนึงได้มั้ย”
“ได้สิ”
“พี่แน่ใจได้ไงว่าที่อยากคบกับผมเพราะชอบผมไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะ”
“พี่ไม่เคยอยากเอาชนะเพราะถ้าพี่แค่อยากเอาชนะจริงๆวันนั้นที่ทะเลเราคงเสร็จพี่ไปแล้วล่ะ”
“ผมไม่เข้าใจเลยว่าคนอย่างพี่มาชอบผมได้ไง”
“ก็ไม่เห็นต้องเข้าใจเลยนิ แค่รู้ว่าชอบ อยากอยู่ใกล้ๆ อยากไปไหนมาไหนด้วยกัน
อยากใช้เวลาร่วมกัน แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรือไง”
“สรุปพี่ชอบผมจริงๆสินะ”
“ใช่”
“โอเค..งั้นมาคบกัน”
“????”
“งงอะไร..นี่ผมขอพี่คบอยู่นะขืนชักช้าผมเปลี่ยนใจไม่รู้ด้วย”
ยองแจเอ่ยยิ้มๆ
“เฮ้ยย..เดี๋ยวๆๆสมองพี่ประมวณผลไม่ทันเมื่อกี้เราขอพี่คบงั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ..ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นด้วย”
“ช่วยพูดอีกทีได้มั้ย”
แจ็คสันจ้องเข้าไปในตาคู่เรียวตรงหน้านิ่งยองแจเองก็มองกลับมาพร้อมยกยิ้มกว้าง
“ผมจะพูดครั้งสุดท้ายและจะไม่พูดซ้ำอีกตั้งใจฟังนะ”
แจ็คสันพยักหน้ารับ
“พี่แจ็คสันพี่จะคบกับผมมั้ย...อื้ออ ”
ปากได้รูปถูกคนตรงหน้าประกบริมฝีปากลงมาแทบจะทันที
แจ็คสันกดจูบค้างอยู่แบบนั้นแต่ก็ไม่ได้มีการลุกล้ำแต่อย่างใด
ก่อนร่างสันทัดจะผละริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า
“ตกลง..ตั้งแต่วินาทีนี้เราสองคนเป็นแฟนกันและนายก็เป็นของพี่คนเดียวเข้าใจมั้ย
ชเว ยองแจ”
“อืม”
ยองแจขานรับในลำคอก่อนโดนอีกฝ่ายดึงเข้าไปกอดเอาไว้แน่นแจ็คสันยิ้มกว้างพร้อมกดจูบไปที่ขมับบางอย่างแผ่วเบา
“ปล่อยได้แล้วหายใจไม่ออก”
“โทษที พี่ดีใจมากไปหน่อย”
แจ็คสันยอมคลายอ้อมกอดออกตามที่อีกฝ่ายบอก
“จะดีใจอะไรนักหนาผมหิวแล้วพาไปหาอะไรกินหน่อยสิ”
“อยากกินอะไรว่ามาเดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง”
“ผมไม่ใช่อีหนูนะ”
“ฮ่าๆๆ งั้นวันนี้มาเป็นอีหนูของป๋าแจ็คสักวันก็แล้วกัน”
“ประสาท..งั้นถ้าผมบอกว่าอยากกินหูฉลามจะได้กินมั้ย”
“ได้”
“กุ้งมังกร”
“จัดให้”
“ตับห่าน”
“สบายมาก”
“กินผู้ชายอื่นล่ะ”
แจ็คสันหันควับไปจ้องรุ่นน้องอย่างคาดโทษ
“ถ้าอยากให้พวกมันตายก็ลองดูสิ”
“หึๆขี้หึงใช้ได้นิงั้นกินMKแล้วกันอยากกินเป็ด”
ยองแจเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆก่อนเอนตัวพิงเบาะ
“ขี้ยั่วนักนะ พูดเล่นไม่ว่าอย่าให้รู้ว่าทำจริงก็แล้วกัน”
แจ็คสันพูดขึ้นพร้อมขยี้หัวรุ่นน้องข้างๆจนยุ่งเหยิงไปหมด ยองแจยิ้มขำก่อนหันไปมองแจ็คสัน
“ใครจะไปกล้าแฟนขี้หึงขนาดนี้”
ยองแจเอ่ยขำๆแจ็คสันยิ้มกว้างพร้อมยื่นหน้าไปกัดจมูกรุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างหมันเคี้ยว
“พูดจาน่ารักแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่ต้องกินหรอกข้าวน่ะ”
ร่างสันทัดมองยองแจด้วยสายตาโลมเลียก่อนจะถูกอีกฝ่ายผลักหัวให้ออกไปห่างๆจากตัว
“อย่ามาทะลึ่ง ขับไปได้แล้วผมหิว”
“พี่ก็หิว งั้นขอลองชิมก่อนได้มั้ย”
พูดจบก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่ก่อนรั้งใบหน้าของยองแจให้หันมาทางตนแล้วประกบริมฝีปากลงไปลิ้นร้อนเริ่มทำงานอย่างรู้หน้าที่
ยองแจค่อยๆหลับตาลงรับสัมผัสที่อีกฝ่ายส่งมาให้ปลายลิ้นของทั้งสองคนเกี่ยวกระหวัดกันจนเกิดเสียงก่อนยองแจจะเริ่มครางแผ่วในลำคอ
“อื้ออ..พะ พอแล้วหายใจไม่ทัน”
ยองแจดันอีกฝ่ายออกแจ็นสันก็ยอมผละออกมาแต่โดยดีแต่ก็ไม่วายกดจูบลงบนริมฝีปากแดงก่ำตรงหน้าซ้ำๆ
“อร่อยชะมัด”
แจ็คสันเลียริมฝีปากไปมาก่อนยกยิ้มกว้าง
รุ่นน้องด้านข้างนั่งหน้าขึ้นสีจัดไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
“ยังหิวอยู่มั้ย”
“อืม”
ยองแจครางตอบพร้อมกับหันไปมองด้านนอก
“งั้นไปกินกัน”
ยองแจหันควับมามองร่างสันทัดที่ยังยิ้มไม่ยอมหุบ
“กิน MKไม่ใช่กินกันพูดให้เคลียด้วย”
“ฮ่าๆๆ ก็กิน MKไงนี่คิดอะไรเนี่ย”
“ปะ..ป่าว จะไปก็ออกรถสิ”
ยองแจที่หน้าขึ้นสีแดงก่ำรีบโวยวายออกมาเพื่อกลบเกลือนความอายที่เกิดขึ้น
“ครับๆ ไปเดี๋ยวนี่แหละครับ”
แจ็นสันเอ่ยขำๆแล้วขับรถออกไป ใครจะคิดล่ะว่ายองแจจะยอมคบกับเขาจริงๆแจ็คสันเอื้อมมือไปจับมือยองแจมาวางไว้บนตักพร้อมกับลูบไล้ไปมาเบาๆทำให้ยองแจก้มมองตามมือที่ถูกอีกฝากจับเอาไว้ก่อนแสยะยิ้มออกมาเช่นกัน
“จับแล้วห้ามปล่อยนะหวัง แจ็คสัน”
ยองแจเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับมองออกไปนอกรถด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
++++++++++++++++++++++++++++++++
>>> TBC <<<
ในที่สุดก็ยอมตกลงปลงใจเป็นแฟนกันจนได้คู่ #แจ็คแจ กำลังเริ่มต้นความหวานชื่น
แล้วคู่ #มาร์คแบม ล่ะจะเป็นยังไงจะสามารถผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้ไปได้หรือไม่
คงต้องรอติดตามและร่วมลุ้นกันต่อไปนะครับผม... ^ ^
#ฟิคลองของ
ความคิดเห็น