you & me forever

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

        you & me forever

        "เฮ้!!..ขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกรถหรอก" เสียงเรียกของ 'พี่ดี' ดังขึ้น เรียกเพื่อนๆขึ้นรถบัส..ใช่แล้ว เราจะไปเลี้ยงรุ่นกันที่ทะเล "นี่'ฝ้าย'มานั่งนี่สิ พี่จองที่นั่งให้เราและ" "ขอบคุณค่าา พี่ดีน่ารักที่สุดเลย แฟนใครเนี่ยย" "แฟนน้องไงง 555" ถ้าเลือกได้ ฉันจะไม่ทำแบบนั้น..

                5 ชม. ผ่านไป

        "ถึงทะเลแล้วว่า!! เย้!!" เสียงคลื่นทะเล ท้องฟ้าสีคราม ช่างงดงามและไรเช่นนี้ เมื่อทุกคนมาถึงที่พักแล้วก็จัดของใหัเข้าที่เข้าทาง หลังจากนั้นก็ออกไปเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นฉันมีความสุขมากในตอนนั้น สนุกจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่า มัจจุราชกำลังคืบคลานเข้ามาเพื่อที่จะพรากชีวิตคนสำคัญของฉันไป

 ในคืนนั้น ฉันทะเลาะกับพี่ดีรุนแรงมากจนฉันหนีออกมาจากห้อง ตรงไปยังถนนใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆที่พัก "ฝ้าย! รอพี่ก่อน! ฝ้าย!กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ!" ฉันมัวแต่ก้มหน้าก้มตาวิ่งไป วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต โดยคิดว่า 'เดี๋ยวพี่ดีก็คงจะเหนื่อยแล้วเลิกตามเองแหละ' แต่ความคิดนั้น ทำให้ฉันต้องเสียเขาไป..ตลอดกาล..

        โครม!! เสียงรถชนบางสิ่งดังสนั่นหวั่นไหว "กรี๊ดดดดด!!!! มีคนถูกรถชน!!" เมื่อฉันหันหลังมอง ก็เห็นร่างๆหนึ่งนอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่ "พี่ดี!!!" เสียงตะโกนของฉันช่างสั่นเครือ ฉันรีบวิ่งไปประคองร่างนั้นขึ้นมา "พี่ดี!..อยู่กับน้องก่อนนะ! อย่าพึ่งเป็นไรนะ! ขอร้อง..น้องขอโทษ..ฮึก.." ฉันพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา "ฝ้าย..พี่..ขอโทษ.." เสียงของพี่ดีทั้งเบาและสั่น หลังจากพูดจบพี่ดีก็หลับตาลงพร้อมกับแน่นิ่งไป "พี่ดี!..พี่จะทิ้งน้องไว้แบบนี้ไม่ได้นะ..ตื่นสิ..พี่ดี!!" ฉันเขย่าร่างพี่ดีสุดแรง แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาเลย..พี่ดีจากฉันไปแล้ว..ตลอดกาล "น้องรักพี่นะ..รักพี่ที่สุด..เพราะฉะนั้น..ตื่นเถอะขอร้อง อย่าปล่อยน้องอยู่คนเดียวเลย.." 

ความรักเป็นสิ่งมหัสจรรย์ที่สวยงาม แต่ก็แฝงไปด้วยหนามอันแหลมคม แม้ว่าความรักจะทำให้เราเจ็บปวดก็ตาม แต่ฉันก็ยังรักและห่วงใยเขาเสมอ แม้ว่าจะไม่ได้พบเจอกันอีกแล้วก็ตาม.. หลังจากที่ผ่านพ้นงานศพของพี่ดีไป ฉันก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป..โดยที่ไม่มีเขา หนึ่งเดือนผ่านไป เข้าสู่เดือนที่สองที่ไม่มีเขา ชีวิตฉัน..เหมือนขาดสีสัน ฉันเดินออกจากบ้าน เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย จู่ๆฝนก็ตกลงมาและตกย่างไม่ขาดสาย ฉันระหกระเหไปเรื่อยๆจะถึงสะพานข้ามแม่น้ำเล็กๆที่ไหนเชี่ยว เมื่อไม่มีพี่ดีแล้ว ฉันจะอยู่เพื่ออะไร เพื่อพ่อแม่? เพื่อเพื่อน? เพื่อคนที่รักฉัน? ฉันไม่มีอะไรตั้งแต่แรกแล้ว..เดี๋ยวน้องตามไปนะ..ฉันหลับตาลงช้าๆพร้อมกับทิ้งตัวลงไป ร่างกายสัมผัสได้กับความเย็นของผืนน้ำ และความทรมาณจากการขาดอากาศ พี่..ดี.. 'เด็กโง่..' '555 ฝ้าย..' 'พี่รักน้องนะ' 'รู้มั้ยพี่ชอบกินไก่ผัดขิงฝีมือฝ้ายที่สุด' 'น้องรักพี่มั้ย' 'ฝ้าย..พี่มีน้องคนเดียวนะ..' ความทรงจำของฉันกับพี่ดีก็ค่อยๆพรั่งพรูออกจากหัวของฉัน 'พี่รักน้องนะ you & me forever..' รอก่อนนะ น้องกำลังจะไปหา...แล้วสติของฉันก็ค่อยๆดับหายไป..