คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : Level_48
“เฮ้อ..”
เสียงถอนหายใจดังมาจากร่างบางที่กำลังนั่งพลิกหน้าหนังสือไปมาอยู่บริเวณม้าหินอ่อนใต้ตึกคณะนี่ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วตั้งแต่วันที่แม่ของเขาบินมาหาและตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาแห่งการสอบไฟนอลซึ่งมันไม่ใช่ช่วงที่เขาโปรดปรานเลยสักนิด
“ไอ้แบม..มึงเลิกถอนหายใจสักทีได้มั้ย กูรำคาญ”
ยูคยอมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมาบ่นอย่างเหลืออด
“เรื่องของกูน่า มึงอ่านๆไปเหอะ”
“แต่มึงกำลังทำลายสมาธิพวกกู ไม่เชื่อมึงหันไปดูหน้าพวกมัน”
ยูคยอมพยักเพยินหน้าไปทางเพื่อนๆที่นั่งร่วมโต๊ะซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาที่ร่างบางเป็นตาเดียว
“อะไร...มองกูแบบนี้หมายความว่าไง”
เมื่อเห็นดังนั้นร่างบางก็โพลงออกมาทันที
“ก็แล้วเมื่อไหร่มึงจะเลิกกวนสมาธิพวกกู นี่ถ้ายังไม่เลิกกูจะโทรเรียกผัวกูมาจัดการกับมึงแล้วนะ”
แมนนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆร่างบางวางหนังสือในมือลงพร้อมกับหันไปว่าเสียงเข้ม
“ใครวะผัวมึง”
“ก็ท่านมาร์คไง”
“ได้ข่าวว่าของกู”
ร่างบางเผลอเถียงออกมาอย่างลืมตัว
“ต๊าย..เดี๋ยวนี้มีความปากกล้า ออกตัวแรงได้อีกนะย๊ะ”
แมนนี่จีบปากจีบคอพร้อมกับยื่นหน้าไปหาร่างบางด้วยท่าทีหมั่นไส้
“หรือไม่จริง”
ร่างบางก็ยังคงเถียงอย่างไม่ยอมเช่นกัน
“จริง..แต่ของมึงแล้วไง ตอนนี้กูเป็นเมียน้อยเขารู้ไว้ซะด้วย”
แมนนี่ก็เถียงอย่างออกรสออกชาติตามนิสัย
“ถ้าพี่มันกล้าเอามึงทำเมียน้อย กูยอมบวช”
“โอ้โห...อีแบมมม มึงจะดูถูกกูมากไปแล้ว เห็นกูล่ำๆแบบนี้เอวกูพริ้วมากบอกเลย”
แมนนี่เบ้ปากพร้อมสะบัดบ๊อบใส่ร่างบางทำให้แบมแบมยักไหล่กวนๆส่งกลับไป
“พอๆๆ หยุดทั้งคู่เลยจะกัดกันทำไม ส่วนมึงถ้าเบื่อนักก็ไปหาอะไรมาให้พวกกูแดกไป หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์ซะบ้างดีกว่านั่งหายใจทิ้งไปเปล่าๆ อ่านก็ไม่อ่านยังจะกวนคนอื่นเขาอีก”
ยูคยอมเอ่ยออกมาเป็นชุดพร้อมกับชี้ไปทางร่างบาง
“ได้ทีใช้กูเลยนะมึง..”
“กูไม่ได้ใช้ แค่พูดให้ฟัง”
“มันก็เหมือนกัน ว่าแต่จะกินไรกันเดี๋ยวเดินไปโรงอาหารให้ ยังไม่มีอารมณ์อ่านขอไปบิ้วก่อน”
ร่างบางพูดขึ้นพร้อมมือบางที่ปิดหนังสือตรงหน้าลง
“กูเอาชามะนาว เลย์ ทาโร่ ป๊อกกี้สตอเบอรรี่ด้วยนะ ต้องรสสตอเบอรี่เท่านั้นนะรสอื่นกูไม่แดก”
แมนนี่เอ่ยออกมาคนแรก
“งั้นกูขอเบนโต๊ะ สาหร่ายทอด โอริโอ ส่วนน้ำขอเป็นโกโก้ปั่นหวานน้อยไม่วิปนะ ช่วงนี้กูลดหุ่นอยู่”
แจนรีบเอ่ยเสริมขึ้นมาเช่นกัน
“กูเอา...”
“Stop !!! หยุดเลยไอ้แปนแค่ของมันสองตัวกูก็จำไม่หมดแล้ว”
ร่างบางรีบยกมือห้ามเจแปนที่กำลังจะอ้าปากสั่งของกิน
“เอาเป็นว่ากูซื้ออะไรมาก็ต้องแดก ไม่ต้องสั่งแล้วเรื่องเยอะชิบหาย”
แบมแบมเอ่ยออกมาขณะยันตัวลุกขึ้นยืน
“ฮานะล่ะอยากได้อะไรมั้ย”
และเมื่อเขาเขยิบออกไปยืนข้างโต๊ะร่างบางก็หันไปถามเพื่อนสาวที่นั่งจ้องหนังสือไม่วางตา
“ไม่ดีกว่าขอบใจนะ”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะที่ตาก็ยังจ้องไปที่หนังสือตรงหน้า
“พวกมึงหัดดูฮานะเอาไว้เป็นเยี่ยงอย่าง คนมีสมาธิจริงเขาต้องนิ่งแบบนี้ จำไว้ !!!”
พูดจบร่างบางก็เดินผละออกมาจากบริเวณที่พวกเพื่อนๆนั่งอยู่ทันที ก่อนมือเรียวจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
เขารอสัญญาณไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับสาย
( ว่าไงครับเมีย )
เสียงทุ้มดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ในมือ
“มึงทำไรอยู่ ว่างมั้ยมาหาหน่อยดิ”
( ทำงานอยู่กับเพื่อน ทำไมคิดถึงกูรึไง)
“ป่าว..หาคนเลี้ยงหนม”
( ตอนนี้ไม่ได้ต้องรีบทำโปรเจ็คจบ
เอาไว้ตอนเย็นเดี๋ยวป๊าจัดชุดใหญ่ให้นะครับ )
“งั้นกูขอเป็นชาบูแบบไม่จำกัดเวลานะ”
( จัดไป..กูต้องวางแล้วมาให้กอดหน่อยดิ )
“เออ..ไปทำงานเหอะเจอกันตอนเย็น”
( เคร..เดี๋ยวตอนเย็นกูไปหาแค่นี้ก่อนนะ )
“อืม..คิดถึงนะ”
ตู๊ดด..ร่างบางรีบกดตัดสายทันทีที่พูดจบ และแน่นอนว่ารอไม่เกินเสี้ยววิโทรศัพท์ในมือของเขาก็ดังขึ้น ร่างบางยกขึ้นดูก็เห็นว่าเป็นคนที่เขาพึ่งกดตัดสายไปเมื่อกี้
“ อะไร “
แบมแบมกดรับสายพร้อมกับเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ
( เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ )
“ใครพูดอะไร”
( ก็เมื่อกี้ก่อนวางสายไง )
“มึงได้ยินว่าไงล่ะ”
( มึงบอกว่าคิดถึงนะ )
“เออ..ก็ได้ยินนิ แล้วจะถามทำซากอะไร”
( แอบหวานนะเราอ่ะ
อ้อนแบบนี้ไม่ต้องทำแล้วมั้งโปรจ่งโปรเจ็คเนี่ย )
“อย่ามาเยอะ ไปทำงานเลยไป
แล้วตอนเย็นอย่าลืมชาบูกูด้วย แค่นี้นะ”
( เดี๋ยว !!! ) เสียงทุ้มร้องห้ามไว้ก่อนที่แบมแบมจะกดตัดสายไป
“อะไรอีกล่ะ”
( กูก็คิดถึงมึง ตั้งใจอ่านหนังสือนะครับเมีย )
พูดจบก็เป็นมาร์คที่กดวายสายไป แล้วปล่อยให้ร่างบางยืนยิ้มกับโทรศัพท์อยู่แบบนั้น
แบมแบมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะเตรียมเดินไปยังโรงอาหาร แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง
“ไอแบม..”
ร่างบางหันไปตามเสียงเรียกทำให้พบกับรุ่นพี่ที่ไม่เจอหน้ากันมาสักพักใหญ่ๆอย่างเตอร์โจร์ทเก่าของเขานั้นเอง
“สวัสดีครับพี่เตอร์”
แบมแบมเอ่ยทักทายรุ่นพี่พร้อมกับเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
“อืม..ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“ครับ พี่สบายดีนะครับ”
“ก็เรื่อยๆ แล้วมึงล่ะ”
“ก็ดีครับ แล้วนี่พี่มิวไม่ได้มาด้วยกันเหรอครับ”
“มึงอย่าไปพูดถึงเขาเลย
เขามีผัวใหม่เป็นทอมไปแล้ว”
“หะ !!!
ไหงงั้นวะพี่”
“ช่างแม่งเหอะเรื่องมันผ่านไปแล้ว
ว่าแต่เฮียมาร์คเป็นไงบ้างวะกูไม่ค่อยได้เจอเขาเลย”
“ก็ยังอยู่ดีพี่ ยังไม่ตาย”
“หึ...นี่กูยังสงสัยอยู่เลยนะว่ามึงไปทำอีท่าไหนเฮียเขาถึงได้มาคบกับมึงได้”
“ก็หลายท่าอยู่พี่อยากฟังมั้ยล่ะ”
แบมแบมเอ่ยออกไปด้วยท่าทีกวนๆตามสไตล์
“พอเลยมึง แค่คราวที่แล้วกูยังขนลุกไม่หาย”
เตอร์ทำท่าขนลุกพร้อมกับลูบแขนของตนเองไปด้วย
“ว่าแต่นี่มึงจะไปไหนล่ะ ทำไมเดินมาคนเดียว”
“คือ..ผมว่าจะไปซื้ออะไรกินที่โรงอาหารน่ะ”
“พอดีเลย..กูว่าจะไปหาอะไรแดกเหมือนกัน
งั้นก็ไปพร้อมกันมั้ย”
“ได้พี่..กำลังหาคนเลี้ยงขนมอยู่พอดี”
“เออๆไปเดี๋ยวกูเลี้ยงเอง
วันนี้อารมณ์ดีอยากแดกไรไปเลือกเลย”
“อั๊ยยะ..ถูกหวยมารึไงวะพี่”
“ถามมากเดี๋ยวไม่ต้องแดก”
“เครๆไม่ถามและ เรารีบไปกันดีกว่าเดี๋ยวพี่เปลี่ยนใจผมอดกินพอดี ฮ่าๆๆ”
สิ้นเสียงทั้งสองคนก็เดินไปด้วยกันตามทางเดินจนมาถึงโรงอาหารที่มีคนนั่งกันอยุ่แน่นขนัด
“ทำไมวันนี้คนเยอะจังวะ”
เตอร์เอ่ยขึ้นขณะเดินแทรกผู้คนเข้าไปภายใน
แบมแบมเองก็เดินตามรุ่นพี่เข้ามาเช่นเดียวกัน
“นั้นดิพี่..”
“กูว่าไปหาไรแดกหลังมอดีมั้ย”
“ถ้าจะไปหลังมอแล้วพี่เดินแทรกเข้ามาทำไมวะ”
ร่างบางหลุดบ่นออกมา
“ก็กูคิดว่าข้างในจะคนน้อย ไปๆๆ ออกกันดีกว่าไม่ไหวแล้ว”
เตอร์หันหลังกลับพร้อมกับร่างบางที่หันกลับเช่นกัน
โครม..
“เชี่ย !!!”
แบมแบมที่หันหลังพรวดพราดชนเขากับใครบางคนอย่างจังทำให้จานข้าวที่อีกฝ่ายถือมาหกกระจายไปทั่วบริเวณ
“เฮ้ย..เป็นอะไรรึเปล่าไอแบม”
เตอร์รีบเข้ามาดูรุ่นน้องทันที
“ไม่เป็นไรพี่..ขอโทษนะครับ ผมไม่ระวังเองเป็นอะไรมากมั้ย”
แบมแบมหันไปตอบเตอร์ก่อนจะรีบขอโทษขอโพยคนที่เขาชนเป็นการใหญ่
หนุ่มตี๋สวมแว่นตาท่าทางแก่เรียนกำลังก้มลงเก็บจานข้าวที่หกกระจายบนพื้น
เขาเงยหน้าขึ้นมามองร่างบางนิดๆก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ
“มาเดี๋ยวผมช่วยเก็บ ขอโทษจริงๆนะครับ”
แบมแบมย่อตัวลงพร้อมกับเริ่มช่วยอีกฝ่ายเก็บจานบนพื้น
“ไม่เป็นไร..”
ชายหนุ่มสวมแว่นเอ่ยตอบด้วยท่าทีนิ่งๆ
“ข้าวหกหมดเลย งั้นเดี๋ยวผมซื้อใช้ให้นะ”
แบมแบมบอกออกไปแต่อีกฝ่ายก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอก คุณคงไม่ได้ตั้งใจ”
“แต่..”
ร่างบางยังไม่ทันพูดจบเตอร์ก็เอ่ยเทรกขึ้นซะก่อน
“เห้ย..เดี๋ยวนะ”
และอยู่ๆเตอร์ก็นั่งลงข้างๆร่างบางพร้อมกับเริ่มจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา
“ใช่พี่แอลป่ะครับ”
เตอร์โพลงออกมา
ทำให้แบมแบมหันไปมองด้วยท่าทีงงๆ
“ชะ..ใช่”
ชายสวมแว่นพยักหน้ารับเบาๆ
“โถ่..ผมก็นึกว่าใครผมเตอร์นะครับเรียนวิทย์-กีฬาปีสาม ส่วนนี่แบมแบมวิทย์-กีฬาปีหนึ่ง มาครับพี่เดี๋ยวผมช่วย”
เตอร์หยิบจานจากมือของรุ่นพี่ที่ชื่อแอลมาถือพร้อมกับช่วยอีกฝ่ายเก็บ
และนั้นทำให้แบมแบมงงหนักกว่าเดิมเพราะเขาแทบไม่เคยเห็นคนๆนี้ที่มาก่อนเลย
“เอ้า..นั่งเหวออะไรของมึง นี่พี่แอลเรียนปีสี่วิทย์-กีฬา พี่เขาเป็นนักแบดมือหนึ่งของที่นี้รู้จักไว้ซะ”
เตอร์หันไปบอกรุ่นน้องที่นั่งข้างๆทำให้แบมแบมรีบหันกลับไปทักทายรุ่นพี่ที่ชื่อแอลทันที
“สวัสดีครับพี่ ผมขอโทษนะครับที่ไม่ระวัง”
“ไม่เป็นไรผมก็ไม่ทันระวัง แล้วผมก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นหรอก”
แอลรีบเอ่ยแก้คำด้วยท่าทีนิ่งๆ
“โห้ยย..อย่าถ่อมตัวเลยพี่ ได้ข่าวว่าพี่ได้ไปเล่นในลีกที่จีนด้วยนี่ครับ”
เตอร์เอ่ยเสริมขึ้นมาอีกทำให้แอลยิ้มแห้งๆส่งมาให้
“ถึงได้ไปก็ใช่ว่าจะสู้เขาได้”
แอลเอ่ยออกมาอีกขณะที่พวกเขาเก็บบริเวณนั้นจนหมดและลุกขึ้นเพื่อเอาจานไปเก็บ
“แค่ได้ไปก็เจ๋งมากแล้วพี่”
เตอร์ยังคงเอ่ยออกมาอีกขณะที่แบมแบมก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยเพราะเขาไม่คิดว่าคนที่มีบุคลิกแก่เรียนอย่างงี้จะเซียนด้านกีฬาแถมยังได้ไปเล่นในลีกเมืองนอกอีกด้วย
“ถ้านายว่างั้นผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร และข้าวนี่ก็ไม่ต้องซื้อใช้หรอกมันเป็นอุบัติเหตุ ยังไงผมขอตัวก่อนนะ”
แอลวางจานในมือลงบนโต๊ะบริเวณที่เก็บจานก่อนจะยิ้มบางๆให้รุ่นน้องและเดินจากไปปล่อยให้ทั้งสองคนยืนมองตามจนรุ่นพี่หายไปในฝูงชน
“พี่เตอร์..ทำไมผมไม่เคยเจอพี่เขาที่คณะเลยวะ”
แบมแบมถามขึ้นขณะที่เขาและเตอร์กำลังเดินออกไปจากโรงอาหาร
“ก็พี่เขาพึ่งกลับมาจากจีน เห็นว่าได้เหรียญกลับมาด้วยนะมึง”
เตอร์เอ่ยตอบทำให้ร่างบางพยักหน้ารับแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
ทั้งสองคนจึงเดินออกไปหลังมอก่อนจะตรงไปยังมินิมาร์ทที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“มึงจะเหมาไปแจกรึไง ซื้อห่าอะไรเยอะแยะเนี่ย”
เตอร์บ่นออกมาไม่จริงจังนักเมื่อเห็นของกินที่ร่างบางถือมาวางหน้าเคาวร์เตอร์จ่ายเงิน
“ก็เพื่อนผมหลายคน ยังไงก็ขอบคุณมากนะพี่ที่เลี้ยง
พี่แม่งใจป๋ามากอ่ะ”
“ไม่ต้องมาสอพลอเลยมึง
พอกูบอกจะเลี้ยงนี่หยิบไม่ยั้งเลยนะ”
“แฮะๆ”
ร่างบางยิ้มแห้งๆส่งกลับไปก่อนจะหยิบถุงขนมที่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วมาถือเอาไว้เต็มสองมือ
“พี่จะเข้ามออีกมั้ย เพราะเดี๋ยวผมต้องเข้าไปหาเพื่อน”
“เข้ากูมีเรียน และนั้นมึงถือไหวแน่นะ”
เตอร์ที่เดินตามร่างบางออกมานอกร้านถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางทุลักทุเลของรุ่นน้อง
“สบาย แค่นี้จิ๊บๆ”
“เฮ้อ..นอกจากปากเก่งแล้วยังอวดเก่งด้วยอีกนะ
เอามานี่เดี๋ยวกูช่วยถือ กูไม่อยากโดนเฮียมาร์คมาแหกทีหลังว่าปล่อยให้เมียเขาถือของพะรุงพะรังจนโดนรถชนตาย”
“แล้วพี่รู้ได้ไงว่าผมเป็นเมีย ผมอาจจะเป็นผัวเฮียพี่ก็ได้”
ร่างบางที่แบ่งของในมือไปให้เตอร์ช่วยถือเอ่ยขึ้นขำๆ
“สภาพอย่างมึงไม่มีปัญญากดเฮียหรอก อีกอย่าง...”
เตอร์ลดเสียงที่พูดลงพร้อมกับเอ่ยบ้างอย่างออกไป
“มึงเดินแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เมื่อคืนโดนจัดมาล่ะสิ”
พูดจบเตอร์ก็หลุดหัวเราะออกมาดังลั่น
“ช่างสังเกตใช้ได้นิพี่”
ร่างบางก็ดูจะไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่รุ่นพี่พูดและเริ่มหัวเราะผสมโรงไปกับรุ่นพี่ตรงหน้า
พวกเขาพากันเดินเข้ามาในมหาลัยแล้วเดินไปยังโต๊ะที่พวกเพื่อนๆของร่างบางนั่งอยู่
“เอ้า..แดกซะ”
ร่างบางวางถุงขนมลงกลางโต๊ะเรียกสายตาเพื่อนๆให้หันไปมองได้เป็นอย่างดี
“มื้อนี้พี่เตอร์สุดหล่อเลี้ยง พวกมึงรีบขอบคุณพี่เขาเร็ว”
ร่างบางหันไปบอกเพื่อนๆ ทุกคนจึงเอ่ยขอบคุณรุ่นพี่เป็นการใหญ่
เว้นก็แต่ฮานะสาวสวยประจำกลุ่มที่ยังคงนั่งนิ่งจ้องหนังสือไม่วางตา
และนั้นก็เรียกความสนใจจากเตอร์ได้มากทีเดียว
“ไอแบม..”
เตอร์ยื่นหน้าไปกระซิบแบมแบมที่ยื่นอยู่ข้างๆ
“ว่าไงพี่”
“เพื่อนมึงคนนั้นชื่ออะไร”
“คนไหน”
“ก็คนที่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่สนใจใครนั้นไง”
ร่างบางหันไปตามที่ร่างบางพูดทำให้รู้ว่าเป็นฮานะนั้นเอง
“พี่ถามทำไม”
ร่างบางถามกลับพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“กูก็แค่อยากรู้ไม่ได้รึไง”
“ถ้าอยากรู้เฉยๆอ่ะได้แต่ถ้าจะจีบผมว่าอย่าดีกว่า”
“ทำไมวะ”
“ก็นั้นอะ น้องรักเฮียมาร์คของพี่ไง ถ้าพี่คิดจะจีบจริงๆผมแนะนำให้ไปขอมันก่อน”
ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีสบายๆ
“หึ..น่าสนใจดีนิ “
เตอร์เอ่ยออกมาก่อนจะเดินไปหยุดยืนตรงหน้าหญิงสาวที่ยังคงก้มหน้าไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย
“สวัสดีครับ”
เตอร์เอ่ยออกมาทำให้ทั้งโต๊ะหันไปมองที่เขาทันที
ทำให้ฮานะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“พี่ชื่อเตอร์เรียนอยู่พี่สามนะครับ”
“ทราบค่ะ พี่เป็นพี่ว๊ากคณะเรา”
“จำได้ด้วย”
“แล้วทำไมต้องจำไม่ได้ล่ะคะ”
“ถ้าจำได้งั้นพี่ขอทวนความจำหน่อยนะครับ”
“???”
“น้องรู้ใช่มั้ยครับว่าเวลารุ่นพี่ถามอะไรต้องตอบ ห้ามโยกโย้”
สิ้นเสียงคนตรงหน้าฮานะก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ผิดกับเพื่อนๆในโต๊ะที่ดูจะลุ้นกับสถานการณ์ตอนนี้ไม่น้อย
“งั้นพี่จะถามอีกครั้ง น้องชื่ออะไรครับ”
เตอร์เอ่ยถามออกมาอีกครั้ง
“ชื่อ ฮานะ เรียนอยู่คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาปีหนึ่งค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงดังฟังชัดพร้อมทั้งจ้องหน้ารุ่นพี่ไปด้วย
“ขอบคุณที่ตอบครับน้องฮานะ งั้นพี่ไปก่อนแล้วเราคงได้เจอกันใหม่เร็วๆนี้”
เตอร์เอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหันไปลารุ่นน้องคนอื่นๆแล้วเดินจากไป
“ตายแล้วว..พี่เตอร์ต้องจีบแกแน่เลยฮานะ...”
แมนนี่อุทานออกมาก่อนจะหันไปหาเพื่อนสาวที่เริ่มกลับไปสนใจหนังสือตรงหน้าอีกครั้ง
“ไม่หรอก เขาคงแค่ถามเฉยๆ”
“อย่ามาแอ๊บใสหัวใจสี่ดวง ดูก็รู้ว่าเขาอยากจีบ”
ฮานะหันไปมองเพื่อนก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ใส่ใจ
ร่างบางเองก็เดินเข้าไปนั่งที่ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มกินขนมและเติวหนังสือกันต่อ
เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงเย็นของวันทุกคนจึงแยกย้ายกันไปโดยที่ร่างบางอาสาไปส่งฮานะที่ลานจอดรถเพราะเขาก็นัดกับมาร์คเอาไว้ที่นั้นเช่นกัน
“เป็นไงบ้างแบม ช่วงนี้โดนพี่มาร์คดุอีกรึเปล่า”
ฮานะถามขึ้นขณะที่พวกเขาเดินไปตามทางเดิน
“โหยย..รายนั้นหาเรื่องว่าเราได้ตลอดนั้นแหละ”
แบมแบมเอ่ยตอบขำๆ
“ฮ่าๆๆ แบมรู้มั้ยเดี๋ยวนี้แบมดูยิ้มง่ายขึ้นเยอะเลยนะ”
“ไหงงั้น..เมื่อก่อนเราไม่ค่อยยิ้มรึไง”
“ก็ยิ้ม แต่ไม่ได้ดูสบายๆแบบนี้อ่ะ
จะพูดไงดี”
“นี่ฮานะจะบอกว่าเมื่อก่อนเราฝืนยิ้มว่างั้นเถอะ”
“ก็ไม่เชิง แค่ดูเหมือนยิ้มไม่สุดเท่านั้นเอง”
“โอเค..เข้าใจและ แล้วนี่จอดรถไว้ตรงไหน”
ร่างบางถามขึ้นพร้อมกับเริ่มมองหารถของหญิงสาว
“นั้นไง..”
ฮานะชี้ไปยังรถมินิคูเปอร์คันสวยที่จอดถัดจากหนูแดงไปไม่กี่คัน
“อ่อ..”
“งั้นเราไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้ บายย..”
ฮานะหันมาลาเพื่อนก่อนจะเดินตรงไปยังรถของเธอ ร่างบางมองตามเพื่อนไปแล้วจึงเดินผละไปนั่งรอคนรักบริเวณม้านั่งใกล้ๆ
“นั่งคนเดียวไม่กลัวโดนลากไปข่มขืนเหรอครับน้อง”
แบมแบมนั่งรอมาร์คอยู่สักพักก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“ใครกล้าลากก็เอา”
ร่างบางเอ่ยตอบอีกฝ่ายโดยไม่ได้หันกลับไปมองแต่อย่างใด
“ถ้าน้องพูดแบบนี้ พี่ไม่เกรงใจนะครับ”
หมับ..แขนแกร่งโอบรอบคอของแบมแบมเต็มแรงก่อนจะถูกจมูกโด่งขโมยหอมแก้มเนียนไปฟอดใหญ่
“รอนานป่ะ”
มาร์คที่ผละออกจากแก้มเนียนถามขึ้นเบาๆ
“นานมากและก็หิวมากด้วย”
“โทษที พอดีมีงานต้องแก้น่ะ”
“ช่างเหอะ..แล้วจะไปกันได้ยังกูอยากกินชาบูแล้วอ่ะ”
“ได้สิ..แต่ก่อนไปขอกำลังใจหน่อย กูเหนื่อยม๊ากกกมากก หมดแรงขับรถแล้วเนี่ย”
มาร์คส่งเสียงอ้อนพร้อมกับวางหัวลงบนไหล่บางด้วยท่าทีอ้อนๆ
“เรื่องเยอะนะ..”
จุ๊บ..แบมแบมโน้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากได้รูปเบาๆก่อนจะผละออกมาทำให้เห็นรอยยิ้มโชว์เขี้ยวของอีกฝ่าย
“ขออีกได้ป่ะ เมื่อกี้หายเหนื่อยไปหกสิบเปอร์เซ็นเอง”
“หึ..ได้คืบจะเอาศอก”
ร่างบางเอ่ยออกมาไม่จริงจังนักแต่ก็ยอมก้มลงไปสัมผัสริมฝีปากได้รูปด้านข้าง
มาร์คก็ไม่รอช้าใช้มือกดหัวร่างบางเอาไว้พร้อมกับส่งลิ้นร้อนเข้าไปทำหน้าที่ทันที
พวกเขาแลกเปลี่ยนความหอมหวานกันไม่นานมาร์คก็เป็นฝ่ายถอยออกมา
“เติมพลังงานเต็มร้อย ไปหาอะไรแดกได้”
มาร์คเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดีจนทำให้ร่างบางหลุดยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน
“ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้”
แบมแบมพูดขึ้นพร้อมกับเดินนำมาร์คไปที่รถ มาร์คจึงมองตามไปยิ้มๆก่อนจะรีบวิ่งตามร่างบางไปเช่นกัน
++++++++++++++++++++++++++
>>> TBC <<<
ตอนนี้ยังไม่มีอะไรมากนักแต่เรื่องของเตอร์กับฮานะนี่น่าติดตามนะคะ คนสวยมาดนิ่งปะทะพี่ว๊ากอารมณ์ร้อน อิอิ !!!
ส่วนตัวเอกของเราก็มาให้ความหวานพอกรุบกริบและแน่นอนว่าทุกคนคงกำลังสงสัยว่า พี่แอล ที่โผ่ลมาจะมีบทบาทหรือไม่
บอกเลยว่ามีคะ เราจะปล่อยนักแบดมือทองให้ผ่านมาแล้วผ่านไปเฉยๆไม่ได้
เขาคนนี้จะมาช่วยสร้างสีสันให้กับคู่รักฮาร์ดคอของเราแน่นอน ยังไงก็รอติดตามกันนะคะ ^ ^
#ฟิคลองของ
ไรท์ต้องขอโทษที่หายไปนานนะคะพอดีหายไปเคลียร์งานมาพอเรียบร้อยก็รีบมาแต่งเลย
ขอบคุณทุกคนที่ยังรออ่านน้า รักรีดเดอร์มากๆนะคะ <3
ความคิดเห็น