คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Good Night
-17-
Good Night
“มันคือคำตกลงใช่ไหม”
กว่าจะตั้งสติถามออกไปได้ก็ใช้เวลาไม่น้อย ผมถามเขา ใจเต้นแรงกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่ จงอินกัดปากแล้วเลิกคิ้วมองผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“คิดเองมาได้ตั้งเยอะแล้วนี่” เขาลุกขึ้นทันทีเมื่อพูดจบ แต่ผมไม่ปล่อยให้หนีไปหรอก มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงเขาก็ต้องพูดอะไรออกมาบ้าง ผมรีบวิ่งไปดักหน้าเขา
“เราคบกันแล้วใช่รึเปล่า จงอินช่วยพูดอะไรออกมาหน่อยเถอะ แค่ ‘ใช่’ ก็ได้…นะ” ผมขอร้อง อยากได้ยินคำยืนยัน แม้ตอนนี้จะดีใจจนแทบเป็นบ้าแล้วก็ตาม
“ที่ผมทำเมื่อกี้ยังบอกไม่ได้อีกเหรอ”
“ก็บอกได้…แต่พี่อยากได้ยิน”
“โลภมากจริงๆ”
“พี่อยากได้อะไรจากจงอินตั้งเยอะตั้งแยะ จงอินจินตนาการมันไม่ออกหรอก” ผมยิ้มมีเลศนัยให้เขา
“อย่ามายิ้มแบบนี้กับผมนะ”
“ทำไมล่ะ…”
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง ยิ้มแบบนี้มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นแหละที่จะหลง มันใช้ไม่ได้กับผมหรอก” เขาหลบตาผม เป็นการกระทำที่สวนทางกับคำพูดของตัวเอง
“อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง…จงอินยังไม่ได้ตอบพี่เลย” ผมเอื้อมมือไปจับมือเขา ลูบนิ้วโป้งไปมาบนหลังมือระหว่างรอให้เขาบอก
ผมรอเขาอยู่ครู่หนึ่งจนเกือบจะถอดใจ
“ใช่…” จงอินพูดแค่นั้น
เขาพลิกมือมาจับกับผม ผมไม่ได้เป็นคนจับมือเขาฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว
ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ออกมาได้อย่างไร คำว่าดีใจก็เหมือนจะเกินไปกว่านั้นมาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้บอกความรู้สึกตัวเองออกมา แต่แค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรับจงอิน สำหรับการเปิดรับใครสักคนให้อยู่ในฐานะนี้ของเขา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่จากที่พยายามมาทั้งหมด ในตอนนี้ เวลานี้ มันทำให้ผมมีความสุขมากจริงๆ
“กลับไปข้างในกันไหม” เขาถามผมทั้งๆที่เรากำลังจับมือกันอยู่แบบนี้ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากปล่อย
“ยังอยากอยู่ด้วยกันอยู่เลย…”
“แต่ว่ามันนานแล้ว เดี๋ยวเพื่อนผมมันตามหา บอกแค่ว่าไปเข้าห้องน้ำ” เขาบอก ดูจะกังวลอยู่หน่อยๆ
“โทรไปบอกว่าจะขึ้นห้องก่อนสิ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปส่ง ไม่ต้องกลับเข้าไปหรอก” ผมคิดหาทางให้ได้อยู่กับเขาต่ออีกสักนิด จงอินคิดตัดสินใจก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขากดโทรหาเซฮุน
“กูขึ้นห้องก่อนนะ”
“อืม อยู่ที่กู มึงไม่อยากอยู่แล้วก็ตามขึ้นมาแล้วกัน” เขาคงจะพูดถึงคีย์การ์ด จากนั้นก็คุยกันอีกคำสองคำก่อนวางสาย เขามองหน้าผมเหมือนจะถามว่าพอใจหรือยัง ผมจึงยิ้มตอบเขา
เราเดินมาขึ้นลิฟท์ จำใจที่จะต้องปล่อยมือเมื่อมีคนเดินผ่านไปผ่านมา มีแต่คนรู้จักทั้งนั้น และระหว่างที่เรารอลิฟท์ คนที่เป็นประเด็นของเราสองคนเมื่อครู่ก็เดินมากับเพื่อนๆในวง พวกเธอกำลังเดินมาขึ้นลิฟท์เช่นกัน
ผมกับฮยอนอาแค่ทักทายกันโดยการยิ้มให้ จากนั้นเราทั้งหมดก็เข้าไปในลิฟท์ตัวเดียวกัน
ผมกับจงอินเดินเข้าไปก่อนจึงอยู่ด้านในสุด เห็นจงอินทำหน้านิ่งๆไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่จึงเอานิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวนิ้วก้อยของเขา ปฏิกิริยาของจงอินก็ยังเป็นเช่นเดิมคือนิ่งสนิท
“ฝันดีนะคะพี่ชานยอล” ฮยอนอาหันมาบอกผมก่อนที่เธอจะเดินออกจากลิฟท์เมื่อถึงชั้นของเธอ
“ฝันดีครับ” ผมยิ้มให้ ตอบกลับไปตามมารยาท จริงๆผมนึกขอบคุณเธออย่างมากกับการช่วยเหลือที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวของเธอ
พอลิฟท์ปิดก็เหลือแค่ผมกับจงอินสองคน นิ้วผมยังเกี่ยวกับนิ้วเขา แต่สีหน้าเรียบเฉยของเขาส่งสัญญาณให้ผมรู้ถึงความไม่พอใจบางอย่าง เป็นความไม่พอใจที่ทำให้ผมรู้สึกพอใจอยู่เงียบๆ
เมื่อถึงชั้นของเราผมก็ค่อยๆเดินอ้อยอิ่งไปส่งเขาที่หน้าห้อง ระหว่างที่เขาเปิดประตู ผมมองเขาไม่วางตา มองตั้งแต่ใบหน้าถึงปลายนิ้ว…
เขาเงยหน้ามามองผมเมื่อประตูเปิดเรียบร้อยเหมือนเป็นการบอกลาก่อนจะก้าวเข้าไปข้างใน แต่ผมดันประตูไว้ไม่ให้เขาปิด
เราสบตากันอยู่คนละฝั่งของประตู นิ่งนาน ผมแสดงความรู้สึกและความต้องการผ่านสายตา เป็นการมองอย่างเปิดเผย และเขาก็จ้องตอบผมโดยไม่หลบเลี่ยง ผมรู้สึกเหมือนโดนท้าทายเชิญชวน ถูกดึงดูดให้เข้าหา
มือผมผลักประตูให้เปิดออก แทรกตัวผ่านช่องว่างเข้าไปแล้วดันประตูให้ปิดลง
ผมดึงเขามาจูบอย่างอดรนทนไม่ไหว บดขยี้ริมฝีปากที่เมื่อครู่ได้แตะเพียงแค่เบาๆอย่างโหยหา แม้ผมจะรักสัมผัสนั้นของเขาแต่ผมต้องการมากกว่านั้น
จงอินถอยไปจนชิดผนังเมื่อถูกผมไล่ต้อน จากที่ผมจูบเขาเพียงฝ่ายเดียวเขาก็เริ่มตอบสนอง เขาโอบคอผมกดลงให้ไม่เหลือช่องว่างระหว่างเรา
การตอบสนองร้อนแรงของเราทั้งคู่เหมือนเป็นการปลดปล่อย ผมรู้สึกได้ว่าจงอินยอมรับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อผมโดยไม่ได้ปิดกั้นอีกต่อไปแล้ว และเขาก็แสดงออกผ่านการกระทำไม่ใช่คำพูด ผ่านจูบของเราตอนนี้
ผมกอดรัดเอวเขาให้เราแนบชิดกัน ใจเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความรู้สึกรักที่ท่วมท้น ผมอาจจะเคยนึกถึงวันที่เขารับรักผม วันที่เขารักผมตอบ แต่มันก็เป็นแค่ความคิดที่มีม่านบางๆของความฝัน พอเกิดขึ้นจริง ความฝันที่ว่าสุข ความจริงกลับเป็นสุขกว่าหลายเท่าจนเทียบกันไม่ได้
จงอินครางออกมาเบาๆเมื่อลิ้นผมไล่ต้อนเขาอย่างไม่ลดละจนเขาขาดอากาศหายใจ มือเขาที่โอบอยู่รอบคอเลื่อนขึ้นไปกำทึ้งเส้นผมของผม ผมถอนจูบออกเพื่อให้เราสองคนได้หายใจ มองเขาในระยะใกล้ มองสีหน้าเขาที่เพิ่งผ่านการจูบอย่างหลงใหล มองริมฝีปากแวววาวของเขาแล้วกดจูบลงไปเบาๆอีกครั้ง
ผมปล่อยตัวเขาเพื่อให้ทุกอย่างสิ้นสุดลงแค่นี้ก่อนจะเลยเถิดไปไกล ผมรู้ว่าเขายังไม่พร้อม และออกจะเร่งร้อนเกินไปหากจะมีอะไรมากไปกว่านี้ แม้ในใจผมอยากจะกอดเขาก็จนแทบทนไม่ไหวเถอะ
เขาดูเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรจึงยิ้มออกมา รอยยิ้มสว่างสดใส เป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดเท่าที่เขาเคยยิ้มให้ผม
เห็นแบบนั้นผมก็ทนไม่ไหวดึงเขามาระดมจูบไปทั่วใบหน้า
“เป็นมงกูรึไง” เขาหัวเราะ ถามผมที่ยังไม่ละออกจากใบหน้าของเขา
“จงอินอยากให้เป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ”
“พี่ชานยอล พอได้แล้ว…” เขาดันผมออก
จงอินมองผม แล้วเอื้อมมือมาจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงจากฝีมือของเขาให้
“รักจงอินนะ”
“รู้แล้ว…”
แม้เขาจะไม่ได้บอกรักผมตอบแต่แค่คำว่ารู้แล้วของเขาก็ทำให้ผมมีความสุขไม่แพ้กัน เพราะในที่สุดเขาก็ยอมรับรักของผม…
ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูอีกครั้งถึงจะจำใจแต่ถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับจงอิน ความอดทนที่เคยมีอยู่หลายปีดูเหมือนจะหายไปซะหมด
“ฝันดีนะครับ” ผมหันกลับไปบอกเขาเมื่อเดินออกมาหน้าห้อง พอเขาได้ยินผมพูดเขาก็เม้มปากตัวเองเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
“พี่ชานยอล…” เขาเรียกผมเสียงเบา
“ครับ” ผมตอบรับ ยืนพิงกรอบประตู เรายืนอยู่ใกล้กันแค่คืบ ผมรอคอยอะไรก็ตามที่เขากำลังจะพูด เพราะเขาดูจะใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะเอ่ยออกมาได้
“อย่าบอกฝันดีกับใครที่ไม่ใช่ผมอีกได้ไหม…”
ผมใจกระตุก
แค่วันนี้เพียงวันเดียว เขาก็ทำให้หัวใจผมทำงานหนักเกินไปแล้ว
…
ผมเคาะประตูห้องคยองซูรัวๆ
หากไม่ระบายกับใครสักคนเหมือนว่าผมอาจจะเป็นบ้าไปก็ได้ ผมทั้งเคาะทั้งเรียก คยองซูอาจจะหลับไปแล้วก็ได้เพราะขึ้นมาตั้งนานแล้ว แต่ผมไม่มีความคิดเกรงอกเกรงใจอะไรตอนนี้ทั้งนั้น
คยองซูออกมาเปิดประตูห้องให้ผมหลังจากผ่านไปสักพัก ตาปรือเปิดครึ่งปิดครึ่ง มันดูจะหงุดหงิดที่ผมมาปลุกตอนนี้
“ขอกูเข้าไปหน่อย”
“จะนอน พรุ่งนี้ได้ไหม”
“ไม่ได้ๆ” ผมถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องมันหน้าตาเฉย ผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของคยองซู มันปิดประตูแล้วเดินมายืนกอดอกมองผม
“มานอนสิ” ผมตบเตียงข้างๆตัว คยองซูนอนห้องนี้คนเดียวมันเลยดูสบายกว่าใคร บางทีก็ดูสบายจนเกินไปจนนึกหงุดหงิดที่มีคนมากวนความเป็นส่วนตัว
“มีอะไรก็รีบๆพูด” มันบอกแล้วนั่งลงบนเตียง พยายามเบิกตาโตตั้งใจฟัง
“คยองซู กูขอบใจมึงมากวันนี้”
“เรื่อง…”
“จงอิน”
“ไปง้อมาแล้วอะดิ”
“ง้อแล้ว…เขาตกลงคบกับกูแล้วด้วย กูมาบอกมึงคนแรกเลยนะ” คยองซูตื่นเต็มตาเมื่อได้ยิน ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่มันไม่คาดคิดเหมือนกัน
“ถึงว่า…หน้าบานขนาดนี้ อย่าลืมเลี้ยงตอบแทนกูด้วยล่ะ”
“เลี้ยงแน่ มึงอยากได้อะไรบอกกูมาได้เลย”
“เป็นเอามาก…”
“กูว่าคืนนี้คงนอนไม่หลับอะ” คยองซูฟังผมพูดแล้วหัวเราะ
“กูดีใจกับมึงด้วยจริงๆว่ะ…” ผมได้แต่ยิ้มรับคำพูดมัน
“กูว่ากูใกล้จะเป็นบ้าแล้ว”
“ใจเย็นๆ สติมึงสติ มึงได้เขามาแล้วก็รักษาไว้ดีๆนะเว้ย กว่าจะได้มาก็ว่ายาก รักษาไว้มันยากกว่า”
“ประสบการณ์ตรงรึเปล่าวะ”
“เหี้ยอะไรล่ะ หวังดียังมากวนตีน”
ผมยิ้มแล้วก็เริ่มคิดตามที่มันบอก จริงๆแล้วมันก็ยังเป็นแค่การเริ่มต้น จากนี้ต้องเจออะไรบ้างยังไม่รู้เลย แต่แค่มีเขาผมก็คิดว่าผมพร้อมสำหรับทุกอย่าง
ผมอยู่คุยกับคยองซูสักพักก่อนจะกลับห้องของตัวเอง เลย์หลับไปแล้วแต่คราวนี้ผมไม่ได้ปลุก เริ่มสงบลงนิดหน่อยจากที่ได้ระบายกับคยองซูเลยสำนึกขึ้นมาว่าไม่ควรจะไปกวนเพื่อน ผมถือว่าพวกเพื่อนในวงคือครอบครัวที่ใกล้ชิดที่สุดของผมจึงไม่คิดจะปิดบังเรื่องส่วนตัว และก็คิดว่าพวกมันคงจะเก็บรักษาความลับของผมไว้ได้ ไว้สบโอกาสเหมาะบอกทีเดียวก็คงไม่สาย
…
ผมผ่านพ้นเมื่อคืนมาด้วยความสาหัสเพราะนอนไม่หลับ วันนี้กว่าจะตื่นก็เกือบเที่ยง ผมโดนปลุกโดยพี่ฮีชอลที่เข้ามาลากผมออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวไปถ่ายแบบสำหรับวันนี้
ผมลงมาข้างล่างก็มองหาจงอินเป็นคนแรก แต่ตอนนี้ในห้องอาหารแทบไม่เหลือใครแล้วเพราะไปเตรียมตัวกันหมด มีผมที่ลงมาช้าต้องรีบกินข้าวอยู่คนเดียว
ผมรีบกินเพราะเวลาอันจำกัด เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงตามไปที่หาดที่กำลังเตรียมถ่ายแบบกันอยู่ ผมโดนเรียกไปแต่งหน้าในเต็นท์ของตัวเองที่มีพวกเพื่อนๆนั่งอยู่กันครบ
“กว่าจะมานะครับคุณชาย ทำไมนอนกินบ้านกินเมือง” ซูโฮทักทายผมเป็นคนแรก
“มันเพิ่งไปเจอเรื่องตื่นเต้นมา” คยองซูบอก ทำหน้าตามีลับลมคมใน ไอ้พวกที่เหลือเห็นแบบนั้นยิ่งอยากรู้อยากเห็น
“อะไร มึงไปเจอเงือกมาเหรอ” เลย์ถามหน้าตาจริงจัง
“เงือกบ้างมึง ไอ้เลย์” ผมกับพวกที่เหลือหัวเราะกับจินตนาการที่ดูจะสูงเกินไป
“งั้นเรื่องอะไรวะ”
“เดี๋ยวกูค่อยเล่าทีเดียว” ผมเหลือบมองไปที่ช่างแต่งหน้านิดๆให้พวกมันรู้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวที่พูดกันตรงนี้ไม่ได้ พอพวกมันเข้าใจก็เลิกถาม
ระหว่างที่นั่งแต่งหน้าอยู่ผมก็มองหาเขาโดยรอบ และก็เห็นเขาเดินเลียบชายหาดถ่ายรูปอยู่คนเดียว ผมมองอยู่นานจนเขาหันมาพอดี ระยะห่างมันไกลเกินไปแต่ผมรู้ว่าเขากำลังมองมาที่ผม ผมจึงยิ้มให้เขา
“ยิ้มให้ใครเอ่ย” พี่ช่างแต่งหน้าถาม ผมหันกลับยิ้มให้เธอแทนไม่ได้ตอบ แต่พอผมหันกลับที่หาดอีกทีคนที่ยืนอยู่เมื่อครู่ก็หายไปแล้ว ผมหันซ้ายหันขวามองหา
“นั่งนิ่งๆสิคะ” ผมโดนดุที่ทำแบบนั้น หลังจากนั้นก็เลยไม่ได้มองหาเขาอีก
วันนี้บรรยากาศเป็นไปอย่างสบายๆในการถ่ายแบบ เป็นเพราะสถานที่ๆทำให้เราผ่อนคลายคล้ายๆกับได้มาเที่ยวกับเพื่อนๆ การถ่ายรูปเซ็ทแรกเป็นของวงพวกผม พวกเราเปลี่ยนอยู่สองชุด ถ่ายเดี่ยวและถ่ายรวมทั้งวง พอเสร็จเรียบร้อยพวกเราก็เข้ามาพัก ต่อด้วยวงของจงอิน
จริงๆแล้วปกติเขาก็ทำให้ผมใจสั่นได้ง่ายๆอยู่แล้ว แต่พอโดนจับแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหน้าผมครบชุดผมยิ่งละสายตาไม่ได้ เพียงแค่เขาใส่เชิ๊ตสีฟ้าธรรมดากับกางเกงขาสั้นทำไมถึงดูน่ารักขนาดนี้ก็ไม่รู้
“น้ำลายไหลแล้วครับเพื่อน เก็บอาการหน่อย” คยองซูมายืนอยู่ข้างๆผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“อะไรวะ กูก็แค่มอง”
“หน้ามึงหื่นมากอะ”
“มึงก็พูดเกินไป”
“ตลกมึงว่ะ ผู้หญิงแต่งตัวโคตรเอ็กซ์ เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นดันไม่มอง มองผู้ชายเอ็กซ์ๆแทน”
“ไอ้เหี้ย…” ผมเผลออุทานเมื่อตากล้องบอกให้จงอินปลดกระดุมออกให้หมด กล้ามหน้าท้องที่ผมเองยังไม่เคยได้เห็นเต็มๆตอนนี้ทุกคนได้เห็นกันหมด
จงอินเป็นคนรูปร่างสูงและผอมเพรียว แต่ก็มีกล้ามเนื้ออยู่ทุกส่วน จัดว่าเป็นคนหุ่นดีมากโดยธรรมชาติ และก็เป็นเสน่ห์อีกหนึ่งอย่างของเขาที่ผมชอบ
แต่ตอนนี้ผมชักไม่ชอบใจ
สีผิวที่เข้มกว่าคนอื่นของเขายิ่งทำให้ดูเซ็กซี่เมื่อต้องโชว์แบบนั้น สาวๆอีกวงและสต๊าฟที่ยืนดูอยู่ชมกันไม่ขาดปาก นี่ผมยิ่งไม่อยากคิดตอนที่ภาพโดนปล่อยออกมาให้คนทั่วไปได้เห็น ผมคิดไปไกลอย่างช่วยไม่ได้ และถึงจะนึกหวงก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน
เราถ่ายแยกครบทั้งสามวงก่อนจะโดนเรียกมาถ่ายรวมและถ่ายคู่ ผมต้องถ่ายกับฮยอนอาเยอะหน่อยเพราะเป็นพรีเซ็นเตอร์หลัก ซึ่งจากเมื่อวานที่ผมรู้ว่าเขาไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่เรื่องผมกับฮยอนอาผมก็เลยต้องมองไปที่เขาบ่อยๆเพื่อสังเกตปฏิกิริยา แต่จะไม่บอกเขาเด็ดขาดว่าผมชอบเขาเวลาหึง แค่เขาบอกให้ผมพูดฝันดีกับเขาคนเดียวเขาคงไม่รู้ว่ามันแทบทำให้ผมคลั่ง
“ขอชานยอลกับจงอินครับ”
เขาเรียกคนไปถ่ายคู่ต่อไป ผมกับจงอินหันมามองหน้ากันโดยทันที ไม่รู้ว่าจะมีเราที่ต้องถ่ายคู่กันด้วย ผมกับเขาเดินเข้าฉาก โดนจัดท่าทางตามที่ตากล้องบอก
“ทำไมดูเกร็งๆกันล่ะ จงอินผ่อนคลายกว่านี้หน่อย ท้าวแขนที่ไหล่ชานยอลนะ” จงอินทำตามที่บอก ผมอมยิ้มหันไปมองเขา เราสบตากันแล้วต่างคนก็ต่างหันหน้าหนีอีกฝ่าย เราสองคนพยายามปั้นสีหน้าให้นิ่งที่สุดทั้งที่ไม่มีสมาธิ
“ชานยอลให้จงอินขี่หลังหน่อย” เราเปลี่ยนท่าทางตามคำสั่ง จงอินกระโดดขึ้นใส่หลังจนผมเกือบล้มจนเราหลุดหัวเราะ
“ดีครับ ขอธรรมชาติแบบนี้แหละ เล่นกันไปเรื่อยๆ” พอได้ยินแบบนั้นจงอินเหมือนฟังคำว่า ‘เล่น’ เป็น ‘แกล้ง’ มากกว่า และผมก็ยินยอมให้เขาแกล้งอยู่ฝ่ายเดียว
“แกล้งมากๆระวังไว้เถอะ” ผมกระซิบบอก จงอินทำเหมือนไม่ได้ยินลอยหน้าลอยตา
“คิดว่ากลัว?”
“ก็คอยดู…” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา รอยยิ้มที่เขาไม่ชอบนั่นแหละ
ในที่สุดการถ่ายภาพก็ผ่านไปได้ด้วยดี เมื่องานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเราก็มุ่งหน้ากลับโซลทันที หลังจากนี้งานของพวกเราคงกลับมารัดตัวเหมือนเดิม และคงยากที่ผมกับจงอินจะได้ร่วมงานกันแบบนี้อีก เราต่างคนต่างโปรโมทงานของตัวเอง จะมีเจอกันบ้างตามรายการก็แค่นั้น
ผมคิดว่าถ้ามีเวลาว่างก็คงจะหาเวลามาเจอกัน แต่พอกลับมาก็ทำให้รู้ว่าไอ้เวลาที่ว่านี่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ
เราถึงโซลกันประมาณตีหนึ่ง จงอินมาถึงก่อนพวกผมสักพักและเข้าห้องไปเรียบร้อยแล้ว ผมโทรหาเขาบอกว่ารออยู่หน้าห้องเพราะอยากเจอ พอเขาได้ยินผมพูดว่ารออยู่เท่านั้นประตูก็เปิดออก
ผมกับเขาได้แต่ยืนคุยกันอยู่หน้าห้องเพราะเหนื่อยเกินกว่าจะไปที่ไหน และในห้องของพวกเราสองคนก็มีเพื่อนๆอยู่เต็มไปหมด
“พรุ่งนี้มีงานไหม” ผมถาม มองดูเขาที่มีสีหน้าเหนื่อยอ่อนจากการทำงานและการเดินทาง
“มีทั้งวัน พี่ล่ะ”
“ตั้งแต่เช้าเหมือนกัน”
“ที่บริษัทเหรอ”
“ใช่…ง่วงรึยัง ไปนอนไหม” ผมเขี่ยผมที่ปรกตาของเขาออก
“เดี๋ยวก่อนก็ได้”
“มีเวลาก็ควรนอนเยอะๆนะ งานหนัก เดี๋ยวไม่สบาย”
“รู้น่า”
“งั้นก็ไปนอนได้แล้ว” เขาทำสีหน้าไม่พอในที่ผมไล่ไปนอน
“เรียกมาแค่นี้อะนะ”
“อืม…แค่อยากเห็นหน้า อยากคุยด้วย” ผมบอก ก่อนจะมองซ้ายมองขวาว่ามีคนอยู่รึเปล่า
ผมก้มลงไปจูบเขา และก็ทำได้เพียงไม่นานก็ผละออก พอดีกับที่เซฮุนเปิดประตูออกมาพอดี
เซฮุนมองเราสองคนสลับไปมาสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เขาอาจจะเห็นว่าเรากำลังทำอะไรกันหรืออาจจะไม่เห็น แต่เซฮุนก็ไม่ได้พูดอะไรและปิดประตูไปตามเดิม
“ต้องเป็นห่วงไหม” ผมถามจงอินเรื่องเซฮุน
“ไม่หรอก มันรู้แล้ว ผมบอกมันเอง ความจริงมันก็รู้อยู่นานแล้ว ก่อนหน้าพี่อีก”
“รู้ว่าอะไร”
“ก็รู้แล้วกัน…” เขายังปากแข็งแม้จะมาถึงขนาดนี้แล้ว
“ไม่พูดก็ไม่พูด ไปเถอะ เข้าไปแล้วก็นอนเลยนะ” ผมไล่เขาไปนอนอีกรอบ คราวนี้เขาก็ยอมแต่โดยดี
ผมไม่รู้ว่ากับเซฮุนยังจะควรเป็นห่วงหรือไม่ แต่ถึงจะยังน่าเป็นห่วงก็คงต้องใช้เวลาอีกหน่อย ผมกลับห้องตัวเองด้วยความรู้สึกเหนื่อยกับสองวันที่ผ่านมา ทั้งเรื่องงานและเรื่องจงอินที่วิ่งวนอยู่ในหัวผมตลอด ทั้งยังสถานะของเราที่เปลี่ยนไป
แม้แต่ตอนจะนอนตอนนี้ผมก็ยังคิดถึงแต่เขา และดูท่าคงไม่สามารถหยุดคิดได้ง่ายๆ
แต่จู่ๆความคิดผมถูกดึงความสนใจจากโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ข้างเตียง มันเตือนว่ามีข้อความเข้า ผมเปิดข้อความจากคนที่ไม่เคยส่งถึงผมมาก่อน มีแต่ผมที่ส่งหาเขาเพียงฝ่ายเดียว
ผมอ่านคำสองคำที่เขาส่งมา มันทำให้ผมยิ้มเป็นบ้าแทบนอนไม่หลับไปอีกคืน
'Good Night'
ความคิดเห็น