คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
Intro
“เชรดดดดด” ผมนั่งดูคลิปที่กำลังโด่งดังในโลกโซเชียลตอนนี้แล้วถึงกับร้องอุทานออกมา อีน้องนี่เด็ดมากนะ แค่ข้าวเหนียวไก่หายนี่แช่งซะ...ผมนี่ถึงกับยืนขึ้นเลยครับ
“จงอินจ๊ะ ข้าวเหนียวไก้สามสิบลูก”
“ครับๆป้าคนสวย ข้าวเหนียวไก่สามสิบครับ ขอบคุณนะครับผม”
สวัสดีครับ จงอินครับ
เป็นพ่อค้าขายข้าวเหนียวไก่ย่างครับ
ธุรกิจกำลังเจริญก้าวหน้าครับ...
เหรอวะ...
จะบอกให้ครับว่าป้าเมื่อกี้อ่ะลูกค้าคนแรกของวันเลยครับ รู้ไหมครับว่าป้าแกมาซื้อเพราะอะไร ป้าแกมาซื้อเพราะว่าเค้าชอบหุ่นล่ำๆของผมเองแหละ นี่ก็ไม่ได้อยากจะอวดหรอกนะครับแต่พอดีว่าเกิดมาห่อจะให้ผมทำไงอ่ะ ด้วยเหตุนี้แหละป้าแกเลยมาซื้อข้าวเหนียวผมทุกวัน ซื้อมันอยู่แค่สามสิบบาทนี่แหละครับผมก็เลยเปิดร้านทุกวันเพื่อรอป้าแกมาซื้อคนเดียว พอป้าเค้ามาซื้อก็ปิดร้าน เพราะหลังจากนี้ก็ไม่มีใครมาซื้อไก่ย่างของผมแล้วครับมีแต่มาคุยมาถามชื่อผมแต่ไม่เห็นมีใครจะซื้อสักคนนอกจากป้าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เปิดร้านแล้วครับ คนหล่อละเซ็ง ผมว่าเหนียวไก่ของผมออกจะอร่อยตามสูตรเกาหลี สูตรนี่ก็ก๊อปๆมาจากเน็ตแบบเป๊ะตั้งแต่ขาข้างแรกที่ควรก้าวก่อนเปิดร้าน หรือว่าร้านผมมันตั้งไม่ถูกหลักวะ? แต่มันคงไม่เกี่ยวไหม? ยังไง? เพราะร้านผมมันก็ตั้งอยู่บนถนนหลักเลยนะครับแต่ไม่ยักจะมีใครมาซื้อสักคน หล่อเริ่มโมโหแล้วครับ...เบื่อโว้ยยยย ป้ามาซื้อไปแล้วก็ปิดร้าน พรุ่งนี้ค่อยเปิดรอป้าอีกที
ครื่น..
เสียงเครื่องยนต์ที่วิ่งมาจอดหน้าร้านเรียกความสนใจจากผมที่กำลังเก็บของอยู่ได้เป็นอย่างดี สายตาจับจ้องไปยังรถหรูคันงามที่ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใก้ลร้านผมเรื่อยๆ
เห้ยๆๆ อย่าชนร้านเหนียวไก่ตรูนะเฟ้ยยยยยยยยย
ขายาวๆก้าวลงมาจากรถดวงตากลมโตของเขามองมาที่ผมอย่างตกใจ ตกใจทำไมวะ หน้าผมเหมือนญาติฝ่ายไหนมันไง? คิดไปก็ลุ้นไป ไอ้นี่จะมาซื้อไก่กูไหม? หรือว่าหลงทางมา? คิ้วหนาที่เหมือนปลิงเกาะขมวดเข้าหากันจนเป็นปมเงื่อนตายแบบน่าจะแงะไม่ออกก่อนจะอุทานในคอเบาๆ มันตกใจสงสัยอะไรนักหนาวะ จะซื้อไหมไก่? ไม่ซื้อก็อย่าขวางหน้าร้านเว้ยยยย (กำลังจะปิดป้ะวะ?)
“คุณเป็นใครครับ?” พูดพร้อมกับหยิบแว่นกันแดดสีม่วงสดๆมาใส่ ไอ้นี่มั่นหน้ามากนะถึงใส่แว่นสีนี้ได้
“หื้ม? ฉันชื่อคิมจงอิน จะซื้อไก่เหรอ?” ถึงจะเป็นคนประหลาดแต่เขาก็อาจจะเป็นลูกค้าก็ได้จงอินต้องทำดีไว้
เขาส่ายหัวน้อยๆก่อนจะก้มลงมองแผ่นกระดาษเล็กๆพร้อมกับมองหน้าผม หรือว่าหมอนี่จะเป็นพวกแมวมองวะ? ดูจากรถและการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นคนในวงการอะไรเทือกๆนั้นเหมือนกันแฮะ ยิ่งเห็นแว่นม่วงนั่นแล้วผมยิ่งมั่นใจว่าหมอนี่ต้องอยู่ในวงการแน่ๆ เอาแล้วจงอิน จะดังแล้วเว้ยสงสัยต้องมีลูกค้า(?)ผมสักคนส่งรูปไปให้เขาแน่ๆ ก็ผมทั้งหล่อและล่ำขนาดนี้ แมวมองต้องเห็นออร่าในตัวผมแน่ๆ
“จะเซ็นสัญญาเลยไหม? ฉันพร้อมละ” ผมรีบออกตัวทันที เพราะพวกแมงมองน่ะไม่ชอบคนเล่นตัวหรอก เค้ามาหาถึงที่จงอินต้องรุกดิ
“เซ็นสัญญา?? อ่อๆ ได้ครับได้” ร่างสูงพยักหน้ารัวแล้วหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “เอ่อชื่อคุณ...คิมจงอินเหรอครับ?”
“อืมๆ สะกดถูกป้ะ?”
“เขียนแบบนี้หรือเปล่าครับ?” ว่าจบก็ยื่นแผ่นกระดาษมาให้ผมดู แต่ว่ามัน..
“สัญญาเช่าที่? เอ้า นี่นายไม่ได้เป็นแมวมองมาให้ฉันเซ็นสัญญาเป็นเด็กในสังกัดเหรอ?”
“สังกัดอะไรครับ? -__- คุณหมายถึงอะไร?”
“เดี๋ยวนะ งงว่ะ คือนายไม่ใช่แมวมอง?”
“เอ่อ ผมเป็นคนครับ”
“ไม่ใช่โว้ย!” อะไรกัน นี่มันเอ๋อป่าววะ! “งั้นนายเป็นใคร?”
“อ๋อ ผมชื่อปาร์คชานยอลครับ ปีนี้ก็อายุยี่สิบสี่แล้วอ่ะครับแล้วอีกไม่กี่วันก็จะวันเกิดผมแล้วล่ะผมว่าจะออกไปทำบุญในวันเกิดสักหน่อย เออใช่ๆ ผมเป็นคนที่จะเช่าที่ต่อจากคุณด้วย”
“เช่าที่ต่อ? จะบ้าเหรอฉันไม่ได้ขายสักหน่อย” จริงๆสาระมันอยู่ที่ประโยคท้ายล้วนๆเลย มันจะแพล่มวันเกิดกับเรื่องทำบุญทำไมวะ ใครเค้าถาม? =___=
“แต่ผมจดเลขที่มามันตรงกับร้านคุณนะครับ” เขายื่นกระดาษให้ผมดู..อ่อ..นี่มันตึกข้างๆผมต่างหากไอ้มั่ว
“ฉันว่านายคงหมายถึงตึกข้างๆฉันมากกว่านะ” ผมชี้ไปที่ตึกข้างๆที่แปะคำว่า ‘เช่า’ ตัวโตๆ ไอ้นี่มันคงโง่จริงๆไม่ก็โง่โคตรๆอ่ะแหละครับ
แล้วไงต่อ? เอาเหนียวไก่ป้ะ?”
“ไม่ล่ะครับกลัวท้องเสีย”
“...” นั่นปากหรือตาตุ่มไก่...มันน่าเอาตีนไก่ยัดปากสักสามตีน
“เอิ่ม ผมมีของขวัญจะให้คุณด้วยครับคุณเพื่อนบ้านใหม่ เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ผมหวังว่าเราจะได้คุยกันอีก เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” พอยัดกล่องเล็กใส่มือผมเสร็จก็รีบเดินขึ้นรถจากไป
“อะไรวะ..ไม่ซื้อเหนียวไก่แล้วจะไปง่ายๆหรือไง? ไร้น้ำใจชะมัด”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC.เหนียวไก่
TALK : ไงแกร สวัสดี เหนียวไก่ป้ะละ? 555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น